Κυβέρνηση και ΣΕΒ αποθρασύνονται
Να οργανώσουμε την εργατική αντεπίθεση
Του Παντελή Αυθίνου
Συστηματική επίθεση στο σύνολο των εργατικών δικαιωμάτων έχει εξαπολύσει πλέον η κυβέρνηση Καραμανλή. Το εισόδημα, το ασφαλιστικό, οι εργασιακές σχέσεις, το ωράριο, οι υπερωρίες, η μονιμότητα στο δημόσιο, όλα βρίσκονται στο κυβερνητικό στόχαστρο, ενώ παράλληλα, ένα νέο κύμα ιδιωτικοποιήσεων ξεκινάει στις ΔΕΚΟ στην παιδεία και την υγεία.
Το θέατρο του διαλόγου στήνεται επίσης συστηματικά, με την Οικονομική και Κοινωνική Επιτροπή (ΟΚΕ) να συνεδριάζει στις 26 του Απρίλη και τον Πρόεδρο της Γ.Σ.Ε.Ε. να κάνει «ηρωική αντίσταση» φωνάζοντας πως η κυβέρνηση «θα τον βρίσκει συνέχεια μπροστά της», ενώ ταυτόχρονα εμφανίζεται έτοιμος να συζητήσει το σύνολο των απαιτήσεων που έχει θέσει μέχρι σήμερα ο Σύνδεσμος Ελληνικών Βιομηχανιών (ΣΕΒ). Η ικανοποίηση της άρχουσας τάξης είναι επίσης φανερή. Ό ένας μετά τον άλλον παρελαύνουν από τα γραφεία του υπουργείου Εθνικής Οικονομίας, ο πρόεδρος του Σ.Ε.Β., ο πρόεδρος της ένωσης ελλήνων εφοπλιστών, ο στενός συνεργάτης του κ. Σημίτη διοικητής της τράπεζας της Ελλάδος, όλοι για να πουν έναν «ζεστό» λόγο και να συγχαρούν τον Αλογοσκούφη, για τα άθλια φορομπηχτικά μέτρα που ανακοίνωσε στα τέλη του Μάρτη, δίνοντας έτσι ένα μήνυμα στήριξης στην κυβερνητική επίθεση.
Η εργατική βάση πιέζει τις συνδικαλιστικές ηγεσίες
Την ίδια ώρα όμως αρχίζει να εκδηλώνεται φανερά η λαϊκή αγανάκτηση. Δεν αναφερόμαστε μόνο η ραγδαία πτώση της πρόθεσης ψήφου υπέρ της Ν.Δ. που καταγράφτηκε στα πρόσφατα γκάλοπ. Αλλά και στην συμμετοχή στις κινητοποιήσεις της προηγούμενης περιόδου. Οι απεργιακές κινητοποιήσεις στις τράπεζες, στον Ο.Τ.Ε., στον Ο.Σ.Ε., στους εμποροϋπάλληλους και στα δημόσια νοσοκομεία τον Φλεβάρη, υποχρέωσαν τελικά τις ηγεσίες της Γ.Σ.Ε.Ε. και της Α.Δ.Ε.Δ.Υ. να προχωρήσουν, έστω με το στανιό, σε πανελλαδική 4ωρη στάση εργασίας στις 17 του Μάρτη. Από την πλευρά τους οι ηγεσίες των ομοσπονδιών στις τράπεζες, στις ΔΕΚΟ και στους ιδιωτικούς υπαλλήλους, υποχρεώθηκαν και αυτές από την αγανάκτηση της βάσης, να πλαισιώσουν την 4ωρη στάση με 24ωρη απεργία την ίδια μέρα.
