4η Διεθνής, 18ο παγκόσμιο συνέδριο (23-28/2/2025), Oleksandr Kyselov & Felix Levin.
Για τη δυτική αριστερά και την ουκρανική αντίσταση
Συζήτηση για την Ουκρανία, ομιλίες ρώσων και ουκρανών. Οι Oleksandr Kyselov και Felix Levin μιλάνε για τους κινδύνους του ρωσικού ιμπεριαλισμού και την τραμπουτινική ειρήνη επί της Ουκρανίας, καθώς και για τα καθήκοντά μας στην αριστερά.
Δημοσιεύουμε δύο κείμενα, της ρωσικής και της ουκρανικής αριστεράς, σε σχέση με την αναγκαία τοποθέτηση της δυτικής αριστεράς απέναντι στην εισβολή του Πούτιν στην Ουκρανία και την ανάγκη αλληλεγγύης με την ουκρανική αντίσταση στον ιμπεριαλισμό αυτόν.
Είναι οι σχετικές ομιλίες δύο συντρόφων, της ουκρανικής Соціальний рух και της ρωσικής αντιπολεμικής αριστεράς (και του τέως Российское социалистическое движение), στο πρόσφατο παγκόσμιο συνέδριο της 4ης Διεθνούς, κατά τη συζήτηση για την Ουκρανία. Παρότι είναι προφορικοί λόγοι, έχουν ειδικότερο ενδιαφέρον, ως επιχειρηματολογία για τη δυτική αριστερά.
Τα δύο αυτά κείμενα τα μεταφράζουμε από το βρετανικό Anticapitalist Resistance:
- Felix Levin: “Ο κίνδυνος του ρωσικού ιμπεριαλισμού και του καθεστώτος Πούτιν”
- Oleksandr Kyselov: “Ενάντια σε μια ειρήνη που επιβάλλεται από τον Τραμπ και τον Πούτιν στην Ουκρανία”
Το τελικό ψήφισμα του συνεδρίου για την Ουκρανία, έτσι όπως διαμορφώθηκε και μετά από αυτές τις παρεμβάσεις, μπορεί να βρεθεί στο site της 4ης Διεθνούς (όπως και της ΤΠΤ- “4”), ενώ και η εναλλακτική πρόταση, που μειοψήφησε και ενάντια στην οποία επιχειρηματολογούσαν οι δύο σύντροφοι, μπορεί να βρεθεί στις 3 γλώσσες του συνεδρίου, στη συνέχεια της απόφασης που υιοθετήθηκε, στα αγγλικά, γαλλικά και ισπανικά.
1) Ο κίνδυνος του ρωσικού ιμπεριαλισμού και του καθεστώτος Πούτιν
του Felix Levin
Εκπροσωπώ εδώ στο Συνέδριο όχι μόνο το πρώην Ρωσικό Σοσιαλιστικό Κίνημα αλλά και το τμήμα της ρωσικής αντιπολεμικής αριστεράς που συνεχίζει να υποστηρίζει το ουκρανικό δικαίωμα στην αντίσταση.
Για να είμαι ειλικρινής, είμαι λίγο απογοητευμένος, για να το πω ευγενικά, που ο ρωσικός ιμπεριαλισμός και το καθεστώς Πούτιν έχουν λάβει τόσο μικρή προσοχή στα προγραμματικά ντοκουμέντα του συνεδρίου και στη σημερινή συζήτηση, σαν να μην αποτελούν ένα οξύ πρόβλημα, άξιο ειδικότερης ανάλυσης, για τη διεθνή αριστερά. Ακολουθώντας τους Ουκρανούς συντρόφους μας, οι οποίοι ζητούν να ληφθεί υπόψη η δική τους οπτική για τον πόλεμο και τη χώρα τους, έχουμε κι εμείς ως μετριοπαθές αίτημα να ληφθεί υπόψη και η φωνή της ρωσικής αριστεράς για το καθεστώς Πούτιν και την ιμπεριαλιστική επιθετικότητα ενάντια στην Ουκρανία.
