της Αθηνάς Μος
Η Παλαιστίνη σήμερα
«Οι Παλαιστίνιοι πρέπει να το πάρουν απόφαση, να το βάλουν βαθιά μέσα στη συνείδησή τους ότι είναι ένας ηττημένος λαός».
Αντιστράτηγος Μοσέ Γιαλόμ (Moshe Ya’alom), Ισραηλινός Στρατός
Μόνο όταν ένας Παλαιστίνιος καμικάζι σπείρει τον θάνατο στο Ισραήλ ή όταν οι Δυνάμεις Άμυνας του Ισραήλ (ΔΑΙ) ή, ακριβέστερα, Δυνάμεις Κατοχής (ΙΔΚ) εμπλακούν σε κάποια ιδιαίτερα ειδεχθή πράξη όπως την κτηνώδη δολοφονία της ακτιβίστριας υπέρ της ειρήνης, Ρέιτσελ Κόρη (Rachel Corrie), (Αμερικανίδα) είναι δυνατό η τρομερή κατάσταση στην Παλαιστίνη να βρει μια θέση στη δυτική συνείδηση£ αλλά και όταν αυτό συμβεί, ο θάνατος ενός Παλαιστίνιου πολίτη, ή ακόμη ενός φιλειρηνιστή ακτιβιστή από τη βία των ισραηλινών δυνάμεων κατοχής έχει διαφορετικό βάρος από τον θάνατο ενός Ισραηλινού πολίτη. Οι τρομοκράτες που σκοτώνουν αθώους πολίτες πρέπει να καταδικάζονται κατηγορηματικά άλλα δεν συγκρίνονται με την κτηνώδη κρατική τρομοκρατία που διεξάγεται από την Ισραηλινή κυβέρνηση εναντίον των Παλαιστινίων.
Εντούτοις το Ισραήλ μάλλον θα μπορέσει να συνεχίσει να βασίζεται στα διπλά κριτήρια που ισχύουν στα Αμερικάνικα και δυτικά μέσα ενημέρωσης όπου οι παλαιστίνιοι πολίτες που σφαγιάζονται σε συνωστισμένες αστικές γειτονιές από όπλα πεδίου μάχης, όπως βαριά πολυβόλα, πυραύλους μαχητικών ελικοπτέρων και πολυβόλα αρμάτων μάχης, είναι μόνο «παράπλευρες απώλειες» στην προσπάθεια εξόντωσης τρομοκρατών και δεν μετράνε όσο οι ισραηλινοί πολίτες που δολοφονούνται σε Ισραηλινές πόλεις από παλαιστίνιους μαχητές. Οι Ισραηλινοί είναι θύματα. Όλοι οι Παλαιστίνιοι είναι τρομοκράτες.
Για να μπορέσουμε να αφυπνίσουμε έναν κοιμισμένο κόσμο και να ταράξουμε τους ανθρώπους ώστε να βγουν από το βόλεμα και την απάθειά τους και να τους κάνουμε να νοιαστούν, πρέπει να τους κάνουμε να καταλάβουν τα αποτρόπαια εγκλήματα που διαπράττονται καθημερινά στην Παλαιστίνη και γιατί οι νέοι που ανατινάζονται σε απελπισμένες ενέργειες είναι επίσης θύματα. Για να το επιτύχουμε αυτό, εμείς οι ίδιοι πρέπει να καταλάβουμε τι πραγματικά σημαίνει να είσαι Παλαιστίνιος, τι σημαίνει να έχεις υποφέρει μια κατοχή δεκαετιών, καθημερινή βία, θάνατο, καταστροφή και κλοπή της γης σου και τι σου επιφυλάσσει το μέλλον με ή χωρίς τη διαδικασία ειρήνης που συμφωνήθηκε στην συνάντηση κορυφής στην Άκαμπα της Ιορδανίας τον Ιούνιο του 2003.
