Marea Socialista, 2 κείμενα [αναδημοσίευση από το elaliberta.gr]
Δύο κείμενα για τις πολιτικές εξελίξεις στην Βενεζουέλα
Δημοσιεύουμε δύο κείμενα της Marea Socialista που παρέχουν χρήσιμη πληροφόρηση σχετικά με τις πολιτικές εξελίξεις στην Βενεζουέλα και τις πρωτοβουλίες μερικών από τις βασικότερες συνιστώσες της αντικαπιταλιστικής αριστεράς να οργανώσουν την αντίσταση ενάντια στην ιμπεριαλιστική παρέμβαση, οικοδομώντας ταυτόχρονα μια νέα πολιτική έκφραση της εργατικής τάξης και του εργαζόμενου λαού, ανεξάρτητη από την φιλοαμερικάνικη δεξιά αντιπολίτευση που εκφράζει το πολυεθνικό κεφάλαιο της Βενεζουέλας αλλά και από την κυβέρνηση Μαδούρο, που εκφράζει τα συμφέροντα της κρατικοκαπιταλιστικής γραφειοκρατίας.
Είναι αναμενόμενο να υπάρχουν επιφυλάξεις ή και διαφωνίες για τις θέσεις και την προοπτική που εκφράζουν τα κείμενα, ή για τακτικές επιλογές που γίνονται στα πλαίσια αυτής της προσπάθειας. Αλλά είναι σημαντικό οι αγωνίστριες και οι αγωνιστές της ελληνικής αριστεράς να γνωρίζουν τις εξελίξεις μέσα στην αριστερά της Βενεζουέλας, ιδιαιτέρα σε αυτήν την κρίσιμη φάση.
Η Marea Socialista (MS) (Marea Socialista: Σοσιαλιστική Παλίρροια), είναι μια πολιτική οργάνωση που ιδρύθηκε το 2007 μέσα στην κορύφωση της επαναστατικής διαδικασίας. Προέρχεται από την μορενική τάση του τροτσκιστικού ρεύματος. Η ίδια χαρακτηρίζει τον εαυτό της, σαν διεθνιστική, σοσιαλιστική, αντικαπιταλιστική, φεμινιστική και οικοσοσιαλιστική οργάνωση. Από την ίδρυση της αποτέλεσε τμήμα του PSUV (PSUV: Partido Socialista Unido de Venezuela το κόμμα που ιδρύθηκε από τον Τσάβες το 2007) θέτοντας σαν στόχο να αποτελέσει ένα αριστερό ρεύμα μέσα σε ένα κόμμα, το οποίο, γεννήθηκε από τις μάζες, αλλά –όπως η ίδια η Marea Socialista αναφέρει- έδειξε από το ξεκίνημα του, τον κίνδυνο να υποκύψει στις γραφειοκρατικές αποκλίσεις της κυβέρνησης και της πολιτικής ηγεσίας που το έφτιαξε. Το 2015 αποχώρησε από το PSUV καταγγέλλοντας –όπως η ίδια η Marea Socialista χαρακτηριστικά λέει- «μια βαθιά παραμορφωμένη οργανική εμπειρία που βρίσκεται στην υπηρεσία της αντεπανάστασης.»
Η Marea Socialista μαζί με το UPP89 (Unidad Política Popular 89: Λαϊκή Πολιτική Ενότητα 89, ο αριθμός 89 αναφέρεται στην εξέγερση του caracaso το 1989. Είναι μια σημαντική αριστερή διάσπαση του τσαβισμού) διαχειρίζονται από κοινού τον διαδικτυακό ισότοπο www.aporrea.org που αποτελεί το πιο αναγνωρισμένο δημοσιογραφικό μέσο ριζοσπαστικής αριστερής πολυφωνικής κριτικής στην κυβέρνηση Μαδούρο.