Υπάρχει μια γενική τάση στο ντοκουμέντο να υποτιμάται η πολυπλοκότητα των σχέσεων, τόσο μεταξύ των διεθνών και των εγχώριων αιτιών των πολέμων όσο και μεταξύ της οικονομίας και της πολιτικής. Είναι απαραίτητο να κατανοήσουμε ότι η εγκαθίδρυση του αντιδραστικού καθεστώτος στη Ρωσία υπαγόρευσε την πορεία του ρωσικού ιμπεριαλισμού και όχι το αντίστροφο. Η εισβολή στην Ουκρανία δεν είναι μόνο μια προσπάθεια να επαναβεβαιωθεί ο ρόλος της Ρωσίας στον καπιταλιστικό ανταγωνισμό, αλλά και μια σκόπιμη προσπάθεια να ενισχυθεί ο έλεγχος της ρωσικής κοινωνίας και να συντριβεί κάθε διαφωνία.
Από τη δεκαετία του 2010, ο Πούτιν και η ολιγαρχική κλίκα του εγκαθιδρύουν μια βάναυση αυταρχική νεοφιλελεύθερη δικτατορία και πατάσσουν την αντιπολίτευση. Η εμπλοκή σε έναν πόλεμο πλήρους κλίμακας έδωσε στη ρωσική άρχουσα τάξη την τεράστια ευκαιρία για να επιλύσει τη δομική κρίση του καθεστώτος και να σφίξει γερά τη λαβή της στην εξουσία. Το καθεστώς Πούτιν χρησιμοποίησε τη λεγόμενη «ειδική στρατιωτική επιχείρηση» για να φιμώσει όλη την αντιπολίτευση, ανακηρύσσοντας κάθε μορφή διαφωνίας ως εθνική προδοσία, διώκοντας ανθρώπους και οργανώσεις με αντιπολεμική και αντιπολιτευτική στάση και αναγκάζοντας χιλιάδες ανθρώπους να εξοριστούν, περιορίζοντας έτσι τις δυνατότητες του ρωσικού κινήματος διαμαρτυρίας. Υπό τις σημερινές συνθήκες, ο πολιτικός αγώνας, συμπεριλαμβανομένου του αγώνα για εκδημοκρατισμό και αναδιανομή του πλούτου, είναι παράνομος στη Ρωσία.
Η άνοδος της δικτατορίας του Πούτιν πρέπει επίσης να τοποθετηθεί στο πλαίσιο της ανόδου της ακροδεξιάς. Όπως και άλλες ακροδεξιές κυβερνήσεις, η Ρωσία καταστέλλει τις έμφυλες και σεξουαλικές αποκλίσεις, προωθεί πολιτικές κατά των μεταναστών και των αμβλώσεων καθώς και εθνοτικές διακρίσεις. Έτσι, η νίκη του Πούτιν στην Ουκρανία ενισχύει την αυταρχική δικτατορία του, ενισχύει την πολιτική δύναμη της ρωσικής αστικής τάξης και των δυτικών συμμάχων της και ενδυναμώνει την ακροδεξιά.
Η αριστερά έχει συμβάλει σημαντικά στις μελέτες της ιδεολογίας. Ωστόσο, η χυδαία αναζήτηση απλώς υλικών συμφερόντων πίσω από τη ρωσική εισβολή επικρατεί σήμερα σε βάρος της ανάλυσης της ιδεολογικής λογικής πίσω από την επιθετική πολιτική του Κρεμλίνου. Είναι αλήθεια ότι το καθεστώς Πούτιν δεν έχει καταφέρει να δημιουργήσει μια συνεκτική ιδεολογία, ως ένα συνεκτικό σύνολο ιδεών. Όμως, θα ήταν επίσης τρομερό λάθος να απορρίπτονται οι ίδιες οι παρατηρήσεις του Πούτιν, των Ρώσων πολιτικών και των φιλοστρατιωτικών μέσων ενημέρωσης, ως απλώς θρασύτατα ψέματα που στερούνται οποιασδήποτε σχέσης με τους «πραγματικούς» στόχους της ρωσικής άρχουσας τάξης. Η ρωσική ιμπεριαλιστική ιδεολογία δεν χαρακτηρίζεται μόνο από μεγαλορωσικό σοβινισμό και επεκτατισμό, αλλά και από ένα συγκεκριμένο όραμα για τις διεθνείς σχέσεις.
