Η τροτσκιστική θέση για την Παλαιστίνη

Σπάρτακος 64, Απρίλης 2002

Γραμματεία της 4ης Διεθνούς, Μάης 1948

Η τροτσκιστική θέση για την Παλαιστίνη

Το κείμενο που ακολουθεί, είναι μεταφρασμένο από την Κol Ham’ amad (η φωνή της τάξης), Εβραϊκό όργανο της Επαναστατικής κομμουνιστικής λίγκας της Παλαιστίνης, τμήμα της 4ης Διεθνής. Αποκαλύπτει τον αντιδραστικό ρόλο του διαιρετικού σχεδίου των Ηνωμένων Εθνών, το οποίο ανακόπτει την ορμή του ταξικού αγώνα στην Παλαιστίνη, θολώνει τη ταξικές γραμμές και δημιουργεί ατμόσφαιρα ανταγωνιστικής «εθνικής ενότητας» και στις δυο εθνικές κοινότητες στη χώρα. Όπως βλέπουμε στο κείμενο το Κομμουνιστικό κόμμα, δεν έχει ξεφύγει από την εθνικιστική υστερία που επικρατεί και στα δυο στρατόπεδα ενώ ταυτόχρονα έχει διασπαστεί σε δυο εθνικά κόμματα.
Μόνο οι Παλαιστίνιοι Τροτσκιστές έχουν διατηρήσει την σοσιαλιστική θέση, καλώντας Εβραίους και Άραβες εργάτες να διαχωρίσουν τις γραμμές τους από τους ταξικούς εχθρούς και μαζί να διεξάγουν τον δικό τους ανεξάρτητο αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Παρά το σημερινό υψηλό κύμα του σωβινισμού που συνοδεύει την ίδρυση του «Εβραϊκού» κράτους που στήθηκε με τα όπλα της «Hagana» από τη μια πλευρά και την εισβολή του Αραβικού «Απελευθερωτικού» στρατού από την άλλη, το διεθνιστικό εργατικό πρόγραμμα που προτείνουν οι τροτσκιστές είναι το μόνο που παρέχει τα μέσα επίλυσης του Παλαιστινιακού προβλήματος.

Γραμματεία της 4ης Διεθνούς, Μάης 1948

Οι πολιτικοί και οι διπλωμάτες ακόμα προσπαθούν να βρουν μια φόρμουλα διαφυγής από τη δυσμενή κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η Παλαιστίνη, μετά την απόφαση του ΟΗΕ για διαχωρισμό. Είναι μια περίπτωση «διατάραξης της διεθνούς ειρήνης», ή έχουμε να κάνουμε μόνο με «εχθρικές ενέργειες»; Όσο αφορά εμάς, δεν υπάρχει καμία διαφορά ανάμεσα στα δυο. Είμαστε καθημερινά μάρτυρες δολοφονιών ή ακρωτηριασμών ανδρών και γυναικών, νέων και γέρων, Εβραίων και Αράβων. Όπως πάντα οι εργαζόμενες μάζες και οι φτωχοί υποφέρουν τα περισσότερα.

Όχι πολύ καιρό πριν, Άραβες και Εβραίοι εργαζόμενοι ήταν ενωμένοι στις κοινές απεργίες ενάντια στον ξένο καταπιεστή. Αυτός ο κοινός αγώνας έχει τελειώσει. Σήμερα, οι εργάτες υποκινούνται στο να σκοτώνει ο ένας τον άλλο. Οι υποκινητές έχουν πετύχει το στόχο τους.

«Οι Βρετανοί θέλουν να ματαιώσουν το διαχωρισμό χρησιμοποιώντας την Αραβική τρομοκρατία». Αυτό υποστηρίζουν οι Σιωνιστές, σαν να μην ήταν αυτή η σύγκρουση των κοινοτήτων, το εργαλείο που χρησιμοποιήθηκε για την επίτευξη του διαχωρισμού. Ήταν εύκολο για τους ιμπεριαλιστές να το διαβλέψουν και είναι ικανοποιημένοι από την πορεία των γεγονότων.