Χωρίς αμφιβολία, η πλειοψηφία Π.Α.Σ.Κ.Ε. – Δ.Α.Κ.Ε. στην Γ.Σ.Ε.Ε. και την Α.Δ.Ε.Δ.Υ., έχει αναβαθμίσει τον τελευταίο χρόνο την πολιτική του συμβιβασμού και της υποταγής, που ακολουθεί απέναντι στις προτεραιότητες της κυβέρνησης και των καπιταλιστών. Η πλειοψηφία της Γ.Σ.Ε.Ε., υπέγραψε διετή συλλογική σύμβαση εργασιακής ειρήνης με τον ΣΕΒ πέρυσι, δίνοντας ψίχουλα αντί για πραγματικές αυξήσεις στους εργαζόμενους. Εγκατέλειψε μαζί με την πλειοψηφία της Α.Δ.Ε.Δ.Υ. τους συμβασιούχους όμηρους στα χέρια της κυβέρνησης. Αρνήθηκε να κάνει απεργία για τον προϋπολογισμό τον Δεκέμβρη και ακύρωσε και αυτήν ακόμα την συγκέντρωση που είχε εξαγγείλει για τα μέσα του Δεκέμβρη, με πρόσχημα την «λεωφορειοπειρατεία».
Ακολουθώντας την ίδια τακτική, σκόπευε να περιοριστεί σε απλή συγκέντρωση στις 17 Μάρτη, την οποία μάλιστα θα προπαγάνδιζε με ζογκλέρ και ξυλοπόδαρους στην Έρμού. Η πίεση από τις απεργιακές κινητοποιήσεις, την έσπρωξε τελικά να κηρύξει απεργία με την μορφή 4ωρης στάσης. Όμως αρνήθηκε πεισματικά να μετατρέψει την 4ωρη στάση σε 24ωρη απεργία, παρά το γεγονός πως οι σημαντικότερες ομοσπονδίες το έκαναν. Ακόμα χειρότερα, ούτε στην αφίσα ούτε στις προκηρύξεις που κυκλοφόρησε η πλειοψηφία της Γ.Σ.Ε.Ε., υπήρχε κάποια αναφορά για την 4ωρη απεργιακή κινητοποίηση. Το ίδιο έγινε και από την πλειοψηφία της Α.Δ.Ε.Δ.Υ. Κάτω από την πίεση που της ασκούσε η κήρυξη 24ωρης απεργίας από τα νομαρχιακά τμήματα Λέσβου, Σάμου, Μυτιλήνης, Λάρισας, καθώς και από πρωτοβάθμια σωματεία των Ο.Τ.Α., υποχρεώθηκε να προχωρήσει στην κήρυξη 4ωρης στάσης εργασίας για τις 17 Μάρτη χωρίς φυσικά να την προπαγανδίσει στοιχειωδώς.
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες είναι πολύ σημαντικό το γεγονός, πως η συγκέντρωση των Γ.Σ.Ε.Ε. – Α.Δ.Ε.Δ.Υ. παρουσίασε μια ικανοποιητική συμμετοχή, κυρίως από εργαζόμενους των χώρων που βρίσκονταν σε 24ωρη απεργία.
Δυστυχώς, το ΠΑΜΕ, που έκανε επίσης 24ωρη απεργία στους χώρους που ελέγχει, ακολούθησε την γνωστή διασπαστική τακτική πραγματοποιώντας χωριστή κομματική διασπαστική συγκέντρωση στις 17 Μάρτη. Στέρησε έτσι από τους εργαζόμενους των ΔΕΚΟ, που έκαναν 24ωρη απεργία και βρίσκονταν στην συγκέντρωση των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, την δυνατότητα να διαδηλώσουν μαζί με τους εργαζόμενους που βρίσκονται σε χώρους που ελέγχει το ΠΑΜΕ και να αποδοκιμάσουν μαζί την συμβιβαστική πολιτική του Πολυζωγόπουλου. Πρόσφερε τελικά στον Πολυζωγόπουλο την δυνατότητα να αποφύγει την πίεση της εργατικής βάσης.
Ποιος θα οργανώσει την αντίσταση;.
Η συμμετοχή των εργαζομένων στην απεργιακή κινητοποίηση στις 17 Μάρτη, δείχνει ότι ο φετινός απεργιακός γιορτασμός της πρωτομαγιάς στις 11 του Μάη, θα μπορούσε να είναι ένας σημαντικός σταθμός στην εξέλιξη των εργατικών αγώνων και ένα εφαλτήριο για κλιμάκωση. Θα μπορούσε να αποτελέσει κορυφαία εργατική αντιμπεριαλιστική και διεθνιστική κινητοποίηση, κινητοποίηση αλληλεγγύης στον άγονα του παλαιστινιακού και του ιρακινού λαού, κινητοποίηση αντίστασης στην επιβολή του ευρωσυντάγματος και την περιστολή των διμοκρατικών δικαιωμάτων στην Ε.Ε. και κορυφαία αντικυβερνητική διαδήλωση. Είναι εξάλλου χαρακτηριστικό ότι η Π.Ο.Ε.ΔΗ.Ν. έχει κηρύξει 48ωρη απεργία για τις 11 και 12 του Μάη και η Α.Δ.Ε.Δ.Υ. έχει αποφασίσει 4ωρη στάση στις 12 του Μάη και νέα 24ωρη απεργία στις 18 του Μάη.
