Απέναντι στο καθεστώς έκτακτης ανάγκης

Έχουμε ήδη τοποθετηθεί για το πόσο αργά και δισταχτικά αντέδρασε η κυβέρνηση αυτή απέναντι στην πρόοδο της επιδημίας του κορονοϊού. Χτες υιοθέτησε ένα ανεπαρκές πλαίσιο [το βασιλικό διάταγμα 463/2020 της 14 Μαρτίου για την κήρυξη έκτακτης ανάγκης στη διαχείριση της κατάστασης υγειονομικής κρίσης εξαιτίας του COVID16], από μια πλατιά έκτακτη Συνεδρίαση Υπουργών, που θα ισχύσει για 15 μέρες, μετά από το οποίο θα μπορέσει να συζητηθεί στο κοινοβούλιο.

Θεωρούμε ότι είναι ανεπαρκές, γιατί δεν παίρνει τα οικονομικά και φορολογικά μέτρα που είναι αναγκαία για να αντιμετωπιστεί η υγειονομική κρίση, οι οικονομικές και εργασιακές της επιπτώσεις και ούτε και η ενδεχόμενη επείγουσα κοινωνική κατάσταση.

Το διάταγμα καθορίζει τις, πράγματι αναγκαίε, θυσίες που πρέπει να κάνει ο πληθυσμός για να αποφευχθεί η μετάδοση, αλλά δεν αλλάζει τον ορίζοντα ελπίδας από το νέο “αίμα, ιδρώτα και δάκρυα” που μας ζητάει η κυβέρνηση Σάντσεθ, για να μην είναι θυσίες των εργαζόμενων τάξεων που οδηγούν σε μεγαλύτερους κινδύνους φτωχοποίησης, ανεργίας και απώλειας δικαιωμάτων. Και ούτε καν υιοθετεί άμεσα μέτρα, για να αποφύγουμε και νέα δράματα στη στέγαση, ούτε και για να ενισχυθεί το δημόσιο υγειονομικό σύστημα.

Ο περιορισμός του πληθυσμού στο σπίτι δεν αρκεί, χρειάζονται έκτακτοι πόροι για να ενισχυθούν τα δημόσια νοσοκομεία και να διευκολυνθεί το κράτημα των παιδιών. Είναι αναγκαίο να προταθούν τηλε-εργασίες, αλλά επίσης πρέπει και να εξασφαλιστούν τα μέτρα προστασίας όλων των θέσεων εργασίας που το απαιτούν, στην υγεία, στις θέσεις φροντίδας, στις συγκοινωνίες και σε όλους τους οικονομικούς τομείς. Πρέπει να ξεριζωθεί, όχι να “χαλαρώσει”, η χιονοστιβάδα των διάφορων μορφών απολύσεων (εκ περιτροπής εργασία, κλπ.) με τις οποίες η εργοδοσία θέλει να εφαρμόσει τις ρυθμίσεις. Και πρέπει να κοπεί οποιαδήποτε ενίσχυση σε επιχειρήσεις που απολύουν. Πρέπει να εξασφαλιστούν οι μισθοί που δε θα εισπραχθούν από εργαζόμενους ή τα εισοδήματα που δε θα πραγματοποιηθούν από τους “αυτο-απασχολούμενους”.

