Αθλητισμός, ντόπινγκ και Ολυμπιακοί Αγώνες

Σπάρτακος 73, Φλεβάρης 2004

Αθλητισμός, ντόπινγκ και Ολυμπιακοί Αγώνες από την αρχαιότητα ως σήμερα

της Μαρίας Σαρρή*

Οι Ολυμπιακοί αγώνες επιστρέφουν στη χώρα τους … αρχαίο πνεύμα αθάνατο …ολυμπιακό ιδεώδες£ ο εθελοντισμός είναι ύψιστο αγαθό για τη χώρα ενόψει Ολυμπιάδας£ η Γαρμπή, ο Πλούταρχος, η Πρωτοψάλτη και πολλοί άλλοι έγιναν εθελοντές και εσύ ακόμα; Δεν πήγες στη συναυλία για το επίσημο countdown του ενός έτους να πάρεις τζάμπα κονκάρδα με το Φοίβο, τζάμπα κόκα-κόλα και να δεις τους ακριβοπληρωμένους τραγουδιστές να σου λένε πόσο ωραίο είναι δουλεύεις τζάμπα για την Ολυμπιάδα;

Ολυμπιακοί Αγώνες, μια ιστορία πολύ παλιά… Στην αρχαιότητα ήταν ανακάλυψη των θεών για να δουν ποιος είναι ο καλύτερος και που θα κυριαρχήσει, των πατριαρχικών φύλων για να εκτοπίσουν την μητριαρχία – αφού έδιωξαν σχεδόν ολοκληρωτικά τη γυναικεία παρουσία με λίγες εξαιρέσεις ιερειών και συμβολικών αγώνων oι οποίοι ήταν τρόπος να μοιράσει κάποιος πατέρας την κληρονομιά του ή και να παντρέψει την κόρη του. Ο μύθος όμως που θέλει το μαντείο των Δελφών να κάνει τους αγώνες μη χρηματικούς και τους αθλητές να κερδίζουν ένα κλαδί ελιάς όπως και πάμπολλα ευρήματα στην αρχαία Ολυμπία, καταδεικνύουν ότι οι αγώνες αυτοί ήταν κάτι σαν υποκατάστατο των μακροχρόνιων διενέξεων των ελληνικών πόλεων. Θυσίαζαν λοιπόν στην παλαίστρα και τα στάδια τα καλύτερα παλικάρια αντί όλο τον ετοιμοπόλεμο πληθυσμό στα πεδία της μάχης. Έτσι κερδίζοντας τους Ολυμπιακούς Αγώνες κέρδιζαν στο επίπεδο των εντυπώσεων, έστελναν μήνυμα στους εχθρούς και έκαναν επίδειξη συμμαχιών και δυνάμεων. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που γκρέμιζαν τα τείχη μετά τη στέψη κάποιου συντοπίτη τους ως Ολυμπιονίκη. Καθώς ήταν υποκατάστατο του πολέμου για να δούνε όλοι ποιος είναι ο «καλυτερότερος των καλυτερότερων», υπήρχαν και βαρβαρότητες του πολέμου π.χ. πάλη μέχρι ο ένας από τους παλαιστές να παραιτηθεί ή να πεθάνει! Του λόγου το αληθές, υπάρχουν ποιήματα σατυρικά αγνώστου πατρότητας τα οποία καυτηριάζουν τη βαρβαρότητα και την ανοησία της ακραίας ανταγωνιστικότητας. Σ’ ελεύθερη μετάφραση … «Σ’ αυτόν που βασιλεύει στην Ολυμπία (δηλ. στο Δία) ο πυγμάχος ο Αυλός προσέφερε το κρανίο του, αφού μάζεψε τα κόκαλά του ένα προς ένα. Αφού σώθηκε από τους αγώνες της Νεμέας, ω βασιλιά Δία, σε σένα θα θυσιάσει και τους αστραγάλους αυτούς που ακόμα του έμειναν». Στην παγκράτιο πάλη, επιτρεπόταν το στρίψιμο των μελών-οστών, των δακτύλων, η εξάρθρωση, το σπάσιμο των οστών, οι αγκωνιές, οι γονατιές, όλα δηλαδή εκτός από το βγάλσιμο των ματιών και τα δαγκώματα. Χαρακτηριστική ήταν η περίπτωση του παγκρατιαστή Αρραχίονος, ο οποίος αναγορεύτηκε νεκρός ολυμπιονίκης, αφού όντας νεκρός κράτησε αντίσταση στη λαβή που είχε εφαρμόσει στον αντίπαλό του ο οποίος παραιτήθηκε.

