του Άρη Θεωδορέλου
ΤΑ ΔΙΑΠΛΕΚΛΟΜΕΝΑ ΚΑΙ Η ΔΙΑΦΘΟΡΑ, Η ΕΞΥΓΙΑΝΣΗ ΚΑΙ Η ΚΑΘΑΡΣΗ
Η «καραμέλα» της διαπλοκής μασιέται συνεχώς από την κυβέρνηση Καραμανλή. Η σκανδαλολογία, οι αποστροφές περί «νταβατζήδων» και τα συναφή έχουν μια από τις πρώτες θέσεις στην ιεράρχηση των στόχων της. Μπορούν όμως να μπουν «δημοκρατικοί κανόνες» στη διασπάθιση της υπεραξίας των εργαζομένων; Στην πραγματικότητα η «διαφθορά» είναι εγγενής στον καπιταλισμό. Η «κάθαρση» ανέφικτη· και σε τελευταία ανάλυση δεν αφορά τους εργαζόμενους ο αγώνας μεταξύ των αφεντικών για το ποιος θα τους εκμεταλλευτεί καλύτερα..
«Η διαπλοκή και η διαφθορά, πρέπει να αντιμετωπιστούν απ΄ όλους τους πολιτικούς φορείς και να υπάρξει συναίνεση στην αντιμετώπισή τους.»( Καραμανλής).
Τι να διαφωνήσει κανείς, όπως επίσης και πώς μπορεί να αντιμετωπίσει μια ασθένεια, αν δεν γνωρίζει την αιτία που την προκαλεί. Ακόμα χειρότερα, αν θέλει να την κρύψει.
Για τρίτη φορά μέσα σε 15 χρόνια, η διαπλοκή και η διαφθορά τείνουν να επισκιάσουν την οικονομική και κοινωνική ζωή του τόπου. Ο Καραμανλής σήμανε την έναρξη του αγώνα, αναφερόμενος σε 5 νταβατζήδες, που κυριαρχούν στην οικονομική ζωή της χώρας. Δεν έχει λέει προσωπικά με κανέναν, θέλει όμως να βάλει Δημοκρατικούς κανόνες μοιρασιάς, στη ληστεία της υπεραξίας των εργαζομένων. Η διστακτικότητά του όμως οφείλεται στην αδυσώπητη λογική της συσσώρευσης του κεφαλαίου. Ακόμα κι αν συγκρουστεί με συγκεκριμένους «διαπλεκόμενους», θα δημιουργηθούν καινούργιοι. Η ζημιά όμως από την καθυστέρηση της συσσώρευσης και συγκεντροποίησης θα έχει γίνει και η «οικονομία μας» δεν θα μπορεί να αντιμετωπίσει τον διεθνή ανταγωνισμό. Έτσι περιορίζεται στην καταπολέμηση της διαφθοράς του αστικού κράτους. Πράγμα άτοπο, μιας και η διαφθορά είναι αποτέλεσμα της διαπλοκής και όχι ανεξάρτητη ή ταυτόσημη λειτουργία.
Η διαπλοκή της οικονομικής με την πολιτική εξουσία είναι αυτή που γεννά τη διαφθορά του αστικού κράτους και υπάρχει από τη γέννησή του. Τα τελευταία 15 χρόνια, έρχεται με τόση ένταση στην επιφάνεια, γιατί ο ανταγωνισμός οξύνεται λόγω της κρίσης και οδηγεί τους καπιταλιστές στον αλληλοσπαραγμό: Ο θάνατός σου, η ζωή μου.
Η εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, μένουν άφωνα κάθε φορά, μπροστά στην παρέλαση των δισεκατομμυρίων, την ίδια στιγμή που δέχονται ισχυρά χτυπήματα στους καθημερινούς όρους επιβίωσής τους. Η άνοδος της ακρίβειας, της ανεργίας, των ωρών υπερεργασίας, η μείωση των ασφαλιστικών, συνταξιοδοτικών και κοινωνικών γενικότερα παροχών είναι αποτελέσματα του αγώνα επιβίωσης της άρχουσας τάξης στον εθνικό και διεθνή ανταγωνισμό. Έτσι προκαλείται η αύξηση της απόσπασης υπεραξίας από τους εργαζόμενους υπέρ του κεφαλαίου. Για το μοίρασμά της, γίνεται ο καυγάς μεταξύ των αστών. ΄Έχουμε δηλαδή μια οργανωμένη ληστεία ΝΟΜΙΜΗ, μετά την οποία οι ληστές σκοτώνονται μεταξύ τους για τη νομιμότητα της μοιρασιάς.
Οι ηγεσίες των εργατικών κομμάτων, κάνουν τα πάντα για να συγκαλύψουν τη ρίζα της διαπλοκής και της διαφθοράς είτε από άγνοια, είτε κυρίως από συνειδητή ΑΠΑΤΗ.