https://www.aporrea.org/actualidad/n338780.html
Marea Socialista
Απέναντι στον παρεμβατισμό και τον ολοκληρωτισμό Συμβουλευτικό δημοψήφισμα και αληθινή διαδικασία
24 Φεβρουαρίου 2019. – Εν μέσω της κατάστασης, χωρίς να έχουμε προσδοκίες από αστικές εκλογές, υψώνουμε τη σημαία του συμβουλευτικού δημοψηφίσματος, από τη μια πλευρά, ως μια εναλλακτική δημοκρατική λύση που επιδιώκει, με τη συμμετοχή του κυρίαρχου λαού, μια ενδεχόμενη επίλυση της σημερινής σύγκρουσης στη Βενεζουέλα, η οποία μπορεί να αποτρέψει την επέμβαση και τον πόλεμο. Από την άλλη πλευρά, προτείνουμε το Συμβουλευτικό Δημοψήφισμα ως ένα τρόπο να διαφοροποιηθούμε από τις δύο ηγεσίες που διεκδικούν σήμερα την εξουσία με κόστος δεινά για τους εργαζόμενους και τον λαό. Προσπαθούμε επίσης να ανοίξουμε έναν άλλο δρόμο με την επανένωση των αγωνιστών, των προσωπικοτήτων, των ομάδων και των πολιτικών ρευμάτων της αριστεράς και του «κριτικού τσαβισμού», καθώς και με τμήματα του πολιτικού κέντρου, που δεν είναι ούτε με τον Μαδούρο ούτε με τον Γουαϊδό. Αυτό προκειμένου να εξασφαλιστεί η ανάδειξη μιας τρίτης δύναμης, με αυτόνομο χαρακτήρα, που ξεφεύγει από το δίλημμα της πόλωσης ανάμεσα στη μαδουρική γραφειοκρατία και τους καπιταλιστικούς τομείς που αντικατοπτρίζονται στην παραδοσιακή δεξιά με την ιμπεριαλιστική υποστήριξη.
Αλλά αυτή η προσέγγιση πρέπει να συμβαδίζει με μια διεξοδική συζήτηση σχετικά με το τι χώρα χρειαζόμαστε, από την οπτική γωνία των εργαζομένων και του λαού. Ο Μαδούρο έχει ήδη δείξει σε ποια τμήματα της παγκόσμιας μπουρζουαζίας ανταποκρίνεται και ο Γουαϊδό έχει επίσης δείξει σε ποια ανταποκρίνεται και σε ποια θα ανταποκριθεί ως όργανο του Τραμπ και του βορειοαμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Αυτό μας δίνει την ευκαιρία να συζητήσουμε για τη χώρα, την οικονομία της, τη χρησιμοποίηση των πόρων της και το παραγωγικό μοντέλο σε μια δημοκρατική διαδικασία των εργαζομένων και του λαού. Πρέπει να προσπαθήσουμε να διασώσουμε μια αληθινή συνταγματική διαδικασία, που να επιτρέψει στην εργατική τάξη και τα καταπιεσμένα στρώματα να ανακτήσουν τον πρωταγωνιστικό πολιτικό ρόλο, γιατί οποιαδήποτε από τις άλλες επιλογές θα σήμαινε να παραμείνουμε στα χέρια της μιας ή της άλλης κυβέρνησης που με τον δικό της τρόπο θα ανταποκριθεί στην αυτοκρατορική μπουρζουαζία και στην παγκόσμια καπιταλιστική τάξη στις δικές μας πλάτες.
Αυτή η 23η Φεβρουαρίου ήταν μια μέρα που στη Βενεζουέλα η δεξιά αντιπολίτευση την είχε χρήσει ορόσημο: Ήταν η «ημέρα D» στην οποία επρόκειτο να «φύγει ο Μαδούρο». Ο Τραμπ και οι δορυφορικές κυβερνήσεις της περιοχής δεν κατάφεραν με τη βιτρίνα της «ανθρωπιστικής βοήθειας» να διασπάσουν ένα σημαντικό τμήμα των Ενόπλων Δυνάμεων της Βενεζουέλας, που θα διευκόλυνε ένα πραξικόπημα ενάντια στο Μαδούρο και θα εγκαθιστούσε μια κυβέρνηση που θα κατευθύνονταν εξ ολοκλήρου από τον Λευκό Οίκο
Η κινητοποίηση μπροστά στα στρατόπεδα που είχε καλέσει ο Γουαϊδό δεν συνέβη όπως αναμενόταν, οι άνθρωποι ξέρουν τι θα αντιμετώπιζαν εάν ακολουθούσαν αυτή την έκκληση, παρόλο που η κυβέρνηση Μαδούρο, πέρα από την προπαγάνδα, είναι μια αδύναμη και ανίσχυρη ηγεσία μπροστά στην οικονομική και κοινωνική κατάρρευση της χώρας, έχει δείξει τις κατασταλτικές προθέσεις της και η έκθεση στον κίνδυνο του θανάτου ή της φυλάκισης δεν ήταν η επιλογή που έκαναν οι Βενεζουελάνοι, οι οποίοι, σε μεγάλο βαθμό, απελπισμένοι, υποστήριξαν αυτή την επιλογή της πιο ακραίας και παρεμβατικής δεξιάς.
Ο Γουαϊδό είναι προϊόν μιας πολιτικο-επικοινωνιακής στρατηγικής που βασίζεται στην αναζωογόνηση της αισιοδοξίας τεράστιων τμημάτων των δυσαρεστημένων μαζών, πείθοντάς τα ότι σε λίγες μέρες θα υπάρξει μια έκβαση που θα τα οδηγήσει στην κυβέρνηση.
