Ανακοίνωση της Radical Socialist(1)
Θρηνούμε μαζί με τον Αφγανικό λαό για τη διπλή τραγωδία. Η πρώτη τραγωδία – η παράνομη και πλήρως αδικαιολόγητη στρατιωτικών εισβολή των ΗΠΑ πριν είκοσι χρόνια – βοήθησε να λειανθεί το έδαφος για τη τωρινή τραγωδίο, την κατάληψη της εξουσίας από τους ισλαμο-φονταμελιστές Ταλιμπάν. Η καταδίκη αυτής της εξέλιξης, δεν πρέπει να μειώσει τη κριτική στις ΗΠΑ και τον Δυτικό Ιμπεριαλισμό ή να εξωραΐσει την αποχώρησή τους από την χώρα.
Η πιο σπουδαία δημοκρατική κατάκτηση στο σύνολο του δεύτερου μισού του 20ου αιώνα ήταν ο τερματισμός της εξωτερικής αποικιοκρατικής και ιμπεριαλιστικής εξουσίας ακόμη και όπου αυτό κατέληξε στην ανάδυση ντόπιων δικτατοριών. Σε ένα κόσμο όπου οι λαοί συγκροτούνται ως υπήκοοι σε διάφορα και πολλαπλά κράτη, η βασική πολιτική και ηθική αρχή που καλούμαστε να έχουμε (εκτός από λίγες σπανιότατες περιπτώσεις) είναι ο σεβασμός στην ελευθερία της δράσης ενός λαό για την ανατροπή των τυράννων τους. Για αυτό ήταν ευθύνη των Ινδών να ανατρέψουν τη Βρετανική κατοχή, των Ινδονήσιων την Ολλανδική, των κατοίκων της Νότιας Αφρικής να αγωνιστούν ενάντια στο Apartheid, κοκ. Το κάλεσμα για εξωτερική βοήθεια παντός είδους, ακόμη και στρατιωτικής αρωγής, σημαίνε ένα πράγμα: κάλεσμα για εξωτερική στρατιωτική απελευθέρωση. Όχι!
Στην Απριλιανή Επανάσταση (ή αλλιώς Εξέγερση του Saur) το 1978, ένα κοσμικό και μεταρρυθμιστικό φιλο-Σοβιετικό “Κομμουνιστικό” κόμμα, το Λαϊκό Δημοκρατικό Κόμμα του Αφγανιστάν (ΛΔΚΑ) ανήλθε στην εξουσία αλλά ήταν μπλεγμένο σε εσωτερική ένοπλη ενδοκομματική πάλη και στερούνταν πραγματικής λαϊκής βάσης πέραν της Καμπούλ. Η σοβιετική εισβολή το 1979 για την υποστήριξη αυτής της κυβέρνησης ήταν ηθικά αδικαιολόγητη και κατακριτέα αλλά και πολιτικά καταστροφική, καθώς παρέδωσε τη σκυτάλη της “λαικής εθνικής πάλης” ενάντια στον ξένο εισβολέα, σε ένα σύνολο εθνο-φυλετικών Ισλαμιστικών ομάδων μεταξύ των οποίων η Αλ Κάιντα και οι Ταλιμπάν. Οι βασικοί στρατιωτικοί αρωγοί, πάροχοι εξοπλισμού και εκπαιδευτές αυτών των ομάδων ήταν οι ΗΠΑ, μαζί με τους Βρετανούς/Γάλλους συμμάχους τους και το Πακιστάν. Οι Σοβιετικοί αποσύρθηκαν τελικά το 1989 με την τύποις κυβέρνηση να καταρρέει μετά από τρία χρόνια εν μέσω ενός εμφυλίου απέναντι σε διάφορους ισλαμιστές, μέχρι οι Ταλιμπάν να καταλάβουν το 90% της επικράτειας και να εγκαθιδρύσουν την κυριαρχία τους το 1996.
