Στον αστερισμό της βίας

Σπάρτακος 61, Οκτώβρης 2001

Στον αστερισμό της βίας και των ανείπωτων επιδιώξεων

του Δ. Βλάχου

Mε το τρομοκρατικό χτύπημα στις 11 Σεπτέμβρη στους δίδυμους πύργους της Νέας Υόρκης μια σειρά από ζητήματα τίθενται προς επανεξέταση ή προς διερεύνηση. Χιλιάδες άνθρωποι, απροσδιόριστος ακόμα ο αριθμός τους, στη συντριπτική τους πλειοψηφία εργαζόμενοι δολοφονήθηκαν αναίτια είτε από οπαδούς της ατομικής τρομοκρατίας είτε από ψυχρούς υπολογισμούς της κρατικής τρομοκρατίας. Eίναι αναγκαίο να καταστήσουμε ξεκάθαρο ότι η κοινωνιολογική διερεύνηση των αιτίων που οδήγησε κάποιους σ’ αυτό το χτύπημα δε σημαίνει πολιτική υποστήριξη των ενεργειών τους ούτε έχει οποιαδήποτε σχέση με τις μορφές δράσης των επαναστατών μαρξιστών. Πρέπει να κάνουμε φανερό ότι δεν είμαστε υποκριτές και οπαδοί του αφηρημένου ανθρωπισμού και ότι ταυτόχρονα επιδιώκουμε την επαναστατική διαπαιδαγώγηση του εργατικού κινήματος, πράγμα που σημαίνει ότι δεν μπορεί να αποκρύπτεις τις απόψεις σου για ζητήματα που σε μια δεδομένη στιγμή θα τεθούν από τα γεγονότα επιτακτικά.

Aποδεχόμαστε τη βία γενικά, όπως άλλωστε και η αστική τάξη, τη μαζική βία του εργατικού κινήματος ενάντια στην κυρίαρχη τάξη όταν η ανειρήνευτη πάλη των τάξεων οδηγηθεί στον ιστορικό παραλογισμό της. Αυτή η βία είναι επαναστατική δηλαδή πλειοψηφική, του κόσμου της εργασίας. καθήκον μας είναι να βοηθήσουμε τους εργαζόμενους να κατανοήσουν το αναπόφευκτο αυτού του ιστορικού παραλογισμού αν θέλουμε να αλλάξουμε την κοινωνία. Δεν πρέπει να υποκαταστήσουμε τους εργαζόμενους κάνοντας εμείς από μόνοι μας αυτό που πρέπει να κάνει η πλειοψηφία του κόσμου της μισθωτής εργασίας. Όποιος δρα εξ’ ονόματός της και για λογαριασμό της είναι βαθιά γραφειοκράτης, αντιδημοκράτης, άνθρωπος που δρα στο σκοτάδι και όχι στο φως της ημέρας.

Δεν θεωρούμε την ένοπλη βία των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων τρομοκρατία γιατί είναι βία ενός ολόκληρου λαού για να εκπληρώσει τα ιστορικά του δίκαια, που στην ιμπεριαλιστική εποχή μεταφράζεται σε απόσπαση μεριδίου της παραγόμενης υπεραξίας από τον διεθνή ιμπεριαλισμό σε όφελος της εγχώριας αστικής τάξης.

Ανεξάρτητα από το εάν λόγω εθνικών και διεθνών συσχετισμών δυνάμεων η αντιαποικιακή επανάσταση δεν οδήγησε στην κοινωνική τους απελευθέρωση είναι γεγονός ότι οδήγησε σε αποδυνάμωση του διεθνούς ιμπεριαλισμού. Η αναβίωση του ισλαμικού φονταμενταλισμού κατά την άποψή μας θα πρέπει να ιδωθεί από τη σκοπιά της αδυναμίας επίλυσης του κοινωνικού προβλήματος για τη συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού αυτών των χωρών, την τεράστια αύξηση των ανέργων και της εξαθλίωσης πλατιών στρωμάτων. Ο συνδυασμός καπιταλιστικών και φεουδαρχικών σχέσεων παραγωγής σ’ αυτές τις κοινωνίες οδηγεί αναπόφευκτα σε παροξυσμό τις κοινωνικές ισορροπίες και επιτείνει το παγκόσμιο κοινωνικό και πολιτικό χάος.

