του Θοδωρή Μαράκη
Η κακοδαιμονία του τροτσκιστικού χώρου είναι η πολυδιάσπαση και ο σεκταρισμός μεταξύ των ίδιων των τροτσκιστικών οργανώσεων. Το άρθρο του συντρόφου Μαράκη, με πολυετή «θητεία» στον τροτσκιστικό χώρο, έχοντας σαν αφετηρία του την παλιότερη και πρόσφατη εμπειρία εκθέτει με γλαφυρό τρόπο τη «χρόνια ασθένεια» του πολιτικού μας χώρου. Όμως έχει και την πρότασή του για την «ίαση». Το σημαντικό είναι ότι ο χώρος του τροτσκισμού έχει, ουσιαστικά, τις δυνατότητες να ξεπεράσει τη σημερινή του κατάσταση. Η κατεύθυνση, σύμφωνα με το συγγραφέα, πρέπει να είναι προς μια «ομοσπονδία» οργανώσεων με στόχο μια ανασύνθεση στο έδαφος του επαναστατικού μαρξισμού.
Η συζήτηση για την ανασύνθεση της αριστεράς έχει «ανάψει» για τα καλά μέσα στις οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Πίσω από τη συζήτηση αυτή κρύβεται η ανάγκη για την ίδρυση ενός νέου κόμματος της εργατικής τάξης και των καταπιεσμένων.
Τα υπάρχοντα κόμματα στην Ελλάδα και διεθνώς έχουν περάσει ανοιχτά και απροκάλυπτα στην υπηρεσία του κεφαλαίου. Η σοσιαλδημοκρατία (σ/δ) και τα ΚΚ του πρώην υπαρκτού ή ανύπαρκτου σοσιαλισμού ασκούν κυβερνητικά καθήκοντα και όσα είναι εκτός κυβέρνησης, όπως το ΚΚΕ αδυνατούν να προσφέρουν διέξοδο και προοπτική γιατί είναι χρεωμένα με απανωτές ήττες του λαϊκού κινήματος και κυρίως με την πολιτική που οδήγησε στην κατάρρευση της ΕΣΣΔ και την καπιταλιστική παλινόρθωση. Αλλά σοβαρά μιλώντας, αν το ΚΚΣΕ έφερε την ολοκλήρωση της καπιταλιστικής παλινόρθωσης το 1990, η ηγεσία του ΚΚΕ την πραγματοποίησε το 1945 με τη Συμφωνία της Βάρκιζας, όπου αφόπλισε τον ένοπλο λαό μπροστά στη «σκιά» του κεφαλαίου.
Η σ/δ και τα ΚΚ είναι άκρως επικίνδυνα για την υπόθεση του σοσιαλισμού και την απελευθέρωση της εργατικής τάξης από τα δεσμά του κεφαλαίου. Από τη σύστασή τους ως κόμματα της εργατιάς και μέχρι σήμερα μόνο σε ήττα έχουν οδηγήσει κάθε επαναστατική πράξη των μαζών. Η κυριαρχία του καπιταλισμού στον πλανήτη μας δεν είναι έργο των κομμάτων του κεφαλαίου, είναι κύρια έργο δικό τους.
Η δημιουργία στις διάφορες χώρες μαζικών επαναστατικών κομμάτων που δεν έχουν καμία ευθύνη για τα λάθη και τις προδοσίες των παραδοσιακών κομμάτων είναι το κύριο καθήκον των επαναστατών σήμερα. Εξοπλισμένα με το μαρξιστικό πρόγραμμα και μια καθαρή επαναστατική προοπτική, θα ανοίξουν μια νέα εποχή στην ανάπτυξη του παγκόσμιου εργατικού-λαϊκού κινήματος. Αυτά τα κόμματα θα τραβήξουν σαν μαγνήτης την πρωτοπορία, τη νέα γενιά των εργατών και την πλειοψηφία των καταπιεσμένων.
Η αναγκαιότητα του σοσιαλισμού
Οι οικονομικές προϋποθέσεις για το σοσιαλισμό είναι ώριμες από την εποχή του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ο καπιταλισμός παραμένει σύστημα αντιφάσεων και κρίσης παρά τη θεαματική μεταπολεμική ανάπτυξη και την κατάρρευση των χωρών της σχεδιασμένης οικονομίας.
Η κρίση του εκδηλώνεται κύρια από την αδυναμία του να θρέψει την ανθρωπότητα παρά την αλματώδη ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων. Οι οικονομικές προϋποθέσεις για το γκρέμισμα του καπιταλισμού δεν είναι απλά ώριμες, αλλά εδώ και πολύ καιρό τείνουν να ρίξουν την ανθρωπότητα στην εξαθλίωση και την ολοκληρωτική καταστροφή.
Η σήψη εκδηλώνεται με τα σκάνδαλα και τη χρεοκοπία επιχειρήσεων-κολοσσών (π.χ. Enron), την κατάρρευση ολόκληρων χωρών (Αργεντινή), με τους πολέμους, τις εθνοκαθάρσεις, το ρατσισμό και την ανυπολόγιστη καταστροφή του περιβάλλοντος. Εκδηλώνεται με τη συρρίκνωση της πραγματικής οικονομίας προς όφελος του παρασιτικού χρηματιστικού κεφαλαίου, με τη διόγκωση της ανεργίας και των ανισοτήτων.
Οι καινούργιες ανακαλύψεις και η νέα τεχνολογία δεν οδηγούν στην αύξηση του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων αλλά στην παραπέρα αύξηση της ανεργίας και την εξαθλίωση. Στις ΗΠΑ, την πιο πλούσια χώρα του πλανήτη, ζούνε 35 εκατομμύρια κάτω από το όριο της φτώχειας, ενώ το πραγματικό μεροκάματο βρίσκεται στο επίπεδο του 1980. στην Ιαπωνία, την περασμένη δεκαετία τρεις υφέσεις «εξαφάνισαν» τόσο πλούτο όσο και ο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμος. Στην Ευρώπη, έχουμε συντονισμένη επίθεση στο 35ωρο στη Γερμανία, τη Γαλλία και την Ολλανδία. Με την απειλή της ανεργίας και τη βοήθεια των συνδικάτων οι πολυεθνικές (π.χ. Siemens) υποχρεώνουν τους εργαζόμενους να επιστρέψουν στην εβδομάδα των 40 ωρών. Σ’ όλο τον πλανήτη ο χρόνος εργασίας αυξάνεται μαζί με την ανεργία.
Περίπου 830 εκατομμύρια άνθρωποι πεινούν στις αναπτυσσόμενες και μεταβατικές οικονομίες όταν ξοδεύονται 900 δις ευρώ για πολεμικές δαπάνες.
Η ανισότητα ανάμεσα στις τάξεις αυξάνει, ξεπερνώντας κάθε προηγούμενο στην ιστορία του καπιταλισμού μαζί με την απληστία και την επιθετικότητα του κεφαλαίου. Όλες οι κατακτήσεις των εργαζομένων βρίσκονται υπό αναίρεση.