Το σκηνικό των παρεμβατιστών έληξε με τον αυτοανακηρυγμένο πρόεδρο στην Κολομβία
Και στις δύο πλευρές της συνοριακής γέφυρας Σιμόν Μπολίβαρ και σε απόσταση λίγων μέτρων η μια από την άλλη, πραγματοποιήθηκαν συναυλίες και για τις δυο ηγεσίες. Στη συνέχεια, τραβήχτηκε ένα βίντεο στο οποίο τρεις στρατιωτικοί των FANB [Fuerza Armada Nacional Bolivariana] πέρασαν τη γέφυρα. Ένα σόου τόσο ανεπαρκώς στημένο που πρόσθεσε έξι στρατιωτικούς στις τάξεις τους. Για να κλείσει αυτή τη σκηνή της αποτυχίας, ο Γουαϊδό πήγε στην Κολομβία και από την άλλη πλευρά της επικράτειάς απευθύνθηκε στο δικό του «αρχηγείο» των Ενόπλων Δυνάμεων [FFAA] και υποσχέθηκε να «ακυρώσει» τον χαρακτηρισμό του Προδότη της Πατρίδας, για το στρατιωτικό προσωπικό που διασχίζει τα σύνορα, αλλά η μαζική αποστασία του στρατού δεν συνέβη. Η προσφορά δεν έφερε καρπούς. Οι «αποστασίες» που σημειώθηκαν ήταν πολύ λίγες και δεν ήταν από την Ανώτατη Στρατιωτική Διοίκηση.
Ο Γουαϊδό εμφανίζεται με τους πιο σκληροπυρινικούς πολιτικούς της δεξιάς της περιοχής μας, τον Ίβαν Ντούκε, τον Σεμπαστιάν Πίνιερα, τον Μάριο Άμπντο και τον Λουίς Αλμάγρο, που υπερηφανεύονται ότι είναι τα πρόσωπα που κατευθύνουν την ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Βενεζουέλα.
Το «μεγάλο επίτευγμα» της δεξιάς ήταν το πέρασμα ενός φορτηγού στα σύνορα με τη Βραζιλία, χωρίς να γνωρίζει κανείς πού και πώς θα γίνει η διανομή των «προμηθειών» που κατάφεραν να φτάσουν στη Βενεζουέλα, αλλά με τη λεπτομέρεια ότι ο «αυτοανακηρυγμένος πρόεδρος» βρίσκεται σε ξένο έδαφος.
Η πυρπόληση των φορτηγών: Ένα πιάτο σερβιρισμένο στον επεμβατισμό
Σχεδόν στο τέλος μιας μακράς ημέρας, ο Χουάν Γουαϊδό ανακοίνωσε μια εικαζόμενη είσοδο φορτηγών μέσω του περάσματος Ουρένια, με αποτέλεσμα δακρυγόνα και δύο καμμένα φορτηγά. Η βιομηχανία προπαγάνδας αυτή τη φορά χτυπά τα τύμπανα πολέμου και λέει ότι αυτή ήταν μια ενέργεια πολέμου ενάντια στην Κολομβία, ενώ η κυβέρνηση Μαδούρο μέσω της προπαγανδιστικής της βιομηχανίας αρνείται το γεγονός κατηγορώντας την ίδια τη δεξιά αντιπολίτευση ότι είναι ο δράστης της πυρπόλησης. Έχουμε συνηθίσει τα fake news και τις ψευδείς ειδήσεις που χρησιμοποιούνται και από τις δύο ηγεσίες που διεκδικούν την εξουσία, αλλά αυτό ειδικότερα δίνει τη δυνατότητα να δικαιολογηθεί μια στρατιωτική επίθεση από τον κολομβιανό στρατό, συνοδευόμενο προφανώς από τη Νότια Διοίκηση των ΗΠΑ.
Παρόλο που ο παρεμβατισμός και ο επεμβατισμός εμφάνισαν ως νίκη τη δράση που πραγματοποιήθηκε στις 23 Φεβρουαρίου, η αλήθεια είναι ότι η διάσπαση των ενόπλων δυνάμεων, που ήταν ένας από τους κύριους στόχους που είχαν τεθεί, απέτυχε, και ο Γουαϊδό ξέμεινε σε κολομβιάνικο έδαφος, χωρίς τη δυνατότητα εισόδου στο έδαφος της Βενεζουέλας, επειδή κινδυνεύει να φυλακιστεί. Εντούτοις, έχει ανακοινώσει τη συμμετοχή του στην Ομάδα της Λίμα και το επιχείρημα της επίθεσης κατά της Κολομβίας για την πυρπόληση φορτηγών ανθρωπιστικής βοήθειας παραμένει. Αποκαλύπτει τις αβλεψίες του Εθνικού Συντάγματος του 1999 αφού προσφεύγουν στο άρθρο 187, παράγραφος 11, στο οποίο αναφέρεται ότι η Εθνοσυνέλευση μπορεί να επιτρέψει την παρέμβαση ξένων στρατευμάτων, διαστρεβλώνοντας έτσι την κυριολεκτική έννοια του κειμένου όπου ο όρος στρατιωτικές «αποστολές» ισοδυναμεί με αντιπροσωπείες και όχι με στρατεύματα, όπως συμβαίνει στην περίπτωση των αποκαλούμενων «διπλωματικών αποστολών».