Αν λοιπόν υποθέσουμε ότι οι ισλαμιστές φονταμενταλιστές είναι υπεύθυνοι για όσα συνέβησαν στη Νέα Υόρκη είναι προφανές ότι οι μορφές δράσης τους δεν έχουν καμία σχέση με την επαναστατική αριστερά, πολύ δε περισσότερο που η ιδεολογία τους είναι αντιδραστική και δεν έχει να κάνει το παραμικρό με το απελευθερωτικό όραμα της αριστεράς. Δεν πρέπει όμως να ξεχνούμε ότι πριν οδηγηθούμε στη σημερινή κατάσταση της χρησιμοποίησης αυτών των κινημάτων από τις μυστικές υπηρεσίες των ιμπεριαλιστικών κρατών ενάντια στα κινήματα της αριστεράς, προηγήθηκε η πολιτική του σταλινισμού, της λεγόμενης αραβοποίησης των κομμουνιστικών κομμάτων που οδήγησε σε συνεργασίες και συγχωνεύσεις των νεαρών τότε κομμουνιστικών κομμάτων με εθνικοαστικές ηγεσίες σε μια σειρά χωρών.

Τα γεγονότα αυτών των ημερών αποκάλυψαν ολοφάνερα την απύθμενη υποκρισία όχι μόνο των ΜΜΕ και των κονδυλοφόρων τους, γεγονός άλλωστε αναμενόμενο, αλλά και πολλών κατ’ επίφαση αριστερών. Είναι εύκολο να καταδικάσει κάποιος τη σφαγή αθώων και ανυποψίαστων συνανθρώπων μας στους δίδυμους πύργους αλλά μας εκπλήσσει η βεβαιότητά τους ότι είναι έργο ισλαμιστών του Μπιν Λάντεν χωρίς να έχει αποδειχθεί η ενοχή τους. Σύμφωνα με το δικαιϊκό πολιτισμό που επικαλούνται και στον οποίο δήθεν αναφέρονται κανείς δεν είναι ένοχος μέχρι να αποδειχθεί η ενοχή του. Επειδή όμως αγωνίζονται για να αποκτήσουν την εύνοια των πατρώνων τους πολιτικοί και δημοσιογράφοι απεφάνθησαν τελεσιδίκως(!) για να νομιμοποιήσουν την κολοσσιαία κινητοποίηση του αμερικάνικου -και όχι μόνο- ιμπεριαλισμού. Καλυπτόμενοι πίσω από τη σφαγή των αθώων ταξικών μας αδελφών επικροτούν χωρίς μέτρο την κρατική τρομοκρατία που πριν καν εκδηλωθεί έχει δημιουργήσει εκατομμύρια Αφγανών προσφύγων. Βέβαια παρόμοια ευαισθησία οι προαναφερόμενοι δεν επέδειξαν κατά τους βομβαρδισμούς στο Ιράκ, στην Τανζανία, την Κένυα, το Σουδάν, τη Γιουγκοσλαβία κ.λπ. Ως πολιτισμένοι κανίβαλοι επιδιώκουν τη νομιμοποίηση της κρατικής τρομοκρατίας εφόσον η απόφαση ληφθεί από τον ΟΗΕ. Προφανώς θέλουν να ξεχάσουν ότι ο υπερεθνικός αυτών οργανισμός είναι νομιμοποιητικό όργανο των αυθαιρεσιών και της ιμπεριαλιστικής κτηνωδίας των μεγάλων δυνάμεων και ειδικότερα των ΗΠΑ. Οι θιασώτες του διεθνούς δικαίου κάνουν ότι δεν αντιλαμβάνονται ότι το δίκαιο δεν μπορεί να ανυψωθεί πάνω από το κοινωνικό καθεστώς, ότι στην πραγματικότητα εκφράζει ένα συσχετισμό δυνάμεων που δεν είναι άλλος από την υπεράσπιση των συμφερόντων του παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού. Ποτέ δεν καταδίκασαν αυτοί οι κύριοι τη μεγαλύτερη σφαγή στην ιστορία της ανθρωπότητας, μέσα σε έξη ώρες, όταν οι αμερικανοί τον Μάιο του 1945 περιέλουσαν με μαζούτ από αέρως το Τόκιο, που απαρτίζετο από ξύλινες κατοικίες και εν συνεχεία ρίχνοντας βόμβες ναπάλμ οδήγησαν σε φρικτό θάνατο 200.000 Ιάπωνες. Για όλους αυτούς που η σκέψη τους συναπαρτίζεται από ξύλινα κουτάκια τα γεγονότα δεν μπορούν να συσχετιστούν, είναι ανεξάρτητα, αυτόνομα και αλληλοαποκλειόμενα! Ούτε βέβαια επιτρέπεται να κάνουν υποθέσεις εργασίας, όπως, μήπως τα γεγονότα στη Νέα Υόρκη είναι αποτέλεσμα ενδοαστικών ανταγωνισμών στο εσωτερικό των ΗΠΑ ή μήπως οι πολεμικές προετοιμασίες και η διεξαγωγή πολέμου ακόμα και με αόρατο εχθρό είναι βάλσαμο για την επερχόμενη ύφεση στην παγκόσμια οικονομία, όπως ο πόλεμος των άστρων στη δεκαετία του ’80 από την κυβέρνηση Ρήγκαν. Όλοι αυτοί στα πλαίσια της ενιαίας σκέψης, της ενιαίας αιτιολόγησης και της ενιαίας δράσης των πολιτισμένων κανίβαλων δεν επιτρέπουν να αμφιβάλεις, να αμφισβητείς, να διαφωνείς και τούτο γιατί ζούμε σε μια ανοιχτή δημοκρατική κοινωνία!!!