Είναι ώρα, πιστεύω, να παραθέσω άλλο ένα σατυρικό ποίημα: «Με όλη όση άμιλλα αγωνίζονται οι Έλληνες, εγώ ο Ανδρόλεως όλη αγωνίστηκα. Μου πήραν στην Ολυμπία το ένα αυτί, στις Πλαταιές ένα βλέφαρο, στα Πύθια με σήκωσαν αναίσθητο, ο Δαμοτέλης ο πατέρας μου ετοιμάζεται να με σηκώσει μέσα από το στάδιο με τους συμπολίτες μου νεκρό ή ακρωτηριασμένο…».

Τη βαρβαρότητα και την άκρατη αυταπάρνηση, όπως και τη γυμνότητα την πρόσφεραν ως μια εξιλέωση στους θεούς, κάτι σαν τη δική μας νηστεία.

Οι αγώνες είχαν κρούσματα αθλητών που θέλησαν να χρηματιστούν ή να κλέψουν στους αγώνες και η τιμωρία ήταν η ανάρτηση αγαλμάτων, οι λεγόμενοι µάνες οι οποίοι κοσμούσαν το δρόμο που ακολουθούσαν οι αθλητές πριν την είσοδο για το στάδιο και μέσα στο γυμναστήριο. Οι µάνες έγραφαν το μέρος καταγωγής του αθλητή και το όνομά του και τη φράση: ΝΤΡΟΠΗΗΗ!

Τέλος, ενδιαφέρον ιστορικό στοιχείο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες της αρχαιότητας είναι ότι υπήρχε ένα είδος franchising. Στα ρωμαϊκά χρόνια πωλούνταν το δικαίωμα της τέλεσης αγώνων με την ονομασία «Ολύμπια» και σ’ άλλες πόλεις.

Ας έρθουμε τώρα στα δικά μας και τους σύγχρονους Ολυμπιακούς Αγώνες, προϊόν του γνωστού ρατσιστή, μισογύνη Πιέρ ντε Κουμπερτέν. Έχουμε το θρίλερ με τον τίτλο «αναβίωση» και θιασώτες τους εκάστοτε εμπλεκόμενους σε κάθε Ολυμπιάδα, πρωταγωνιστές ντοπέ, σκηνοθέτες αθάνατους, πολύ-πολύ μακιγιάζ, πολύ-πολύ μοντάζ και πολύ-πολύ παρασκήνιο για να μην αναφέρω τις πολυάριθμες διακοπές για διαφημίσεις. Άσε που μετά το πέρας του εκάστοτε επεισοδίου στη σειρά αυτή οι πρωταγωνιστές είτε αχρηστεύονται, είτε πεθαίνουν…

Για την ιστορία, απόπειρα αναβίωσης – μήπως μπορέσει να μαζέψει τη σκορπισμένη Ελλάδα – έκανε ο Ευάγγελος Ζάππας και μάλιστα με 4 ολυμπιάδες πριν αυτές του Κουμπερτέν, πράγμα που ο Κουμπερτέν έκρυψε εντέχνως.

Την ευθύνη ανάθεσης των Ολυμπιακών Αγώνων στην εκάστοτε χώρα για τη διοργάνωσή της έχει η Δ.Ο.Ε., οι γνωστοί «αθάνατοι» που είναι μη αιρετοί και διέπονται από ολιγαρχικούς κανόνες ιεραρχίας. Γνωστή, μετά την Ατλάντα, η αδυναμία τους για την κόκα-κόλα (η οποία έχει ως βάση την Ατλάντα).

Η πλειοψηφία των πόλεων που διοργάνωσαν Ολυμπιακούς Αγώνες έχουν «μπει μέσα», αφού τα έξοδα είναι υπέρογκα και οι απαιτήσεις του συμβολαίου της Δ.Ο.Ε. πολλές. Λαμπρό παράδειγμα εξαίρεσης του κανόνα, η Ατλάντα που είχε στα νότα της το βαρύ χαρτί «κόκα-κόλα» και, απ’ όσο γνωρίζω μετά το πέρας των αγώνων προέβη σε κερδοσκοπικές ενέργειες όπως το ξήλωμα του ταρτάν (ελαστικός τάπητας) του στίβου όπου διεξήχθησαν οι αγώνες και πουλήθηκε ως σουβενίρ!