Ακόμα και αυτοί από εμάς που ενδιαφέρονται και ανησυχούν βαθιά με την απελπιστική κατάσταση στην Παλαιστίνη και την Μέση Ανατολή, που οι γνώμες μας δεν έχουν σχηματιστεί από τις λιγοστές φρικιαστικές εικόνες ή άρθρα που μπαίνουν με το σταγονόμετρο στα δυτικά μέσα ενημέρωσης, και οι οποίοι αντιλαμβανόμαστε την συστηματική εισβολή / κατοχή στα Παλαιστινιακά Εδάφη και την κάλυψη των αγριοτήτων όπως αυτών στην Τζενίν, έχουμε, ως επί το πλείστον, άγνοια του μεγέθους τον εγκλημάτων που διαπράττονται εναντίον των Παλαιστινίων στην Δυτική Όχθη και στη Λωρίδα της Γάζας.
3.000.000 Παλαιστίνιοι έχουν ζήσει για το μεγαλύτερο μέρος των τελευταίων 3 χρόνων, από την έναρξη της Αλ-Άκσα Ιντιφάντα, υπό πολιορκία, απαγόρευση της κυκλοφορίας και την συνεχή απειλή επίθεσης. Ταξιδεύοντας στη Δυτική Όχθη και στη Λωρίδα της Γάζας ακούει κανείς ιστορίες ταπείνωσης, απώλειας και πόνου από όλους. Οι Παλαιστίνιοι είναι ένας λαός γεμάτος αξιοπρέπεια, υπερηφάνεια, φιλοξενία και φιλία. Γελάνε και κλαίνε… και νιώθουν απέραντα αγνοημένοι και εγκαταλελειμμένοι από το μεγαλύτερο μέρος του υπόλοιπου κόσμου.
Η βία υπάρχει παντού στα πολιτιστικά, κοινωνικά, και πολιτικά πλαίσια της καθημερινής ζωής στα Κατεχόμενα Εδάφη. Η βία όχι μόνο ασκείται «νόμιμα» με τα όπλα και άρματα μάχης αλλά και μέσα από την καθημερινή παραβίαση στοιχειωδών δικαιωμάτων των Παλαιστινίων από τον μεμονωμένο στρατιώτη στα σημεία ελέγχου και τον μεμονωμένο Ισραηλινό πολίτη / άποικο που επιτίθεται και καταστρέφει παλαιστινιακά χωριά και εδάφη. Οι φόνοι είναι ζήτημα ρουτίνας και περνάνε απαρατήρητοι στα δυτικά μέσα ενημέρωσης σαν ο αριθμός των θυμάτων να μην θεωρείται αρκετά σημαντικός να ασχοληθεί κανείς μαζί του.
Καταστροφή, κατεδάφιση και κατάσχεση γης προς όφελος των παράνομων αποίκων είναι καθημερινά συμβάντα και περισσότερες από 500 εκσκαφείς τώρα δουλεύουν νύχτα-μέρα για να τελειώσουν την κατασκευή της πρώτης φάσης ενός «τείχους ασφαλείας» που τελικά θα περικυκλώσει εντελώς την Δυτική Όχθη καθιστώντας την τη μεγαλύτερη φυλακή του κόσμου! Η 5 Ιουνίου του 2003 σημάδεψε τα 36 χρόνια κατοχής των Παλαιστινιακών Εδαφών. 36 χρόνια μιας ανελέητης και σταδιακής εκστρατείας περιορισμού της ανάπτυξης της παλαιστινιακής κοινωνίας και του πολιτισμού της και τελικώς καταστροφής της με στόχο την επέκταση του ισραηλινού κράτους.
