Εκλογές στο Ιράκ: προσπάθεια νομιμοποίησης της κατοχής
Tου Δημήτρη Τσίρκα
Μπορεί σε μία χώρα που βρίσκεται υπό ξένη κατοχή, κάτω από στρατιωτικό νόμο και εν μέσω συνεχών και αιματηρών μαχών (την ημέρα των εκλογών υπήρξαν 50 νεκροί από επιθέσεις ανταρτών) να διεξαχθούν ελεύθερες εκλογές;
Οι εκλογές της 30ης του Γενάρη στο Ιράκ χαιρετίστηκαν απ’ όλα σχεδόν τα δυτικά μέσα ενημέρωσης ως μία μεγάλη νίκη της δημοκρατίας και της ελευθερίας απέναντι στις δυνάμεις της τρομοκρατίας και του χάους. Τα υψηλά ποσοστά συμμετοχής που δόθηκαν στη δημοσιότητα από την προσωρινή κυβέρνηση εκλήφθηκαν ως άμεση υποστήριξη της πλειοψηφίας του ιρακινού λαού προς την αμερικανική πολιτική στη χώρα και ως καταδίκη της αντίστασης. Παράλληλα μία σειρά Ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, που στην αρχή είχαν ταχθεί κατά του πολέμου, έσπευσαν να αναγνωρίσουν τη νομιμότητα της διαδικασίας τείνοντας χείρα βοηθείας στην κυβέρνηση Μπους. Χαρακτηριστική ήταν η δήλωση του Γάλλου προέδρου Σιράκ σε τηλεφωνική συνομιλία του με τον αμερικανό πρόεδρο ότι: «οι εκλογές ήταν ένα σημαντικό βήμα στη προσπάθεια πολιτικής ανασυγκρότησης του Ιράκ». Ωστόσο, πόσο αξιόπιστες ήταν οι εν λόγω εκλογές; Μία πιο προσεκτική ματιά στα γεγονότα είναι αρκετή για να μας πείσει για το αντίθετο.
Προσπερνώντας την οργουελιανή θέση ότι σε μία χώρα που βρίσκεται υπό ξένη κατοχή, κάτω από στρατιωτικό νόμο και εν μέσω συνεχών και αιματηρών μαχών (την ημέρα των εκλογών υπήρξαν 50 νεκροί από επιθέσεις ανταρτών) μπορούν να διεξαχθούν ελεύθερες εκλογές, ας σταθούμε λίγο στον τρόπο με τον οποίο αυτές οργανώθηκαν. Στη ψηφοφορία συμμετείχαν 111 συνδυασμοί-κόμματα με το συνολικό αριθμό υποψηφίων ν’ ανέρχεται στις 7500 και αν αναλογιστεί κανείς ότι το σύνολο της χώρας αποτελούσε μία ενιαία εκλογική περιφέρεια, οι ψηφοφόροι έπρεπε να επιλέξουν ανάμεσα σε 7500 ονόματα, από τα οποία παραπάνω απ’ τα μισά δεν ανακοινώθηκαν πριν την ημέρα των εκλογών από το φόβο επιθέσεων. Για τον ίδιο λόγο τα περισσότερα κόμματα δεν μπόρεσαν να κάνουν κανενός είδους προεκλογική εκστρατεία, εκτός βέβαια από την Ενωμένη Ιρακινή Συμμαχία που υποστηρίζεται από το Σιστανί και κυρίως το κόμμα του προσωρινού πρωθυπουργού Αλάουι, που είχε στη διάθεσή του τον κρατικό μηχανισμό, τα μέσα ενημέρωσης αλλά και την αμέριστη υποστήριξη των κατοχικών δυνάμεων η οποία έφτασε σε γελοία επίπεδα με αμερικανούς στρατιώτες ν’ αφισοκολλούν υπέρ του.