Μια ιστορική διαδρομή
Με το τέλος του 2ου παγκόσμιου πολέμου και την ήττα του επαναστατικού εργατικού – λαϊκού κινήματος στον εμφύλιο πόλεμο, τα απομεινάρια της αστικής τάξης, με τη βοήθεια του ιμπεριαλισμού, ξαναχτίζουν το διαλυμένο αστικό κράτος τους. Με βοήθεια (σχέδιο Μάρσαλ) και τα δάνεια του ιμπεριαλισμού αυτό (το αστικό κράτος) αναδιοργανώνει την οικονομική, κοινωνική και πολιτική ζωή της καπιταλιστικής κοινωνίας. Οι τράπεζες, η ενέργεια, η ύδρευση, οι μεταφορές κλπ, όλοι οι βασικοί τομείς της οικονομίας λειτουργούν και αναπτύσσονται υπό άμεση ή έμμεση ιμπεριαλιστική και κρατική παρέμβαση. Η συντήρηση, αναπαραγωγή και επέκταση του αστικού κράτους και της πολιτικής εξουσίας, που το διαχειρίζεται, διαμόρφωσε μια νέα αστική τάξη άμεσα εξαρτώμενη από τις παραγγελίες του. Η μεταπολεμική καπιταλιστική ανάπτυξη (παγκόσμια) δημιούργησε ευνοϊκούς όρους για μια ανερχόμενη αστική τάξη, άμεσα εξαρτώμενη, όμως, από τις προμήθειες του αστικού κράτους. Όσο όμως ισχυροποιείται οικονομικά, τόσο απαιτητική γίνεται προς την πολιτική εξουσία, προκειμένου να συνεχίσει να συσσωρεύει κεφάλαιο. Δεν έλειψαν στην πορεία αυτή και οι συγκρούσεις ανάμεσά τους. Η «Βασιλευόμενη Δημοκρατία» εξέφραζε πολιτικά αυτή την καχεξία και εξάρτηση της αστικής τάξης από τον ελέω ιμπεριαλισμού βασιλιά και του αστικού κράτος του οποίου ήταν ο ανώτατος άρχων. Η σύγκρουση Καραμανλή (ΕΡΕ)-βασιλιά τελείωσε με τη φυγή Καραμανλή στο εξωτερικό. Η προσχώρηση μαζικά της αστικής τάξης στην ΕΚ δεν της επιφύλαξε καλύτερη τύχη. Μπροστά στο φόβο της από την κινητοποίηση των εργατικών και λαϊκών μαζών στη δεκαετία του 1960, προσκύνησε πολιτικά, ένα τσαρλατάνο καραβανά, προκειμένου να συνεχίσει ανενόχλητη την οικονομική της δράση. Η οικονομική της εξάρτηση από το αστικό κράτος «επιβραβεύτηκε» και με τη πολιτική της εξάρτηση από τον Παπαδόπουλο. Το αστικό κράτος επιβεβαίωσε την πολιτική και οικονομική του κυριαρχία, γιατί η κρατικοδίαιτη αστική τάξη δεν είχε άλλα ιδεολογικά και πολιτικά όπλα για να κυβερνά πέρα από τον αντικομμουνισμό. Η εγκαθίδρυση της αστικής δημοκρατίας το 1974 στην Ελλάδα, για πρώτη φορά στην ιστορία με τόσο μεγάλη χρονική διάρκεια, αποδείχνει την ισχυροποίηση της αστικής τάξης οικονομικά, πολιτικά και ιδεολογικά. Ωστόσο, αυτό το γεγονός, συμπίπτει «παραδόξως» με την έναρξη της μακρόχρονης κρίσης του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος, όπου από την επεκτατική ανάπτυξη περνάμε στην κρίση. Η εθνικά προστατευμένη συσσώρευση και συγκεντροποίηση του ελληνικού κεφαλαίου καθυστερεί απελπιστικά σε συνθήκες αστικής δημοκρατίας (σε σύγκριση με τη διεθνή συγκεντροποίηση) και λόγω της μικρής εσωτερικής αγοράς. Γι’ αυτό ακριβώς και το αστικό κράτος παραμένει, ο πιο μαζικός και σταθερός πελάτης της αστικής τάξης. Η εξασφάλιση των παραγγελιών του αστικού κράτους ήταν και παραμένει το μήλον της έριδος ανάμεσά στους εγχώριους καπιταλιστές και η εξασφάλιση αυτή οδηγεί αναπόφευκτα στη διαπλοκή με την πολιτική εξουσία και τον κρατικό μηχανισμό που διαχειρίζεται. Η συνειδητοποίηση της αλλαγής της οικονομικής κατάστασης, με την έναρξη των σοβαρών κρίσεων υπερπαραγωγής που ξέσπασαν στη δεκαετία του ’70, οδηγούν στην αλλαγή της νεοκεϋνσιανής πολιτικής με την νεοφιλελεύθερη, που σηματοδοτείται με την επικράτηση του νεοφιλελεύθερου πολιτικού προσωπικού στις βασικότερες ιμπεριαλιστικές χώρες, δηλαδή του Ρήγκαν, της Θάτσερ και του Κολ.