ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΕΝΩΣΗ
Να αντιμετωπίσουμε τις επιθέσεις των αστικών τάξεων
του Francois Sabado
Ο Francois Sabado είναι μέλος του ΠΓ της LCR, γαλλικό τμήμα της 4ης Διεθνούς. Το Δεκέμβριο του 2004 εκπροσώπησε την LCR και την 4η διεθνή στα συνέδρια του Espacio Alternativo στην Ισπανία και του PSR, πορτογαλικό τμήμα της 4ης Διεθνούς, στην Πορτογαλία. Το κείμενο που ακολουθεί αποτελεί το βασικό τμήμα της παρέμβασης του στα δύο αυτά συνέδρια.
Η Ευρώπη γνωρίζει μια νέα φάση βίαιης επίθεσης των κυρίαρχων τάξεων για να επιταχύνουν την ενσωμάτωση της ηπείρου στην καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση και να αναδομήσουν τους κοινωνικούς και οικονομικούς συσχετισμούς. Από τις συσκέψεις κορυφής της Λισσαβώνας και της Βαρκελώνης, οι σημαντικότερες κυβερνήσεις της Ε.Ε. προωθούν μια στρατηγική με στόχο να δοθούν νέα περιθώρια κοινωνικοοικονομικών ελιγμών στις ευρωπαικές αστικές τάξεις. Αυτή η στρατηγική έρχεται για να απαντήσει σε μια νέα έκφραση των ενδοιμπεριαλιστικών αντιφάσεων. Αντιφάσεις που εκφράστηκαν με τον πόλεμο στο Ιράκ αλλά που παραπέμπουν σε έναν ανελέητο αγώνα για να αποσπάσουν τα μεγαλύτερα κομμάτια από την παγκόσμια οικονομία. Μιά άλλη εκδήλωση αυτού του νέου εσωκαπιταλιστικού ανταγωνισμού είναι, σήμερα, η πολιτική της πτώσης της τιμής του δολαρίου, που έχει στόχο να ευνοήσει τις αμερικάνικες επιχειρήσεις και προιόντα. Πιασμένες στην καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση, οι ευρωπαικές άρχουσες τάξεις, απαντούν σε αυτό το νέο ανταγωνισμό με μια αναδόμηση των κοινωνικών και οικονομικών συσχετισμών.
Πρόκειται για μια προσπάθεια εγκατάλειψης ό,τι έχει απομείνει από το «ευρωπαικό κοινωνικό μοντέλο», ανάπτυξης μιας σειράς μέτρων για τη μείωση του κόστους εργασίας, αποδιάρθρωσης του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης, ιδιωτικοποίησης των δημόσιων υπηρεσιών, αύξησης του χρόνου εργασίας, όπως κάνουν τώρα οι γερμανικές, βέλγικες και γαλλικές επιχειρήσεις ακυρώνοντας τους μηχανισμούς μείωσης του χρόνου εργασίας. Αυτή η επίθεση αναπτύσσεται παντού, ιδιαίτερα στη Γερμανία, χώρα που, από μια άποψη, εξέφραζε αυτό που αποκαλούσαν «κράτος πρόνοιας». Η κυβέρνηση Σρέντερ αποχαλινώθηκε τους τελευταίους μήνες, μειώνοντας δραστικά τα δικαιώματα των ανέργων, παρατείνοντας το χρόνο εργασίας, μειώνοντας το ποσοστό κάλυψης ορισμένων σημαντικών φαρμάκων. Τέλος, η γερμανική βιομηχανία κατάργησε περισσότερες από 41.000 θέσεις εργασίας το Σεπτέμβρη και Οκτώβρη του 2004. Αυτό επιβεβαιώνει άλλη μια φορά ότι με μια κυβέρνηση της αριστεράς – του SPD και των Πράσινων- δεν υπάρχουν περιθώρια στον φιλελεύθερο παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό για κευνσιανές ή νεοκευνσιανές αναπτυξιακές πολιτικές.
