Ουκρανία: ένας δικός μας πόλεμος

του Τάσου Αναστασιάδη

Αναδημοσίευση από το: Δελτίο Θυέλλης, αρ.60/40, σελ.19, Μάρτιος 2022

Να μάθουμε από τους πληττόμενους (Ουκρανούς και Ρώσους)

στηρίζοντας έμπρακτα την πάλη τους κατά της ρωσικής εισβολής

Τη στιγμή (9/3/22) που γράφουμε τις γραμμές αυτές, ο πόλεμος (ο πραγματικός -με όπλα) μαίνεται στην Ουκρανία και δεν μπορούμε να προδικάσουμε την έκβασή του. Ωστόσο, μπορούμε να προσπαθήσουμε να ανακαλύψουμε τί συμβαίνει, πίσω από τις προπαγάνδες, τα ψέματα, τις ιδιοτελείς (ή και όχι) θεωρητικοποιήσεις και, κυρίως, να απαντήσουμε στο ερώτημα “τί να κάνουμε” -έστω και αν αυτό, στο ενδιάμεσο, δε θα βοηθήσει και πολύ τους ανθρώπους που βρίσκονται στο στόχαστρο των όπλων.

Υπάρχει, ευτυχώς, για μια φορά το αντίστροφο: οι άνθρωποι που εμπλέκονται άμεσα έχουν θαυμαστά να μας δώσουν διδάγματα για το τί να κάνουμε. Τα δύο εντυπωσιακά γεγονότα αυτού του πολέμου είναι αυτά που βγήκαν θαυμαστά και αμέσως στο προσκήνιο (ενώ συνήθως οι ίδιοι εμπλεκόμενοι αργούν να τα μετατρέψουν σε πράξη):

Πρώτον, η άμεση αντίθεση στον πόλεμο του Πούτιν από το εσωτερικό της χώρας του. Δεν είναι μόνο η ύπαρξη αυτής της αντίθεσης, που ενδεχομένως σε πολλές τέτοιες επιδρομές είχαμε και παλαιότερα, αλλά η άμεση και σχετικά μαζική της έκφραση, σε ένα πολιτικό καθεστώς εξαιρετικής ωμότητας. Η αντίθεση δεν κάμφθηκε παρά τις 11.000 συλλήψεις κατά τις πρώτες μέρες! Παρόλο που οι πραγματικοί αριθμοί μπορεί να διαφέρουν κάπως, η πολιτική χροιά είναι πρωτοποριακή, αν το συγκρίνουμε με άλλους τέτοιους πολέμους (είτε της ίδιας της Ρωσίας, στην Τσετσενία, στη Γεωργία, στη Συρία, κλπ.) ή και κυρίως με ανάλογες εξωτερικές επιδρομές των μεγάλων δυτικών ιμπεριαλισμών, κυρίως των ΗΠΑ (ας σκεφτούμε πόσον καιρό χρειάστηκε το αντιπολεμικό κίνημα για το Βιετνάμ, αλλά και πιο πρόσφατα για το Ιράκ, το Αφγανιστάν και κυρίως με πολύ λιγότερη σαφήνεια).
Δεύτερο εντυπωσιακό στοιχείο είναι η οργάνωση του ουκρανικού πληθυσμού απέναντι στα ρώσικα όπλα. Οι στρατιωτικοί ειδικοί μπορούν να αναλύσουν τη στρατιωτική ανισορροπία, που είχε προδιαγράψει το αποτέλεσμα και το οποίο και ο ουκρανικός λαός το ήξερε. Όμως, για πρώτη φορά το είδαμε τόσο καθαρά, δεν περίμενε από τα κρατικά στρατεύματα να δώσουν το δικό τους πόλεμο, μένοντας στη γωνία. Ξέροντας καλύτερα από τους Κλάουζβιτς ότι και ο πόλεμος βασικά είναι πολιτική, οργάνωσαν τις τροφοδοσίες, ενέπλεξαν εθελοντές και είδαμε ώς και άμαχους να στέκονται μπροστά σε στρατεύματα ζυμώνοντάς τους!

