Γαλλία: Η επίθεση Μακρόν κατά των ελευθεριών

Τζιχαντιστική και φασιστική τρομοκρατία και Μακρόν:

Αφορμή για να χτυπηθεί η ελευθερία και η κοινωνική δικαιοσύνη!

του Χρήστου Ιωνά

Την ώρα που ο κορονοϊός χτυπάει περισσότερο και μας οδηγεί σε έναν καινούριο περιορισμό, ο Macron και η κυβέρνησή του περπατάνε στα βήματα των πιο ακραίων αντιδραστικών της δεξιάς και των φασιστών της Marine Le Pen. Ο πολιτικός λόγος στρέφεται ενάντια στις πιο φτωχές γειτονιές, όπου ζουν πολλοί μουσουλμάνοι, μεροληπτικά μέτρα ελήφθησαν ή αναγγέλλονται, και η Γαλλία υφίσταται σ’αυτές τις μέρες ένα κύμα ρατσισμού και απολυταρχισμού που φέρνει ναυτία. Αυτή η πολύ ανησυχητική κατάσταση απαιτεί μια επείγουσα και ισχυρή απάντηση του κοινωνικού κινήματος και των οργανώσεών του. Αυτή η απάντηση άρχισε, αλλά δεν είναι ακόμα στο μέγεθος που θα έπρεπε σε σχέση με τις επιθέσεις που δέχεται.

Ένας ανάξιος πολιτικός υπολογισμός του Macron

Αυτός ο εκπρόσωπος του μεγάλου καπιταλισμού εκλέχθηκε το 2017 επειδή δεν έπρεπε να περάσει η φασίστρια Le Pen, αλλά το αποτέλεσμα του δεύτερου γύρου των εκλογών ήταν και είναι ότι έγινε πρόεδρος με μόνο 45% των ψηφοφόρων. Όμως, από την πρώτη στιγμή, η πολιτική του ήταν χωρίς έκπληξη αποκλειστικά στην υπηρεσία ενός κάθε μέρα βιαιότερου καπιταλισμού, με επιθέσεις ενάντια στους εργαζόμενους και τους νέους (κλείσιμο εργοστασίων, «μεταρρύθμιση» των συντάξεων, της εκπαίδευσης, μείωση των θέσεων στο Δημόσιο, με μια μεγάλη κρίση στα νοσοκομεία…). Μ’όλους τους εργατικούς αγώνες που έγιναν από 2017, ο Macron κατάλαβε ότι στην επόμενη προεδρική εκλογή το 2022, δεν θα πάρει πια ψήφους της εργατικής αριστεράς και της νεολαίας, παρότι η φασίστρια θα είναι η αντίπαλός του στο 2^ο γύρο. Γι’αυτό, επιχειρεί από μήνες τώρα να κάνει μια πολιτική που θα αρέσει στους ψηφοφόρους της πιο αντιδραστικής δεξιάς και της ακρο-δεξιάς, σε σαφή ανταγωνισμό με την Le Pen.

Έτσι, από το Σεπτέμβριο, έχουμε ένα φεστιβάλ ρατσισμού: ο υπουργός Εσωτερικών, ο Darmanin, φίλος του Sarkozy, δείχνει τους νέους των φτωχών γειτονιών σαν «άγριους», αρνείται τις καταγγελίες για την υπερβολικά αυξημένη αστυνομική βία… Η κυβέρνηση, ανακαλώντας από τη σφαίρα του φανταστικού μια παλιά λευκή και καθολική Γαλλία, προετοιμάζει έναν νόμο ενάντια στην έννοια του «διαχωρισμού», στον οποίο πολλοί βλέπουν ότι ο στόχος είναι οι μουσουλμάνοι, με το πρόσχημα ότι δεν σέβονται τις παραδοσιακές αξίες!

