Της Frieda Afary
[μετάφραση στα ελληνικά: elaliberta.gr]
Το Ιράν βιώνει ένα νέο κύμα μαζικών διαδηλώσεων και απεργιών, καθώς τα οικονομικά, κοινωνικά, πολιτικά, περιβαλλοντικά και υγειονομικά προβλήματα καθιστούν αδύνατο για τη μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού να έχει τα ελάχιστα απαραίτητα για να ζήσει.
Απεργίες στην πετροχημική βιομηχανία, διαδηλώσεις κατά της λειψυδρίας
Ένα νέο κύμα μαζικών διαδηλώσεων για τη σοβαρή έλλειψη νερού στην κατά κύριο λόγο αραβική επαρχία Χουζεστάν ξεκίνησε στις 15 Ιουλίου. Στα συνθήματα των διαδηλωτών περιλαμβάνονται: «Κάτω η δικτατορία», «Κάτω ο Χαμενεΐ», «Δεν θέλουμε Ισλαμική Δημοκρατία», «Ο λαός θέλει να πέσει το καθεστώς». Οι κυβερνητικές δυνάμεις ασφαλείας πυροβόλησαν και σκότωσαν τουλάχιστον 8 διαδηλωτές και τραυμάτισαν και συνέλαβαν πολλούς άλλους. Ωστόσο, διαδηλώσεις αλληλεγγύης ξεκίνησαν στο Αζαρμπαϊτζάν, το Κουρδιστάν, το Ισφαχάν, το Σιστάν και το Μπαλουχιστάν και την Τεχεράνη. Ιρανοί κινηματογραφιστές, δάσκαλοι και ομάδες συγγραφέων συνυπέγραψαν κοινή δήλωση για την υποστήριξη των διαδηλώσεων.
Σύμφωνα με τα λόγια της ανακοίνωσης αλληλεγγύης του συνδικάτου των εργαζομένων στα λεωφορεία της Τεχεράνης: «Η έλλειψη νερού στο Χουζεστάν σήμερα έχει τις ρίζες της στις αντιεπαγγελματικές, αρπακτικές και κερδοσκοπικές πολιτικές των προηγούμενων δεκαετιών του καπιταλισμού στην εξόρυξη πετρελαίου και στη χρήση του νερού για τη βιομηχανία χάλυβα, το εισόδημα από τα οποία δεν πηγαίνει στο λαό. Αυτές οι άπληστες πολιτικές έχουν στερήσει από τους κατοίκους του Χουζεστάν καθαρό πόσιμο νερό. Το νερό κόβεται για πολλές ώρες και λείπει για βασικές ανάγκες. Οι αγρότες και οι κτηνοτρόφοι έχουν επίσης υποστεί ζημιές και έχουν χάσει τα προς το ζην».
Οι τελευταίες διαμαρτυρίες ακολούθησαν μια σειρά από πανεθνικές απεργίες προσωρινών συμβασιούχων εργαζομένων στη βιομηχανία πετρελαίου και φυσικού αερίου του Ιράν, η οποία επίσης έχει μεγάλη βάση στο Χουζεστάν. Οι απεργίες που ξεκίνησαν στις 19 Ιουνίου και έχουν εξαπλωθεί σε εκατό εργοστάσια παραγωγής, διεκδικούν μόνιμο καθεστώς απασχόλησης, μηνιαίο μισθό 500 δολαρίων, ασφαλείς συνθήκες εργασίας και το δικαίωμα να οργανώνονται και να είναι απαλλαγμένοι από την αστυνομική επιτήρηση. Οι εργάτες του εργοστασίου ζάχαρης Χαλφ Τεπέχ που απεργούν στο Χουζεστάν ζητούν επίσης τον εμβολιασμό κατά του COVID και εκφράζουν την αλληλεγγύη τους στις διαμαρτυρίες κατά της έλλειψης νερού.
Οικονομική κρίση και πανδημία του COVID
Το Ιράν συνεχίζει να υποφέρει από μια τεράστια οικονομική κρίση που προκαλείται από το κόστος των περιφερειακών ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων στη Συρία, το Ιράκ, το Λίβανο, την Υεμένη, τα πυρηνικά και πυραυλικά του προγράμματα και τις επιπτώσεις των οικονομικών κυρώσεων των ΗΠΑ. Ο επίσημος κατώτατος μισθός είναι περίπου 120 δολάρια το μήνα σε μια χώρα όπου το κόστος των στοιχειωδών ειδών πρώτης ανάγκης για μια τετραμελή οικογένεια είναι 500 δολάρια το μήνα. Το ηλεκτρικό ρεύμα κόβεται για αρκετές ώρες σε καθημερινή βάση. Η πρόσβαση στο διαδίκτυο γίνεται όλο και πιο περιορισμένη ή αδύνατη για πολλούς λόγω του κόστους και της κυβερνητικής καταστολής.