Τι προσωπικό συμφέρον έχουν οι BEVIN-CHURCHILL;

H Βρετανία ήταν χαμένη στον τελευταίο μεγάλο πόλεμο, αφού έχασε το κύριο μέρος τον κατακτήσεων της. Η βιομηχανία έμεινε πίσω. Για να χτίσει τον παραγωγικό της μηχανισμό απαιτεί δολάρια κι εργατική δύναμη. Η διατήρηση της τάξης στην Παλαιστίνη κοστίζει στην Αγγλία πάνω από 35 εκατομμύρια λίρες το χρόνο, ένα ποσό που υπερβαίνει το κέρδος που μπορεί να αποκομίσει από τη συγκεκριμένη χώρα. Η διαίρεση θα την απαλλάξει από οικονομικές υποχρεώσεις, δίνοντας της παράλληλα τη δυνατότητα να αξιοποιήσει τους στρατιώτες στην παραγωγική διαδικασία, ενώ η πηγή τους εισοδήματος θα παραμείνει ανέπαφη. Μα δεν είναι μόνο αυτό. Με το διαχωρισμό, μια σφήνα μπήκε ανάμεσα σε Εβραίους και Άραβες εργαζόμενους. Το Σιωνιστικό κράτος με τις διαχωριστικές γραμμές που δημιουργεί, θα φέρει στο προσκήνιο ρεβανσιστικά κινήματα και στις δυο πλευρές. Θα υπάρξει αγώνας για μια «Αραβική Παλαιστίνη» και για ένα Εβραϊκό κράτος, με τα σύνορα του Eretz Israel (Γη του Ισραήλ). Το αποτέλεσμα της σοβινιστικής ατμόσφαιρας που δημιουργείται και δηλητηριάζει τον Αραβικό κόσμο της Μέσης Ανατολής στραγγαλίζει την αντι-ιμπεριαλιστική πάλη των μαζών, ενώ Εβραίοι και Άραβες φεουδάρχες θα συναγωνίζονται για την εύνοια των ιμπεριαλιστών.

Το τίμημα που πρέπει να πληρώσει η Βρετανία για τα προνόμια που θα της αποφέρει η διαίρεση, είναι να σταματήσει την μονοπωλιακή της εξουσία στη χώρα. Από την άλλη πλευρά, η Wall Street πρέπει να συνεισφέρει στη βρωμοδουλειά της διασφάλισης των ιμπεριαλιστικών πλεονεκτημάτων. Αυτό φυσικά αμαυρώνει την «δημοκρατική» φήμη του δολαριακού κατεστημένου, ενώ ταυτόχρονα προσδίδει αίγλη στη Βρετανία. Γι αυτό ο διαχωρισμός αποτελεί συμβιβασμό μεταξύ των ιμπεριαλιστών-κλεφτών που αναδύονται από έναν αλλαγμένο αστερισμό δύναμης.
Ο ρόλος του Ο.Η.Ε.

Aν οι Αγγλο-Αμερικάνοι ιμπεριαλιστές είχαν επιβάλλει αυτή τη «λύση» στην Παλαιστίνη με τα δικά τους μέσα, το σάπιο παιχνίδι θα είχε αποκαλυφθεί σ’ ολόκληρη την Αραβική Ανατολή. Παρόλα αυτά ξεγλίστρησαν και το πρόβλημα πέρασε στον Ο.Η.Ε. Ο ρόλος του Ο.Η.Ε ήταν να γλυκάνει το πικρό πιάτο που μεταμφιέστηκε με τα λόγια του Bevin στην ανοησία της «συνειδητής εφαρμογής δικαιοσύνης από την παγκόσμια κοινότητα». Οι διπλωμάτες των μικρότερων χωρών χόρεψαν στους ρυθμούς του δολαρίου, επικαλούμενοι την «κοινή γνώμη».Οι συγκεκριμένοι ρόλοι σ αυτή την παράσταση επέτρεψαν στη Βρετανία να εμφανιστεί ως φύλακας-άγγελος, γεμάτος κατανόηση για κάθε πλευρά.

Και η Σοβιετική Ένωση? Γιατί ο αντιπρόσωπος της δεν κατήγγειλε το κοροϊδευτικό παιχνίδι του Ο.Η.Ε ? Προφανώς η σημερινή εξωτερική πολιτική της ΕΣΣΔ δεν ασχολείται με τον αγώνα των μαζών στις αποικίες. Και εφόσον το Παλαιστινιακό ζήτημα είναι δευτερεύουσα υπόθεση για τον «Μεγάλο», οι Σοβιετικοί διπλωμάτες προσαρμόζονται σ’ αυτό που έχει πει ο Στάλιν «η ΕΣΣΔ είναι έτοιμη να συναντήσει την Αμερική και τη Βρετανία παρόλες τις πολιτικές και οικονομικές διαφορές τους». Με τον τρόπο αυτό ο Ο.Η.Ε «έλυσε» το πρόβλημα. Το ίδιο αηδιαστικό πιάτο έχει ετοιμαστεί για την Ινδία, την Ελλάδα, την Ινδοκίνα.

