Συνέντευξη του Philippe Poutou στο “4”, 17/4/2019
Το κείμενο που δημοσιεύουμε πιο κάτω είναι η συνέντευξη που πήραμε, στα μέσα Απριλίου, από τον Philippe Poutou, τον έναν από τους τρεις εκπροσώπους τύπου του γαλλικού Νέου Αντικαπιταλιστικού Κόμματος (NPA), μαζί με του Κριστίν Πουπέν και Ολιβιέ Μπεζανσενό. Ο Φιλίπ Πουτού είναι σήμερα ένας από τους πιο δημοφιλείς αγωνιστές στην αριστερά, όπως το επιβεβαιώνει ο κόσμος που τον χαιρετάει αυθόρμητα στις τωρινές κινητοποιήσεις στη Γαλλία. Πρέπει να πούμε ότι κατά την προεδρική καμπάνια του 2017, όπου ήταν ο υποψήφιος του NPA, προκάλεσε ιδιαίτερο ενθουσιασμό στη λαϊκή Γαλλία, όταν στο σχετικό “ντιμπέιτ” απάντησε στην Μαρίν Λεπέν που προέβαλλε την κοινοβουλευτική της ασυλία απέναντι στις δικαστικές έρευνες για τη χρηματοδότηση του Εθνικού Μετώπου, ότι ο ίδιος, όπως και όλοι οι εργαζόμενοι(-σες), δεν διαθέτουν καμία εργατική ασυλία! Και είναι ακριβώς οι εργαζόμενοι που δεν το βάζουν κάτω αυτοί που εκπροσωπεί ο Φιλίπ: εργασιακός εκπρόσωπος της CGT στο εργοστάσιο της Ford στο Μπλανκφόρ (κοντά στο Μπορντό), ο ίδιος και οι σύντροφοί του το 2013 ήταν αυτοί που έπαιξαν κρίσιμο ρόλο στη μεγάλη απεργία που κατάφερε να διασώσει 1.000 θέσεις εργασίας. Αλλά από πέρυσι, η Ford επανέφερε το σχέδιό της να κλείσει το εργοστάσιό της, ενταγμένο στο γενικότερο πρόγραμμά της για συρρίκνωση των θέσεων εργασίας κατά 7.000 σε όλο τον κόσμο. Ο Πουτού το είχε προαναγγείλει: έξι χρόνια αργότερα, ο αγώνας θα ήταν δύσκολος, αλλά όχι και να το βάλουμε κάτω. Παρά τις πολλαπλές δράσεις -όπως συναντήσεις αλληλεγγύης με άλλα εργοστάσια που απειλούνταν με κλείσιμο-, οι εργαζόμενοι(-ες) φαίνεται να χάνουν τον αγώνα, όπως μας το εξηγεί ο Φιλίπ Πουτού στη συνέντευξή του. Παρόλα αυτά, η μάχη συνεχίζεται ώς το τέλος, πλέον με έναν δικαστικό αγώνα, καθώς η Ford έχει κάνει τα πάντα για να αρνηθεί τη δυνατότητα να εξαγοραστεί το εργοστάσιο. Μια σαφής απόδειξη της περηφάνιας και της εμπιστοσύνης στην εργατική συλλογικότητα ήταν τα αποτελέσματα των επαγγελματικών εκλογών τον Απρίλιο, την ίδια στιγμή που όλος ο κόσμος έβλεπε τις απολύσεις ως την πιο πιθανή εξέλιξη: συμμετοχή 70% με τη CGT να ανεβαίνει στο 53% των ψήφων σε όλα τα τμήματα της επιχείρησης. Ο Φιλίπ Πουτού είναι η ενσάρκωση του συνθήματος που επικρατεί στις τελευταίες κινητοποιήσεις: Δεν το βάζουμε κάτω (“on lâche rien !”)!