Σε μια αντιπαράθεση με μερικά από τα στελέχη του 2004, του υφυπουργείου Αθλητισμού και του υπουργείου Παιδείας (ήρθαν να μαζέψουν εθελοντές στη σχολή) ισχυρίστηκαν ότι η Ολυμπιάδα «μας» είναι η πιο αγνή γιατί δεν έχει πολλούς χορηγούς, έχει τους λιγότερους από κάθε άλλη, και όταν ρώτησα αν έτσι κινδυνεύουμε να μπούμε μέσα ως χώρα και να την πληρώσουν οι φορολογούμενοι πολίτες, απάντηση δεν έλαβα. Έμαθα όμως μετά από μήνες ότι αυξήσαμε τους χορηγούς, όχι βέβαια ότι μ’ αυτή την κίνηση θα καλύψουμε τα υπέρογκα κόστη διεξαγωγής!

Στο θέμα για τους εθελοντές, στην ίδια αντιπαράθεση, στην ερώτηση αν θα πληρώνονταν οι εθελοντές με τα λεφτά που σπαταλήθηκαν στην καμπάνια για την προσέλκυσή τους, η απάντησή τους ήταν «ναι, θα πληρώνονταν…».

Άλλο φυσικό στοιχείο στις σύγχρονες Ολυμπιάδες – είναι η χημεία. Είναι γνωστό σ’ όλους και όλες ότι με νερό και μπριζόλες, όπως έλεγε μια επιφανής αθλήτρια, δε γίνονται ρεκόρ! Προσωπική μαρτυρία μεγάλης αθλήτριας του ελληνικού στίβου, ότι παρ’ όλες τις προσπάθειές της, αδυνατεί να κάνει παιδιά και κάθε μέρα για να βγει έξω αναγκάζεται να ξυριστεί κόντρα – όχι στα πόδια πάντως, στο πρόσωπο (για ευνόητους λόγους δε λέμε ονόματα…)!

Στον παγκόσμιο αθλητισμό έχουμε παραδείγματα αθλητών που μετά το πέρας της καριέρας τους αδυνατούν να έχουν μια φυσιολογική ζωή, π.χ. ο Καρλ Λιούις, αθλητής των Η.Π.Α. δεν μπορεί να περπατήσει, ενώ σύμφωνα με τα ρεκόρ που έχει κάνει θα έπρεπε να είναι ένας από τους πιο υγιείς και δυνατούς ανθρώπους στο κόσμο. Η Γκρίφιθ έπαθε τριπλή καρδιακή ανακοπή στη διάρκεια μιας πτήσης με κόστος τη ζωή της. Οι φήμες τη θέλουν να έχει κάνει χρήση φαρμάκων με παρενέργειες την υπερμεγέθυνση των άκρων και των σπλαχνικών οργάνων και παράλληλα τη θεραπεία με ορμόνες τρελών ανδρών.

Η ανατολικογερμανίδα Heidi Kriger κάνοντας χρήση ORAL TURNABOL αγωνίζονταν στο άθλημα της σφαιροβολίας. Μετά το τέλος της καριέρας της αναγκάστηκε να υποβληθεί σε αλλαγή φύλου. Οι παραπάνω αθλητές δεν πιάστηκαν ποτέ ντοπέ, και όπως λέει ο «προπονητής των επιτυχιών», όποιος δεν πιάνεται ντοπέ, δεν είναι ντοπέ…

Το δικό μας υφυπουργείο Αθλητισμού, έστω και αργά, κατάλαβε ότι αθλητισμός σ’ αυτό το επίπεδο δεν έχει να κάνει με την καλή υγεία και σύστησε τμήμα αιφνίδιων θανάτων…

Σε δημοσίευμα του Βήματος της Κυριακής λίγο πριν από την Ολυμπιάδα του Σίντνεϊ υπήρχε ένα γκάλοπ, το οποίο έγινε ανάμεσα στους αθλητές που συμμετείχαν στα trials της Αμερικής (αγώνες πρόκρισης για την Ολυμπιακή Ομάδα) με ερώτηση «αν ήξερες ότι σε πέντε χρόνια θα πεθάνεις αλλά θα κέρδιζες στην Ολυμπιάδα, θα έκανες χρήση απαγορευμένων ουσιών;». Οι απαντήσεις ήταν στην πλειοψηφία τους θετικές.