Μπροστά στις κριτικές και στο ρίσκο να φαίνεται σαφώς ότι ο πραγματικός διαχωρισμός, είναι οι πολύ πλούσιοι που ζουν στον κόσμο τους, που απαγορεύεται στους φτωχούς, τα ιδιωτικά σχολεία κτλ, άλλαξε το όνομα του σχεδίου, αλλά ο κίνδυνος αυτού του νόμου μένει ο ίδιος, χειρότερος ακόμα σήμερα. Από τώρα, η κυβέρνηση μιλάει παντού για τον υποχρεωτικό σεβασμό για τις «αξίες της Γαλλικής Δημοκρατίας» (στα γαλλικά, République, όχι Démocratie) και αυτός ο σεβασμός δεν πρέπει να συζητείται, είναι σαν μια επίσημη θρησκεία! Αυτό είναι προφανώς εντελώς απαράδεκτο: η σημερινή, 5^η, Γαλλική Δημοκρατία είναι το αποτέλεσμα ενός πραξικοπήματος του De Gaulle το 1958, μ’ένα μοναρχικό καθεστώς για τον Πρόεδρο και, κυρίως, σήμερα, με τις αληθινές δημοκρατικές αξίες να υφίστανται τις σκληρές επιθέσεις του καπιταλιστικού συστήματος, όπως σε πολλές χώρες.

Κάτι που κάνει ακόμα πιο τραγικές τις τρομοκρατικές επιθέσεις που έγιναν πρόσφατα στην Conflans, στην Nice, στο Avignon, είναι ότι ενισχύουν προφανώς αυτή την κατασταλτική διαδικασία. Επιμένοντας στην απειλή των τζιχαντιστών δολοφόνων, η κυβέρνηση συνεχίζει και ενισχύει μια σημαντική ιδεολογική μανούβρα, που άρχισε εδώ και χρόνια, αλλά κυρίως εντάθηκε με την προεδρία του «σοσιαλιστή» Hollande με τον αντιδραστικό πρωθυπουργό Valls. Όλοι αυτοί έκλεψαν και κλέβουν μια πολύ σημαντική αρχή στην Γαλλία, την «laïcité» [κοσμικότητα], λέξη και αρχή που δεν έχει καμιά σχέση με τον λαϊκισμό: σαν αποτέλεσμα της μάχης ενάντια στην καθολική εκκλησία που ήθελε να ελέγξει όλη τη λειτουργία του Κράτους, η λαϊκή νίκη το 1905 όχι μόνο επέτρεψε τον διαχωρισμό της Εκκλησίας και του Κράτους, αλλά και εγγυήθηκε την ελευθερία να πιστεύεις ή όχι σε μια θρησκεία, αλλά χωρίς να επιβάλλεις την πίστη σου στο δημόσιο χώρο. Είναι μια απελευθερωτική έννοια, για μια ανοιχτή κοινωνία, και πάει μαζί με την ελευθερία έκφρασης.

Αυτή την αντίληψη, η δεξιά και το Σοσιαλιστικό Κόμμα την πρόδωσαν σταδιακά, ειδικά με μια ισχυρή βοήθεια που έδωσαν στα ιδιωτικά σχολεία: μέσα σ’αυτά, οι διαφορετικές θρησκείες και οι ιδεολόγοι της αστικής τάξης μπορούν να ασκήσουν την επιρροή τους. Και σήμερα, βλέπουμε όλους αυτούς να χρησιμοποιούν τη λέξη «laïcité» με μιαν έννοια που είναι μακριά από την ιστορική γέννησή της: από την Le Pen μεχρι τον Darmanin περνώντας από τον Valls και όλους τους φασιστοειδείς αρθρογράφους που βρίσκονται στην υπηρεσία του καπιταλισμού, όλοι θέλουν μια «laïcité» κατά την οποία ο λαός θα πρέπει να σέβεται ένα ενιαίο περιεχόμενο, χωρίς την παραμικρή κριτική σκέψη, σε σχέση με τις «αξίες της Γαλλικής Δημοκρατίας»…

