Σπάρτακος 69, Απρίλης 2003

---

Μετά τη δολοφονία του Romulo Kintanar

Αλληλεγγύη με τη Φιλιππινέζικη αριστερά!

του Pierre Rousset

Η κατάσταση στις Φιλιππίνες κυριαρχείται σήμερα από το ζήτημα του πολέμου. Είτε με το Αφγανιστάν, είτε με την «αντιτρομοκρατία», είτε με το Ιράκ, η φιλιππινέζικη Προεδρεία ευθυγραμμίστηκε προς την πολεμοκαπηλεία της Ουώσιγκτον. Επίσης επέτρεψε την άμεση επέμβαση των δυνάμεων των ΗΠΑ μέσα στη χώρα, με κίνδυνο να επιδεινώσει σημαντικά τις εντάσεις στο νότο του αρχιπελάγους, εκεί όπου μένουν οι μουσουλμανικές κοινότητες. Στο πλαίσιο αυτό, η εξουσία του στρατού ενισχύεται συνεχώς και τα συνταγματικά δικαιώματα απειλούνται. Είναι σημαντικό το διεθνές αντιπολεμικό κίνημα να εντάξει στους στόχους του την απόσυρση των δυνάμεων των ΗΠΑ από τις Φιλιππίνες και να διατυπώσει την αλληλεγγύη του με τα κινήματα που παλεύουν για την ειρήνη στο Μιντανάο, στο νότο του αρχιπελάγους.

Δυστυχώς, η ύπαρξη μιας πλουραλιστικής και ζωντανής αριστεράς στις Φιλιππίνες δεν κινδυνεύει μόνο από τα κατασταλτικά μέτρα του καθεστώτος ή από την επαναστρατιωτικοποίηση της χώρας. Το Κομμουνιστικό Κόμμα των Φιλιππίνων και ο Νέος Λαϊκός Στρατός του, πράγματι, δολοφόνησαν, στις 23 Ιανουαρίου 2003, τον Romulo “Rolly” Kintanar, τέως ηγέτη του κόμματος. Η δολοφονία αυτή διεκδικήθηκε επισήμως από το ΚΚΦ με επιχειρηματολογία που δεν αφήνει καμία αμφιβολία για τη σοβαρότητα του θέματος.

Αφού υπήρξε ένας από τους πιο γνωστούς πολιτικο-στρατιωτικούς ηγέτες του ΚΚΦ και του αντάρτικου, ο Ρομούλο Κιντανάρ ήρθε σε ρήξη με το μαοϊκό αυτό κόμμα στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Η μετέπειτα πολιτική του εξέλιξη αποτελεί αντικείμενο διαφωνιών μέσα στην φιλιππινέζικη αριστερά. Πράγματι, εργάστηκε ως σύμβουλος σε θέματα ασφάλειας στην εθνική εταιρεία ηλεκτρισμού και στις υπηρεσίες μετανάστευσης. Επίσης συνεργάστηκε με πολιτικές προσωπικότητες αστικών κομμάτων. Ωστόσο, επίσης συνέχισε να βοηθάει, έως και την ημέρα της δολοφονίας του, αγωνιστές και επαναστατικές οργανώσεις. Ίσως διατηρούσε ακόμα επιρροή μέσα στο αντάρτικο του ΚΚΦ, του οποίου ο ίδιος είχε μορφώσει πάρα πολλά στελέχη.

Αλλά η πολιτική εξέλιξη του Ρολύ Κιντανάρ δεν είναι το πρόβλημα. Στις επίσημες ανακοινώσεις της, η ίδια η ηγεσία του ΚΚΦ διευκρίνισε ότι τον είχε καταδικάσει σε θάνατο ήδη από το 1993, δηλαδή μετά την κρίση που συγκλόνισε το κόμμα αυτό το 1991-92 (και που οδήγησε σε διαγραφές και διασπάσεις), επομένως πολύ πριν από την πρόσληψή του στο δημόσιο. Αυτό που ξέραμε ήδη επιβεβαιώθηκε με σαφήνεια από τις ανακοινώσεις του ΚΚΦ που ακολούθησαν τη δολοφονία της 23^ης Ιανουαρίου. Τα βάζει ονομαστικά με αγωνιστές που σήμερα ανήκουν σε διάφορες αριστερές πολιτικές οργανώσεις και υπόσχεται σε όλους τους «προδότες» ότι μια μέρα θα πληρώσουν.

Μετά την κρίση του 1991-93, η ηγεσία του ΚΚΦ έβαλε να δολοφονηθούν πολλά στελέχη επαναστατικών οργανώσεων «αποστατών». Αλλά είναι η πρώτη φορά από το 1993 που σκοτώνει μια προσωπικότητα με εθνική εμβέλεια, που βρίσκεται σε νομιμότητα και όχι στην παρανομία, διεκδικώντας θεαματικά την εκτέλεση, έτσι ώστε να κερδίσει τα «πρωτοσέλιδα» των εφημερίδων. Δέκα χρόνια μετά τις διασπάσεις του 1992, η πολιτική δολοφονιών του ΚΚΦ, όχι μόνο δεν έχει εγκαταληφθεί, αλλά και επιδεινώνεται βίαια. Στελέχη πολιτικών οργανώσεων της νόμιμης αριστεράς απειλούνται ανοιχτά και ονομαστικά. Το ΚΚΦ δεν δέχεται να έχει χάσει το μονοπώλιο της πολιτικής εκπροσώπησης στις Φιλιππίνες. Ο στόχος του είναι να εμποδίσει την ανάπτυξη μιας πλουραλιστικής προοδευτικής και επαναστατικής αριστεράς.

Η κατάσταση είναι πολύ σοβαρή. Μαζί με άλλες πολιτικές δυνάμεις, υποστηρίξαμε το ΚΚΦ και τον πρόεδρό του, Jose Maria Sison απέναντι στην Ουώσιγκτον και κινητοποιηθήκαμε για να μην εγγραφεί από την Ευρωπαϊκή Ένωση στον κατάλογο των «τρομοκρατών». Αρνούμαστε το δικαίωμα στη CIA και στις κυβερνήσεις αυτές να φτιάχνουν τέτοιο κατάλογο. Αλλά ακριβώς επειδή υπερασπιστήκαμε σε αυτές τις περιπτώσεις το ΚΚΦ και τον Jose Maria Sison, πρέπει να επαναδιατυπώσουμε με μεγάλη δύναμη ότι οι δολοφονίες που γίνονται στις Φιλιππίνες δεν είναι με κανέναν τρόπο ανεκτές. Το ΚΚΦ πρέπει να αλλάξει πολιτική: γιατί αυτό που πλήττεται είναι το σύνολο της φιλιππινέζικης αριστεράς.

Pierre Rousset

---

Σπάρτακος 69, Απρίλης 2003

Αρχείο Σπάρτακου

---

https://tpt4.org/?p=3236