Για τις κινητοποιήσεις στη Ford-Μπλανκφορ
Ερώτηση: – Δέκα χρόνια μετά τις νικηφόρες κινητοποιήσεις στην Μπλανκφόρ1, ποιούς λόγους βλέπεις για τη δυσκολία να επαναληφθεί η νίκη επί της Ford;
Philippe Poutou: Είναι κάπως σαν η Ford να περίμενε να φθαρούμε. Πάνω από 10 χρόνια τώρα αντιστεκόμαστε στις απειλές ότι θα το κλείσει, καταφέραμε το εντυπωσιακό το 2008-2011, να επιβάλουμε την επαναφορά της Ford, που καταρχήν είχε φύγει, πουλώντας το εργοστάσιο σε έναν ψευτο-αγοραστή, και είχαμε επιβάλει μια συμφωνία που δέσμευε την Ford ώς το 2018. Η Ford δεν εγκατέλειψε ποτέ το στόχο της να κλείσει το εργοστάσιο, μειώνοντας σιγά-σιγά τις δραστηριότητές του, μειώνοντας το προσωπικό της, μήνα με το μήνα και χρόνο με τον χρόνο. Οι αναγγελίες της το Φλεβάρη και τον Ιούνη του 2018 ήταν το τέλος μιας ολόκληρης διαδικασίας. Ήταν προβλέψιμο, ήταν γραμμένο, το ξέραμε, το βλέπαμε να έρχεται, αλλά και δεν είχαμε τη δύναμη να το εμποδίσουμε. Οι συνάδελφοι, οι παλιοί, κοντά στη σύνταξη, απογοητευμένοι, αηδιασμένοι, μοιρολατρικοί, ατομιστικά, …, όλα αυτά δεν επέτρεψαν να οικοδομήσουμε μια κινητοποίηση. Επιπλέον, στα πέριξ, από την πλευρά της κρατικής εξουσίας, των περιφερειών, ούτε κι εκεί έγινε τίποτα, άφησαν την Ford να κάνει ό,τι θέλει και τελικά καταλήγουμε στο υψηλότερο κόστος. Είναι το προαναγγελθέν χρονικό μιας τεράστιας σπατάλης, όπως και τόσες άλλες, ταυτόχρονα και για την περιοχή.
– Και όμως, έχει κανείς την εικόνα ότι ο αγώνας σας ήταν πολύ δημοφιλής, τόσο στην περιοχή όσο και εθνικά, και ότι γνώρισε και μεγάλη αλληλεγγύη.
Δώδεκα χρόνια αγώνων, διαδηλώσεων, μπλοκαρισμάτων, διάφορων πρωτοβουλιών, όπως στην παγκόσμια έκθεση του Παρισιού (5 φορές), της Κολονίας (που είναι η έδρα της Ford Ευρώπης)… Ένας αγώνας με συνέχεια για τις θέσεις εργασίας τις άμεσες, αλλά και για τις έμμεσες θέσεις σε όλη την περιοχή (περίπου 2.000). Η καταγγελία μιας δισεκατομμυριούχου πολυεθνικής, που έβαλε στις τσέπες της, τα τελευταία χρόνια, δεκάδες εκατομμύρια ευρώ δημοσίου χρήματος, για ένα σκανδαλώδες και απαράδεκτο κλείσιμο. Ναι, όλα αυτά, ακόμα και αν χάσουμε, αυτά αφήνουν ίχνη στον πληθυσμό, δημιουργούν πολύ συμπάθεια, αλληλεγγύη. Αλλά δεν αρκούν. Οι άνθρωποι λένε “μπράβο, μην υποχωρήσετε, η Ford είναι αηδία,…”, αλλά παρέμεναν “θεατές”, δεν αισθάνθηκαν ότι τους αφορούσε πλήρως, δεν συμμετείχαν στις διαδηλώσεις,… Είναι κρίμα, γιατί υπήρχαν τα μέσα να οικοδομηθεί κινητοποίηση στην περιοχή. Αλλά η γενική ατμόσφαιρα εξακολουθεί να κυριαρχείται από μια μορφή τρομακτικής μοιρολατρίας και αυτό παρά το σημερινό κίνημα των Κίτρινων Γιλέκων.
