του Peter Drucker
Εισήγηση1 στο ευρωπαϊκό κάμπινγκ νέων της 4ης Διεθνούς, Ισπανία 3/8/2019
Διάρθρωση:
- Άκρα δεξιά και ετεροεθνικισμός
- Άκρα δεξιά και ομοεθνικισμός
- Στρατηγικές και προοπτικές για την αντίσταση ΛΟΑΤΚΙ διεθνώς
Η άκρα δεξιά αναπτύσσεται στη μια χώρα μετά την άλλη. Αναμφίβολα αυτό έχει γίνει κεντρικό στοιχείο για τη σύγχρονη ευρωπαϊκή και παγκόσμια πολιτική. Έχω φτάσει στο σημείο να πιστεύω ότι στα ερχόμενα χρόνια η πάλη ενάντια στην άκρα δεξιά θα είναι αποφασιστικής σημασίας για τη ριζοσπαστική και την επαναστατική αριστερά. Έτσι, είναι εξαιρετικά επείγον να καταλάβουμε την απειλή της άκρας δεξιάς που αντιμετωπίζουμε. Σε ένα βαθμό, μπορούμε να μάθουμε από τις μαρξιστικές αναλύσεις του κλασικού φασισμού, ιδιαίτερα της ναζιστικής Γερμανίας και της φασιστικής Ιταλίας. Αλλά και πολλά πράγματα έχουν αλλάξει στην άκρα δεξιά. Για να χρησιμοποιήσω έναν όρο του συντρόφου μας, του Enzo Traverso, το μεγαλύτερο τμήμα της άκρας δεξιάς σήμερα είναι “μετα-φασιστικό”: μερικές φορές σε συνέχεια με την παλιά φασιστική δεξιά, μερικές φορές όχι. Και οι σεξουαλικές πολιτικές και οι πολιτικές φύλου δεν είναι δευτερεύοντα σημεία: αποτελούν το κλειδί. Έτσι, αυτό είναι το ένα από τα πράγματα που πρέπει επειγόντως να κατανοήσουμε.
Άκρα δεξιά και ετεροεθνικισμός
Καθώς αναπτύσσεται η άκρα δεξιά, πολλαπλασιάζονται και οι επιθέσεις κατά των ΛΟΑΤΚΙ (LBGTIQ). Ο νέος ακροδεξιός πρόεδρος της Βραζιλίας, ο Ζαΐρ Μπολσονάρο, αποτελεί εξέχον και αηδιαστικό παράδειγμα. Έχει δηλώσει ανοιχτά ότι θα προτιμούσε το γιο του νεκρό από ομοφυλόφιλο. Δεν είναι περίεργο που η εκλογή του οδήγησε σε έξαρση της βίας κατά των ΛΟΑΤΚΙ στη Βραζιλία, που ήταν ήδη μια από τις χώρες με τα υψηλότερα επίπεδα βίας κατά των ΛΟΑΤΚΙ. Παρόλο που οι θέσεις του Τραμπ δεν ήταν τόσο σαφείς πριν εκλεγεί στην προεδρεία των ΗΠΑ, και αυτός κατόπιν στήριξε τις αντιδραστικές νομοθεσίες κατά των δικαιωμάτων των ΛΟΑΤΚΙ. Π.χ. η κυβέρνησή του παρενέβη στα δικαστήρια για να αντιταχθεί στα μέτρα κατά των διακρίσεων και προσπάθησε να διώξει τους τρανς από το στρατό.
Ανάλογα παραδείγματα υπάρχουν και στην Ευρώπη. Η ιταλική Lega υπήρξε, στο κοινοβούλιο, ο κύριος αντίπαλος της νομοθεσίας για το σύμφωνο συμβίωσης ατόμων ίδιου φύλου -για να μην πούμε για γάμο ατόμων ίδιου φύλου!- υποβάλλοντας πάνω από 5.000 τροποποιήσεις σε μια προσπάθεια να ακυρώσει την υιοθέτησή του. Και εδώ, στο Ισπανικό Κράτος, το κόμμα της άκρας δεξιάς, το Vox, καταγγέλλει στο site του όλες τις διοργανώσεις τύπου Pride ως “σκανδαλώδεις”.
Μερικοί κατονομάζουν αυτές τις δεξιές επιθέσεις κατά των ΛΟΑΤΚΙ ως “πολιτική ομοφοβία”. Ίσως να μην είναι ο καλύτερος όρος αυτός. Παρόλο που όσοι τον χρησιμοποιούν έτσι δεν το εννοούν αναγκαστικά με αυτόν τον τρόπο, ακούγεται ωστόσο κάπως σαν ψυχική αρρώστια. Εγώ νομίζω ότι είναι καλύτερα να μιλήσουμε για “ετεροεθνικισμό”. Αυτός είναι που αποτελεί μία διάσταση των γενικότερων δεξιών εθνικιστικών σχεδίων με βαθιές ρίζες στην κοινωνία.