(Στην Ελλάδα η αλλαγή αυτή καθυστέρησε πάνω από μια δεκαετία, λόγω των ειδικών ταξικών και πολιτικών συσχετισμών.) Η αλλαγή (παγκόσμια) στη νεοφιλελεύθερη πολιτική, έδωσε μιαν ανάσα στην καπιταλιστική οικονομία, διότι κατάφερε να κερδίσει τις μάχες που ακολούθησαν ενάντια στις οικονομικές και κοινωνικές κατακτήσεις της εργατικής τάξης. Η νίκη αυτή ήταν πύρρεια, γιατί έφερε την ήττα της στο πολιτικό επίπεδο, χάνοντας την επιρροή της στην κοινωνία. Οι σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις, ωστόσο, που αντικατέστησαν τους πιο ωμούς εκπροσώπους του κεφαλαίου υποχρεώθηκαν να συνεχίσουν την ίδια λίγο-πολύ οικονομική πολιτική, διότι η κρίση του συστήματος δεν επιτρέπει παρεκκλίσεις. Η καθυστέρηση της εφαρμογής της νεοφιλελεύθερης πολιτικής στην Ελλάδα για μια δεκαετία, την οδήγησε στα πρόθυρα της χρεοκοπίας. Το δημόσιο χρέος τινάχτηκε στο 115% του ΑΕΠ, το έλλειμμα της κυβέρνησης ξεπέρασε το 20% του ετήσιου προϋπολογισμού και ο πληθωρισμός έτρεχε πάνω από 25% σ’ ετήσια βάση. Οι συμμαχικές κυβερνήσεις Ζολώτα και Τζανετάκη (ιδίως η πρώτη) κινδύνεψε να κηρύξει πτώχευση, διότι δεν είχε να πληρώσει τους μισθούς και τις συντάξεις του δημοσίου, αν όλοι οι συμμετέχοντες δεν συμφωνούσαν να παρθούν δραστικά μέτρα σε βάρος των εργαζομένων. Η άνοδος της ΝΔ του Μητσοτάκη ήταν εντελώς αναγκαία για την αστική τάξη, η οποία συνοδεύτηκε και έγινε κατορθωτή από την εκστρατεία των «διαπλεκόμενων» ενάντια στη διαπλοκή και τη διαφθορά της κυβέρνησης Παπανδρέου. Φαινόμενα που ήταν συνήθη στην κοινωνική και πολιτική ζωή ολόκληρης της μεταπολεμικής τουλάχιστον περιόδου, τη συγκεκριμένη στιγμή έγιναν σημαίες ευκαιρίας για να χτυπηθούν οι οικονομικές και κοινωνικές κατακτήσεις των εργαζομένων. Τα «διαπλεκόμενα» συμφέροντα αναφέρονται για πρώτη φορά σε σχέση με τον Παπανδρέου και την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, στη διάρκεια της υπόθεσης Κοσκωτά, όταν σύσσωμη η αστική τάξη (και τα ΜΜΕ της) ένοιωσε ότι κινδυνεύει, από την άνοδο ενός νεοαστού τυχοδιώκτη, του οποίου η μόνη διαφορά απ’ αυτούς ήταν η εξασφάλιση μεγαλύτερης εύνοιας από τη κυβέρνηση τη συγκεκριμένη περίοδο. Έτσι βλέπουμε ότι η οικονομική ισχυροποίηση της αστικής τάξης έχει εξισορροπήσει την άλλοτε παντοδυναμία της πολιτικής εξουσίας. Η αστική δημοκρατία απαιτεί πλέον δημοκρατικούς κανόνες μοιρασιάς της κλεμμένης υπεραξίας. Μόνο που η διεκδίκηση αυτή για αστική δημοκρατία έρχεται (αυτή μια περίοδο) σε σύγκρουση με την ανάγκη για γρήγορη συγκεντροποίηση του ελληνικού κεφαλαίου, για να μπορεί να κρατηθεί στον διεθνή ανταγωνισμό.