Παρά την αξιοσημείωτη στρατιωτική επιτυχία του νεοσύστατου ισραηλινού κράτους στον πόλεμο του 1967, οι περισσότεροι Παλαιστίνιοι δεν έφυγαν από την Δυτική Όχθη και τη Λωρίδα της Γάζας. Από τότε το δημογραφικό ζήτημα εξακολουθεί να είναι εφιάλτης για τους Ισραηλινούς και συνεχιζόμενες απόπειρες για μαζική μετανάστευση Εβραίων προς το Ισραήλ και / ή μαζική μετανάστευση Παλαιστινίων από τα Παλαιστινιακά Εδάφη έχουν οδηγήσει τα βήματα όλων των Ισραηλινών ηγετών ώστε να κρατηθεί ζωντανό το σιωνιστικό όνειρο του μείζονος Ισραήλ.
Με άλλα λόγια, πρόκειται για μια στρατηγική εθνικής εκκαθάρισης που το Ισραήλ κατάφερε να καταστήσει αόρατη σε αμφότερες τη διεθνή και την Ισραηλινή κοινή γνώμη. Είναι ρόλος της διεθνούς κοινότητας να την κάνει ορατή. Η ειρήνη δεν πρόκειται να έρθει από το Ισραήλ.
Εποικισμοί: οικοδομώντας την κυριαρχία και καθιστώντας την κατοχή μη αναστρέψιμη
Οι εποικισμοί είναι η μη νόμιμη μεταφορά ενός πληθυσμού κατοχής σε κατεχόμενα εδάφη. Σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο όλοι οι Ισραηλινοί εποικισμοί είναι παράνομοι και η συνεχιζόμενη επέκτασή τους παραβαίνει τη Τέταρτη Συνθήκη της Γενεύης, τις Συμφωνίες του Όσλο και πιο πρόσφατα τη Συμφωνία της Άκαμπα. Είναι η κυνική κλοπή εκτάσεων γης που είναι ζωτικές για τις παλαιστινιακές πόλεις και χωριά, είναι η άρνηση της εδαφικής συνέχειας και της δυνατότητας ανάπτυξης της παλαιστινιακής κοινωνίας£ είναι η απόσπαση του ελέγχου αναντικατάστατων πηγών νερού, είναι ο έλεγχος της κίνησης£ είναι όλα αυτά και ακόμη περισσότερα. Από την αρχή της ισραηλινής κατοχής των Παλαιστινιακών Εδαφών το 1967, διαδοχικές ισραηλινές κυβερνήσεις έχουν εγκαταστήσει εποικισμούς ή μονάδες κατοικιών μόνο για Εβραίους σε όλη τη Δυτική Όχθη, τη Λωρίδα της Γάζας και την Ανατολική Ιερουσαλήμ σε παραβίαση του διεθνές δικαίου. Προφανώς το κίνητρο είναι να εποικίσουν την Παλαιστίνη έτσι ώστε να παγιωθεί και να διασφαλίσει ο ισραηλινός έλεγχος των περιοχών και να αποτραπεί η εμφάνιση ενός παλαιστινιακού κράτους. Η διαδικασία εποικισμού είναι η πιο ορατή πλευρά του σιωνισμού και υπήρξε εξίσου άγρια επί κυβερνήσεων τόσο των Εργατικών, όσο και του Λικούντ (Likud). Από το 1977, όταν τοποθετήθηκε υπουργός γεωργίας στην πρώτη κυβέρνηση Μπέγκιν, μέχρι και σήμερα, ο Σαρόν υπήρξε ο «εμπνευστής» όλων των σημαντικών πρωτοβουλιών σχετικά με την παράνομη επέκταση των εποικισμών. Η τοποθεσία των εποικισμών, εντός και ανάμεσα σε κέντρα Παλαιστινιακού πληθυσμού, και η υποδομή τους είναι μια αποτελεσματική μέθοδος που χρησιμοποιούν η ισραηλινή κυβέρνηση και ο στρατός για να ελέγχουν την κίνηση κατακερματίζοντας και αποδιοργανώνοντας την Παλαιστινιακή κοινωνία.
