του Γιάννη Φελέκη
“Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΟΥΣ”;
Τινός είναι και για ποιόν/α είναι
Κατά καιρούς, αναρχικοί διαφόρων τάσεων, αφού έχουν λύσει όλα τα άλλα προβλήματα, παλεύουν να απαλλαγούν από τη δημοκρατία, με συνθήματα όπως “κάτω η δημοκρατία”, “θάνατος στη δημοκρατία”, κτλ. Για τη λογική και το επίπεδο της πολιτικοποίησης αυτών των αναρχικών είναι φυσιολογικό μια και ο εχθρός τους είναι συλλήβδην ολόκληρη η κοινωνία.
Το καινούργιο και δυσάρεστο είναι ότι στις μέρες μας διάφοροι νεόκοποι αριστεριστές που μέσα στην ιστορική τους άγνοια και από τον άμβωνα του “μπολσεβίκικου Λενινισμού” διακηρύττουν ότι “δεν δίνουν δεκάρα για τη δημοκρατία τους” που καταρρέει και συμβάλει έτσι στην αποσταθεροποίηση του συστήματος. Παράλληλα, θεωρούν ότι η διάλυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα είναι μια μεγάλη πρόοδος και ευνοϊκή εξέλιξη για τη σοσιαλιστική επανάσταση, για την οποία οι ίδιοι είναι καθόλα έτοιμοι.
Σε αυτό το πλαίσιο πανηγυρίζουν για το Brexit, παρόλο που αυτό έγινε κάτω από τη σημαία του φασίστα Farage και του ακροδεξιού Johnson και όχι του δικού τους Lexit (αριστερή έξοδο), που η επιρροή του στο δημοψήφισμα ήταν μηδενική. Όπως και για την κατάρρευση του παραδοσιακού διπολικού κομματικού συστήματος, συντηρητικών – προοδευτικών, που κυβέρνησαν τον δυτικό κόσμο εδώ και έναν αιώνα. Άσχετα αν μέσα από αυτή την κατάρρευση αναδύονται, σχεδόν παντού, απειλητικά, εθνικιστικά και φασιστικά δηλητηριώδη μανιτάρια.
Δεν αντιλαμβάνονται καθόλου πόσο επικίνδυνη είναι αυτή η κατάσταση, ειδικά σήμερα με την ολοκληρωτική χρεωκοπία της αριστεράς του 20ου αιώνα, που αφαίρεσε από τον καπιταλισμό τον μισό πλανήτη και παρά την εγκληματική πολιτική της αποτελούσε για τον λεγόμενο δυτικό κόσμο το αντίπαλο δέος. Και μαζί με την ύπαρξη ισχυρών κομμουνιστικών κομμάτων και ισχυρών συνδικάτων, ο καπιταλισμός ήταν υποχρεωμένος να κάνει πολιτικές και κοινωνικές παραχωρήσεις για να φτάσουμε στο “κοινωνικό κράτος” και τη λεγόμενη “κοινωνία της ευημερίας” που ταυτόχρονα μπόρεσε να αναπτυχθεί στο πλαίσιο της σχετικά μακρόχρονης περιόδου ειρήνης που ήταν αποτέλεσμα της ισορροπίας του πυρηνικού τρόμου αλλά και της βιομηχανικής, τεχνολογικής επανάστασης που πολλαπλασίασε την παραγωγικότητα της ανθρώπινης εργασίας.
Από τη στιγμή που ο καπιταλισμός ξεμπέρδεψε με όλα αυτά που του είχαν καταμαρτυρήσει, επιδιώκει μέσα από το νεοφιλελεύθερο εκσυγχρονισμό για την “εξυγίανση της οικονομίας”. Δηλαδή την πλήρη απαλλαγή του από προηγούμενες δεσμεύσεις του στη διαδικασία εκμετάλλευσης της ανθρώπινης εργασίας και την αναπαραγωγή της.
Και για την ώρα έχουν καταφέρει να μας πάρουν πίσω αρκετά, τόσο σε πολιτικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο. Παρόλα αυτά, ακόμα αρκετά και σημαντικά πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα τα έχουμε, και οφείλουμε να τα υπερασπιστούμε, γιατί αυτά είναι δικά μας δικαιώματα και αυτά αποτελούν τη δική μας δημοκρατία. Όλα τα δικαιώματα, και εκείνα που μας αφαίρεσαν και αυτά που ακόμα ισχύουν, κατακτήθηκαν με τεράστιους αγώνες και ποτάμια αίμα και άπειρες άλλες θυσίες προηγούμενων γενεών εργαζομένων και καταπιεσμένων. Και αυτά είναι η δική μας δημοκρατία.