Ο πόλεμος στο Ιράκ αποτελεί την κορυφαία έκφραση επιθετικότητας του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και αποκαλύπτει τα αδιέξοδά του. Σε κάθε Αμερικάνο, ο πόλεμος αυτός στοιχίζει 1600 δρχ. Με τα λεφτά που ξοδεύουν οι Αμερικάνοι για τον πόλεμο, θα μπορούσε να εξασφαλιστούν για 2 χρόνια επαρκή τρόφιμα για τους φτωχούς σ’ ολόκληρο τον κόσμο ή φάρμακα ενάντια στο AIDS και πόσιμο νερό.
Ο πόλεμος στο Ιράκ έφερε στην επιφάνεια με έντονο τρόπο τις ενδοιμπεριαλιστικές αντιθέσεις, απειλώντας την παγκόσμια ειρήνη μακροπρόθεσμα. Ευρώπη και Ιαπωνία συζητούν πλέον ανοιχτά την ανάγκη να εξοπλιστούν.
Τα στοιχεία της βαρβαρότητας πληθαίνουν σε Αφρική, Ασία, Ανατολικές χώρες, Βαλκάνια ακόμη και μέσα στις πιο πλούσιες χώρες του πλανήτη μας. Δεκάδες χιλιάδες οι νεκροί σε τοπικούς πολέμους, η εθνοκάθαρση επανήλθε στο τέλος του 20ου αιώνα μαζί με το ρατσισμό και την ακροδεξιά.
Το «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» που ο Ένγκελς έθεσε στην εποχή του σήμερα ισχύει εκατό φορές πιο πολύ.
Η κατάρρευση του ανύπαρκτου σοσιαλισμού και το δράμα της καπιταλιστικής παλινόρθωσης που ακολούθησε για τους λαούς επιβεβαιώνει την ανάγκη εφαρμογής του σοσιαλισμού των Μαρξ-Ένγκελς. Γιατί αυτό που κατέρρευσε δεν ήταν ο σοσιαλισμός αλλά το γραφειοκρατικό καρκίνωμα των προνομίων και των τίτλων, πάνω σε μια εθνικοποιήμενη και σχεδιασμένη οικονομία.
Χωρίς τη σοσιαλιστική αλλαγή την ερχόμενη περίοδο μια ανυπολόγιστη καταστροφή απειλεί ολόκληρο τον πολιτισμό της ανθρωπότητας. Αυτό προϋποθέτει την κατάληψη της εξουσίας από την εργατική τάξη και τους συμμάχους της. Αυτό προϋποθέτει ένα μαζικό μαρξιστικό επαναστατικό κόμμα. Μ’ αυτή και μόνο μ’ αυτή την προοπτική και καθήκον οφείλουμε οι επαναστάτες να πορευτούν άμεσα. Δουλεύουμε σε δανεισμένο χρόνο, χάσαμε ευκαιρίες και χρόνο αρκετό.
Ταξικό ισοζύγιο
Η κατάρρευση των Ανατολικών χωρών ήταν μια ήττα πελώριων διαστάσεων για το εργατικό κίνημα σ’ όλο τον πλανήτη. Παρ’ όλα αυτά, η αντίστασή του στην επιθετικότητα του κεφαλαίου είναι αξιοθαύμαστη. Το 1995 οι απεργίες στη Γαλλία ήταν σταθμός. Η συνέχεια ήρθε με τα μεγάλα κινήματα στη ΝΑ Ασία, μετά τη «ξαφνική» χρηματιστηριακή κρίση του 1997. Στην Ινδονησία μάλιστα το κίνημα είχε χαρακτηριστικά επαναστατικής κατάστασης. Ανάλογη κατάσταση συναντάμε στη Λατινική Αμερική. Στο Εκουαδόρ, τη Βολιβία, τη Βενεζουέλα και την Αργεντινή το κοινό χαρακτηριστικό του κινήματος είναι η δημιουργία Λαϊκών Επιτροπών, οι οποίες αντιπροσωπεύουν στοιχεία δυαδικής εξουσίας. Σημαντική επίσης και η περίπτωση της Αλγερίας όπου στήθηκαν επιτροπές σε όλη τη χώρα οι οποίες συντονιζόντουσαν πανεθνικά.
Μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις είχαμε πρόσφατα στη Γαλλία ενάντια στα σχέδια της κυβέρνησης Ραφαρέν. Και πριν λίγα χρόνια σε Ελλάδα και Ιταλία. Σε αναβρασμό είναι η εργατική τάξη στη Γερμανία ενάντια στην «Ατζέντα 2010» και την κατάργηση του 35ωρου. Το SPD απειλείται με διάσπαση – ήδη έχουν αποχωρήσει συνδικαλιστικά στελέχη – και με σχηματισμό νέου κόμματος στα αριστερά του.
Το Ιράκ εξελίσσεται σε ένα νέο Βιετνάμ για τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Η παλαιστινιακή Ιντιφάντα συνεχίζει για τέταρτη χρονιά. Το μεγάλο αντιπολεμικό κίνημα, πρωτόγνωρο σε μέγεθος, εξέπληξε τους πάντες καθώς επίσης και το πολύχρωμο και πολυθόρυβο κίνημα ενάντια στην καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση.
Όλα αυτά δείχνουν ότι παρά τις προδοσίες και τις ήττες το κίνημα των δισεκατομμυρίων καταπιεσμένων στέκεται όρθιο. Και αυτό είναι η ελπίδα και η προοπτική. Το εργατικό κίνημα εξακολουθεί να είναι δυνατό. Η δύναμή του βρίσκεται πριν απ’ όλα στο μέγεθός του. Η εργατική τάξη σε αριθμούς είναι πολλαπλάσια μεγαλύτερη από αυτή της επαναστατικής περιόδου του μεσοπολέμου. Είναι πάνω από 2 δις σε όλο τον πλανήτη.
Με σιγουριά λέμε ότι οι μεγάλες μάχες του κινήματος είναι μπροστά μας, καθώς θα εντείνεται η επιθετικότητα του κεφαλαίου για να πάρει πίσω κάθε κατάκτηση και δικαίωμα.
Μέσα σ’ αυτές τις μάχες, οι πρωτοπόροι αγωνιστές θα τείνουν να βγάλουν επαναστατικά συμπεράσματα. Δεν υπάρχουν πλέον περιθώρια για ρεφορμιστικές αυταπάτες.