Αυτή η πολιτική ασκείται τόσο από δεξιές κυβερνήσεις, όπως του Σιράκ ή του Μπερλουσκόνι, όσο και από αριστερές, όπως του Σρέντερ ή του Μπλαιρ. Ας σημειωθεί ότι αν και η κυβέρνηση Ζαπατέρο πήρε μια σειρά τολμηρά μέτρα τόσο για την απόσυρση των ισπανικών δυνάμεων από το Ιράκ όσο και στο κοινωνικό επίπεδο (δικαιώματα γυναικών, γάμοι ομοφυλόφιλων κλπ) εφαρμόζει βασικά μια νεοφιλελεύθερη καπιταλιστική πολιτική. Τόσο η δεξιά όσο και η παραδοσιακή αριστερά, εγγράφονται στο νεοφιλελεύθερο πλαίσιο, γεγονός που τις οδηγεί να οξύνουν τις αντικοινωνικές και αντιδημοκρατικές επιθέσεις. Πρέπει να στηριχτούμε στα κινήματα απόρριψης αυτής της πολιτικής. Πρέπει, επίσης να κάνουμε τη «συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης». Όταν η δεξιά βρίσκεται στην κυβέρνηση και η αριστερά στην αντιπολίτευση, οι μισθωτοί και οι πολίτες μπορούν, κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες, να χρησιμοποιήσουν τα κόμματα της αριστεράς για να εκφράσουν την απόρριψη τους αυτή. Σε αυτή τη φάση αυτό δεν αλλάζει τη σχέση τους με τα κόμματα αυτά γιατί βρισκόμαστε σε μια νέα ιστορική περίοδο, που σημαδεύεται από τη σοσιαλφιλελεύθερη εξέλιξη των ΣΚ και την κάμψη των κομμάτων σταλινικής προέλευσης. Ετσι το γαλλικό ΚΚ δεν συνδέθηκε σε καμιά περίπτωση με τις κινητοποιήσεις απόρριψης των νεοφιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων του συνταξιοδοτικού το 2003, αλλά ωστόσο επωφελήθηκε εκλογικά από αυτή την απόρριψη, λίγους μήνες αργότερα, στις περιφερειακές και ευρωπαικές εκλογές του 2004. Η ψήφος για την αριστερά δεν σημαίνει μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στα κόμματα αυτά ούτε έλεγχο του μηχανισμού τους από το μαζικό κίνημα. Στα λαικά στρώματα εκφράζει το φόβο και την απέχθεια για τις νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις, τη θέληση να περιορίσουν την έκταση τους τιμωρώντας εκείνους που είναι οι πρωτεργάτες τους. Όταν κυβερνάει η υπερφιλελεύθερη δεξιά, πρέπει να οργανώσουμε την κινητοποίηση με στόχο να διώξουμε τη δεξιά κυβέρνηση στο δρόμο και στις κάλπες, και να συμμετέχουμε ενεργά σε αυτήν, γιατί είναι μια πλευρά του αγώνα μας για μια εναλλακτική στο νεοφιλελευθερισμό λύση. Το δύσκολο για την αντικαπιταλιστική αριστερά είναι να εμφανιστεί σαν ένα αποτελεσματικό εργαλείο, ακόμη και στο εκλογικό επίπεδο, για να φτάσει στο τέλος του αυτός ο αγώνας. Αυτό το όριο φάνηκε στη Γαλλία, στις τελευταίες εκλογές.
Λογικά όταν η σοσιαλιστική αριστερά είναι κυβέρνηση και εφαρμόζει τα καπιταλιστικά πλάνα, τομείς των λαικών τάξεων απορρίπτουν τη φιλελεύθερη πολιτική τους και το εκφράζουν εκλογικά, τιμωρώντας τους. Στην περίπτωση αυτή προωθούμε, χωρίς κανέναν ενδοιασμό μιά πολιτική κινητοποιήσεων ενάντια στις κυβερνήσεις αυτές, προβάλοντας ακόμη πιό τολμηρά την ανάγκη για μιά πραγματική εναλλακτική λύση. Ας θυμηθούμε ότι το 1998, η Κομμουνιστική Επανίδρυση αρνήθηκε, δίκαια, να υπερψηφίσει την πολιτική της ιταλικής κεντροαριστεράς και προκάλεσε την πτώση της κυβέρνησης.
