Διακήρυξη (6η ΣΕΑΚΑ, Αθήνα, 9-10 Ιουνίου 2003)

Σπάρτακος 71, Σεπτέμβρης 2003

6^η Συνδιάσκεψη της ευρωπαϊκής αντικαπιταλιστικής αριστεράς

(6^η ΣΕΑΚΑ, Αθήνα, 9-10 Ιουνίου 2003)

Διακήρυξη

Η αντίσταση στον πόλεμο στο Ιράκ ενέπνευσε μαζικές κινητοποιήσεις χωρίς προηγούμενο σε παγκόσμιο επίπεδο. Η συνεχιζόμενη αστάθεια του παγκόσμιου καπιταλισμού, η διεθνής οικονομική ύφεση, η διαδικασία του σχηματισμού ευρωπαϊκού κράτους και ένα νέο κύμα κοινωνικών επιθέσεων στις εργαζόμενες τάξεις, τη νεολαία, τις γυναίκες, τους μετανάστες και άλλους θα οδηγήσουν σε νέους μαζικούς αγώνες. Ενθαρρύνουν μια γενική διαδικασία πολιτικού ξεκαθαρίσματος μέσα στο εργατικό και τα κοινωνικά κινήματα και τα κόμματα της αριστεράς. Στους επόμενους δώδεκα μήνες οι ευρωπαϊκές άρχουσες τάξεις θα κάνουν μια γενικευμένη προσπάθεια να ενισχύσουν την Ευρωπαϊκή Ένωση ως ένα υπερεθνικό, ιμπεριαλιστικό κράτος. Τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα θα παίξουν άλλη μια φορά ένα ρόλο-κλειδί στην προσπάθεια να “πείσουν” τους εργαζόμενους να αποδεχτούν νέες περικοπές στις δουλειές, τους μισθούς, τις συντάξεις, τη στέγαση, την εκπαίδευση, την υγεία και τα εργατικά δικαιώματα στο όνομα της “ανταγωνιστικότητας”. Θα διακηρύξουν επίσης την ανάγκη να αποδεχτούμε “θυσίες” δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών και δικαιωμάτων στο άσυλο, να ξοδέψουμε περισσότερο για το στρατό και να οικοδομήσουμε έναν ευρωπαϊκό “στρατό”.

Η Ευρωπαϊκή Αντικαπιταλιστική Αριστερά θα είναι στην πρώτη γραμμή των κινητοποιήσεων ενάντια σε αυτό το νέο νεοφιλελεύθερο κύμα και θα συμμετάσχει στις εκλογές του Ιούνη του 2004. Θέλουμε να σπάσουμε την σιδερένια αλυσίδα που συνδέει τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές με τον πόλεμο και τον πόλεμο που προετοιμάζει νέα κύματα μαζικών κοινωνικών επιθέσεων –μια αλυσίδα που βρίσκεται στην καρδιά του παγκόσμιου καπιταλισμού.

Ο πόλεμος στο Ιράκ ήταν ένα ιστορικό γεγονός: ήταν η πρώτη μετωπική, πλανητική σύγκρουση ανάμεσα στον παγκόσμιο καπιταλισμό, υπό την ηγεσία των ΗΠΑ (και των συμμάχων τους) και του νέου διεθνούς κοινωνικού κινήματος.