Αστική δημοκρατία και η συγκεντροποίηση του κεφαλαίου
Οι «δημοκρατικοί κανόνες» μοιρασιάς της απλήρωτης εργασίας ήρθαν σε μια περίοδο αναστροφής της παγκόσμιας καπιταλιστικής ανάπτυξης, σε μια μακρόχρονη περίοδο κρίσης. Η ανάγκη παραπέρα συσσώρευσης και συγκεντροποίησης του ελληνικού κεφαλαίου δεν μπορούν να ακολουθήσουν τους εσωτερικούς δημοκρατικούς κανόνες, διότι οι πολυεθνικές εταιρείες θα τους καταβροχθίσουν. Για να μπορέσει η ελληνική αστική τάξη να επιβιώσει στον διεθνή ανταγωνισμό, πρέπει να τρέχει με διπλάσια ταχύτητα. Η συσσώρευση πρέπει να σπρωχτεί από την πολιτική εξουσία στο έπακρο, όχι μόνο για να σωθούν κάποιοι από τους διαπρεπείς αστούς, αλλά και το σύστημα στο σύνολό του. Η καθυστέρηση του ’70 και ’80, και η ιστορική καθυστέρηση της ελληνικής αστικής τάξης πρέπει να ξεπεραστεί, για να συμβαδίσει με τα γοργά βήματα της παγκόσμιας. Οι στόχοι της ΕΕ και της ΟΝΕ είναι τα μέσα για την επιτυχία αυτού του στόχου, αλλά δεν μπορούν να επιτευχθούν για το σύνολο της αστικής τάξης. Η συμπίεση του εργατικού κόστους και των κοινωνικών παροχών, δεν επαρκούν για να φτάσει το σύνολο της στο μέσο όρο της Ευρωπαϊκής και παγκόσμιας παραγωγικότητας της εργασίας. Χρειάζεται η βίαιη συγκεντροποίηση, πράγμα που σημαίνει, εκτός της καταστροφής πλήθους μικροαστικών στρωμάτων και την καταστροφή σημαντικού τμήματος της ίδιας της αστικής τάξης. Αυτός ο αγώνας δρόμου έχει άμεσα την ανάγκη της εύνοιας της πολιτικής εξουσίας, και κάθε πολιτικής δύναμης που θα στηρίξεί τα συμφέροντά της τόσο σαν τάξης απέναντι στις άλλες όσο και για τον καθένα αστό ξεχωριστά. Γι’ αυτό και δεν διστάζουν μπροστά σε κανενός είδους παρανομία προκειμένου να επιπλεύσουν. Ωστόσο, κάθε προσπάθεια της κυβέρνησης να επισπεύσει τις διαδικασίες συναντά την αντίσταση των υπολοίπων πού θίγονται και φωνάζουν για «δημοκρατικούς κανόνες». Δεν είναι τυχαίο, ότι τόσο ο «αείμνηστος» Παπανδρέου, όσο και ο αρχιδιαπλεκόμενος κατά Σαμαρά κ. Μητσοτάκης, κατάγγειλαν πως έπεσαν από τα διαπλεκόμενα. Η ενότητα της αστικής τάξης διατηρείται στο βαθμό που η επίθεση της κυβέρνησης στρέφεται ενάντια στην εργατική τάξη και τα μικροαστικά στρώματα.
Μόλις θιχτούν από την συγκεντροποίηση, τα άμεσα προσωπικά τους συμφέροντα, τότε «επαναστατούν» και γκαρίζουν για δημοκρατία.
Η μάχη ενάντια στη διαπλοκή και τη διαφθορά
Η μάχη της ΝΔ ενάντια στη διαπλοκή και τη διαφθορά, σε κάθε ευκαιρία που αναδύθηκε στην επιφάνεια, ξεσκέπασε λίγο τη σαπίλα του κράτους και της αστικής κοινωνίας και είναι εκτός από μια κακή απομίμηση της πολιτικής του Μητσοτάκη του 89 και μια ανακόλουθη τακτική στις σημερινές συνθήκες. Ενώ η περίοδος έκανε αναπόφευκτη την «τεχνητή» συγκεντροποίηση του κεφαλαίου, η ΝΔ και ο Καραμανλής ζητούσαν «διαφάνεια» και δημοκρατικούς κανόνες. Η ταλάντευσή του ανάμεσα στην πλειοψηφούσα νεοκευνσιανή – που θα στηρίξει τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις- και τη μειοψηφούσα νεοφιλελεύθερη πολιτική των αθρόων ιδιωτικοποιήσεων τον απομόνωσε από την πλειοψηφία των ισχυρών διαπλεκόμενων επιχειρηματιών .