Πρέπει να εκτιμούμε τις απότομες αλλαγές της πολιτικής κατάστασης και να προσαρμόζουμε τους τακτικούς μας στόχους. Ακόμη περισσότερο επειδή εαν η πολιτική αυτή είναι βίαια, εαν έχει ήδη κάποιες επιτυχίες που οδήγησαν τον κόσμο της εργασίας σε υποχωρήσεις, αυτή η βιαιότητα έχει προκαλέσει μιά απόρριψη του φιλελευθερισμού, εντάσεις και στοιχεία πολιτικής κρίσης στους περισσότερους παραδοσιακούς πολιτικούς σχηματισμούς της Ευρώπης. Κρίση στη δεξιά – Ιταλία, Γαλλία με τη μονομαχία Σιράκ – Σαρκοζύ, πορτογαλία με την παραίτηση της κυβέρνησης Σαντάνα και τις πρόωρες εκλογές … – αλλά επίσης κρίση μέσα στην σοσιαλφιλελεύθερη αριστερά όπου τμήματα της σοσιαλδημοκρατίας θεωρούν ότι η προσαρμογή στο νεοφιλελευθερισμό πήγε πολύ μακριά, ιδίως όταν υπάρχουν αξιόλογες κοινωνικές απορρίψεις. Αυτό εξηγεί τις διαφοροποιήσεις στη Γερμανία με την εμφάνιση της «Εκλογικής εναλλακτικής λύσης για την εργασία και την κοινωνική δικαιοσύνη» ή τη θέση ενός Λωράν Φαμπιούς μέσα στο γαλλικό ΣΚ ενάντια στο Ευρωσύνταγμα. Τα ρεύματα αυτά δεν έρχονται σε ρήξη με το πλαίσιο των φιλελεύθερων πολιτικών αλλά θεωρούν ότι αυτές πάνε πολύ μακριά … και αυτές οι εντάσεις και οι πολιτικές κρίσεις υπονομεύουν τη νομιμότητα των νεοφιλελεύθερων σχεδίων. Πρέπει να παρακολουθούμε προσεκτικά όλες αυτές τις απόψεις και τις διαφοροποιήσεις για να βρούμε σημεία στήριξης για την οργάνωση των αντιστάσεων στις καπιταλιστικές επιθέσεις.
Από την άποψη αυτή, τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος μέσα στο γαλλικό ΣΚ δείχνουν την εξέλιξη της σοσιαλδημοκρατίας και τις συνέπειες των κοινωνικών αντιστάσεων μέσα σε αυτούς τους σχηματισμούς. Το γαλλικό ΣΚ έχει κάποιες ιδιαιτερότητες σε ευρωπαικό επίπεδο. Είναι το μόνο ευρωπαικό ΣΚ όπου 40% των αγωνιστών του ψηφίζουν «ΟΧΙ» στο Ευρωσύνταγμα. Δεν έχουμε ανάλογες εκδηλώσεις σε άλλο Σ.Κ. Οι «αριστεροί» σοσιαλδημοκράτες σε άλλα κόμματα καλούν, γενικά, να ψηφίσουν «ΝΑΙ», όπως στην Ισπανία και την Πορτογαλία. Αυτό το 40% των αντιτιθέμενων στο Ευρωσύνταγμα παραμένει μια ιδιαιτερότητα και ένα σημείο ενίσχυσης των ενωτικών αγώνων για το «ΟΧΙ» που έρχονται. Αλλά το 60% υπέρ του «ΝΑΙ» στο γαλλικό ΣΚ αποτελούν μια στροφή για το κόμμα αυτό. Οπως εξηγεί ο σημαντικότερος ηγέτης του το «ΝΑΙ» αυτό επικυρώνει την ενσωμάτωση του γαλλικού ΣΚ στην ευρωπαική σοσιαλδημοκρατία …. και μιά κάποια ρήξη με το Σ.