Η θέση της ΟΚΔΕ για το κυπριακό δημοψήφισμα, 20/4/2004
Οι κοινοί ταξικοί αγώνες Ε/Κυπρίων και Τ/Κυπρίων είναι η μόνη προοπτική για τη λύση του κυπριακού ζητήματος
Το δημοψήφισμα της 24ης Απριλίου θα αποτελέσει ένα μείζονος σημασίας γεγονός για τη βασανισμένο από τον πόλεμο και τον ανταγωνισμό των αστικών τάξεων (ελληνικό και τουρκικό) κυπριακό πληθυσμό.
Θεωρούμε ότι οι επαναστάτες μαρξιστές και οι επαναστάτριες μαρξίστριες στην Ελλάδα έχουν μπροστά τους ένα και μοναδικό καθήκον: να χαράξουν μια πολιτική γραμμή, διεθνιστική και αντικαπιταλιστική.
H ΟΚΔΕ-Σπάρτακος αντιμετωπίζει το δημοψήφισμα για την έγκριση ή την απόρριψή του «σχεδίου Ανάν» με βάση τις πάγιες θέσεις της για το κυπριακό ζήτημα.
- Το πρόβλημα της Κύπρου δεν είναι ζήτημα «εισβολής και κατοχής». Είναι προϊόν της σύγκρουσης της Ελληνοκυπριακής και της Τουρκοκυπριακής αστικής τάξης και των αρχουσών τάξεων Ελλάδος και Τουρκίας που διαρκώς παρεμβαίνουν στις συγκρούσεις στο νησί. Πριν την εισβολή των τουρκικών στρατευμάτων στην Κύπρο το 1974 είχε προηγηθεί μια επιθετική πολιτική από την Ελληνοκυπριακή και Ελληνική πλευρά ανατροπής της Συνθήκης της Ζυρίχης του 1959 με διώξεις και αιματηρές εκκαθαρίσεις σε βάρος του Τουρκοκυπριακού πληθυσμού.
- Η ελληνική Αριστερά σε Ελλάδα και Κύπρο φέρει βαρύτατες ευθύνες γιατί παρασύρθηκε από το κύμα του ελληνικού σοβινισμού και υποδουλώθηκε στους μύθους της ελληνικής αστικής ιδεολογίας. Δεν κατάφερε ποτέ μέχρι σήμερα να χαράξει μια ανεξάρτητη στρατηγική στο Κυπριακό ζήτημα που να ενσωματώνει τα συμφέροντα όλων των καταπιεζόμενων στο νησί, Ελλήνων και Τούρκων. «Ξέχασε» ότι «ο εχθρός βρίσκεται μέσα στην ίδια μας τη χώρα» και ότι ήταν δικό της το καθήκον της υπεράσπισης της πιο αδύνατης και καταπιεζόμενης Τουρκοκυπριακής μειονότητας στο νησί από την επιθετικότητα της ελληνοκυπριακής και ελληνικής αστικής τάξης.
- Η δυνατότητα της λύσης του Κυπριακού προβλήματος βρίσκεται αποκλειστικά στη συναδέλφωση και τους κοινούς ταξικούς αγώνες της ελληνοκυπριακής και τουρκοκυπριακής εργατικής τάξης στην προοπτική μιας ελεύθερης ένωσης τους στα πλαίσια μιας σοσιαλιστικής ομοσπονδίας στο νησί.