Σύμφωνα με αυτό, οι σχέσεις μεταξύ των χωρών καθορίζονται από την κυριαρχία του ισχυρότερου. Μόνο οι υπερδυνάμεις διαθέτουν επικυριαρχία και αποκλειστικό δικαίωμα να επεκτείνουν τις ζώνες επιρροής τους με διάφορα μέσα, συμπεριλαμβανομένης της επιθετικότητας. Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι πρόκειται για το ακροδεξιό σχέδιο των διεθνών σχέσεων. Με βάση αυτό, τα ισχυρότερα έθνη έχουν το δικαίωμα να κάνουν ό,τι θέλουν χωρίς να περιορίζονται από κανέναν διεθνή θεσμό. Με αυτή την έννοια το όραμα του Πούτιν, του Τραμπ και του Νετανιάχου συγκλίνουν. Αυτή η ιδεολογία νομιμοποιεί μια νέα εποχή ιμπεριαλιστικής αναδιανομής, με εδαφικούς ανταγωνισμούς μεταξύ των ισχυρότερων στρατιωτικών δυνάμεων και των δορυφόρων τους. Αυτό ανοίγει το δρόμο για περαιτέρω πολέμους προσάρτησης σε ακόμη μεγαλύτερη κλίμακα.
Οι ρωσοαμερικανικές διαπραγματεύσεις για την Ουκρανία, χωρίς να λαμβάνουν υπόψη την Ουκρανία, με τους εκπροσώπους των υπερδυνάμεων να συζητούν ήρεμα τη διανομή του εδάφους μιας άλλης χώρας και του φυσικού της πλούτου, υλοποιούν ακριβώς αυτό το όραμα της διεθνούς τάξης. Είναι καιρός η αριστερά να παρουσιάσει το δικό της όραμα για τις διεθνείς σχέσεις. Πιστεύουμε ότι ο αγώνας για τη διεθνή αλληλεγγύη απαιτεί όχι μόνο την κατάργηση όλων των στρατιωτικών μπλοκ, αλλά και ένα απολύτως νέο σύστημα διεθνών σχέσεων που να βασίζεται στην ισότητα όλων των εθνών, τον δημοκρατικό έλεγχο από τα κάτω, την ανοιχτή διπλωματία και την αντίθεση σε κάθε μορφή ιμπεριαλιστικής και εθνικιστικής επιθετικότητας.
Καμπισμός και δυτικοκεντρισμός της αριστεράς
Υπάρχει η λανθασμένη αντίληψη ότι μια κατάπαυση του πυρός στην Ουκρανία θα φέρει την ειρήνη στην Ευρώπη για, τουλάχιστον, μια ορισμένη περίοδο. Ωστόσο, η ρωσική σφαίρα επιρροής δεν περιορίζεται στην Ουκρανία και, δυστυχώς, το κείμενο παραλείπει και δεν αναφέρεται στη ρωσική ιμπεριαλιστική πολιτική στον Νότιο Καύκασο (Γεωργία και Αρμενία) και στο Καζακστάν. Όμως, η ίδια η επιβίωση του καθεστώτος Πούτιν είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τον πόλεμο, οπότε ο κατευνασμός του καθεστώτος Πούτιν θα σήμαινε τη συνέχιση των πολέμων προσάρτησης, με τις χώρες της Βαλτικής, την Πολωνία και τη Μολδαβία ως τους επόμενους στόχους της επίθεσης.
Η αριστερά συνεχίζει να εμμένει σε παραδοσιακά δόγματα όσον αφορά τον επανεξοπλισμό της Ευρώπης. Ωστόσο, θα ήθελα να σας προειδοποιήσω ότι ο αφοπλισμός μπορεί να είναι μόνο αμοιβαίος. Σε αυτό το πλαίσιο, αναρωτιέμαι ποιος θα αναγκάσει τον Πούτιν να αφοπλιστεί, με τη ρωσική αντιπολίτευση ηττημένη. Η αύξηση των στρατιωτικών δαπανών στη Ρωσία, η υψηλότερη από την εποχή του Ψυχρού Πολέμου, υποδηλώνει ότι η Ρωσία προετοιμάζεται για μια μακρά στρατιωτική σύγκρουση. Είμαι αρκετά επιφυλακτικός απέναντι στην ιδέα ότι ο Πούτιν θα μπορούσε να σταματήσει τη στρατιωτικοποίηση της ρωσικής οικονομίας και να αποφασίσει να αποστρατεύσει 600.000 στρατιώτες, ξέροντας μάλιστα ότι η επιστροφή τους στην πατρίδα μπορεί να αποτελέσει σοβαρή απειλή για το ίδιο το καθεστώς. Για αυτό ακριβώς και θα ήθελα να τονίσω ότι το ψήφισμα για την Ουκρανία παραβλέπει τη σημαντική προϋπόθεση της βιώσιμης ειρήνης -την αποδόμηση της δικτατορίας του Πούτιν, η ύπαρξη της οποίας υπονομεύει κάθε προοπτική ειρήνης στην περιοχή.