Μακριά από το να είναι παράλογη ή τυχαία, η νέα στρατηγική του ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ, επικεντρωμένη στον “πόλεμο χωρίς όριο”, συνδέεται άμεσα με την άνοδο της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης και την ανάγκη να ελέγχθουν οι αυξανόμενες αντιθέσεις που απορρέουν από αυτή. Αυτές οι αντιθέσεις περιλαμβάνουν: αχαλίνωτη επέκταση της κυριαρχίας της αγοράς· απορρύθμιση της οικονομικής και θεσμικής λειτουργίας, συμπεριλαμβανομένης της κατάργησης των σκληρά κερδισμένων δικαιωμάτων των εργαζομένων· διεθνική συσσώρευση και κινητικότητα του χρηματιστικού και παραγωγικού κεφαλαίου· μια πιο φανερή ιεραρχία ανάμεσα στα καπιταλιστικά κράτη· και μια χωρίς προηγούμενο εντατικοποίηση της κοινωνικής ανισότητας, σε πλανητικό επίπεδο όσο και σε κάθε περιφέρεια και χώρα. Σα συνέπεια οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, που έχουν επιδεινωθεί και απελευθερωθεί από όταν κατέρρευσε η Ε.Σ.Σ.Δ., χρειάζεται να κρατηθούν υπό έλεγχο με νέους τρόπους, αφού όλοι οι θεσμοί που παραδοσιακά κρατούσαν τα κοινωνικά και λαϊκά κινήματα εντός των ορίων και διοχέτευαν τις κοινωνικές εκρήξεις έχουν χάσει τη νομιμοποίησή τους και την επιρροή τους. Το αποτέλεσμα είναι οικονομική ρευστότητα και γενική αστάθεια. Η εντυπωσιακή έκταση της ισχύος των ΗΠΑ, των οποίων η υπεροχή είναι πολύ άνιση σε διαφορετικά επίπεδα (στρατιωτικό, οικονομικό, νομισματικό, πολιτικό, ιδεολογικό και πολιτισμικό), συνεισφέρει και η ίδια στην αυξημένη αστάθεια.

Η “αναπάντεχη” αντίδραση της γαλλικής και της γερμανικής κυβέρνησης (υποστηριζόμενες από το Βέλγιο) παρακώλυσε τη λειτουργία του ΝΑΤΟ για λίγο και (με τη βοήθεια της Ρωσίας και της Κίνας) μπλοκάρισε με επιτυχία την πρωτοβουλία του Μπους και του Μπλερ στο Συμβούλιο Ασφαλείας. Η αντίδρασή τους ήταν πολύ ισχυρή, πολύ προσεκτικά μελετημένη και αρκετά συντονισμένη για να αναχθεί απλώς σε απόμακρους ιστορικούς παράγοντες, τυχαία περιστατικά της κομματικής πολιτικής ή στην προσωπική φιλοδοξία.

Η αντίδραση από το πιο σημαντικό κομμάτι της ΕΕ συνδέεται ευθέως με μια αναζωπύρωση και ενίσχυση των αντιθέσεων του Δυτικού καπιταλισμού. Αυτές οι αντιθέσεις, ομολογουμένως, παραμένουν υπό έλεγχο μέσω διατλαντικών ιμπεριαλιστικών διευθετήσεων, λόγω της αδιαμφισβήτητης υπεροχής των Η.Π.Α. και των δυσχερειών της Ε.Ε. να διαμορφώσει το υπερεθνικό της κράτος. Η στρατηγική των Η.Π.Α. όμως, ολοένα περισσότερο συστηματικά στην κατεύθυνση της μονομερούς δράσης, συμπεριλαμβανομένων των εμπορικών σχέσεων, έχει αυξανόμενες επιπτώσεις στις σχέσεις Η.Π.Α.-Ευρώπης. Κατά την διάρκεια των προηγούμενων πέντε ετών οι οικονομικές αντιπαραθέσεις στα πλαίσια του Π.Ο.Ε. έχουν μεταβάλει το διπλωματικό κλίμα. Η δίχως προηγούμενο ανάπτυξη της «διατλαντικής οικονομίας», που μπορεί να εκτιμηθεί με τον όγκο των εμπορικών συναλλαγών και προπάντων με το επίπεδο των άμεσων ξένων επενδύσεων, είχε αντιφατικές συνέπειες. Η εντεινόμενη διατλαντική ολοκλήρωση έχει επίσης παροξύνει έναν εντεινόμενο ανταγωνισμό και από τις δύο όχθες του Ατλαντικού και σε άλλες περιοχές του κόσμου.

