Editorial («4»-6): Η κανονικότητα της κρίσης

Από την κανονικότητα της κρίσης…

Ιεραρχημένα πολυδιάστατη η κρίση του καπιταλισμού είναι [4η: «Μια σύγκλιση κρίσεων, κυριαρχούμενη από την πανδημία του Covid-19»]. Η έξαρση της επιδημίας, έτσι, που σέρνει το χορό της κρίσης τώρα, αποδεικνύεται επίσης η ευκαιρία «νομιμοποίησης» για μια σειρά από πολιτικές, κυρίως περιορισμού ελευθεριών, περικοπής δικαιωμάτων, ιδεολογικού αποπροσανατολισμού, οικονομικής αποδιάρθρωσης.

Η ίδια η ΕΕ είναι εμβληματική: τα σχέδια οικονομικής αντιμετώπισης της πανδημίας, «απουσία μιας φορολογικής πολιτικής ή της αμφισβήτησης των χρεών,» προγραμματίζουν αμοιβαιοποιημένα αύξηση του «χρέους στην επόμενη περίοδο» που θα μεταφραστεί «σε δημοσιονομικές περικοπές και εμπορευματοποίηση των κοινών, επισφάλεια στα εργατικά δικαιώματα, εντατικοποίηση της εργασίας και κοινωνική ανισότητα» [Daniel Albarracín «Πολιτική οικονομία μιας ΕΕ σε κρίση»].

Η πίεση προς τις κοινωνίες αυξάνει και συχνά περνάει μέσα από την οικοδόμηση κανιβαλισμών ή «ανταγωνισμού», όπως στην ανατολική Μεσόγειο [Γ.Φελέκη «Ελλάδα, Κύπρος και Τουρκία: ο εχθρός είναι στις τράπεζες και στα υπουργεία!» & Τ.Αναστασιάδη «Και πάλι στο χείλος του πολέμου»].

Όμως, επίσης αναγκαστικά αυξάνουν και οι αντιδράσεις, που ενίοτε αποκτούν ριζοσπαστικές και εξεγερσιακές διαστάσεις, π.χ. στη Λευκορωσία [4η: «Λευκορωσία: πλήρης στήριξη στο λαϊκό κίνημα»], και φτάνουν έως και σε εντυπωσιακές νίκες –μπορεί προσωρινές [4η: «Οι γυναίκες και οι νέες ξεκίνησαν μια πολιτιστική επανάσταση στην Πολωνία»].

Ακόμα και μικρότερες νίκες [Γ.Φελέκη «Χρυσή Αυγή στη φυλακή – η πανούκλα ελεύθερη»] είναι διεθνώς σημαδιακές, όμως το υπόβαθρο της καπιταλιστικής βιαιότητας εντείνεται: Η «κρίση» είναι ο επαναστατικός τρόπος που έχει ο καπιταλισμός για να αναζωογονείται. Το βλέπουμε από τη χιονοστιβάδα αντιμεταρρυθμίσεων με την οποία ο θριαμβεύων Νεο-Δημοκρατικός φιλελευθερο-λαϊκισμός, ήδη από πέρυσι, ενισχύει πρωτοποριακά το κεφάλαιο και την αποδιοργάνωση της εργασίας. Η ανάγκη για όξυνση της καθαυτό καταστολής πηγάζει από (και εξασφαλίζει αυτή την) «καπιταλιστική επαναστατικότητα». Η επεξεργασία σε νέα πεδία επίθεσης είναι αναγκαία, όπως για τη βίαιη εισαγωγή τηλεργασίας και τηλεκπαίδευσης [Κείμενο σπουδάζουσας της Συνάντησης: «Πανεπιστήμιο και τηλεκπαίδευση»].

Στην καινούργια αυτή φάση, οι υποτελείς τάξεις δίνουν τις μάχες τους αναγκαστικά, όμως συχνά τα αναχώματά τους συμπαρασύρονται από τις επιθέσεις. Τα κλασικά τους εργαλεία, συνδικάτα, κόμματα, οργανώσεις, κλπ., δε διαθέτουν έτοιμα οχυρά, ούτε και σταθερές βάσεις: πρέπει τα ίδια να ξαναοργανωθούν και να ανασυντεθούν, στο μέγεθος των κοινωνικών ανασυνθέσεων της τάξης μας. Σε αυτό, οι πραγματικά πλατιές ομάδες αγωνιστών, στα διάφορα μέτωπα, πρέπει να ξαναβρούν τον μπούσουλα της σύνθεσης που τόσο χρειάζεται η τάξη. Και δεν είναι «εθνική» ανάγκη, είναι διεθνής [Χρ.Ιωνά για τις επιθέσεις του Μακρόν στη Γαλλία!].