Οι εποικισμοί και το τεράστιο δίκτυο «περιφερειακών» δρόμων που συνδέουν τους εποικισμούς μεταξύ τους και με το Ισραήλ είναι χτισμένοι παράνομα σε γη που έχει κατασχεθεί από τους Παλαιστίνιους. Από την αρχή της τελευταίας Ιντιφάντα έχει αποτραπεί γενικά η χρήση των περιφερειακών δρόμων από τους Παλαιστίνιους με οδοφράγματα και σημεία ελέγχου. Αυτό το οδικό δίκτυο 250 μιλίων διαιρεί τα Παλαιστινιακά εδάφη σε ένα άθροισμα σφραγισμένων θυλάκων που είναι χωρισμένοι και περικυκλωμένοι από στρατιωτικούς δρόμους. Με αυτόν τον τρόπο αποτρέπεται η επέκταση και η μακροπρόθεσμη ανάπτυξη των παλαιστινιακών πόλεων και χωριών. Αυτό το οδικό δίκτυο είναι ένα σημαντικό καθημερινό εμπόδιο για την παλαιστινιακή κοινωνία όσον αφορά την οικονομία και την εδαφική συνέχεια. Ταυτόχρονα με το έργο του τείχους ασφάλειας, υπάρχει ο αυτοκινητόδρομος που διασχίζει το Ισραήλ από βορρά προς νότο καταλαμβάνοντας το 17% της Δυτικής Όχθης! Έχει ζώνη προστασίας πλάτους 3 ποδοσφαιρικών γηπέδων και πάλι η πραγματοποίησή του έγινε εφικτή μόνο με την κατεδάφιση παλαιστινιακών σπιτιών. Αυτός ο αυτοκινητόδρομος συμπληρώνει το οδικό δίκτυο και πολύ αποτελεσματικά κόβει τη Δυτική Όχθη σε περίπου 200 τμήματα.
Οι δρόμοι που χτίστηκαν κατά μήκος της Πράσινης Γραμμής και γύρω από την Ιερουσαλήμ επεκτείνουν τα ισραηλινά σύνορα πέρα από τη Πράσινη Γραμμή και γύρω από μια επεκτεινόμενη Ιερουσαλήμ.
Για κάθε 100 χιλιόμετρα δρόμου, κατάσχονται 10.000 dunams (1 dunam = 1 τετραγωνικό χιλιόμετρο) μ’ αποτέλεσμα μια τεράστια απώλεια αγροτικής και ιδιωτικής παλαιστινιακής γης. Εκατοντάδες σπίτια έχουν ήδη κατεδαφιστεί για αυτό το σκοπό και το 1999 μόνο ξεριζώθηκαν περισσότερα από 15.000 δέντρα.
Στη Δυτική Όχθη υπάρχουν 145 επίσημοι εποικισμοί αναγνωρισμένοι και εγγεγραμμένοι ως Ισραηλινές δημοτικές οντότητες από το ισραηλινό υπουργείο εσωτερικών. Πολλοί από αυτούς είναι στρατηγικά τοποθετημένοι έτσι ώστε να ελέγχουν την πρόσβαση στις κύριες πηγές νερού. Αυτές οι κοινότητες εποίκων έχουν δημιουργήσει περίπου 105 προκεχωρημένους οικισμούς που θεωρούνται παράνομοι από την ισραηλινή κυβέρνηση αλλά σπάνια διαλύονται. Ισραηλινοί εποικισμοί, στρατιωτικές και βιομηχανικές εγκαταστάσεις καταλαμβάνουν το 2.1% της Δυτικής Όχθης και τα κέντρα παλαιστινιακού πληθυσμού το 8.5%. Όμως οι εποικισμοί και το οδικό δίκτυο ελέγχουν ουσιαστικά το 46% της Δυτικής Όχθης.