Δύο πολιτικό-στρατηγικές μετατοπίσεις, ως εκ τούτου, συντελούνται την ίδια στιγμή και για τους ίδιους λόγους. Ο ιμπεριαλισμός των Η.Π.Α. έχει αναπροσανατολίσει την εξωτερική πολιτική του ως επακόλουθο της εξαφάνισης του «κομμουνιστικού κινδύνου»: μια στενή σχέση ενότητας με την Ευρώπη έχει τεθεί ως προτεραιότητα χαμηλότερα από ό,τι η επαναβεβαίωση της παγκόσμιας κυριαρχίας του. Η συμμαχία των Η.Π.Α. με την Ευρώπη εξελίσσεται με το να θέτουν οι Η.Π.Α. τους κανόνες του παιχνιδιού βάσει των δικών τους συμφερόντων. (Ο πόλεμος στο Ιράκ είναι το πλέον κατάφωρο παράδειγμα). Ταυτόχρονα η οικονομική δυναμική της Ευρωπαϊκής Ένωσης (το ευρώ, η εδραίωση της ενιαίας αγοράς, η επέκταση προς την ανατολή) την εξωθεί στο να εξοπλιστεί αποκτώντας τον πυρήνα ενός υπερεθνικού κρατικού μηχανισμού. Δίχως να διαμφισβητεί την υπεροχή των Η.Π.Α., η Ε.Ε. πασχίζει να πετύχει μια νέα ισορροπία η οποία θα μπορούσε να μεταβάλλει τον συσχετισμό δυνάμεων. Η δυναμική αυτή εγκυμονεί προστριβές, επιμέρους συγκρούσεις και οξύτερες αντιθέσεις.

Η συγκρότηση ενός υπερεθνικού κράτους, ένα απαραίτητο εργαλείο για τις ευρωπαϊκές άρχουσες τάξεις, έχει να αντιπαρέλθει την άμεση επίδραση του ιμπεριαλισμού των Η.Π.Α. και την ετερογένεια των (κύριων) κρατών μελών της Ε.Ε. Το σημαντικότερο όμως εμπόδιο είναι η έλλειψη ουσιαστικής νομιμοποίησης ή μιας ευρείας κοινωνικής βάσης. Προκειμένου να εγκαθιδρύσει το ημι-αυταρχικό της κράτος και να ανταπεξέλθει στον διεθνή (πάνω απ’ όλα των Η.Π.Α.) ανταγωνισμό, η Ε.Ε. διαλύει το «κοινωνικό κράτος» και επαναποικιοποιεί τον Τρίτο Κόσμο. Αυτό με την σειρά του αυξάνει την λαϊκή αντίσταση, ιδιαίτερα από την πλευρά των εργατικών τάξεων και της νεολαίας. Η Ευρώπη έχει γίνει το επίκεντρο μιας παγκόσμιας κοινωνικής αντιπαράθεσης, όπως καταδεικνύουν οι τεράστιες αντιπολεμικές κινητοποιήσεις που προκάλεσαν τριγμούς σε αρκετές κυβερνήσεις. Ορισμένες από αυτές τις κυβερνήσεις (Βρετανία, Ισπανία, Ιταλία) επέλεξαν να στηρίξουν τον πόλεμο και να στοιχηθούν πίσω από τις Η.Π.Α. · έδρεψαν ένα πελώριο κύμα διαμαρτυρίας και κινητοποιήσεων. Άλλες (Γαλλία, Γερμανία, Βέλγιο) τοποθετήθηκαν «ενάντια στον πόλεμο», κρατώντας εμφανείς αποστάσεις από τις Η.Π.Α. · φιλοτέχνησαν την στάση τους ώστε να μοιάζουν με φιλειρηνικούς, δημοκρατικούς, κοινωνικούς, ανθρωπιστικούς, «διεθνιστικούς» ιμπεριαλιστές, που μεριμνούν για μια νέα παγκόσμια τάξη με τους θεσμούς και τους κανόνες της. Είχαν δύο στόχους: να κερδίσουν την παγκόσμια κοινή γνώμη αποσπώντας παράλληλα έδαφος από τις Η.Π.Α. · και να κερδίσουν την εγχώρια κοινή γνώμη, για να προωθήσουν από καλύτερες θέσεις τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές.
Οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές του παγκόσμιου καπιταλισμού έχουν οδηγήσει στον πόλεμο · σήμερα, ο πόλεμος οδηγεί σε ένα νέο κύμα αντικοινωνικών πολιτικών. Την ίδια στιγμή, «η πολιτική του πολέμου» εξακολουθεί να βρίσκεται στην ημερήσια διάταξη.