– Πώς να δούμε τη στάση της κυβέρνησης σε αυτή την κατάσταση, με τον υπουργό Λε Μερ, που αναγνωρίζει δημοσίως το δίκαιο του αγώνα σας;
Αυτό ήταν μια έκπληξη των τελευταίων μηνών. Την ώρα που είχαμε όλες τις δυσκολίες για την κινητοποίηση, ο υπουργός οικονομίας πήρε σαφή θέση κατά του κλεισίματος, καταγγέλλοντας μάλιστα τη στάση και τις επιλογές της Ford και εξυμνώντας τον αγώνα μας, την αποφασιστικότητά μας να σώσουμε το εργοστάσιο. Και πιο πέρα, ο πρόεδρος Μακρόν και αυτός έκανε δηλώσεις που πηγαίνουν προς την ίδια κατεύθυνση. Πώς γίνεται μέλη αυτής της κυβέρνησης της υπερ-φιλελεύθερης, που κάνουν μια πολιτική ακριβώς αντίστροφη, ευνοϊκή προς την εργοδοτική ασυλία, να παίρνουν τέτοια θέση; Προφανώς, αντιλαμβάνονται τις επιπτώσεις της πολιτικής τους, για πλήρη εξουσία στις πολυεθνικές, τις σοβαρές επιπτώσεις όλων τον νόμων τους, των μεταρρυθμίσεών τους τα τελευταία χρόνια, που έχουν οικοδομήσει την αδυναμία του κράτους, αφαιρώντας του όλα τα εργαλεία για αποτελεσματική δράση πάνω σε καταστάσεις τέτοιου είδους. Μοιάζουν σαν “μαλάκες” ακόμα και όταν θέλουν να κάνουν κάτι, έστω και απλώς για να σώσουν τα προσχήματα, για να δείξουν ότι θέλουν να είναι αποτελεσματικοί σε μια δεδομένη στιγμή, αλλά τότε ακριβώς και δεν μπορούν να κάνουν πολλά, εκτός αν αντιπαραταχθούν ριζικά στην εργοδοτική εξουσία. Πράγμα που ούτε το θέλουν ούτε και το μπορούν, προφανώς. Εμείς προσπαθήσαμε να χρησιμοποιήσουμε αυτές τις αντιφάσεις, αυτές τις μικρές ρωγμές που μας βοήθησαν, γιατί οι δηλώσεις του υπουργού ενίσχυσαν την αίσθηση του δίκαιου του αγώνα μας και, μιλώντας για προσωρινή εθνικοποίηση του εργοστασίου, δώσαμε μάλιστα μια απτή προοπτική σε μια κατεύθυνση σωτηρίας του εργοστασίου. Όμως, το είδαμε, αυτό δεν αρκούσε για να σπρώξουμε ώς την άκρη και να νικήσουμε.