Αυτό γίνεται με το περίπλοκο αντισυνταγματικό μέσο που δημιούργησε η αντιπολιτευτική Εθνοσυνέλευση (τώρα η «παράλληλη» κυβέρνηση του Γουαϊδό) που ονομάζεται «Νομοθετική Πράξη/Καταστατικό της Μεταβατικής Περιόδου», που προβλέπει τη δυνατότητα χορήγησης άδειας για «ανθρωπιστική βοήθεια» και έκκλησης διεθνούς υποστήριξης για την ενίσχυση της «εδαφικής κυριαρχίας» της υποτιθέμενης κυβέρνησης.
Ο Μαδούρο, αν και αποδυναμωμένος, παραμένει στην εξουσία. Με μια κινητοποίηση, ενισχυμένη περισσότερο από τους δημόσιους υπαλλήλους που αναγκάστηκαν να παρευρεθούν παρά από τους αντιιμπεριαλιστές, ο Μαδούρο κόβει τις πολιτικές και διπλωματικές σχέσεις με την Κολομβία. Μεταξύ προσβολών και χυδαίων εκφράσεων που νομίζει ότι θα τον φέρνουν πιο κοντά στους φτωχούς, πέταξε το μαργαριτάρι ότι μπορούσε να πληρώσει για όλη την ανθρωπιστική βοήθεια από τη Βραζιλία και προκάλεσε τον Γουαϊδό να κηρύξει προεδρικές εκλογές. Πλάνες ενός απελπισμένου στην Εξουσία που εξαρτάται, όπως και η παραδοσιακή δεξιά, από την υποστήριξη ή όχι των Ενόπλων Δυνάμεων.
Προφανώς, ο Μαδούρο δείχνει ποιες είναι οι προτεραιότητές του. Ενώ οι εργαζόμενοι στη Βενεζουέλα υπόκεινται σε συνθήκες απόλυτης επισφάλειας (μισθοί που φτάνουν λιγότερο από 10 δολάρια το μήνα, διανομή τροφίμων μέσω του κυβερνώντος κόμματος, ακριβά και σπάνια φάρμακα κ.λπ.), προσφέρθηκε χθες να πληρώσει αμέσως την τιμή της ανθρωπιστικής βοήθειας από τη Βραζιλία και την Ευρωπαϊκή Ένωση, αποδεικνύοντας έτσι ότι η εξαθλίωση της ζωής των βενεζουελάνων είναι ένα ζήτημα που θα σκεφτεί μόνο εάν έχει την απειλή ότι θα πέσει η κυβέρνησή του.
Μία όχι λιγότερο σημαντική λεπτομέρεια είναι η «πρόκληση» με την οποία ο Μαδούρο προσκαλεί τον Γκουαϊντο να κηρύξει προεδρικές εκλογές. Αυτό που παραμένει στον αέρα είναι περισσότερες αμφιβολίες απ’ ό,τι βεβαιότητες: Πώς μια «παράνομη» Εθνική Συνέλευση μπορεί να κηρύξει εκλογές; Γιατί δεν τις προκηρύσσει ο ίδιος, αλλάζοντας προηγουμένος την CNE; Γιατί, αντί να ζητάει να πεθάνουν οι Βενεζουελάνοι σε περίπτωση που κάτι του συμβεί του ίδιου προσωπικά, δεν αποφεύγει την αιματοχυσία που προωθεί η δεξιά παρέμβαση; Πώς περιμένει από το λαό που έμεινε στη χώρα βιώνοντας κακουχίες να πάει να σκοτωθεί για να υπερασπιστεί αυτόν και την κυβέρνησή του;
Για ένα κόμμα των εργαζομένων και του λαού
Για τους εργαζόμενους και τον λαό είναι επιτακτική η αντιμετώπιση και η απόκρουση της ιμπεριαλιστικής επίθεσης με τα δικά μας μέσα και τη δική μας πειθαρχία. Ο Μαδούρο έχει το ίδιο πρόσωπο ενδοτισμού με την πολυεθνική αστική τάξη όπως και ο Γουαϊδό. Η μπουρζουαζία των αυτοκρατοριών έχει ενισχυθεί από μια κυβέρνηση που έχει διαστρεβλώσει ολόκληρη την υπόθεση του σοσιαλισμού. Είτε είναι οι Κινέζοι και οι Ρώσοι είτε οι γκρίνκος, οι πόροι της χώρας είναι η προτεραιότητά τους. Η γραφειοκρατική αστική τάξη που είναι τμήμα της κυβέρνησης δεν θέλει να βγει από το παιχνίδι.