Η ριζοσπαστική αριστερά απορρίπτει αυτήν την καπιταλιστική, ιμπεριαλιστική στρατηγική. Αντιμετωπίζει τρεις προκλήσεις.

(1) Το αντιπολεμικό κίνημα έχει κατά ένα μέρος αποστρατευτεί μετά το τέλος του πολέμου. Δεν ήταν ικανό να σταματήσει τον πόλεμο. Η αγωνιστικότητά του όμως, οι τεράστιες σε μέγεθος διαδηλώσεις, και ο αντίκτυπός του στην κοινωνία είχαν μια κατά πολύ μεγαλύτερη εμβέλεια από αυτήν των ακτιβιστικών κύκλων. Το κατέστησαν έναν μείζων παράγοντα στην πολιτική ζωή, ακόμα και αν αυτό δεν είχε αποφασιστικές συνέπειες στις πρόσφατες εκλογές (στην Ιταλία ή την Ισπανία για παράδειγμα). Η κατάσταση στην Μέση Ανατολή είναι αρκετά ασταθής, ιδίως στο Ιράκ. Η Ισραηλινή κυβέρνηση συνεχίζει τον πόλεμό της ενάντια στον παλαιστινιακό λαό και την κατοχή της χώρας του. Οι Η.Π.Α. δεν έχουν εγκαταλείψει τον στόχο τους να θέσουν ολόκληρη την Μέση Ανατολή υπό τον έλεγχό τους, απειλώντας τα κράτη του Ιράν και της Συρίας, επιζητώντας τον αφανισμό των κινημάτων λαϊκής αντίστασης στην περιοχή. Ο ονομαζόμενος «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας» έχει επίσης οδηγήσει σε μια μαζική άνοδο του ρατσισμού και των ευθέων απειλών κατά των κοινοτήτων των μαύρων, των μουσουλμάνων, των Αράβων, των Ασιατών σε διάφορες χώρες της Ευρώπης. Όποια και αν ήταν η στάση των κυβερνήσεων της Ε.Ε. στον πόλεμο στο Ιράκ, είναι όλες τους ενωμένες και σύμμαχες των Η.Π.Α. όσον αφορά την επίθεση στα δημοκρατικά δικαίωματα και στα δικαιώματα στο άσυλο.

Δεν μπορούμε να αποκλείσουμε μια καινούργια απειλή ή στρατιωτική επέμβαση από την κυβέρνηση Μπους: Είναι σημαντικό να συνεχίσουν να εκδηλώνονται τακτικά αντιπολεμικές δραστηριότητες σε κάθε χώρα και σε ηπειρωτική διάσταση, συνδυάζοντας αντιπολεμικές και αντιρατσιστικές κινητοποιήσεις. Η συμμετοχή με μαζικούς όρους της νεολαίας, στην πραγματικότητα μιας νέας πολιτικής γενιάς που βρίσκεται στο προσκήνιο των κοινωνικών κινημάτων, αποτελεί ένα σημείο κλειδί για τον νέο κύκλο των αγώνων και την ενίσχυση της ταξικής πάλης.

(2) Μετά τον πόλεμο, το «κοινωνικό ζήτημα» βρίσκεται πλέον στο επίκεντρο της πολιτικής μάχης, χάρη στην επίθεση των κυβερνήσεων και των αφεντικών σε επίπεδο χώρων εργασίας. Η Ε.Ε. ακολουθεί τις ίδιες πολιτικές και εμμένει στην «ατζέντα της Λισσαβώνας» στρέφοντας ευθέως την επίθεσή της σε τρία σημεία:

(α) Την διάλυση του συνταξιοδοτικού συστήματος και (κατά ένα μέρος) την ιδιωτικοποίησή του, μεταβιβάζοντας τα τεράστια ποσά που σήμερα βρίσκονται σε ελεγχόμενα από το δημόσιο ταμεία. Αυτό σχετίζεται άμεσα με την άλλη προτεραιότητα της Ε.Ε.: την ενοποίηση και επέκταση της χρηματιστικής αγοράς για τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου ·

(β) Την αποκαλούμενη «αναμόρφωση της αγοράς εργασίας», προκειμένου να απορρυθμιστούν δικαιώματα όσον αφορά τις προσλήψεις, τις απολύσεις, τον χρόνο εργασίας, την καταβολή μισθών, την κοινωνική ασφάλιση κλπ. Πρόκειται για μια προσπάθεια να διαρραγεί το κοινό πλαίσιο που ήταν κρίσιμο για την συνοχή της εργατικής τάξης. Σήμερα οι «αναμορφωτές» έχουν βάλει στο στόχαστρό τους την Γερμανία.