Το ναυάγιο του «EXPRESS SAMINA» έφερε στην επιφάνεια με δραματικό τρόπο την προσπάθεια συγκεντροποίησης του κεφαλαίου στην ακτοπλοΐα, που είναι δείγμα του τι πρέπει να συμβεί σ΄ όλους τους κλάδους της οικονομίας, για να μη μας τα πάρουν όλα οι «ξένοι». Η κυριαρχία της ΜΙΝΟΑΝ στο Αιγαίο, έγινε με τεχνητό τρόπο, αλλά, για να γίνει «δημοκρατικά», δεν έφταναν ούτε 50 χρόνια. Ο τυχοδιωκτικός χαρακτήρας της αστικής τάξης, ακόμα και της οικονομικά ισχυρότερης, φαίνεται ξεκάθαρα σ’ αυτό το παράδειγμα. Η συγκεντροποίηση του κεφαλαίου, δεν συνοδεύτηκε από την απαραίτητη αλλά πολυέξοδη ανανέωση του στόλου αλλά από αναπαλαίωσή του (βαφές και εσωτερική διακόσμηση) με αποτέλεσμα το χαμό των 80 ανθρώπων. Η κάθε κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να διευκολύνει τμήματα του κεφαλαίου στην πραγματοποίηση αυτής της συγκεντροποίησης. Αν αυτό γίνεται με το αζημίωτο ή όχι, δεν έχουμε αποδείξεις για να πάμε στον εισαγγελέα, αλλά και να είχαμε πάλι δεν θα πηγαίναμε γιατί θα προσκρούαμε στην ποινικοποίηση της πολιτικής ζωής του τόπου. Πολιτικά, μπορούμε μόνο να εξάγουμε το αυτονόητο συμπέρασμα, από την εμπειρία των τελευταίων 50 χρόνων. Η ΝΔ, είναι η τελευταία που θα μπορούσε να δώσει ουσιαστική μάχη ενάντια στην διαπλοκή και τη διαφθορά, πράγμα που αποδείχτηκε και από την προηγούμενη εμπειρία της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Τα λάβαρα της «εξυγίανσης» και των δημοκρατικών κανόνων (μοιρασιάς) ήταν λάβαρα ευκαιρίας, προκειμένου να αναρριχηθεί στην εξουσία. Ο ΣΥΝ ονειρεύεται να εξυγιάνει την καπιταλιστική κοινωνία με το μαγικό ραβδάκι της εντιμότητας, και το ΚΚΕ αρνείται επαναστατικά μετά τη σφαλιάρα του 89. Η μάχη λοιπόν επέστρεψε στους εντιμότατους διαπλεκόμενους ιδιοκτήτες των ΜΜΕ που ανεβοκατεβάζουν τους τόνους ανάλογα με ότι εξυπηρετεί καλύτερα τα συμφέροντά τους.
Η διαφθορά του αστικού κράτους και της αστικής κοινωνίας
Η διαπλοκή ξεκινά με τη γέννηση της αστικής κοινωνίας και επεκτείνεται μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Κάθε αστός ή ανερχόμενος μικροαστός τυχοδιώκτης, προκειμένου να εξασφαλίσει κάποιες από τις παραγγελίες του αστικού κράτους έπρεπε προηγούμενα να «διαγωνιστεί» με πολλούς άλλους στο ύψος της προσφοράς (λαδώματος) προς τους μηχανισμούς του κράτους και των πολιτικών προϊσταμένων τους.
Ανεξάρτητα από το αν κάποιος υπουργός τα έπαιρνε (δεν έχουμε κανένα λόγο να πιστέψουμε το αντίθετο, άλλωστε οι προμήθειες για την υπογραφή συμβάσεων είναι άγραφος νόμος στην καπιταλιστική αγορά), όλοι οι υπεύθυνοι του μηχανισμού, ήταν έμπιστα κομματικά στελέχη του κόμματος που κυβερνούσε. Από τη μεταπολίτευση, σ΄ αυτούς τους μηχανισμούς, εμπλέκονται σχεδόν όλα τα ανώτερα στελέχη των κοινοβουλευτικών κομμάτων, με αναλογική συμμετοχή. Η διαφθορά του αστικού κρατικού μηχανισμού μετά τη χρόνια συναλλαγή του – σαν ενδιάμεσος- ανάμεσα στην οικονομική και πολιτική εξουσία, έχει σένα βαθμό αυτονομηθεί και βρει τρόπους να επεκτείνει τη διαπλοκή- διαφθορά σ΄ όλη την αστική κοινωνία. Η μικροκομπίνα έχει γίνει το χαρακτηριστικό στοιχείο των «έξυπνων» ανθρώπων, που θέλουν να «προκόψουν» σ’ αυτή τη κοινωνία. Η πολιτική εξουσία (όπως και κάθε πολίτης) το ξέρει, αλλά δεν μπορεί να κάνει τίποτα.