Την ώρα που αυτοί όλοι βαράν τα τύμπανα πολέμου, οι εργαζόμενοι οι εκμεταλλευόμενοι, οι καταπιεζμένοι πρέπει να προχωρήσουμε στο δικό μας κινηματικό πρόγραμμα εναντίον της ιμπεριαλιστικής επίθεσης που εμφανίζεται πίσω από τον Γουαϊδό και εναντίον του Μαδούρο. Γνωρίζουμε τα δυσοίωνα οργανωτικά δεδομένα από την έλλειψη Εργατικής Συνομοσπονδίας ή αυτόνομων οργανώσεων του λαϊκού κινήματος, αλλά από την Marea Socialista καλούμε να οργανωθούμε με ένα πρόγραμμα των εργαζομένων.
Προς το παρόν είναι σημαντικό να καταλάβουμε ότι για τους εργαζόμενους το «Plan País [εθνικό Σχέδιο]» του Γουαϊδό είναι ένα πρόγραμμα που εγγυάται οικονομική σταθερότητα και κέρδος για την αστική τάξη και όχι για τους εργάτες. Η σταθερότητα θα βασίζεται στις επιχειρήσεις. Κάτι παρόμοιο με αυτό που αντιπροσωπεύει και η κυβέρνηση του Μαδούρο, αλλά με ένα φιλοαμερικάνικο και παρεμβατικό πρόσωπο, περισσότερο φιλοπόλεμο. Δεν συνεπάγεται ότι θα ανοικοδομήσει τη χώρα μας επειδή αντιτάσσεται στο Μαδούρο.
Marea Socialista [Σοσιαλιστική παλίρροια]
Marea Socialista, «Ante el injerencismo y el totalitarismo Referéndum Consultivo y verdadero proceso constituyente», Marea Socialista, 25 Φεβρουαρίου 2019 http://mareasocialista.org/2019/02/25/%ef%bb%bfante-el-injerencismo-y-el-totalitarismo-referendum-consultivo-y-verdadero-proceso-constituyente/
Marea Socialista
Να αποτρέψουμε τον πόλεμο:
Συμβουλευτικό Δημοψήφισμα, με μία νέα Εθνική Εκλογική Επιτροπή (CNE), για να επανανομιμοποιήσουμε τις δημόσιες εξουσίες με την έκφραση της Κυριαρχίας και μέσω των εκλογών.
19 Φεβρουαρίου 2019. Ο Χουάν Γουαϊδό σκοπεύει να αναλάβει την κυβέρνηση μέσω της ιμπεριαλιστικής παρέμβασης. Δεν έχει καμία επιφύλαξη να στηριχτεί σε ξένη ένοπλη επέμβαση στη Βενεζουέλα. Από την πλευρά του, ο Μαδούρο ορκίζεται ως πρόεδρος να κυβερνήσει άλλα έξι χρόνια στη μέση της πιο σοβαρής κρίσης που έχουν βιώσει οι Βενεζουελάνοι στη σύγχρονη ιστορία. Το μεγάλο αντεργατικό πακέτο που επιβλήθηκε στους εργαζόμενους από εκείνους που αυτοαποκαλούνται ως «εργατική και σοσιαλιστική κυβέρνηση», τίποτα πιο μακριά από την πραγματικότητα. Οι εργαζόμενοι βιώνουν μια οικονομική κατάσταση μόνιμα εξαθλιωμένων μισθών, υπερβολικού υπερπληθωρισμού χωρίς τέλος, παράνομες απολύσεις σε κρατικούς οργανισμούς, ελλείψεις και βάναυσες αυξήσεις στα τρόφιμα και τα φάρμακα, αδυναμία πρόσβασης στο δημόσιο σύστημα υγείας, εξαθλίωση της ζωής εξαιτίας της υποβάθμισης των δημόσιων υπηρεσιών όπως οι μεταφορές, το οικιακό αέριο, η ηλεκτρική ενέργεια ή το νερό, κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων των εργαζομένων, η οποία ακολουθείται από μακρόχρονες στερήσεις, και μέτρα που παίρνει η κυβέρνηση που κάνουν τη ζωή μας όλο και πιο δύσκολη.