(γ) Τα αφεντικά θεωρούν ότι ο σημερινός συσχετισμός δυνάμεων πλέον καθιστά εφικτές τις μαζικές απολύσεις, τις δραστικές περικοπές, την επιτάχυνση και αύξηση της εκμετάλλευσης της εργασίας.

Οι μισθωτοί, σε συνάφεια με όλα αυτά, έχουν ανταποκριθεί μαζικά με διαδηλώσεις και κινητοποιήσεις, καθώς και με μερικές από τις πιο ισχυρές γενικές απεργίες εδώ και δεκαετίες στην Γαλλία, την Ιταλία, την Αυστρία, την Γερμανία, την Ισπανία και την Πορτογαλία. Πρόκειται για έναν αυθεντικό «εξευρωπαϊσμό» της ταξικής πάλης: ταυτόχρονοι ουσιαστικά αγώνες γύρω από τα ίδια προβλήματα, που προτάσσουν τους ίδιους στόχους και τις ίδιες λύσεις, και αξιοποιούν τις ίδιες μορφές κινητοποίησης. Πλέον στην ημερήσια διάταξη βρίσκονται ευρωπαϊκοί αγώνες, οργανωμένες πανευρωπαϊκές συναντήσεις συντονισμού, και ευρωπαίκές γενικές απεργίες. Εν συντομία, είναι περισσότερο από ποτέ αναγκαίο να συγκροτήσουμε μια δραστήρια, αγωνιστική πανευρωπαϊκής εμβέλειας συνδικαλιστική δύναμη – τη στιγμή που οι γραφειοκρατικοί μηχανισμοί των εθνικών συνδικαλιστικών συνομοσπονδιών και της ΕTUC μπλοκάρουν αυτήν την προοπτική, έχοντας προσαρμοστεί στην «ατζέντα της Λισσαβώνας», την περίφημη «σύνοδο κορυφής για τις επιχειρήσεις» της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Μάρτιος 2000).

(3) Έχοντας να αντιμετωπίσουμε την απόπειρα των αστικών τάξεων να προχωρήσουν στην κατεύθυνση της συγκρότησης του πυρήνα ενός υπερεθνικού, ιμπεριαλιστικού κράτους της Ε.Ε., η αναγκαιότητα μιας ευρωπαϊκής εναλλακτικής επιλογής δεν μπορεί πλέον να παρακαμφθεί.

Η ευρωπαϊκή ριζοσπαστική αριστερά έχει μείνει πίσω όσον αφορά τις συζητήσεις και την ανάπτυξη του προγράμματός της. Ενώ η Ε.Ε. επιβάλλει τις αποφάσεις της – περισσότερο από 60% των εθνικών νομοθεσιών εφαρμόζουν αποφάσεις της Ε.Ε. · η ευρωπαϊκή στρατιωτική δύναμη αρχίζει να τίθεται σε ισχύ · η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ασκεί υπέρτατη εξουσία στην νομισματική πολιτική · οι νόμοι της Ε.Ε. («ντιρεκτίβες») εκτοπίζουν τις εθνικές νομοθεσίες – τμήματα των νέων ευρωπαϊκών κοινωνικών κινημάτων που είναι οργανωμένα στο Ε.Κ.Φ., λόγω ελλειπούς κατανόησης, διστακτικότητας ή άγνοιας, δεν τα βάζουν με τους θεσμούς της Ε.Ε.