Αναγκαιότητα το επαναστατικό κόμμα
Άλλα όπως δείχνουν τα γεγονότα, οι αγώνες και οι εξεγέρσεις των λαών είναι χωρίς πολιτική διέξοδο. Η Αργεντινή είναι ένα σύγχρονο παράδειγμα. Γιατί οι μάζες δεν μπαίνουν στις μάχες με ένα πρόγραμμα κοινωνικής αλλαγής, αλλά «με το στυφό αίσθημα ότι δεν μπορούν πια να υποφέρουν άλλο το παλιό καθεστώς» (Λ. Τρότσκι). Ξέρουν τι δεν θέλουν, δεν ξέρουν τι θέλουν. Το τι θέλουμε είναι έργο του επαναστατικού κόμματος, έργο της ηγεσίας. Στην εποχή μας το επαναστατικό κόμμα είναι αναγκαίο περισσότερο από κάθε άλλη φορά στην ιστορία. Αλλά υπάρχει κρίση ηγεσίας. Η σ/δ αφού επέτρεψε το ξέσπασμα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, προδίδοντας το διεθνισμό της εργατικής τάξης στη συνέχει έθαψε τη μεγάλη ευρωπαϊκή επανάσταση, 1917-23, βοηθώντας το ευρωπαϊκό και παγκόσμιο κεφάλαιο να σταθεί στα πόδια του. Με την ήττα της ευρωπαϊκής επανάστασης και την απομόνωση της ΕΣΣΔ, μπήκαν οι βάσεις της καπιταλιστικής παλινόρθωσης, όπου ολοκληρώθηκε από τα εκφυλισμένα πλέον ΚΚ.
Οι μάζες δεν περιμένουν τίποτα από τα κόμματα αυτά. Η πολιτική των ηγεσιών τους ήταν και είναι η ανοιχτή στήριξη του κεφαλαίου. Όμως οι μάζες θα στρέφονται προς αυτά μέχρι να χτιστούν νέα μαζικά επαναστατικά κόμματα.
Η ιστορία της σ/δ και των ΚΚ είναι ιστορία κρίσεων και διασπάσεων. Η βάση της κρίσης του είναι η αντίφαση ανάμεσα στα καθήκοντα που οι μάζες τους βάζουν και στην «αδυναμία» των ηγεσιών να τα φέρουν εις πέρας. Επειδή πλέον η πολιτική τους στηρίζει ανοιχτά ή συγκαλυμμένα το σύστημα.
Το καθήκον για το χτίσιμο του επαναστατικού κόμματος πέφτει στις πλάτες του τροτσκιστικού ρεύματος, του μόνο επαναστατικού στην εποχή μας. Δεν υπάρχει ίχνος υπερβολής όταν λέμε τον τροτσκισμό μοναδικό επαναστατικό ρεύμα. Γιατί; «Το κίνημα που είναι γνωστό ως Τροτσκισμός, και κανένα άλλο, ανέπτυξε τον μπολσεβικισμό αναλύοντας και ερμηνεύοντας όλα τα μεγάλα γεγονότα της μετα-λενινιστικής περιόδου, διατυπώνοντας το πρόγραμμα για την προλεταριακή πάλη και νίκη». (Κάννον, Πάλη για ένα προλεταριακό κόμμα)
Είναι αλήθεια αναμφισβήτητη ότι το κίνημα, μόνο με τις ιδέες του Τρότσκι μπορεί να βρει «το χαμένο εαυτό του». Γιατί είναι ο Τροτσκισμός που προέβλεψε και πάλεψε την καπιταλιστική παλινόρθωση στην ΕΣΣΔ αναλύοντας με ένα ταξικό τρόπο της αιτίες που οδηγούν σ’ αυτό. Και αυτή είναι μια πολύτιμη βοήθεια για να βγει το κίνημα από την ηττοπάθεια και το σοκ που δημιούργησε η κατάρρευση της ΕΣΣΔ με το αίσθημα ότι μπορεί να προχωρήσει ξανά το δρόμο του σοσιαλισμού με επιτυχία επειδή μπορεί να πολεμήσει και να αποφύγει τις αιτίες, που οδήγησαν στην καπιταλιστική παλινόρθωση. Κατά συνέπεια το επαναστατικό κόμμα μπορεί να χτιστεί μόνο πάνω στις ιδέες των Μάρξ-Ένγκελς-Λένιν-Τρότσκι.
Ο τροτσκισμός μπορεί να χτίσει μαζικά επαναστατικά κόμματα;
Ναι! Με την προϋπόθεση ότι θα σοβαρευτεί και θα ξεπεράσει την κρίση του. Έκφραση της κρίσης του είναι ο πολυ-κατακερματισμός, η διάσπασή του σε μικρές οργανώσεις, χωρίς μαζική επιρροή. Έχει το πρόγραμμα, τις ιδέες αλλά του λείπει η εμπιστοσύνη της πρωτοπορίας της τάξης ή ενός σημαντικού κομματιού της. Δεν είναι το φταίξιμο όλο δικό του γι’ αυτή την κατάσταση αλλά έχει και τις δικές του ευθύνες ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια.
Οι Μαρξ-Ένγκελς με τις ιδέες τους έβαλαν τα θεμέλια για να χτιστούν οι μαζικές οργανώσεις και κόμματα της εργατικής τάξης. Στην εποχή τους πάλεψαν σκληρά για την ενότητα των διάσπαρτων και ποικίλων αποχρώσεων σ/δ οργανώσεων. Πάνω σ’ αυτή τη βάση χτίστηκαν τα μαζικά σ/δ κόμματα.
Το επαναστατικό ρεύμα του λενινισμού γεννήθηκε και αναπτύχθηκε κατά την περίοδο του εκφυλισμού της σ/δ μέσα στα μαζικά εργατικά κόμματα. Η 3η Διεθνής και τα επαναστατικά ΚΚ – τότε – χτίστηκαν από επώνυμα επαναστατικά στελέχη με πολύχρονη θητεία και εμπειρία στο μαζικό κίνημα, μέσα στο καμίνι των επαναστατικών γεγονότων των 1917-23 και αφού έσπασαν οργανωτικά από τη σ/δ. Είχαν από πριν την εμπιστοσύνη των μαζών ή ενός σημαντικού κομματιού της πρωτοπορίας. Χτίστηκαν βέβαια και ΚΚ από το «μηδέν» αλλά η γέννησή τους και η μαζικοποίησή τους πατούσε στο μεγαλείο της Οκτωβριανής επανάστασης.
Ο τροτσκισμός ως επαναστατικό ρεύμα αναπτύχθηκε κατά τη διάρκεια του εκφυλισμού των ΚΚ. Η σταλινική αντεπανάσταση φρόντισε να θέσει εκτός κόμματος τον τροτσκισμό από την πρώτη στιγμή της εμφάνισής του. Έχοντας σφετεριστεί το μεγαλείο της ρώσικής επανάστασης μπορούσε να συκοφαντεί «αξιόπιστα» στα μάτια των μαζών τον τροτσκισμό και να τον παρουσιάζει σαν αντιδραστικό ρεύμα. Έτσι, ο τροτσκισμός ως ρεύμα αναπτύχθηκε έξω από τα μαζικά κόμματα μ’ ότι αυτό συνεπάγεται για τον χαρακτήρα των στρατολογιών και κατά συνέπεια των στελεχών και της ηγεσίας του. Με εξαίρεση τον Τρότσκι λίγα είναι τα στελέχη που είχαν σχέση και θητεία στο μαζικό κίνημα. Γι’ αυτό και οι περισσότερες διασπάσεις στο χώρο έχουν βάση μικροαστικές υπερβολές και ευαισθησίες, παρά ουσιαστικές και θεμελιακές διαφορές.