– Ποιές είναι τώρα οι προοπτικές;
Το σχέδιο κλεισίματος του εργοστασίου, μαζί με τις απολύσεις, τελικά εγκρίθηκε από το κράτος, στις 4 Μαρτίου. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι δεν χάσαμε μόνο μια μάχη, αλλά και τον πόλεμο. Για όλους τους συναδέλφους, η ώρα είναι να ετοιμαστούν όσο γίνεται καλύτερα για την αποχώρησή τους. Εξάλλου το σχετικό “Σχέδιο Διάσωσης της Απασχόλησης”2 είναι ένα πολύ καλά στημένο εργαλείο, με ένα γραφείο προσανατολισμού προς νέες θέσεις, που στήνει τη μηχανή για απομάκρυνση των συναδέλφων, ωθώντας τους σε καταρτίσεις, δημιουργίες επιχειρηματικών προσπαθειών, αποδοχές των λίγων διαθέσιμων θέσεων εργασίας και ψάξιμο για άλλες. Για το σωματείο της CGT, ωστόσο, η μάχη συνεχίζεται. Σε νομικό επίπεδο, καθώς θα παραπέμψουμε την Ford στο TGI (Ανώτερο Δικαστήριο), για απουσία οικονομικού κινήτρου στο σχέδιο κλεισίματος του εργοστασίου και για κατάχρηση του δικαιώματος άρνησης αγοραστή, που ήταν μια ρεαλιστική λύση πέρυσι. Δεν εμπιστευόμαστε ιδιαίτερα τη “δικαιοσύνη” στη χώρα μας, αλλά γιατί όχι. Η υπεροψία της Ford, τα κέρδη της, οι κρατικές επιχορηγήσεις, το σημερινό κοινωνικό πλαίσιο, όλα αυτά θα μπορούσαν να στοιχειοθετήσουν μια ευνοϊκή για εμάς απόφαση για το δικαστή, στην οποία περίπτωση θα σταματούσαμε τη διαδικασία κλεισίματος. Αυτό θα το δούμε το καλοκαίρι. Παράλληλα, δίνουμε μια μάχη για να επαναβιομηχανοποιηθεί ο χώρος πολύ γρήγορα: υπάρχει μια ομάδα εργασίας με την οποία προσπαθούμε να ταρακουνήσουμε τις δημόσιες αρχές για να δράσουν με σαφήνεια, για να συγκρουστούν με την Ford. Ο στόχος είναι να ανακτήσουμε το χώρο, τις εγκαταστάσεις και τα μηχανήματα. Εμείς μιλάμε για “απαλλοτρίωση”, αυτοί μιλάνε για εξαγορά, αλλά όπως και να το πούμε, το πρόβλημα είναι να ξαναπάρουμε τα εργαλεία της παραγωγής για να τα θέσουμε στη διάθεση ενός βιομηχανικού σχεδίου. Ούτε σε αυτό ξέρουμε τί μπορούμε να πετύχουμε, αλλά η μάχη δίνεται, σπρώχνουμε όπως μπορούμε, προσπαθούμε να βάλουμε σφήνες στο σύστημα βάζοντας τις δημόσιες αρχές στις αντιφάσεις τους. Άρα δεν εγκαταλείπουμε!
Για το κίνημα των Κίτρινων Γιλέκων
– Μετά το 20ο Σάββατο κινητοποιήσεων, ποιά είναι η δική σου εκτίμηση για το κίνημα; Τη συμβολή του στο κοινωνικό κλίμα.
Ακόμα και αν δεν κερδίσει, ακόμα και αν σταματήσει τώρα, είναι ένα κίνημα που αλλάζει τα δεδομένα, που θα αφήσει βαθιά ίχνη, που ταρακουνάει την αριστερά, τα συνδικάτα, τον πληθυσμό, που κατάφερε να δείξει πόσο υποφέρουν εκατομμύρια άνθρωποι, να δείξει πόσο επείγουσα είναι η κοινωνική κατάσταση, που αποκάλυψε επίσης τη βία των κατεχόντων και της εξουσίας, του στρατοπέδου των προνομιούχων (την κοινωνική τους περιφρόνηση, τις βρισιές, τις συκοφαντίες, τις ενοχοποιήσεις, το ταξικό μίσος τους), που αναμφίβολα επέτρεψε σε πάρα πολλούς να ανοίξουν τα μάτια. Ξεκινώντας από το πουθενά, ή ακριβέστερα έξω από τις κλασικές οργανώσεις του κοινωνικού κινήματος, με ώθηση το θυμό των ανθρώπων σε διαφορετικές γεωγραφικές περιοχές (γύρω από τις πόλεις, από την επαρχία), σε διαφορετικούς κοινωνικούς χώρους (συνταξιούχοι, μισθωτοί, αυτοαπασχολούμενοι, μικρο-τεχνήτες, μικροί αγρότες, …), το κίνημα αυτό ήταν μια ανακούφηση: επί τέλους μια αρχή αντίδρασης με έναν ολόκληρο λόγο και πράξεις αμφισβήτησης. Αυτό δεν αλλάζει τελείως το κοινωνικό κλίμα ούτε την κατάσταση του πληθυσμού, αλλά αλλάζει την ατμόσφαιρα, τις συζητήσεις, βάζει σε σκέψεις, αποσταθεροποιεί και ενοχλεί την εξουσία. Είναι ένα πολύ ωραίο πράγμα.