Για να είναι σε θέση όμως ο φετινός γιορτασμός της πρωτομαγιάς να κινητοποιήσει μαζικά τους εργαζόμενους, χρειαζόταν οι ηγεσίες της Γ.Σ.Ε.Ε. και της Α.Δ.Ε.Δ.Υ., να δώσουν στην απεργία και την διαδήλωση τον χαρακτήρα της πρώτης μεγάλης κινητοποίησης ενάντια στα κυβερνητικά μέτρα.
Πρώτα και κύρια στο θέμα της προστασίας του εργατικού εισοδήματος. Οι αυξήσεις στον Φ.Π.Α. εξανεμίζουν την αγοραστική δύναμη του εργατικού μισθού. Το ποσοστό αύξησης που προβλέπει η διετής συλλογική σύμβαση της Γ.Σ.Ε.Ε. -2,2% από 1/1/2005 και 3,3% από 1/9/2005 χωρίς ούτε μια στοιχειώδη ρήτρα αναπλήρωσης για τις απόλυες από τον πληθωρισμό- έχει ήδη υπερκεραστεί από την ακρίβεια. Η ηγεσία της Γ.Σ.Ε.Ε. θα έπρεπε να έχει καταγγείλει την συλλογική σύμβαση και η πρωτομαγιά να είναι η πρώτη απεργία για την διεκδίκηση αυξήσεων μέσα στο 2005. Άλλα ο Πολυζωγόπουλος παρά τους φραστικές καταγγελίες ενάντια στην αύξηση του Φ.Π.Α. δεν προχωράει στην καταγγελία της συλλογικής σύμβασης.
Στο θέμα του ασφαλιστικού, η κυβέρνηση προωθεί την αύξηση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης και την περικοπή των συντάξεων, εφαρμόζοντας τον νόμο του Ρέππα. Ταυτόχρονα, μια πρόσφατη αναλογιστική μελέτη που έκανε το ΙΝΕ-ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ σχετικά με το Ι.Κ.Α. αποδεικνύει, ότι η χρηματοδότηση με 1% του Α.Ε.Π. που προβλέπει ο παραπάνω νόμος, δεν εξασφαλίζει την βιωσιμότητα του ιδρύματος μέχρι το 2032, όπως ισχυριζόταν η κυβέρνηση Σημίτη και αποδεχόταν ο Πολυζωγόπουλος, αλλά μόλις μέχρι το 2017. Επιπλέον, καταρρίπτεται ο μύθος ότι η αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης μπορεί να δώσει απάντηση στην βιωσιμότητα του συστήματος. Η αύξηση των ορίων ηλικίας κατά ένα χρόνο προσφέρει παράταση ζωής στο σύστημα μόλις για 3,5 έως 4 μήνες. Αντίθετα η πάταξη της εισφοροδιαφυγής των εργοδοτών που ανέρχεται στο 20% προσφέρει στο σύστημα παράταση ζωής για 7 χρόνια! Αν μάλιστα προσθέσουμε σε αυτά τα ποσά και τα χρέη του δημόσιου και των εργοδοτών προς το ΙΚΑ που φθάνουν τα 6,2 δις ευρώ, τότε καταλαβαίνουμε πως η ρίζα του προβλήματος στο ασφαλιστικό είναι η άρνηση του κράτους και των αφεντικών να πληρώσουν και όχι οι συντάξεις και τα όρια ηλικίας για συνταξιοδότηση. Στην ίδια μελέτη εξάλλου αναφέρεται και το γεγονός πως το 73% των συνταξιούχων παίρνει σύνταξη χαμηλότερη από 500 ευρώ τον μήνα μαζί με τα δώρα! Το σημαντικότερο όμως είναι, πως μέσα από την μελέτη φαίνεται ξεκάθαρα και το ύψος της κλοπής που έχει συντελεστεί σε βάρος της κοινωνικής ασφάλισης την προηγούμενη πεντηκονταετία. Σε 30 τρις δραχμές ανέρχονται τα κλεμμένα αποθεματικά των ταμείων που