του Daniel Tanuro
Διεθνισμός ή γεωστρατηγική;
Η επιλογή είναι δική σας!
Ένα σχόλιο του Daniel Tanuro
[Αναδημοσίευση από το elaliberta.gr]
Ο Πούτιν τρίβει τα χέρια του καθώς τα τερατώδη εγκλήματα γενοκτονίας των Νετανιάχου και σια κατά του Παλαιστινιακού λαού τείνουν να επισκιάζουν τα, ελάχιστα λιγότερο, τερατώδη εγκλήματα που διαπράττει εναντίον του Ουκρανικού λαού… με την προφανή συνενοχή του Ντόναλντ Τραμπ.
Γιατί ο Τραμπ υποστηρίζει τον Πούτιν; Επειδή το στρατηγικό του σχέδιο είναι να διασώσει την ηγεμονία των ΗΠΑ χρησιμοποιώντας τη στρατιωτική υπεροχή των Γιάνκηδων, για να υπαγορεύσει στη Ρωσία και την Κίνα τις προϋποθέσεις για μια παγκόσμια μοιρασιά μεταξύ δυνάμεων που είναι δεσποτικές στο εσωτερικό και ιμπεριαλιστικές προς τα έξω. Mutatis mutandis, το σχέδιο αυτό είναι συγκρίσιμο με εκείνο που είχε στο μυαλό του ο Χίτλερ πριν από την είσοδο των ΗΠΑ στον πόλεμο, όταν οραματιζόταν τη διαίρεση του κόσμου μεταξύ Βερολίνου, Τόκιο και Ουάσινγκτον.
Η Φασιστική Διεθνής
Σε αυτό το σχέδιο, περισσότερο από ποτέ, το Ισραήλ είναι το σκυλί του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στη Μέση Ανατολή. Έτσι, ο Τραμπ επιτρέπει στον Νετανιάχου σχεδόν τα πάντα. Η σχέση του με τον Πούτιν είναι πιο αντιφατική: είναι η σχέση ενός Capo με τον αρχηγό μιας αντίπαλης μαφίας, με την οποία θέλει να οριοθετήσει τις αντίστοιχες περιοχές τους. Εξ ου και μια σειρά από ζιγκ-ζαγκ. Αλλά δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι πρόκειται για μια περίπτωση σύμπραξης και συνενοχής μεταξύ ληστών.
Ο Λαβρόφ, ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών, δήλωνε πριν από μερικούς μήνες ότι το Ισραήλ επιδιώκει τους ίδιους στόχους στη Γάζα με τη Ρωσία στην Ουκρανία: «αποναζιστικοποίηση και αποστρατιωτικοποίηση». Θα πρέπει να είναι κανείς τυφλός και κουφός για να μη βλέπει ότι το θεμελιώδες πολιτικό ζήτημα είναι το ίδιο στην Ουκρανία όπως και στην Παλαιστίνη (και αλλού): το δικαίωμα των λαών να υπάρχουν και να καθορίζουν οι ίδιοι τη μοίρα τους απέναντι στη σιδερένια φτέρνα των αποικιοκρατικών και υπεροπτικών πρακτικών εξόντωσης.
Δεν είναι τυχαίο ότι ο Τραμπ και το μεγαλύτερο μέρος της διεθνούς ακροδεξιάς υποστηρίζουν τόσο τον Νετανιάχου όσο και τον Πούτιν (και ότι αλληλοϋποστηρίζονται παρασκηνιακά!). Η νίκη αυτών των δύο αδίστακτων εγκληματιών θα αποτελούσε τεράστιο κίνητρο για τους επίδοξους δεσπότες σε όλο τον κόσμο να εγκαθιδρύσουν αυταρχικά, φασιστοειδή ή φασιστικά καθεστώτα παντού. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται από πλευράς ρατσισμού, ματσισμού, αρνητισμού και σκοταδισμού.
Υπεράσπιση των δικαιωμάτων των λαών
Είναι θλιβερό το γεγονός ότι η διεθνής αριστερά, με λίγες πολύ σπάνιες εξαιρέσεις (κυρίως η 4η Διεθνής, μέσω του ψηφίσματος της πλειοψηφίας στο τελευταίο παγκόσμιο συνέδριό της), αδυνατεί να αντιμετωπίσει αυτό το μείζον διακύβευμα. Θα έπρεπε να διατηρήσει μια ξεκάθαρη θέση αρχής:
- υποστήριξη των λαών που αγωνίζονται για το νόμιμο δικαίωμά τους στην αυτοδιάθεση,
- στην Παλαιστίνη, στην Ουκρανία και παντού, η κατοχή είναι έγκλημα,
- δικαίωμα των λαών να υπερασπίζονται τα δικαιώματά τους, ακόμα και με τη χρήση όπλων.
Αντίθετα, το μεγαλύτερο μέρος της αριστεράς έχει αναλωθεί σε γεωστρατηγικούς υπολογισμούς που την οδηγούν να επιλέξει το ένα από τα αντίπαλα κρατικά στρατόπεδα εναντίον του άλλου, στο όνομα του «μικρότερου κακού». Άλλοι επιλέγουν την πλευρά της Δύσης, άλλοι επιλέγουν την πλευρά των αντιπάλων της. Μερικές φορές μπορεί να γίνεται και ανοιχτά -υπάρχουν φιλορώσοι «κομμουνιστές»-, αλλά συνήθως γίνεται στο όνομα ενός ψεύτικου ειρηνισμού («όχι όπλα για την Ουκρανία«… αλλά «ο Παλαιστινιακός λαός έχει το δικαίωμα να υπερασπιστεί τον εαυτό του με όπλα«).