Η κυβέρνηση του Μαδούρο έχει κερδίσει την απόρριψη και την αποκήρυξη από την πλειοψηφία του πληθυσμού. Αναχαίτισε το μαζικό κίνημα με ανοιχτή καταστολή και με την χρήση ένοπλων πολιτικών ομάδων. Τα πιο ευάλωτα στρώματα του πληθυσμού τα μεταχειρίζεται με πελατειακό τρόπο και εκβιασμούς. Αν και διάσπαρτες και χωρίς συντονισμό, υπήρξαν διαμαρτυρίες εργαζομένων και κοινοτήτων για δημόσιες υπηρεσίες. Η σημερινή ιστορία της Βενεζουέλας γράφεται από εκείνους που αγωνίζονται για μισθούς, για τα δικαιώματα των εργαζομένων, για πρόσβαση σε υπηρεσίες, για μεταφορές, αλλά είναι αποδιοργανωμένοι, χωρίς ταξικές ή λαϊκές κινηματικές οργανώσεις που να δώσουν κατευθύνσεις, και χωρίς ηγεσία.
Η δυσαρέσκεια δεν μειώνεται, αλλά οι εργαζόμενοι στη Βενεζουέλα δεν διαθέτουν αυτόνομη εργατική συνομοσπονδία. Η CSBT είναι περίπου όργανο της κυβέρνησης, σε τέτοιο βαθμό ώστε ο υπουργός εργασίας και αυτοί που τον διορίζουν αποτελούν μέρος της διοίκησης της υποτιθέμενης συνομοσπονδίας. Δεν είναι απλώς εργατική αριστοκρατία, είναι εκείνοι που, στο όνομα της εργατικής τάξης, αποτελούν τον εκτελεστικό βραχίονα των μέτρων πείνας της κυβέρνησης Μαδούρο. Από την άλλη πλευρά, υπάρχει η «συνδικαλιστική ηγεσία» που μετά από δεκαετίες στις καρέκλες της, σήμερα ξεσηκώνεται για «την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων» μόνο για να μπει στην υπηρεσία της ακροδεξιάς με επικεφαλής τη Λαϊκή Θέληση, στην οποία συσπειρώνονται και τα κόμματα της παραδοσιακής δεξιάς, και η οποία επαναλαμβάνει ένα μοντέλο συνδικαλισμού που διεξάγεται πάνω στις πλάτες των εργαζομένων. Αυτό συμβαίνει επειδή στο ξεκίνημα της αντίστασης των εργαζομένων το 2018, καθώς δεν βρήκαν συνομιλητές αλλά εχθρούς των αγώνων τους στα φιλοκυβερνητικά συνδικάτα, έπεσαν στην επιρροή των συνδικαλιστών της Δεξιάς, που συλλέγουν και εκφράζουν τα αιτήματά τους και χρησιμοποιούν μια ταξικά προσανατολισμένη και δημοκρατική γλώσσα, αλλά στην πραγματικότητα καθοδηγούν τους αγώνες καιροσκοπικά, όπως και ο Γουαϊδό κατάφερε να το κάνει με το λαϊκό συναίσθημα ενάντια στην κυβέρνηση.
Σε αυτό το πλαίσιο συμμετείχαμε στη δημιουργία της ITV (Intersectorial de Trabajadores de Venezuela: Διατομεακή κίνηση των εργαζομένων της Βενεζουέλας), παρά το ότι ήταν μια εμπειρία που μπορούσε να αποβεί άκαρπη από την δράση των δεξιών ηγετών των συνδικαλιστικών οργανώσεων που, εν μέσω αυτής της κατάστασης, έχουν κατευθύνει τις ενέργειές τους σε απεριόριστη και χωρίς κριτική υποστήριξη μιας τόσο αντεργατικής επιλογής, όπως αυτή του αυτοανακηρυγμένου «προέδρου» Χουάν Γουαϊδό.
Ο πόλεμος χτυπά την πόρτα μας
Όπως είναι γνωστό ο Τραμπ, παίζοντας με τον αυτοανακηρυγμένο πρόεδρο μαριονέτα Χουάν Γουαϊδό, κτυπά τα τύμπανα του πολέμου στο όνομα της «αποκατάστασης της δημοκρατίας και της ελευθερίας των Βενεζουελάνων», ενώ η στριμωγμένη κυβέρνηση του Μαδούρο, προκαλεί και θέτει το θέμα του πολέμου σαν να ήταν παιχνίδι λέγοντας «ελάτε, εδώ θα βρείτε έναν υπερήφανο λαό που θα υπερασπιστεί αυτήν την επανάσταση και την κυβέρνηση». Καμιά από τις δύο πλευρές της διαμάχης δεν θα βάλει τα σώματα της δικής της αστικής τάξης, παραδοσιακής ή νέας, στο πεδίο της μάχης. Αυτός είναι πόλεμος και από τις δύο πλευρές εναντίον της εργατικής τάξης και του φτωχού λαού. Αν και στην περίπτωση ξένης επέμβασης, θα συμμετέχουμε σε έναν πόλεμο εθνικής ανεξαρτησίας ενάντια στον ιμπεριαλιστή εισβολέα, και σε αυτήν την περίπτωση θα συνεχίσουμε να αναζητούμε το χώρο αυτονομίας της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, στο πλαίσιο της υπεράσπισης της χώρας, καθώς είμαστε αντιιμπεριαλιστές.