Υπάρχουν περίπου 380.000 παράνομοι Ισραηλινοί πολίτες / έποικοι στην Δυτική Όχθη και οι μισοί και περισσότεροι (220 250.000) ζουν μέσα και γύρω από την ανατολική Ιερουσαλήμ όπου υπάρχουν περίπου 12 εποικισμοί οι οποίοι συχνά αναφέρονται παραπλανητικά ως «γειτονιές» (Gito, French Hill, Pigat Zeer και Givat Zeer) Αυτές αποτελούν μια αλυσίδα μαζικών εποικισμών που περιβάλλουν την Ιερουσαλήμ και, μετά το ξέσπασμα της τελευταίας Ιντιφάντα, επεκτείνονται με ιδιαίτερα γοργό ρυθμό σε μια προσπάθεια να καθορίσουν το μέλλον της Ιερουσαλήμ και να αποτρέψουν την εδαφική συνέχεια μεταξύ των βόρειων και νότιων περιοχών ενός μελλοντικού παλαιστινιακού κράτους. Ο Σαρόν και οι άλλοι στην Ισραηλινή δεξιά, δεν κρύβουν την επιθυμία τους να επεκτείνουν την Ιερουσαλήμ μέσα στην Δυτική Όχθη χτίζοντας νέους εποικισμούς και ενσωματώνοντάς τους στην πόλη.
Υπάρχει μια δημογραφική μεταβολή καθώς οι Παλαιστίνιοι σταδιακά πιέζονται να φύγουν. Αυστηροί κανονισμοί σχεδίου πόλεως περιορίζουν τον αριθμό των νέων σπιτιών που χτίζονται σε Αραβικές γειτονιές. Υπάρχει ένα κεντρικό σχέδιο που δεν είναι επίσημο αλλά είναι ευρέως αποδεκτό για τη δημιουργία μιας μητροπολιτικής Ιερουσαλήμ με την κατασκευή εποικισμών και δρόμων μιας εβραϊκής μητρόπολης. Σύμφωνα με τον Γιενέζκει Λεην (Yenezkei Lein) της οργάνωσης για τα ανθρώπινα δικαιώματα Μπ’Τσελέμ (B’Tselem), οι μετακινήσεις των Παλαιστινίων προς την Ιερουσαλήμ έχουν περιοριστεί από τη δεκαετία του 1990 ενώ αντιθέτως όλο και περισσότεροι Εβραίοι προσελκύονται. Το Ισραήλ υποστηρίζει ότι η Ανατολική Ιερουσαλήμ έχει επίσημα προσαρτηθεί στο Ισραήλ επομένως οι κατεδαφίσεις σπιτιών χρησιμοποιούνται για «γνήσιους» σκοπούς σχεδιασμού! Στη Λωρίδα της Γάζας την πιο πυκνοκατοικημένη περιοχή του κόσμου όπου περισσότερα από 1.000.000 άτομα ζουν σε 360 τετραγωνικά χιλιόμετρα γης υπάρχουν 7.500 παράνομοι έποικοι, που ζουν σε 19 εποικισμούς, και που ελέγχουν το 30% της γης!
Ένας μεγάλος αριθμός εποίκων έχουν απόψεις που θεωρούνται ακροδεξιές, συμπεριλαμβανομένης και της υποστήριξης ιδεών όπως αυτής της εθνικής εκκαθάρισης, και οι πιο ακραίοι, οι οποίοι αυτοπροσδιορίζονται ως «εθνικο-θρησκευόμενοι», βρίσκονται σε μικρούς εποικισμούς γύρω από παλαιστινιακές πόλεις. Εντούτοις η πλειοψηφία (77%) μετακινείται εκεί όχι για ιδεολογικούς λόγους αλλά κυρίως για την ποιότητα ζωής και ενθαρρύνονται να μετακινηθούν με οικονομικές επιδοτήσεις που συμπεριλαμβάνουν φτηνή στέγαση και επιχορηγήσεις στεγαστικών δανείων που καλύπτουν μέχρι το 95% του κόστους!