Κ. του Επινέ. Το «ΝΑΙ» παρουσιάζεται από τους οπαδούς του σαν μια βασική πολιτική πράξη προσχώρησης σε εκείνο που η ηγεσία αποκαλεί «ρεφορμισμό της αριστεράς», που δεν είναι ούτε αριστερός ούτε ρεφορμισμός αλλά έρχεται σε ρήξη με την ιστορία ενός ΣΚ που στηρίζεται στην ένωση της αριστεράς… Το «ΝΑΙ» του ΣΚ στη Γαλλία επιβεβαιώνει επομένως ένα βάθεμα μιάς ολόκληρης διαδικασίας προσαρμογής του κόμματος αυτού στην τωρινή καπιταλιστική οικονομία και πολιτική που επιβάλουν στην παραδοσιακή αριστερά, όταν γίνεται κυβέρνηση, να προχωρεί σε μετωπικές επιθέσεις στο βιοτικό επίπεδο και τους όρους εργασίας των λαικών τάξεων.
Σ’ αυτό το δυσμενές για τους εργαζόμενους πλαίσιο, οι μισθωτοί, αλλά και ευρύτερες λαικές πλειοψηφίες, απορρίπτουν το νεοφιλελευθερισμό. Αυτό οδηγεί σε όλο και πιο σύντομους και συχνούς κύκλους εναλλαγής. Οι «απερχόμενοι» φφεύγουν κανονικά. Ετσι οι αντιστάσεις αυτές μεταφράζονται, στις γενικές ή περιφερειακές εκλογές, σε πλειοψηφίες ενάντια στο κόμμα που κυβερνάει, ενάντια στη δεξιά στη Γαλλία, Ιταλία, την Ισπανία και, μάλλον σύντομα, στην Πορτογαλία, ενάντια στη σοσιαλφιλελεύθερη αριστερά στην Αγγλία ή στη Γερμανία. Οι μισθωτοί που υφίστανται κοινωνικές ήττες ή αντιμετωπίζουν το μπλοκάρισμα των ααγώνων τους τείνουν να χρησιμοποιήσουν το ψηφοδέλτιο για να τιμωρήσουν αυτούς που είναι στην εξουσία. Στο πεδίο των κοινωνικών αγώνων η κατάσταση είναι άνιση από χώρα σε χώρα.
Η Ιταλία γνώρισε μιά μαζική 24ωρη γενική απεργία με περισσότερους από 6 εκατομμύρια απεργούς. Οι Κάτω Χώρες έζησαν μιά από τις μεγαλύτερες απεργίες τους των τελευταίων χρόνων ενάντια στις κοινωνικές μεταρρυθμίσεις της κυβέρνησης.
Η Γερμανία είχε ήδη ένα κύμα διαδηλώσεων ενάντια στην Ατζέντα 2010 του καγκελλάριου Σρέντερ και απεργίες ενάντια στην κατάργηση θέσεων εργασίας που, σ’ αυτή τη φάση, κατέληξαν σε αποτυχία.
Στη Γαλλία οι απεργίες ενάντια στη μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού ή την ιδιωτικοποίηση του ηλεκτρικού και του γκαζιού κααι οι κινητοποιήσεις ενάντια στη μεταρρύθμιση των κοινωνικών ασφαλίσεων κατέληξαν σε ήττες.