Τι περιμένουν να κερδίσουν οι Εβραίοι από το διαχωρισμό;

Μια αίσθηση θριάμβου συνεπήρε τους Σιωνιστές όταν τους προσφέρθηκε το κόκαλο από το μαγείρεμα του Ο.Η.Ε «Μέσα στη διεθνή κοινότητα η δουλειά μας και ο δίκαιος σκοπός μας κέρδισε !».Οι Σιωνιστές έχουν τη συνήθεια να ζητούν «δικαιοσύνη» από τους εχθρούς του Εβραϊκού λαού από την εποχή του Herzl από τον Τσάρο, τον Γερμανό Kaiser, τους Βρετανούς ιμπεριαλιστές, την Wall Street. Τώρα είδαν την ευκαιρία τους. Όχι με το αζημίωτο βέβαια, το τίμημα θα πληρωθεί με αίμα.

Το Εβραϊκό κράτος, αυτό το δώρο του Chyrchill και του Bevin, δίνει στη Σιωνιστική καπιταλιστική οικονομία μια ευκαιρία σταθεροποίησης. Αυτή η οικονομία πατάει σε εύθραυστες βάσεις. Τα προϊόντα δεν είναι ανταγωνιστικά στην παγκόσμια αγορά. Η μόνη της ελπίδα είναι η εσωτερική αγορά, από την οποία τα Αραβικά προϊόντα έχουν αποκλειστεί. Για αυτόν το λόγο το πρόβλημα της Εβραϊκής μετανάστευσης έχει μετατραπεί σε ζήτημα ζωής και θανάτου. Το συνεχιζόμενο κύμα των μεταναστών οι οποίοι έρχονται με τα απομεινάρια των περιουσιών τους, έχει την τάση να αυξήσει την κυκλοφορία των προϊόντων και θα επιτρέψει στους καπιταλιστές παραγωγούς να διαθέσουν τα ακριβά εμπορεύματα τους. Η μαζική μετανάστευση θα είναι πολύτιμη και ως μέσο πίεσης των μισθών προς τα κάτω, σηκώνοντας έτσι αυτό το βάρος απ’ τις πλάτες της Εβραϊκής βιομηχανίας. Ένα κράτος εμπλεκόμενο σε μια αναπόφευκτη στρατιωτική σύγκρουση, σημαίνει παραγγελίες πολεμικών εξοπλισμών για του «Hebrew Army», μια πηγή Εβραϊκού κέρδους που δε μπορεί να υποτιμηθεί καθόλου. Ένα κράτος θα σήμαινε χιλιάδες θέσεις για τους βετεράνους Σιωνιστές αξιωματούχους.

Ποιος θα πληρώσεις τα σπασμένα;

Οι φτωχοί και οι εργαζόμενοι. Θα πρέπει να πληρώσουν τις τσουχτερές τιμές σαν επακόλουθο του εμπάργκο στα Αραβικά προϊόντα. Θα τσακιστούν κάτω από το βάρος των αμέτρητων άμεσων και έμμεσων φόρων. Θα πρέπει να καλύψουν το οικονομικό έλλειμμα του Εβραϊκού κράτους. µουν στην ύπαιθρο, χωρίς μια στέγη πάνω απ’ το κεφάλι τους, ενώ οι αρμόδιες υπηρεσίες απορροφούνται σε «πιο σημαντικές δουλειές».

Ο Εβραίος εργάτης, χωρισμένος από τον Άραβα συνάδελφο του, αποτρέπεται από το να δώσει έναν κοινό ταξικό αγώνα και αφήνεται στο έλεος του ταξικού εχθρού, του ιμπεριαλισμού και της Σιωνιστικής μπουρζουαζίας. Θα είναι εύκολο να αποξενωθεί από τον Άραβα εργάτη, τον προλεταριακό του σύμμαχο «ο οποίος τον αποκλείει από δουλείες και συμπιέζει το επίπεδο των μισθών» (είναι μια μέθοδος που εφαρμόστηκε με επιτυχία στο παρελθόν). Ο Weitzmann, όχι μάταια, είπε πως «το Εβραϊκό κράτος θα αναχαιτίσει την κομμουνιστική επιρροή». Η αποζημίωση για τον Εβραίο εργάτη είναι να απολαύσει το προνόμιο ενός ηρωικού θανάτου, στο βωμό του Εβραϊκού κράτους.

