ΝΕΑ ΔΙΚΗ Ε.Λ.Α.
Να σπάσουμε την σιωπή!
του Μ.Π.
Στο προηγούμενο άρθρο μας αναφερθήκαμε στην απόφαση για την πρώτη «Δίκη του ΕΛΑ» όπου κυριάρχησε η εξαίρεση της Γενικής – Συλλογικής Ενοχής (βλ. ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ Νο 77). Συζητήσαμε αυτή την απόφαση ως ένα ακόμη σταθμό στην ανάπτυξη καθεστώτος έκτακτης ανάγκης σε συνδυασμό μάλιστα και με το ζήτημα των «ειδικών φυλακών» για τους πολιτικούς κρατούμενους. Σήμερα, που η δεύτερη «Δίκη του ΕΛΑ» βρίσκεται σε αρχικό στάδιο, είναι ενδιαφέρον να δούμε τις «γέφυρες» που επινοεί η εισαγγελική αρχή για να περάσει από την πρώτη δίκη στην δεύτερη και να κεφαλαιοποιήσει έτσι τα μέχρι τώρα «κέρδη».
Σ΄ αυτή τη νέα δίκη λοιπόν, στην οποία δικάζονται πάλι τα ίδια πρόσωπα για την ίδια υπόθεση, προστίθεται τώρα με απροκάλυπτο τρόπο και ο Γιάννης Σερίφης. Ο νέος στόχος είναι η επιβεβαίωση της προηγούμενης απόφασης από την μια και, κυρίως, η αναβάθμιση της ομηρίας υπό την οποία τελεί εδώ και 25 χρόνια ο Γιάννης Σερίφης, από την άλλη.
Για να αξιοποιηθούν λοιπόν και σε αυτή την περίπτωση τα τερατουργήματα που εφευρέθηκαν για την πρώτη απόφαση, προσάγουν ως αναγνωστέα έγγραφα αποσπάσματα της πρωτόδικης απόφασης, κατά της οποίας έχει ασκηθεί έφεση από όλους όσους καταδικάστηκαν και βέβαια δεν είναι τελεσίδικη. Εδώ ο στόχος είναι προφανής: θέλουν να προκαταλάβουν την κρίση των δικαστών της νέας σύνθεσης δημιουργώντας a priori δικανική πεποίθηση και τεκμηριώνοντας «τεκμήριο ενοχής» των εκ νέου κατηγορούμενων. Χοντροκομμένο το κόλπο αλλά μάλλον πιάνει όταν όλοι μιλάνε την ίδια γλώσσα. Αναρωτιέται κανείς ήδη μετά από αυτά, τι περιθώρια έχει να κινηθεί πλέον η Υπεράσπιση, χωρίς να κινδυνεύει να νομιμοποιήσει με μόνη την παρουσία της ένα ακόμη δικαστικό φιάσκο…
Η αρχή όμως είχε ήδη γίνει με το Βούλευμα 1714/2004 του Συμβουλίου Εφετών Αθηνών, το οποίο αποτέλεσε το όχημα μέσω του οποίου ανανεώθηκαν με τον πιο ωμό τρόπο οι κατηγορίες, την κρίσιμη ώρα των απολογιών των κατηγορουμένων στην πρώτη δίκη, ασκώντας αφενός εξωτερική πίεση στους δικαστές για το τι έπρεπε να αποφασίσουν κι αφετέρου εξασφαλίζοντας «συναρπαστική» συνέχεια στο σήριαλ των Πολιτικών Δικών. Αν επαληθεύεται κάπου η «θεωρία των συγκοινωνούντων δοχείων» δεν είναι στην δράση των ελληνικών ενόπλων οργανώσεων, αλλά σίγουρα όσον αφορά τη συνέργια που αναπτύσσεται ανάμεσα στο παραπάνω παραπεμπτικό βούλευμα, την πρώτη απόφαση για τον ΕΛΑ και την κυρία διαδικασία που ξεκίνησε ήδη της δεύτερης δίκης.
Θα περιμένουμε λοιπόν να δούμε πως θα απαντήσει η Υπεράσπιση σ΄αυτό το παιχνίδι με σημαδεμένα χαρτιά, κυρίως όμως πρέπει να στρέψουμε την προσοχή μας στο αναπτυσσόμενο κίνημα αλληλεγγύης που προσπαθεί να κλιμακώσει την αντίθεσή του σε κάθε εκτροπή δικαστική ή πολιτική, και να διευρυνθεί σε ένα πλατύ μέτωπο υπεράσπισης των αυτονόητων πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων καθώς ένα νέο κύμα αντιτρομοκρατικής νομοθεσίας είναι προ των πυλών στην Ε.Ε. αλλά και στην Ελλάδα: Σύντομα θα είμαστε σε θέση να διαπιστώσουμε την δύναμη (ή την αδυναμία) της αλληλεγγύης ως όπλου καθώς θα κλιμακώνεται η ενοχοποίηση μεγάλων πληθυσμιακών ομάδων ως υπόπτων (π.χ. αλλοδαποί που προέρχονται από «σεσημασμένες» περιοχές, συνδικαλιστές, διαδηλωτές). Το μεγάλο ζήτημα που θα μας απασχολήσει στην επόμενη περίοδο, είναι η αναβάθμιση του ρόλου των υπηρεσιών και των μηχανισμών ασφαλείας και η αυξανόμενη νομιμοποίηση της δικαστικής χρήσης των «πληροφοριών» ως παραδεκτού αποδεικτικού μέσου για την καταδίκη «υπόπτων». Στην Ελλάδα η αρχή έγινε παραδόξως αρκετά πρόωρα, με την χρήση των αρχείων της Στάζι στην δίκη του ΕΛΑ.
Αλλά θα επανέλθουμε σύντομα για όλα τα παραπάνω…
ΤΠΤ - "4" 