Είμαι άλλωστε αρκετά απογοητευμένος από την ατζέντα της συζήτησης για την Ουκρανία. Δεν έχει αλλάξει από το 2022. Εξακολουθούμε να συζητάμε αν η αριστερά πρέπει να συμπάσχει με την Ουκρανία. Θεωρώ περίεργο ότι κάποιοι σύντροφοι δίνουν προτεραιότητα είτε σε γεωπολιτικούς προσανατολισμούς είτε σε άμεσα οφέλη από τον αγώνα τους με τις δικές τους εθνικές κυβερνήσεις αφήνοντας στην άκρη τη διεθνιστική αλληλεγγύη. Η υποστήριξη της Ουκρανίας θεωρείται προβληματική γιατί, όπως είπε ένας σύντροφος εδώ, κάνει την αριστερά δυσδιάκριτη μέσα στο εθνικό mainstream της χώρας του. Όμως, μια τέτοια θέση μπορεί να μεταμφιέζεται με αριστερά συνθήματα όμως είναι μικροαστική και ανώριμη. Γιατί υπονομεύει τον διεθνισμό, περιορίζοντας τον πολιτικό αγώνα στην αντιπαράθεση με την εθνική κυβέρνηση του καθενός. Στην πραγματικότητα, η ουδετερότητα σκοτώνει τις προοπτικές της αριστεράς περισσότερο από οποιαδήποτε μορφή συμμετοχής στην υποστήριξη της Ουκρανίας. Είναι καιρός η αριστερά να προωθήσει τη δική της ατζέντα, με την οποία μόνο θα μπορέσει να διατηρήσει τη δική της πολιτική υποκειμενικότητα.
Για παράδειγμα, με το να αντιτίθενται στη μεταφορά όπλων στην Ουκρανία, οι σύντροφοι δεν προτείνουν τίποτα συγκεκριμένο ούτε στους Ουκρανούς ούτε στους Ρώσους της αντιπολεμικής αριστεράς για το πώς θα τερματιστεί ο πόλεμος. Ο εγωιστικός αυτός γνώμονας σημαίνει να αφεθούν στην τύχη τους τόσο οι Ουκρανοί, που πολεμούν τη ρωσική εισβολή, όσο και οι Ρώσοι, που πολεμούν τη βάρβαρη δικτατορία. Στο τέλος της ημέρας, αυτή η θέση συνοψίζεται στη συμβουλή προς τους Ουκρανούς να παραδοθούν.
Θα ήθελα να σας προειδοποιήσω ξανά ότι η νίκη του Πούτιν δεν θα φέρει σοσιαλισμό ούτε στην Ουκρανία ούτε στη Ρωσία. Θα είναι μια τεράστια νίκη για τη ρωσική αστική τάξη και τους δυτικούς καπιταλιστές, οι οποίοι θα δώσουν και τα δόντια τους για να επιστρέψουν στα γνωστά τους business as usual με τη Ρωσία. Σε μια κατάσταση μάλιστα όπου ο Τραμπ εγκαταλείπει την Ουκρανία και που ο κόσμος κινείται προς μια νέα εποχή ιμπεριαλιστικής αναδιανομής, είναι διπλά σημαντικό να υποστηρίξουμε την αντίστασή της στην ιμπεριαλιστική επιθετικότητα.
Είναι συχνά ένας δυτικοκεντρικός λόγος που κυριαρχεί στη συζήτηση για την Ουκρανία. Αυτός υποβαθμίζει τον «αντιιμπεριαλισμό» απλώς στην αντιπαράθεση με τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό και την επέκταση του ΝΑΤΟ και στερεί την πολιτική σημασία της αντίστασης απέναντι στους περιφερειακούς ιμπεριαλισμούς. Όχι, σύντροφοι, δεν μπορεί πλέον να λειτουργήσει με αυτόν τον τρόπο. Κανείς δεν διαφωνεί εδώ με τη ληστρική φύση του δυτικού ιμπεριαλισμού, αλλά παρακαλώ ακούστε τις φωνές εκείνων που υποφέρουν από τους περιφερειακούς ιμπεριαλισμούς.