Ποιες είναι οι υποσχέσεις που δίνει το Εβραϊκό κράτος; Είναι πράγματι θετικό βήμα προς την επίλυση του Εβραϊκού προβλήματος;

Ο διαχωρισμός δεν έβαλε κι ούτε φαίνεται πως θα βάλει τέρμα στην Εβραϊκή μιζέρια. Αυτό το κράτος είναι πολύ μικρό για να απορροφήσει τις Εβραϊκές μάζες αλλά και για να επιλύσει τα προβλήματα των πολιτών του. Μπορεί μονάχα να μπολιάσει με αντι-Σημιτισμό την Αραβική Ανατολή και όπως είπε ο Τρότσκυ είναι αρκετά εύκολο να μετατραπεί σε θανατηφόρα παγίδα για εκατοντάδες χιλιάδες Εβραίων.

Ο διαχωρισμός είναι νερό στο μύλο των αράβων αντιδραστικών

Οι ηγέτες του Αραβικού Συνδέσμου αντιδρούν στην απόφαση του διαχωρισμού με λόγους γεμάτους απειλές και φανατισμό. Στην πραγματικότητα το Εβραϊκό κράτος είναι για αυτούς μια ευλογία απ τον Αλλάχ. Καλώντας τους εργάτες και τους φελλάχηδες σε έναν ιερό πόλεμο για τη «Σωτηρία της Παλαιστίνης» θέλουν να πνίξουν τις κραυγές τους για ψωμί, γη και ελευθερία. Για ακόμη μια φορά η γνωστή μέθοδος της διαίρεσης, της ανάδυσης του μίσους ενάντια στους Εβραίους και τον κομμουνιστικό κίνδυνο. Το τελευταίο διάστημα η φεουδαρχική κυριαρχία στην Παλαιστίνη, χάνει έδαφος. Κατά τη διάρκεια του πολέμου η Αραβική εργατική τάξη αυξήθηκε σε μέγεθος και σε πολιτική συνείδηση. Οι Εβραίοι και οι Άραβες εργάτες στάθηκαν απέναντι στον ξένο κατακτητή, ενάντια στον οποίο οργάνωσαν μαζί απεργίες. Ένα δυνατό αριστερό-εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα εμφανίστηκε και η «Εργατική Ένωση των Αράβων της Παλαιστίνης» είχε μπει για τα καλά στο δρόμο της χειραφέτησης από την επιρροή των Χουσεινηδων. Η δολοφονία του ηγέτη της, Sami Taha, από πληρωμένους εκτελεστές της Αραβικής Ανώτατης Επιτροπής, δεν μπόρεσε να ανατρέψει αυτή την εξέλιξη. Όμως εκεί που απέτυχαν οι Χουσεινηδες πέτυχε ο ιμπεριαλιστικός οργανισμός, ο Ο.Η.Ε. Η απόφαση για διαχωρισμό κατέπνιξε τον ταξικό αγώνα των Παλαιστίνιων εργατών. Η προοπτική να πέσουν στα χέρια των Σιωνιστών «κατακτητών του εδάφους και της εργασίας» αύξησε το φόβο και την ανασφάλεια των Αράβων εργατών και φελλάχων με αποτέλεσμα τα εθνικιστικά συνθήματα να βρουν γόνιμο έδαφος. Οι φεουδάρχες δολοφόνοι βρήκαν την ευκαιρία τους. Η πολιτική του διαχωρισμού τους επέτρεψε να γυρίσουν τη ροή της ιστορίας προς τα πίσω.

Μια πρώτη σύνοψη

Τα πρώτα αποτελέσματα της πολιτικής του διαχωρισμού: πνίγηκαν στη θάλασσα του σοβινιστικού παροξυσμού. Θρίαμβος για τους πρώτους, οργή κι απόγνωση για τους δεύτερους. Πογκρόμ υποκινήθηκαν από τους Εβραίους και κομμουνιστές δολοφονούνται. Επικρατεί μια εκδικητική μανία δολοφονιών και προβοκατσιών. Μια «αποστολή σφυροκοπήματος» από τη Hagana είναι καύσιμο στην προπαγανδιστική μηχανή των Αράβων πατριωτών στην εκστρατεία τους να στρατολογήσουν τις μάζες σ’ αυτή την αιματοχυσία. Η στρατιωτική σύγκρουση και το πετσόκομμα του εργατικού κινήματος είναι το κελεπούρι για τους ακραίους σωβινιστές και των δυο στρατοπέδων.

