του Daniel Tanuro
3/9/2022
[Μιχαήλ Σεργκέγιεβιτς Γκορμπατσόφ (Михаил Сергеевич Горбачёв), 2 Μαρτίου 1931 – 30 Αυγούστου 2022]
Τα κοινωνικά δίκτυα γέμισαν με ανοησίες για τον Γκορμπατσόφ.
Ο Γκορμπατσόφ δεν ήταν ο νεκροθάφτης της επανάστασης: αυτή είχε πεθάνει πολύ παλαιότερα, τουλάχιστον από την ανάληψη της εξουσίας από τον Στάλιν το 1928.
Η επανάσταση είναι η επαναστατική εξουσία του αυτοοργανωμένου λαού μέσα από συμβούλια -τα “σοβιέτ”. Όταν ανέλαβε ο Γκορμπατσόφ, η εξουσία ήταν από πάρα πολύ καιρό στα αποκλειστικά χέρια ενός στρώματος γραφειοκρατών που ζούσαν σαν καπιταλιστές.
Τα παράσιτα αυτά είχαν πάψει ακόμα και να θέλουν να παραστήσουν ότι πίστευαν στο σοσιαλισμό: το όνειρό τους ήταν να ιδιοποιηθούν την κρατική ιδιοκτησία και να την κληροδοτούν και στα παιδιά τους, για να ολοκληρώσουν τη μεταμόρφωσή τους και να μη χρειάζεται να ακολουθούν αφοσιωμένα τα δόγματα της κρατικής θρησκείας του “μαρξισμού-λενινισμού” (δύστυχε Μαρξ, δύστυχε Λένιν!).
Η κλίκα αυτή γερόντων έβαλε τον Γκορμπατσόφ στην εξουσία για να προσπαθήσει να σώσει το σύστημα από την κατάρρευση. Γιατί όλοι το ήξεραν: η κατάρρευση ερχόταν ακάθεκτη.
Το σχέδιο του Γκορμπατσόφ ήταν να εισάγει μεταρρυθμίσεις της αγοράς, για να εμβολιάσει με κάποια δυναμική τη σχεδιασμένη οικονομία (περεστρόικα), και δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις, για να δώσει μια κάποια νομιμοποίηση στην εξουσία της γραφειοκρατίας (γκλάζνοστ). Ο στόχος δεν ήταν να διευκολύνει τη διάλυση της ΕΣΣΔ, ούτε και να παλινορθώσει τον καπιταλισμό.
Ο Γκορμπατσόφ απέτυχε, για μια σειρά λόγους (Αφγανιστάν, Τσερνομπύλ, ανταγωνισμός εξοπλισμών του Ρήγκαν, …). Η ατμόσφαιρα “τέλους συστήματος” επιδείνωσε τον πόλεμο των κλικών μέσα στη γραφειοκρατία, όλοι αισθάνονταν ότι έφτανε η κάθαρση, ο κάθε γραφειοκράτης ήθελε να εξασφαλίσει τη δική του εξουσία για μετά, με κάθε μέσο. Οι κεντρόφυγες δυνάμεις δυνάμωσαν, ιδιαίτερα στο επίπεδο των ομόσπονδων δημοκρατιών.
Αλλά η ουσία του ζητήματος είναι πως το τερατώδες σύστημα μιας κολεκτιβοποιημένης οικονομίας που (κακο-)λειτουργούσε στην υπηρεσία μιας γραφειοκρατικής κάστας και σε βάρος των λαϊκών τάξεων ήταν αδύνατον να μεταρρυθμιστεί.
Δεν υπήρχαν επομένως παρά μόνο δύο λύσεις: είτε μια αντιγραφειοκρατική επανάσταση με επανα-ανακάλυψη της σοβιετικής λαϊκής εξουσίας είτε η αποκατάσταση του καπιταλισμού που να μπορέσει να ενταχθεί και στο διεθνές κεφάλαιο.
Το κινέζικο κομμουνιστικό κόμμα έβγαλε πολύ γρήγορα τα διδάγματα από τον Γκορμπατσόφ: περεστρόικα ναι, γκλάζνοστ όχι. Και κυρίως όχι δημοκρατικά δικαιώματα για τις εθνικότητες της αυτοκρατορίας! Με αυτό τον τρόπο είναι που η γραφειοκρατία κατάφερε να κρατήσει την εξουσία μετασχηματιζόμενη και μετασχηματίζοντας την Κίνα σε μεγάλη ιμπεριαλιστική δύναμη… με αντίτιμο μια σιδερένια διχτατορία που ασκείται από μια αστυνομική μηχανή κληροδοτημένη από το σταλινισμό, η οποία χρησιμοποιεί τις high tech μεθόδους της Silicon Valley.
