Στρατής Χούσος (1942 – 2018) – Δημήτρης Φραγκουλάκης (1944 – 2018)

Αποχαιρετιστήριο

Στρατής Χούσος (Σ. Κοφτερός)

1942 – 2018

Ο Στρατής γεννήθηκε το 1942 στα Ρετσιανά Άρτας, ένα μικρό και αραιοκατοικημένο χωριό χαμένο στα βουνά των Ραδοβυζίων. Το 1962, τελειώνοντας το γυμνάσιο στην Άρτα, ήρθε στην Αθήνα όπου πέρασε στο μαθηματικό του ΕΚΠΑ και σπούδαζε εργαζόμενος με αποτέλεσμα η χούντα να τον βρει φοιτητή. Στα μέσα της δικτατορίας, με την δημιουργία των εκδόσεων Νέοι Στόχοι και του ομώνυμου περιοδικού, ήρθε σε επαφή με τις Τροτσκιστικές ιδέες, το ΚΔΚΕ και την 4η Διεθνή. Ήταν από τους βασικούς στη μικρή ομάδα του ΚΔΚΕ που εκδώσαμε την πρώτη δημόσια (και όχι παράνομη) κομμουνιστική εφημερίδα, την Εργατική Πάλη, δέκα μέρες μετά την πτώση της Χούντας. Ο Στρατής ήταν ακούραστα παρόν κάθε βδομάδα και σε κάθε φύλλο της Εργατικής Πάλης τόσο με την “κοφτερή” του πένα όσο και στη διακίνησή της όπως και με την συμμετοχή του στις άπειρες καθημερινές κινητοποιήσεις και σε εργασιακές και σπουδαστικές συνάξεις και διεργασίες.

Υπεραισιόδοξος και επίμονος, αλλά και πολύ ευαίσθητος, δεν άντεξε την έκρηξη του 1978, με την “καμπάνια ενάντια στους μικροαστούς” όπου η συντριπτική πλειοψηφία των μελών της ΟΚΔΕ αποχωρούσαν κατά δεκάδες αγανακτισμένοι. Αποστασιοποιήθηκε και ο ίδιος, παραμένοντας για όλη του τη ζωή ένας μοναχικός επίμονος προπαγανδιστής του Τροτσκισμού.

Για πολλά χρόνια ο Στρατής ταλαιπωρούνταν από μια σοβαρή ασθένεια που παρά τις μάχες που έδωσε επιδεινώθηκε και τελικά τον νίκησε. Στις 27 Φεβρουαρίου 2018, άφησε την τελευταία του πνοή το πατρικό του στα Ρετσιανά όπου έμενε τα τελευταία χρόνια. Οι αναμνήσεις και τα αναμνηστικά που μας άφησε είναι πολύτιμα και θα τα τιμήσουμε.

Δημήτρης Φραγκουλάκης

1944 – 2018

Ο Δημήτρης Φραγκουλάκης γεννήθηκε στο Ηράκλειο Κρήτης και καταγόταν από φτωχή, εργατική, πολύτεκνη οικογένεια. Μετά από τη θητεία του στο στρατό, εγκαταστάθηκε στη Αθήνα όπου έπιασε δουλειά ως οικοδόμος. Μέσα από τη δουλειά του ήρθε σε επαφή με τις τροτσκιστικές ιδέες μέσω της Εργατικής Δημοκρατίας – μια ομάδα που είχε διασπαστεί από το ΚΔΚΕ και την 4η Διεθνή το 1963. Η ΕΔ επιδίωκε να γίνει το ελληνικό τμήμα της Διεθνούς Επιτροπής των Χήλη και Λαμπέρ, θέση που ήδη κατείχε από το 1958 η Εργατική Πρωτοπορία, μια προηγούμενη διάσπαση.

Το 1968, περίπου ένα χρόνο μετά το πραξικόπημα, συνελήφθη μια μεγάλη ομάδα μελών της παράνομης οργάνωσης της Εργατικής Δημοκρατίας, μεταξύ των οποίων και ο Δημήτρης. Το στρατοδικείο ήταν αρκετά αυστηρό μαζί τους και οι παλαιότεροι, Θεοδόσης Θωμαδάκης, Παναγιώτης Δούμας και Σωφρόνης Παπαδόπουλος καταδικάστηκαν σε ισόβια, ενώ ο Δημήτρης ως πιο νέος και νεοφώτιστος έφαγε 8 χρόνια. Καταδικάστηκαν μαζί τους η Ελένη Φατούρου και η σ. Άννα που ήταν στην ομάδα, αλλά δεν θυμάμαι τις ποινές. Τον Αύγουστο του 1973 αποφυλακίστηκε μετά το ‘νικηφόρο δημοψήφισμα’ κατά της μοναρχίας, όταν ο Παπαδόπουλος έδωσε αμνηστία στους πολιτικούς κρατούμενους για να γιορτάσει την ανάληψη της Προεδρίας της Δημοκρατίας. Μετά την έξοδο από τη φυλακή, ο Δημήτρης πήγε μετανάστης στην Ολλανδία και επιστρέφοντας στην Ελλάδα το 1979, προσχώρησε στην Κομμουνιστική Διεθνιστική Λίγκα και στη συνέχεια στην Μαρξιστική Συσπείρωση και την ΟΚΔΕ μετά την ενοποίηση αυτών των οργανώσεων.

Τις τελευταίες δεκαετίες, ζούσε οριστικά στην Κρήτη και ήταν πάντα πολιτικά ενεργός, τα τελευταία χρόνια στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ παρά τα σοβαρά προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζε.

Θα τον θυμόμαστε πάντα, μας άφησε στο Ηράκλειο στις 2 Ιούνη, 2018.

Γιάννης Φελέκης

Περιοδικό «4», τεύχος 1