Αυτό που υιοθέτησε το Συμβούλιο Υπουργών την περασμένη Τρίτη, 10 Μαρτίου, μας έδινε ήδη μια πίστα αντικοινωνικής πορείας. Υιοθέτησε μια γραμμή στήριξης 18,225 δισεκατομμυρίων ευρώ με την ακόλουθη σύνθεση: 14,40 δις για μικρομεσαίες επιχειρήσεις με τη μορφή αναστολής φόρων και 400 εκατομμύρια θα δοθούν με τη μορφή πιστώσεων προς επιχειρήσεις. Με αυτό, απλώς μετατίθεται το πρόβλημα, μέσω της μείωσης των δημοσίων εσόδων. Στις κοινωνικές και υγειονομικές ανάγκες αφιερώνονται 3,825 δισεκατομμύρια ευρώ, από τα οποία τα 3,80 δισεκατομμύρια είναι προκαταβολές στις Αυτόνομες Περιοχές για να προχωρήσουν στις υποχρεώσεις τους στον τομέα της υγείας, το οποίο στο μέλλον θα σημαίνει μειώσεις στις μεταβιβάσεις, από την τρύπα αυτή. Και τα 25 εκατομμύρια θα είναι επιδότηση σε τρόφιμα. Έτσι, δεν υπάρχει καμία ένεση χρήματος για επενδύσεις, για έρευνα, για χαμένους μισθούς, για εισοδήματα που χάνονται από τους ελαστικά εργαζόμενους ή για την κατάσταση κοινωνικού επείγοντος σε επιβίωση ή με επιδείνωση.

Για αυτό, απαιτούμε από το Συμβούλιο Υπουργών την Τρίτη 17 Μαρτίου να υιοθετήσει τα αναγκαία ώστε να αντιμετωπιστεί η επείγουσα κοινωνική κατάσταση. Η παύση πληρωμών των στεγαστικών δανείων για τα εισοδήματα κάτω των 30.000 ευρώ ετησίως. Η παύση πληρωμής των ενοικίων σε δικαιολογημένες περιπτώσεις. Η κατάργηση της υποχρέωσης πληρωμής ενοικίων σε “κεφάλαια γύπες”. Η ρύθμιση των εργασιακών συνθηκών για να αποφευχθεί, για άλλη μια φορά, η κρίση και η έξοδος από την κρίση να γίνει σε βάρος των εργαζόμενων ανθρώπων. Για αυτό είναι απαραίτητο να παρθούν τα λεφτά από εκεί που υπάρχουν. Η κυβέρνηση πρέπει να πάρει τα 65 δισεκατομμύρια ευρώ από τη διάσωση των τραπεζών και να επιβάλει έναν έκτακτο φόρο στα κέρδη των μεγάλων επιχειρήσεων.

Η συγκεντροποίηση στα χέρια του Σάντσεθ και των Υπουργών Άμυνας, Εσωτερικών, Συγκοινωνιών και Υγείας, μαζί με ορισμένες έκτακτες εξουσίες στην αστυνομία, καθώς και η απόδοση αστυνομικού ρόλου στο στρατό, είναι στοιχεία υψηλού δημοκρατικού κινδύνου. Η αγνόηση των συστάσεων του υπουργού Εργασίας και η περιθωριοποίηση του Υπουργού Κατανάλωσης, όταν το πιο αναγκαίο από ποτέ είναι να οργανωθεί η κοινωνία σε αυτό το επίπεδο, είναι μια σαφής πρόθεση να περιοριστεί η αριστερή της πτέρυγα. Όλος ο κόσμος ξέρει την επικριτική μας άποψη απέναντι στη στρατηγική της κυβέρνησης συνασπισμού, αλλά αυτό δεν σημαίνει και ότι αδιαφορούμε για την κατεύθυνση προς την οποία θα λυθεί ο συσχετισμός μέσα στην εκτελεστική εξουσία. Η “γραμμή Calviño” θα σημαίνει αύξηση στο πόσο θα υποφέρουν εκατομμύρια άνθρωποι, κονιορτοποίηση των κοινωνικών σχέσεων και εξαναγκασμός των εργαζομένων να παλέψουν για να επιβιώνουν.