Καμία άρχουσα τάξη στη ιστορία δεν έχει ανάγκη και δεν κόπτεται για τη δημοκρατία. Το αντίθετο, το κρυφό αλλά και συχνά διακηρυγμένο στη διαπασών όνειρό της είναι η όσο το δυνατόν πιο απολυταρχική εξουσία τους. Αποτελεί χυδαία ύβρις στους αγώνες των προηγούμενων γενεών να θεωρούμε ότι είναι “δημοκρατία τους”.
Ως Μαρξιστές, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι και η καλύτερη αστική δημοκρατία δεν παύει να είναι μια δικτατορία της αστικής τάξης. Όμως, στη “δημοκρατία” του Παπαδόπουλου, όπως και σε άλλες αντίστοιχες, όπου αν το μάτι σου αλληθώριζε έστω και λίγο αριστερά πήγαινες “δια υπόθεσίν σου” στο αστυνομικό τμήμα και εισέπραττες ένα μπερτάκι για συμμόρφωση, και αν άνοιγες το στόμα σου ή αντιδρούσες, σάπιζες στη φυλακή, και οι δολοφονίες και οι εκτελέσεις ήταν στο πρόγραμμα, δεν είναι ίδια με τη δημοκρατία της μεταπολίτευσης, όπου η επιλεκτική καταστολή και οι διώξεις δεν λείπουν, αλλά έχεις την ευχέρεια, τρεις φορές τη βδομάδα, να κάνεις το σουλάτσο σου από τα Προπύλαια – Ομόνοια – Βουλή, ενώ στην προηγούμενη περίοδο, τα Προπύλαια μόνο τα κουτσούλαγαν περιστέρια. Έχεις τη δυνατότητα επίσης να οργανώνεσαι πολιτικά και συνδικαλιστικά, να κυκλοφορείς έντυπα και να γράφεις ό,τι θέλεις, να φωνάζεις με τη ντουντούκα, ακόμα και να φτιάξεις ένα οδόφραγμα άν μπορείς και όσο αντέξεις.
Για όλα αυτά: τη δημοκρατία και τα μάτια μας! Γιατί οι γύπες που πετάνε πάνω από το πτώμα της πάλαι ποτέ αριστεράς και του κινήματός της είναι έτοιμοι να την κατασπαράξουν. Μόνο μέσα από τον αγώνα για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων μας, και την επανακατάκτηση αυτών που χάσαμε, την ανασυγκρότηση της πολιτικής και συνδικαλιστικής οργάνωσης των εργαζομένων, και απολογούμενοι στην κοινωνία για τα εγκλήματα που διαπράχθησαν στο όνομα του Μαρξισμού, του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού, και προβάλλοντας την άποψη ότι στον δικό μας σοσιαλισμό, η δημοκρατία δεν θα είναι περιττή πολυτέλεια αλλά αναγκαία προϋπόθεση, θα μπορέσουμε να διαμορφώσουμε τις απαραίτητες συνθήκες για πραγματική κοινωνική αλλαγή, για ισότητα και ελευθερία.
Το να λέμε “η δημοκρατία τους δεν μας ενδιαφέρει”, τη στιγμή που εθνικιστικά, ακροδεξιά και φασιστικά κινήματα ξεφυτρώνουν παντού στον πλανήτη, είναι σαν να επαναλαμβάνουμε την άποψη του Γερμανικού Κ.Κ του 1930 που, αντί να στηρίξει το ενιαίο εργατικό μέτωπο ενάντια στον ανερχόμενο Χίτλερ, έλεγε “Πρώτα ο Χίτλερ και μετά εμείς” επειδή ο “κύριος εχθρός” ήταν η κατ’αυτούς “σοσιαλφασιστική” σοσιαλδημοκρατία που συγκέντρωνε την συντριπτική πλειοψηφία της εργατικής τάξης. Αυτό είναι εγκληματικά ανεύθυνο.
Γιάννης Φελέκης
[Βλ. και Περιεχόμενα τεύχους 3]
ΤΠΤ - "4" 
[…] […]