του Γιάννη Φελέκη
Η “αντιπροσωπευτικότητα” της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας
και η ένοχη απάθεια του κόσμου της “Αριστεράς και της προόδου”
Περιοδικό “4”, τεύχος 9, Νοέμβρης 2022
Δεν ξεχνάμε ότι και η τελειότερη αστική δημοκρατία δεν παύει να είναι δικτατορία της αστικής τάξης, εφόσον η ατομική ιδιοκτησία του πλούτου όπως και η απεριόριστη εκμετάλλευση ανθρώπων και φύσης είναι οι ιεροί και απαράβατοι κανόνες της. Παρ’ όλα αυτά οι “ιδιοκτήτες” αυτής της δημοκρατίας για να έχουν όχι μόνο σταθερές και ισχυρές κυβερνήσεις προκειμένου να εξασφαλίζεται απρόσκοπτα και επικερδώς η εκμετάλλευση χωρίς να είναι υποχρεωμένοι να καταφεύγουν σε γενικευμένη καταστολή με χούντες και αστυνομικά καθεστώτα –διατηρώντας το φερετζέ της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας– έχουν κανονικοποήσει διάφορες μορφές “νόμιμης” καλπονοθείας, που βαφτίζεται ενισχυμένη αναλογική.
Μέσα από τους δικομματισμούς που καθιερώθηκαν τους τελευταίους δύο αιώνες, με μια γενική έννοια σαν συντηρητικοί και προοδευτικοί, μοναρχικοί και αντιμοναρχικοί, ρεπουμπλικάνοι και δημοκρατικοί, χριστιανοδημοκράτες και σοσιαλδημοκράτες, κτλ., η νόμιμη καλπονοθεία έγινε ανεκτή γιατί αμφότεροι καίγονταν για μια “ισχυρή” κυβέρνηση για τη διαχείριση του καθεστώτος εκμετάλλευσης.
Η κυρίαρχη ελληνική αριστερά, όπως μάλλον και στον υπόλοιπο κόσμο, σταθερά πολεμούσε τον δικομματισμό γιατί δεν της επέτρεπε να κάτσει και η ίδια στο τραπέζι των “επίσημων διαχειριστών”. Οι αναφορές της στην απλή αναλογική (και μάλιστα άδολη), ήταν με άλλα λόγια: “πάρε με και ‘μένα μπάρμπα”. Γιαυτό η απλή αναλογική, που έκανε ο Ανδρέας Παπανδρέου για να κλείσει το δρόμο στη δεξιά το ’89, τους ήρθε κουτί και στους “ανανεωτές” και στους αψεγάδιαστους σταλινικούς του Κ.Κ.ΕΞ. ώστε να μπουν στην κυβέρνηση του Μητσοτάκη και να κάνουν “κάθαρση” με τον αρχιακάθαρτο αποστάτη και προπομπό της χούντας, πιστεύοντας ότι έτσι θα έβαζαν τον Ανδρέα φυλακή και θα διέλυαν το ΠΑΣΟΚ. Αυτό που κατάφεραν ήταν από τη μία να κάνουν τον Μητσοτάκη πρωθυπουργό (που δεν το έβλεπε ούτε στα πιο τρελά του όνειρα) και από την άλλη να κάνουν χιλιάδες παλαιούς αντάρτες σε όλη την Ελλάδα να ντρέπονται να βγουν στα καφενεία. Αλλά το πιο βασικό ήταν ή επανασυσπείρωση στο ΠΑΣΟΚ των απογοητευμένων που αποχωρούσαν μαζικά μετά το ’85 και στην είσοδο του τούνελ, γιατί “ο λαός δεν ξεχνά τη σημαίνει δεξιά”.
Σήμερα βρισκόμαστε μπροστά σε μια κατάσταση όπου ο κ. Κούλης, που θεωρεί τον εαυτό του τον πιο κατάλληλο ιδιοκτήτη της χώρας, χρειάζεται ακόμα μερικές τετραετίες για να αποπερατώσει το έργο του. Αλλά εξαιτίας της απλής αναλογικής, κινδυνεύει να χαθεί η χώρα. Άρα μια άμεση λύση, για να αποφύγουμε την “ακυβερνησία”, μια απαραίτητη λύση (που το επαναλαμβάνει με κάθε ευκαιρία) είναι μια κυβέρνηση σαν του Παπαδήμα με μοναδικό στόχο την κατάργηση του ισχύοντος εκλογικού νόμου και την επάνοδο στην ενισχυμένη αναλογική. Η ενισχυμένη αναλογική που εφαρμόζεται από το 1974, ενισχύθηκε με πριμ ή μπόνους 40 εδρών στο πρώτο κόμμα από τον Κ. Σημίτη το 2004. Στη συνέχεια επειδή δεν τους έφταναν επί Κώστα Καραμανλή αυξήθηκε το πριμ σε 50. Επειδή όμως ο κ. Μητσοτάκης θεωρεί ότι είναι όχι μόνο ο πιο κατάλληλος, αλλά και ο μόνος κατάλληλος (μιας και κατάγεται από δυναστεία) για να μας σώσει και μας και τη χώρα, θα δικαιούται να πάρει αντί για πριμ 50 εδρών, γιατί όχι και τις 300 για να αποφύγουμε τις αστάθειες και να ξέρουμε τι μας γίνεται.