Στο πεδίο των κοινωνικών κινημάτων και αγώνων, κάθε εθνική συγκυρία είναι ιδιαίτερη, σημαδεύεται από τις ανόδους και τις πτώσεις των ταξικών αγώνων, αλλά οι συνολικοί πολιτικοί και κοινωνικοί συσχετισμοί δύναμης εκτρέφουν τακτικά κοινωνικές αντιστάσεις. Το πρόβλημα δεν βρίσκεται εκεί. Οι δυσκολίες βρίσκονται αλλού. Οι συντεταγμένες της ιστορικής περιόδου, ο απολογισμός του προηγούμενου αιώνα, τα εμπόδια όπου προσκρούει κάθε προοπτική κοινωνικής αλλαγής έχουν βαθειές συνέπειες στους μαχητικότερους και πιό προχωρημένους τομείς. Οι αγώνες δεν μεταφράζονταΙ σε ανάπτυξη μιάς συνείδησης για το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας, ακόμη λιγότερο σε μιά επαναστατική συνείδηση. Τα κοινωνικά κινήματα, τα συνδικάτα, τα κόμματα, ακόμη και τα ρεύματα «ταξικής πάλης» δεν γνωρίζουν οργανική ανάπτυξη. Οι εκλογικοί χώροι που έχουν κατακτηθεί από επαναστατικούς ή αντικαπιταλιστικούς σχηματισμούς, όπως η LCR στη Γαλλία κατά τις προεδρικές εκλογές του 2002 ή το Μπλοκ της Αριστεράς στην Πορτογαλία κατά τις τελευταίες εκλογές, είναι περισσότερο το αποτέλεσμα της κρίσης της παραδοσιακής αριστεράς – ιδιαίτερα των ΚΚ – παρά μιάς αυτοενεργοποίησης του μαζικού κινήματος.
Στο πλαίσιο αυτό, ένα νέο κίνημα αποδεσμεύεται από το σώμα των προβλημάτων του παραδοσιακού εργατικού κινήηματος, είναι το αντιπαγκοσμιοποιητικό κίνημα, ιδιαίτερα στη νεολαία. Παρατηρείται μιά συσπείρωση αποφασιστικής σημασίας για την οικοδόμηση ενός συσχετισμού δυνάμεων ενάντια στα νεοφιλελεύθερα σχέδια και για την ανανανέωση των γενεών της αριστεράς και των αντικαπιταλιστικών σχημάτων. Το Κίνημα αυτό μπορεί να μη βρίσκεται στο ύψος των καπιταλιστικών επιθέσεων, των διαδικασιών της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης ή της ένοπλης παγκοσμιοποίησης που κάνει θραύση στο Ιράκ. Αλλά έχει μιά στρατηγική σημασία σαν πλατύ ενιαίο μέτωπο ενάντια στην παγκοσμιοποίηση, μέτωπο όλων των ρευμάτων, όλων των εμπειριών, όλων των συλλογικοτήτων, αλλά επίσης σαν πεδίο διαπάλης και ανταλλαγής ιδεών στα θέματα της πολιτικής και προγραμματικής εναλλακτικής λύσης.
Στο πλαίσιο αυτό τα στοιχεία μιάς εναλλακτικής λύσης πρέπει να διαρθρώνονται γύρω από τους 3 άξονες :
Ι. Μιά πολιτική ενότητας στη δράση. Η τωρινή φάση όπου παρεμβαίνουμε είναι για το εργατικό κίνημα μιά αμυντική φάση, μια φάση αντίστασης Αυτό σημαίνει ότι βλέπουμε θετικά και συμμετέχουμε σε όλα τα κινήματα, σε όλους τους αγώνες, ακόμη και στους πιό στοιχειώδεις, προσπαθώντας να αποκαταθεί η αυτοεμπιστοσύνη των εργαζόμενων και των νέων, να έχχουμε νίκες, έστω και επιμέρους. Στο πλαίσιο αυτό πρέπει να αναπτύξουμε μιά ενιαιομετωπική πολιτική στις κινητοποιήσεις, μιά πολιτική ενιαίας, δημοκρατικής, πλουραλιστικής οικοδόμησης των μαζικών κινημάτων. Αυτή είναι η πολιτική μας για την οικοδόμηση του αντιπολεμικού ή του αντιπαγκοσμιοποιητικού κινήματος. Είναι επίσης η απάντηση μας στο θέμα του Ευρωσυντάγματος. Ιδιαίτερα, στις χώρες όπου θα γίνουν δημοψηφίσματα, κάνουμε ενωτική εκστρατεία όλων των δυνάμεων της αριστεράς που είναι ενάντια στο Ευρωσύνταγμα για το «ΟΧΙ».