Αυτό που στην αρχή ήταν αμυχή, έχει εξελιχθεί σε γάγγραινα όλης της κοινωνίας. Η γάγγραινα (διαφθορά) έχει επεκταθεί τόσο πολύ που έχει ξεπεράσει και τη σχέση αστικού κράτους-πολίτη. Οι μίζες, τα φακελάκια κλπ έχουν γίνει πλέον καθεστώς και σε πολλές περιπτώσεις συμπληρωματικό τμήμα του μισθού. Κάθε πολίτης ξέρει ότι σε οποιαδήποτε συναλλαγή του με το δημόσιο θα στοιχίσει λιγότερο το φακελάκι από το χάσιμο χρόνου (χρήματος) και την ταλαιπωρία που θα υποστεί. Τα όποια μέτρα παίρνονται δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να αυξάνουν τη μίζα λόγω «επικινδυνότητας». Δεν πρόκειται για κάποιους επίορκους, όπως πολλοί ισχυρίζονται, αλλά για τον κανόνα. Αυτός ο κρατικός μηχανισμός έχει σαπίσει πλέον ως το μεδούλι κατ΄ εικόνα και ομοίωση της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας. Η σαπίλα έχει μεταδοθεί με γεωμετρική πρόοδο σ΄ όλη την κοινωνία και έχει κυριαρχήσει και στην τελευταία χαραμάδα της. Κάθε οικονομικός κλάδος και κάθε άτομο προσπαθεί να κλέψει τον άλλο.
Έχουμε καταντήσει μια κοινωνία του τύπου «ο κλέψας του κλέψαντος», ξεκινώντας από την κορυφή της κοινωνίας μέχρι και τον τελευταίο πολίτη. Γι’ αυτό υπάρχουν ενοχές. Η ισορροπία της πυραμίδας διαταράσσεται τόσο πιο έντονα, όσο πιο ψηλά στην κορυφή της γίνονται οι δονήσεις. Στις ειδήσεις, καθημερινά, βγαίνουν στη φόρα «επίορκοι» μικροκομπιναδόροι ως και σκάνδαλα ευρωπαϊκών διαστάσεων, όπως αυτά της διατροφικής αλυσίδας. Οι διοξίνες, οι τρελές αγελάδες, τα σάπια κοτόπουλα, είναι αποτέλεσμα της σήψης του συστήματος του κέρδους. Η σαπίλα της αστικής κοινωνίας αναδύεται καθημερινά και η μπόχα της πνίγει ολόκληρη την κοινωνία.
Η μάχη της εξυγίανσης και της διαφάνειας
Η μάχη ενάντια στη διαπλοκή και τη διαφθορά έχει γίνει τα τελευταία χρόνια σημαία πολιτικού αγώνα όλων των κομμάτων. Η κάθε κυβέρνηση, κάθε φορά που ξεσπά κάποιο σκάνδαλο, υπόσχεται να φτάσει το μαχαίρι ως το κόκαλο. Φυσικά, τα φιλέτα δεν έχουν κόκαλα γι’ αυτό και το μαχαίρι είναι πλαστικό. (Αυτό που θέλουν είναι υποτίθεται η εξυγίανση του κρατικού μηχανισμού. Αλλά πως μπορούν οι πόρνες να πείσουν τους πελάτες τους, να μην τις επισκέπτονται; Μόνο αν κλείσουν το μαγαζί. Το μπορντέλο είναι λοιπόν που πρέπει να κλείσει για να εξυγιανθεί η κοινωνία, ο καπιταλισμός). Όλοι σπεύδουν να σκεπάσουν τη μπόχα της διαφθοράς μόλις καταλάβουν ότι κινδυνεύουν να ξεσκεπαστούν οι ίδιοι. Ο κ. Σημίτης ήταν ένας απ΄ αυτούς που το 1989 σήκωσε τη σημαία της διαφάνειας και της εξυγίανσης. Η αντιπολίτευση κηρύσσει «ανένδοτους» αγώνες για να τους ξεχάσει σε λίγες μέρες.
Πρέπει να διευκρινίσουμε τα κύρια χαρακτηριστικά αυτής της μάχης. Πρόκειται για άγνοια ή συνειδητή απάτη.
Συνειδητή απάτη, γιατί οι περισσότεροι απ΄ αυτούς που σηκώνουν τα λάβαρα της διαφάνειας και της εξυγίανσης, εκτός του ότι είναι οι ίδιοι χωμένοι ως το λαιμό, γνωρίζουν το αδύνατο της εξυγίανσης του συστήματος, αλλά το προβάλλουν για να κλείσουν τα μάτια του κόσμου. Άγνοια, διότι και όσοι τυχόν είναι αμέτοχοι, πιστεύουν ότι μπορούν να εξυγιάνουν ένα σάπιο σώμα, που συντηρείται μόνο γιατί δεν βρίσκεται κανείς να το θάψει. Μια κοινωνία που είναι οικοδομημένη στη βάση της διαπλοκής και της διαφθοράς και η οποία στηρίζεται στη νομιμότητα της κλοπής (της υπεραξίας των μισθωτών) είναι αδύνατον να εξυγιανθεί. Αν η υπεραξία μοιράζεται δημοκρατικά (νόμιμα) ή αντιδημοκρατικά (παράνομα), είναι το λιγότερο που μας ενδιαφέρει. Οι ληστές μιας τράπεζας ενίοτε σκοτώνονται και μεταξύ τους για το μοίρασμα της λείας τους.
Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τη λειτουργία του καπιταλιστικού συστήματος. Όλος αυτός ο χορός των δις και τρις της διαπλοκής και της διαφθοράς στηρίζεται πάνω στη νόμιμη κλοπή της εργατικής δύναμης. Πρέπει να μάθουν οι εργαζόμενοι ότι ολόκληρη η διαμάχη των διαπλεκόμενων γίνεται για τη μοιρασιά της λείας που προέρχεται από τους ίδιους. Όποιος πιστεύει πραγματικά πως μπορεί να εξυγιανθεί ο καπιταλισμός, είναι βαθιά νυχτωμένος. Το μεγάλο πρόβλημα όμως είναι αυτοί που συνειδητά εξαπατούν την εργατική τάξη και τα φτωχά λαικά στρώματα.
Η συνενοχή της πολιτικής – συνδικαλιστικής και τοπικής ηγεσίας
Η μάχη ενάντια στη διαπλοκή και τη διαφθορά, γίνεται μόνο το προπέτασμα καπνού, που θα σκεπάσει την αιτία που τα γεννά. Οι ηγεσίες των κομμάτων και τα ανώτερα κομματικά στελέχη τους βρίσκονται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Τα κόμματα εξουσίας και τα στελέχη τους είναι εξ΄ αντικειμένου χωμένα ως το λαιμό στη διαπλοκή και τη διαφθορά. Οι ηγεσίες και τα στελέχη των μικρότερων κομμάτων είναι συνένοχες με πολλούς τρόπους – είτε όταν λόγω συσχετισμών, συμμετέχουν και στηρίζουν «συμμαχικές» κυβερνήσεις, είτε με την αναλογική συμμετοχή των στελεχών τους στη διοίκηση του κρατικού μηχανισμού, είτε στην τοπική αυτοδιοίκηση. Ακόμα και οι ηγεσίες των συνδικάτων, με τη συμμετοχή τους στη (συνδιαχείρηση) διοίκηση των κρατικών επιχειρήσεων, μπουκώνουν το στόμα τους με φιλέτα ή κόκαλα (ανάλογα με τη θέση τους).
Επίσης πολλοί απ΄ αυτούς βρίσκονται σε θέσεις κλειδιά των οργανισμών «εξυπηρέτησης του πολίτη». Τα φακελάκια είναι ο κανόνας. Αν βρεθεί κάποιος, που θέλει να κρατήσει χαρακτήρα, πετάγεται έξω από το κύκλωμα ή κινδυνεύει να χάσει και τη δουλειά του. Όλοι αυτοί λένε πάνω κάτω: Ε και λοιπόν τι μπορώ να κάνω εγώ; Αφού οι ανώτεροί μου δεν ενδιαφέρονται, εγώ θα αλλάξω την κοινωνία; Έτσι τα βρήκα και έτσι θα είναι πάντα!
Κι αφού δεν μπορούν ν΄ αλλάξουν την κοινωνία, προσπαθούν να βολευτούν μ΄ αυτή, όσο το δυνατό καλύτερα. Όταν όμως ξεσπάσει το σκάνδαλο στην περιοχή τους, τότε προσπαθούν να κρυφτούν ή γίνονται συνένοχοι στην συγκάλυψη της υπόθεσης ή και ορισμένες φορές οι αποδιοπομπαίοι τράγοι της ιστορίας. Δεν έχουμε κανένα λόγο για να λυπηθούμε για το τελευταίο. Μπορούμε ωστόσο να καταλάβουμε ότι αυτοί είναι οι τελευταίοι τροχοί μιας άμαξας που τρέχει ολοταχώς προς το γκρεμό, παρασύροντας μαζί της όλους τους επιβάτες της. Πρέπει να γνωρίζουν όλοι αυτοί οι κύριοι ότι τίποτα δεν θα τους γλιτώσει από την καταστροφή.
Ο ιστορικός ρόλος της εργατικής τάξης
Αυτή η καπιταλιστική κοινωνία δεν εξυγιαίνεται γιατί η ρίζα της ασθένειάς της αναπαράγει όλα τα φαινόμενα της στο πολλαπλάσιο. Σαν τη Λερναία Ύδρα, της κόβεις ένα κεφάλι και πετάγονται δύο. Όλες οι προσπάθειες, που έγιναν ή θα γίνουν στο μέλλον, για την «εξυγίανση του κράτους» και της «πολιτικής ζωής του τόπου», έπεσαν και θα πέφτουν στο κενό. Το πρόβλημα θα επανέρχεται με μεγαλύτερη οξύτητα κάθε φορά που η κρίση θα οξύνεται και θα εντείνει τους ανταγωνισμούς. Σε λίγο το 89 θα μοιάζει με ληστεία σε τράπεζα!