Οι εκπαιδευτικοί έχουν τώρα, με το νόμο του υπουργού Blanquer, ένα «καθήκον παραδειγματισμού» και μερικοί αντιδραστικοί απαιτούν να φέρουν όλοι οι μαθητές την ίδια στολή! Ο υπουργός Darmanin διαμαρτύρεται πολύ σοβαρά, λέγοντας ότι σκανδαλίζεται όταν βλέπει στα σούπερ-μάρκετ βιτρίνες με «προϊόντα κοινοτήτων», ενώ αυτό που βέβαια θέλει να καταγγέλλει κυρίως είναι τη διατροφή χαλάλ των μουσουλμάνων, έστω και αν κάποιο στέλεχος του κόμματός του τού είπε ότι αυτός χαίρεται να βρίσκει στα μαγαζιά του Παρισιού «κοινοτικά προϊόντα» της Βρετάνης, της περιοχής του! Αν και βλέπουμε, έτσι, μέχρι πού οδηγούν ο εθνικισμός και ο κρετινισμός ενός Darmanin, η κατάσταση δεν είναι καθόλου γελοία ούτε εύκολη, επειδή η αντιδημοκρατική επίθεση είναι μετωπική από τα media που ελέγχουν οι πάρα πολύ πλούσιοι -μια καταστάση περίπου όπως στην Ελλάδα- και με επιχειρήματα που είναι στο επίπεδο αυτών του Trump… Ο εχθρός είναι όχι μόνο ο φανατικός τζιχαντιστής, αλλά όλοι οι μουσουλμάνοι, και όλοι όσοι υποστηρίζουν τους μουσουλμάνους, τους οποίους αυτοί οι οπαδοί του Trump και των fake news αποκαλούν «ισλαμο-αριστεριστές», λέξη χωρίς ιστορική ούτε σοβαρή βάση, αλλά που τη χρησιμοποιούν συνεχώς όλοι οι σκύλοι φύλακες του καπιταλισμού στα media.

Μερικοί στην Γαλλία μιλούν για μακαρθισμό. Μάλλον είναι υπερβολή αυτή η έκφραση, αλλά σ’αυτό το τρομερό πολιτικό κλίμα, η κυβέρνηση προσπαθεί να επεκτείνει την καταστολή: διάλυση ανθρωπιστικών οργανώσεων που βοηθούν τους μουσουλμάνους, απειλές του υπεραντιδραστικού υπουργού Παιδείας Blanquer ενάντια στο Πανεπιστήμιο, που κατά την άποψή του είναι ένας ναός του «ισλαμο-αριστερισμού», και ενάντια σε επίσημες οργανώσεις για τα δικαιώματα του ανθρώπου, καταγγελίες ενάντια στην αριστερά που διαδηλώνει με τους μουσουλμάνους ενάντια στον ρατσισμό… Σ’αυτό το πλαίσιο, είναι βέβαια επείγον να υπάρχει μια μαζική κινητοποίηση του εργατικού κινήματος!

Και κάτι που πρέπει να γνωστοποιηθεί είναι ποιοί είναι οι αληθινοί συνένοχοι των τζιχαντιστών δολοφόνων: έρευνες των αντιφασιστών δείχνουν πολλές σχέσεις μεταξύ τζιχαντιστών, αντισημιτών και φασιστών, μεταξύ των οποίων στελέχη φίλοι της Marine Le Pen! Άλλοι φασίστες (μοναρχικοί της Action Française) τόλμησαν να κάνουν μια εμφάνιση στην Πλατεία της Concorde μετά τον αποκεφαλισμό του καθηγητή Samuel Paty με ένα πανό που έγραφε «Να αποκεφαλίσουμε τη Δημοκρατία», ενώ ένας φίλος των φασιστών της «Génération Identitaire» επιτέθηκε με όπλο σ’έναν άραβα πωλητή σ’ένα μαγαζί στην Avignon. Αυτές οι ομάδες, που είναι ένας θανάσιμος κίνδυνος για τη δημοκρατία, πρέπει να διαλυθούν αμέσως, να πάνε αυτοί στη φυλακή, όπως έγινε στην Ελλάδα με τη Χρυσή Αυγή!