Ο de Strasburger είχε προτείνει από τις αρχές του ’99 τη μέθοδό του η οποία ήταν αρκετά αποτελεσματική ως μέθοδος ανίχνευσης της αυξητικής ορμόνης στο ντόπινγκ κοντρόλ για τους Ολυμπιακούς του 2000, την οποία η Δ.Ο.Ε. δε δέχτηκε. Ο ίδιος ο ερευνητής δήλωσε «καταλαβαίνω … αν η μέθοδός μου εφαρμοζόταν δεν ξέρω και εγώ πόσους θα πιάναμε … τελικά έγιναν οι Ολυμπιακοί των γιγάντων της αυξητικής».

Με την ανάληψη των Ολυμπιακών Αγώνων, η χώρα μας χρεώθηκε κάτι δις στη Δ.Ο.Ε. για πνευματικά δικαιώματα των αγώνων, οπότε νομικά τουλάχιστο, αφού πληρώνουμε πνευματικά δικαιώματα αυτοί οι αγώνες δεν είναι «δικοί μας». Η εφεύρεση των προγόνων όπως διατείνονται μεγαλοστόμως οι υπεύθυνοι του 2004, μάλλον δεν είναι δική μας γιατί αν ήταν θα πλήρωνε η Δ.Ο.Ε. σε μας!

Εν κατακλείδι, ο πρωταθλητισμός δεν είναι καλό πράγμα, ουσιαστικό αντι-ντόπινγκ δεν υπάρχει, το περιβάλλον υποβαθμίζεται για χάρη των ολυμπιακών εγκαταστάσεων, απαγόρευση απεργιών και διαδηλώσεων, κόκκινες ζώνες και καταστολή, ελεγχόμενη καθημερινότητα, κάμερες παντού, οι μισθοί της Γιάννας, ο εθελοντισμός για μεγαλύτερα κέρδη των πολυεθνικών, οι διαφημίσεις που μας κατακλύζουν με τους χορηγούς και τα προϊόντα τους, μπαίνουν σε πράξη καινούργιες καπιταλιστικές μέθοδοι εμπορίου και εργασίας που βάλλουν κατά των μισθωτών εργαζομένων και αλλάζουν σε μεγάλο βαθμό τις εργασιακές σχέσεις σε βάρος πάντα των εργαζομένων, ολυμπιακή πορνεία και άλλα ύψιστα ιδανικά…

Τα σύγχρονα Olympic Games βαπτίζονται στην κολυμπήθρα του Σιλωάμ των αρχαίων ολυμπιακών αγώνων.

µούμε στην εποχή του υπερ-θεάματος, των ολυμπιακών υπερ-αγώνων, των υπερ-εργολαβιών που έφτιαξαν τα γιγάντια έργα για να αγωνισθούν ο υπερ-αθλητές που αγωνίζονται με υπερ-άνθρωπες προσπάθειες για «το ωραίο, το μεγάλο, το δυνατό» και τους πληρώνουν οι υπερ-χορηγοί. µούμε σε μια κοινωνία με το σύνδρομο του φαλλικού οργάνου που πολύ σωστά είχε παρατηρήσει ο Freud.

Και κάπου εδώ υπάρχουμε και εμείς που οφείλουμε να προστατεύσουμε τον κόσμο από αυτούς τους αγώνες που θυμίζουν ανθρωποθυσία εν ονόματι του Καίσαρα στο Κολοσσαίο …

Πρέπει να φανεί η ιστορική αλήθεια, να προσέξουμε τον άνθρωπο και όχι να ψάχνουμε τον υπεράνθρωπο, να προτείνουμε μοντέλα υγιούς αθλητισμού, κατάργηση των παγκόσμιων ρεκόρ και στροφή στο «νους υγιής εν σώματι υγιή». Δυστυχώς οι σημερινοί αθλητές όχι μόνο ξεχνούν το νου, αλλά και από το ποσοστό θνησιμότητας των επαγγελματιών αθλητών, μάλλον ξεχνούν και το σώμα …

Εδώ οι Ολυμπιακοί Αγώνες γεννήθηκαν, άνθισαν, παρήκμασαν και πέθαναν … αναβίωση δεν υπάρχει, μόνο μια κακή νεκροφιλία … Ας κοιτάξουμε μπροστά μας και ας προωθήσουμε αθλητισμό και πολιτισμό για τον πολιτισμό για τον άνθρωπο και όχι για το θέαμα.