Ποιές είναι οι πηγές των προκαταλήψεων κατά των ΛΟΑΤΚΙ στην εθνικιστική δεξιά; Για ποιό λόγο η ακροδεξιά επιτίθεται στα ΛΟΑΤΚΙ άτομα; Ο ένας, κύριος, λόγος είναι η βαθιά εχθρότητα απέναντι στις γυναίκες, ο μισογυνισμός, ο οποίος συνδέεται με την αντιφατική σχέση της ακροδεξιάς με το νεοφιλελευθερισμό. Ο συνδυασμός μισογυνισμού και οικονομικού λαϊκισμού βοηθάει την ακροδεξιά να απευθύνεται προς τους θυμωμένους στρέιτ άνδρες. Η αποβιομηχάνιση και οι στάσιμοι μισθοί σε πολλές οικονομίες, και πρόσφατα, μετά τη βαθιά ύφεση που ξέσπασε το 2008, υποσκάπτει την αίσθηση ανδρισμού πολλών ανδρών. Πολλοί cis στρέιτ άνδρες κατηγορούν γι’ αυτό τις γυναίκες και τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα.
Διανοούμενοι όπως ο George Mosse, που ήταν ο ίδιος ομοφυλόφιλος και του οποίου η οικογένεια δραπέτευσε από τη ναζιστική Γερμανία, έχει δείξει πόσο στενά συνδέεται ο επιθετικός εθνικισμός με μια στενή αντίληψη του ανδρισμού. Η έννοια αυτή φυσιολογικοποιεί την πατριαρχική οικογένεια, βλέπει τις γυναίκες ως απλώς αυτές που φέρνουν τα παιδιά και βοηθούν τους άνδρες, ενώ θεωρεί ότι τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα εξασθενίζουν την ηθική υπόσταση του έθνους. Αυτός είναι ο ένας λόγος που εξηγεί γιατί οι Ναζί στη Γερμανία ήταν φανατικά εχθρικοί απέναντι στην ομοφυλοφιλία -τουλάχιστον μεταξύ Γερμανών: πίστευαν ότι αυτή θα εξασθένιζε την “κυρίαρχη Άρια φυλή”. Η άκρα δεξιά παγκοσμίως σήμερα εξακολουθεί να έχει μια παρόμοια αντίληψη για τον ανδρισμό. Ιδιαίτερα στις καθολικές χώρες, έχει αναλάβει τις παπικές επιθέσεις κατά της “ιδεολογίας του φύλου” και την υπεράσπιση των παραδοσιακών ορίων μεταξύ ανδρικών και γυναικείων ρόλων.
Αυτή η μισογυνική και σεξουαλικά αντιδραστική άκρα δεξιά γνώρισε άνοδο σε πολλές χώρες όπου το κίνημα ΛΟΑΤΚΙ είχε καταγράψει νίκες. Τα κινήματα αυτά ΛΟΑΤΚΙ αναδύθηκαν και ενισχύθηκαν ιδιαίτερα μετά το 1968, όταν είχαν ριζοσπαστικές αριστερές ηγεσίες που τα έβλεπαν ως τμήματα μιας ευρύτερης ριζοσπαστικής αριστεράς. Οι αγωνιστικές τους αντιλήψεις και τακτικές τα βοήθησαν να πετύχουν τις πρώτες τους νίκες στις δεκαετίες του 1970 και 1980 κατά των διακρίσεων και της βίας. Αργότερα, καθώς τα κινήματα ΛΟΑΤΚΙ διευρύνονταν και η ευρύτερη ριζοσπαστική αριστερά εξασθένιζε, οι βασικές ομάδες ΛΟΑΤΚΙ γίνονταν όλο και πιο μετριοπαθείς. Έβαζαν όλο και λιγότερο βάρος στην αλληλεγγύη κατά του σεξισμού, του ρατσισμού και της ταξικής καταπίεσης, και επικεντρώνονταν όλο και στενότερα σε θέματα όπως η ισότητα στο γάμο. Αλλά αυτό δεν έκανε την άκρα δεξιά να τους αγαπήσει περισσότερο. Η άκρα δεξιά στις περισσότερες χώρες εξακολουθεί να αντιτάσσεται στο γάμο ανθρώπων ίδιου φύλου και συχνά πολύ έντονα.