Αλλά πρέπει να το πούμε πιο δυνατά ακόμα: οι διάφορες κυβερνήσεις της Γαλλίας, χθες με τον Hollande και τον Valls, σήμερα με τον Macron, έχουν πολλές σχέσεις (πώληση όπλων!) με τη μεσαιωνική μοναρχία της Σαουδικής Αραβίας, που είναι γνωστή για το γεγονός ότι διευκολύνει τις πράξεις των φανατικών τζιχαντιστών! Να οι «ισλαμο-(ακρο)δεξιοί» της Γαλλίας!

Η κινητοποίηση του κοινωνικού κινήματος επείγει!

Ήδη υπάρχουν, απέναντι στα ρατσιστικά παραληρήματα και τη φοβερά επικίνδυνη ισλαμοφοβία, πολλά άρθρα και εκκλήσεις για την υπεράσπιση των ελευθερίων: δικαστές και δικηγόροι, ανήσυχοι μπροστά στην κατάργηση των δικαιωμάτων, 100 φωνές μουσουλμάνων -μεταξύ τους και ο σύντροφός μας Omar Slaouti- που λένε στοπ στις ρατσιστικές επιθέσεις, διακήρυξη πολλών ομοσπονδιών εργαζομένων (CGT, SUD…) και νέων (UNEF, UNL…), συλλόγων (ATTAC, COPERNIC, Planning Familial, συλλόγοι μεταναστών…), κομμάτων (NPA, Ensemble…) για ένα πλατύ και κοινό μέτωπο ενάντια σε όλες τις μορφές ρατσισμού… Αυτό είναι σημαντικό, αλλά δεν αρκεί. Το κοινωνικό κίνημα οργάνωσε μια πρώτη κινητοποίηση: τα συνδικάτα δεν άφησαν την κυβέρνηση να «οικειοποιηθεί» τον φόρο τιμής στον καθηγητή Paty, και οργάνωσαν στις 18 Οκτωβρίου συλλαλητήρια παντού στη Γαλλία. Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι μαζεύτηκαν, βέβαια με πολλούς καθηγητές, σ’ένα βαρύ κλίμα, και στο Παρίσι, οι εκπαιδευτικοί γύρισαν την πλάτη στον Blanquer, που ήρθε εκεί με στόχο να επιβάλλει την εθνική ενότητα ενάντια στους «εχθρούς της Γαλλικής Δημοκρατίας».

Και στην αρχή Νοεμβρίου, βλέπουμε μια μεγάλη οργή στην δημόσια εκπαίδευση, οργή που έρχεται από μακριά, εξαιτίας της μεγάλης περιφρόνησης των διαφόρων κυβερνήσεων προς την εκπαίδευση, το προσωπικό της, τα παιδιά, με τις συνεχείς «μεταρρυθμίσεις», που όλες έχουν σαν στόχο εξοικονομήσεις, ταξική και πρόωρη επιλογή στη συνέχιση των σπουδών ή όχι, και έναν αυξανόμενο απολυταρχισμό, δηλαδή το αντίθετο της αντίληψης ενός δημοκρατικού σχολείου. Και οι εκπαιδευτικοί, αλλά και οι μαθητές, αρνούνται τα καινούρια μέτρα του Blanquer για τον κορονοϊό: όλα τα σχολεία μένουν ανοιχτά -όπως το ήθελαν οι εκπαιδευτικοί- αλλά χωρίς σοβαρά μέτρα ενάντια στους κινδύνους μόλυνσης. Στα λύκεια, οι τάξεις μπορούν να έχουν μέχρι 39 μαθητές, ενώ τα συνδικάτα απαιτούν μαθήματα με τους μισούς μαθητές και με τις αναγκαίες προσλήψεις. Από την Δευτέρα 2 Νοεμβρίου, πολλοί εκπαιδευτικοί απεργούσαν, και σε λίγα λύκεια πέτυχαν το χωρισμό στη μέση των τάξεων. Αλλά πέραν αυτών, η κινητοποίηση στρέφεται και ενάντια σε όλη την πολιτική του Blanquer και του Macron, με αιτήματα για παραίτηση του Blanquer! Και οι μαθητές μερικών λυκείων κινητοποιήθηκαν και αυτοί, παρά την καταστολή μετά τις απεργίες τους τον τελευταίο χειμώνα. Εθνικές απεργίες προετοιμάζονται.