Η μοναδική τάξη στην αστική κοινωνία που μπορεί να σώσει τον εαυτό της και την κοινωνία ολόκληρη, είναι η εργατική τάξη. Είναι η μοναδική τάξη που μπορεί να αντισταθεί στην καταστροφή, γιατί όχι μόνο στη συντριπτική της πλειοψηφία είναι αμέτοχη, αλλά κυρίως γιατί είναι το θύμα της ληστείας. Το χρήμα δεν πέφτει από τον ουρανό, ούτε κόβεται ανεξέλεγκτα στο νομισματοκοπείο. Είναι το μέσο κυκλοφορίας των εμπορευμάτων, που παράγονται από τους εργάτες. Μέσα στο χρήμα, συμπυκνώνεται και παριστάνεται η αξία της παραγωγής των εμπορευμάτων. Από αυτή τη συνολική αξία που παράγει η εργατική τάξη της δίνουν ένα μικρό μέρος για τη συντήρηση και την αναπαραγωγή της. Η ιδιοποίηση της υπεραξίας από την αστική τάξη τής δίνει τη δυνατότητα να διαφθείρει τους ανώτερους κρατικούς και πολιτικούς υπαλλήλους, τα κόμματα, τις συνδικαλιστικές ηγεσίες, την τοπική αυτοδιοίκηση, όλες τις κοινωνικές οργανώσεις και τέλος όλη την κοινωνία. Αυτή η κοινωνία όχι μόνο δεν γιατρεύεται, αλλά θα πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο. Η μόνη γιατρειά είναι η ΑΝΑΤΡΟΠΗ της από την εργατική τάξη, που στη θέση της θα οικοδομήσει τη σοσιαλιστική κοινωνία, η οποία θα είναι απαλλαγμένη από τη ρίζα του κακού που γεννά τα φαινόμενα της διαφθοράς. Αυτό το έργο της ανατροπής της καπιταλιστικής κοινωνίας είναι αντικειμενικά το ιστορικό έργο που καλείται να φέρει σε πέρας το εργατικό κίνημα. Το ιστορικό δίλημμα ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ ή ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ είναι πάντα επίκαιρο. Το επαναστατικό κόμμα, δεν έχει άλλο ρόλο, παρά να βοηθήσει συνειδητά το προλεταριάτο, να φέρει σε πέρας αυτή την αποστολή, και να πετάξει όλη τη σαβούρα που ασυνείδητα κουβαλάει στους ώμους του. Από τους αγωνιστές της 4ης Διεθνούς, εξαρτάται να φέρουμε σε πέρας αυτό το καθήκον. Είμαστε αδύνατοι;
Ναι, οι γραμμές μας δεν είναι πυκνές, γιατί περάσαμε από πολλές αντικειμενικές και υποκειμενικές δυσκολίες. Κλείνουν μέσα τους κυρίως στελέχη. Και, όμως, έξω απ΄ αυτά τα στελέχη, δεν υπάρχει ούτε ένα ρεύμα σ΄ αυτό τον πλανήτη που να αξίζει πραγματικά το όνομα του επαναστατικού μαρξισμού. Αν είμαστε αδύνατοι ακόμα αριθμητικά, είμαστε πανίσχυροι σε θεωρία, πρόγραμμα, παράδοση, με ασύγκριτη χαλύβδωση των στελεχών μας. Εκείνος που δεν το βλέπει αυτό σήμερα, τον αφήνουμε για την ώρα να μένει στην πάντα. Αύριο το πράγμα αυτό θα γίνει πιο φανερό. Πολεμάμε χωρίς συμβιβασμό, όλες τις πολιτικές ομάδες, που τις σέρνει από τη μύτη άμεσα ή έμμεσα η αστική τάξη. Το έργο μας είναι: η ανατροπή της καπιταλιστικής κυριαρχίας. Σκοπός μας ο σοσιαλισμός. Η μέθοδός μας: η προλεταριακή επανάσταση. Η σημερινή κρίση του ανθρώπινου πολιτισμού, είναι η κρίση της προλεταριακής ηγεσίας. Εργάτες και εργάτριες, ταχθείτε κάτω από την ακηλίδωτη σημαία της 4ης Διεθνούς. Είναι η σημαία της νίκης σας που έρχεται!
ΤΠΤ - "4" 
[…] Διαπλεκόμενα και διαφθορά, εξυγίανση και κάθαρση… […]