Με την σύγκληση της Συνέλευσης, το Σύνταγμα να έχει γραφεί και την Διακυβερνητική Συνδιάσκεψη να δεσπόζει, πρέπει επειγόντως να απαντήσουμε πολιτικά, πιο συστηματικά και πιο συντονισμένα, και να προτάξουμε μια ευρωπαϊκή αντικαπιταλιστική εναλλακτική επιλογή.

Η Ε.Ε. πρόκειται να αξιοποιήσει τις ευρωπαϊκές εκλογές του Ιούνη του 2004 για να φέρει εις πέρας μια γιγαντιαία επιχείρηση της Ε.Ε. σε επίπεδο πολιτικής, μίντια και δημοσιότητας, από τον Βόρειο Πόλο ως την Μεσόγειο και από τον Ατλαντικό ως τα σύνορα της Ρωσίας. Ο στόχος της είναι να κερδίσει μια λαϊκή βάση και μια ουσιαστική νομιμοποίηση, που είναι εκ των ων ουκ άνευ για να εξουδετερωθεί το κοινωνικό και το εργατικό κίνημα που ανακτούν τις δυνάμεις τους και για να τα κατευθύνουν ώστε αυτά να στοιχηθούν πίσω μια ιμπεριαλιστική ευρωπαϊκή δύναμη. Η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία έχει κιόλας καταλάβει τις θέσεις μάχης της στο «πνεύμα της Λισσαβώνας»: πρώτα να ενισχύσουμε τον ευρωπαϊκό καπιταλισμό (ενόψει της «αμερικάνικης απειλής») και να αποδεχτούμε έναν νέο γύρο λιτότητας, προκειμένου να αποδυθούμε ξανά στην κοινωνική πρόοδο σε μια κατοπινή περίοδο. Η Ε.Ε. υποτίθεται ότι θα αποτελέσει την εναλλακτική επιλογή στις Η.Π.Α.: φιλειρηνική, κοινωνική, ανθρωπιστική, «διεθνής» κ.ο.κ. Η νέα αυτή ιδεολογία είναι προορισμένη να αποκαταστήσει μια εδραία πολιτική αγκύρωση για το κράτος της Ε.Ε.

Η ιστορική, όμως, υπαρξιακή κρίση των Σοσιαλιστικών Κομμάτων είναι μη αντιστρεπτή. Αυτό δεν σημαίνει ότι έχουν ήδη χάσει την ηγεμονία τους πάνω στο εργατικό κίνημα: ούτε μπορούν να αποκλειστούν περιστασιακές, καθαρά εκλογικές ανακάμψεις. Αλλά θα υπάρξει, στις τωρινές συνθήκες του καπιταλισμού, μια πραγματική επανασυγκρότηση της σοσιαλδημοκρατίας σε ιδεολογικό, προγραμματικό, πολιτικό ή οργανωτικό επίπεδο. Εκτός αυτού, η διαδικασία είναι αρκετά ανισομερής, από την μία χώρα στην άλλη από την άποψη εμβέλειας, βάθους, ρυθμού, όπως συνέβαινε σε όλη την ιστορία της. (Ας αντιπαραβάλουμε το Εργατικό Κόμμα με το SPD ή τους Ιταλούς Δ.Σ., ή το Βαλλωνικό και Φλαμανδικό Σ.Κ. μέσα στην ίδια χώρα!).

Η Ε.Α.Κ.Α. θα συμμετάσχει στους κοινωνικούς, πολιτικούς και εκλογικούς αγώνες ως ένα ανεξάρτητο, ριζοσπαστικό, αντικαπιταλιστικό ρεύμα.

(1) Δεν θα χάσουμε όμως από τα μάτια μας δύο παραμέτρους οι οποίες συνιστούν μοχλούς ώστε να επεκταθούμε σε έναν αρκετά ευρύτερο χώρο.