Σε αυτή την κατάσταση η πανδημία του COVID έχει σπείρει τον όλεθρο στον πληθυσμό. Η παραλλαγή Δέλτα του COVID συνεχίζει να εξαπλώνεται ευρέως. Πάνω από το 95% του πληθυσμού δεν έχει εμβολιαστεί και δεν έχει πρόσβαση σε εμβόλια, πόσο μάλλον σε ασφαλή . Ο επίσημος αριθμός των θανάτων είναι περίπου 88.000, αλλά οι πραγματικοί αριθμοί είναι πολύ υψηλότεροι. Ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού των 83 εκατομμυρίων έχει μολυνθεί. Ωστόσο, δεν υπάρχουν ακριβή στοιχεία λόγω της κυβερνητικής καταστολής.
Ο COVID εξαπλώνεται ταχύτατα στις φυλακές του Ιράν, οι οποίες έχουν επίσημα 190.000 άτομα. Οι γυναίκες κρατούμενες υποφέρουν και πεθαίνουν επίσης από τον COVID. Μεταξύ αυτών περιλαμβάνονται δημοσιογράφοι, εκπαιδευτικοί, φεμινίστριες και εργατικές ακτιβίστριες, φοιτήτριες, περιβαλλοντολόγοι, Κούρδισσες και Αράβισσες ακτιβίστριες για τα πολιτικά δικαιώματα, καθώς και γυναίκες Μπαχάι και Σούφι.
Γυναίκες φυλακισμένες και Αφγανές πρόσφυγες
Η Νασρίν Σοντουντέχ, φυλακισμένη φεμινίστρια δικηγόρος ανθρωπίνων δικαιωμάτων και υπερασπίστρια των «Κοριτσιών της Λεωφόρου της Επανάστασης» πάσχει από διάφορα προβλήματα υγείας εκτός από το COVID. Η Ναργκίς Μοχαμμαντί, φεμινίστρια ακτιβίστρια κατά της θανατικής ποινής, η οποία έχει προταθεί για το Νόμπελ Ειρήνης, αποφυλακίστηκε πέρυσι μετά από μακρά ποινή φυλάκισης, μόνο και μόνο για να λάβει άλλη μια ποινή φυλάκισης που περιλαμβάνει επίσης 80 χτυπήματα με μαστίγιο, επειδή συνέχισε να αντιτίθεται στη θανατική ποινή και «έθεσε σε κίνδυνο την εθνική ασφάλεια». Αγωνίζεται κατά της ποινής αυτής και έχει συμμετάσχει σε διαδηλώσεις αλληλεγγύης προς το λαό του Χουζεστάν, τους απεργούς εργάτες και τις οικογένειες των πολιτικών κρατουμένων. Σε πρόσφατη συνέντευξή της, χαρακτήρισε τους αγώνες των Ιρανών γυναικών «την αχίλλειο πτέρνα του ιρανικού καθεστώτος». Η Σεπιντέχ Γολιάν, φεμινίστρια ακτιβίστρια του εργατικού κινήματος, φυλακισμένη στο Χουζεστάν, συνεχίζει να γράφει για τη δυσχερή θέση των φυλακισμένων Αραβισσών. Έχει ξυλοκοπηθεί άγρια στη φυλακή και τώρα βρίσκεται σε απεργία πείνας.
Οι Αφγανοί μετανάστες και πρόσφυγες που αριθμούν περίπου 3 εκατομμύρια στο Ιράν συνεχίζουν να απελαύνονται (450.000 απελάθηκαν από το 2020). Το ιρανικό καθεστώς διεξάγει διαπραγματεύσεις μεταξύ των Ταλιμπάν και της αφγανικής κυβέρνησης υπό την καθοδήγηση του Ιρανού υπουργού Εξωτερικών, Τζαβάντ Ζαρίφ, και βοηθά τους Ταλιμπάν να ενισχύσουν την εξουσία τους, παρόλο που οι Ταλιμπάν σκοτώνουν μέλη του σιιτικού πληθυσμού των Χαζάρων στο Αφγανιστάν.
Οι συνεχιζόμενες περιφερειακές φιλοδοξίες του Ιράν και οι «λύσεις» του αμερικανικού ιμπεριαλισμού
Εν μέσω όλων αυτών των κρίσεων και των διαδηλώσεων, η ιρανική κυβέρνηση συνεχίζει τις περιφερειακές ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις της στη Συρία, το Ιράκ και το Λίβανο. Προωθεί τις συνωμοσίες της για απαγωγές και δολοφονίες ακτιβιστών της αντιπολίτευσης στην εξορία. Συνεχίζει να αναπτύσσει τα πυρηνικά και πυραυλικά της προγράμματα και έχει σταματήσει τις διαπραγματεύσεις της με την κυβέρνηση Μπάιντεν των ΗΠΑ για την επιστροφή στην πυρηνική συμφωνία JCPOA [Joint Comprehensive Plan of Action / Κοινό Ολοκληρωμένο Σχέδιο Δράσης].