Θεωρώ τουλάχιστον περίεργο η ουκρανική και η ρωσική αριστερά, που έχουν βιώσει άμεσα τις συνέπειες της εισβολής και της βάναυσης δικτατορίας, να βλέπουν απέναντί τους συντρόφους που θέλουν εκείνοι να τους “ερμηνεύσουν” τη σύγκρουση που ζουν οι ίδιοι! Αν θέλει η αριστερά να είναι συνεπώς αντιιμπεριαλιστική, θα πρέπει να αναπτύξει την ικανότητα να αποκεντρώνει την οπτική της γωνία και την ενσυναίσθησή της. Από αυτή την άποψη, είναι αδύνατο να μην είναι αλληλέγγυα με το λαό της Ουκρανίας.
Οι καταπιεσμένοι, όχι μόνο στην Ουκρανία και τη Ρωσία, αλλά και σε όλο τον κόσμο, απαιτούν αλληλεγγύη και ενσυναίσθηση χωρίς ιεραρχήσεις, χωρίς a priori γεωπολιτικά σχήματα και καμπισμό.
Felix Levin
[Ο Felix Levin είναι Ρώσος ακτιβιστής κατά του πολέμου -ενώ ήταν και μέλος του Ρωσικού Σοσιαλιστικού Κινήματος που τέθηκε εκτός νόμου μετά το 2022]
Μετάφραση ΤΠΤ – “4” από το βρετανικό: https://anticapitalistresistance.org/the-danger-of-russian-imperialism-and-putins-regime/18 Απρ 2025
2) Ενάντια σε μια ειρήνη που επιβάλλεται από τον Τραμπ και τον Πούτιν στην Ουκρανία
του Oleksandr Kyselov
Σύντροφοι και συντρόφισσες,
Είναι μεγάλη τιμή να συμμετέχουμε σε αυτό το Παγκόσμιο Συνέδριο της 4ης Διεθνούς, μιας ιστορικής οργάνωσης με παγκόσμια εμβέλεια. Είμαι ευγνώμων για αυτή την ευκαιρία.
Ακούγοντας τις συζητήσεις, εντυπωσιάστηκα από το θεωρητικό βάθος και την προσοχή στις αποχρώσεις -κάτι που συχνά μας λείπει. Ωστόσο, όταν πρόκειται για τη χώρα μου, αμφισβητώ την ανάγκη μιας τέτοιας προσέγγισης, όταν φαίνεται να χρησιμοποιείται απλώς για να επαναβεβαιώνει παλαιότερα κεκτημένα. «Ο κύριος εχθρός βρίσκεται στη χώρα μας» -άρα εκεί πρέπει να εκτεθούμε, να συγκρουστούμε, να πολεμήσουμε. Αλλιώς, σε τι θα διαφέραμε από την αστική τάξη ή τους ρεφορμιστές;
Αλλά η πραγματικότητα δεν είναι τόσο απλή. Όσο κι αν περιφρονούμε τον Ζελένσκι, για εμάς δεν είναι το ίδιο με τον Πούτιν. Και κάθε λέξη που λέγεται εδώ την εφαρμόζουμε στη βιωμένη μας πραγματικότητα. Η Ουκρανία είναι η χώρα μας -το μόνο μέρος στο οποίο ανήκουμε αναμφισβήτητα. Κάποιοι το αποκαλούν αυτό προκατάληψη, μεθοδολογικό εθνικισμό ή υπερεκτίμηση ενός από τα πολλά πρότυπα που μας διαμορφώνουν. Όμως το ίδιο δεν κάνουν και όσοι, εδώ, προβάλλουν στο δικό μας αγώνα κατά της κατοχής τη δική τους αποικιακή ιστορία, την απογοήτευσή τους από τις δυτικές δυνάμεις και τους δικούς τους αγώνες -είτε για τα δικαιώματα των προσφύγων είτε κατά των εμπόρων όπλων-;
Η Ουκρανία είναι ένα άβολο θύμα, με τους λάθος προνομιούχους συμμάχους. Πίσω από κάποιες από τις προτεινόμενες θέσεις, μπορεί κανείς να ακούσει σχεδόν κατά λέξη: «Μην επιμένετε. Μην προκαλείτε περαιτέρω τον Πούτιν. Υποταχθείτε τώρα. Θα σας θυμόμαστε και ευχαρίστως θα έρθουμε στις επετείους να καταδικάσουμε τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις για την καταστροφή σας». Αλλά η υποταγή δεν θα οδηγήσει εκεί που νομίζετε ότι θα οδηγήσει.
