Για τον περιορισμό του Covid-19:
Εργατικοί αγώνες για τη δημόσια υγεία
του Antonello Zecca
Δεν είμαστε κρέας για εργοδότες: Με αυτό το σύνθημα οι εργαζόμενοι(ες) πολλών εργοστασίων της χώρας, από το βορά ώς το νότο, υποδέχτηκαν τα περιοριστικά μέτρα που πήρε η ιταλική κυβέρνηση του Giuseppe Conte, για να ανακόψει τη διάδοση της επιδημίας του Covid-19, η οποία έχει ήδη προσβάλει 13.000 ανθρώπους στη χώρα.
Πολλές επιχειρήσεις έκλεισαν χάρη στη δύναμη των εργαζομένων, που ξεκίνησαν απεργία ενάντια στην απόφαση της κυβέρνησης να μη συμπεριλάβει τις παραγωγικές δραστηριότητες που δεν είναι άμεσα αναγκαίες, στα μέτρα του αγώνα κατά της μόλυνση (σε αντιπαράθεση: οι κλάδοι της διατροφής και τα φαρμακευτικά είναι αναγκαίοι): η Electrolux στην Susegana, η Pasotti στην Brescia, η GKN στο Campi Bisenzio, η Piaggio στην Pontedera, η Avio στο Pomigliano d’Arco και η Fincantieri στο Palermo. Επίσης υπήρξαν κινητοποιήσεις και διαμαρτυρίες ενάντια στην Dalmine και την Same στο Μπέργκαμο.
Πράγματι, για τους εργοδότες, η παραγωγή αυτοκινήτων, πλυντηρίων και… όπλων(!) μπορεί να συνεχίζει κανονικά. Εκατομμύρια εργαζόμενοι πρέπει, έτσι, να πηγαίνουν στις εργασίες τους, με δημόσιες συγκοινωνίες στις οποίες στοιβάζονται και όπου, προφανώς, δεν μπορούν να σεβαστούν την κοινωνική απόσταση που ορίζουν οι υγειονομικές αρχές, για να μπορέσει να περιοριστεί η μετάδοση.
Χωρίς να ξεχνάμε ότι τα εργοστάσια και τα γραφεία συχνά δε διαθέτουν τον εξοπλισμό για να εγγυηθούν τις ελάχιστες προϋποθέσεις ασφάλειας σε όσους δουλεύουν.
Δεν είναι οι εκκλήσεις, πολύ ή λίγο ειλικρινείς, ούτε η «καλή θέληση» των βιομηχάνων που έσπρωξαν την κυβέρνηση Κόντε να συγκαλέσει επειγόντως τηλεφωνική συνδιάσκεψη μεταξύ των εκπροσώπων της Confindustria [ιταλική εργοδοσία] και τους συνδικαλιστές εκπροσώπους για να συζητήσουν για «ασφάλεια” στους χώρους εργασίας. Ούτε ήταν οι ενέργειες των συνδικαλιστικών συνομοσπονδιών, που ώς τότε αρκούνταν να μεταβιβάζουν «συστάσεις» στους εργοδότες και στην κυβέρνηση για απολυμαίνουν τους χώρους εργασίας και να μοιράσουν υλικό ασφάλειας στους εργαζόμενους(ες). Είναι οι αυθόρμητες απεργίες, είναι ο αγώνας, είναι η εργατική οργάνωση που εξανάγκασε τον πρωθυπουργό να οργανώσει τη συνάντηση αυτήν.
Και μόνο σήμερα, ο Maurizio Landini, γενικός γραμματέας της CGIL, του μεγαλύτερου ιταλικού συνδικάτου, έφτασε να πει ότι η υγεία αυτών που δουλεύουν περνάει πάνω από τα κέρδη (σύνθημα που μοιάζει πολύ ριζοσπαστικό, σε αυτό το θέμα, και είναι πράγματι ασυνήθιστο για τον επικεφαλής της CGIL). Είναι οι αυθόρμητες αγωνιστικές κινητοποιήσεις που επέτρεψαν να τεθεί στο τραπέζι η συζήτηση σε σχέση με την υγεία των εργαζομένων.