Προγραμματικά, ένας «σχεδιασμός για τη μελλοντική κοινωνία» [4η «ΛΟΑΤΚΙ: Το σχέδιό μας για τη μελλοντική κοινωνία»] είναι επίσης αναγκαίος. Είναι όμως και πολιτικό, στρατηγικό, ακόμα και τακτικό ζήτημα, οι προϋποθέσεις για την ενοποίηση της τάξης, και όλων των καταπιεσμένων διεθνώς. Ένα ενιαίο μέτωπό τους δεν είναι οργανωτικό ζήτημα, είναι πολιτικό και φαίνεται ακόμα και στην πάλη για να απαλλαγούμε από την (όποια) κυβέρνηση του κεφαλαίου -ιδίως τη σημερινή! Είναι και οργανωτικό ζήτημα όμως επίσης.

… στα καθήκοντά μας

Στις ελπιδοφόρες προσπάθειες συγκρότησης προγράμματος, πολιτικής, οργάνωσης, ανασύνθεσης, δικτύωσης, τουλάχιστον στην Ελλάδα αλλά και πιο πέρα, εμείς, «τεταρτοδιεθνιστική προγραμματική τάση», θέλουμε να συμβάλουμε με τα μεγέθη μας. Οι δυσκολίες και τα σκαμπανεβάσματα, όλων αυτών των χρόνων της «κρίσης», μας διαπέρασαν όλους, αλλά δεν πρέπει να εγκλωβιστούμε στα διάφορα αδιέξοδα μιας ιδεολογικής αυτοδικαίωσης απόμακρης από την πραγματικότητα της πάλης των τάξεων -όπως δυστυχώς κινδύνεψαν συσπειρώσεις όπως η ΛΑΕ (με την οποία διαφωνούσαμε) ή όπως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, στην οποία συμμετείχαμε και από την οποία δεν αποκοπήκαμε.

Πιο τολμηρά, η Συνάντηση, στην οποία βρεθήκαμε στην αρχή ως «παρατηρητές», διαπίστωσε το δικό της προχώρημα, ως οντότητα, και σε αυτό πλέον μας ήταν αναγκαίο να ενταχθούμε κι εμείς. Δεν έχουμε να προσφέρουμε έτοιμες λύσεις για τα διάφορα ζητήματα, αλλά μεταξύ συντρόφων μπορούμε να τα ψάξουμε μαζί [Δ.Παπαζαχαρία «2η συνδιάσκεψη Συνάντησης: Προγεφύρωμα αισιοδοξίας για το μέλλον»].

Εμείς έχουμε το πλεονέκτημα μιας Διεθνούς που μπορεί να μας βοηθήσει, και ως συμπύκνωση στρατηγικής μνήμης και εμπειρίας, αλλά, και πιο άμεσα, ως σημερινή χρήσιμη διεθνή δικτύωση [Ι.Χατζηεμμανουήλ «Για το 8ο διεθνές σεμινάριο ΛΟΑΤΚΙ»]. Και αντίστροφα, όμως, η εμπειρία των διαδοχικών ρήξεων, αλλά και αναζητήσεων και ανασυνθέσεων, που χαρακτήρισε της χώρα μας, μπορεί να συμβάλει στην ίδια τη διεθνή επεξεργασία. Χωρίς τεχνητές συμφωνίες ή προϋποθέσεις, αλλά και χωρίς καχυποψίες μεταξύ συντρόφων, η παρουσία μας στο εσωτερικό της Συνάντησης φιλοδοξεί να συμβάλει σε αυτή την οικοδόμηση στρατηγικής, πολιτικής, δύναμης, επεξεργασίας που τόσο χρειαζόμαστε όλοι μας.

Η Συντακτική Επιτροπή του «4»

[traduction française ici]

[Για «4» τεύχος 6, περιεχόμενα, κλικ εδώ]

https://tpt4.org/?p=5306