Ο Πούτιν επίσης έβγαλε τα διδάγματά του. Αντί για το “απλοϊκό” σχέδιο του Γκορμπατσόφ, με την “γκλάζνοστ” του, αυτό που χρειαζόταν το 88-91 ήταν να κοπούν κεφάλια, να πειθαρχήσουν οι διάφοροι Πολωνοί, Ουκρανοί, Γεωργιανοί, των βαλτικών Δημοκρατιών. Να σταλθούν τανκς, όπως είχε γίνει και στην Πράγα το 67 και στη Βουδαπέστη το 56.
Για τον Πούτιν, η διχτατορία αυτή θα έπρεπε να είχε επιβληθεί ήδη από την αρχή, γιατί θα αποτελούσε το φυσικό συμπλήρωμα της ιδιοποίησης της κρατικής ιδιοκτησίας από τη γραφειοκρατία. Ο μετασχηματισμός των γραφειοκρατών σε καπιταλιστές ολιγάρχες θα είχε τότε καταφέρει να διεξαχθεί με συγκεντροποιημένο τρόπο, με την καθοδήγηση της Μόσχας, αντί να γίνει χαοτικά, άγρια, διασκορπισμένα, μέσα σε ανεξάρτητες Δημοκρατίες.
Ο Πούτιν θέλει να γυρίσει τον τροχό της ιστορίας ανάποδα (ει δυνατόν με το στρατό του), για να αποδώσει στους ολιγάρχες τη ρωσική αυτοκρατορία που, κατά τη γνώμη του, δεν έπρεπε ποτέ να είχαν χάσει. Αυτοκρατορία, στη βάση των σιτηρών και των ορυκτών πηγών ενέργειας. Αυτό είναι και το νόημα του πολέμου στην Ουκρανία, που ασφαλώς είναι ιμπεριαλιστικός πόλεμος.
Η αντιστροφή του τροχού της ιστορίας είναι εξορισμού μια αντιδραστική φαντασίωση. Την εποχή του ιμπεριαλισμού, μάλιστα, έχει τα χαρακτηριστικά του φασισμού. Είναι και το νόημα της ιδεολογίας που συνοδεύει τον πόλεμο κατά της Ουκρανίας. Δεν είναι τυχαίο που ο Ντούγκιν είναι οπαδός του αποκρυφισμού και θαυμαστής του Evola. Ούτε είναι τυχαίο που το έγκλημα του Πούτιν ευλογείται από τον Πατριάρχη Κύριλλο, ως σταυροφορία κατά των ομοφυλόφιλων και των λεσβίων, αυτών των “εκφυλισμένων της Δύσης”.
Και η αριστερά, σε όλα αυτά; Αυτή έχει παγιδευτεί στη δική της ιστορία, στις πολλαπλές της ιστορίες.
Όσες και όσοι δεν είχαν καταλάβει τίποτα από το γραφειοκρατικό φαινόμενο, όσες και όσοι δεν καταλαβαίνουν ότι ο Στάλιν ηγήθηκε μιας αντεπανάστασης και φαντάζονται, αντίστροφα, ότι το γκούλαγκ, οι δίκες της Μόσχας και το Σύμφωνο με τον Χίτλερ “έσωσαν τον κομμουνισμό”, βρίσκονται σήμερα πλήρως αφοπλισμένοι. Το πολιτικό τους λογισμικό είναι τόσο ελλαττωματικό που τους σπρώχνει να ευθυγραμμιστούν με το “στρατόπεδο” του Πούτιν.
Μερικοί το κάνουν ανοιχτά, άλλοι υποκριτικά, στο όνομα “της ειρήνης”, της “ειρηνικής συνύπαρξης” (θα έλεγε κανείς ότι ακούει ευρωκομμουνιστές του περασμένου αιώνα!) και της προτεραιότητα των κοινωνικών προβλημάτων των εργαζομένων “εδώ, σε εμάς” (τί σας λέει άραγε αυτό το “στα δικά μας”;). Αλλά και στις δύο περιπτώσεις, το αποτέλεσμα είναι καταστροφικό: μια πολιτική που είναι αντίθετη προς τα δικαιώματα των λαών, προς το διεθνισμό, άρα και την επανάσταση, διεξάγεται με τη φαιοκόκκινη σημαία ενός υποτιθέμενου “μαρξισμού λενινισμού”.
“Η ιστορία είναι το δικό μας βιβλίο”, έλεγε ο Μαρξ. Αν πάρουμε λάθος βιβλίο, είναι επικίνδυνο. Είναι σα να πάρουμε λάθος δρόμο. Επικίνδυνο. Ιδιαίτερα αν θεωρείται ιερό σαν Βίβλος.
Daniel Tanuro
3/9/2022
Μετάφραση ΤΠΤ-“4”
από το πρωτότυπο στα γαλλικά (ανάρτηση του συγγραφέα)
και στα αγγλικά (International Viewpoint)
ΤΠΤ - "4" 