Κάποια πράγματα δεν χρειάζονται “υπερεξηγήσεις”, είναι κατανοητά ή προφανή. Έτσι, θαυμάζω την αφοσίωση των συντρόφων στην αλληλεγγύη με την Παλαιστίνη, ειδικά δεδομένου του ότι αυτή δεν είναι καθόλου ευπρόσδεκτη στη Δύση. Αλλά δεν έχω ακούσει εδώ περίπλοκες εξηγήσεις για το πόσο αντιδραστική είναι η Χαμάς, πώς χρηματοδοτείται και εξοπλίζεται από το Ιράν, πώς τα τούνελ κατασκευάστηκαν με τη βοήθεια της Βόρειας Κορέας ή πώς η συνέχιση της αντίστασης οδηγεί σε θανάτους και καταστροφές ή και πόσο ενισχύει τους θρησκευτικούς φονταμενταλισμούς. Και δικαίως: επειδή τίποτα από όλα αυτά δεν αλλάζει τη θεμελιώδη αλήθεια: οι Παλαιστίνιοι θέλουν να ζήσουν ελεύθεροι και χωρίς κατοχή.
Γι’ αυτό και σας ζητώ: γλιτώστε μας από τους αναγωγισμούς, τα προπαγανδιστικά κλισέ και τις συνωμοσίες. Λίγοι εδώ έχουν γνώση από τα μέσα, αλλά πολλοί παρεξηγούν τις εσωτερικές συγκρούσεις της Ουκρανίας και παραποιούν τα στοιχεία των δημοσκοπήσεων, επιλέγοντας μόνο ό,τι ταιριάζει στις θέσεις τους. Για ποιο λόγο; Για να αναπαράγετε τα προπαγανδιστικά κλισέ της Ρωσίας; Η προπαγάνδα, άλλωστε, δεν έχει πάντα να κάνει με την κατασκευή ολοκληρωτικών ψεμάτων -έχει να κάνει με τη διαστρέβλωση, την υποβάθμιση ή την υπερβολή. Οι λέξεις και τα συνθήματα πρέπει να είναι συγκεκριμένα και στοχευμένα στο συγκεκριμένο πλαίσιο, αν πραγματικά σας ενδιαφέρει. Αν οι σύντροφοι μακριά από την Ινδία μπορούν να το αντιληφθούν αυτό, όπως βλέπω από τις δημοσιεύσεις τους, τότε και εκείνοι στην Ευρώπη θα έπρεπε να είναι σε θέση να το αντιληφθούν -αν το επιθυμούν, βεβαίως.
Μην κατηγορείτε την Ουκρανία, η οποία θα έπρεπε να γνωρίζει τη θέση της σε αυτό το παγκόσμιο σύστημα, για το πώς ο δικός μας πόλεμος ανατρέπει τη δική σας ατζέντα. Δεν φταίμε εμείς που οι κυβερνήσεις σας είναι υποκριτικές, ούτε φταίμε εμείς αν δεν μπορείτε να τις χρεώσετε για το ότι εκμεταλλεύονται την κατάσταση. Για να το αντιμετωπίσετε αυτό, κάντε κάτι, κάντε συγκεκριμένη δράση: εθνικοποιήστε τη βιομηχανία όπλων, φορολογήστε τα έκτακτα κέρδη ή εκθέστε τη νεοφιλελεύθερη ανικανότητα στην άμυνα. Στο τέλος, όμως, τα όπλα δεν πυροβολούν μόνα τους, με εντολές των αόρατων δυνάμεων της αγοράς.