ΙΙ. Στοιχεία προγραμματικής απάντησης. Η επανοικοδόμηση ενός προγραμματικού σχεδίου που συνδυάζει το κοινωνικό πρόβλημα στην πλατειά έννοια του όρου, εισάγοντας το φεμινισμό και την οικολογία, σε αντικαπιταλιστική προοπτική. Πρέπει να παίρνουμε υπόψη μας το εθνικό ζήτημα, σε κάθε χώρα όπου τίθεται, συνδυάζοντας το με το κοινωνικό ζήτημα. Αυτές οι προγραμματικές απαντήσεις πρέπει να ξεκινούν από τις διεκδικήσεις και τις απαιτήσεις του μαζικού κινήματος για να «πάνε μέχρι το τέρμα». Μια κόκκινη κλωστή πρέπει να οδηγεί τη δράση μας : η λογική των κοινωνικών δικαιωμάτων, η ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών πρέπει να προηγείται της λογική ς του καπιταλιστικού κέρδους και της ανταποδοτικότητας. Οπως σημείωνε το βασικό σύνθημα της εκλογικής καμπάνιας της LCR «οι ζωές μας πρέπει να προηγούνται από τα κέρδη τους». Ετσι ένα πρόγραμμα δημοκρατικών και κοινωνικών αναγκών πρέπει να βάζει τα προβλήματα μιάς άλλης κατανομής του πλούτου και ενός ελέγχου στην ατομική ιδιοκτησία των μεγάλων επιχειρήσεων και του κεφαλαίου, είτε με την υπεράσπιση και την επέκταση των δημοσίων υπηρεσιών, είτε με μέτρα που περιορίζουν τις εργοδοτικές εξουσίες. Αυτό το πρόγραμμα μπορεί να εκφράζεται – όπως το κάνει το Μπλοκ της Αριστεράς στην Πορτογαλία – με την απαίτηση 5 μέτρων όπως : ένα σχέδιο απασχόλησης ενάντια στην ανεργία και την προσωρινή εργασία, την άρνηση της μετατροπής των νοσοκομείων σε Ανώνυμες Εταιρίες, το δικαίωμα για ελεύθερη και δωρεάν έκτρωση, ττη νομιμοποίηση των μεταναστών χωρίς χαρτιά και τη μάχη ενάντια στη διαφθορά. Αλλά ξέρουμε ότι σήμερα, στη νεοφιλελεύθερη Ευρώπη που γνωρίζουμε, κάθε προώθηση ενός σοβαρού σχεδίου ενάντια στην προσωρινή απασχόληση απαιτεί μιά σύγκρουση με την εργοδοσία και την κυβέρνηση, μια ρήξη με τις τωρινές ισορροπίες της καπιταλιστικής οικονομίας…
ΙΙΙ. Μια θέση για τα ζητήματα της εξουσίας και της κυβέρνησης. Το ζήτημα της αντικαπιταλιστικής εναλλακτικής λύσης πρέπει να περιλαμβάνει και μιά απάντηση για το ζήτημα της εξουσίας και της κυβέρνησης. Αυτό το ζήτημα τίθεται στις εσωτερικές συζητήσεις της αριστεράς. Μπορεί ακόμη, άμεσα ή έμμεσα, να μας τεθεί κατά την παρέμβαση μας. Το ζήτημα αυτό, εδώ και πολλά χρόνια, διχάζει το εργατικό κίνημα. Διχάζει και την αριστερά σε εκείνη των σοσιαλιστικών κομμάτων και σ’ εκείνη των αντικαπιταλιστικών σχηματισμών, των ρευμάτων που συνδέονται με το κομμουνιστικό κίνημα. Είναι μιά απο τις διαφορές ανάμεσα στη Διάσκεψη της αντικαπιταλιστικής αριστεράς και στο Κόμμα της Ευρωπαικής Αριστεράς, που αποτελείται από πολλά ΚΚ από τα οποία τα περισσότερα έχουν την άποψη της αναγκαιότητας της κυβέρνησης μαζύ με τους σοσιαλιστές… Στη Γαλλία η κυβέρνηση της πλουραλιστικής αριστεράς περιλάμβανε το ΣΚ, αλλά και το ΚΚ και τους πράσινους. Στη Γερμανία το PDS (που προέκυψε από το πρώην κυρίαρχο κόμμα στην Α. Γερμανία) έχει ενσωματωθεί σε συνασπισμούς τοπικών κυβερνήσεων ή σε άλλους που διαχειρίζονται μεγάλες πόλεις, όπως το Βερολίνο, με το ΣΚ και τους Πράσινους. Στην Ισπανία η ηγεσία της Ενωμένης Αριστεράς υπερασπίζει μιά πολιτική «πλειοψηφίας της αριστεράς» για να στηρίξει την κυβέρνηση Θαπατέρο. Η αριστερή τάση του Espacio Alternativo, όπου μετέχουν και οι σύντροφοι μας, απορρίπτει αυτή την πρόταση και απαιτεί μια πολιτική «αριστερής αντιπολίτευσης» στην κυβέρνηση. Πιο πρόσφατα, η ηγεσία της Κομμουνιστικής Επανίδρυσης στην Ιταλία έκανε μιά στροφή με στόχο τη δημιουργία των προυποθέσεων για τη συμμετοχή της σε μιά κυβέρνηση, όπου θα κυριαρχεί η κεντροαριστερά και ο Ρομάμο Πρόντι, πρώην πρόεδρος της Κομμισιόν. Οι σύντροφοι μας, προτείνοντας μιά εκλογική συμφωνία ενάντια στη δεξιά, κάνουν αγώνα ενάντια στην συμετοχή της Κομμουνιστικής Επανίδρυσης σε μια κυβέρνηση του τύπου αυτού, που, όπως και παλιότερα, θα υιοθετήσει την καπιταλιστική πολιτική όλων των κυβερνήσεων που εγγράφονται στο φιλελεύθερο πλαίσιο… Πέρα από την Ευρώπη, στη Βραζιλία, αντιμετωπίζουμε μια κατάσταση συμμετοχής σε κυβέρνηση. Αλλά ο απολογισμός των 2 ετών της κυβέρνησης Λούλα επιβεβαίωσε τα πρώτα της βήματα. Σεβόμενη τις συμφωνίες με το ΔΝΤ και την πολιτική της χρηματιστικής αγοράς, η κυβέρνηση Λούλα, έκανε μια περιορισμένη αγροτική μεταρρύθμιση, αποφάσισε μιά φιλελεύθερου τύπου μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού των δημοσίων υπαλλήλων και δεν περιόρισε την ανεργία ούτε τη φτώχεια. Αποτέλεσμα : μια πολιτική αποκινητοποίησης και κατάρρευσης των αυταπατών των τομέων που ακολουθούσαν το ΡΤ. Το ζήτημα της ρήξης της αριστεράς του ΡΤ, και ιδιαίτερα της τάσης Σοσιαλιστική Δημοκρατία, με την κυβέρνηση έχει τεθεί. Δεν μπορείς να οικοδομήσεις μιά εναλλακτική λύση στην κυβέρνηση Λούλα και να συμμετέχεις σε αυτήν. Για το ρεύμα μας, το ζήτημα της κυβέρνησης πρέπει να συνδέεται με την πολιτική της. Είμαστε θετικοί σε κυβερνήσεις ρήξης με τον καπιταλισμό, κοινωνικής μετατροπής που ανοίγει το δρόμο για το σοσιαλισμό. Πράγματι δενμ μπορούμε να ικανοποιήσουμε τις κυριότερες λαικές διεκδικήσεις χωρίς να έρθουμε σε ρήξη με τους καπιταλιστικούς θεσμούς και την οικονομία. Γιαυτό η αντικαπιταλιστική αριστερά δεν μπορεί να συμμετέχει σε κυβερνήσεις που εγγράφονται στο πλαίσιο αυτό. Αυτό, για παράδειγμα, οδηγεί τους πορτογάλους συντρόφους μας στην άρνηση κάθε συμμετοχής ή υποστήριξης σε μια κυβέρνηση ΣΚ, αντίθετα με το ΚΚ Πορτογαλίας, που άλλοτε ήταν ιδιαίτερα αντι-ΣΚ… Επίσης απορρίπτουν κάθε συνολική κοινοβουλευτική συμφωνία με τους σοσιαλιστές και θα ψηφίζουν κατά περίπτωση, ανάλογα με το μέτρο, ανάλογα με το νόμο, ό,τι είναι θετικό για τους εργαζόμενους και θα καταπολεμούν ό,τι είναι αρνητικό.