Αυτή η κινητοποίηση δεν είναι η μόνη. Πριν δύο βδομάδες, οι εργαζόμενοι/ες των νοσοκομείων οργάνωσαν μια μεγάλη εθνική κινητοποίηση για να εκφράσουν την οργή τους για την ανικανότητα της κυβέρνησης: όχι μόνο οι φιλελεύθερες «μεταρρυθμίσεις», εδώ και 20 χρόνια, πνίγουν το δημόσιο σύστημα υγείας, αλλά μετά την καταστροφική κατάσταση της άνοιξης, όταν η κυβέρνηση μιλούσε υποκριτικά για τους «ήρωες» των νοσοκομείων, αυτοί οι ήρωες δεν πήραν αυξήσεις για αξιοπρεπή μισθό. Τίποτα δεν οργανώθηκε για να εκπαιδευθούν νοσοκόμοι/μες στην εντατική θεραπεία του κορονοϊού, ούτε μια θέση εργασίας δεν δημιουργήθηκε, ούτε μια καινούρια κλίνη δεν ανοίχθηκε, με αποτέλεσμα σήμερα μια φοβερή οργή, αλλά και αποθάρρυνση, με αποτέλεσμα εργαζόμενοι/ες να προτιμούν να εγκαταλείψουν αυτό το επάγγελμα!

Η ελπίδα και ο στόχος για να νικήσουν όλες αυτές οι κινητοποιήσεις (υπάρχουν και σ’άλλους τομείς, σαν τη βιομηχανία των αυτοκινήτων) είναι να επιτευχθεί η σύγκλισή τους. Σ’αυτή την κατάσταση, είναι βέβαια ακόμα πιο δύσκολο να γίνει κάτι τέτοιο, αλλά η οργή είναι τόσο μεγάλη που η προσπάθεια μπορεί να προχωρήσει, όπως το βλέπουμε στην Toulouse: σ’αυτή την πολύ αγωνιστική πόλη, μια διαδήλωση για την υγεία και τις ελευθερίες οργανώνεται στις 7 Νοεμβρίου, με υποστήριξη συνδικάτων (FSU, SUD, CGT νοσοκομείου), συλλόγων (Attac, Copernic…), κομμάτων (France Insoumise, NPA, Ensemble, Lutte Ouvrière…). Και σε άλλες πόλεις προετοιμάζεται εξίσου.

Αυτές οι κινητοποιήσεις έρχονται μετά την επιτυχία της εθνικής πορείας των «χωρίς χαρτιά» που τελείωσε με μια μεγάλη διαδήλωση στο Παρίσι. Έτσι αποτελούν ένα ενθαρρυντικό βήμα για τη συνέχεια, παρά όλες τις διάφορες δυσκολίες αυτής της περιόδου. Όπως το λέει το NPA: η οργή μας δεν θα μπει σε καραντίνα !

Χρήστος Ιωνάς

6 Νοεμβρίου 2020

---

[Για «4» τεύχος 6, περιεχόμενα, κλικ εδώ]

---

https://tpt4.org/?p=5237