Το 2001 η κυβέρνηση των ΗΠΑ επίτηδες αρνήθηκε να χαρακτηρίσει την επίθεση εναντίον των Δίδυμων Πύργων και του Πενταγώνου ως αυτό που ήταν, δηλαδή ένα διεθνές έγκλημα κατά της ανθρωπότητος. Αυτό θα σήμαινε, να στραφούν οι ενέργειες αποκλειστικά ενάντια στους εγκληματίες και τα δίκτυα τους. Αντ’ αυτού, κήρυξαν έναν “διεθνή πόλεμο ενάντια στη τρομοκρατία” και ισχυρήσταν ότι δεν υπάρχει διάκριση ανάμεσα στην ενοχή των δραστών και στην ενοχή των κυβερνήσεων χωρών τις οποίες οι ΗΠΑ χαρακτήρισαν ως “εστίες τρομοκρατών” -με αυτό τον τρόπο οι ΗΠΑ μπόρεσαν να μετατρέψουν μία δική τους σύγκρουση με ένα μη-κρατικό δίκτυο σε μία σύγκρουση απέναντι σε κάθε χώρα της Βόρειας και Κεντρικής Ασίας που στεκόταν ανάμεσα στις ευρύτερες φιλοδοξίες τους για παγκόσμια κυριαρχία. Τη νέα χιλιετία το Αφγανιστάν ήταν η πρώτη χώρα μεταξύ πολλών που θα βίωνε μία τέτοια στρατιωτική επίθεση. Το καθεστώς εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ είχε ήδη ξεχωρίσει την Κίνα, το Ιράν και τη Ρωσία ως κράτη υπό παρακολούθηση και γνώριζαν καλά ότι το Αφγανιστάν, εκτός από τις καλές σχέσεις με το Πακιστάν, διατηρεί αντίστοιχες σχέσεις με το Ιράν, την Κίνα και τις φιλορωσικές Δημοκρατίες της Κεντρικής Ασίας, μιας περιοχής με σχετικά ανεκμετάλλευτες πηγές πετρελαίου και φυσικού αερίου.
Σε αυτά τα 20 χρόνια, ο στρατός των ΗΠΑ και τα καθεστώτα-μαριονέτες του (διχαστικά και διεφθαρμένα και τα ίδια) έχουν διεξάγει μαζικούς βομβαρδισμούς, επιθέσεις με drones (ακόμη και στο Πακιστάν) και βίαιες, χωρίς διακρίσεις επιθέσεις “εύρεσης και καταστροφής” απέναντι σε άγνωστους αντάρτες και τις οικογένειες τους. Οι θάνατοι Αμερικανών (στρατιωτών και συνεργατών) υπολογίζονται γύρω στους 6.500. Σε αντιδιαστολή, σύμφωνα με τρομερά συντηρητικές εκτιμήσεις, με 160.000 θανάτους Αφγανών (κυβερνητικούς, αστυνομία, αντιστασιακούς, πολίτες) μέχρι το τέλος του 2019. Άλλες πηγές, που λαμβάνουν υπόψη μη καταγεγραμμένους θανάτους, έχουν υπολογίσει τις απώλειες πολιτών από κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες μέχρι ένα εκατομμύριο σε ένα πληθυσμό μεταξύ 35-40 εκατομμυρίων. Τέσσερα εκατομμύρια Αφγανοί έχουν εκτοπιστεί εσωτερικά και άλλα 2.7 εκατομμύρια έχουν φύγει στο εξωτερικό. Αυτή τη στιγμή περίπου το 48% βρίσκεται κάτω από το εθνικό όριο της πείνας. Κάποιοι προοδευτικοί νόμοι και μεταρρυθμίσεις έλαβαν χώρα άλλα σε καμιά περίπτωση δεν δικαιολογούν τη παρουσία των Αμερικανών -όπως η Βρετανική κατοχή και αποικιοκρατία της Ινδίας δεν δικαιολογούνταν από το χτίσιμο σχολείων, νοσοκομείων, την εισαγωγή νόμων ή την παραχώρηση περιορισμένων δικαιωμάτων.