Ωστόσο, οι συστημικές ομάδες ΛΟΑΤΚΙ έχτισαν σχέσεις με την σοσιαλ-φιλελεύθερη κεντροαριστερά ή ακόμα και με τη νεοφιλελεύθερη κεντροδεξιά. Μερικές από τις πιο αντι-ΛΟΑΤΚΙ ακροδεξιές τοποθετήσεις πρέπει να κατανοηθούν, τουλάχιστον εν μέρει, ως αντιδράσεις απέναντι στις επίσημες υποστηρίξεις των δικαιωμάτων των ΛΟΑΤΚΙ, που επικρατούν τώρα στο πολιτικό κέντρο στη Δυτική Ευρώπη και σε μερικές άλλες ιμπεριαλιστικές χώρες. Αυτό δεν ισχύει παντού. Οι επιθέσεις του Τραμπ κατά των ΛΟΑΤΚΙ ατόμων δεν πηγάζουν από μια εχθρότητα κατά της Ευρώπης, έστω και αν συχνά ο ίδιος είναι αντι-ευρωπαίος, και ούτε οι επιθέσεις κατά των ΛΟΑΤΚΙ στη Βραζιλία αντικατοπτρίζουν ιδιαίτερα μια αντιευρωπαϊκή στάση. Αλλά πολλά νεοφιλελεύθερα, αυταρχικά, αφρικανικά και αραβικά καθεστώτα πράγματι διεκδικούν -αντίθετα από πολλά από τα ιστορικά στοιχεία που αποδεικνύουν το αντίστροφο- ότι υπερασπίζονται τις “δικές τους” κουλτούρες ενάντια στην ευρωπαϊκή ΛΟΑΤΚΙ επιρροή. Και κάτι ανάλογο συμβαίνει και με την ανατολικοευρωπαϊκή άκρα δεξιά.
Στη Δυτική Ευρώπη, μεταρρυθμίσεις όπως αποποινικοποίηση, νομοθεσία κατά των διακρίσεων και ισότητα στο γάμο, ήταν εθνικές μεταρρυθμίσεις που ριζώνουν στις εθνικές πολιτικές. Μερικές από τις μεταρρυθμίσεις στην Ανατολική Ευρώπη επίσης πήγασαν από εθνικές δυναμικές. Η Ανατολική Γερμανία, για παράδειγμα, αποποινικοποίησε το σεξ μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου ένα χρόνο πριν από τη Δυτική Γερμανία Αλλά οι πιο πρόσφατες ανατολικοευρωπαϊκές μεταρρυθμίσεις προήλθαν κυρίως από πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αυτές έκαναν τους ανατολικοευρωπαίους ΛΟΑΤΚΙ να επωφεληθούν από σχετικές νομικές επικυρώσεις. Όμως, έτσι, πολλοί Ανατολικοευρωπαίοι τώρα βλέπουν τις προστασίες των ΛΟΑΤΚΙ ατόμων ως κάτι που επιβλήθηκε από τα έξω.
Και την ίδια ώρα που η ΕΕ προωθούσε τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ την ίδια ώρα αποτελούσε και το εργαλείο του νεοφιλελευθερισμού στην Ανατολική Ευρώπη. Αυτό μεταφράστηκε σε αυξανόμενη παρουσία του δυτικοευρωπαϊκού κεφαλαίου, σε περικοπές στις κοινωνικές πολιτικές και σε αύξηση των ανισοτήτων. Οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές δικαιολογήθηκαν με τη φιλελεύθερη ιδεολογία της ελευθερίας, όπου συμπεριλαμβάνονται και τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ. Αυτό συνέβαλε στο να στοχοποιηθούν οι ΛΟΑΤΚΙ από τη δυσαρέσκεια απέναντι στην ΕΕ και από τον αναδυόμενο εθνικισμό. Αντανακλαστικά προς την εργαλειοποίηση των δικαιωμάτων ΛΟΑΤΚΙ από το νεοφιλελευθερισμό, ο ετεροεθνικισμός επίσης εργαλειοποίησε τις αντι-ΛΟΑΤΚΙ στάσεις. Σε χώρες όπως η Πολωνία και η Ουγγαρία η κυβερνώσα δεξιά εκμεταλλεύεται τη δυσαρέσκεια απέναντι στη νεοφιλελεύθερη ιδεολογία, ενώ ταυτόχρονα κρατάει πολλά από τα βασικά στοιχεία του οικονομικού νεοφιλελευθερισμού.
Σε αυτό το κλίμα, η βία κατά των ανατολικευρωπαϊκών εκδηλώσεων λεσβιακής/γκέι υπερηφάνειας ήταν το έργο νεοφασιστικών ομάδων που θεωρούν ότι η ΕΕ κυβερνάται από “πούστηδες”. Το ελληνικό φασιστικό κόμμα Χρυσή Αυγή ακολούθησε μια ανάλογη δυναμική, θεωρώντας τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ ως τμήμα της ίδιας ατζέντας της ΕΕ που εξαθλίωσε τον ελληνικό λαό.
