Editorial: Μια αριστερά χωρίς προοπτική…

Σπάρτακος 72, Νοέμβρης 2003

Το αντιπολεμικό κίνημα σε ανάκαμψη

της Σύνταξης

Οι περυσινές αντιπολεμικές κινητοποιήσεις με αποκορύφωση τον χωρίς προηγούμενο παγκόσμιο συντονισμό των διαδηλώσεων στις 15 Φλεβάρη, πυροδοτήθηκαν ασφαλώς από την αγωνία των λαών μπροστά στον επερχόμενο ιμπεριαλιστικό πόλεμο στο Ιράκ. Οι τεράστιες κινητοποιήσεις αποτέλεσαν κυρίως ένα ξέσπασμα αυτής της αγωνίας της κοινωνικής πλειοψηφίας για τη τύχη της ανθρωπότητας, της αγανάκτησης για τον εγκληματικό τυχοδιωκτισμό των Μπους-Μπλαιρ αλλά και σε σημαντικό βαθμό την έκφραση ενός μαζικού κινήματος (αντιπαγκοσμιοποιητικού) με διαμορφωμένη συνείδηση μέσα από μια αγωνιστική διαδικασία και συγκεκριμένους στόχους. Η έναρξη του πολέμου έφερε αναπόφευκτα ένα μούδιασμα στις κινητοποιήσεις και η σχετικά γρήγορη πτώση της Βαγδάτης την άνοιξη, συνοδευόμενης από τον καταιγισμό της ιμπεριαλιστικής προπαγάνδας, έφερε μια σχετική αποκλιμάκωση καθώς η πλειοψηφία πίστεψε σε μια έστω και προσωρινή εξομάλυνση της κατάστασης ή απλώς συμβιβάστηκε με την ιδέα της στρατιωτικής επιβολής του ισχυρότερου.

Οι κινητοποιήσεις του περασμένου Ιούνη στη Θεσσαλονίκη, συσπείρωσαν τις οργανωμένες δυνάμεις των σχημάτων που είχαν μια μόνιμη αγωνιστική παρουσία (Φόρουμ, ΚΚΕ, Πρωτοβουλία 2003, Salonika 2003 κλπ.) και πολύ λιγότερο κάποιες ευρύτερες κοινωνικές ομάδες. Επιβεβαίωσαν έτσι την συγκυριακή υποχώρηση του αντιπολεμικού κινήματος και ανέδειξαν από την άλλη μεριά την έντονη οργανωτική περιχαράκωση και τα σεχταριστικά χαρακτηριστικά της ελληνικής αριστεράς.

Το αντιπολεμικό κίνημα μπροστά σε μια νέα φάση

Καθώς όμως η αντίσταση του Ιρακινού λαού στα στρατεύματα κατοχής κλιμακώνεται καθημερινά, φέρνει σε ένα πραγματικό αδιέξοδο την κυβέρνηση Μπους. Την ίδια ώρα η διαρκής αντίσταση του παλαιστινιακού λαού στην εντεινόμενη βαρβαρότητα της Ισραηλινής κυβέρνησης προκαλεί την αμηχανία στα ιμπεριαλιστικά επιτελεία. Οι αντιστάσεις των φτωχών, των πεινασμένων, των καταφρονεμένων του Ιράκ και της Παλαιστίνης απέναντι στους εξοπλισμένους με τη τελευταία τεχνολογία εισβολείς συνταράσσουν διαρκώς τις συνειδήσεις των νέων και των εργαζομένων ολόκληρου του κόσμου. Τα ΜΜΕ δεν μπορούν τώρα να ελέγχουν πλήρως τη καταιγιστική ροή των πληροφοριών από τα μέτωπα και να φιλτράρουν τις ειδήσεις σύμφωνα με τους προπαγανδιστικούς σχεδιασμούς των ιμπεριαλιστικών επιτελείων, όπως είχαν κατορθώσει σε μεγάλο βαθμό στους προηγούμενους πολέμους της διαμελισμένης Γιουγκοσλαβίας. Οι ειδήσεις και οι εικόνες από τα πολλαπλά μέτωπα διαπερνούν το τείχος της επίσημης προπαγάνδας και τα αδιέξοδα της βάρβαρης ιμπεριαλιστικής πολιτικής γίνονται ορατά και προκαλούν τις αντιδράσεις σε εκατομμύρια πολίτες της Ευρώπης, της Αμερικής και ολόκληρου του πλανήτη.

Στην άλλη πλευρά του πλανήτη στη Λατινική Αμερική οι αλλεπάλληλες εξεγέρσεις των πληβειακών μαζών (Αργεντινή, Βενεζουέλα), με τελευταία αυτή της Βολιβίας, σημείωσαν μια σειρά από επιμέρους νίκες. Η Βραζιλία βρίσκεται σε μια διαρκή κατάσταση κοινωνικού αναβρασμού μετά από την ευφορία της περυσινής νίκης του PT. Όλα αυτά δείχνουν να προαναγγέλλουν μια νέα περίοδο αφύπνισης και πολιτικής ανασυγκρότησης των καταπιεσμένων και των εξαθλιωμένων, μετά από την μεγάλη υποχώρηση που είχε υποστεί η κοινωνική τους συνείδηση τη δεκαετία του νεοφιλελευθερισμού.