Για τους εργαζόμενους και τον λαό είναι επείγον να σταματήσουμε ένα λουτρό αίματος. Ως εκ τούτου, είναι απαραίτητο να αποδεσμευτούν από αυτές τις δύο αντιδραστικές, αντεργατικές, αντιλαϊκές, φιλοϊμπεριαλιστικές επιλογές. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο συμμετέχουμε ως Marea Socialista στην πρόσφατα δημιουργημένη «Συμμαχία για το Συμβουλευτικό Δημοψήφισμα», με την πρόταση να προωθηθεί ένα συμβουλευτικό δημοψήφισμα, με μια νέα CNE (Consejo Nacional Electoral: Εθνική Εκλογική Επιτροπή), για να επανανομιμοποιήσουμε τις δημόσιες εξουσίες, διότι καταλαβαίνουμε ότι πρέπει να αγωνιστούμε έτσι ώστε οι εργαζόμενοι να είναι η Εξουσία, επειδή μόνο μια κυβέρνηση των εργαζομένων μπορεί να υλοποιήσει ένα πρόγραμμα που να ανταποκρίνεται στα συμφέροντά μας και όχι σε εκείνα των μεγάλων αυτοκρατοριών, είτε πρόκειται για τη βορειοαμερικάνικη είτε για τη ρώσικη ή για την κινέζικη.
Ο Γουαϊδό πατάει στη δυσαρέσκεια
Μια ενδεχόμενη κυβέρνηση του Γουαϊδό θα έρθει να φορτώσει στους ώμους μας όλα τα μέτρα προσαρμογής, που επιβάλλονται από τη βορειοαμερικανική αυτοκρατορία και τους διεθνείς οργανισμούς της. Αυτή είναι και η μεγαλύτερη ταύτιση που έχει με τον Μαδούρο: ένα σχέδιο προσαρμογής που να πληρωθεί από την εργατική τάξη στο όνομα της ανάκαμψης της χώρας. Τόσο ο Γουαϊδό όσο και ο Μαδούρο είναι τα πρόσωπα της παράδοσης των πόρων της χώρας μας και των επιθετικών αντεργατικών πολιτικών. Αυτή είναι η φύση του “Σχεδίου Για την Χώρα” (Plan País) του Γουαϊδό, ως κυβερνητικό πρόγραμμα.
Ωστόσο, ο ρόλος της αριστεράς που υποστηρίζει μια κυβέρνηση όπως αυτή του Μαδούρο, που είναι αυτή που προκαλεί στους ανθρώπους κούραση από τα δεινά και τους κάνει να δουν στο Γουαϊδό τον σωτήρα που θα τους βγάλει από τις πολιτικές που αυτή αντιπροσωπεύει, χωρίς να το συνειδητοποιεί πως πάει κατευθείαν στην άλλη πλευρά του νομίσματος, μετακινούμενη από τη νέα αστική γραφειοκρατία προς την άμεση υποταγή στα χέρια του κεφαλαίου. Κόμματα όπως το PCV (Partido Comunista de Venezuela: Κομμουνιστικό Κόμμα Βενεζουέλας), η PPT (Patria Para Todos: Πατρίδα Για Όλους), οι Τουπαμάρος, μεταξύ άλλων, υποστηρίζουν μια κυβέρνηση που έχει την ευθύνη για τον θάνατο χιλιάδων Βενεζουελάνων λόγω έλλειψης φαρμάκων ή έγκαιρης ιατρικής φροντίδας, που ευθύνεται για τα εκατομμύρια των παιδιών της Βενεζουέλας που υποσιτίζονται εξαιτίας της έλλειψης ή της υπερβολικής αύξησης των τιμών μιας δίαιτας με επαρκείς πρωτεΐνες, που είναι μια κυβέρνηση υπεύθυνη για τα δεινά στην καθημερινή ζωή των Βενεζουελάνων χωρίς φως, χωρίς νερό, χωρίς χρήματα, χωρίς φαγητό, με τα παιδιά τους να μετατρέπονται σε οικονομικά εκτοπισμένα άτομα, με τους μισθούς της πείνας, του πόνου, της απελπισίας.