Η ειρήνη μπορεί να πάρει πολλές μορφές. Η απλούστερη είναι η αρνητική, δηλαδή η απουσία πολέμου, την οποία μπορεί να φέρει η κατοχή και η συνθηκολόγηση. Ο Τραμπ και ο Πούτιν εργάζονται για μια τέτοια «ειρήνη» πίσω από τις πλάτες μας -μοιράζοντας τη γη μας, τους πόρους μας και αποφασίζοντας για το μέλλον μας. Είδαμε τι προσφέρει ο Τραμπ στους κατοίκους της Γάζας. Αυτή είναι η ειρήνη για την οποία αγωνίζεστε κι εσείς; Αν η χώρα σας είναι η επόμενη στη μεγάλη σκακιέρα, θα παραδώσετε άραγε ό,τι κερδήθηκε μέσα από γενιές εργατικών αγώνων, ό,τι είναι αγαπητό, μόνο και μόνο για να αποφύγετε τη στρατιωτικοποίηση και τους θανάτους;
Κάποιοι ισχυρίζονται ότι η πίεση του ΝΑΤΟ και της ΕΕ προκάλεσε τον ρωσικό ιμπεριαλισμό ή ότι η άρνηση των ρωσικών απαιτήσεων προκάλεσε πόλεμο. Και καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι είναι η λογική κορύφωση της μάχης για τη χώρα μεταξύ Δύσης και Ρωσίας. Θα λέγατε άραγε το ίδιο και αν η Πολωνία, η Λετονία, η Εσθονία ή η Λιθουανία δέχονταν επίθεση; Παρακαλούσαν να ενταχθούν στο ΝΑΤΟ για να ξεφύγουν από τη ρωσική επιρροή και συνεχίζουν να παίζουν με τη φωτιά αυτή τη στιγμή. Η Φινλανδία, που κάποτε ήταν υπήκοος της Ρωσίας, μοιράζεται σύνορα 1.300 χιλιομέτρων, και τώρα είναι επίσης μέλος του ΝΑΤΟ -μήπως προκάλεσαν και αυτοί τους πρώην αφέντες τους;
Δεν ξέρουμε πώς θα τελειώσει όλο αυτό. Η Ευρώπη είναι αποδυναμωμένη, δεν έχει ούτε αρκετά όπλα ούτε αρκετούς στρατιώτες, οι ΗΠΑ διολισθαίνουν στον φασισμό και οι δικοί μας πόροι και η θέλησή μας έχουν σχεδόν εξαντληθεί. Αλλά όπως κάθε λαός, θέλουμε να επιβιώσουμε και να ζήσουμε με αξιοπρέπεια. Ακόμα και από τη μειοψηφία, λίγοι αμφισβητούν το ότι, χωρίς τη στήριξη σε όπλα, θα είχαμε ήδη ηττηθεί -ωστόσο εξακολουθούν να αποκαλούν τις αποστολές όπλων «επικράτηση των γερακιών». Η κατοχή όπλων από μόνη της δεν είναι μιλιταρισμός -έχει να κάνει με τη δύναμη, την ισχύ, τη δυνατότητα επιλογής.
Προς τους Γερμανούς συντρόφους που υποστηρίζουν την πολιτική ανυπακοή -όταν, την τελευταία φορά, είχαμε εμείς προβλήματα με τη Γερμανία, δεν ήταν η πολιτική ανυπακοή που έκανε τη δουλειά. Ήταν πόλεμος, που διεξήχθη από ένα αιματηρό σταλινικό καθεστώς με την υποστήριξη των ΗΠΑ με δανεισμό, στρατιωτικούς συμβούλους και με διπλό μέτωπο.
Αυτό που κάποιοι εδώ αποκαλούν αλληλεγγύη είναι στην καλύτερη περίπτωση άχρηστο. Υπονοεί ότι τα πάντα αποφασίζονται από τις μεγάλες δυνάμεις και η αντίσταση είναι μάταιη, ό,τι κι αν κάνεις. Αλλά, αν όλα είναι προκαθορισμένα, ποιο είναι το νόημα της διεξαγωγής αυτού του συνεδρίου; Για να περιμένουμε τη στιγμή του «εγώ σας το είπα»; Εκτιμούμε τις συμβουλές, αλλά όχι τις συγκαταβατικές διαλέξεις για το πώς λειτουργεί πραγματικά ο κόσμος. Μην θεωρείτε Ουκρανούς και Ρώσους ως ανθρωπάκια που δεν μετράνε. Δεν γεννηθήκαμε για να ζούμε και να πεθαίνουμε στη ζώνη επιρροής της Ρωσίας και οι Ρώσοι δεν γεννήθηκαν για να αγαπούν τη δικτατορία. Καμία δημοσκόπηση δεν δείχνει το αντίθετο.
