του Γιάννη Φελέκη
Με τις ευρωεκλογές στις 9 Ιούνη, το πολιτικό μας σύστημα, με κύρια ευθύνη των πολιτικών εκπροσώπων και αγαστή συνέργεια και αδιαφορία των υποτιθέμενων εκπροσωπημένων, μας αποκάλυψε με γλαφυρότητα το χάλι του.
Περιοδικό “4”, αρ. 13, Ιούλιος 2024
Ο Κούλης, ως αδιαμφισβήτητος καβαλάρης στο άλογο του 41%, αιφνιδιάστηκε από το αναπάντεχο αποτέλεσμα και διαπίστωσε ότι με την απέραντη αγάπη, λατρεία και στήριξη του ελληνικού λαού είχε ανέβει τόσο ψηλά που είχε χάσει επαφή με την πραγματικότητα. Το αποτέλεσμα ήταν να γίνουν κάποιες “αστοχίες και αβλεψίες” στην προσπάθειά του να επαναφέρει τη χώρα στον “σωστό δρόμο”. Οπότε με έναν αναγκαίο κυβερνητικό ανασχηματισμό, και με την τριετία που κληρονόμησε από το 41% (από το οποίο, αν συνυπολογίσουμε και το περίπου 50% της αποχής, δεν απομένει ούτε το 21% των ψηφοφόρων), μας διαβεβαίωσε ότι μέχρι το ΄27 έχει τον χρόνο και τον τρόπο να ολοκληρώσει τη μεγάλη μεταρρύθμιση που μας υποσχέθηκε και θα διασφαλιστεί η σταθερότητα και η ανάπτυξη. Αυτά για την ψυχρολουσία του 28%, αλλά ο μεγάλος προτιμάει την ψευδαίσθηση της σάουνας του 41%.
Όσον αφορά τους αντιπάλους του, που σπρώχνονταν για το ποιος θα είναι δεύτερος, αφού δεν έκαναν τίποτα για τη δημιουργία κινήματος εναντίον της κυβερνητικής επίθεσης και της συσσωρευμένης εξαθλίωσης, όχι μόνο δεν κέρδισαν τίποτα από το 13% που έφτυσε τον Κούλη και στράφηκε στους διάφορους ακροδεξιούς και ψεκασμένους, οι διαγκωνιζόμενοι για την διαδοχή του Μητσοτάκη πανηγυρίζουν για την άνοδό τους κατά μια ή δύο μονάδες και δεν ντρέπονται που δεν έκαναν καμία κίνηση για να σηκώσουν από τον καναπέ και να επανενεργοποιήσουν τους εκατοντάδες χιλιάδες των πρώην δικών τους απογοητευμένων, αντί να κλαψουρίζουν για το “κράτος δικαίου” και ότι αυτοί είναι καλύτεροι από τον Κούλη.
Πριν κλείσουν οι κάλπες, πολυάριθμοι δελφίνοι που καραδοκούσαν και αδημονούν να πάρουν το σκήπτρο του αρχηγού άρχισαν ανοιχτά να αμφισβητούν τους αρχηγούς και ο καθένας να θεωρεί ότι είναι ο καταλληλότερος. Πώς και γιατί δεν είδαμε ακόμα, όπως και για τους προηγούμενους.
Η σημαντική άνοδος της άκρας δεξιάς δεν είναι παρά η παράλληλη διαδικασία της διάψευσης των αριστερών υποσχέσεων και της γενικότερης υποχώρησης του κινήματος σε πολιτικό και συνδικαλιστικό επίπεδο. Οφείλεται επίσης στην μεγαλύτερη ευπιστία των απογοητευμένων, στην πατριδοκαπηλία των νοικοκυραίων, από ότι στην “αριστερή εθνικοφροσύνη της δραχμής”, που τους φέρνει στη μνήμη το “πέλαγος ευημερίας” που ζούσαμε την εποχή του “εθνικού μας” νομίσματος.
Είναι στοιχειώδες καθήκον μας να προσπαθήσουμε να πείσουμε τους συνανθρώπους μας ότι το δικαίωμα ψήφου είναι μια μεγάλη κατάκτηση γιατί, πριν από αυτό, η αξία και τα δικαιώματα των εργαζομένων της πόλης ή της υπαίθρου ήταν το ίδια με την αξία και τα δικαιώματα των μουλαριών, και, όπως όλων των έμψυχων ή άψυχων πραγμάτων, ήταν στην υπηρεσία του αφέντη. Η αποχή από τα κοινά, και βέβαια από τις εκλογές, δεν αλλάζει απολύτως τίποτα. Οι Μητσοτάκηδες και το 1% να πάει να ψηφίσει αν το 99% πάει για βρούβες, θα πανηγυρίζουν ότι κυβερνούν με το 100% των ψηφισάντων.
Κάτι τέτοιο θα είχε νόημα αν όχι το 99%, άλλα ακόμα και το 30%, ήταν ήδη στο Σύνταγμα με το δάχτυλο στη σκανδάλη, κάτι που είναι μάλλον απίθανο. Όταν πάμε για βρούβες ή για πρέφα, είναι σαν να λέμε ότι είμαστε στη διάθεσή σας να μας γδάρετε.
Αντίθετα, πρέπει να πείσουμε τους ανθρώπους ότι η ψήφος είναι απαραίτητη αλλά δεν αρκεί, χωρίς κίνημα και αγωνιστική δράση είναι λευκή επιταγή στους εκλεγμένους να κάνουν ό,τι τους καπνίσει.
Ως αντικαπιταλιστική αριστερά, είναι απαράδεκτη αθλιότητα να επαναλαμβάνουμε το “ψηφίστε με να σας σώσω”, που κάνουν όλα τα ρεφορμιστικά κοκόρια, “ψηφίστε με γιατί είμαι ο καλύτερος να σας λύσω τα προβλήματα”. Η λογική μας και ο λόγος μας πρέπει να είναι “Δεν σας ζητάμε εξουσιοδότηση –όλοι μαζί να δημιουργήσουμε το απαραίτητο κίνημα για να επιβάλουμε τα αιτήματά μας στους αντιπάλους μας, που είναι η τάξη των εκμεταλλευτών και τα όργανά τους”.
Γιάννης Φελέκης
27-6-2024
Περιοδικό “4”, αρ. 13, Ιούλιος 2024
ΤΠΤ - "4" 
[…] […]