– Τα Κίτρινα Γιλέκα υποστηρίζουν συγκεκριμένα την πάλη σας στη Μπλανκφόρ;
Η υποστήριξη ήταν σαφώς ορατή στις διαδηλώσεις των Σαββάτων, στις οποίες επίσης καλούσε όλες τις φορές η CGT-Ford. Εμείς μπήκαμε με τα μπλουζάκια μας “στοπ στις απολύσεις”. Αλλά συγκεκριμένα, εκτός από μία δράση σε ένα αντιπρόσωπο της Ford μαζί με μια ομάδα Κίτρινων Γιλέκων, δεν καταφέραμε να οικοδομήσουμε αυτήν την ωστόσο τόσο αναγκαία σύγκλιση.
– Μετά τη Γενική Συνέλευση στο Κομερσύ, οργανώθηκε τώρα μια νέα στο Σεν Ναζέρ. Μπορούμε να περιμένουμε μια νέα ώθηση στο κίνημα;
Και βέβαια μπορούμε να περιμένουμε νέα ώθηση. Αλλά όταν υπάρχουν και πολλά στοιχεία απαισιοδοξίας, η δουλειά μας είναι να προσπαθούμε, να βοηθάμε, να στηρίζουμε κάθε πρωτοβουλία που πάει προς τη σωστή κατεύθυνση. Αυτή είναι η περίπτωση των γενικών συνελεύσεων, που διεκδικούν τη σύγκλιση, το “όλοι μαζί”, την ανάγκη συντονισμού και οικοδόμησης του κοινωνικού κινήματος. Οι απολογισμοί αυτών των πρωτοβουλιών είναι θετικοί, έστω και αν βλέπουμε ότι αυτό δεν περιλαμβάνει όλο το σημερινό κίνημα. Αλλά τουλάχιστον τα προβλήματα τίθενται και ορισμένοι προσπαθούν να τα απαντήσουν.
– Πώς να αναλυθεί γενικότερα η κοινωνική κατάσταση από την άποψη των σημερινών αγώνων;
Δύσκολη η ανάλυση. Ζούμε σε πολύ ιδιαίτερες και πολύ σημαντικές στιγμές. Υπάρχει μια κοινωνία που είναι όλο και πιο άνιση, αντιδημοκρατική, βίαιη, βάναυση. Και υπάρχει βαθύς θυμός στον πληθυσμό, ο οποίος μεταφράζεται σε ένα πρωτότυπο κίνημα, αρκετά ισχυρό για να αποδώσει τη δυστυχία, το “δεν πάει άλλο”, τη θέληση για περισσότερη κοινωνική δικαιοσύνη και ισότητα. Αλλά, μετά από 5 μήνες, επίσης βλέπουμε ένα κίνημα που δυσκολεύεται, που κινδυνεύει να σβήσει σιγά-σιγά. Τί θα γίνει τις επόμενες εβδομάδες; Θα καταφέρουν άραγε η κυβέρνηση, οι άρχουσες τάξεις, να σταματήσουν την αμφισβήτηση; Ή μήπως υπάρξει η σπίθα που θα προκαλέσει τη φωτιά της εξέγερσης; Όλα είναι δυνατά.