Η επαναστατική θέση είναι, αντίθετα, να επιλέγεις πάντα το στρατόπεδο των αγωνιζόμενων λαών, όποιο κι αν είναι το «στρατόπεδο» του κράτους που τους καταπιέζει.
Διεθνισμός χωρίς δύο μέτρα και δύο σταθμά
Η αριστερά αυτοαποκαλείται «διεθνιστική». Πρέπει επομένως να θυμίσουμε, δυστυχώς, ότι αυτή η θέση αρχής είναι το ίδιο το θεμέλιο του διεθνισμού! «Προλετάριοι του κόσμου, ενωθείτε»: αυτό το σύνθημα απευθύνεται στους λαούς και στους ανθρώπους που τους απαρτίζουν, όχι στους ηγέτες τους, έτσι δεν είναι; Δεν συνεπάγεται από μόνο του καμία πολιτική υποστήριξη ή οποιαδήποτε ταύτιση με τον προσανατολισμό τους. Συγκεκριμένα, πρόκειται για στήριξη του Παλαιστινιακού λαού παρά τη Χαμάς (και την μαριονέτα της «Παλαιστινιακής Αρχής», και το ρόλο των Ιρανών μουλάδων). Πρόκειται επίσης για την στήριξη του ουκρανικού λαού παρά τον Ζελένσκι και τις φιλονατοϊκές νεοφιλελεύθερες πολιτικές του.
- Διευκρίνιση Αρ.1: Αυτή η θέση αρχής πρέπει να απαλλαγεί πλήρως από κάθε μακάβρια λογιστική. Ένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας είναι έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, ανεξαρτήτως κλίμακας. Ο βομβαρδισμός αμάχων στη Μαριούπολη ή το Κίεβο δεν είναι «πιο αποδεκτός» από τον βομβαρδισμό αμάχων στη Γάζα. Η εκτόπιση-εκρωσισμός παιδιών της Ουκρανίας δεν είναι «πιο αποδεκτά» από τη σφαγή παιδιών στη Γάζα. Υπάρχουν «δύο μέτρα και δύο σταθμά» στις θέσεις της Δύσης για Γάζα και Ουκρανία; Ναι. Είναι κατάπτυστο και πρέπει να καταδικαστεί! Αλλά το να απαντάμε εμείς στα «δύο μέτρα και δύο σταθμά» της Δύσης με άλλα συμμετρικά «δύο μέτρα και δύο σταθμά» είναι ανάξιο της αριστεράς και, ευρύτερα, της πιο στοιχειώδους ηθικής.
- Διευκρίνιση Αρ.2: Αυτή η θέση αρχής πρέπει να απαλλαγεί πλήρως από κάθε αφηρημένο ειρηνισμό. Συγκεκριμένα, το δικαίωμα των λαών στην αυτοδιάθεση και την αυτοάμυνα σημαίνει να λέμε ταυτόχρονα και «Ναι στα όπλα για την Ουκρανία» και «Σταματήστε να οπλίζετε το Ισραήλ», ενώ ταυτόχρονα να αντιτασσόμαστε και στο σχέδιο «Rearm Europe» και σε άλλες ιμπεριαλιστικές πολιτικές επαναστρατιωτικοποίησης. Δεν είναι εύκολο, αλλά δεν υπάρχει άλλος τρόπος για τους αντικαπιταλιστές-διεθνιστές
Το πόκερ ψεμάτων μεταξύ αυτοκρατοριών
Ξεκίνησα αυτό το σημείωμα γράφοντας ότι ο Πούτιν τρίβει τα χέρια του. Τα τρίβει και ο Νετανιάχου, σε κάποιο βαθμό. Για τον ίδιο λόγο: η εστίαση στην απερίγραπτη φρίκη που προκαλείται στη Γάζα αποσπά την προσοχή από τα ελάχιστα λιγότερο τερατώδη εγκλήματα που διαπράττει το Ισραήλ στη Δυτική Όχθη (για να μην αναφέρω τον αδιάκοπο ισραηλινό βομβαρδισμό του Λιβάνου, της Συρίας, με πλήρη ατιμωρησία). Για να μην αναφερθούμε στα αραβικά καθεστώτα (Σαουδική Αραβία, Εμιράτα, Αίγυπτος, Μαρόκο…), που έχουν μόνο μία επιθυμία: να είναι όσο το δυνατόν πιο διακριτικοί με την ελπίδα να αποκομίσουν κέρδη από αυτή τη συνεργασία τους στη «Νέα Μέση Ανατολή» που θα προκύψει από το πόκερ ψεμάτων μεταξύ αυτοκρατοριών. Σε βάρος των δικαιωμάτων όλων των λαών.
Daniel Tanuro
[Αναδημοσίευση από την ελληνική μετάφραση του elaliberta.gr από το γαλλικό πρωτότυπο: Daniel Tanuro “Internationalisme ou géostratégie, il faut choisir !” ]
ΤΠΤ - "4" 
