Editorial: Μπροστά στην ανάγκη ανασυγκρότησης

Σπάρτακος 71, Σεπτέμβρης 2003

Για μια φορά ακόμη μπροστά στην αναγκαιότητα της ανασυγκρότησης

της Σύνταξης

Ο «δεκαετής» ιερός πόλεμος του Μπους εναντίον της τρομοκρατίας, που ξεκίνησε πριν από δύο περίπου χρόνια θριαμβευτικά με την εισβολή στο Αφγανιστάν, φαίνεται να σκάλωσε ήδη άσχημα στο Ιράκ. Οι απώλειες στα αμερικανικά στρατεύματα κατοχής από τη δράση της ιρακινής αντίστασης έχουν γίνει ένα καθημερινό φαινόμενο και η στρατιωτική εμπλοκή για τον έλεγχο της χώρας απαιτεί όλο και μεγαλύτερες δυνάμεις. Ο Μπους και το επιτελείο του εμφανίζονται με όλο και λιγότερη αυτοπεποίθηση καθώς ξυπνούν στον αμερικανικό λαό οι μνήμες του Βιετνάμ, ενώ ψάχνουν απεγνωσμένα για συμμάχους που να είναι πρόθυμοι να υποκαταστήσουν το ανθρώπινο δυναμικό των στρατευμάτων κατοχής. Τα μεγάλα σχέδια για τις υπόλοιπες χώρες του «άξονα του κακού» φαίνεται προς το παρόν να παίρνουν μια μικρή αναβολή καθώς το άνοιγμα των διαδοχικών μετώπων με τη Συρία, το Ιράν, τη Β. Κορέα δε μοιάζει καθόλου να είναι ένας απλός νικηφόρος περίπατος.

Στην Παλαιστίνη τα αδιέξοδα της ιμπεριαλιστικής πολιτικής μπαίνουν επίσης σε μια δραματική φάση. Το σχέδιο ειρήνευσης του «οδικού χάρτη» πάνω στο οποίο στήριξαν τις ελπίδες τους το επιτελείο του Μπους τινάχθηκε κυριολεκτικά στον αέρα από τη νέα έκρηξη του συσσωρευμένου μίσους και της απόγνωσης. Ο διαρκής διωγμός από τα εδάφη του, ο εθνικός εξευτελισμός και η οικονομική καταπίεση ενός φτωχού λαού δεν μπορούν να συγκαλυφθούν με διπλωματικές συμφωνίες κομμένες και ραμμένες στα μέτρα των καταπιεστών του. Το διαρκές αιματοκύλισμα φαίνεται να είναι η μόνη πολιτική που έχουν να προτείνουν τα γεράκια του Μπους και του Σαρόν, χωρίς να μπορούν να διακρίνουν οποιαδήποτε βιώσιμη μακροπρόθεσμη λύση.

Η Λατινική Αμερική μοιάζει όλο και περισσότερο με ένα καζάνι που βράζει καθώς τα αδιέξοδα της νεοφιλελεύθερης πολιτικής φέρνουν ορμητικά στο προσκήνιο τις κινητοποιήσεις μεγάλων πληβειακών μαζών, μετά από την Αργεντινή με διαφορετικούς ρυθμούς και μορφές σε μια σειρά από χώρες (Βραζιλία, Βενεζουέλα κλπ.). Οι εξελίξεις στην Αργεντινή δείχνουν ξεκάθαρα το μεγάλο έλλειμμα μιας σοσιαλιστικής πρότασης διεξόδου. Οι σεχταριστικές επιβιώσεις της επαναστατικής Αριστεράς μιας προηγούμενης περιόδου δείχνουν τη δραματική ανεπάρκεια τους καθώς δεν μπορούν να αναπτυχθούν να αποκτήσουν αξιοπιστία και μαζικότητα μέσα στις νέες συνθήκες.

Το Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ αποτέλεσε την πρώτη προσπάθεια συντονισμού των αντιστάσεων και απάντησης στην ξέφρενη κούρσα του ιμπεριαλισμού προς τη βαρβαρότητα. Οι αντιπολεμικές κινητοποιήσεις που θα συνεχιστούν και η προετοιμασία του επόμενου ΠΚΦ στην Ινδία θα αποτελέσουν σημαντικά σημεία αναφοράς για τον επόμενο χρόνο για εκατομμύρια ανθρώπους που θα εκφράσουν την αντίθεσή τους, την αγωνία τους και την ελπίδα τους για έναν καλύτερο κόσμο. Όμως η όξυνση της ταξικής πάλης και τα άμεσα καθήκοντα που αυτή βάζει σε μια σειρά από χώρες απαιτούν ασφαλώς μια πιο συγκεκριμένη πολιτική πρόταση που μπορεί να αρθρωθεί μόνο μέσα από συνεκτικές πολιτικές διεργασίες που θα συμπυκνώνουν τις προηγούμενες εμπειρίες και θα αξιοποιούν τα θεωρητικά εργαλεία του επαναστατικού μαρξισμού.

Μέσα σε αυτή τη διεθνή συγκυρία, η συγκρότηση μιας αντικαπιταλιστικής Αριστεράς στην Ευρώπη θα αποτελέσει χωρίς αμφιβολία ένα γεγονός που θα αποκτήσει παγκόσμια πολιτική εμβέλεια και θα αποτελέσει σημείο αναφοράς για πολιτικές δυνάμεις πέρα από τα ευρωπαϊκά όρια.

Στην Ελλάδα η συγκρότηση αυτή θα αποτελέσει ένα καταλυτικό γεγονός για την ανάπτυξη σε πρώτη φάση του νεολαιίστικου και του αντιπολεμικού κινήματος και την ανασυγκρότηση του εργατικού που θα αναπτύξει τις αντιστάσεις του στην εκτυλισσόμενη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα που εξελίσσεται.