Όσο για τα ποσοστά συμμετοχής, κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος. Ενώ στην αρχή η διορισμένη από τους Αμερικάνους και μυστική εφορευτική επιτροπή δήλωσε προσέλευση που ξεπερνούσε το 72% στο τέλος της ψηφοφορίας η ίδια αναθεώρησε προς τα κάτω το ποσοστό αυτό κάνοντας λόγο για 57% το οποίο σημαίνει πως ψήφισαν περίπου 8 από τα 14 εκατομμύρια των εγγεγραμμένων ψηφοφόρων (σε πληθυσμό 28 εκατομμυρίων!). Ωστόσο η αξιοπιστία των εν λόγω αποτελεσμάτων δύσκολα μπορεί να ελεγχθεί αφού οι περισσότεροι από τους ξένους παρατηρητές «παρατηρούσαν» τη διαδικασία από το Αμάν της Ιορδανίας, ενώ όσοι από αυτούς βρέθηκαν στο Ιράκ δεν τόλμησαν να ξεμυτίσουν από την οχυρωμένη πράσινη ζώνη. Ταυτόχρονα υπήρξαν μία σειρά από καταγγελίες για εκλογικές παρατυπίες όπως η μετακίνηση 150.000 ψηφοφόρων (σύμφωνα με τον Εκόνομιστ) για μία μέρα στο Κιρκούκ με αποτέλεσμα αυτή να περάσει σε Κουρδικά χέρια και η έλλειψη ψηφοδελτίων στη Μοσούλη που δεν επέτρεψε σε πάνω από 15.000 πολίτες να ψηφίσουν.
Στις Σουνιτικές περιοχές η προσέλευση ήταν μηδαμινή. Τα πρώτα αποτελέσματα είναι απογοητευτικά για του κατακτητές: 50.000 στη Μοσούλη με πληθυσμό 500.000, 4.000 με 5.000 στο Τικρίτ, μερικές εκατοντάδες στη Σαμάρα και το Ραμαντί, ολοκληρωτική αποχή στην κατεστραμμένη Φαλούτζα. Αντίθετη ήταν η εικόνα στις κουρδικές επαρχίες όπου ψηφίστηκε μαζικά η ενιαία λίστα Μπαρζανί-Ταλαμπανί κάτι που ήταν αναμενόμενο αφού οι Κούρδοι είναι οι μόνοι που υποστηρίζουν την αμερικανική κατοχή. Ωστόσο τα προβλήματα για την Ουάσιγκτον μόλις αρχίζουν, αφού οι Κούρδοι χρησιμοποίησαν τις εκλογές ως έμμεσο δημοψήφισμα για να καταδείξουν τη διάθεσή τους για ανεξαρτησία (ψηφίζοντας με 2 ψηφοδέλτια, ένα με την Ιρακινή σημαία και ένα με τη κουρδική), ενώ η νοθεία στο Κιρκούκ που έφερε την πλούσια αυτή σε πετρέλαιο πόλη στα χέρια τους θορύβησε τόσο πολύ την Τουρκία η οποία έφτασε στο σημείο, διαμέσου του υπουργού εξωτερικών Αμπτουλάχ Γκιούλ, να απειλήσει ακόμη και με εισβολή στο Βόρειο Ιράκ.
Μεγάλη απ’ ότι φαίνεται ήταν και η συμμετοχή των Σιιτών οι οποίοι όπως αναμένονταν στήριξαν μαζικά τη υποστηριζόμενη από το Σιστανί Ενωμένη Ιρακινή Συμμαχία, ένα συνασπισμό πολλών σιιτικών κομμάτων μεταξύ των οποίων και αυτό του πρώην πράκτορα της CIA Αχμέτ Τσαλαμπί. Η έκδοση φετφά από τον Σιστανί ο οποίος καθιστούσε θρησκευτικό καθήκον για τους πιστούς τη προσέλευση στις κάλπες, αλλά κυρίως η πίστη των σιιτών ότι οι εκλογές είναι το πρώτο βήμα για την απόσυρση των κατοχικών δυνάμεων από τη χώρα, κάτι που υπαινίσσονταν ακόμα και υποψήφιοι του κόμματος του Αλάουι έπεισαν τους τελευταίους να ψηφίσουν.