Οι δύο κυβερνήσεις, η κυβέρνηση του Μαδούρο, που σε μεγάλο βαθμό αντιμετωπίζεται ως παράνομη, και η κυβέρνηση του Γουαϊδό, επίσης παράνομη, οδηγούν τους εργαζόμενους στην ίδια άβυσσο: στην παράδοση των φυσικών πόρων μας στο πολυεθνικό κεφάλαιο, είτε με το ΔΝΤ, είτε με συμφωνίες με κυβερνήσεις όπως της Κίνας, της Ρωσίας ή της Τουρκίας, με το σχέδιο ιδιωτικοποιήσεων. Αλλά αυτό που είναι ακόμη χειρότερο, είναι ότι μας οδηγούν σε εμφύλιο πόλεμο ή στην ένοπλη επέμβαση των ΗΠΑ, χωρίς να αποκλείεται ότι μπορεί να υπάρξουν συμφωνημένες παραλλαγές (με προηγούμενες συγκρούσεις ή όχι) για να πάνε σε κάποιο είδος ενδιάμεσης κυβέρνησης, μεταξύ των εκπροσώπων της γραφειοκρατίας και πολιτικών εκπροσώπων της παραδοσιακής αστικής τάξης.
Συμβουλευτικό Δημοψήφισμα, με CNE (Εθνική Εκλογική Επιτροπή), για επανανομιμοποίηση των Δημόσιων Εξουσιών
Μαζί με την πρόθεσή μας να δυναμώσουμε την οργάνωσή μας, δεν πρέπει να εγκαταλείψουμε και τον αγώνα που αποφασίσαμε να δώσουμε αυτή τη στιγμή απέναντι στις δύο αντιδραστικές ηγεσίες που παλεύουν για την εξουσία χωρίς καμία νομιμοποίηση. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο αναλάβαμε να προωθήσουμε την εκστρατεία για Συμβουλευτικό Δημοψήφισμα, με νέα CNA, για να επανανομιμοποιηθούν οι Δημόσιες Εξουσίες. Αυτό το Συμβουλευτικό Δημοψήφισμα, παρόλο που μπορεί να συγκληθεί σύμφωνα με το άρθρο 71 του CRBV (Constitución de la República Bolivariana de Venezuela: Σύνταγμα της Μπολιβαριανής Δημοκρατίας της Βενεζουέλας), για εμάς είναι θεμελιώδες να ενεργοποιηθεί με τη συγκέντρωση του 10% των υπογραφών των ψηφοφόρων, γιατί αυτό μας επιτρέπει να ευαισθητοποιήσουμε, να οργανώσουμε και να κινητοποιήσουμε. Η Marea Socialista είναι συνιδρυτής, μαζί με την Πλατφόρμα για την Προστασία του Συντάγματος, μιας νέας οργάνωσης ενιαίου μετώπου πάλης, της Συμμαχίας για ένα Συμβουλευτικό Δημοψήφισμα, στην οποία συμμετέχει, αλλά το πεδίο δράσης της εστιάζεται επίσης, με κεντρικό τρόπο, προς τους εργαζόμενους, τις κοινότητες, τους νέους, τις γυναίκες, τα σωματεία και τα συνδικάτα, για να γίνει αυτή πρόταση των ίδιων των μαζών, για να υιοθετηθεί από τον ίδιο το λαό.
Προωθούμε συνθήματα αγώνα με βάση τις ανάγκες και τη συνείδηση της εργατικής τάξης, έτσι ώστε ο λαός να δώσει τον αγώνα για ένα Σχέδιο Έκτακτης Ανάγκης στην Υπηρεσία των Εργαζομένων και των Φτωχών. Απαιτούμε πραγματική δημοκρατία με συμμετοχή και διαβούλευση με τον λαό, αλλά προοπτικά αγωνιζόμαστε για την κατάκτηση της εξουσίας από την τάξη μας και από τα στρώματα των καταπιεσμένων.
Ωστόσο, στην παρούσα συγκυρία, μαζί με τα διεκδικητικά και δημοκρατικά αιτήματα, η μάχη ενάντια στην επέμβαση έχει προεξέχουσα θέση, γιατί πιστεύουμε ότι πρέπει να επικεντρώσουμε τις προσπάθειές μας σε όλες τις πολιτικές και κινηματικές πρωτοβουλίες που συμβάλλουν στην αποφυγή του πολέμου, και να κερδίσουμε πλατιά τμήματα στην υποστήριξη της εναλλακτικής λύσης του συμβουλευτικού δημοψηφίσματος.
Marea Socialista, «Evitar la Guerra: Referendo Consultivo, con un nuevo CNE, para relegitimar los poderes públicos con la expresión del Soberano y mediante elecciones», Marea Socialista, 19 Φεβρουαρίου 2019 http://mareasocialista.org/2019/02/19/evitar-la-guerra-referendo-consultivo-con-un-nuevo-cne-para-relegitimar-los-poderes-publicos-con-la-expresion-del-soberano-y-mediante-elecciones/
Μετάφραση: e la libertà
ΤΠΤ - "4" 