Η «εκλογή» του Εμπραχίμ Ραϊσί ως επόμενου προέδρου του Ιράν είχε το χαμηλότερο ποσοστό μαζικής συμμετοχής ακόμη και για τα δεδομένα του Ιράν, τα οποία ήταν εξαρχής πολύ χαμηλά. Ο Ραϊσί ήταν προηγουμένως επικεφαλής του δικαστικού σώματος του Ιράν και αμέσως πριν από αυτό, επικεφαλής της GHORB, του κατασκευαστικού ομίλου του Σώματος Φρουρών της Ισλαμικής Επανάστασης (IRGC). Είναι διαβόητος ως μέλος της «Επιτροπής Θανάτου», η οποία διέταξε τις εκτελέσεις χιλιάδων πολιτικών κρατουμένων το 1988. Υπό την εποπτεία του, περίπου 1.500 άνθρωποι δολοφονήθηκαν από τις κυβερνητικές δυνάμεις κατά τη διάρκεια της εξέγερσης του Νοεμβρίου του 2019. Η Διεθνής Αμνηστία τον έχει καταδικάσει για διάπραξη εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας.
Ο Αμερικανός αρθρογράφος των New York Times, Thomas Freedman αποκαλύπτει την ιμπεριαλιστική απανθρωπιά στην πρόσφατη στήλη του για το Ιράν, όπου προσφέρει μια «λύση» που είναι «το καλύτερο που μπορεί να ελπίζει κανείς σε σχέση με το Ιράν». Υποστηρίζει ότι οι ΗΠΑ με τη βοήθεια των κρατών του Κόλπου θα πρέπει να δώσουν περισσότερη οικονομική βοήθεια στο καθεστώς Άσαντ για να διώξουν το Ιράν από τη Συρία, να διατηρήσουν τη Ρωσία και την Τουρκία ως κυρίαρχες δυνάμεις και να διασφαλίσουν τη συνέχιση του καθεστώτος Άσαντ. Αυτό, λέει, θα περιόριζε τον κίνδυνο του Ιράν και θα ικανοποιούσε τις ΗΠΑ και το Ισραήλ. Γι’ αυτόν, οι λαοί της περιοχής, οι Άραβες και οι Κούρδοι της Συρίας και ο ιρανικός πληθυσμός, είναι απλά πιόνια στη σκακιέρα των ΗΠΑ και του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού.
Είναι αναγκαία η προοδευτική αλληλεγγύη προς τους αγώνες στο εσωτερικό του Ιράν
Όχι λιγότερο κυνικοί είναι οι αριστεροί και οι λεγόμενοι σοσιαλιστές σε όλο τον κόσμο που υποστηρίζουν το ιρανικό καθεστώς ως «αντιιμπεριαλιστικό» ή αρνούνται να το επικρίνουν.
Αυτοί που περιορίζουν την αλληλεγγύη τους στο να ζητούν την άρση των αμερικανικών κυρώσεων, αρνούνται να αναγνωρίσουν την πολυπλοκότητα των προβλημάτων στο Ιράν. Δεν αντιμετωπίζουν το γεγονός ότι τα προβλήματα αυτά έχουν τις ρίζες τους τόσο στον εξωτερικό ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ, της Ρωσίας, της Κίνας όσο και στον εσωτερικό καπιταλιστικό μιλιταρισμό και τον θρησκευτικό φονταμενταλισμό.
Οποιαδήποτε προσπάθεια αλληλεγγύης προς τους αγώνες στο εσωτερικό του Ιράν ξεκινά όχι μόνο με την απαίτηση για την άρση των αμερικανικών κυρώσεων και τον τερματισμό των επιθέσεων του Ισραήλ, αλλά και με την ταυτόχρονη απόδοση ευθυνών στο ιρανικό καθεστώς για την καταστολή και την εκμετάλλευση του λαού και του περιβάλλοντος της περιοχής. Αυτή η αναγνώριση προϋποθέτει την απαίτηση για την άμεση απελευθέρωση των πολιτικών κρατουμένων, την έκφραση αλληλεγγύης στους απεργούς εργαζόμενους, στους φεμινιστικούς και περιβαλλοντικούς αγώνες, στις καταπιεσμένες εθνικές, σεξουαλικές και θρησκευτικές μειονότητες και την απαίτηση για την αποχώρηση του Ιράν από τη Συρία, το Ιράκ και τον τερματισμό των επεμβάσεών του στο Αφγανιστάν, το Λίβανο και την Υεμένη.
Frieda Afary
25 Ιουλίου 2021
Αναδημοσίευση από το elaliberta.gr
Πηγή: Frieda Afary, «Iran: A New Wave of Mass Protests and Strikes» στο Iranian Progressives in Translation, 25 Ιουλίου 2021 και στο International Viewpoint.
Η Frieda Afary είναι Ιρανο-Αμερικανίδα, μεταφράστρια και βιβλιοθηκονόμος, διατηρεί το blog «Iranian Progressives in Translation» και είναι μέλος της Συμμαχίας των Σοσιαλιστών Μέσης Ανατολής [Alliance of Middle Eastern Socialists].
ΤΠΤ - "4" 
