Ισραήλ: στην αποκλειστική υπηρεσία των εποίκων

Σπάρτακος 72, Νοέμβρης 2003

Ισραήλ – Παλαιστίνη

Η κυβέρνηση του Ισραήλ στην αποκλειστική υπηρεσία των εποίκων

Στο άρθρο αυτό ο παλιός αγωνιστής της Ριζοσπαστικής Αριστεράς στο Ισραήλ και πρόεδρος του Κέντρου Εναλλακτικής Πληροφόρησης (AIC) εκεί Michel Warschawski παρουσιάζει την τωρινή συγκυρία στο Ισραήλ και στα κατεχόμενα, αναλύει την πολιτική Σαρόν και παρουσιάζει τα όρια της, απέναντι σε μια παλαιστινιακή αντίσταση που δεν μπορεί να λυγίσει.

του Michel Warschawski

Η απόφαση της κυβέρνησης του Ισραήλ να αγνοήσει το αμερικάνικο αίτημα για τη μη κατασκευή του διαχωριστικού τείχους ανατολικά του εποικισμού του Αριέλ, επιβεβαιώνει 3 πράγματα: ότι αυτή η κυβέρνηση είναι ξεκάθαρα η κυβέρνηση των εποίκων και ο άμεσος εκπρόσωπος των συμφερόντων τους και της πολιτικής τους βούλησης, ότι ο Αριέλ Σαρόν και η ομάδα του είναι αποφασισμένοι να προωθήσουν το σχέδιο τους για την μετατροπή των κατεχομένων παλαιστινιακών εδαφών σε μπαντουστάν και ότι δεν φοβούνται για τυχόν αμερικανικές κυρώσεις θεωρώντας στάχτη στα μάτια τις απειλές που διατυπώθηκαν από τον Υπουργό Εξωτερικών Κόλιν Πάουελ.

Με τις τροποποιήσεις της δεύτερης εκδοχής του έργου φαίνεται ξεκάθαρα τι είναι το τείχος του διαχωρισμού: όχι ένα σύνορο ανάμεσα στο Ισραήλ και σε ένα μελλοντικό Παλαιστινιακό κράτος στις κατεχόμενες από τον πόλεμο του Ιούνη 1967 περιοχές, αλλά ο αποκλεισμός των ζωνών με μεγάλη πυκνότητα παλαιστινιακού πληθυσμού και η δημιουργία, στο 50%-60% της Υπεριορδανίας, θυλάκων απομονωμένων ο ένας από τον άλλο που θα μπορούσαν στο μέλλον να ανακηρυχθούν «αναπληρωματικό Παλαιστινιακό κράτος», σύμφωνα με την έκφραση του Οδικού Χάρτη. Με άλλα λόγια πρόκειται για το παλαιότερο σαρονικό σχέδιο των θυλάκων, το σχέδιο των μπαντουστάν.

Το σχέδιο Σαρόν

Το σχέδιο έχει δύο πλευρές, την εδαφική και τη θεσμική. Από την εδαφική άποψη πρόκειται, όπως το δηλώνει χωρίς περιστροφές ο ισραηλινός πρωθυπουργός, για τον ταχύτερο δυνατόν εποικισμό όπου αυτός δεν έχει ήδη γίνει στην Υπεριορδανία (στη λωρίδα της Γάζας το σχέδιο έχει ήδη υλοποιηθεί πλήρως) και για τη δημιουργία μιας εβραιοισραηλινής εδαφικής συνέχειας από τη θάλασσα έως τον Ιορδάνη ποταμό, που θα περικυκλώνει πολλούς «ανεξάρτητους» παλαιστινιακούς θύλακες. Αυτό το μέρος του σχεδίου, που ξεκίνησε, ο Σαρόν, το 1980 και συνεχίστηκε από διάφορες ισραηλινές κυβερνήσεις, τόσο της δεξιάς όσο και της «αριστεράς», γνωρίζει τους τελευταίους μήνες, μια επιτάχυνση χωρίς προηγούμενο, με ξεκάθαρη παραβίαση του Οδικού Χάρτη που προβλέπει το ολοκληρωτικό πάγωμα του εποικισμού, σαν πρώτη προϋπόθεση για την επιστροφή στην ηρεμία και την επανάληψη των διαπραγματεύσεων.

Αντίθετα, η δεύτερη πλευρά του σχεδίου Σαρόν απέχει πολύ από την επιτυχία. Πράγματι, η εγκαθίδρυση παλαιστινιακών μπαντουστάν απαιτεί τη συντριβή του παλαιστινιακού εθνικού κινήματος και επομένως της Παλαιστινιακής Αρχής, την υποταγή του παλαιστινιακού πληθυσμού των κατεχομένων και τη δημιουργία μιας «νέας παλαιστινιακής διοίκησης, πραγματιστικής και ευέλικτης», με άλλα λόγια μιας ομάδας δοσίλογων, ανάλογης με εκείνη που το Ισραήλ είχε εγκαταστήσει στο Νότιο Λίβανο, ανάμεσα στο 1979 και το 1999.

Η δαιμονοποίηση του Γιάσερ Αραφάτ και η βούληση, που επαναλαμβάνεται συστηματικά από το Μάρτη 2001, για «εξουδετέρωση» του είναι στο επίκεντρο του πολιτικού αυτού στόχου. Η δημοτικότητα που ξαναπέκτησε ο πρόεδρος της ΟΑΠ αποδεικνύει σε ποιο βαθμό η πολιτική αυτή έφερε το αντίθετο αποτέλεσμα.