Άκρα δεξιά και ομοεθνικισμός
Τώρα είναι αναγκαίο να περιπλέξω λίγο τη συζήτηση, μιλώντας για τη λιγότερο ομοφοβική πλευρά της ακροδεξιάς. Αυτό σημαίνει να μιλήσουμε για ομοεθνικισμό, έναν όρο που διατύπωσε ο αμερικάνος διανοητής Jasbir Puar. Αυτός υποδηλώνει την εργαλειοποίηση των δικαιωμάτων ΛΟΑΤΚΙ για την εξυπηρέτηση του ιμπεριαλισμού και του εθνικισμού.
Παρόλο που η άκρα δεξιά είναι συνήθως αντι-ΛΟΑΤΚΙ, εγώ θεωρώ ότι ο ακροδεξιός ομοεθνικισμός επίσης αποτελεί σοβαρό πρόβλημα.
Καταρχάς, η σύγχρονη ευρωπαϊκή άκρα δεξιά είναι συχνά μη συνεκτική στα θέματα φύλου και σεξουαλικότητας. Εάν πάρουμε την εχθρότητα των ναζί απέναντι στην ομοφυλοφιλία πριν από 80 χρόνια ως σημείο αναφοράς, η σημερινή ακροδεξιά δε βρίσκεται πάντα στη συνέχεια των παλαιότερων φασιστικών παραδόσεων.
Αλλά και ένα φαινόμενο που θα μπορούσε να θεωρηθεί περιθωριακό στην ανάλυση της ευρωπαϊκής άκρας δεξιάς συνολικά μπορεί να μην είναι καθόλου περιθωριακό σε κοινότητες ΛΟΑΤΚΙ ορισμένων χωρών. Η ομοφυλόφιλη άκρα δεξιά αποτελεί ρεύμα μέσα σε μια ευρύτερη ομοφυλόφιλη δεξιά και έχουν και οι δύο γνωρίσει άνοδο. Μπορεί ο βασικός κορμός των ηγετών των ΛΟΑΤΚΙ να μην υποστηρίζει την ακροδεξιά, αλλά η αποτυχία του στο να καταπολεμήσει το νεοφιλελευθερισμό και το ρατσισμό έχει αφήσει πολλούς από τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα έκθετα στην έλξη της ακροδεξιάς. Μια δημοσκόπηση στη Βραζιλία την εβδομάδα πριν από το δεύτερο γύρο των περσινών προεδρικών εκλογών έδειξε πως το 29% από τους ψηφοφόρους που οι ίδιοι αυτοκαθορίζονταν ως μη straight ήθελαν να ψηφίσουν υπέρ του ανοιχτά ομοφοβικού Μπολσονάρο. Και άλλες δημοσκοπήσεις έχουν δείξει ανάλογα επίπεδα υποστήριξης, μεταξύ των λευκών ομοφυλόφιλων ανδρών, προς την Le Pen στη Γαλλία καθώς και προς την άκρα δεξιά στην Ολλανδία.
Η εχθρότητα της ευρωπαϊκής δεξιάς απέναντι στους μουσουλμάνους συχνά φαίνεται να ξεπερνάει την εχθρότητά της προς τους ανθρώπους ΛΟΑΤΚΙ. Στην Ανατολική Ευρώπη, η δεξιά παραπέμπει στη χριστιανική κληρονομιά της Ευρώπης για να δικαιολογήσει την παρεμπόδιση των μουσουλμάνων προσφύγων. Στη Δυτική Ευρώπη, η ακροδεξιά προειδοποιεί για τον κίνδυνο που ονομάζει “Eurabia”, για να υποστηρίξει μια σκληρή γραμμή κατά της μετανάστευσης, κατά των κοινωνικών επιδομάτων που μερικές μεταναστευτικές κοινότητες παίρνουν, και κατά ορισμένων μουσουλμανικών πρακτικών (όπως οι μαντίλες ή η τροφοδοσία χαλάλ). Η μαρξίστρια φεμινίστρια Sara Farris έχει δείξει πόσο η γαλλική, η ιταλική και η ολλανδική ακροδεξιά έχουν υιοθετήσει ένα είδος “φεμινο-εθνικισμού” που διατείνεται ότι υπερασπίζεται τις Ευρωπαίες, ακόμα και τις γυναίκες μεταναστευτικής προέλευσης, κατά των μουσουλμάνων ανδρών και άλλων ανδρών μη ευρωπαϊκής προέλευσης. Σε μερικές περιπτώσεις, μια ανάλογη δυναμική έχει κάνει μερικά από τα ακροδεξιά κόμματα της βορειοδυτικής Ευρώπης να υιοθετήσουν ένα επίπεδο ομοεθνικισμού, υπερασπιζόμενα τους “δικούς τους” ομοφυλόφιλους, άντρες και γυναίκες, ενάντια σε μια υποτιθέμενη μουσουλμανική απειλή.