Ξεκινάμε μιά νέα φάση οικοδόμησης αντικαπιταλιστικών σχηματισμών και επαναστατικών ρευμάτων και οργανώσεων. Οι νέες συντεταγμένες της περιόδου φέρνουν στην ημερήσια διάταξη την αναζήτηση νέων δρόμων για τη δημιουργία πλατειών αντικαπιταλιστικών κομμάτων. Αυτό προυποθέτει, πρώτα, μιά συζήτηση για το περιεχόμενο – πολιτικό πρόγραμμα, πλαίσιο και προφίλ που θα αποτελούν μιά εναλλακτική λύση στο σοσιαλφιλελευθερισμό, ιδιαίτερα στο θέμα της κυβέρνησης. Πρέπει επίσης να αναζητούμε τη συσπείρωση, τη σύγκλιση πολιτικών δυνάμεων με διαφορετικές κουλτούρες, ξεπερνώντας τις υπάρχουσες οργανώσεις.
Σε κάθε περίπτωση ανάδυσης αυτών των νέων δυνάμεων, ο διάλογος ανάμεσα σε πολιτικές οργανώσεις ή ρεύματα είναι αποφασιστικός. Το περιεχόμενο και η μορφή των οργανώσεων είναι αποφασιστικά ιδδιαίτερα αν τα αντικαπιταλιστικά ρεύματα αντιμετωπίζουν στη φάση αυτή την παρακάτω αντίφαση : μπορούν να καταλάβουν έναν αξιοσημείωτο πολιτικό χώρο – όπως το Μπλοκ της Αριστεράς στην Πορτογαλία ή το Σκωτσέζικο Σοσιαλιστικό Κόμμα (SSP) – χωρίς αυτό να αντιστοιχεί σε ένα σημαντικό επίπεδο αυτενέργειας του μαζικού κινήματος. Η ανάπτυξη τους προέρχεται, κύρια, από την κρίση της παραδοσιακής αριστεράς, τη σοσιαλφιλελεύθερη εξέλιξη των ΣΚ και την κάαμψη των ΚΚ, σε συνδυασμό με τις ιδιαίτερες εθνικές συνθήκες. Αμέσως οι αντικαπιταλιστικοί ή επαναστατικοί σχηματισμοί γνωρίζουν εντάσεις και αντιφάσεις ανάμεσα στη σημαντική εισαγωγή τους στην πολιτική, θεσμική και δημόσια ζωή και σε μια πολιτικο-οργανωτική πραγματικότητα, σαφώς υποδεέστερη της επιρροής τους. Αυτό μας καλεί να καθορίσουμε το «περιεχόμενο που απαιτείται» για να αναπτυχθούν οι οργανώσεις μας, διατηρώντας την ανεξαρτησία τους και την ικανότητα τους να εκφράζουν την πολιτική και κοινωνική δραστηριότητα των λαικών τάξεων.
ΤΠΤ - "4" 