– Πρώτον, έχουμε μπει σε μια περίοδο πολιτικού ξεκαθαρίσματος η οποία έχει σημαντικό εύρος και βάθος. Η διαδικασία της ριζοσπαστικοποίησης κατά την διάρκεια αρκετών από τα τελευταία χρόνια έχει αρχίσει να παραμερίζει τα πολιτικά και εκλογικά όρια. Τα παραδοσιακά κόμματα μπορεί να μην μετατοπίζονται αρκετά, τα εκλογικά τους σώματα όμως μετατοπίζονται. Εκτός από τον πόλεμο, κοινωνικά ζητήματα και η καθημερινή ζωή του κόσμου της εργασίας προκαλούν ρήγματα. Ο μιλιταριστικός και νεοφιλελεύθερος προσανατολισμός της σοσιαλδημοκρατίας έχει οδηγήσει σε μια μαζική άνοδο των συνειδήσεων. Τα Σ.Κ. και άλλα αριστερά κόμματα που έχουν συμμετάσχει σε τέτοιες κυβερνήσεις έχουν σε γενικές γραμμές πληρώσει ένα υψηλό τίμημα!
– Δεύτερον, οι μεγάλες κινητοποιήσεις του κινήματος για την «παγκόσμια δικαιοσύνη» («no global») και το λαϊκό κύμα εναντίωσης στον πόλεμο υποκινήθηκαν, οργανώθηκαν και έλαβαν τον προσανατολισμό τους από ριζοσπαστικές (κοινωνικές και πολιτικές) αριστερές δυνάμεις, έξω από, και συχνά ενάντια, στους κεντρικούς γραφειοκρατικούς μηχανισμούς του παραδοσιακού εργατικού κινήματος. Αφού στην αρχή επιχείρησαν να δυσφημίσουν και να ποινικοποιήσουν τα κινήματα, τώρα προσπαθούν να ενταχθούν σε αυτά έτσι ώστε να αποκτήσουν επιρροή στο εσωτερικό τους. Αυτό το γεγονός ανοίγει τον δρόμο για δράσεις πλατιού ενιαίου μετώπου οι οποίες επεκτείνουν το έδαφος και την πολιτική επιρροή για την ριζοσπαστική Αριστερά.

Όλα αυτά αποτελούν λόγο για την Ε.Α.Κ.Α. για να βρίσκεται στον δρόμο και στους αγώνες. Θα είμαστε επίσης παρούσες/παρόντες, παντού, στην καμπάνια για τις ευρωπαϊκές εκλογές του 2004. Το να λάβουμε μέρος σε αυτήν την αναμέτρηση συνιστά ένα σημείο κλειδί για την μετοχέτευση της τεράστιας ενεργητικότητας και αγωνιστικής προσήλωσης των κοινωνικών κινημάτων στο έδαφος της πολιτικής, και για να γίνει ακόμα πιο οξύ το πολιτικό ξεκαθάρισμα ως προς τις ρεφορμιστικές σοσιαλφιλελεύθερες δυνάμεις.

(2) Πρώτον, θα αναπτύξουμε την δική μας πολιτική ταυτότητα και την δική μας πλατφόρμα, η οποία θα μας διαχωρίζει ξεκαθαρά βάσει της εμπειρίας των τελευταίων δεκαπέντε ή είκοσι χρόνων:

– αγώνας ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, άμεση αποχώρηση από το ΝΑΤΟ · ενάντια σε έναν στρατό της Ε.Ε. και τον μιλιταρισμό της Ε.Ε. ·
– ενάντια στις σοσιαλφιλελεύθερες πολιτικές και ενάντια στην συμμετοχή σε σοσιαλφιλελεύθερες κυβερνήσεις ·
– ενάντια στις ονομαζόμενες «αντιτρομοκρατικές» πολιτικές που επιτίθονται στα δημοκρατικά και πολιτικά δικαιώματα (Το ισπανικό κράτος έχει θέσει εκτός νόμου ένα κόμμα, το Έρι Μπατασούνα, το οποίο ήταν νόμιμο και είχε μαζική παρουσία στα εκλογικά σώματα του κράτους) και ποινικοποιούν αγώνες και κινήματα, ιδιαίτερα εκείνα των μεταναστών και των μαύρων ·
– και ενάντια στην Ε.Ε. του μεγάλου κεφαλαίου και στο εντελώς αντικοινωνικό και αντιδημοκρατικό σχέδιο Συντάγματος.