Το γεγονός ότι οι Αφγανικές ένοπλες δυνάμεις των πάνω από 300.000 ανθρώπων ( σε στρατό, αστυνομία, ειδικές δυνάμεις), που ήταν 5 με 6 φορές περισσότεροι από τους Ταλιμπάν και επιπρόσθετα ήταν εξοπλισμένοι με το πλέον σύγχρονο οπλοστάσιο και πλήρη πρόσβαση σε αεροπορική στήριξη, κατέρρευσαν τόσο δραματικά, δείχνει ότι οι Ταλιμπάν είχαν ερείσματα υποστήριξης και κοινωνικής αποδοχής (προφανώς κατά μεγάλο μέρος μέσω φόβου) πέρα από την βάση τους ανάμεσα στους Παστούν. Ωστόσο, οι Ταλιμπάν παραμένουν εχθρικοί απέναντι στους περσόφωνους Τατζίκους (που αποτελούν το 27% του πληθυσμού, ενώ οι Παστούν το 42%), γεγονός το οποίο δημιουργεί φόβους για σημαντικής έκτασης εσωτερική καταστολή, ακόμη και εμφύλιο πόλεμο στο μέλλον. Οι Ταλιμπάν μπορεί να έμαθαν ή να μην έμαθαν κάτι από την προηγούμενη διεθνή τους απομόνωση και να αποφύγουν κάποιους τρόπους κοινωνικής και πολιτικής καταστολής. Ωστόσο, με βάση την ιστορία τους και το κοινωνικό/πολιτικό πρόγραμμα του θρησκευτικού σεχταρισμού, των αντιδημοκρατικών και μισογύνικων πολιτικών τους -καθώς έχουν ανακοινώσει ότι θα εφαρμόσουν τον νόμο της Σαρία- υπάρχει κάθε λόγος να τους αντισταθούμε ξεκάθαρα και χωρίς αμφισημίες.
Οι κυβερνήσεις παντού (και στην Ινδία) θα χύσουν κροκοδείλια δάκρυα για τον Αφγανικό λαό, αλλά στην πραγματικότητα (με τη συνοδεία ενός τσούρμου “στρατηγικών ειδικών”) κινητοποιούνται μόνο από τις σκληρές και ανήθικες λογικές της realpolitik. Λέγοντας ότι ενδιαφέρονται για το “εθνικό συμφέρον” τους -ένα τυπικό τέχνασμα για την πολιτική στη βάση των συμφερόντων των κυρίαρχων τάξεων που αντιπροσωπεύουν – θα αποφασίσουν πότε και πώς να αναπτύξουν διπλωματικές σχέσεις με τη νέα Αφγανική κυβέρνηση. Ή αλλιώς να συντονιστούν και με άλλες μεγάλες δυνάμεις που θα λειτουργήσουν με βάση τα δικά τους συμφέροντα -είτε αυτές είναι τα στρατεύματων των Δυτικών είτε μια ενδεχόμενη συμμαχία Κίνας, Πακιστάν και Ρωσίας, που μοιάζει πιο φιλική απέναντι στη νέα συνθήκη στο Αφγανιστάν. Καμία αφγανική κυβέρνηση δεν έχει αποδεχτεί ποτέ τη γραμμή Ντουράντ(2) και οι Ταλιμπάν με ακόμη ισχυρότερες συμπάθειες προς τον εθνικισμό των Παστούν δεν είναι τόσο υπάκουοι στο Πακιστάν όσο η ισλαμοφοβική κυβέρνηση Μόντι μας το παρουσιάζει (μερικές από τις συνταγές της Χίντουτβα είναι τόσο απαξιωμένες όσο αυτές του ριζοσπαστικού Ισλάμ), για να ενισχύσει το αντι-πακιστανικό αίσθημα στο εσωτερικό της Ινδίας το οποίο στη συνέχεια θα μπορούσε να επιτρέψει όξυνση της καταστολής στο Κασμίρ..