δόθηκαν άτοκα δάνεια ή δάνεια με επιτόκιο χαμηλότερο από τον πληθωρισμό στους καπιταλιστές. Έτσι σήμερα η κοινωνική ασφάλιση στερείται αποθεματικών ικανών να συνεισφέρουν στην πληρωμή των συντάξεων. Δανεικά και αγύριστα αποθεματικά, εισφοροαπαλλαγή, εισφοροδιαφυγή, και εισφοροκλοπή από το κεφάλαιο, ανασφάλιστη εργασία και ανεργία, άρνηση του κράτους να συμμετέχει ικανοποιητικά στην χρηματοδότηση των ταμείων, αυτό είναι το πρόβλημα της κοινωνικής ασφάλισης. Και όσα λέγονται για πρόβλημα βιωσιμότητας και ανάγκη περιορισμού των ασφαλιστικών δικαιωμάτων, έχουν σαν στόχο να απαλλάξουν τους πραγματικούς ενόχους (καπιταλιστές και κράτος) από τις ευθύνες τους και να φορτώσουν πάλι τα βάρη στις πλάτες της εργατικής τάξης.
Αντί όμως η ηγεσία της Γ.Σ.Ε.Ε. να απαιτήσει εδώ και τώρα την επιστροφή των καταληστευμένων αποθεματικών, αντί να ζητήσει φορολογία του κεφάλαιο υπέρ της κοινωνικής ασφάλισης, ζητάει να εφαρμοστεί πλήρως ο νόμος του Ρέππα, και προτείνει να φορολογηθούν τα μηνιαία εισοδήματα από 1200 ευρώ και πάνω! Δηλαδή να φορτωθούν πάλι οι εργαζόμενοι το βάρος της διάσωσης της κοινωνικής ασφάλισης. Με αυτόν τον τρόπο όμως ο ίδιος ο Πολυζωγόπουλος άνοιξε τον δρόμο για την επίθεση στο ασφαλιστικό.
Για τις εργασιακές σχέσεις τέλος, στην περσινή συλλογική σύμβαση η Γ.Σ.Ε.Ε. συνυπέγραψε ρύθμιση, που διευρύνει το δικαίωμα του εργοδότη να απασχολεί υπερωριακά τον εργαζόμενο χωρίς άδεια από την επιθεώρηση εργασίας, από 3 σε 5 ώρες την εβδομάδα, συζητάει δε την προοπτική της ελαστικής διευθέτησης του χρόνου εργασίας σε ετήσια βάση, με αντάλλαγμα εβδομαδιαίο χρόνο εργασίας 39 ωρών.
Με ένα τέτοιο πλαίσιο αντιμετώπισης των εργοδοτικών επιθέσεων, η ηγεσία της Γ.Σ.Ε.Ε. δεν είναι δυνατόν να δώσει στον πρωτομαγιάτικο απεργιακό γιορτασμό, την μαζικότητα και τον αγωνιστικό παλμό που οφείλει να έχει η κορυφαία αυτή εργατική κινητοποίηση.
Αλλά και η Αυτόνομη Παρέμβαση (ΣΥΝ) παρακολουθεί συγχυσμένη τις εξελίξεις. Πιστεύοντας (γιατί άραγε) ότι ο Πολυζωγόπουλος, με το ΠΑ.ΣΟ.Κ. στην αντιπολίτευση, θα υψώσει τους αγωνιστικούς τόνους, έχει μετατραπεί σε ουρά των πρωτοβουλιών της Π.Α.Σ.Κ.Ε. Έτσι δεν πρότεινε απεργία τον περασμένο Δεκέμβρη για τον προϋπολογισμό και αναλώθηκε να προπαγανδίζει το συλλαλητήριο, μένοντας στα «κρύα του λουτρού» όταν αυτό αναβλήθηκε. Με τον ίδιο τρόπο σύρθηκε πίσω από την Π.Α.Σ.Κ.Ε. στις 17 Μάρτη και δεν πρότεινε την μετατροπή της 4ωρης στάσης σε 24ωρη απεργία. Στο θέμα δε της καταγγελίας της συλλογικής σύμβασης, «ψέλλισε» την απίθανη θέση πως αυτή είναι άκαιρη, γιατί μια καταγγελία τώρα θα στερούσε από τους εργαζόμενους τις αυξήσεις που θα πάρουν από 1/9/2005.