Ο Ολλανδός αρθρογράφος Bas Heijne έχει περιγράψει πώς η “μουσουλμανική απειλή” χρησιμοποιείται για να δικαιολογήσει μια δεξιά μεταστροφή στα θέματα ΛΟΑΤΚΙ: Το 1998, ο ολλανδός δεξιός αρθρογράφος Gerry van der List έγραφε πόσο αηδιαστική του φαινόταν αυτή η σεξουαλική επιδειξιομανία ανδρών ομοφυλόφιλων στους Γκέι Αγώνες του Άμστερνταμ. Όμως, λίγα χρόνια αργότερα, ο ίδιος Βαν ντερ Λιστ δήλωνε ενθουσιασμένος με τις προκλητικές συμπεριφορές των ομοφυλόφιλων ανδρών στο Pride του Άμστερνταμ. Αλλά τη φορά αυτήν θεωρούσε πως αντιστέκονταν ηρωικά στο Ισλάμ. “Είναι πάντα οι ίδιοι γυμνοί τύποι”, επισημαίνει ο Heijne, “αλλά τώρα είναι για κάτι το διαφορετικό”!
Ανάλογες αλλαγές έχουν παρατηρηθεί στις δημόσιες τοποθετήσεις αρκετών βορειοδυτικών ευρωπαϊκών ακροδεξιών κομμάτων. Ο Φλαμανδός ακροδεξιός ηγέτης, Filip Dewinter, ψήφισε κατά του γάμου ατόμων ίδιου φύλου στο βελγικό κοινοβούλιο το 2003, όμως το 2014 δήλωσε ότι πλέον το κόμμα του το υποστηρίζει. Διαχωριζόμενη από τον πατέρα της, τον Jean-Marie Le Pen, η γαλλίδα ακροδεξιά ηγέτις, Marine Le Pen, δήλωσε στους “ομοφυλόφιλους ψηφοφόρους” το 2010: “Ξέρω πως υποφέρετε από τις διακρίσεις. Και ποιός είναι που κάνει διακρίσεις σε βάρος σας; Οι μετανάστες και οι μουσουλμάνοι”. Στην Ολλανδία, ο Martin Bosma, βουλευτής του ακροδεξιού Κόμματος της Ελευθερίας, είπε σε μια συζήτηση στη βουλή για τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων ότι “η εχθρότητα προς τους ομοφυλόφιλους διαπερνάει τη μουσουλμανική κουλτούρα”. Και μέλη του ακροδεξιού Σουηδοί Δημοκράτες καθοδήγησαν μια υποτιθέμενη “Πορεία Pride” μέσα από μια συνοικία της Στοκχόλμης με μετανάστες φωνάζοντας “Όχι ομοφοβικό μίσος στους δρόμους μας!”.
Αυτού του είδους ο ακροδεξιός ομοεθνικισμός δεν είναι απλώς ένας οπορτουνιστικός τρόπος για να κερδίσουν ψηφοφόρους από τους ΛΟΑΤΚΙ. Εντάσσεται σε ένα ευρύτερο αφήγημα “για την υπεράσπιση της οικογένειας”. Ο ομοεθνικισμός πρέπει να κατανοηθεί ευρύτερα ως μία από τις διαστάσεις της “ομοκανονικότητας”, που η Lisa Duggan την έχει περιγράψει ως μια ομοφυλόφιλη νοοτροπία που “δεν αμφισβητεί τις παραδοχές και τους θεσμούς της ετεροκανονικότητας, αλλά τις αναπαράγει και τις υποστηρίζει”. Η ομοκανονικότητα βοηθάει μερικούς ομοφυλόφιλους να ενταχθούν στους σημερινούς οικογενειακούς θεσμούς, προσαρμοζόμενοι έτσι ώστε να καταλάβουν έναν πιο ασφαλή χώρο μέσα στη νεοφιλελεύθερη τάξη πραγμάτων. Σε ένα βαθμό, μερικά ακροδεξιά κόμματα έχουν υιοθετήσει μια ομοκανονική στάση. Και τουλάχιστον σε μια μειονότητα ομοφυλόφιλων ψηφοφόρων τους αρέσει αυτό.