Το ποσό των χρημάτων που εισρέουν στους εποικισμούς σε σύγκριση με το ποσό που διανέμεται για συντάξεις ήταν η αιτία διαφωνιών στο κυβερνώντα συνασπισμό πριν από τις τελευταίες εκλογές. Το ηθικό ζήτημα των εποικισμών ότι είναι αιτία ενός πολέμου με καθημερινούς θανάτους δεν ήταν σημαντικό. Φέτος, μέχρι τώρα, ο ισραηλινός στρατός έχει διανείμει 100.000.000 σέκελς (NIS) για την προστασία των εποικισμών συμπεριλαμβανομένων εφέδρων, φρουρών, τεθωρακισμένων λεωφορείων, φραχτών και ηλεκτρονικών συστημάτων ασφαλείας.
Η αύξηση του πληθυσμού εντός των εποικισμών είναι σχεδόν 4 φορές μεγαλύτερη από αυτήν του ίδιου του Ισραήλ, διαψεύδοντας οποιοδήποτε ισχυρισμό ότι αυτή η αύξηση οφείλεται σε «φυσική αύξηση πληθυσμού». Κατά την περίοδο 1995 99 ήταν 24.8 σε σύγκριση με το 6.6% στο Ισραήλ. Έποικοι υπαγορεύουν πως οι Παλαιστίνιοι πρέπει να ζουν που πρέπει να είναι ένας σωλήνας ύδρευσης, που πρέπει να χτιστεί μια μονάδα επεξεργασίας λυμάτων, που επιτρέπονται αυτοκίνητα και που δεν πρέπει να επεκταθεί ένας καταυλισμός προσφύγων.
Ελευθερία κινήσεως: η πραγματικότητα μετά τις Συμφωνίες του Όσλο
Το 1993 η PLO και το Ισραήλ υπόγραψαν την Διακήρυξη Αρχών στο Όσλο κατά την οποία καθιερώθηκε περιορισμένη αυτοδιάθεση των Παλαιστινίων. Σύμφωνα μ’ αυτήν, οι ισραηλινές στρατιωτικές μονάδες έπρεπε να απεμπλακούν από όλες τις περιοχές της Δυτικής Όχθης και της Λωρίδας της Γάζας με την εξαίρεση των συνόρων, των εποικισμών και των στρατιωτικών εγκαταστάσεων. Αυτό που έχει συμβεί όμως είναι η ισραηλινή κατοχή επί του παλαιστινιακού λαού και των εδαφών του να παρουσιαστεί σε καινούργια «συσκευασία».
Καθώς το Ισραήλ έχει πλήρη έλεγχο επί των συνόρων των Παλαιστινιακών Εδαφών, η κίνηση ατόμων και αγαθών μέσα από αυτά τα σύνορα υπόκειται σε ισραηλινή έγκριση και η παρουσία της παλαιστινιακής αστυνομίας στα συνοριακά περάσματα είναι απλώς συμβολική χωρίς καμία πραγματική δικαιοδοσία ή εξουσία. Το Ισραήλ μπορεί όχι μόνο να εμποδίσει κάθε κίνηση παλαιστινίων πολιτών που ταξιδεύουν στο εξωτερικό αλλά και εντός της χώρας επίσης, καθώς το Ισραήλ έχει υπό τον έλεγχό του το 82% των δρόμων στη Δυτική Όχθη και στη Λωρίδα της Γάζας. Όλη η εσωτερική και εξωτερική μετακίνηση υπόκειται στην έγκριση του ισραηλινού στρατού και οι Παλαιστίνιοι είναι υποχρεωμένοι να έχουν άδειες για να ταξιδέψουν μεταξύ πόλεων και χωριών εντός της Δυτικής Όχθης. Επιπλέον, το Ισραήλ έχει πλήρη έλεγχο επί των χωρικών υδάτων της Λωρίδας της Γάζας, με την εξαίρεση μιας έκτασης 8 χλμ., και δεν έχει επιτραπεί στους Παλαιστίνιους να χτίσουν ένα θαλάσσιο λιμάνι αν και η Συμφωνία του Όσλο του 1993 τους παρείχε αυτό το δικαίωμα. Τα αλιευτικά πλοία ελέγχονται από το ισραηλινό ναυτικό και τους απαγορεύεται να πάνε πιο μακριά από ακτίνα 10 χλμ. μέσα στη θάλασσα.