Για τις προοπτικές στην αριστερά
– Βρισκόμαστε σε μια περίεργη περίοδο: η αριστερά μοιάζει περισσότερο από ποτέ ανίκανη να προσφέρει άμεσες προοπτικές και έχουμε την εντύπωση ότι κανείς δεν θέλει ούτε και μπορεί να συμμαχήσει με τον οιονδήποτε. Είναι λάθος αυτά που λέω;
Η αριστερά; Δεν ξέρουμε πλέον τί αυτό σημαίνει. Το λιγότερο που μπορούμε να πούμε είναι ότι είναι διασπασμένη, περιθωριοποιημένη, συχνά απούσα, ανίκανη να ανοικοδομηθεί. Όπως φαίνεται και στις ευρωεκλογές, με τουλάχιστον 5 λίστες, αν μιλάμε για την κλασική, θεσμική, αριστερά. Η αριστερά πληρώνει τις απαρνήσεις και τις προδοσίες των τελευταίων χρόνων. Πληρώνει επίσης τις κοινωνικές υποχωρήσεις, τις κοινωνικές ήττες, τη διάψευση των αυταπατών της, τις απώλειες συνείδησης και συλλογικής εμπιστοσύνης. Το πρόβλημα για μας είναι να ανοικοδομήσουμε μία “αριστερά” αγωνιστική, πάλης των τάξεων, επαναστατική. Αυτό θα περάσει ασφαλώς από τη συσπείρωση αγωνιστών από την πολιτική, τα συνδικάτα, τις συλλογικότητες, που σήμερα είναι διεσπαρμένοι σε πολλές οργανώσεις, και μερικοί ανοργάνωτοι. Έχουμε πολύ δουλειά!
– Ευρωεκλογές: το NPA δεν κατεβάζει λίστα, την ίδια στιγμή που γνωρίζουμε μια περίοδο εθνικών αναδιπλώσεων, ακόμα και στην ευρωπαϊκή αριστερά (βλέπε ιδιαίτερα την Ελλάδα). Και καλεί να ψηφιστεί η Lutte Ouvrière: είναι το μικρότερο κακό; Τί διεθνιστική καμπάνια μπορεί να κάνει το NPA σε αυτή την κατάσταση;
Αν δεν παρουσιάζουμε λίστα, αυτό γίνεται στην ουσία για χρηματικούς λόγους: δεν έχουμε αρκετά λεφτά. Οι εκλογές είναι ένα άθλημα για πλούσιους. Αλλά και η πλειοψηφία από εμάς δεν είχαμε και πολλά κίνητρα να ριχτούμε σε αυτή την εκλογική μάχη. Ο πληθυσμός δεν έχει και μεγάλο ενδιαφέρον για το εκλογικό αυτό επεισόδιο, υπάρχει το κοινωνικό κίνημα των Κίτρινων Γιλέκων, που απορροφάει πολύ από τη διάθεση και την ενέργειά μας και, συνολικά, δεν έχουμε και τις ίδιες δυνάμεις που είχαμε παλαιότερα. Ξέρουμε ότι αυτό μειώνει τη δυνατότητά μας να ακουστεί πλατύτερα μια αντικαπιταλιστική, αντιρατσιστική, οικολογική, φεμινιστική και, κυρίως, διεθνιστική, φωνή, για στήριξη των μεταναστών και για άνοιγμα των συνόρων. Αλλά θα διεξάγουμε μια πολιτική καμπάνια για τις ιδέες αυτές στην περίοδο. Θα οργανώσουμε δημόσιες συγκεντρώσεις με κάπως πιο έντονο τρόπο απ’ό,τι συνήθως. Θα προσπαθήσουμε να ακουστεί η φωνή μας, παρά την απουσία εκλογικής λίστας. Το κάλεσμα να ψηφιστεί η LO είναι ταυτόχρονα και αναπόφευκτο (είναι η μόνη διεθνιστική λίστα) αλλά και ένα μικρότερο κακό. Είναι αλήθεια ότι σωστά τα έχουμε με την LO και το σεκταρισμό της. Η LO αρνήθηκε να κάνουμε μαζί λίστα, ακριβώς πάνω στο έδαφος του διεθνισμού και του αντικαπιταλισμού. Η LO προτιμάει να είναι μόνη, έστω και αν είναι ένα λάθος που στη σημερινή κατάσταση είναι και παράνοια και θα έχει αναγκαστικά και άσκημες επιπτώσεις.