Η επιλογή του Μαχμούντ Αμπάς (Αμπου Μαζέν) ως πρωθυπουργού ήταν ένας συμβιβασμός ανάμεσα στην επιθυμία του Γιάσερ Αραφάτ να εμποδίσει με κάθε θυσία το διορισμό οποιουδήποτε που θα μπορούσε να γίνει μια μαριονέτα των ισραηλινών και σ’ εκείνη των ισραηλινών ηγετών που ήθελαν να δουν στην ηγεσία της παλαιστινιακής κυβέρνησης έναν άνθρωπο έτοιμο να προωθήσει εκείνο που απαιτούν από καιρό: την καταστροφή της «υποδομής της τρομοκρατίας», ευφημισμός που εννοεί την εξάρθρωση όλων των πολιτικών και κοινωνικών οργανώσεων, του συνόλου των παλαιστινιακών πολιτικών σχημάτων, από τις ισλαμικές δυνάμεις έως το κίνημα των Γιάσερ Αραφάτ Αμπού Μαζέν, τη Φατάχ. Με δυο λόγια τον εμφύλιο πόλεμο.

Ο Αραφάτ κυρίαρχος

Αφού εξελέγη, ο παλιός συναγωνιστής του προέδρου της ΟΑΠ, δέχτηκε τεράστιες πιέσεις για να προωθήσει τους ισραηλινούς στόχους. Μπόρεσε να αντισταθεί εξαιτίας, ανάμεσα σε άλλα, της τεράστιας πίεσης του παλαιστινιακού λαού, που δεν καταλάβαινε γιατί η παλαιστινιακή κυβέρνηση θα έπρεπε να χρησιμοποιηθεί σαν μαντρόσκυλο των εποίκων, ενώ παράλληλα, η ισραηλινή κυβέρνηση διακήρυσσε ανοιχτά ότι η εκεχειρία δεν την αφορά και συνέχιζε τις επιλεκτικές δολοφονίες των παλαιστίνιων αγωνιστών.

Στον Μαχμουντ Αμπάς δεν έμενε παρά να παραιτηθεί. Ο Γιάσερ Αραφάτ ξαναερχόταν αναγκαστικά στο προσκήνιο για να δώσει μια νομιμότητα σε κάθε νέα κυβέρνηση. Η αποτυχία αυτή της ισραηλινής κυβέρνησης προκάλεσε μια νέα επίθεση ενάντια στον πρόεδρο Αραφάτ: η κυβέρνηση αποφάσισε να τον απελάσει, την κατάλληλη στιγμή, οι υπουργοί και οι στρατηγοί μιλάνε ανοιχτά για εξουδετέρωση του, όρος που για τους στρατιωτικούς σημαίνει την εκτέλεση του. Αν το αμερικάνικο βέτο εμποδίζει για την ώρα την πραγματοποίηση αυτού του εγκλήματος, είναι γεγονός ότι η απόφαση της ισραηλινής κυβέρνησης άνοιξε έναν διεθνή διάλογο για το ενδεχόμενο της δολοφονίας ή όχι του παλαιστίνιου ηγέτη και ότι είναι πολλοί πια εκείνοι που δεν εξανίστανται από το γεγονός της συζήτησης και μόνον.

Η προφανής απουσία της βούλησης της κυβέρνησης Σαρόν για επίτευξη μιας κατάπαυσης του πυρός και οι συστηματικές ενέργειες με στόχο το σαμποτάρισμα της εκεχειρίας επιτρέπουν να προβλέψουμε μια μακρά περίοδο βίας όπου οι δολοφονίες με στόχο (ίσως και τον ίδιο τον Αραφάτ), οι βομβαρδισμοί των παλαιστινιακών πόλεων και οι επιδρομές στις ζώνες που θεωρούνται αυτόνομες θα προκαλέσουν αναπόφευκτα μια κλιμάκωση της παλαιστινιακής αντίστασης, ακόμη και απόπειρες κατά πολιτικών στόχων μέσα στο Ισραήλ.

Ακόμη και ο Τζωρτζ Μπους το κατάλαβε: μια κατάπαυση του πυρός, αναγκαία για να ξαναρχίσουν οι διαπραγματεύσεις, περνάει από το γενικό πάγωμα κάθε μορφής εποικισμού και το σταμάτημα των ισραηλινών προκλήσεων στα κατεχόμενα, και πριν απ’ όλα των επιλεκτικών δολοφονιών. Οι Παλαιστίνιοι απέδειξαν ότι ενδιαφέρονται και μπορούν να κάνουν εκεχειρία, αρκεί να μην προκαλούνται διαρκώς από την ισραηλινή κυβέρνηση.

Το εμπόδιο σε κάθε μορφή απεμπλοκής από τη δραματική κατάσταση όπου βρίσκονται ο παλαιστινιακός αλλά και ο ισραηλινός λαός, είναι η κυβέρνηση των εποίκων που εξέλεξε μαζικά ο ισραηλινός λαός εδώ και λιγότερο από ένα χρόνο και για την οποία «η ειρήνη δε θα είναι στην ημερήσια διάταξη στα επόμενα πενήντα χρόνια» τα οποία πρέπει να αφιερωθούν στην ολοκλήρωση του εποικισμού της Παλαιστίνης.