6η Συνδιάσκεψη ΣΕΑΚΑ (Αθήνα)

Σπάρτακος 71, Σεπτέμβρης 2003

Βλ.:

6η Συνδιάσκεψη της

Ευρωπαϊκής Αντι-Καπιταλιστικής Αριστεράς (ΣΕΑΚΑ)

στην Αθήνα

Η 6η Συνδιάσκεψη της Ευρωπαϊκής Αντι-Καπιταλιστικής Αριστεράς (ΣΕΑΚΑ) διοργανώθηκε στην Αθήνα, στις 8 και 9 Ιουνίου. Ήταν η 6η συνδιάσκεψη της πρωτοβουλίας αυτής, που ξεκίνησε στη Λισαβόνα το Μάρτιο του 2000 από την Κοκκινο-Πράσινη Συμμαχία (Δανία), το Μπλοκ της Αριστεράς (Πορτογαλία), το Σκωτσέζικο Σοσιαλιστικό Κόμμα και την Επαναστατική Κομμουνιστική Λίγκα (Γαλλία). Οι επόμενες συναντήσεις ακολούθησαν, σε χρόνο και τόπο, τις συναντήσεις κορυφής της ευρωπαϊκής προεδρίας και απέδειξαν, μετά το Παρίσι, τις Βρυξέλλες, τη Μαδρίτη και την Κοπενχάγη, τη συνέχεια και την ανάπτυξη της ριζοσπαστικής αριστεράς.

Στην πρωτοβουλία των ΣΕΑΚΑ συμμετέχουν κόμματα, κινήματα και συμμαχίες που συμμερίζονται ένα σαφή αντι-καπιταλιστικό, διεθνιστικό, αντιρατσιστικό και φεμινιστικό προσανατολισμό καθώς και το στόχο μιας δημοκρατικής σοσιαλιστικής κοινωνίας. Η φιλοδοξία της πρωτοβουλίας είναι ασφαλώς η ενοποίηση της ριζοσπαστικής αριστεράς σε ευρωπαϊκή κλίμακα, πάνω στη βάση του διαλόγου, του πλουραλισμού και της συνεργασίας, στόχος ιδιαίτερα σημαντικός για να αμφισβητηθεί έμπρακτα και φερέγγυα η ηγεμονία των νεο-φιλελεύθερων σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων και των αστικών κομμάτων.

Στη συνδιάσκεψη της Αθήνας συμμετείχαν οι: Κοκκινο-Πράσινη Συμμαχία (Δανία), Socialist Alliance, Socialist Workers Party (Αγγλία), Scottish Socialist Party (Σκωτία), Ligue Communiste Révolutionnaire (Γαλλία), Bloco de Esquerra (Πορτογαλία), Espacio Alternativo, (Ισπανική Επικράτεια), Rifondazione Comunista (Ιταλία), Solidarité, (Ελβετία), ODP (Τουρκία). Ως παρατηρητές επίσης συμμετείχαν οι: Socialist party (Ιρλανδία), Socialist Party (Αγγλία), ενώ προσκεκλημένοι από διαφορετικές πολιτικές οντότητες παρακολούθησαν τη συνδιάσκεψη οι: Συνασπισμός (Ελλάδα), Esquerra Unida i Alternativa (Ισπανική Επικράτεια), Deutsche Kommunistische Partei (Γερμανία). Από τα μέλη της ΣΕΑΚΑ δεν μπόρεσαν να παραστούν στη συνδιάσκεψη της Αθήνας οι: Dei Linke/La Gauche (Λουξεμβούργο), Mouvement pour le Socialisme (Ελβετία), Izquierda Unida (Ισπανική Επικράτεια). Τέλος, τη συνδιάσκεψη παρακολούθησαν επίσης εκπρόσωποι της ελληνικής «επιτροπής υποδοχής» που είχε φτιαχτεί ad hoc από ορισμένες οργανώσεις της ριζοσπαστικής αριστεράς, ενώ σε ειδική συνεδρία ξεκίνησε μια συζήτηση των ευρωπαϊκών συνιστωσών της ΣΕΑΚΑ με ελληνικές οργανώσεις, από τις οποίες παρέστησαν οι: ΝΑΡ, ΑΚΟΑ, ΔΕΑ, ΣΕΚ, ΟΚΔΕ (Σπάρτακος), Απελευθέρωση (Δίκτυο), Ξεκίνημα, Αριστερή Κίνηση, Επιτροπή ενάντια στους Ολυμπιακούς Αγώνες, ΕΕΚ, Κομμουνιστική Ανανέωση και ΚΕΔΑ (ο εκπρόσωπος των Αριστερών Συσπειρώσεων τελευταία στιγμή δεν μπόρεσε να έρθει).