Τώρα δεν υπάρχει ΕΣΣΔ. Κατάφερε ο σταλινισμός να φέρει τον καπιταλισμό, αφού πρώτα φρόντισε να εξοντώσει τη γενιά των στελεχών που τόλμησε την επανάσταση του 1917, να συκοφαντήσει και να εξοστρακίσει τον τροτσκισμό από τα ΚΚ.
Όμως «ουδέν κακό αμιγές καλού». Μαζί με την κατάρρευση της ΕΣΣΔ κατέρρευσε και ο σταλινισμός, το πιο αντιδραστικό αντεπαναστατικό ρεύμα στις γραμμές του εργατικού κινήματος.
Για τον τροτσκισμό υπάρχει δικαίωση και ανοιχτό πεδίο δράσης να πετάξει τη συκοφαντία από πάνω του και να χτίσει μαζικά επαναστατικά κόμματα. Αρκεί να ξεπεράσει γρήγορα τις αδυναμίες που απέκτησε βρισκόμενος για δεκαετίες εκτός μαζικού κινήματος. Όλοι γνωρίζουμε τις αδυναμίες. Ο σταλινισμός κατέρρευσε αλλά δεν τελείωσε. Το ΚΚΕ έχει σημαντική επιρροή στη νεολαία και το εργατικό κίνημα. Κι αυτό οφείλεται κύρια στο γεγονός ότι ο τροτσκιστικός χώρος είναι ακόμη ανυπόληπτος και όχι γιατί το ΚΚΕ άλλαξε. Η ηγεσία του δεν έχει βγάλει κανένα συμπέρασμα για το τι έφταιξε για τη μεγάλη ήττα. Γι’ αυτή, η αιτία είναι ο ιμπεριαλιστικός δάχτυλος, η περεστρόικα και ο Γκορμπατσόφ!
Τονίζω ότι το μόνο εμπόδιο για τον τροτσκισμό να χτίσει επαναστατικό κόμμα είναι ο κακός εαυτός του.
Πριν αναφερθώ στον κακό εαυτό του τροτσκισμού θα ήθελα να δούμε τις δυνατότητές του. Πρώτη δυνατότητα είναι οι ιδέες του, που είναι η κύρια προϋπόθεση για να χτιστεί ένα μαζικό επαναστατικό κόμμα. Αυτά που έγραφε ο Κάννον για τον τροτσκισμό στη δεκαετία του ’30 ισχύουν και σήμερα. Έγραφε ότι «δεν υπάρχει άλλη σχολή πιο να αξίζει έστω και για μια στιγμή την προσοχή από τους προλετάριους επαναστάτες. Ο Τροτσκισμός (…) είναι το μόνο επαναστατικό κίνημα». Αλλά πολύ σωστά μας προειδοποιεί ότι «ο δρόμος από την επεξεργασία του προγράμματος μέχρι την οργάνωση γερών στελεχών και από εκεί μέχρι τη δημιουργία μαζικών κομμάτων (…) είναι δύσκολος και περίπλοκος. Διέρχεται διάφορα στάδια εξέλιξης και ανάπτυξης σαν μια συνεχή διαδικασία επιλογής, προσελκύοντας νέες δυνάμεις και απομακρύνοντας άλλες που δεν μπόρεσαν να συμβαδίσουν». (σελ. 118, ό.π.)
Η δεύτερη σημαντική δυνατότητα είναι το γεγονός ότι υπάρχουν στις γραμμές μας – για να μιλήσουμε σε πρώτο πληθυντικό – εθνικά και διεθνώς αξιόλογα στελέχη με κύρος και επιρροή στο μαζικό κίνημα, αλλά διάσπαρτα στο πλήθος των ποικίλων οργανώσεων του χώρου.
Αυτό είναι η σοβαρή αδυναμία· ο «κακός εαυτός» του τροτσκισμού. Η ενότητα των στελεχών αυτών θα δώσει δύναμη και κύρος στο επαναστατικό ρεύμα, προϋπόθεση για να γίνουν όλα τα άλλα.
Και ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά έτσι όπως αυτά διαδραματίζονται στο πλαίσιο της κατάστασης της χώρα μας. Η ριζοσπαστικοποίηση φρέσκων στρωμάτων νεολαίας και εργατών πραγματοποιείται και στη χώρα μας κάτω από τις επιθέσεις της νεοφιλελεύθερης πολιτικής του κεφαλαίου και των κυβερνήσεών του. Έχει ακόμα αργό ρυθμό αλλά είναι βέβαιο ότι στα χρόνια που έρχονται θα πάρει μεγάλες διαστάσεις. Η ριζοσπαστικοποίηση είναι το παρόν και το μέλλον για το χτίσιμο μαζικού επαναστατικού κόμματος και είναι ιστορικό καθήκον να κερδισθεί στο τροτσκισμό και τις ιδέες του. Αυτό το καθήκον χρειάζεται να καθορίσει τη συμπεριφορά των ηγετικών στελεχών και μελών των τροτσκιστικών οργανώσεων.
Σας βεβαιώνω σύντροφοι ότι η ριζοσπαστικοποίηση θα περάσει δίπλα μας ή πάνω από τα κεφάλια μας και θα χαθεί αν συνεχιστεί ο χώρος να πορεύεται με 30 οργανώσεις και άλλες τόσες εφημερίδες και περιοδικά, στη βάση της αντίληψης ότι η κάθε μια οργάνωση μπορεί να εξελιχθεί σε δύναμη τέτοια όπου θα σβήσει τις υπόλοιπες και θα γίνει η βάση για τη συσπείρωση των επαναστατικών στελεχών, η βάση για το χτίσιμο του κόμματος. Μέχρι τώρα όλες οι οργανώσεις «κυνηγάνε την ουρά τους»!