Σε μερικές περιπτώσεις, ακόμα και γκέι και λεσβίες, μπορεί να βρεθούν στην κορυφή ακροδεξιών κομμάτων. Στη Γερμανία, η πρόεδρος του ακροδεξιού κοινοβουλευτικού κόμματος Εναλλακτική για τη Γερμανία, η Alice Weidel, είναι ανοιχτά λεσβία. Ο τέως εθνικός γραμματέας του γαλλικού Εθνικού Μετώπου, ο Florian Philippot, είναι ανοιχτά γκέι. Παρά τις επιθέσεις του Ντόναλντ Τραμπ κατά των ΛΟΑΤΚΙ, έχει ομοφυλόφιλους υποστηρικτές στο λεγόμενο Log Cabin Republicans. Και διόρισε ως πρεσβευτή στη Γερμανία έναν ανοιχτά ομοφυλόφιλο, τον Richard Grenell, που έχει δημόσια υποστηρίξει ακροδεξιά κόμματα σε όλη την Ευρώπη. Ακόμα πιο παράδοξο, ακόμα και στην κυβέρνηση ενός ανοιχτά μισαλλόδοξου όπως ο Μπολσονάρο στη Βραζιλία, στο Υπουργείο του για τις Γυναίκες, την Οικογένεια και τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, βρίσκονται ανοιχτά λεσβίες και τρανς σε ανώτατες θέσεις, οι οποίοι και εκπροσωπούν τη Βραζιλία σε διεθνείς συναντήσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Αλλά χρειάζεται και κάποια προσοχή εδώ: γιατί ακόμα και τα πλέον ομοεθνικιστικά ακροδεξιά κόμματα βλέπουν πως η υποστήριξη των ΛΟΑΤΚΙ δικαιωμάτων τους θέτει προστριβές με τη βάση τους. Μια επίσημη ολλανδική μελέτη κατέληξε στο ότι, παρά τις δημόσιες δηλώσεις του ακροδεξιού Κόμματος της Ελευθερίας υπέρ των ομοφυλόφιλων, οι ψηφοφόροι του έχουν τις πιο αντι-ΛΟΑΤΚΙ στάσεις από όλων των άλλων μεγάλων κομμάτων. Και τα ακροδεξιά κόμματα που απομακρύνονται υπερβολικά από τη βάση τους μπορεί να χάσουν ψηφοφόρους, όπως το είδαμε πρόσφατα με το ολλανδικό Κόμμα της Ελευθερίας και το δανέζικο Κόμμα του Λαού. Αυτό βοηθάει να εξηγηθεί και το πόσο επιφυλακτική μπορεί να είναι η υποστήριξη της ακροδεξιάς προς τα ΛΟΑΤΚΙ δικαιώματα. Όταν, για παράδειγμα, η ολλανδική βουλή πρόσφατα ψήφισε να απαγορευτεί η λεγόμενη “θεραπεία της ομοφυλοφιλίας”, τα δύο ακροδεξιά κόμματα αρχικά άφησαν να εννοηθεί ότι θα το ψηφίσουν. Όμως στο τέλος το καταψήφισαν.
Η γαλλική Εθνική Συσπείρωση (τέως Εθνικό Μέτωπο) ήταν ίσως αυτό που ενεπλάκη περισσότερο στην αντίφαση αυτή. Όπως το είπαμε και πριν, η Μαρίν Λε Πεν, είχε αρχίσει να θέλει να προσελκύσει ομοφυλόφιλους ψηφοφόρους πριν από μια δεκαετία. Όμως, το 2012, όταν το νομοσχέδιο της σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης για γάμο ατόμων του ίδιου φύλου προσέκρουσε σε μαζική αντίσταση, το κόμμα της Λε Πεν δύσκολα μπορούσε να αντισταθεί στο δελεασμό να διεκδικήσει την ηγεσία της σταυροφορίας κατά της ισότητας γάμου. Αλλά δεν ήθελε και να παραιτηθεί από τη διεκδίκηση των ομοφυλόφιλων ψηφοφόρων. Η ίδια η Λε Πεν έμεινε όσο μπορούσε σιωπηλή απέναντι στο γάμο, αφήνοντας τη βρώμικη δουλειά στην ανιψιά της, την Marion Maréchal Le Pen. Στο πρόγραμμά του για τις εκλογές του 2017, το κόμμα προσπάθησε να συμβιβάσει τους ομοφυλόφιλους και αντι-ομοφυλόφιλους οπαδούς του προτείνοντας να μετατρέψει τους σημερινούς γάμους ίδιου φύλου σε ισχυρά πολιτικά σύμφωνα συμβίωσης.