Για την ίδια τη συνδιάσκεψη, δημοσιεύουμε εδώ την διακήρυξή της καθώς και μια παρουσίαση του Francois Vercammen. Καλό είναι, ωστόσο, να παρατηρήσουμε ότι η Συνδιάσκεψη της Αθήνας έθεσε και ένα πιο ειδικό, αλλά πραγματικό, πρόβλημα, στο μέτρο που η ελληνική αντικαπιταλιστική και ριζοσπαστική αριστερά είναι ίσως ένα από τα ακραία παραδείγματα στην Ευρώπη μιας μαχητικής και μακροχρόνιας παρουσίας, αλλά ταυτόχρονα και μεγάλης πολυδιάσπασης με αναπτυγμένα ακόμα σεκταριστικά αντανακλαστικά. Από την άποψη των ίδιων των ΣΕΑΚΑ, το πρόβλημα αυτό μεταφράζεται σε αδυναμία αντιπροσώπευσης στο εσωτερικό τους: καμία οργάνωση ή συμμαχία, από μόνη της, δεν διαθέτει ταυτόχρονα και την αναγκαία ριζοσπαστικότητα του προγράμματος και το πλάτος και τον πλουραλισμό της παρέμβασης που θα θεμελίωνε ένα τέτοιο ρίζωμα στις λαϊκές μάζες που να επιτρέψει τη συγκρότηση πειστικής, για αυτές, εναλλακτικής προοπτικής. Οι οργανωτές των ΣΕΑΚΑ αποφάσισαν, σε αυτές τις συνθήκες, να επιχειρήσουν τουλάχιστον μια επαφή με τη φιλοδοξία της οικοδόμησης ενός καναλιού επικοινωνίας με όλες τις δυνάμεις που πολιτικά θα μπορούσαν ή θα ήθελαν να το κάνουν. Δεδομένων των πολιτικών σχεδίων των διάφορων οργανώσεων της ριζοσπαστικής και αντικαπιταλιστικής αριστεράς και των συχνά αντιθετικών σχέσεων μεταξύ τους, το πρώτο βήμα αυτής της επαφής έδειξε μια γενικά καλή διάθεση και μια πραγματική δυνατότητα. Ωστόσο, είναι σαφές ότι τα πολιτικά σχέδια εξακολουθούν να είναι αρκετά ποικίλα, σε βαθμό που η συγκρότηση της ελληνικής πτέρυγας της ευρωπαϊκής αντικαπιταλιστικής αριστεράς να εξακολουθεί να μοιάζει δύσκολη. Πράγμα που περιπλέκεται όχι μόνο από πρακτικές που συχνά ανάγονται σε στενούς «κομματικούς πατριωτισμούς», αλλά και από τη συγκυρία (την προοπτική των ελληνικών εκλογών και, στο πλαίσιό τους, τους ελιγμούς αστικής τάξης αλλά και ρεφορμιστικών κομμάτων, όχι μόνο του ΠΑΣΟΚ!) και από τον τύπο οικοδόμησης του αντιπαγκοσμιοποιητικού κινήματος, το οποίο -θυμίζουμε- έχει καταφέρει την ελληνική ιδιομορφία μιας σχετικής διάσπασής του. Πέρα από τις δυσκολίες αυτές, που εμπλέκονται και με τις υπόλοιπες συζητήσεις για το Φόρουμ, για τις εκλογές, κλπ., η προοπτική της ευρωπαϊκής αντικαπιταλιστικής αριστεράς χρειάζεται μια πρόσθετη και ειδική απεύθυνση, στο οποίο και θέλουμε να συμβάλλουμε.

Βλ.:

Σπάρτακος 71, Σεπτέμβρης 2003

Αρχείο Σπάρτακου

https://tpt4.org/?p=3387