Είναι το καλό του αφγανικού λαού και όχι το υποτιθέμενο «εθνικό μας συμφέρον» που πρέπει να είναι το σημείο εκκίνησής μας για να σκεφτούμε τι πρέπει να στηρίξουμε και σε τι να αντιταχθούμε. Δεν πρέπει να υπάρξουν οικονομικές κυρώσεις κατά του Αφγανιστάν. Αυτές πληγώνουν τον λαό πολύ περισσότερο από τις ελίτ που κυβερνούν. Πρέπει να δοθεί κατάλληλης κλίμακας ανθρωπιστική βοήθεια, η οποία να κατευθύνεται μέσω προοδευτικών διεθνών οργανισμών και οργανώσεων της κοινωνίας των πολιτών σε αυτή τη διαλυμένη από τον πόλεμο χώρα. Καμία αναγνώριση του καθεστώτος των Ταλιμπάν, ενώ τυχόν πολιτικές, διπλωματικές και πολιτιστικές πιέσεις διαφόρων ειδών (αλλά όχι στρατιωτικές) θα μπορούσαν να παίξουν ένα ρόλο στην ώθηση του να είναι λιγότερο κατασταλτικό, και στους νόμους και στις ενέργειές του, κατά των γυναικών και των εθνοτικών και θρησκευτικών μειονοτήτων. Μια βασική δοκιμασία για τη Δύση και πολλές άλλες χώρες θα έρθει σε σχέση με τη στάση που υιοθετούν απέναντι στη ροή των Αφγανών προσφύγων τώρα και μετά. Δεν θα πρέπει να υπάρχει περιορισμός σε όσους αναζητούν καταφύγιο ή άσυλο και πρέπει να υπάρξει κατάλληλη πρόβλεψη για να μείνουν ή να μετεγκατασταθούν όπου γίνεται.
Αυτό ισχύει και για την Ινδία. Ακόμη και πριν από την έλευση του Μόντι, η Ινδία ήταν και παραμένει ένα μη συμβαλλόμενο μέρος της Διεθνούς Σύμβασης του 1951 για τους Πρόσφυγες και του Πρωτοκόλου της του 1967, τα οποία, μεταξύ άλλων, απορρίπτουν την επαναπροώθηση (βίαιη επιστροφή των προσφύγων στους τόπους εκτοπισμού/διωγμού τους). Η κυβέρνηση του Μόντι το εφάρμοσε σε αρκετούς Ροχίνγκια απλώς και μόνο επειδή είναι μουσουλμάνοι. Αυτή η εχθρότητα προς τους Μουσουλμάνους και το Ισλάμ αντικατοπτρίζεται επίσης στον «Νόμο για την Τροποποίηση της Ιθαγένειας»(3) που ισχύει και για τους ανθρώπους από το Αφγανιστάν. Ενώ το Νέο Δελχί μπορεί υπό τις παρούσες συνθήκες να επιτρέπει επιλεκτική εισροή προσφύγων, αυτό δεν είναι αρκετό. Η ελεύθερη ροή πρέπει να επιτραπεί, ακόμη και όταν μπορεί να υπάρξει συζήτηση μεταξύ των γειτονικών κρατών για τον επιμερισμό της ευθύνης. Επιπλέον, οι Αφγανοί, οι φοιτητές και άλλοι που βρίσκονται ήδη στη χώρα και επιθυμούν να παραμείνουν, πρέπει να επεκτείνουν τις άδειες παραμονής τους έως ότου αισθανθούν σίγουροι ότι είναι ασφαλές να επιστρέψουν ή να μπορέσουν σε εύθετο χρόνο να υποβάλουν αίτηση για ινδική ιθαγένεια.
ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ, ΌΧΙ ΣΤΟΥΣ ΤΑΛΙΜΠΑΝ!
Radical Socialist
18 Αυγούστου, 2021
Μετάφραση: Αντώνης Φάρας
από το αγγλικό: RADICAL SOCIALIST STATEMENT Afghanistan: A Double Tragedy
και International Viewpoint: https://internationalviewpoint.org/spip.php?article7276
Σημειώσεις:
(1) Η Radical Socialist είναι σοσιαλιστική οργάνωση της Ινδίας που συμμετέχει στη 4η Διεθνή ως μόνιμος παρατηρητής. Η ανακοίνωση μπορεί να βρεθεί και στο site της, στη διεύθυνση:
(2) Durand Line είναι τα σύνορα μεταξύ Αφγανιστάν και Πακιστάν, όπως τα χάραξαν οι Βρετανοί το 1896 – ΣτΜ.
(3) Ο «νόμος για την τροποποίηση της ιθαγένειας» ή Citizenship (Amendment) Act, 2019, στην Ινδία, κατατάσσει τους μουσουλμάνους σε δεύτερη μοίρα, στην απόκτηση ινδικής ιθαγένειας -ΣτΜ.
ΤΠΤ - "4" 
[…] Ανακοίνωση της Radical Socialist, “Αφγανιστάν: Μια διπλή τραγω… […]