- Η θέση αυτή δε συμβιβάζεται με καμία αυταπάτη για τη δυνατότητα των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και των μηχανισμών τους να δώσουν «λύση». Το αντίθετο, σε κάθε περίπτωση, ο ιμπεριαλιστικοί σχεδιασμοί είναι αναπόφευκτα εχθρικοί με τα συμφέροντα των καταπιεσμένων της Κύπρου. Η εναντίωση ωστόσο των επαναστατών και επαναστατριών στα ιμπεριαλιστικά σχέδια, όπως το «σχέδιο Ανάν», δε γίνεται από την πλευρά των «ελληνικών και ελληνοκυπριακών εθνικών συμφερόντων», για τα διπλωματικά και εδαφικά κέρδη της ελληνικής και ελληνοκυπριακής αστικής τάξης. Γίνεται από την πλευρά των κοινών συμφερόντων της διεθνικής εργατικής τάξης της Κύπρου που στον αγώνα της για ταξική ενότητα θα βρίσκει απέναντί της όχι μόνο το εθνικισμό των αστικών τάξεων που επιδιώκουν τη διαίρεση των καταπιεζόμενων αλλά και τη δαμόκλειο σπάθη του ιμπεριαλισμού, που θέλει την Κύπρο σα «βάση» για το γεωπολιτικό έλεγχο της Νοτιοανατολικής Λεκάνης της Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής. Καμία αντιπαράθεση με τον ιμπεριαλισμό δεν μπορεί να γίνει με εθνικά διχασμένη την εργατική τάξη του νησιού.
Κανένας αντιιμπεριαλιστικός αγώνας δεν είναι δυνατό να δοθεί με συμπαράταξη πίσω από τις εθνικές σημαίες της μίας ή της άλλης αστικής τάξης, γιατί αυτές ανήκουν στο ίδιο εχθρικό για τους καταπιεζόμενους και εκμεταλλευόμενους στρατόπεδο με τον ιμπεριαλισμό.
Η λύση του Κυπριακού δεν είναι ένα τεχνικό ζήτημα και έτσι δεν είναι δυνατό να «αποπολιτικοποιούμε» το Σχέδιο Ανάν ανάγοντάς το σε ζήτημα λειτουργικότητας.
Πρόκειται για ένα ιμπεριαλιστικό σχέδιο που επιβάλλεται ερήμην των κυπρίων εργαζομένων στη βάση των σχεδιασμών τόσο των ΗΠΑ στην περιοχή της Μέσης Ανατολής («διαρκής πόλεμος κατά της τρομοκρατίας», κατοχή στο Ιράκ, Παλαιστινιακός αγώνας ενάντια στην Ισραηλινή κατοχή κ.α) για τον έλεγχο των λεωφόρων του πετρελαίου, όσο και της Ευρωπαϊκής Ένωσης (διεύρυνση, ένταξη Κύπρου κτλ). Απ’ αυτή την άποψη δεν τίθεται κανένα ζήτημα αν «συμφωνούμε» με το σχέδιο, έστω και κριτικά . Κάθε αντικαπιταλιστική και διεθνιστική στάση είναι αυτονόητα ενάντια σε κάθε ιμπεριαλιστικό σχεδιασμό. Όμως το ναι ή το όχι στο δημοψήφισμα δεν παράγουν τα ίδια αποτελέσματα για τους καταπιεζόμενους της Κύπρου. Το «όχι» σημαίνει επιβεβαίωση της σημερινής de facto διχοτόμησης του νησιού, της υποταγής των εργατικών τάξεων στον αστικό εθνικισμό την ίδια ώρα που οι βασικές συμμαχίες του ιμπεριαλισμού στην περιοχή δεν αλλάζουν ουσιαστικά σε τίποτε: ο ιμπεριαλισμός θα συνεχίζει τις επιδρομές του από τις βάσεις της Ελλάδας, της Τουρκίας και της Κύπρου.
