Προκήρυξη των ΔΣΠ & ΟΚΔΕ-Σπάρτακος, Πολυτεχνείο 2004
Πολυτεχνείο 2004
Ο δρόμος του Νοέμβρη επαναστατικός και επίκαιρος
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου το Νοέμβρη του 1973 έσπασε το γύψο της δικτατορίας που είχαν επιβάλει οι έλληνες καπιταλιστές με την υποστήριξη των ιμπεριαλιστών συμμάχων τους. Στις 14 – 17 Νοέμβρη εκατοντάδες χιλιάδες φοιτητές, μαθητές, εργάτες και αγρότες κατέκλυσαν τους δρόμους της Αθήνας και άλλων πόλεων, συγκρούστηκαν με τους δολοφόνους της ΕΣΑ, την αστυνομία, το στρατό και ματαίωσαν τις προσπάθειες της χούντας και των αστών πολιτικών να προχωρήσουν σε μια ελεγχόμενη μεταπολίτευση (τύπου Τουρκίας) με τον δικτάτορα Παπαδόπουλο πρόεδρο δημοκρατίας και τον κρατικό μηχανισμό της χούντας άθικτο που θα διατηρούσε την καταπίεση των λαϊκών μαζών.
Σήμερα επιχειρείται μέσα από τα ΜΜΕ και τους επίσημους εορτασμούς η συσκότιση του πραγματικού χαρακτήρα της εξέγερσης: υποστηρίζουν ότι η δικτατορία έγινε μόνο από μια «ομάδα επίορκων αξιωματικών», ότι ο αντιδικτατορικός αγώνας ήταν «η παθητική αντίσταση» των δεξιών πολιτικών (οι οποίοι στην πραγματικότητα περίμεναν με υπομονή να τους αναθέσει η χούντα πολιτικά αξιώματα)…Και ακόμα περισσότερο, προσπαθώντας να εξαλείψουν τη μνήμη και την ιστορία των αγώνων των εργαζομένων και της νεολαίας, συκοφαντούν και βρίζουν τους αγωνιστές της πραγματικής αντιδικτατορικής πάλης.
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν έγινε απ’ όλους τους Έλληνες, δεξιούς και αριστερούς, πλούσιους και φτωχούς, καταπιεστές και καταπιεσμένους. Ήταν αγώνας ταξικός, ενάντια στους καπιταλιστές, το όργανό τους την χούντα και τους ιμπεριαλιστές συμμάχους της. Οι μορφές αυτού του αγώνα ήταν οι καταλήψεις πανεπιστημίων, οι συγκρούσεις στο δρόμο και τα οδοφράγματα, οι γενικές συνελεύσεις, με προοπτική την γενική απεργία για την ανατροπή της χούντας. Η νεολαία και οι εργαζόμενοι δεν ξεσηκώθηκαν για να φέρουν…τον Καραμανλή. Πάλευαν για καλύτερα μεροκάματα, συνδικαλιστικές, πολιτικές και κοινωνικές ελευθερίες. Πάλευαν όμως και για μια κοινωνία, όπου όλα αυτά θα μπορούσαν να γίνουν πράξη. Το Πολυτεχνείο ήταν ο ελληνικός Μάης, τμήμα του παγκόσμιου κινήματος ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο του Βιετνάμ, του κινήματος για την ανατροπή του καπιταλισμού.
Η διακήρυξη της εργατικής συνέλευσης που έγινε στο Πολυτεχνείο στις 17 Νοέμβρη εξηγούσε ότι «αυτός ο αγώνας του εργαζόμενου λαού για το τσάκισμα της χούντας και των ντόπιων μονοπωλίων που την γέννησαν και τη στηρίζουν, σκοπεύει στην εγκαθίδρυση μιας πραγματικής κυριαρχίας του εργαζόμενου λαού» και κατέληγε: «ΑΠΕΡΓΙΑ ΓΕΝΙΚΗ – ΖΗΤΩ ΟΙ ΕΡΓΑΤΙΚΕΣ ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ ΒΑΣΗΣ – ΖΗΤΩ ΤΟ ΕΝΙΑΙΟ ΜΕΤΩΠΟ ΠΑΛΗΣ ΦΟΙΤΗΤΩΝ ΚΑΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ». Στο κέντρο της Αθήνας, μαζί με το σύνθημα Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία, φώναζαν και ο Λαός πεινάει–το Κεφάλαιο μασάει και Κάτω το Κεφάλαιο.
Αποφασιστικός καταλύτης της εξέγερσης ήταν η δράση της Επαναστατικής Αριστεράς. Εξέφρασε τη μαχητική διάθεση των χιλιάδων αγωνιστών, πρόβαλε την ανάγκη της μαζικής δράσης των εργαζομένων και της νεολαίας για την ανατροπή της χούντας, σε αντιπαράθεση με τη λογική της συνωμοτικής δράσης των λίγων αποφασισμένων, αλλά και με τη συμβιβαστική πολιτική της «εθνικής ενότητας» με τους δεξιούς πολιτικούς, που εξέφραζαν οι ηγεσίες των ΚΚΕ, ΚΚΕ-εσ. και ΠΑΚ.