Και εν πολλοίς αυτό έγινε παρά τις ηγεσίες τους (και την κυβέρνηση), που ζήτησαν προστασία από τους δυτικούς ιμπεριαλισμούς, ζήτησαν όπλα και άλλες στηρίξεις. Όμως έγινε σύντομα σαφές πως αυτός ο πόλεμος δεν είναι πόλεμος του ΝΑΤΟ ή των δυτικών με τους Ρώσους -το πολύ να είναι η ευκαιρία των τελευταίων να παραστήσουν τους καλούς και τους προστάτες. Από την αρχή άλλωστε το είχαν ξεκαθαρίσει αυτό -ό,τι αυταπάτες και να είχε ο ουκρανικός πληθυσμός (και η ηγεσία του). Για όλους τους “μεγάλους” πάντα ο κόσμος δεν είναι παρά τσιφλίκια για μοίρασμα.

Η ακριβής δυναμική (και το πραγματικό βάθος) των δύο αυτών στοιχείων μένει να ιδωθεί: Τόσο ο εξαιρετικά δύσκολος έμπρακτος διεθνισμός των Ρώσων όσο και οι τάσεις αυτοοργάνωσης του ουκρανικού πληθυσμού απέναντι στα στρατεύματα εισβολής μπορεί να χτυπηθούν και ακόμα και να ηττηθούν (μπορεί και να δυναμώσουν..). Όμως, ακριβώς απέναντι στη βαρβαρότητα ενός παγκόσμιου πλέον καπιταλιστικού συστήματος που έχει βάλει στο κέντρο της δυναμικής του την κυριαρχία των αρίστων, των πιο ισχυρών, οικονομικά, αλλά και στρατιωτικά (ιμπεριαλισμός), είναι οι δύο όψεις που πρέπει να (ξανα)μάθουμε και εμείς που φανταζόμαστε πως είμαστε “μακρυά” ή ότι “ο εχθρός βρίσκεται στη χώρα μας” και άρα να εφησυχάζουμε χωρίς “αναμείξεις”…

Στο εσωτερικό μιας κοινωνίας όπως η Ουκρανία, αλλά και η Ρωσία, δεν εμπλέκονται μόνο όσοι αντιστέκονται στον πόλεμο, στον αυταρχισμό, στους στρατούς, στη δύναμη: υπάρχουν και ηγεσίες, τάξεις, μίνι αυτονομημένοι ή όχι στρατοί και συμμορίες και, κυρίως, τα μεγάλα τοπικά ή παγκοσμιοποιημένα συμφέροντα. Αλλά το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και στις δικές μας χώρες, οι άριστοι με τα λεφτά τους και το προσωπικό τους, πολιτικό, δημοσιογραφικό, στρατιωτικό, κλπ., που είναι και πιο έμπειροι από τη δική τους μακρυά ιστορία. Και πρέπει να υπάρξουμε κι εμείς!

Ουκρανοί και Ρώσοι μας δίνουν ένα μάθημα, λοιπόν: εδώ και τώρα και έμπρακτα να κάνουμε όπως αυτοί. Να οργανώσουμε την ήττα της στρατιωτικής εισβολής, βοηθώντας την αντίσταση στον πόλεμό της. Δηλαδή να ξαναπιάσουμε το νήμα μιας αυτοοργάνωσης κατά των ισχυρών του κόσμου, και μιας έμπρακτης αλληλεγγύης με όλους όσοι βρίσκονται στο στόχαστρο, όσο δύσκολο και να μας είναι. Το έχουν επείγουσα ανάγκη, αλλά το έχουμε ανάγκη και στον υπόλοιπο κόσμο, για να αντικρούσουμε τον θριαμβεύοντα καπιταλισμό και τις ανταγωνιστικές του βαρβαρότητες.

Τάσος Αναστασιάδης

9/3/2022

Αναδημοσίευση από το: Δελτίο Θυέλλης, αρ.60/40, σελ.19, Μάρτιος 2022

[Le même texte traduit en français]

https://tpt4.org/?p=7434