Το ΠΑΜΕ από την πλευρά του εξακολουθεί να περιχαρακώνει τα συνδικάτα που βρίσκονται στην επιρροή του και αποκόβει έτσι μια σημαντική μερίδα αγωνιστών από την υπόλοιπη εργατική τάξη. Πραγματοποίησε δική του συγκέντρωση στις 17 του Μάρτη και το ίδιο κάνει και στον γιορτασμό της Πρωτομαγιάς. Μπορεί έτσι το Κ.Κ.Ε. να πραγματοποιεί περιοδικά θεματικές επιδείξεις δύναμης, αλλά δεν συμβάλλει ούτε στην οργάνωση της αντίστασης ούτε στην ανάπτυξη των αγώνων. Αντίθετα, με την διασπαστική του τακτική προκαλεί την απογοήτευση στους αγωνιστές που επιζητούν μια ενωτική απάντηση στις επιθέσεις του κεφάλαιου, χρησιμεύει δε σαν άλλοθι αδράνειας για τον Πολυζωγόπουλο.
Οργάνωση στη Βάση – ριζοσπαστικά αιτήματα
Συμβιβασμός και υποταγή από την μια πλευρά. Διάσπαση και ηττοπάθεια από την άλλη. Αυτές είναι οι δύο όψεις της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας που υπονομεύουν την ικανότητα του κινήματος να απαντήσει στην κυβερνητική επίθεση.
Για όλους αυτούς τους λόγους, το βάρος της οργάνωσης της εργατικής αντίστασης πέφτει στους ωμούς των αγωνιστών της βάσης του κινήματος. Ξεκινώντας από τον απεργιακό γιορτασμό της πρωτομαγιάς, να δώσουμε το μαζικό αγωνιστικό παρών στην συγκέντρωση της Γ.Σ.Ε.Ε. και της Α.Δ.Ε.Δ.Υ., για να απαιτήσουμε από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες να απαντήσουν με απεργιακή δράση στα κυβερνητικά μέτρα. Στην ίδια την βάση των συνδικάτων να οργανώσουμε ενωτικά την αντίσταση τον συντονισμό και την κλιμάκωση των αγώνων. Να συσπειρωθούμε γύρω από ένα ριζοσπαστικό πλαίσιο αιτημάτων διεκδικώντας αυτά που χρειάζονται για να καλυφθούν οι εργατικές ανάγκες.
- 1200 ευρώ κατώτερο μισθό σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα με ρήτρα στις συλλογικές συμβάσεις που θα καλύπτει αυτόματα την αύξηση του πληθωρισμού.
- 35ωρο – 5θημερο – 7ωρο, χωρίς ελαστική διευθέτηση του εργάσιμου χρόνου.
- Κατάργηση των ελαστικών μορφών απασχόλήσης και των υπερωριών.
- Απαγόρευση των απολύσεων.
- Δημόσια καθολική υποχρεωτική Κοινωνική Ασφάλιση. Δημόσια δωρεάν Υγεία – Πρόνοια για όλο τον λαό. Αύξηση των συντάξεων και των επιδομάτων ανεργίας και επανασύνδεση τους με τις συλλογικές συμβάσεις. Αύξηση των εργοδοτικών εισφορών και της κρατικής συμμετοχής στην χρηματοδότηση της Κοινωνικής Ασφάλισης. Επιστροφή των κλεμμένων αποθεματικών των Ταμείων. Πάταξη της εισφοροδιαφιγή της εισφοροκλοπής και της εισφοροαπαλαγής. Κατάργηση της εργατικής εισφοράς. Μείωση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης. Η διοίκηση των Ασφαλιστικών Ταμείων αποκλειστικά στα χέρια των εργατών
ΤΠΤ - "4" 
