[ Απόσπασμα από μαρτυρία του δημοσιογράφου Dahr Jamail, The Nation, 14 Απριλίου 2004 για την κατάσταση στην Φαλούτζα. Η Φαλούτζα παραμένει πολιορκούμενη και αποκλεισμένη για πρόσφυγες που θέλουν να γυρίσουν πίσω]
Η Φαλούτζα, μια πόλη περίπου 200.000 κατοίκων, έχει γίνει το Σεράγιεβο αυτού του πολέμου. Την επισκέφτηκα το Σαββατοκύριακο, που υποτίθεται ότι υπήρχε κατάπαυση πυρός. Αντί για ηρεμία βρήκα μια πόλη κάτω από την πολιορκία του αμερικάνικου πυροβολικού και των ελεύθερων σκοπευτών.
Σε ένα από τα νοσοκομεία της πόλης είδα δεκάδες νεοεισχθέντες τραυματίες, γυναίκες και παιδιά, θύματα των αμερικάνων πεζοναυτών. Οι γιατροί αναφέρουν ότι περισσότεροι από 600 άνθρωποι έχουν σκοτωθεί, οι περισσότεροι από αυτούς πολίτες. Δύο γήπεδα ποδοσφαίρου έχουν μετατραπεί σε νεκροταφεία. Πήγα στη Φαλούτζα με μια μικρή ομάδα δημοσιογράφων και ακτιβιστών ΜΚΟ. Ταξιδεύαμε με ένα μικρό φορτηγό με φάρμακα£ το σχέδιο μας ήταν να ξεφορτώσουμε το φορτηγό, να δούμε την κατάσταση και μετά να φύγουμε με όσους περισσότερους τραυματίες μπορούσαμε.
(…) Σε ένα σημείο της διαδρομής προσπεράσαμε ένα φορτηγό το οποίο είχε χτυπηθεί και το λεηλατούσαν κάτοικοι ενός κοντινού χωριού. Άνδρες και παιδιά έτρεχαν μεταφέροντας κουτιά. Ένα μικρό παιδί στράφηκε προς το φορτηγό μας και κραύγασε «θα είμαστε μουντζαχετίν μέχρι να πεθάνουμε».
(…) Μπαίνοντας στην πόλη είδαμε ένα μεγάλο σύννεφο από μια αμερικάνικη βόμβα. Προς έκπληξή μας διαπιστώσαμε ότι δεν υπήρχε καμία κατάπαυση πυρός. Η Φαλούτζα ήταν άδεια, εκτός από ομάδες μουτζχεντίν μαχητών που είχαν πάρει θέσεις σε κάθε γωνία.
Οι πεζοναύτες είχαν καταλάβει το βορειοανατολικό μέρος της Φαλούτζα, αλλά το μεγαλύτερο μέρος το έλεγχαν οι μουτζαχεντίν σουνίτες και σιϊτες μέλη του Στρατού του Αλ Σαντρ, που ήρθαν από το Νότο
(…) Επισκεφτήκαμε μια μικρή κλινική πίσω από τις γραμμές των μουτζαχεντίν, όπου αφήσαμε το ιατρικό υλικό από την Intersos, μια ιταλική ΜΚΟ.
Το κτήριο της κλινικής ήταν μικρό, βρώμικο και γεμάτο από τραυματισμένους Ιρακινούς. Οι Αμερικάνοι βομβάρδισαν ένα νοσοκομείο και πυροβολούσαν όσους προσπαθούσαν να μπουν ή να βγούν από το κεντρικό νοσοκομείο της πόλης. Έτσι ουσιαστικά ασφαλείς ήταν μόνο δύο μικρές κλινικές για να περιθάλψουν τους εκατοντάδες τραυματίες (εκτός από τη κλινική που επισκεφτήκαμε, δημιουργήθηκε άλλη μια σε ένα μεγάλο γκαράζ).
(…) Μετά την παράδοση της βοήθειας, οι φίλοι μου συμφώνησαν να επιβιβαστούν στο ασθενοφόρο που είχε μείνει και να πηγαίνουν στην νεκρή ζώνη (no man’s land) για να μεταφέρουν τραυματίες. Το ασθενοφώρο -το μόνο που είχε μείνει σ’ αυτό το μέρος της πόλης£ όλα τα υπόλοιπα είχαν καταστραφεί από τους πεζοναύτες- είχε ήδη τρεις τρύπες από σφαίρες από αμερικάνο ελεύθερο σκοπευτή (…) Οι υπάλληλοι της κλινικής πίστευαν ότι αν το ασθενοφόρο είχε μέσα αγγλόφωνους δυτικούς θα μπορούσε να παραλάβει περισσότερους τραυματίες.
(…) Καθώς βράδιαζε, από τα μεγάφωνα ενός κοντινού τζαμιού ανακοινώθηκε ότι οι μουτζαχεντίν κατέστρεψαν εντελώς μια πομπή των αμερικάνων. Πυροβολισμοί και πανηγυρισμοί στους δρόμους που σταμάτησαν μόνο όταν ήρθε η ώρα της προσευχής.
Το επόμενο πρωί πήγαμε πάλι πίσω στην κλινική και οι μουτζαχεντίν στην περιοχή ήταν πολύ ανήσυχοι, περιμένοντας επίθεση.
(…) Μία από τις φίλες μου που μετέβαινε στο ασθενοφόρο συνάντησε ένα πεζοναύτη και της είπε να αποχωρήσουν γιατί ήταν έτοιμοι να ξεκινήσουν αεροπορικές επιδρομές για να «εκκαθαρίσουν την πόλη».
(…) Φύγαμε από την πόλη ως μέρος ενός κομβόι από αυτοκίνητα οικογενειών. Στη διαδρομή συναντήσαμε θέσεις μουτζαχεντίν, ανάμεσα τους και 11χρονια οπλισμένα παιδιά. Από την αντίθετη κατεύθυνση, ερχόντουσαν αμερικάνικα οχήματα αφήνοντας πίσω τους τεράστιους όγκους σκόνης. Οι ενισχύσεις φαίνεται ότι έπαιρναν θέσεις στα περίχωρα της πόλης. Συναντήσαμε αρκετά καπνισμένα οχήματα, κατεστραμμένα από την αντίσταση.
Τώρα βρισκόμαστε στη Βαγδάτη, φοβισμένοι να κυκλοφορήσουμε στους δρόμους. Ο στρατός του Αλ Σαντρ φημολογείται ότι κυνηγάει δημοσιογράφους. Οι ΜΚΟ αποχωρούν. Όλοι γνωρίζουν ότι η κατάπαυση του πυρός ήταν ένα ψέμα. Εάν αυτό είναι εκεχειρία, ο πόλεμος τότε πως είναι;
ΤΠΤ - "4" 