Τα πράγματα είναι απλά. Ο νέος που έρχεται για πρώτη φορά σε συγκέντρωση βλέπει 30 εφημερίδες να λένε γι’ αυτόν σχεδόν τα ίδια πράγματα. Δεν ξέρει ποια εφημερίδα ή περιοδικό να πρωτοδιαβάσει: Σπάρτακο ή Εργατική Πάλη; Εργατική Αριστερά ή Εργατική Αλληλεγγύη; Ξεκίνημα ή Έκφραση; Δεν μπορεί να καταλάβει γιατί αυτός ο χώρος είναι κατακερματισμένος, ποιες είναι οι διαφορές του ΣΕΚ με τη ΔΕΑ, της ΟΚΔΕ Εργατικής Πάλης με την ΟΚΔΕ Σπάρτακος, του Ξεκινήματος με το ΣΕΚ και πάει λέγοντας. Ο κατακερματισμός, φέρνει τον ανταγωνισμό, ο ανταγωνισμός την αρνητική «διαφήμιση» και η αρνητική «διαφήμιση» τη δυσφήμιση του τροτσκιστικού χώρου στο σύνολό του. Το γεγονός ότι κάθε διάσπαση μικρή ή μεγάλη στις οργανώσεις του χώρου έχει καταλήξει σε ανεξάρτητη οργάνωση και όχι σε προσχώρηση σε κάποια άλλη από τις υπάρχουσες δείχνει την «αλληλοεκτίμηση» που έχουν οι τροτσκιστές για το χώρο τους. Έτσι οι κατηγορίες των σταλινικών, σ/δημοκρατών βρίσκουν πρόσφορο έδαφος. Είναι γι’ αυτό που οι διασπάσεις του ΚΚΕ και του ΠΑΣΟΚ στο παρελθόν τράβηξαν το δικό τους ανεξάρτητο δρόμο. Ο χώρος δεν τραβάει έτσι όπως είναι. Γι’ αυτό ένα μεγάλο κομμάτι της νεολαίας καταλήγει στο ΚΚΕ και την ΚΝΕ.
Οι εργάτες, νέοι και παλιοί πολιτικοποιημένοι, μας ακούν ή μας διαβάζουν, όπου με ύφος παντογνώστη, εξηγούμε τα λάθη της παραδοσιακής αριστεράς και τους βάζουμε καθήκοντα. «Η ΓΣΕΕ να συντονίσει τους αγώνες», «μέτωπο των κομμάτων της Αριστεράς με σοσιαλιστικό πρόγραμμα» και σκέφτονται καλά είναι όλα αυτά που λέτε, αλλά εσείς παντογνώστες, καθηγητές της πολιτικής γιατί δεν βάζετε τα καθήκοντα στο χώρο σας πριν τα βάλετε στους άλλους. Συντονιστείτε, κάντε μέτωπο. Δείξτε το παράδειγμα.
Λέτε ότι το ΚΚΕ σεχταρίζει γιατί δεν τα βρίσκει με το ΣΥΝ. Γιατί, όμως μας κάνετε κριτική όταν εσείς οι τροτσκιστές δεν λέτε καλημέρα μεταξύ σας. Και άλλα πολλά.
Ακόμη και όσοι μας ακούσουν με προσοχή και συμφωνήσουν μας λένε: Σωστά όλα αυτά που λέτε αλλά είμαστε λίγοι για να τα εφαρμόσουμε. Τότε μας δίνουν καμιά ενίσχυση και πάνε σπίτι τους.
Αυτά τα απλά πράγματα, βγαλμένα από τη ζωή αξίζουν περισσότερο από χίλια τσιτάτα και θεωρίες. Οι μικρές οργανώσεις είναι εμπόδιο στη δημιουργία του επαναστατικού κόμματος για το καλό της κοινωνίας ή να αποσυρθούν ή να ενωθούν. ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ.
Η ενότητα του επαναστατικού ρεύματος είναι αναγκαία! Είναι πολύ δύσκολη υπόθεση; Ναι είναι. Αλλά είναι μονόδρομος.
Το τεστ για να γίνουμε πιστευτοί στους εργάτες είναι να φτιάξουμε το σπίτι μας όπου είναι διαλυμένο. Άμα το σπίτι σου είναι διαλυμένο, δεν μπορείς να δίνεις συμβουλές στον άλλον για το πως θα φτιάξει οικογένεια.
Αγαπητοί σύντροφοι τροτσκιστές κόψτε για λίγο τις βαθυστόχαστες αναλύσεις και σκεφτείτε απλά και πρακτικά όπως κάνουν οι εργάτες γύρω μας για να ξεκολλήσουμε. Έχουν περάσει 15 χρόνια από την κατάρρευση του σταλινισμού και ντρέπεσαι να πεις ότι είσαι τροτσκιστής. Ήμαρτον…
Έχουμε διαφορές; Ναι, έχουμε! Αλλά αυτά που μας ενώνουν είναι περισσότερα. Είναι περισσότερα από αυτά που μας ένωσαν με το ΣΥΝ στο Φόρουμ και με τις άλλες «αντικαπιταλιστικές» οργανώσεις. Οι διαφορές μας γίνονται ελάχιστες αν ιδωθούν μέσα από το ιστορικό καθήκον να χτίσουμε το κόμμα ή της ενότητας για δράση. Οι διαφορές μας θα γίνουν μικρές αν τις δούμε μέσα από το παράδειγμα των κλασικών του μαρξισμού, μέσα από την ιστορία του εργατικού κινήματος.
Η περίπτωση μας είναι κοντά και έχει σημαντικές ομοιότητες μ’ αυτή του σχηματισμού της 1ης Διεθνούς. Έχουμε ιδέες, πρόγραμμα και είμαστε κατακερματισμένοι σε μικρές οργανώσεις. Έχουμε βέβαια σημαντικές διαφορές με εκείνη την περίοδο.
Ο Μαρξ έγραψε στον Bolte στις 23/11/1871 τα παρακάτω: «Η διεθνής ιδρύθηκε για να αντικαταστήσει τις σοσιαλιστικές ή ημι-σοσιαλιστικές σέχτες, με μια πραγματική οργάνωση της εργατικής τάξης. Στο καταστατικό της και την ιδρυτική της διακήρυξη φαίνεται αυτό με μια ματιά. Από την άλλη η Διεθνής δεν θα μπορούσε να διατηρηθεί αν η ίδια η ιστορία δεν είχε τσακίσει το σεχταρισμό. Οι πορείες του σοσιαλιστικού σεχταρισμού και του πραγματικού εργατικού κινήματος είναι αντιστρόφως ανάλογες μεταξύ τους. Οι σέχτες δικαιολογούν την ύπαρξή τους ιστορικά όσο η εργατική τάξη δεν είναι ώριμη για ένα ανεξάρτητο ιστορικό κίνημα. Με το που αποκτά ωριμότητα, οι σέχτες γίνονται αντιδραστικές».
Το άρθρο 7 του καταστατικού της 1ης Διεθνούς συμβούλευε ότι: «(…)η επιτυχία του εργατικού κινήματος σε κάθε χώρα δεν μπορεί να εξασφαλιστεί παρά μόνο με τη δύναμη της ενότητας και της σύνδεσης (…). Γι’ αυτό τα μέλη της Διεθνούς Ένωσης οφείλουν να κάνουν κάθε προσπάθεια για να συνενώσουν τις διασκορπισμένες εργατικές οργανώσεις των χωρών τους σε εθνικά σώματα που θα εκπροσωπούνται σε εθνικά κεντρικά όργανα». (Ριαζάνοφ, Μάρξ-Ένγκελς, σ. 131)
Οι Μαρξ και Ένγκελς δίνοντας το παράδειγμα δεν δίστασαν να βρεθούν στην ίδια οργάνωση με τους χαρτιστές, προυντονιστές, μπλανκιστές, αναρχικούς κ.λπ. για την ενότητα του εργατικού κινήματος, για το χτίσιμο μαζικών οργανώσεων και κομμάτων.
