[Αναδημοσίευση από το Δελτίο Θυέλλης, αρ.63, Μάρτης 2023]
Η σκοπιμότητα παρέμβασης στις εκλογές
του Γιάννη Φελέκη
Η θέση των οργανώσεων της άκρας Αριστεράς τις τελευταίες δεκαετίες έχει ξεφύγει από τις παλαιότερες ανοησίες του «αποχή» ή «καμία συμμετοχή στο θέατρο των εκλογών» κτλ. Λίγο από την προσγείωση στην πραγματικότητα και πιο πολύ από τον μικρομεγαλισμό τους, όλο και περισσότεροι συμμετέχουν σε εκλογικές διαδικασίες κοινοβουλευτικές και αυτοδιοικητικές.
Είναι αλήθεια ότι, αν οι εκλογές μπορούσαν να ανατρέψουν τον καπιταλισμό και το κράτος του, θα ήταν παράνομες. Στην Ελλάδα, όπως και αλλού στον κόσμο, τα κοινοβούλια και οι εκλογές μπαίνουν στο ψυγείο και οι λαοί στο γύψο για μεγάλα διαστήματα, ακόμα και για δεκαετίες, όπως στην Ιταλία του Μουσολίνι από το ’22 μέχρι το ’44, την Πορτογαλία του Σαλαζάρ από το ’32 μέχρι το ’74 και την Ισπανία του Φράνκο από το ’38 μέχρι το ’78.
Το συμπέρασμα είναι ότι μπορούμε να αφήσουμε τους κάθε είδους ρεφορμιστές να ονειρεύονται κοινοβουλευτικά περάσματα στο σοσιαλισμό ή αυτούς που ονειρεύονται με τη συνιδιοκτησία του αστικού κράτους να ρουφήξουν τον καπιταλισμό από τα μέσα και να ζούμε όλοι ευτυχισμένοι, ισότιμα και ισόπλουτα. Οπότε να δούμε πώς μπορεί και οφείλει μια σοβαρή αντικαπιταλιστική οργάνωση να παρέμβει αποτελεσματικά. Γιατί όσο πιο εύκολη κάνουν την υπόθεση ανατροπής του καπιταλισμού, τόσο πιο μακριά νυχτωμένοι είναι.
Μπορούμε να παρεμβαίνουμε χωρίς να ξεχνάμε τον στρατηγικό στόχο της ανατροπής του καπιταλισμού ως απαραίτητη προϋπόθεση για την σοσιαλιστική ανοικοδόμηση. Κατ’ αρχάς οι εθνικές εκλογές προσφέρουν μια μεγάλη ευκαιρία να ακουστούμε, γιατί ένα μεγάλο μέρος των ανθρώπων δείχνει μεγαλύτερο ενδιαφέρον για τα πολιτικά πράγματα και τις διάφορες προτάσεις. Οπότε είτε κατεβαίνεις να ζητήσεις την ψήφο του για να τον σώσεις είτε δεν κατεβαίνεις για την ψήφο του επειδή θεωρείς ότι είσαι μικρός για να τον σώσεις ή επειδή δεν επιτεύχθηκε η επιθυμητή συμμαχία, πάντα μπορείς με το λόγο σου, τα έντυπα και τα ηλεκτρονικά υλικά σου να εκθέσεις την τρέχουσα κατάσταση και τα προβλήματά της, τις αιτίες που τα προκαλούν και τη λύση που προτείνεις. Με άλλα λόγια, την τακτική που απαιτείται για την επιτυχία του άμεσου στόχου, για τα συγκεκριμένα προβλήματα, συνδέοντάς τα με τον στρατηγικό στόχο της ανατροπής του καπιταλισμού και τη δημιουργία της αυτοδιαχειριζόμενης σοσιαλιστικής δημοκρατίας, με βασικό και απαράβατο νόμο την απαγόρευση εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
Αν έχει χρόνο και τα κότσια κανείς, μπορεί να κάνει λιανά το όραμά μας γι’ αυτή την κοινωνία. Γιατί η Δικτατορία επί του Προλεταριάτου που έχει προηγηθεί, από τη Σοβιετία μέχρι το σοσιαλισμό του Χότζα και όπου αλλού οι λαοί με θυσίες ανέτρεψαν τον καπιταλισμό, άφησε πίσω της την ειδεχθέστερη σπίλωση της κοσμοθεωρίας της Απελευθέρωσης, και τίποτα δεν θα καταφέρουμε χωρίς την κάθαρση και την αποκατάστασή της. Αποκατάσταση αναθεωρώντας το σοσιαλιστικό παράδεισο των γκούλαγκ, της ακραίας εθνικής καταπίεσης και καταστολής, το μηδενικό περιθώριο όχι μόνο λόγου αλλά και σκέψης, και την ανεξέλεγκτη παντοδυναμία της μυστικής αστυνομίας στο όνομα του κάθε «θεού» αρχηγού και της κλίκας του.