Κάτω από όλες αυτές τις αντιφάσεις, ωστόσο, υπάρχει μια υποβόσκουσα ενότητα στόχου. Και μπορούμε να το περιγράψουμε με μια αναλογία. Σε τελική ανάλυση, η ακροδεξιά υπερασπίζεται την καπιταλιστική τάξη, έστω και αν καμιά φορά υιοθετεί λαϊκιστικές κοινωνικές πολιτικές. Το ίδιο και, σε τελευταία ανάλυση, υπερασπίζεται και τις πατριαρχικές οικογένειες και τους ρόλους του φύλου, έστω και αν καμιά φορά δείχνει ανεκτικότητα για μερικά από τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα και τις σχέσεις τους.
Όμως επίσης μερικοί ομοφυλόφιλοι, γυναίκες και άνδρες, εξακολουθούν να προσελκύονται από τις ακροδεξιές αντιλήψεις. Αυτό υποδηλώνει ότι και οι κοινότητες ΛΟΑΤΚΙ, όπως και η άκρα δεξιά, επίσης διαπερνούνται από αντιφάσεις.
Στρατηγικές και προοπτικές για την αντίσταση ΛΟΑΤΚΙ διεθνώς
Με όλες αυτές τις εντάσεις και τις αντιφάσεις, πώς μπορεί άραγε η ριζοσπαστική και επαναστατική αριστερά να συμβάλει στην κινητοποίηση των ΛΟΑΤΚΙ ατόμων ενάντια στην άκρα δεξιά; Το κλειδί είναι η αλληλεγγύη, συνδυασμένη με ευέλικτες και δημιουργικές τακτικές ενιαίου μετώπου. Πρέπει να είμαστε έτοιμοι(-ες) να ενωθούμε στη δράση με οποιεσδήποτε ομάδες και ΛΟΑΤΚΙ άτομα είναι πρόθυμοι(-ες) να κινητοποιηθούν κατά της άκρας δεξιάς. Αυτό σημαίνει ιδιαίτερα την υποστήριξη και τη συγκρότηση συμμαχιών με μουσουλμάνους και με άλλες φυλετικοποιημένες ομάδες που απειλούνται από την άκρα δεξιά, δείχνοντας πόσο ο ρατσισμός και ο ετεροεθνικισμός συνδέονται μεταξύ τους. Όταν η άκρα δεξιά διατείνεται ότι υπερασπίζει τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα κατά των μουσουλμάνων και των Αφρικανών, τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα πρέπει να απαντήσουν, δυνατά και καθαρά: “Όχι στο όνομά μας!”.
Ταυτόχρονα, δεν πρέπει να παραμείνουμε σιωπηλοί απέναντι στην ευθύνη που έχουν οι συστημικές ΛΟΑΤΚΙ ομάδες για την απώλεια τμήματος της βάσης τους προς όφελος του αντιδραστικού λαϊκισμού. Χρειάζεται ένα κάλεσμα για επιστροφή στο πνεύμα του 1968. Φέτος, που είναι τα 50 χρόνια της εξέγερσης του Stonewall, όλοι οι επίσημοι εορτασμοί Pride διεκδικούν την κληρονομιά του Στόουνουολ, ενώ μπορεί να μην κατανοούν πολλά ή και τίποτα από τη ριζοσπαστική αριστερή πολιτική που δημιούργησε την εξέγερση και τα Μέτωπα Απελευθέρωσης των Ομοφυλόφιλων που αναδύθηκαν μέσα από αυτήν. Σε μερικές περιπτώσεις μάλιστα υπήρξαν ίσως και ακροδεξιά μπλοκ που περπάτησαν πίσω από πανό με συνθήματα για το Στόουνουολ -που αποτελεί την απόλυτη παρωδία. Πρέπει να διεκδικήσουμε την αλήθεια του Στόουνουολ, την πλήρη του κληρονομιά. Αυτό σημαίνει ότι δεν μιλάμε για ανεκτικότητα, ούτε κάν μόνο για αποδοχή, αλλά για σεξουαλική απελευθέρωση. Και η σεξουαλική απελευθέρωση απαιτεί να αμφισβητήσουμε τους έμφυλους ρόλους, απαιτεί να αλλάξουμε την οικογένεια και όχι απλώς να ενταχθούμε σε αυτήν, και απαιτεί να αλλάξουμε και την κοινωνία ως σύνολο.