Οι ανεγκέφαλοι και η ταξική πάλη

Τα γεγονότα αυτών των ημερών απέδειξαν την ηλιθιότητα πολλών αριστερών και πρωτίστως της κας Παπαρήγα. Σε πλέρια ανικανότητα να διακρίνει ανάμεσα σε αστική τάξη των ΗΠΑ και εργαζόμενους αυτής της χώρας, δήλωσε ότι “ούτε κλαίμε ούτε γελάμε” για όσα συνέβησαν στους δίδυμους πύργους. Είναι προφανές ότι έκφραζε τις διαθέσεις ενός μεγάλου μέρους της βάσης του κόμματός της και όχι μόνο, που τις πρώτες ημέρες έπλεε σε πελάγη χαράς και ικανοποίησης. Το χτύπημα βέβαια δεν στόχευε τα συμφέροντα της αμερικάνικης αστικής τάξης αλλά τις ζωές χιλιάδων εργαζόμενων που υφίστανται την ίδια άγρια εκμετάλλευση, ζουν την ίδια εργασιακή ανασφάλεια, έχουν τα ίδια συμφέροντα και πρέπει να παλέψουν την ίδια κοινωνική αδικία που δημιουργούν οι υπάρχουσες κοινωνικό-οικονομικές σχέσεις.

Έχοντας βέβαια στην πράξη πολύ λίγο διαπαιδαγωγηθεί και κατανοήσει ότι ζουν σε μια ταξική κοινωνία ή στην καλύτερη των περιπτώσεων αυτό τον κατανοούν για το εσωτερικό της χώρας τους, θεώρησαν τη σφαγή χτύπημα στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και παραπέρα όξυνση της πάλης των τάξεων. Η στάση τους έκφραζε ένα καθαρό ρατσισμό απέναντι στους αδελφούς εργαζόμενους των δίδυμων πύργων. Επιχειρηματολογούσαν ότι είναι και αυτοί υπεύθυνοι αφού εκλέγουν τέτοιους ηγέτες και δεν αντιδρούν στα όσα τερατώδη διαπράττει ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός σαν οι ίδιοι να είχαν ανατρέψει τον καπιταλισμό στην ίδια τους τη χώρα. Ανίκανοι να εξηγήσουν την ανισόμετρη ανάπτυξη της συνείδησης εθνικώς και διεθνώς, ανίκανοι να κατανοήσουν τους διαχωρισμούς που επιβάλει το έθνος-κράτος, θεωρώντας ως ξένο σώμα κάθε τι το διαφορετικό από την εθνική ταυτότητα απέδειξαν πόσο βαθιά είναι διαποτισμένοι από τον εθνοκομμουνισμό τους, δηλαδή την ολοκληρωτική άρνηση του εργατικού διεθνισμού. Άλλοι φλυαρούσαν για παραπέρα όξυνση της ταξικής πάλης, η οποία βέβαια ποτέ δεν έπαψε να υπάρχει αλλά σήμερα εμφανίζεται περισσότερο διαθλασμένη και βέβαια όχι πιο οξυμένη αφού υπάρχουν ενδείξεις ότι οι ιμπεριαλιστές στοχεύουν στην περιστολή των κοινωνικών δικαιωμάτων, πολύ δε περισσότερο σε περίπτωση πολέμου θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε την αντεστραμμένη μορφή της πάλης των τάξεων. Όπου οι καταφρονημένοι και εξαθλιωμένοι και των δύο αντιμαχόμενων στρατοπέδων θα αλληλοσφαγιάζονται γα τα συμφέροντα των αρχουσών τάξεων τους. Αν αυτό είναι όξυνση της πάλης των τάξεων τότε οι αριστεροί αυτού του είδους πάσχουν όχι από πολιτικό δαλτονισμό αλλά από παραλήρημα και χρίζουν ψυχιατρικής αγωγής.