Η κατάρρευση όμως της χούντας δε σήμαινε και τη δικαίωση των αιτημάτων όλου αυτού του κόσμου που πάλεψε για να την ανατρέψει. Η ρεφορμιστική αριστερά αποδέχτηκε τη «λύση» Καραμανλή και οδήγησε το κίνημα της μεταπολίτευσης στο συμβιβασμό και την προσαρμογή στις ανάγκες του ελληνικού καπιταλισμού.
Σήμερα, τρεις δεκαετίες μετά το Μάη του ’68 και το Πολυτεχνείο, οι νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις της δεξιάς και της σοσιαλδημοκρατίας σ’ όλο τον κόσμο εφαρμόζουν μια άγρια πολιτική λιτότητας, ανεργίας, κατάργησης δημοκρατικών ελευθεριών. Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος είναι διαρκής εφιάλτης, όχι μόνο με τις σφαγές στο Αφγανιστάν, το Ιράκ και την Παλαιστίνη, αλλά και με την προοπτική της επέκτασής του εναντίον άλλων χωρών.
Στην Ελλάδα η κυβέρνηση της ΝΔ δείχνει τις πραγματικές της διαθέσεις: συνέχιση της νεοφιλελεύθερης πολιτικής με κλιμάκωση της επίθεσης στα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα, νέο κύμα ιδιωτικοποιήσεων με μαζικές απολύσεις, επέκταση των ελαστικών σχέσεων εργασίας, επίθεση στο σύστημα δημόσιας ασφάλισης. Την ίδια στιγμή η ανεργία αγγίζει το 12%, ενώ χιλιάδες εργαζόμενοι, «ξένοι» και έλληνες, δουλεύουν χωρίς ασφαλιστικά και εργασιακά δικαιώματα, με μισθούς πείνας.
Η αντιπολίτευση είναι ανίκανη να αντιδράσει. Το ΠΑΣΟΚ που την προηγούμενη δεκαετία εφάρμοσε την ίδια πολιτική, σήμερα στηρίζει με «υπευθυνότητα» την κυβέρνηση. Το ΚΚΕ αρνείται κάθε συνεργασία με την υπόλοιπη αριστερά και αρκείται στις καταγγελίες και τις απομονωμένες κινήσεις, ενώ ο ΣΥΝ δεν μπορεί να ξεμπλέξει από το δίλημμα της κεντροαριστεράς και τις «ρεαλιστικής πολιτικής» της μη-σύγκρουσης.
Όμως τα τελευταία χρόνια έχει αναδειχθεί σ’ όλο τον κόσμο μια ισχυρή αντιπολίτευση: η άνοδος των εργατικών αγώνων, το αντιπολεμικό κίνημα και το κίνημα ενάντια στην καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση. Στην Ελλάδα οι απεργίες και τα συλλαλητήρια για το ασφαλιστικό, οι αντιπολεμικές διαδηλώσεις και οι διαδηλώσεις του Ναυπλίου και της Θεσσαλονίκης, κινητοποιήσεις στις οποίες συμμετείχαν εκατοντάδες χιλιάδες εργαζομένων και νεολαίας, αποτελούν τη μόνη ρεαλιστική απάντηση στο νεοφιλελευθερισμό. Ταυτόχρονα προβάλουν επιτακτικά την ανάγκη της ενότητας, του συντονισμού και της συνέχειας, μια ανάγκη που τα κόμματα της αντιπολίτευσης δεν μπορούν να καλύψουν. Χρειάζεται μια αντικαπιταλιστική αριστερά που θα προωθεί την ενότητα της δράσης των αγωνιστών, της οργάνωσης των αγώνων από τα κάτω, τη μαχητική διεκδίκηση και τη σύγκρουση με τις κυρίαρχες επιλογές των καπιταλιστών. Μια αριστερά που θα προβάλλει την προοπτική ενός άλλου, εφικτού κόσμου, την προοπτική της Επανάστασης και του Σοσιαλισμού, ενάντια στην βαρβαρότητα του καπιταλισμού και των ιμπεριαλιστικών πολέμων.
Ο επαναστατικός δρόμος του Νοέμβρη είναι επίκαιρος και αναγκαίος!
ΣΤΙΣ 17 ΝΟΕΜΒΡΗ ΔΙΑΔΗΛΩΝΟΥΜΕ ΜΑΖΙΚΑ
- ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕΙΣ, ΤΙΣ ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ, ΤΗΝ ΑΝΕΡΓΙΑ
- ΓΙΑ ΣΤΑΘΕΡΗ ΚΑΙ ΜΟΝΙΜΗ ΔΟΥΛΕΙΑ, ΑΥΞΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΙΣΘΟΥΣ, ΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΥΓΕΙΑ
- ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΤΟΧΗ ΣΕ ΙΡΑΚ, ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ, ΑΦΓΑΝΙΣΤΑΝ
- ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΡΑΤΣΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟ
ΟΚΔΕ-Σπάρτακος (ελληνικό τμήμα της 4ης Διεθνούς)
Διεθνιστική Σοσιαλιστική Παρέμβαση
ΤΠΤ - "4" 
[…] Ο δρόμος του Νοέμβρη επαναστατικός και επίκαιρος, προκ… […]