Πάνω απ’όλα, πρέπει να κινητοποιήσουμε τους(-ις) ΛΟΑΤΚΙ εργαζόμενους(-ες), τους(-ις) άστεγους(-ες) queer νέους(-ες), τις γυναίκες, τα καταπιεσμένα και φυλετικοποιημένα άτομα -οι οποίοι στο κάτω-κάτω αποτελούν και την υπερβολικά αθέατη πλειονότητα των ΛΟΑΤΚΙ κοινοτήτων- ενάντια τόσο στην άκρα δεξιά όσο και στο νεοφιλελευθερισμό. Πρέπει να καταστήσουμε σαφές ότι οι πολιτικές κατά των φτωχών από τις κυβερνήσεις μας ενέχουν μέσα τους την ομο-, τρανσ- και μπάι-φοβία. Κινητοποιώντας την εργατική τάξη και την καταπιεσμένη πλειονότητα των κοινοτήτων μας, μπορούμε να πλησιάσουμε τις μάζες των ΛΟΑΤΚΙ ατόμων που έχουν πληγεί και υποφέρουν από τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές -και σε μερικές περιπτώσεις, δυστυχώς, έχουν στραφεί προς την αντιδραστική δεξιά για να εκφράσουν το θυμό τους. Η οικοδόμηση πλατιών προοδευτικών συμμαχιών που να συμπεριλαμβάνουν ανοιχτά ΛΟΑΤΚΙ άτομα κατά του νεοφιλελευθερισμού και της αντίδρασης μπορεί να είναι ένας αποτελεσματικός τρόπος για την καταπολέμηση των αντι-ΛΟΑΤΚΙ προκαταλήψεων. Και όπου μερικοί ομοφυλόφιλοι, άνδρες και γυναίκες, έχουν στραφεί πιο γερά στην άκρα δεξιά, για ρατσιστικούς ή ταξικούς λόγους συμφέροντος, η κινητοποίηση της ΛΟΑΤΚΙ πλειονότητας γύρω από μια αντίληψη αλληλεγγύης μπορεί να καταστήσει δυνατόν να εκδιώξουμε την άκρα δεξιά από το κίνημά μας και να την κρατήσουμε εκτός.
Πρέπει να στείλουμε το μήνυμα αυτό ιδιαίτερα μέσα από τα Pride, χρησιμοποιώντας οποιαδήποτε τακτική δουλεύει καλύτερα στις συγκεκριμένες περιστάσεις: συγκροτώντας πλατιά αντιρατσιστικά μπλοκ ή οργανώνοντας ριζοσπαστικά queer μπλοκ, ή -αν υπάρχει πολύ μικρός χώρος για αυτά- διοργανώνοντας εναλλακτικά pride. Θα χρειαστούμε πολύ δημιουργικότητα και συζήτηση, δοκιμές και λάθη.
Ας ξεκινήσουμε, λοιπόν, τη συζήτηση εδώ!
Peter Drucker
Ευρωπαϊκό κάμπινγκ νέων της 4ης Διεθνούς, Ισπανία, 25 Ιουλίου 2019
Το πρωτότυπο στα αγγλικά βρίσκεται στη σελίδα: Peter Drucker, «The far right, LGBTIQ people and a strategy for resistance», International Viewpoint, 3 Αυγούστου 2019 http://www.internationalviewpoint.org/spip.php?article6168
Η μετάφραση στα ελληνικά έγινε από την ΤΠΤ
1Η εισήγηση αυτή δόθηκε στο μορφωτικό του ευρωπαϊκού κάμπινγκ νέων της 4ης Διεθνούς, στις 25 Ιουλίου 2019, στην Ισπανία. Με τις ευχαριστίες προς τους συμμετέχοντες στη συζήτηση, των οποίων οι συμβολές ενίσχυσαν ιδιαίτερα το κεφάλαιο για την αντίσταση.
Στα ελληνικά μπορούν επίσης να βρεθούν και άλλα δύο άρθρα του Peter Drucker, μεταφρασμένα από το e la libertà :
- «1917-2017: Η σεξουαλικότητα και η ρωσική επανάσταση» , Peter Drucker, «Sex and the Russian Revolution», Against the Current, τ. 193, Μάρτιος-Απρίλιος 2018, Solidarity.
- «Κουήρ σεξουαλικότητα, εργατική τάξη και έθνος» , Συζήτηση στη Διεθνή Συνάντηση κατά της Ομοφοβίας και της Τρανσφοβίας, Kaos GL, Άγκυρα, 13 Μαΐου 2017, Peter Drucker, «Queer sexuality, labour and nation», International Viewpoint, 3 Νοεμβρίου 2017 .
ΤΠΤ - "4" 
[…] από το Περιοδικό “4” αποτελεί επικαιροποίηση της αρχικής μετάφρασης που είχε “ανέβη” στο site του “4” στις […]
[…] ΛΟΑΤΚΙ: Για μια στρατηγική αντίστασης στην άκρα δεξιά, … […]