Η έκκληση για λιποταξία στη Ρωσία και την Ουκρανία δεν είναι το ίδιο. Η λιποταξία από μια δύναμη κατοχής είναι καθήκον, όπως και η επιθυμία για αποτυχία και σαμποτάζ. Στην Ουκρανία, ωστόσο, η αποφυγή της στράτευσης δεν σημαίνει ότι οι άνθρωποι θέλουν να χάσει η χώρα -συχνά υπάρχουν συγκεκριμένοι λόγοι γι’ αυτό. Η μείωση της προθυμίας να πολεμήσει κανείς ασκεί πίεση στην κυβέρνηση -και είναι ένας από τους λίγους τέτοιους διαθέσιμους μοχλούς. Και μάλιστα ορισμένες αλλαγές έχουν ήδη επιτευχθεί, όπως η επιμήκυνση των περιόδων εκπαίδευσης, η διευκόλυνση των μεταθέσεων μεταξύ των μονάδων ή ακόμη και η ελεύθερη επιλογή του λόχου στον οποίο θα καταταγεί κάποιος. Αλλά δεν είναι δυνατόν να αντιμετωπιστούν όλα σε καιρό πολέμου, φυσικά. Οι λιποτάκτες και οι αρνητές στράτευσης δεν πρέπει ποτέ να δικαστούν, αλλά το να μετατραπεί και σε αίτημα είναι τουλάχιστον υπερβολικό.
Οι Ουκρανοί πολεμούν σε δύο μέτωπα. Δεν είναι πάντα σαφές ποιο θα καταρρεύσει πρώτο. Όπως σε κάθε μάχη, η ανάλυση και ο σχεδιασμός των πόρων είναι ζωτικής σημασίας, για τη μεγαλύτερη δυνατή προώθηση, για τη μικρότερη δυνατή υποχώρηση. Οι συμμαχίες και η τακτική -στο εσωτερικό και στο εξωτερικό- έχουν σημασία. Όμως το πρώτο που ζητάει η αλληλεγγύη είναι να ακούσεις. Οι Ουκρανοί γνωρίζουν πολύ περισσότερα από τους ξένους, έχουν φίλους και συγγενείς στο στρατό, στα μετόπισθεν και στο εξωτερικό. Οι εθελοντές, οι στρατευμένοι, οι αρνητές και οι λιποτάκτες όλοι καταλαβαίνουν το τίμημα -έχουν βαρεθεί τη διαφθορά και την τρομολαγνεία. Στην ίδια του τη γενέτειρα, οι άνθρωποι μισούν τον Ζελένσκι και τον κατηγορούν για τον πόλεμο. Είναι απογοητευμένοι, αισθάνονται αδύναμοι και ελπίζουν ότι οι κυβερνήσεις θα συμφωνήσουν επιτέλους και θα τον τερματίσουν σύντομα τον πόλεμο. Αλλά κανείς τους δεν θέλει να ζει υπό κατοχή. Κανείς δεν ζητά να σταματήσουν οι αποστολές όπλων ή να εγκαταλειφθεί η Ουκρανία στην τύχη της. Όλοι θέλουμε να είμαστε ασφαλείς.
Ρωσικά στρατεύματα έξω. Καμία προσάρτηση. Ελευθερία να καθορίζουμε το μέλλον μας χωρίς εξωτερική πίεση. Δικαίωμα στην επιστροφή. Διαπραγματεύσεις υπό δημοκρατικό έλεγχο. Αυτά όμως δεν είναι μαγικά ξόρκια. Δεν θα υλοποιηθούν από μόνα τους.
Ποιο είναι το σχέδιο αυτών που λένε «ούτε δεκάρα, ούτε στρατιώτης, ούτε όπλο»; Οι Yippies είχαν ένα σχέδιο, «να εξαερώσουμε το Πεντάγωνο». Εσείς τι θα κάνατε;
Oleksandr Kyselov
[Ο Oleksandr Kyselov είναι μέλος του Κοινωνικού Κινήματος (Sotsialnyi Rukh) στην Ουκρανία]
Μετάφραση ΤΠΤ – “4” από το βρετανικό: https://anticapitalistresistance.org/against-a-peace-imposed-by-trump-and-putin-on-urkaine/ 18 Απρ 2025
ΤΠΤ - "4" 