Τι γίνεται με τους Εβραίους «κομμουνιστές»;

Το πατριωτικό ρεύμα τους φέρνει σε άβολη θέση. Το Σιωνιστικό «Σοσιαλιστικό κόμμα» διόρθωσε γρήγορα την αντι-ιμπεριαλιστική του στάση και πείσμωσε ενάντια στον «κατακερματισμό της χώρας» ενώ έδωσε πλήρη και ενθουσιώδη υποστήριξη στην ιμπεριαλιστική πολιτική του διαχωρισμού. Αυτό ήταν ένα ασήμαντο ζήτημα που απλά άλλαξε την ταχτική των Σιωνιστών.

Ίσως να περίμενε κανείς το Κ.Κ.Παλαιστίνης να κρατήσει μια διαφορετική στάση. Δεν είχε άλλωστε επανειλημμένα προειδοποιήσει για τα θανάσιμα αποτελέσματα που θα προκαλούνταν από την εγκαθίδρυση του παλαιστινιακού κράτους; « Ο διαχωρισμός θα είναι καταστροφικός για Άραβες και Εβραίους …είναι μια ιμπεριαλιστική προσπάθεια που σκοπεύει να δώσει παράταση ζωής στη Βρετανική κυριαρχία…» (στοιχεία που δόθηκαν από το Κ.Κ.Π στην Αγγλο-Αμερικάνικη Επιτροπή Ερευνών στις 25 Μάρτη του 1946). Ο γραμματέας του κόμματος έμεινε πιστός σ’ αυτή τη θέση μέχρι τον Ιούλη του 1947, όπου και είπε στην επιτροπή του Ο.Η.Ε «αρνούμαστε κατηγορηματικά την προσπάθεια για διαχωρισμό, που είναι αντίθετη στα συμφέροντα των δυο λαών». Όταν όμως αυτή η προσπάθεια επικυρώθηκε μαζί με τη στήριξη των Σοβιετικών αντιπροσώπων, η Kol Ha’ Am (κεντρικό σταλινικό όργανο) βιάστηκε να δηλώσει ότι «η δημοκρατία και η δικαιοσύνη είναι σήμερα κερδισμένες !». Σε μια νύχτα εμφανίστηκε το καινούριο κόμμα. Το Κ.Κ.Π μετονομάστηκε σε Κ.Κ του Eretz Israel (K.K. Εβραϊκής Γης). Ακόμα και το τελευταίο ίχνος επαφής με τον Αραβικό πληθυσμό εξαφανίστηκε. Το χάσμα που για πολύ καιρό το χώριζε από το Σιωνισμό τελικά γεφυρώθηκε. Αντι να αποτελέσει την πρωτοπορία του αντι-ιμπεριαλιστικού αγώνα του Αραβικού και Εβραϊκού κόσμου το Κ.Κ.Π έγινε η «κομμουνιστική ουρά» των αριστερών Σιωνιστών. Την περίοδο εκείνη ο Σιωνισμός φανέρωνε το αντεπαναστατικό του πρόσωπο και την κραυγαλέα του υποτέλεια στον ιμπεριαλισμό. Με αυτό τον τρόπο το Κ.Κ.Π ανακάλεσε όλες του τις αντιστάσεις στις Σιωνιστικές και ιμπεριαλιστικές απάτες.

Γιατί χρεοκόπησαν;

Η πολιτική του Κ.Κ.Π δεν είχε διάρκεια, αντανακλούσε ταυτόχρονα τις ανάγκες που αναδύονται από τον ταξικό αγώνα των Εβραίων εργατών στην Παλαιστίνη και τις ανάγκες της εξωτερικής πολιτικής της ΕΣΣΔ. Τα προστάγματα όμως του ταξικού αγώνα απαιτούν τη συνεπή διεθνιστική πολιτική, την άρνηση του Σιωνισμού και της διάκρισης ανάμεσα σε Άραβες και Εβραίους. Από την άλλη μεριά, η ανάγκη να προσαρμοστεί το κόμμα στις διπλωματικές μανούβρες της ΕΣΣΔ απαιτούσε μια «ελαστική» πολιτική χωρίς κάποιες πάγιες θέσεις. Το αποτέλεσμα είναι η γνωστή παρέκκλιση και υποχώρηση που μετέτρεψε το Κ.Κ.Π σε 5ο τροχό της Σιωνιστικής Άμαξας.