- Πιστεύουμε ότι η ελληνοκυπριακή και τουρκοκυπριακή εργατική τάξη πρέπει να χρησιμοποιήσει το ψηφοδέλτιο του ναι, γιατί ακόμη και ανάμεσα σ’ αυτά τα άθλια διλήμματα πρέπει να αναζητήσουμε τους όρους που θα κάνουν ευνοϊκότερες τις συνθήκες για την αυριανή της πάλη. Με τη χρήση του ψηφοδελτίου του «ναι» διανοίγεται ένα κοινό πεδίο διεκδικήσεων και ταξικών αγώνων για τους εργαζομένους και των δύο εθνοτήτων του νησιού. Αντιθέτως το όχι θα είναι μια βαριά ήττα για τους όλους και όλες που απ’ τις δυο πλευρές αγωνίζονται για τη συναδέλφωση των δύο κοινοτήτων, θα είναι μια ήττα για το μαζικό δημοκρατικό κίνημα των Τουρκοκυπρίων κατά του καθεστώτος Ντενκτάς και για το ελληνοκυπριακό κίνημα επαναπροσέγγισης. Θα είναι μία νίκη των εθνικισμών που οδήγησαν χθες τους λαούς του νησιού στην αλληλοσφαγή και τους οδηγούν αύριο στην οριστική διχοτόμηση.
Τα αποτελέσματα του αγώνα που κάνει η πλειοψηφία της ελληνικής αριστεράς υπέρ του όχι – δίνοντας ένα εθνικιστικό χαρακτήρα στον αντιιμπεριαλισμό της – θα τα δρέψει η εθνικιστική και ρατσιστική δεξιά του Αρχιεπισκόπου και του Καρατζαφέρη και όχι το εργατικό κίνημα, όπως στην Κύπρο η εθνικιστική δεξιά και η Εκκλησιαστική Ιεραρχία μ’ επικεφαλής τον πάλαι ποτέ πολεμιστή της «Ένωσης με την Ελλάδα» Τάσσο Παπαδόπουλο θρέφεται από τα πολιτικά εγκλήματα του ΑΚΕΛ.
- Καλούμε την ελληνοκυπριακή και τουρκοκυπριακή εργατική τάξη, τα αντιπολεμικά και περιβαλλοντικά κινήματα να μην αφήσουν τις τύχες τους σε «προστάτες» και «εγγυητές». Να μην δείξουν καμία εμπιστοσύνη σ’ αυτές τις δυνάμεις που στο παρελθόν τους διαίρεσαν, περιφρόνησαν τις ζωές τους και έσπειραν τον εθνικισμό και τον πόλεμο.
- Στηρίζουμε τους τουρκοκύπριους αδελφούς στον αγώνα για ειρήνη και πολυεθνική συνύπαρξη ενάντια στο αντιδραστικό καθεστώς του Ντεκτάς, όχι όμως με τα λάβαρα της Ε.Ε., αλλά υψώνοντας τις σημαίες του παγκόσμιου κινήματος ενάντια στη φτώχεια και την αδικία· τις ίδιες σημαίες που κράτησαν οι διεθνείς διαδηλωτές στο Σιάτλ και τη Γένοβα.
- Καλούμε τους ελληνοκύπριους εργαζόμενους να θυμηθούν την ιστορία κοινών αγώνων, απεργιακών επιτροπών και συνδικάτων, τα κοινά θύματα της εθνικιστικής δεξιάς, τις θυσίες που πλήρωσαν στο βωμό του εθνικισμού και να απλώσουν χέρι φιλίας, αλληλεγγύης και στήριξης στο δίκαιο αγώνα των τουρκοκυπρίων για ειρήνη και καλύτερη ζωή.
- Μόνη εγγύηση για τη λύση του Κυπριακού ζητήματος είναι οι ελληνοκύπριοι και τουρκοκύπριοι εργαζόμενοι να επιλέξουν ένα κοινό μέλλον αγώνων ενάντια στον εθνικισμό και τον ιμπεριαλισμό. Πρέπει να βρεθούν ενωμένοι και όχι χωρισμένοι στον αγώνα για κοινά συνδικάτα, για την απομάκρυνση όλων των στρατών και των βάσεων από το νησί ενάντια στις αστικές τους τάξεις και τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς.
ΟΚΔΕ Σπάρτακος
(ελληνικό τμήμα της 4ης Διεθνούς)
20/4/2004
ΤΠΤ - "4" 
[…] […]