Οι επιδιώξεις του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού

Αυτό το γεγονός ανεξάρτητα από το ποιος το προκάλεσε είναι βέβαιο ότι η κυρίαρχη τάξη των ΗΠΑ επιδιώκει ήδη να το εκμεταλλευτεί. Καταρχήν έχει ανάγκη την εφεύρεση ενός εχθρού για να προχωρήσει πιο πέρα τα αντιδραστικά της σχέδια.

Σήμερα θεωρεί το Ισλάμ τον κύριο αντίπαλο προσπαθώντας να συστρατεύσει όλα τα κράτη απέναντι στον υποτιθέμενο εχθρό και ταυτόχρονα να προωθήσει την κρατική καταστολή, την αστυνόμευση, τον περιορισμό των δημοκρατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων μέσα στις ίδιες τις χώρες που συστρατεύονται μαζί της για τη δήθεν καταπολέμηση της τρομοκρατίας. Γνωρίζει ότι η επερχόμενη ύφεση θα είναι μακρόσυρτη και ότι η αποφυγή του αποπληθωρισμού με ενίσχυση της ρευστότητας στην οικονομία δεν θα αποτρέψει την αύξηση της ανεργίας, τη χρεοκοπία τραπεζών και επιχειρήσεων και την ακόμη μεγαλύτερη συρρίκνωση της ζήτησης με αναπόφευκτο αποτέλεσμα την κοινωνική πόλωση και την πολιτική αστάθεια. Πρέπει λοιπόν η επιβολή των μέτρων της να ενεργοποιήσει όλο το αντιδημοκρατικό της οπλοστάσιο. Σε τέτοιες εποχές κορύφωσης των αντιθέσεων οι αστικές ελευθερίες δεν μπορούν να γίνουν σεβαστές ούτε να υλοποιηθούν από το αστικό κράτος. Σε διεθνές επίπεδο μέσα σε κατάσταση διεθνούς αταξίας θα επιδιώξει να επιβάλει την κυριαρχία της στην κεντρική Ασία για να ελέγξει τους δρόμους μεταφοράς των πετρελαίων και του φυσικού αερίου. Η Ρωσία και το Ιράν γνωρίζοντας τα σχέδια και τις επιδιώξεις του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού παρά τη φραστική καταδίκη της τρομοκρατίας για δικούς τους λόγους θα πρέπει να θεωρούνται οι κύριοι αντίπαλοι των αμερικάνων σ’ αυτή την περιοχή. Είναι γνωστό ότι η Ρωσία επιδιώκει την διέλευση των αγωγών του πετρελαίου από το Νοβοσιμπίρσκ, η δε Τεχεράνη επιθυμεί την κατάληξή του στον Περσικό, γεγονός που θα αναβαθμίσει τη θέση της. Αυτές οι επιδιώξεις τους συγκρούονται όχι μόνο με τα συμφέροντα των αμερικάνων αλλά και με τα συμφέροντα τοπικών κρατών όπως Τατζικιστάν, Τουρκμενιστάν, Ουζμπεκιστάν αλλά και του Αφγανιστάν. Η πολεμική εισβολή στο Αφγανιστάν είναι βέβαιο ότι θα μετατρέψει την Κεντρική Ασία σε μια νέα Μέση Ανατολή με απροσδιόριστες προς το παρόν επιπτώσεις για ολόκληρο τον κόσμο εξ’ αφορμής των πετρελαϊκών αποθεμάτων της Κασπίας θάλασσας. Η επαναστατική αριστερά πρέπει να προετοιμαστεί για τις μεγάλες και δύσκολες κοινωνικές αναμετρήσεις που έρχονται. Οι καιροί ου μενετοί.