Το αντιπολεμικό κίνημα μετά από το μούδιασμα της άνοιξης, ανακάμπτει αναζητώντας το βηματισμό του και το συντονισμό της δράσης του. Οι πρώτες μεγάλες φθινοπωρινές αντιπολεμικές κινητοποιήσεις πραγματοποιήθηκαν μέσα στην ίδια την Ουάσιγκτον στέλνοντας ένα παγκόσμιο μήνυμα αντίστασης και αλληλεγγύης. Το κίνημα την επόμενη περίοδο θα αναπτυχθεί σε μονιμότερη βάση καθώς ο ρυθμός θα του επιτρέπει να κεφαλαιοποιεί οργανωτικά τις κατακτήσεις του (επιτροπές βάσεις, συντονισμός σε εθνικό επίπεδο) και να αφομοιώνει την εμπειρία του με εσωτερικές διεργασίες που ήδη είναι ορατές σε όλες τις συνιστώσες του, ακόμη και σε αυτές των πιο σεχταριστικών σχημάτων της ελληνικής αριστεράς.

Αριστερά και Εκλογές

Αν όμως τα σεχταριστικά χαρακτηριστικά της ελληνικής Αριστεράς αναγνωρίζονται σε κάθε φάση υποχώρησης του μαζικού κινήματος είναι αυτά που δυστυχώς καθορίζουν την πολιτική της αναξιοπιστία και την οργανωτική της καχεξία σε μονιμότερη βάση. Μπροστά σε μια προεκλογική περίοδο που το ΠΑΣΟΚ φαίνεται να χάνει τη λαϊκή του βάση, σαν συνέπεια της άγριας νεοφιλελεύθερης πολιτικής του, την ίδια ώρα η ελληνική Αριστερά όχι μόνο δεν φαίνεται να μπορεί να αρθρώσει έναν συνολικό εναλλακτικό πολιτικό λόγο αλλά ούτε και να εμφανισθεί με την πολιτική σοβαρότητα και την ιστορική υπευθυνότητα που απαιτεί η συγκυρία.

Το ΚΚΕ κλεισμένο στον μονοδιάστατο σταλινικό κόσμο μιας κοντόφθαλμης ηγεσίας αγωνίζεται να καταπολεμήσει κάθε άλλη οργανωμένη αριστερή οντότητα εμφανίζεται στο χώρο που θεωρεί ότι αποτελεί την αποκλειστική ιδιοκτησία του. Ο ΣΥΝ δεν διστάζει να μεταχειρισθεί οποιαδήποτε τερτίπια προκειμένου να σφετερισθεί και να θυσιάσει την όποια δυναμική του Φόρουμ για να διαιωνίσει τη μίζερη κοινοβουλευτική του ύπαρξη. Η άκρα αριστερά πολυδιασπασμένη σε δεκάδες μικροηγεσίες που η κάθε μια από αυτές θεωρεί ότι διαθέτει την αποκλειστικότητα της μυστικής συνταγής για την κατασκευή του επαναστατικού κόμματος.

Η συνολική εικόνα αναδύει μόνο τη μιζέρια και την αναξιοπιστία. Η Αριστερά μπαίνει στη προεκλογική περίοδο ουσιαστικά άοπλη απέναντι στο λαϊκισμό της δεξιάς, αλλά και το πιο επικίνδυνο απέναντι στη φαιά πανούκλα της ακροδεξιάς που σηκώνει κεφάλι για πρώτη φορά μέσα σε μεγάλα λαϊκά στρώματα.

Οι μαζικές διεργασίες που συντελούνται μέσα στο αντιπαγκοσμιοποιητικό και αντιπολεμικό κίνημα, παρόλη τη μικρή κατανόηση που δείχνουν γι αυτές οι μικροηγεσίες της ελληνικής Άκρας Αριστεράς, φαίνονται να είναι οι μοναδικές που μπορούν να αποτελέσουν την μήτρα για μια αναγέννηση της ελληνικής αριστεράς. Πολύ περισσότερο αν το αντιπαγκοσμιοποιητικό-αντιπολεμικό κατορθώσει να συνδεθεί με τους καθημερινούς αγώνες των εργαζομένων (απεργίες, κινητοποιήσεις, νέες συνδικαλιστικές πρωτοβουλίες) και τους δώσει την απαραίτητη πνοή και κυρίως αυτοπεποίθεση. Η δημιουργία μιας ευρωπαϊκής Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς παρόλη τη μικρή απήχηση που βρίσκει στις ντόπιες σεχταριστικές μικροηγεσίες, φαίνεται να είναι η μοναδική που μπορεί να αποτελέσει μια συσπείρωση με δυναμική και προοπτική πέρα από τις εκλογές.