Και οι Άραβες «κομμουνιστές»;

Οι Άραβες Σταλινικοί, ο «Εθνικός Απελευθερωτικός Σύνδεσμος» δεν συμπεριφέρθηκε καλύτερα από τους αντίστοιχους Εβραίους. Τους ήταν αρκετά βολικό να δικαιολογήσουν την Σοβιετική στήριξη στο Εβραϊκό κράτος. Δεν πρέπει να αφήσουμε να γίνει δεκτή αυτή η γραμμή από τους Άραβες εργάτες. Ούτε κατά διάνοια! Γνώριζαν τον ακριβή στόχο της ανάμιξης της Σοβιετικής διπλωματίας: να πετύχουν ένα βαρύ πλήγμα στην ενότητα των Παλαιστίνιων εργατών και να καλλιεργήσουν κλίμα καχυποψίας. Ύστερα από την φιλο-διαχωριστική διακήρυξη του Zarapkin, μέλη του Ε.Α.Σ βρέθηκαν μέσα σε ατμόσφαιρα περιφρόνησης και εχθρικότητας. Η στάση της ΕΣΣΔ βοήθησε ώστε η θέση του Ε.Α.Σ να μη βρει ανταπόκριση στους Άραβες εργάτες με συνέπεια να ξεκινήσει μια αντιδραστική, σοβινιστική καμπάνια ενάντια στον «κόκκινο κίνδυνο». Προς το παρόν, ο Ε.Α.Σ στηρίζει την ειρήνη και ασχολείται με το να εκθέτει τον προβοκατόρικο ρόλο της Βρετανικής κυβέρνησης. Από τότε όμως που είχε απαιτήσει «εθνική ενότητα» (με τους φεουδάρχες και τους σημερινούς υποκινητές του πολέμου) η σημερινή του συμπεριφορά δεν πείθει. Όμως ο Ε.Α.Σ κατάφερε να πείσει τους Άραβες εργάτες πως η παρούσα πολιτική δεν καθορίζεται από τα συμφέροντα του Παλαιστινιακού προλεταριάτου αλλά από αυτά του Κρεμλίνου.

Ένας αμυντικός πόλεμος;

Τα δυο στρατόπεδα κινητοποιούν τις μάζες κάτω από το πρόσχημα της «αυτοάμυνας»: «μας έχουν επιτεθεί… ας αμυνθούμε!» λένε οι Σιωνιστές. «Ας αποκρούσουμε τον κίνδυνο της Εβραϊκής κατάκτησης» δηλώνει η Αραβική Ανώτατη Επιτροπή. Που βρίσκεται η αλήθεια;

Ο πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής μ άλλα μέσα. Ο πόλεμος που καθοδηγείται από τους άραβες φεουδάρχες δεν είναι παρά η συνέχιση του αντιδραστικού τους πολέμου, ενάντια στους εργάτες και τους φελάχους, που αγωνίζονται να αποτινάξουν την καταπίεση και την εκμετάλλευση. Η «λύτρωση της Παλαιστίνης» σημαίνει για τους αφέντες φεουδάρχες την εγγύηση των εσόδων τους σε βάρος των φελλάχων, τη διατήρηση της απολυταρχικής τους κυριαρχίας στις πόλεις και στην ύπαιθρο, το τσάκισμα των προλεταριακών οργανώσεων και της διεθνούς ταξικής αλληλεγγύης.

Ο πόλεμος που διεξάγεται από τους Σιωνιστές είναι η συνέχιση της επεκτατικής τους τακτικής, που βασίζεται στο διαχωρισμό των δυο λαών. Υπερασπίζονται την kibbush adama (εκδίωξη των φελλάχων), την kibbush avoda (εκδίωξη των Αράβων εργατών), το μποϋκοτάζ των αραβικών προϊόντων, και στηρίζουν την εβραϊκή κυριαρχία. Η στρατιωτική σύγκρουση είναι το αποτέλεσμα που προκάλεσαν οι Σιωνιστές κατακτητές.

