Προκήρυξη για την Παλαιστίνη -ΟΚΔΕ-Σπάρτακος

Σπάρτακος 64, Απρίλης 2002

ΑΥΤΟΔΙΑΘΕΣΗ ΤΩΡΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ !
ΑΜΕΣΟ ΤΕΛΟΣ ΣΤΗΝ ΙΣΡΑΗΛΙΝΗ ΚΑΤΟΧΗ !
ΚΑΤΩ Η ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΤΟΥ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟΥ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΥ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΑΡΑΒΙΚΟΥΣ ΛΑΟΥΣ !

Ενώ τα τανκς περιπολούν σε σχεδόν όλες τις πόλεις της Δυτικής Όχθης και οι μαζικές συλλήψεις παλαιστινίων αγωνιστών συνεχίζονται συστηματικά, ενώ ολόκληρος ο παλαιστινιακός λαός υφίσταται τη στρατοκρατία και τη δολοφονική τρομοκρατία των πιο ακραίων ρατσιστών και σωβινιστών που αποκαλούνται και «ισραηλινή κυβέρνηση», ενώ ταυτόχρονα οι κυβερνήσεις των μεγαλύτερων χωρών της ιμπεριαλιστικής Ε.Ε. παρακολουθούν τις εξελίξεις με σταυρωμένα τα χέρια τους, η κυβέρνηση του Μπους, αφού υποστήριζε μέχρι τώρα χωρίς δισταγμούς όλες τις άγριες επιθέσεις του ισραηλινού κράτους, αποφάσισε να πάρει μια «διπλωματική πρωτοβουλία» στέλνοντας τον ΥΠΕΞ Powell στην περιοχή και μιλώντας πάλι για το ενδεχόμενο να δημιουργηθεί ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος.

Είναι φανερό ότι αυτή η πρωτοβουλία του Μπους, αν και εμφανίζεται σα μια διαφοροποίηση από την ωμότατη βία της ηγεσίας του Τελ Αβίβ, εντάσσεται στα σχέδια της «σταυροφορίας» του αμερικανικού ιμπεριαλισμού (και των συμμάχων του) η οποία ξεκίνησε με τον πόλεμο στο Αφγανιστάν – κοστίζοντας εκεί τη ζωή χιλιάδων αμάχων – και θα συνεχιστεί μετά από τις απαραίτητες προετοιμασίες με μια καταστροφική επίθεση στο Ιράκ. Ταυτόχρονα και το Ιράν και η Συρία μπήκαν πάλι στη μαύρη λίστα του Πενταγώνου ως επόμενα θύματα του αμερικανικού μηχανισμού θανάτου.

Η κυβέρνηση του Μπους φαίνεται να υπολογίζει ότι η ασύδοτη βία των ισραηλινών κατακτητών στα παλαιστινιακά κατεχόμενα θέτει, τουλάχιστον μεσοπρόθεσμα, σε κίνδυνο την αξιοπιστία και σταθερότητα των «συμμαχικών» καθεστώτων του αραβικού κόσμου, όπως της Αιγύπτου, της Ιορδανίας και της Σαουδικής Αραβίας. Έτσι κινδυνεύουν και τα πολεμικά σχέδια της Ουάσινγκτον ενάντια στο Ιράκ που χωρίς την τυπική τουλάχιστον υποστήριξη των καθεστώτων-κλειδιών της περιοχής είναι δύσκολο να πραγματοποιηθούν.

Η σημερινή προώθηση της ισραηλινής στρατιωτικής τρομοκρατίας δείχνει αναμφίβολα το αδιέξοδο και τις λανθασμένες επιλογές της ηγεσίας της PLO και του Αραφάτ που ξεπούλησαν το 1993 στο Όσλο σημαντικότατα αιτήματα των Παλαιστινίων, με κυριότερο το δικαίωμα όλων των προσφύγων να επιστρέψουν στην πατρίδα τους με αντάλλαγμα την εντελώς αβέβαιη προοπτική οι Παλαιστίνιοι να αποκτήσουν κάποτε «κάποιο» δικό τους κράτος. Πρέπει βέβαια να αναγνωριστεί ότι ο Αραφάτ προσωπικά τις τελευταίες κρίσιμες βδομάδες τήρησε αξιοπρεπή στάση αν και αυτό του το επέβαλε η κυνική βαρβαρότητα της κυβέρνησης του Τελ Αβίβ. Η ισραηλινή εισβολή δείχνει ξεκάθαρα ότι

– παρά την προσπάθεια αποκεφαλισμού της Ιντιφάντα μέσω δολοφονιών , τρομοκρατίας και μαζικών συλλήψεων η ισραηλινή ηγεσία δε θα καταφέρει να πνίξει μόνιμα την παλαιστινιακή αντίσταση,
– η διεθνής αλληλεγγύη με τον παλαιστινιακό λαό είναι πιο αναγκαία από ποτέ πριν
– ο αγώνας για την ελευθερία της Παλαιστίνης παίζει πρωτοποριακό ρόλο στο κίνημα αντίστασης ολόκληρου του αραβικού κόσμου ενάντια στην καταπίεση και την επιθετικότητα του αμερικανικού – και ευρωπαϊκού – ιμπεριαλισμού αλλά και όλων των κοινωνικών κινημάτων που αντιστέκονται στην πολιτική των πολέμων, της αυξανόμενης εκμετάλλευσης , της εξαθλίωσης και της καταπάτησης των δικαιωμάτων και της ανεξαρτησίας των λαών ή, με άλλα λόγια, σε όλες τις εκδηλώσεις της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης.