Αυτό που ζούμε είναι το γεγονός ότι παρά τη νοοτροπία του ακραίου σεχταρισμού που διαπερνά ολόκληρη την άκρα Αριστερά, και όχι μόνο, που σπάνια επιτρέπει να βρεθούμε σε μια συγκέντρωση όλοι μαζί, την ίδια ώρα, ακόμα και για θέματα που λίγο πολύ όλοι συμφωνούνε, ξαφνικά, εν όψει εκλογών, άπαντες καταλαμβάνονται από υψηλό πυρετό «ενωτίτιδας» – εκφράζοντας έτσι τον χυδαίο κοινοβουλευτικό κρετινισμό τους, συμμαχώντας με όσους μέχρι χθες θεωρούσαν απαράδεκτους για οποιαδήποτε δράση προκειμένου να υπηρετήσουν την κοινοβουλευτική τους αυταπάτη, ελπίζοντας να αυξήσουν κατά κάτι το 0% και κάτι τους. Η άλλη εκδοχή είναι να προσκολληθούνε σε κάποιον Μεσσία διάττοντα αστέρα ή σε κάποιο ρεφορμιστικό σχήμα νεόκοπο ή ακόμα και με πολλά μεταπτυχιακά προκειμένου να πάρουν και αυτοί μια καρεκλίτσα στη Βουλή και στη συνέχεια να κλαψουρίζουνε ότι τους πρόδωσαν ή να ενσωματωθούν στον ρεφορμισμό.
Παρ’ όλα αυτά, σε σχετικά ομαλές συνθήκες διακυβεύονται σοβαρά πράγματα για την επόμενη μέρα των εκλογών, παρά την σταλινική εθελοτυφλία της ελληνικής Αριστεράς, του «εκτός από ‘μένα, όλοι οι άλλοι είναι ίδιοι» ή «καλύτερα η ΝΔ παρά ο ΣΥΡΙΖΑ».
Επειδή δεν είναι όλοι ίδιοι, η αίσθηση στο συνειδητό εργατικό και λαϊκό κίνημα θα είναι εντελώς διαφορετική την επομένη των εκλογών στη μια ή στην άλλη περίπτωση. Αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι, στην περίπτωση του Μητσοτάκη, που είναι «αναντικατάστατος», όπως ισχυρίζεται, και πρέπει οπωσδήποτε να ολοκληρώσει το έργο του θεσμοποιώντας τη δυναστεία του και ισοπεδώνοντας ό,τι δημόσιο, όποιο δικαίωμα και όποια κατάκτηση έχει απομείνει. Μετά την αλλαγή του εκλογικού νόμου, που οι δικές του ψήφοι θα μετράνε επί δέκα, εκτός από ιδιοκτήτης της ΕΥΠ, ως άλλος Ερντογάν, θα είναι ιδιοκτήτης και της δικαιοσύνης, της παιδείας κτλ.
Μπροστά σε ένα τέτοιο δίλημμα, τα διάφορα κατεβάσματα με ένα λόγο σούπα, όπου κανένας δεν αναγνωρίζει τον εαυτό του και ο κόσμος θα αναρωτιέται ποιοι είναι πάλι αυτοί, δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα –ούτε στο πολιτικό και προγραμματικό ξεκαθάρισμα ούτε στην οργανωτική ενδυνάμωση. Αντίθετα, βέβαιη απογοήτευση και μεγάλη σύγχυση.
Δεν είναι «αμαρτία» αλλά χρέος απέναντι στην κοινωνία που υπηρετούμε, το κριτήριό μας πρέπει να είναι η επόμενη μέρα. Μπορούμε να λέμε τι απαιτούμε να κάνουν οι ρεφορμιστές στην κυβέρνηση, να προειδοποιούμε για τα όριά τους και χωρίς αυταπάτες να τους στηρίξουμε με την ψήφο μας απέναντι στον πιο επικίνδυνο αντίπαλο, τον πιο νεοφιλελεύθερο και αυταρχικό. Όπως κάνουν άπαντες οι σύντροφοί μας Γάλλοι, από αναρχικούς μέχρι ρεφορμιστές, εδώ και χρόνια ψηφίζοντας ώστε να μην βγει ο φασίστας Λεπέν και η κόρη του.
Αντί να επιδιώκουμε εκλογικές καθόδους της πυρκαγιάς, όταν δεν διαθέτουμε το απαραίτητο κοινό έδαφος για να εδραιωθεί μια συνεργασία με συνέχεια, ανεξάρτητα από εκλογές, να σκεφτούμε, να συζητήσουμε και να εργαστούμε με συνέπεια για την προγραμματική σύγκλιση και τις τακτικές παρέμβασης για την οικοδόμηση του κινήματος και του επαναστατικού αντικαπιταλιστικού φορέα, που είναι απόλυτη αναγκαιότητα αν θέλουμε κάποτε να υπάρξει μια άλλη κοινωνία.
Το ενιαίο μέτωπο, για το οποίο οι σοφοί μαρξιστές επιμένουν, δεν αφορούσε ενιαίο μέτωπο ανατσούμπαλων αριστεριστών μεταξύ τους, αλλά ενιαίο μέτωπο επαναστατικών και ρεφορμιστικών κομμάτων με προγραμματική και οργανωτική ανεξαρτησία αλλά κοινή δράση για τα προβλήματα και τις διεκδικήσεις των εργαζομένων.
Γιάννης Φελέκης
Δελτίο Θυέλλης, αρ.63, Μάρτης 2023
ΤΠΤ - "4" 
[…] Η σκοπιμότητα παρέμβασης στις εκλογές […]