Η δυναμική αυτή δεν μπορεί να αναχαιτιστεί με περιορισμένα μέτρα, γιατί έχει προσλάβει συστηματικό χαρακτήρα. Οι προτεραιότητες πρέπει να αμφισβητηθούν ριζικά: οι κοινωνικές ανάγκες για την μάζα του πληθυσμού πρέπει να τεθούν μπροστά από τα κέρδη του μεγάλου κεφαλαίου.

Το εναλλακτικό μας πρόγραμμα είναι τόσο απλό, εύκολο και σαφώς καθορισμένο όπως και αυτό των αφεντικών: μια σταθερή, πλήρους απασχόλησης εργασία, ένας αξιοπρεπής μισθός, και ένα εισόδημα αναπλήρωσης για όλους/ες με το οποίο να μπορεί κανείς να ζει (στην περίπτωση ανεργίας, ασθένειας, ανικανότητας ή αποχώρησης) · ριζική μείωση του εργάσιμου χρόνου χωρίς απώλεια μισθού ή εντατικοποίηση της εργασίας, με αντισταθμιστικές προσλήψεις · το δικαίωμα στην στέγαση, την εκπαίδευση και την επαγγελματική επιμόρφωση και την υγειονομική περίθαλψη, όλα καλής ποιότητας · και την πρόσβαση στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Αυτά τα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα θα είναι ίσα για όλους τους εργάτες, ντόπιους και μετανάστες, άντρες και γυναίκες. Η εφαρμογή τους απαιτεί: μια ριζική επέκταση των δημόσιων υπηρεσιών · έναν ανασχεδιασμό του κρατικού προϋπολογισμού (συμπεριλαμβανομένου του φορολογικού συστήματος) που δραστικά θα αυξάνει τις κοινωνικές δαπάνες · και μια ριζική αναδιανομή του πλούτου και του εισοδήματος από το κεφάλαιο προς την εργασία. Για αυτόν τον σκοπό όλα τα αντικαπιταλιστικά μέτρα πρέπει να ληφθούν που είναι απαραίτητα για να ελεγχθεί και, εφόσον είναι αναγκαίο, να απαλλοτριωθεί η ατομική ιδιοκτησία και να μετασχηματιστεί σε κοινωνική, δημόσια ιδιοκτησία. Μια άλλη Ευρώπη είναι εφικτή: κοινωνική, δημοκρατική, εξισωτική, οικολογική, διεθνιστική – μια σοσιαλιστική Ευρώπη!

(3) H Ε.Α.Κ.Α. δεν θα αρκεστεί απλώς να βεβαιώσει την παρουσία της. Στον βαθμό που αυτό είναι δυνατό σε κάθε χώρα, θα προσπαθήσουμε να σχηματίζουμε συμμαχίες ή εκλογικά μέτωπα προκειμένου να αντιμετωπίσουμε με επιτυχία τα κόμματα του μεγάλου κεφαλαίου καθώς και την σοσιαλδημοκρατία – κόμματα που αμφότερα συνδέονται με τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές του παγκόσμιου καπιταλισμού, και τα άλλα αριστερά κόμματα που συντάσσονται μαζί τους.

(4) H Ε.Α.Κ.Α. θα διεξάγει μια δραστήρια, δυναμική, καμπάνια με έντονο πολιτικό χαρακτήρα υπέρ μιας αντικαπιταλιστικής, σοσιαλιστικής εναλλακτικής επιλογής. Η Ε.Α.Κ.Α. θα δημοσιεύσει το ευρωπαϊκό της «Μανιφέστο» κατά την επόμενη, την έβδομη Συνδιάσκεψη της Ε.Α.Κ.Α. που θα συγκληθεί στο Παρίσι τον Νοέμβρη του 2003. Η Ε.Α.Κ.Α. υποστηρίζει την πρωτοβουλία για μια «Συνέλευση για μια εναλλακτική Ευρώπη», όπως πρότεινε το PRC (Επανίδρυση).

Διακήρυξη της 6ης Συνδιάσκεψης

της Ευρωπαϊκής Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς

Αθήνα, 9-10 Ιουνίου 2003

βλέπε και:

Σπάρτακος 71, Σεπτέμβρης 2003

Αρχείο Σπάρτακου

https://tpt4.org/?p=3401