Μετά από το ξέσπασμα της Αλ-Άκσα Ιντιφάντα στις αρχές Οκτωβρίου του 2000, το Ισραήλ επέβαλε τους πιο αυστηρούς περιορισμούς κινήσεως στα Παλαιστινιακά Εδάφη από την αρχή της κατοχής το 1967. Υπάρχει τώρα ένα πυκνό δίκτυο 120 στρατιωτικών σημείων ελέγχου και αμέτρητα οδοφράγματα που τεμαχίζουν τη Δυτική Όχθη και τη Λωρίδα της Γάζας σε 300 ξεχωριστά συμπλέγματα, απομονώνοντας εντελώς τις μεμονωμένες κοινότητες ιδιαίτερα στη Γάζα και σε επαρχιακές και απόμερες περιοχές της Δυτικής Όχθης. Αυτό παραλύει σχεδόν εντελώς την καθημερινή ζωή των Παλαιστινίων και είναι η αιτία της καταστροφής της ουσίας της ζωής τους και της κοινωνίας τους. Αυτοί οι περιορισμοί σημαίνουν ότι δεν μπορούν να διευθετήσουν υποθέσεις της καθημερινής ζωής τους, από ιατρική περίθαλψη μέχρι εκπαίδευση και οικονομικά ζητήματα. Τους τελευταίους μήνες, αυτοί οι περιορισμοί έχουν εφαρμοστεί ακόμα πιο αυστηρά παρά την τωρινή ειρηνευτική διαδικασία
Οι ισχυρισμοί περί ασφαλείας εκ μέρους της Ισραηλινής Αρχής δεν είναι παρά δικαιολογίες για μια πολιτική ταπείνωσης και καταπάτησης δικαιωμάτων, μιας και είναι σαφές ότι ένα υγιής άνθρωπος που έχει σκοπό να διαπράξει μια βίαιη επίθεση είναι απίθανο να περάσει από σημεία ελέγχου και μπορεί να τα αποφύγει ταξιδεύοντας πάνω από τα βουνά ή από άλλες διαδρομές που δεν χρειάζονται άδεια. Το κράτος του Ισραήλ έχει το δικαίωμα να απαγορεύσει την είσοδο στα δικά του εδάφη αλλά η καθιέρωση σημείων ελέγχου και οδοφραγμάτων ως μέσο αποτροπής της ελευθερίας κινήσεως των Παλαιστινίων μέσα στα Κατεχόμενα Εδάφη είναι κατάφωρη παραβίαση του διεθνούς δικαίου και της Συνθήκης της Γενεύης.
Κάθε μέρα η κίνηση δεκάδων χιλιάδων Παλαιστινίων εξαρτάται από τα καπρίτσια ισραηλινών στρατιωτών πολλοί μόλις είκοσι χρονών. Οι Παλαιστίνιοι βιώνουν εφιαλτικές ώρες, ακόμα και μέρες, στο λιοπύρι περνώντας με το σταγονόμετρο από σημεία ελέγχου και δεν είναι ποτέ σίγουροι εάν θα καταφέρουν να φτάσουν στις δουλειές τους, στα πανεπιστήμια ή να δεχτούν ιατρική περίθαλψη. Επιλέγονται άτομα που θα ερευνηθούν, θα υβρισθούν, θα ταπεινωθούν, οι ταυτότητες τους συχνά κατάσχονται χωρίς λόγο και ποτέ δεν είναι σίγουροι εάν θα τους επιστραφούν! Μια απάνθρωπη πολιτική επιθετικής παρενόχλησης εξαιτίας της οποίας έχουν πεθάνει άτομα ή έχουν γεννήσει δίπλα σε μπλόκα από μπετόν και σάκους άμμου επειδή ο στρατός δεν αφήνει τα ασθενοφόρα να περάσουν. Τα σημεία ελέγχου κλείνουν τακτικά χωρίς ευνόητο λόγο ή κλείνουν νωρίς έτσι ώστε οι άνθρωποι να μην μπορούν να επιστρέψουν στα σπίτια τους. Εάν οι Παλαιστίνιοι διαμαρτυρηθούν, οι στρατιώτες ανταποκρίνονται βίαια με απειλές, συχνά ξυλοδαρμούς και ενίοτε πυροβολώντας πάνω από τα κεφάλια του πλήθους. Η προσπάθεια να παρακάμψουν τα σημεία ελέγχου μέσα από τα χωράφια και τους ελαιώνες είναι ιδιαίτερα επικίνδυνη εξαιτίας των περιπόλων του Ισραηλινού στρατού.