– Γενικότερα, πώς βλέπεις το NPA σήμερα; Μετά από την περίοδο του “κόμματος των 10.000”(!), και παρά την πάντα μεγάλη δημοφιλία των εθνικών εκπροσώπων του, δεν έχουμε την εικόνα ενός κόμματος που αναπτύσσεται, σε μια περίοδο που έχει ωστόσο κάτι το εξαιρετικό.
Είμαστε ένα κόμμα που βρίσκεται εδώ και κάποιον καιρό σε ευαίσθητη κατάσταση, που υποφέρει, που έχει έλλειψη εμπιστοσύνης στον εαυτό του, που αμφιβάλλει, …, κατ’εικόνα του κοινωνικού μας στρατοπέδου, κατ’εικόνα του κοινωνικού κινήματος, των περισσότερων οργανώσεων αγωνιστών (συνδικάτα, κόμματα, συλλογικότητες). Δεν είμαστε σε μεγάλη φόρμα, αλλά και δεν απελπιζόμαστε κιόλας. Δεν εγκαταλείπουμε την ιδέα ή την ελπίδα να οικοδομήσουμε ένα αντικαπιταλιστικό, επαναστατικό, κόμμα, να βοηθήσουμε στη συσπείρωση των αγωνιστικών δυνάμεων, να βοηθήσουμε να οικοδομηθεί το κοινωνικό κίνημα, να μαζέψουμε τα κομμάτια. Πιο συγκεκριμένα, έχουμε συνείδηση των αδυναμιών μας, όλων αυτών που σήμερα δεν ξέρουμε να κάνουμε, αλλά θέλουμε να είμαστε χρήσιμοι, να παίξουμε ρόλο στην περίοδο που έρχεται. Ο λόγος μας ακούγεται, εκτιμιέται, αναγνωρίζεται, οι ιδέες μας συναντούν συμπάθεια, οι σύντροφοί μας επενδύονται σε πάρα πολλούς αγώνες, σε συλλογικότητες. Παρά τις αδυναμίες, το NPA υπάρχει. Και από μόνο του αυτό είναι κάτι.
– Τελευταίο ερώτημα: πότε θα έρθεις να μας επισκεφτείς στην Ελλάδα;
Αρκεί να με καλέσετε. Καθώς φαίνεται ότι θα έχω απολυθεί τον Οκτώβρη, θα πρέπει να έχω καιρό και να σας έρθω αμέσως μετά!
Η συνέντευξη του Φιλίπ Πουτού, για το “4” και την ΤΠΤ, δόθηκε στον Χρήστο Ιωνά, στις 17/4/2019
1 Το εργοστάσιο της Ford βρίσκεται στη Μπλανκφόρ, στα περίχωρα του Μπορντώ.
2Plan de Sauvegarde de l’Emploie, έτσι ονομάζει η γαλλική νομοθεσία την “άδεια” που χορηγεί στις μαζικές απολύσεις και που είναι στην πράξη ακριβώς το αντίθετο απ’ό,τι υπονοεί το όνομα, καθώς είναι ένα πρόγραμμα που στην καλύτερη περίπτωση προβλέπει να βρεθούν αντίστοιχες θέσεις αλλού, εγκρίνοντας τις μαζικές απολύσεις μιας επιχείρησης!
Το ίδιο στα γαλλικά εδώ: https://tpt4.org/?p=2822.
[Βλ. και Περιεχόμενα τεύχους 3]
ΤΠΤ - "4" 
[…] Le texte grec: https://tpt4.org/?p=2818 […]
[…] […]
[…] Για τον Φιλίπ Πουτού, βλέπε επίσης συνέντευξη που μας είχε δώσει, για το «4»: «Γαλλία: Κοινωνικοί αγώνες και ταξικές προοπτικές», Συνέντευξη του Philippe Poutou στο “4”, 17/4/2019: https://tpt4.org/?p=2818 […]