Του Γιάννη Φελέκη
Περί “δακτύλων”:
Έχουν καμιά σχέση οι επαναστάτες με την εξέγερση;
Ο λαός του Ιράν έχει χιλιάδες λόγους να εξεγείρεται, δεν χρειάζεται τον “δάκτυλο” του Μπάϊντεν.
Περιοδικό “4”, τεύχος 9, Νοέμβρης 2022
Όλες οι ταξικές κοινωνίες βασίζονται στην άγρια εκμετάλλευση και τη βάρβαρη καταπίεση της συντριπτικής πλειοψηφίας των ανθρώπων από την ισχνή μειοψηφία των κυρίαρχων εκμεταλλευτών. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, κατά κανόνα, συσσωρεύεται η αγανάκτηση αυτών που υπόκεινται στην εκμετάλλευση και την καταπίεση. Συνήθως κάποια στιγμή ένα τυχαίο κακό γεγονός κάνει την αγανάκτηση να ξεχειλίσει και οι χιλιάδες των δεινοπαθούντων, που μέχρι την προηγούμενη στιγμή υπόμεναν τα πάντα βουβά, κραυγάζουν “δεν πάει άλλο” και πετάγονται έξαλλοι στο δρόμο ανακαλώντας στη μνήμη τους παλαιότερες εμπειρίες εξεγέρσεων ανά τον πλανήτη, ανάλογα με τις γνώσεις τους.
Οι εξεγέρσεις είναι τυχαίες και αυθόρμητες. Μπορεί μια κινητοποίηση να καταλήξει σε εξέγερση μετά από αιματηρή επίθεση, π.χ. Δεκεμβριανά του ’44. Αν ο Κορκονέας δεν ήξερε σημάδι και η σφαίρα καρφωνόταν στον τοίχο, το πιο πιθανό είναι οι έφηβοι που μαζευτήκαν για την γιορτή του φίλου τους να το έβαζαν στα πόδια και δεν θα θυμόμασταν τίποτα σοβαρό από τον Δεκέμβρη του 2008. Ενώ μετά τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου η Αθήνα, και όχι μόνο, ήταν στο πόδι και καιγόταν για μέρες. Και σε όλη την Ελλάδα, για βδομάδες οι μαθητές μαζεύονταν στα σχολεία και αντί να μπουν στις τάξεις πήγαιναν με διαδήλωση στο αστυνομικό τμήμα και το τιμούσαν με νεράντζια, πέτρες, ντομάτες, και ότι άλλο διέθετε η περιοχή.
Πιθανόν να μην είχε ξεσπάσει η συσσωρευμένη αγανάκτηση σε ολόκληρη την Τυνησία σαρώνοντας το μακροχρόνιο δικτατορικό καθεστώς του Μπεν Αλί, αν ο πλανόδιος οπωροπώλης και ο ηλίθιος μπάτσος δεν είχαν συναντηθεί τη συγκεκριμένη στιγμή, στη συγκεκριμένη γωνιά όπου ο μπάτσος διέλυσε το καρότσι του πωλητή καταστρέφοντας τα φρούτα που ήλπιζε να πουλήσει για να εξασφαλίσει το απαραίτητο φαγητό για το σπίτι του, γεγονός που εκτίναξε την απελπισία του στο βαθμό που λούστηκε με βενζίνη και κάηκε ζωντανός πάνω στην κατεστραμμένη περιουσία του. Γεγονός που πυροδότησε την εξεγερσιακή διάθεση σε όλες τις αραβικές χώρες που στενάζουν κάτω από δικτατορικά και διεφθαρμένα καθεστώτα, μέχρι την Συρία και την Υεμένη όπου ακόμα σήμερα δολοφονούνται πολίτες καθημερινά.
Εξεγέρσεις συμβαίνουν και από άλλες αφορμές, π.χ. από ένα μαζικό ατύχημα όπου οι “άρχοντες”, οικονομικοί και πολιτικοί, θεωρούνται υπεύθυνοι –ακόμα και για μια φυσική καταστροφή και πολλά άλλα. Αλλά στην εποχή μας, συμπτωματικά, σχεδόν όλα ξεκινάνε από μια δολοφονία των δυνάμεων καταστολής. Στις ΗΠΑ κάθε μέρα, εδώ και αιώνες, δολοφονείται κάποιος μαύρος. Για το θέμα αυτό σίγουρα έγιναν πολλές τοπικές ή και ευρύτερες διαμαρτυρίες. Φτάσαμε, όμως, στη συγκυρία και την περίπτωση του Τζωρτζ Φλόϊντ για να έχουμε το Black Lives Matter, που πήρε όχι μόνο παναμερικάνικη αλλά και παγκόσμια διάσταση.