Στην ίδρυσή του, το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα Ρωσίας περιελάμβανε ποικίλες οργανώσεις. Ο Λένιν και οι μπολσεβίκοι παρά τη διάσπαση του 1903 συνυπήρχαν στο ίδιο κόμμα με τους μενσεβίκους μέχρι το 1914.
Και ένα ακόμη παράδειγμα από την Ελλάδα. Το ΣΕΚΕ ιδρύθηκε από οργανώσεις που εκπροσωπούσαν τρία διαφορετικά ρεύματα: Λιγδόπουλος (Αριστερή Τάση), Μπεναρόγιας (Κεντρίστικη τάση), Γιάννιος και Σιδέρης (Δεξιά τάση). Κι όμως τα βρήκαν για να βάλουν τις βάσεις για το πρώτο εργατικό κόμμα στη χώρα μας. Τότε υπολογίζεται ότι το σύνολο των εργατοϋπαλλήλων έφτανε τις 100.000. Σήμερα ξεπερνούν τα 3 εκατομμύρια.
Ανασύνθεση
Ομολογώ ότι τα τελευταία χρόνια, όλοι οι σοβαροί τροτσκιστές επιχειρούν να φύγουν από τη μιζέρια της απομόνωσης και της πολυδιάσπασης αλλά από διαφορετικούς δρόμους.
Άλλοι με πλατιές συμμαχίες (όπως στη Σκοτία) και με «πλατύ» πρόγραμμα, άλλοι (όπως το SWP) με συμμαχίες γύρω από τον εαυτό τους και με προσωπικότητες αριστερο-ρεφορμιστικές αλλά χωρίς βάση και άλλοι (όπως στη Γαλλία) με μέτωπο των μεγάλων τροτσκιστικών οργανώσεων.
Στην Ελλάδα συζητάμε την «Ανασύνθεση της Αριστεράς», αφού μάλλον τελείωσε η συζήτηση για το «τι αριστερά θέλουμε». Το ΣΕΚ ακολουθεί το δρόμο του SWP, προς το παρόν.
Στο θέμα της ανασύνθεσης υπάρχουν δύο απόψεις. Πρώτον, αυτή της πλατιάς ανασύνθεσης, όπου συμπεριλαμβάνει και τους ρεφορμιστές, κυρίως του ΣΥΝ. Δεύτερον, αυτή της αντικαπιταλιστικής ανασύνθεσης.
Σύμφωνα με το λεξικό του Μπαμπινιώτη:
Ανασύνθεση: « …. η εκ νέου σύνθεση με τη χρήση νέων συστατικών στοιχείων και με στόχο τη βελτίωσή τους». Και διερωτώμαι, ποια είναι τα νέα συστατικά στοιχεία για την εκ νέου σύνθεση με στόχο τη βελτίωσή τους; Όλοι παλιοί είμαστε, όλοι ερχόμαστε από το χθες. Στην ουσία όταν μιλάνε και οι δύο απόψεις για «ανασύνθεση» μιλάνε για μέτωπο οργανώσεων. Με στόχο τι; Μια διαρκή συμμαχία ή μια νέα οργάνωση όπου θα προκύψει από τη διάλυση των συνιστωσών;
Αγαπητοί σύντροφοι, ό,τι και να έχετε στο μυαλό σας, είτε ανήκετε στην αντικαπιταλιστική ανασύνθεση είτε ανήκετε στην άλλη –πολύ χειρότερα και με το ΣΥΝ- θέλω να γνωρίζετε ότι το βέλος αυτής της συμμαχίας θα κινείται σαν τρελό μια προς αριστερά και μια προς δεξιά. Πάντοτε, όμως, μέσα στο πλαίσιο της μεταρρύθμισης. Αυτό έδειξε η εμπειρία του Φόρουμ και πολύ περισσότερο του ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί το επαναστατικό ρεύμα είναι διασπασμένο και αδύνατο. Πάντα εννοώ το τροτσκιστικό.
Όσοι θέλουν να μαθαίνουν από τα λάθη τους, θα πρέπει να παραδεχθούν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ολέθριο λάθος. Και αυτό αποτελεί απάντηση στους υποστηρικτές της πλατιάς ανασύνθεσης. Δεν μπορώ να ασχοληθώ περισσότερο μ’ αυτό στο πλαίσιο αυτού του άρθρου γιατί ο στόχος του είναι άλλος.
Αλλά και η αντικαπιταλιστική ανασύνθεση θα έχει κατεύθυνση αντικαπιταλιστική και κατ’ ανάγκη επαναστατική, αν ο επαναστατικός παράγοντας είναι δυνατός.
Δύο είναι οι παράγοντες που το καθορίζουν. Πρώτον, ο χαρακτήρας της εποχής μας και δεύτερο ο χαρακτήρας των οργανώσεων που έχετε βαπτίσει αντικαπιταλιστικές, όπως η ΚΕΔΑ, η ΑΚΟΑ, η ΚΟΕ, το Δίκτυο, το ΝΑΡ κ.λ.π.
Τη δεκαετία του 1930, όταν ο Τρότσκι προέτρεπε τις τροτσκιστικές οργανώσεις και τα κόμματα σε συμμαχίες με αριστερά ρεφορμιστικά, κεντριστικά κόμματα ή οργανώσεις ή ακόμη και να μπουν –εισοδισμός- στα σ/δημοκρατικά κόμματα, η κατάσταση ήταν προεπαναστατική ή και επαναστατική. Κυριαρχούσε ο εμφύλιος στην Ισπανία, οι μεγάλες απεργίες του 1936 στη Γαλλία, τα σ/δ κόμματα είχαν μέλη και ζωή. Μέσα τους σχηματίζονταν αριστερές κεντρίστικες πτέρυγες, που έτειναν να σπάσουν από τη σ/δ και να κινηθούν στο σχηματισμό ανεξάρτητων κομμάτων. Το βέλος της κίνησης των κεντριστών εκείνη την περίοδο έδειχνε προς τον επαναστατικό μαρξισμό. Γι’ αυτό θεωρητικά μια μικρή οργάνωση επαναστατικών στελεχών μπορούσε να κερδίσει στον τροτσκισμό την πλειοψηφία αυτών των κομμάτων. Σήμερα, η εποχή μας δεν έχει αυτά τα χαρακτηριστικά, είναι μεταβατική. Όπου η ριζοσπαστικοποίηση κάνει τα πρώτα βήματά της στα φρέσκα στρώματα της νεολαίας και των εργατών, την ίδια στιγμή που οι παλιοί εργάτες έχουν έντονα τα στοιχεία της κούρασης, της πολιτικής σύγχυσης από τη μεγάλη ήττα της καπιταλιστικής παλινόρθωσης το 1989. Τα παραδοσιακά κόμματα της εργατικής τάξης είναι άδεια από μέλη και κυριαρχούν οι γραφειοκράτες. Το ίδιο και στα συνδικάτα. Η κατάσταση θα αλλάξει, αλλά τώρα είναι αυτή.