Παρ’ όλα αυτά εμφανίστηκαν πρόσφατα κάποιες – οπωσδήποτε περιορισμένης ακόμα εμβέλειας – κινήσεις που δίνουν ελπίδες ότι ο κατήφορος των τελευταίων μηνών είναι αναστρέψιμος:

Η διαμόρφωση ενός κινήματος αντίστασης ενάντια στην πολιτική της στυγνής καταστολής και της κατοχής μέσα στο ίδιο το Ισραήλ. Μέχρι στιγμής 400 (τετρακόσιοι) έφεδροι αξιωματικοί και φαντάροι του ισραηλινού στρατού δήλωσαν ότι «δεν είναι διατεθημένοι να πολεμήσουν για την υποταγή, το διωγμό και την ταπείνωση ενός ολόκληρου λαού». Το ισραηλινό αντιπολεμικό κίνημα φαίνεται να αφυπνίζεται με τις πρώτες μαζικές διαδηλώσεις μετά από μεγάλο χρονικό διάστημα. Ακόμη σύμφωνα με ένα ραδιοφωνικό γκάλοπ το 31% των Ισραηλινών υποστηρίζει τους διαμαρτυρόμενους αξιωματικούς.
Όπως ο γνωστός εξόριστος παλαιστίνιος διανοούμενος Edward Said ανέφερε, μόνο το 40 με 45% του παλαιστινιακού λαού εγκρίνει την πολιτική του Αραφάτ ή των ισλαμιστικών οργανώσεων, δηλαδή «μια σιωπηλή πλειοψηφία των παλαιστινίων δεν υποστηρίζει ούτε τη λανθασμένη εμπιστοσύνη στις συμφωνίες του Όσλο ούτε την ισλαμιστική βία.» (Said)

Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει το δυναμικό και οι ιδεολογικές προϋποθέσεις για μια άνοδο της πραγματικά αντιιμπεριαλιστικής και αντικαπιταλιστικής Αριστεράς μέσα στην Παλαιστίνη. Με αυτήν την έννοια έχει απόλυτο δίκιο Το Π.Γ. του PFLP (Λαϊκού Μετώπου της Απελευθέρωσης της Παλαιστίνης) που ανέφερε σε πρόσφατη ανακοίνωση:

«Οι αξιολύπητες προσπάθειες των ηγετών των αραβικών χωρών και των ευρωπαίων διαμεσολαβητών δημιουργούν την εντύπωση μιας πικρής ειρωνείας, αφού επιδιώκουν να κάνουν τους Παλαιστίνιους να αποδεχθούν μια συμφωνία που αρνείται την εθνική κυριαρχία και ανεξαρτησία τους. Ο ρόλος του αντιπαγκοσμιοποιητικού κινήματος σε όλον τον κόσμο δεν είναι να εύχεται απλώς καλή επιτυχία στον αγώνα των Παλαιστινίων (…). Είναι η υποχρέωση του αντιπαγκοσμιοποιητικού κινήματος να υψώσει τη σημαία των δικαιωμάτων, της ελευθερίας και της ανεξαρτησίας των Παλαιστινίων.»

Η μόνη πραγματική εναλλακτική λύση στη σημερινή τραγική κατάσταση είναι η ειρηνική συμβίωση των δύο εθνών, των Παλαιστινίων και των Ισραηλινών, σε μια ενιαία χώρα στη βάση της απόλυτης εθνικής ισότητας. Όμως αυτή η λύση είναι εφικτή μόνο σε μια μη καπιταλιστική, σοσιαλιστική κοινωνία. Ο στόχος αυτός μοιάζει σήμερα να είναι μακρινός και δύσκολα πραγματοποιήσιμος. Υπάρχουν όμως βήματα προς αυτήν την κατεύθυνση, τα οποία είναι εφικτά και πρέπει να επιτευχθούν για την εγγύηση των στοιχειωδών δικαιωμάτων του παλαιστινιακού λαού. Τα βασικά αυτά αιτήματα είναι:

Άμεσο τέλος στην ισραηλινή κατοχή στη Δυτική Όχθη και στη Λωρίδα της Γάζας!
Άμεση διάλυση όλων των ισραηλινών εποικισμών που εγκαταστάθηκαν στα κατεχόμενα μετά το 1967!
Άμεση αναγνώριση ενός παλαιστινιακού κράτους στα κατεχόμενα εδάφη με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ!
Αναγνώριση του δικαιώματος όλων των παλαιστινίων προσφύγων να επιστρέψουν στην πατρίδα τους!

Απρίλιος 2002