Η μεγάλη θετική απήχηση που έχει στη Γαλλία η κοινή εκλογική κάθοδος της LCR και της LO μπορεί να αποτελέσει ένα καταλυτικό παράδειγμα που θα αναδεικνύει τις τεράστιες δυνατότητες ενός ξεκάθαρου, αποφασιστικού, πολιτικού λόγου και μαζικής δράσης. Του πολιτικού λόγου που εξοπλίζει την εργατική τάξη απέναντι στην ιδεολογική επίθεση της ακροδεξιάς και την μαζική δράση που στοχεύει στην διαρκή κινητοποίηση της κοινωνικής βάσης και στη σφυρηλάτηση της κοινωνικής αλληλεγγύης.

Για ποιον χτυπά η καμπάνα της Νέας Μηχανιώνας

Την ώρα που οι Αμερικανοί αντιμετωπίζουν μια ολοένα κλιμακούμενη αντίσταση στο κατεχόμενο Ιράκ, την ώρα που Παλαιστίνιοι υφίστανται μια ολοένα και πιο άγρια και φονική επίθεση από το στρατιωτικό μηχανισμό του ιμπεριαλισμού και προβάλλουν μια διαρκή μαζική και αποφασιστική άμυνα, την ώρα που λαοί της Λατινικής Αμερικής εξεγείρονται και διεκδικούν την ανθρώπινη επιβίωση και στοιχειώδη αξιοπρέπεια τους, την ίδια αυτή ώρα εδώ στην Ελλάδα, γνωρίσαμε φαινόμενα αναβίωσης του σκοταδισμού και της εθνικιστικής υστερίας.

Η μαθητική παρέλαση στη Νέα Μηχανιώνα, έφερε για άλλη μια φορά στην επιφάνεια την σκοτεινή και αρρωστημένη όψη της συνείδησης μιας μεγάλης και απειλητικά διευρυνόμενης μερίδας των λαϊκών στρωμάτων. Ο εθνικισμός και ο ρατσισμός, τροφοδοτούνται αδιάκοπα από την κοινωνική ανασφάλεια που συστηματικά προωθείται από την κυρίαρχη νεοφιλελεύθερη πολιτική.

Όπως έχουμε αναλυτικά αναφερθεί σε προηγούμενα τεύχη μας σχετικά με το μεταναστευτικό, ο ξενοφοβικός και ρατσιστικός λόγος δεν είχε μέχρι σήμερα εκφρασθεί στον ελληνικό χώρο σαν ένας συνολικός και συστηματοποιημένος πολιτικός ακροδεξιός λόγος όπως συνέβη σε μια σειρά από ευρωπαϊκές χώρες. Ο εθνικιστικός, ξενοφοβικός και ρατσιστικός λόγος υπέβοσκε σε όλο το πολιτικό φάσμα, από τον σοβινιστικό λόγο της Κανέλη-µουράρη στο ΚΚΕ, την μεγάλη εθνικοπατριωτική σχολή του παλαιού παπανδρεικού ΠΑΣΟΚ με τον ακραίο εθνικοθρησκευτικό λόγο του Παπαθεμελή μέχρι την μεγάλη ακροδεξιά πτέρυγα που φωλιάζει μέσα στη Νέα Δημοκρατία και στην οποία συνωθούνται όλες οι τάσεις των φιλομοναρχικών και των κάθε λογής «σταγονιδίων». Όλες αυτές οι πολιτικές αποχρώσεις δεν έπαψαν να καλλιεργούν με ύπουλο τρόπο τις αταβιστικές φοβίες των μικροαστών και να κολακεύουν εθνικιστικά ανακλαστικά των λαϊκών στρωμάτων.

Απέναντι σ’ αυτό το απειλητικό φαινόμενο, υπεύθυνη να απαντήσει είναι μόνο η Αριστερά. Μια Αριστερά όμως που δε θα κρύβεται πίσω από το δάχτυλο της, αλλά έχοντας επίγνωση του ρόλου και της ευθύνης της θα πολεμήσει για να ξεριζώσει το δηλητηριασμένο φυτό μέσα στα συνδικάτα, τις εργατικές γειτονιές, τις πόλεις και τα χωριά. Ας μην κοροϊδευόμαστε, η καμπάνα της Νέας Μηχανιώνας δεν χτυπάει για να κρατήσει ή όχι ο Οδυσσέας Τσενάι την ελληνική σημαία στην χωρίς αμφιβολία «μεταξικής προέλευσης» μαθητική παρέλαση. Η καμπάνα της Νέας Μηχανιώνας χτυπάει απειλητικά για το αύριο κάθε μορφής αντίστασης όλων των εργαζομένων, των νέων, αυτών που θέλουν να σκέπτονται και να αγωνίζονται δηλαδή για το αύριο αυτής της ίδιας της Αριστεράς.