Τώρα, σχετικά με τις οργανώσεις της «αντικαπιταλιστικής αριστεράς»: ομολογώ ότι δεν μπορώ να καταλάβω το νεολογισμό «αντικαπιταλιστική αριστερά». Γι’ αυτό επιτρέψτε μου να πορευτώ μ’ ότι ξέρω, θεωρώντας τις οργανώσεις ΑΚΟΑ, ΚΕΔΑ, ΝΑΡ Δίκτυο, ΚΟΕ κ.λπ. αποχρώσεις του αριστερού ρεφορμισμού. Δεν έχει κριθεί οριστικά η πορεία τους, αν θα τραβήξουν προς τον επαναστατικό μαρξισμό ή θα πάνε από εκεί που ήρθαν ή στο πουθενά. Η μακρόχρονη διάρκειά τους έχει να κάνει με την ιδιάζουσα ασταθή ισορροπία, που σχετίζεται με την αδυναμία του τροτσκισμού, την ξεφτίλα και τη φθορά της σ/δ, την ανυποληψία του ΣΥΝ και τον συγκεντρωτικό σεχταρισμό του ΚΚΕ. Αλλά η κατάσταση αυτή αργά ή γρήγορα θα αλλάξει. Ο χώρος του αριστερού ρεφορμισμού θα καταρρεύσει -είτε από μόνος του, είτε κατά τη διάρκεια εξαιρετικών γεγονότων. Το καθήκον για το χτίσιμο επαναστατικού κόμματος μας καλεί να κερδίσουμε τα καλύτερα στοιχεία αυτών των οργανώσεων στις ιδέες του τροτσκισμού. Για να γίνει αυτό χρειάζεται ο τροτσκισμός να πιστέψει ότι είναι το επαναστατικό ρεύμα, ότι είναι το μέλλον του κινήματος. Να δείξει αυτοσεβασμό και εκτίμηση σ’ όσες οργανώσεις κινούνται στο χώρο του και να προχωρήσει με σταθερό βήμα στην ενότητά του.
Τότε μπορεί να χτίσει μ’ αυτές τις οργανώσεις μέτωπο δράσης σε βάση αντικαπιταλιστική και τη βάση αυτή θα την καθορίσει ο χαρακτήρας του προγράμματος.
Σκεφτείτε σύντροφοι τροτσκιστές, τα κέρδη σας από το Φόρουμ. Είχατε κέρδη έτσι όπως μπήκατε μέσα σ’ αυτή την ανασύνθεση; Νομίζω όχι. Και το χειρότερο δεν θυμάμαι το Φόρουμ να βγήκε από τα αριστερά στο ΚΚΕ, ούτε στα λόγια ούτε σε πράξεις. Μήπως θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα αν πηγαίναμε με κοινή γραμμή, μαζί βέβαια και το ΣΕΚ; Νομίζω ναι.
Ομοσπονδία, πρώτο βήμα
Θεωρώ μονόδρομο την ενοποίηση των τροτσκιστικών οργανώσεων, ως βάση για ενιαίο επαναστατικό κόμμα. Οι μικρές οργανώσεις είναι πλέον αντιδραστικό φαινόμενο. Η ύπαρξή τους είναι εμπόδιο στη συγκρότηση μαζικού επαναστατικού κόμματος. Συντηρούν άθελά τους το ρεφορμισμό και επιτρέπουν στο σταλινισμό να ξαναζωντανέψει.
Αν στα ηγετικά στελέχη των οργανώσεων υπήρχε αυτή η αντίληψη, συνδυασμένη με αλληλοσεβασμό, εκτίμηση και συντροφικότητα για τις άλλες οργανώσεις, τότε η ενοποίηση θα έπρεπε να γινόταν εδώ και τώρα για την ίδρυση ενός νέου κόμματος.
Σήμερα, η κατάσταση δεν επιτρέπει τέτοια «όνειρα». Γι’ αυτό χρειάζεται να προχωρήσουν όπως βαδίζει το κίνημα, με τη μέθοδο των διαδοχικών προσεγγίσεων και στόχο το νέο κόμμα.
Πρώτο αποφασιστικό βήμα είναι η συγκρότηση των οργανώσεων σε ομοσπονδία, στη βάση ενός γενικά αποδεκτού μεταβατικού αντικαπιταλιστικού-σοσιαλιστικού προγράμματος.
Ενότητα στη δράση, κοινές παρεμβάσεις με προκήρυξη στις απεργίες και μεγάλες συγκεντρώσεις. Κοινές εκστρατείες με εκδηλώσεις σε γειτονιές εργοστάσια είτε κεντρικές για όλα τα μεγάλα ζητήματα το παγκόσμιου και ντόπιου κινήματος.
Ενιαία στάση στο χώρου Διαλόγου της Αριστεράς –αν συνεχίσει να υπάρχει- για να γίνει «Διαλόγου με Δράση». Να ξαναδούμε τη στάση μας στο Φόρουμ.
Ενιαίο μέτωπο με τις άλλες οργανώσεις και τα κόμματα, ιδιαίτερα με το ΣΥΝ, μόνο πάνω σε συγκεκριμένα ζητήματα για να δράσουμε. Όχι μόνιμες συμμαχίες, επιτροπές και ξεφτιλισμένα κοινά προγράμματα. Κομμένη ο ΣΥΡΙΖΑ και κάθε σκέψη για ΣΥΡΙΖΑ. Χρειάζεται να μελετήσουμε και να ξαναμελετήσουμε τα γραπτά και την εμπειρία των κλασικών και ιδιαίτερα αυτά της 3ης Διεθνούς. Οι προτάσεις μας για ενιαίο μέτωπο να έχει την αίσθηση της αναλογίας. Σε ενιαίο μέτωπο με τα μέλη και τα στελέχη των παραδοσιακών κομμάτων είμαστε καθημερινά. Στο σωματείο, την απεργία, τη διαδήλωση, τη γειτονιά, το εργοστάσιο, τους φοιτητικούς και νεολαιίστικους συλλόγους. Αυτή η μορφή ενιαίου μετώπου σ’ αυτή φάση έχει περισσότερα να προσφέρει στον επαναστατικό μαρξισμό από τη μικρομέγαλη αντίληψη των ανοιχτών καλεσμάτων και συζητήσεων με τις ηγεσίες. Δεν το αποκλείουμε, αλλά μετρημένα λόγια και χρόνος.