Στο τέλος της συνδιάσκεψης, ο πρωθυπουργός δήλωσε ότι οι συνθήκες ασφάλειας των εργαζομένων είναι εγγυημένες με τη διανομή «δωρεάν κιτ ασφάλειας». Το πρωτόκολλο υπογράφτηκε, αλλά δυστυχώς το αίτημα για αντισηπτικά και το αίτημα για μάσκες και αντισηπτικό ζελ δεν αρκούν πλέον, καθώς φτάνουν σε μια στιγμή που έχουν ξεπεραστεί τα απαραίτητα χρονικά όρια. Κυρίως στις πλέον πληγμένες από την ασθένεια περιοχές, Λομβαρδία, Εμίλια-Ρομάνα, Βενετία, οι παραγωγικές δραστηριότητες που δεν είναι άμεσης ανάγκης πρέπει να κλείσουν για ένα διάστημα! Ωστόσο, ακόμα και αυτές οι μικρές νίκες είναι το αποτέλεσμα της πάλης των εργαζομένων.
Σε κάθε περίπτωση, το κύριο αίτημα των εργαζομένων, να σταματήσει η άχρηστη παραγωγή, έπεσε στο αυτί κουφών. Οι συνδικαλιστικές συνομοσπονδίες, όπως η FIOM-CGIL (μεταλλουργική ομοσπονδία), ουσιαστικά αποδέχτηκαν το σύστημα κυβέρνηση-εργοδότης, δηλώνοντας ότι θα δουλεύουν στις επιχειρήσεις που κρατούν τις «νόρμες». Και μόνο σε αυτές που δεν τις κρατούν, οι απεργίες θα συνεχιστούν. Με λίγα λόγια, οι συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες δεν καταφέρνουν καν να οργανώσουν μια ελάχιστη σύγκρουση για την υγεία… Έχοντας αποδεχτεί ένα ελέγξιμο πρωτόκολλο στις μεγάλες συνδικαλισμένες επιχειρήσεις (που ούτε αυτό είναι σίγουρο), τί θα γίνει όμως με όλες τις μικρές επιχειρήσεις όπου δεν υπάρχει οργάνωση ή ελάχιστη συνδικαλιστικοποίηση (οι οποίες και αποτελούν τη μεγάλη πλειονότητα σε μια χώρα όπως η Ιταλία) και τί θα γίνει με τους εργολαβικούς εργαζόμενους;
Η κυβέρνηση, έτσι, απέδειξε ότι δεν ενδιαφέρεται για την υγεία όσων δουλεύουν και στηρίζουν το σύνολο της οικονομίας της χώρας. Ότι πιο πολύ την ενδιαφέρουν τα πορτοφόλια της Confindustria από τη ζωή εκατομμυρίων εργαζομένων. Επιπλέον, σε μια δραματική κατάσταση όπου το ποσοστό θνησιμότητας της Ιταλίας είναι το πιο υψηλό, μόλις πίσω από της Κίνας, με το ένα πέμπτο των θανάτων στον κόσμο και με μια διάδοση που έπληξε τις πιο εκβιομηχανισμένες περιοχές της χώρας. Χωρίς να μιλήσουμε για τον, ακόμα άγνωστο, αριθμό των φορέων χωρίς σύμπτωμα, που μπορούν να μεταδώσουν τον ιό. Η επιμονή να μην κλείσουν οι επιχειρήσεις είναι εγκληματική.
Οι βιομήχανοι γνωστοποίησαν τη διάθεσή τους να μη σταματήσουν την άχρηστη παραγωγή, γιατί θα έχαναν έτσι τόσο τα μερίδιά τους στην αγορά σε βάρος των ευρωπαίων ανταγωνιστών τους όσο και τη θέση τους στις παγκόσμιες αλυσίδες αξίας, τα οποία δε θα μπορούσαν να αντικατασταθούν. Και όλα αυτά την ίδια ώρα που υπάρχει μαζική επιδημία.
Antonello Zecca
Μετάφραση: Περιοδικό « 4 »
Από το Gauche Anticapitaliste, (το βελγικό τμήμα της 4ης Διεθνούς)
ΤΠΤ - "4" 