Δεν μπορεί να ειπωθεί ότι ο πόλεμος αυτός έχει προοδευτικό χαραχτήρα για κάποια από τις δυο πλευρές. Ο πόλεμος δεν απελευθερώνει προοδευτικές δυνάμεις, ούτε υποσκελίζει τα οικονομικά και κοινωνικά εμπόδια στο μονοπάτι της ανάπτυξης των δυο εθνών. Συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Είναι ικανός να «κρύψει» τον ταξικό ανταγωνισμό και να προετοιμάσει το έδαφος για εθνικιστικές αγριότητες. Και στις δυο πλευρές, αποδυναμώνει το προλεταριάτο, ενώ ισχυροποιεί τον ιμπεριαλισμό.

Τι πρέπει να γίνει;

Κάθε πλευρά είναι αντι-ιμπεριαλιστική «μέχρι το κόκαλο» και απασχολημένη με τον εντοπισμό του αντιδραστικού στοιχείου στο αντίπαλο στρατόπεδο. Άλλωστε όπως είναι γνωστό «ο ιμπεριαλισμός εξυπηρετεί πάντα την αντίπαλη πλευρά». Αυτού του είδους η εκτίμηση απλά ρίχνει λάδι στη φωτιά του ίδιου του ιμπεριαλισμού. Αυτή η παραπλανητική τακτική στηρίζεται σε πράκτορες και σε υπηρεσίες που βρίσκονται στο εσωτερικό των δυο στρατοπέδων. Εμείς, σαν απάντηση στην πατριωτική αναθέρμανση προτείνουμε στον Παλαιστινιακό λαό τα εξής: Μετατρέψτε τον Αραβο-Εβραϊκό πόλεμο, που εξυπηρετεί μόνο τα συμφέροντα του ιμπεριαλισμού, σε έναν κοινό και για τα δυο έθνη αγώνα εναντίον του!

Αυτή είναι η μοναδική λύση που μπορεί να εγγυηθεί την πραγματική ειρήνη. Αυτός είναι ο στόχος που πρέπει να πετύχουμε, χωρίς παραχωρήσεις απέναντι στο σοβινιστικό κλίμα που κυριεύει τις μάζες.

Πως μπορεί να γίνει αυτό;

«Ο κύριος εχθρός βρίσκεται στην ίδια μας τη χώρα !» αυτό έλεγε ο Καρλ Λιμπνεχτ στους εργάτες όταν οι ιμπεριαλιστές μαζί με τους σοσιαλ-δημοκράτες, τους έστελναν για να αλληλοσφαχτούν με τους συναδέλφους τους από άλλες χώρες. Στο ίδιο πνεύμα λέμε στους Εβραίους και τους Άραβες εργάτες ότι ο εχθρός βρίσκεται μέσα στο δικό τους στρατόπεδο.

To πρόβλημα που απασχολεί όλο τον κόσμο αυτές τις μέρες είναι αυτό της ασφάλειας. Οι Εβραίοι εργάτες αναρωτιούνται «Πώς είναι δυνατό να προστατέψουμε τις ζωές μας; Δεν θα πρέπει να υποστηρίξουμε την Ηagana;» και οι Άραβες φελλάχοι και εργάτες με τη σειρά τους «Δεν οφείλουμε να ενωθούμε στην Najada, Futuwa ώστε να προστατέψουμε τις ζωές μας απέναντι στις επιθέσεις των Σιωνιστών;»

Μια διάκριση, πρέπει να γίνει ανάμεσα στην πρακτική και την πολιτική διάσταση αυτής της ερώτησης. Δεν μπορούμε να εμποδίσουμε τις κινητοποιήσείς και να προτείνουμε στους εργάτες να μην κινητοποιηθούν. Είναι όμως δικό μας καθήκον να καταγγείλουμε τον αντιδραστικό χαρακτήρα των σοβινιστικών οργανώσεων ακόμη και μέσα στο ίδιο τους το σπίτι. Ο μόνος τρόπος για να υπάρξει ειρήνη ανάμεσα στους δυο λαούς της χώρας, είναι να στρέψουμε τα όπλα ενάντια στους υποκινητές των δολοφονιών και στα δυο στρατόπεδα.