Αντιπροσωπευτική κοινοβουλευτική δημοκρατία σημαίνει η ψήφος όλων των πολιτών που ψηφίζουν να έχει την ίδια αξία και το ανάλογο εκλογικό αποτέλεσμα. Κάθε πολιτικός φορέας μεγάλος ή μικρός, τουλάχιστον αυτοί που ασχολούνται και συμμετέχουν σε εκλογικές διαδικασίες -αριστεροί, προοδευτικοί και φιλελεύθεροι δημοκράτες, με την ευρεία έννοια αντιαυταρχικοί και αντιολιγαρχικοί- οφείλουν να παλέψουν ενάντια σε κάθε “θεσμοποιημένη” καλπονοθεία. Αυτό γίνεται ακόμα πιο επιτακτικό όταν έχουμε απέναντί μας την ελληνική ακροδεξιά που επίμονα ονειρεύεται με καημό την μεταεμφυλιοπολεμική, την προ του ’74, αδιαμφισβήτητη κυριαρχία της.
Τα ίδια ισχύουν για το απαράδεκτο όριο του 3% που ομόφωνα όλα τα κόμματα με “εθνικιστική περιφάνεια” το ψήφησαν το για να αποκλείσουν την αυτόνομη πολιτική εκπροσώπηση της μουσουλμανικής μειονότητας. Το αποτέλεσμα είναι, με την κρίση αξιοπιστίας των πολιτικών κομμάτων και τα μεγάλα σκαμπανεβάσματα των ποσοστών τους, κάποιοι να κινδυνεύουν κάθε τετραετία να μείνουν εκτός Βουλής, π.χ. ΛΑΟΣ, Ποτάμια, Ρυάκια, Λεβέντες…
Ακόμα και οι διάφοροι ακροαριστεροί μας, που το μεγάλο τους όνειρο είναι να μπουν στη Βουλή, και για το σκοπό αυτό τρέχουν κάθε τετραετία, μένουν παντελώς αδιάφοροι σε σχέση με το 3% και την καλπονοθεία της ενισχυμένης αναλογικής. Και εν όψει των εκλογών, με πρόσχημα να ξεπεραστεί η πολυδιάσπαση, προτάσσουν να δημιουργηθεί ένας ενιαίος πολιτικός φορέας με εσωτερική δημοκρατία και ταξικό-αντικαπιταλιστικό προσανατολισμό, αλλά ο πραγματικός στόχος είναι το κοινό εκλογικό κατέβασμα. Είτε συμβαίνει αυτό για μια εκλογική αναμέτρηση και μετά διαλύεται, είτε σε περισσότερες αναμετρήσεις, είναι το μόνο κοινό που υπάρχει –και αυτό με πολλά προβλήματα. Κατά τα άλλα, η κάθε οργάνωση κάνει τα δικά της, και πολλές φορές δεν συναντιούνται ούτε καν στην ίδια διαδήλωση.
Η άλλη επιλογή τους είναι είτε η προσκόλληση σε κάποιο δεκτικό πολιτικό φορέα που έχει εξασφαλισμένη την παρουσία του στη Βουλή, όπως κάποιοι το εγκαινίασαν το ’80 με το ΠΑΣΟΚ και περισσότεροι με το ΣΥΡΙΖΑ την τελευταία δεκαετία, είτε η προσκόλληση σε κάποιον από τους διάττοντες αστέρες στις παρυφές της αριστεράς. Επιτελώντας έτσι το έργο του νεροκουβαλητή. Το μόνο που δεν περνάει από το μυαλό τους –παρά την μεγάλη κοινοβουλευτική καψούρα- είναι να καταγγείλουν την αισχρή λεηλασία και καλπονοθεία της πραγματικής άποψης των πολιτών μπροστά στην επιμονή των κυβερνώντων να έχουν ισχυρές κυβερνήσεις με την έγκριση του ενός τρίτου του εκλογικού σώματος.
Γιάννης Φελέκης
27-10-2022
Περιοδικό “4”, τεύχος 9, Νοέμβρης 2022
ΤΠΤ - "4" 
[…] Η “αντιπροσωπευτικότητα” της κοινοβουλευτικής δημοκ… […]