Το κρίσιμο ζήτημα είναι τα οργανωτικά της ομοσπονδίας (μέσα σ’ αυτά και το όνομα). Εδώ είναι η «αχίλλειος πτέρνα» του τροτσκισμού. Ό,τι προτείνω είναι ενδεικτικό πλαίσιο και όχι ολοκληρωμένη άποψη. Αν πάρουμε σαν βάση και παράδειγμα λειτουργίας μιας ομοσπονδίας του συνδικαλιστικού κινήματος και στη θέση στελεχών και διοικούντων γραφειοκρατών βάλουμε επαναστάτες, τότε νομίζω ότι είμαστε στο σωστό δρόμο. Η λειτουργία της χρειάζεται να πατάει σ’ αυτό που υπάρχει σήμερα και προσεκτικά να ανοίγει δρόμο για το μέλλον, το νέο κόμμα.
Το κύριο χαρακτηριστικό της λειτουργίας χρειάζεται να είναι η πλέρια δημοκρατία. Οι οργανώσεις δεν διαλύονται και παίρνουν τη θέση που έχουν τα σωματεία σε μια ομοσπονδία.
Στη γειτονιά, σε σωματεία ή σε εργοστάσια λειτουργούν κοινοί πυρήνες. Η κάθε οργάνωση σε εξαιρετικές περιπτώσεις αν θέλει κάνει τις δικές τις συνεδριάσεις χωρίς την άδεια των οργάνων της ομοσπονδίας.
Η ομοσπονδία έχει Κεντρική Επιτροπή και εκτελεστική, όπου αναλογικά –απλή αναλογική- εκπροσωπούνται όλες οι οργανώσεις. Η αναλογία καθορίζεται με βάση τον αριθμό των ενεργών μελών. Υπάρχει ταμείο, όπου η κάθε οργάνωση συμβάλει στη βάση του αριθμού των ενεργών μελών της. Οι οργανώσεις θα δηλώσουν τα ενεργά μέλη τους και η ζωή στους κοινούς πυρήνες θα επαληθεύσει τις δηλώσεις.
Στόχος είναι η έκδοση ημερήσιας εφημερίδας, μηνιάτικο θεωρητικό περιοδικό, εκδόσεις. Μετά την έκδοση ημερήσια εφημερίδας, οι οργανώσεις θα μπορούν να συνεχίσουν την έκδοση της δική τους, εφόσον διαφωνούν με τη γενική γραμμή σε κάποιο σημαντικό ζήτημα. Στην εφημερίδα επιβάλλεται στα κρίσιμα θέμα, όπως σχέδιο Ανάν – να φαίνονται οι διαφορετικές απόψεις.
Οι αποφάσεις στα όργανα καλό είναι να παίρνονται ομόφωνα, αν αυτό δεν γίνει δυνατό σε πρώτη συνεδρίαση στη δεύτερη πρέπει να γίνει με μεγάλη πλειοψηφία.
Η πρότασή μου καταλαβαίνω ότι έχει πολλές δυσκολίες. Και θα συμφωνήσω εκ των προτέρων με κάθε σύντροφο, σε κάθε συγκεκριμένη δυσκολία που θα μου παρουσιάσει, αλλά σύντροφοι, μπορούμε να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες, αν κατανοήσουμε το πρόβλημα, αν δούμε το στόχο. Αν θέλουμε ο χώρος μας να αποκτήσει κύρος, οφείλει να απορρίψει το αντιδραστικό φαινόμενο των μικρών οργανώσεων.
Μπορούμε! Τα συνθήματα μας είναι:
Για μια ΓΣΕΕ, μια ομοσπονδία, ένα σωματείο, για το μέτωπο των κομμάτων της αριστεράς, για ενωμένο και δυνατό εργατικό κίνημα. Ισχύουν πριν απ’ όλα και πρέπει να γίνουν πράξη στον τροτσκιστικό χώρο. Το επαναστατικό ρεύμα που εκφράζει τα συμφέροντα της εργατικής τάξης σ’ ανώτερο επίπεδο.
Μη διστάζετε. Δείτε πως λειτουργεί η Ομοσπονδία των τραπεζοϋπαλλήλων ΟΤΟΕ. Έχει σωματεία πράσινα, μπλε και εργοδοτικά, αλλά παίρνει αποφάσεις, κάνει συνέδρια, συνδιασκέψεις, έχει εφημερίδα, περιοδικά, κάνει και αγώνες, κερδίζει και κάτι. Η ομοσπονδία και τα σωματεία όπως γνωρίζετε διοικούνται όχι από επαναστάτες αλλά από «κομματόσκυλα» του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ, του Κωστόπουλου, του Λάτση κ.λπ. Λειτουργούν, παρότι δεν δουλεύουν και τόσο φανατικά για το καλό των εργαζομένων. Ε! Αν αυτοί μπορούν, εμείς γιατί όχι;
Σκεφτείτε ότι αν το βήμα αυτό πετύχει, η Ομοσπονδία θα μαζικοποιηθεί, Οι νέες στρατολογήσεις θα ανήκουν στους κοινούς πυρήνες και όχι στην κάθε οργάνωση. Θα φέρουν την αλλαγή. Τα γνήσια επαναστατικά στοιχεία του τροτσκισμού που υπάρχουν σ’ όλες τις οργανώσεις θα ενωθούν για να ξεκαθαριστούν οι γραμμές μας από τη σαβούρα. Είναι βέβαιο ότι με τον καιρό οι οργανώσεις της «αντικαπιταλιστικής αριστεράς» θα δουν την είσοδό τους στην Ομοσπονδία με καλό μάτι είτε σαν σύνολο, είτε τα πιο επαναστατικά στοιχεία τους. Θα είναι καλοδεχούμενοι στις γραμμές μας ισότιμα αρκεί να δέχονται πραγματικά το πρόγραμμά μας.
Κατανόηση και θέληση χρειάζεται και θα τα καταφέρουμε. Η ευθύνη γι’ αυτή την προσπάθεια ανήκει κύρια στα ηγετικά στελέχη του ΣΕΚ, ΔΕΑ, Ξεκίνημα, ΟΚΔΕ γιατί, χωρίς να υποτιμάω κανέναν- είναι οι πιο σημαντικές οργανώσεις του χώρου.
Τώρα ένα τελευταίο πρόβλημα είναι τι θα κάνουμε με τις διαφορετικές Διεθνείς, όπου ανήκουν οι οργανώσεις του χώρου. Να τους γυρίζουμε την πλάτη; Όχι, αλλά οφείλουν οι Διεθνείς να μας επιτρέψουν να προχωρήσουμε στην Ομοσπονδία με στόχο το ενιαίο κόμμα, να μας ευχηθούν καλή τύχη και να μας βοηθήσουν. Γιατί η επιτυχία μας στην Ελλάδα θα δώσει ένα παράδειγμα ανυπολόγιστης αξίας για μία Διεθνή και ένα Κόμμα σε κάθε χώρα.
ΤΠΤ - "4" 
[…] Ανασύνθεση στη βάση του επαναστατικού μαρξισμού… […]