Αντί των αφηρημένων «αντί-ιμπεριαλιστικών» φράσεων που αρθρώνουν οι σοσιαλ-πατριώτες ώστε να κρύβουν την υποτέλεια τους στον ιμπεριαλισμό, εμείς δείχνουμε έναν νέο τρόπο πάλης ενάντια στους ξένους καταπιεστές. Αποκαλύπτουμε τους τοπικούς πράκτορες, υπονομεύουμε την επιρροή τους, ώστε οι Άραβες εργάτες και φελάχοι να αναγνωρίσουν ότι η στρατιωτική εκστρατεία ενάντια στους Εβραίους φέρνει πιο κοντά τον διαχωρισμό, ενώ βοηθάει μόνο τους ιμπεριαλιστές και τους φεουδαλιστές οι οποίοι πολεμούν στις πλάτες του λαού. Οι Εβραίοι εργάτες θα πληρώνουν με αίμα μέχρι να αναγνωρίσουν την ψευδαίσθηση του Σιωνισμού και να καταλάβουν πώς δεν είναι ούτε ελεύθεροι ούτε ασφαλείς. Αυτό θα συμβαίνει έως τη στιγμή που θα ξεμπερδέψουν με την εθνική διάκριση, τον απομονωτισμό και την ιμπεριαλιστική πίστη. Εμείς θα πρέπει να φέρουμε σε επαφή τους εργάτες και των δυο λαών, σε οποιοδήποτε χώρο αυτοί δουλεύουν μαζί. Να εμποδίσουμε μ’ αυτό τον τρόπο τις προβοκατόρικες ενέργειες και να προστατεύσουμε τις ζωές των εργατών στη δουλειά και τους δρόμους. Να σφυρηλατήσουμε επαναστατικά στελέχη. Σ’ αυτή τη φλεγόμενη κόλαση του σωβινισμού, πρέπει να κρατήσουμε τη σημαία της επαναστατικής αδελφοσύνης.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΡΕΥΜΑ

Ο παγκόσμιος καπιταλισμός και ενώ βρίσκεται σε πτωτική πορεία προσπαθεί να συγκρατηθεί, προκαλώντας φαντασιακές εθνικές συγκρούσεις, ποδοπατώντας και εξολοθρεύοντας τις μάζες.

Στο βάθος του χρόνου θα αποτύχει. Το μάθημα τους οι λαοί θα το πάρουν υποφέροντας. Θα μάθουν να αναγνωρίζουν τον εχθρό τους. Αυτός δεν είναι άλλος από τον μονοπωλιακό καπιταλισμό, ο οποίος κρύβεται πίσω από τους πράκτορες τις ντόπιας κυρίαρχης τάξης. Με την ταξική πάλη, ο κόσμος σε όλες τις χώρες γίνεται πιο ευαίσθητος και ιδιαίτερα στις Αραβικές. Σ’ αυτό ο πόλεμος προορίζεται να δώσει τέλος.

Σήμερα το πατριωτικό κύμα καλύπτει όποιον στερείται τις διεθνιστικές-επαναστατικές αρχές. Η επαναστατική δράση αυτή την εποχή απαιτεί υπομονή, επιμονή και διορατικότητα. Είναι ένας δρόμος γεμάτος από κινδύνους και δυσκολίες, όμως είναι ο μόνος δρόμος διαφυγής από τον πατριωτικό βούρκο. Πρέπει να θυμηθούμε τα λόγια του ΛΕΝΙΝ μιλώντας σε μια παρόμοια κατάσταση σαν τη δική μας «δεν είμαστε τσαρλατάνοι…Πρέπει να βασιζόμαστε στην συνειδητοποίηση των λαών έστω και αν είναι ανάγκη να παραμείνουμε μια μειονότητα. Δεν πρέπει να φοβόμαστε να είμαστε μια μειονότητα. Πρέπει να κάνουμε την κατάλληλη κριτική ώστε να ελευθερώσουμε τον λαό από τις απάτες… η γραμμή μας θα αποδειχτεί σωστή. Όλοι οι καταπιεσμένοι θα έρθουν σε μας. Δεν έχουν καμία άλλη επιλογή»!

Εβραίοι εργάτες!. Ξεφορτωθείτε τους Σιωνιστές προβοκάτορες που σας μπλέκουν σε ένα αιματηρό μακελειό για το δικό τους καλό και τη δική τους τσέπη.
Εργαζόμενοι των δυο λαών, ενωθείτε σε ένα κοινό μέτωπο ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τους πράκτορες του.