Από την άλλη μεριά, ο Σάντσεθ πλέκει μια άμεση σχέση της κυβέρνησης με τον καθένα που διαμένει στο έδαφος του Ισπανικού Κράτους και δε βασίζεται στις συνδικαλιστικές και κοινωνικές οργανώσεις, ούτε καν στις κυβερνήσεις των Αυτονομιών. Αυτό σημαίνει μια ενοποιητική επανασυγκέντρωση που πλήττει τις αυτόνομες κυβερνήσεις, ιδιαίτερα στη Χώρα των Βάσκων, στη Γαλικία και στην Καταλονία, όπου και χτυπιούνται τα λίγα κεκτημένα εθνικά δικαιώματα. Ο Σάντσεθ προτίμησε να επιβάλει το δρόμο “διαταγές και απαιτήσεις” παρά να προεδρεύσει στο συντονισμό προσπαθειών. Το περιθώριο που αφέθηκε στους UP (Unid@s Podemos), η επανασυγκεντροποίηση και η θριαμβευτική επικράτηση -προς το παρόν- της πιο νεοφιλελεύθερης πτέρυγας της κυβέρνησης, με τους υπουργούς Οικονομικών και Οικονομίας, μας κάνει να διαβλέπουμε ένα αβέβαιο μέλλον για τις συμμαχίες του PSOE σε τόσο σημαντικά ζητήματα όσο ο κρατικός προϋπολογισμός.

Υπάρχουν κινήσεις πλησιάσματος από τους Ciudadanos προς το PSOE, αν το τελευταίο έκοβε τις συνομιλίες του με τους καταλανούς εθνικιστές. Ακόμα και το [ακροδεξιό] VOX χειροκρότησε την επανασυγκεντροποίηση, γιατί τη βλέπει ως μηχανισμό που διευκολύνει μια αυταρχική διέξοδο από την κρίση χωρίς να τεθεί σε αμφισβήτηση η προνομιούχα μειοψηφία. Και το Λαϊκό Κόμμα, σε πλήρη εκλογικίστικη ευφορία, έχει μπει σε μια οπορτουνιστική και κυνική αντιπολίτευση προς την κυβέρνηση, χωρίς να αμφισβητήσει τις ευθύνες του στην αποδιάρθρωση της δημόσιας υγείας και προτείνοντας αντιφατικά μέτρα, αύξησης δαπανών και μείωσης φόρων.

Η κυβέρνηση μπορεί να υιοθετήσει την ίδια αποτυχημένη γραμμή που είχε στην κρίση του 2008, που ήταν η στήριξη της ολιγαρχίας και η φτωχοποίηση της κοινωνικής πλειοψηφίας, μια αύξηση του αυταρχισμού και ένα σκληρό χτύπημα στο ευάλωτο “κράτος ευημερίας” που υπήρχε στο ισπανικό κράτος. Η γραμμή του Θαπατέρο άνοιξε το δρόμο για τον Ραχόι. Αλλά θα μπορούσε να υιοθετήσει και την αντίστροφη. Δεν μπορούμε να ζητάμε θυσίες στο χώρο των κοινωνικών δικαιωμάτων και της οικονομικής ευημερίας όταν ζούμε μπροστά μας όλες αυτές τις περιπτώσεις διεφθαρμένου και ανήθικου πλουτισμού της μοναρχίας.

Είναι αναγκαίο να επιλέξουμε το δρόμο που βάζει στο κέντρο τη ζωή, τα συμφέροντα των εργαζόμενων τάξεων και την ενίσχυση των δικαιωμάτων και των ελευθεριών. Δηλαδή τη στήριξη των δημοσίων υπηρεσιών, την κοινωνικοποίηση των στρατηγικών τομέων της οικονομίας και την προώθηση του δημοκρατικού σχεδιασμού, για να εφαρμοστεί ένα παραγωγικό και αναπαραγωγικό μοντέλο σε αρμονία με τη βιόσφαιρα. Ακριβώς όταν υπάρχει κρίση είναι η στιγμή που πρέπει να επιλέξουμε. Και τώρα περισσότερο από ποτέ είναι αναγκαίο να επιλέξουμε: Ή με τους εργαζόμενους ανθρώπους ή με τα κέρδη των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων.

Anticapitalistas

(ισπανικό τμήμα της 4ης Διεθνούς)

16/3/2020

Μετάφραση: περιοδικό “4”

από το ισπανικό πρωτότυπο

Βλέπε επίσης την ανακοίνωση των Anticapitalistas της 10/3/2020 στο site μας.

https://tpt4.org/?p=4444