Την ίδια τύχη είχε και το Ιράν. Ο λαός του Ιράν, από το 1980 για τέσσερις δεκαετίες τώρα, βιώνει ένα θεοκρατικό καθεστώς που πιο απάνθρωπο είναι δύσκολο να φανταστούμε. Το να έχεις έναν Παπαδόπουλο, έναν Παττακό, άντε και έναν Ιωαννίδη, λές κάποτε θα τελειώσουν, θα πεθάνουν, κάτι θα γίνει. Ο Σαλαζάρ κράτησε 50 χρόνια από το ’20 μέχρι το ’70, στο τέλος ψόφησε. Ο Φράνκο και ο διάδοχός του κράτησαν από το ’38 μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’70, και μάλιστα ο δεύτερος ανατινάχτηκε και ψόφησε. Πώς όμως να γλυτώσεις από τον Αλλάχ;
Παρά τις επανειλημμένες εξεγέρσεις των προηγούμενων χρόνων, δυστυχώς η παντοκρατορία των μουλάδων του Ιράν δεν συγκινείται, δεν εκδημοκρατίζεται, και αντίθετα γίνεται πιο απάνθρωπη και δολοφονική. Η αγανάκτηση του Ιρανικού λαού έχει ξεπεράσει την απελπισία, γιαυτό και η διάρκεια και η έκταση της εξέγερσης παρά τις καθημερινές δολοφονίες της ισλαμικής αστυνομίας έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενη.
Τι θα κάνουμε με τους “δάκτυλους”;
Πίσω από κάθε εξέγερση και κάθε κίνημα, για κάποιους “επαναστάτες της συμφοράς” που κληρονόμησαν την πατέντα από τον Σταλινισμό, βρίσκεται κάποιος “δάκτυλος”. Πίσω από την παραμικρή διαφωνία ή διαμαρτυρία στην Σταλινική Σοβιετία, αλλά και στις υπό ρώσικη κατοχή χώρες, ήταν κρυμμένος ο “ιμπεριαλιστικός δάκτυλος”, και πιο συγκεκριμένα η CIA. Ενώ για τους δυτικούς “δημοκράτες”, πίσω ακόμα από μια αφισοκόλληση ή μια απεργία, πόσο μάλλον μια μικρή η μεγάλη εξέγερση, βρισκόταν πάντα ο “κομμουνιστικός δάκτυλος”, και πιο συγκεκριμένα η Μόσχα, χωρίς να προσδιορίζουν αν ήταν το θέατρο Μπολσόϊ ή η GPU.
Για όλους αυτούς, όπως και για τους μπατσόμυαλους “επαναστάτες” μας, να ξεκαθαρίσουμε ότι οι εργαζόμενοι και γενικά οι εκμεταλλευόμενοι λαοί έχουν λόγους να εξεγείρονται και καλά κάνουν, και δεν έχουν την ανάγκη κανενός “δάκτυλου”. Είναι λογικό οι κυρίαρχοι, οι κρατούντες την εξουσία να μπερδεύουν, ή έτσι να τους βολεύει, την αυτενέργεια του λαού με τα δικά τους πραξικοπήματα. Αλλά τους επαναστάτες μας, σε τί τους εξυπηρετούν οι “δάκτυλοι”, πέρα από την στραβομάρα τους; Καλά θα κάνουν να φροντίσουν να είναι δίπλα και μέσα στην εξέγερση, όπου και αν αυτή προκύπτει, πριν τους προλάβει κανένας Μιχαλολιάκος, κανένας θεόσταλτος τραγόπαπας, εθνοσωτήρας, που τόσοι και τόσοι εμφανίζονται σήμερα σε όλον τον πλανήτη με την φθορά και την απαξίωση του παραδοσιακού μεταπολεμικού πολιτικού συστήματος –και με την πιο εξασθενημένη αριστερά από την εποχή του Κομμουνιστικού Μανιφέστου. Με άλλα λόγια η εξέγερση είναι προϋπόθεση για την κοινωνική αλλαγή, αλλά και η ικανή οργάνωση της πρωτοπορίας είναι απαραίτητη για την νικηφόρα έκβασή της.
Ο λαός του Ιράν έχει χιλιάδες λόγους να εξεγείρεται, δεν χρειάζεται τον “δάκτυλο” του Μπάϊντεν.
Γιάννης Φελέκης
24/10/2022
Περιοδικό “4”, τεύχος 9, Νοέμβρης 2022
ΤΠΤ - "4" 
[…] […]