Ωστόσο η αποχώρηση δεν περιλαμβάνεται στα σχέδια του Λευκού Οίκου, όπως φαίνεται και από το χτίσιμο τεράστιων στρατιωτικών βάσεων στη χώρα. Οι εκλογές δεν είναι παρά ένας ελιγμός της Ουάσιγκτον για να νομιμοποιήσει τη κατοχή τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό δίνοντας τη ψευδαίσθηση της μετάβασης της εξουσίας σε μία «δημοκρατικά» εκλεγμένη ιρακινή κυβέρνηση. Είναι σχεδόν βέβαιο πως οι έδρες της 275μελούς βουλής καθώς και τα μέλη της νέας κυβέρνησης θα προκύψουν μέσα από παρασκηνιακές διαβουλεύσεις μεταξύ της ηγεσίας των Κούρδων , των Σιιτών και του Αλάουι, ο οποίος μάλλον θα διατηρήσει τη θέση του πρωθυπουργού. Η κυβέρνηση αυτή δεν θα είναι παρά μία μαριονέτα των κατοχικών δυνάμεων, όπως και η προηγούμενη. Η κατοχική διοίκηση έχει τοποθετήσει «ειδικούς συμβούλους» της αμερικανικής πρεσβείας σε κάθε υπουργείο ασκώντας ασφυκτικό έλεγχο σε όλη τη διοίκηση. Ο μόνος νόμος στη χώρα παραμένει ο αποικιακός Μεταβατικός Διοικητικός Νόμος (ΜΔΝ) του πρώην αμερικάνου κυβερνήτη Μπρέμερ, που προβλέπει τη πλήρη ιδιωτικοποίηση της ιρακινής οικονομίας και τη παράδοσή της στις ξένες πολυεθνικές. Για ν’ αλλάξει ο παραπάνω νόμος απαιτείται η ψήφος των δύο τρίτων της βουλής και η ομόφωνη απόφαση της τριμελούς προεδρίας γεγονός που δίνει τη δυνατότητα σε μία μαριονέτα των Αμερικάνων όπως ο Αλάουι να εμποδίζει κάθε τέτοιο σχέδιο.
Παράλληλα το νεοϊδρυθέν από τις κατοχικές δυνάμεις ανώτατο δικαστήριο έχει τη δυνατότητα να ακυρώνει κάθε νόμο της κυβέρνησης που δεν είναι συμβατός με τον ΜΔΝ, ενώ διορισμένες από τον Μπρέμερ Επιτροπές Ελέγχου με πενταετή θητεία θα ασκούν εποπτικό έλεγχο σε κάθε πτυχή της διοίκησης. Τέλος οι Αμερικάνοι θα συνεχίσουν να έχουν το μονοπώλιο των στρατιωτικών και αστυνομικών δυνάμεων της χώρας παραμένοντας ταυτόχρονα οι βασικοί χρηματοδότες της κυβέρνησης κάτι που τους δίνει τη δυνατότητα μέσα από δωροδοκίες και εξαγορές να κατευθύνουν ακόμη περισσότερο την πολιτική της.
Όλα αυτά έχουν ήδη αρχίσει να γίνονται αντιληπτά από πολλούς στο Ιράκ ακόμη και Σιίτες όπως ο ριζοσπάστης κληρικός Μοκτάντα Αλ Σάντρ, ο οποίος σε δήλωσή του κατηγόρησε ευθέως τον Σιστανί και την υποστηριζόμενη από αυτόν Σιιτική Λίστα για την άρνησή τους να συμπεριλάβουν στο προεκλογικό τους πρόγραμμα την αποχώρηση των κατοχικών στρατευμάτων δηλώνοντας ταυτόχρονα πως ο ίδιος δεν συμμετείχε στις εκλογές για να μην μετατραπεί σε πιόνι της Δύσης. Δεν είναι άλλωστε καθόλου τυχαία η κλιμάκωση των επιθέσεων των ανταρτών τις ημέρες μετά τις εκλογές οι οποίες στοίχισαν τη ζωή σε δεκάδες συνεργάτες των κατακτητών, κυρίως αστυνομικών.
Ο λαός του Ιράκ δεν έχει να ωφεληθεί σε τίποτα από αυτή τη παρωδία δημοκρατίας που του ετοίμασαν οι κατακτητές του και για το λόγο αυτό το κίνημα στη δύση οφείλει να εντείνει την πίεση προς τις δυτικές κυβερνήσεις για απόσυρση των στρατευμάτων, χωρίς την οποία καμιά δημοκρατία δεν πρόκειται να εγκαθιδρυθεί στην αρχαία αυτή χώρα.
ΤΠΤ - "4" 