Αυτοκίνητα, ταξί και λεωφορεία κατάσχονται για μέρες συχνά με τα προϊόντα να σαπίζουν μέσα. Βυτιοφόρα νερού με άδειες μεταφοράς καθαρού νερού σε χωριά που δεν έχουν πρόσβαση σε νερό δεν επιτρέπεται να περάσουν χωρίς να δίνεται καμία εξήγηση. Εκτός από τα σημεία ελέγχου, οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν οδοφράγματα που μπορεί να αποτελούνται από σωρούς από χώματα και πέτρες μέχρι κλειδωμένες πύλες, που σημαίνει ότι αφήνουν τα οχήματα τους και περνούν πεζοί με την ελπίδα ότι θα βρουν κάποιο άλλο μεταφορικό μέσο από την άλλη πλευρά.
Καθώς δεν υπάρχει μετακίνηση αγαθών, οι Παλαιστίνιοι υποχρεώνονται να εξαρτηθούν σε μεγάλο βαθμό από ισραηλινά προϊόντα και είναι αυτονόητο ότι ο ισραηλινός στρατός διευκολύνει την πρόσβαση σε ισραηλινά προϊόντα αφήνοντας τα να περάσουν από τα σημεία ελέγχου.
Η επιβολή ενός εκτεταμένου και παρατεταμένου αποκλεισμού, σε συνδυασμό με απαγορεύσεις κυκλοφορίας και πολιορκίες, έχει παραλύσει δραστικά την παλαιστινιακή οικονομία η οποία είχε αρχίσει να συνέρχεται το 1998. Τώρα, σε σοβαρή ύφεση, και εξαιτίας της αστάθειας της κατάστασης, δεν υπάρχει ιδιωτική επένδυση και οι χώρες-επενδυτές είναι επίσης διστακτικές να επενδύσουν στην παλαιστινιακή οικονομία και κοινότητα αν δεν υπάρξει κάποια πρόοδος στις ειρηνευτικές διαδικασίες. Σαν αποτέλεσμα υπήρξε δραματική επιδείνωση των συνθηκών ζωής. Σύμφωνα με μια αναφορά που ενημερώθηκε τελευταία το Σεπτέμβριο του 2002, από το Παρατηρητήριο της Παλαιστίνης (Palestine Monitor) για λογαριασμό του Δικτύου ΜΚΟ της Παλαιστίνης, η ανεργία έχει ανέρθει στο 65%. Από το Σεπτέμβριο του 2002 περίπου 80.000 Παλαιστίνιοι έχουν χάσει τις δουλειές τους στο Ισραήλ και άλλοι 60.000 στα Κατεχόμενα Εδάφη εξαιτίας αφενός της μείωσης της ζήτησης και αφετέρου των επιχειρήσεων που υποχρεώνονται να απολύσουν εργάτες.
Στους πρώτους 15 μήνες της Ιντιφάντα, οι άμεσες και έμμεσες ζημιές για ολόκληρη την οικονομία έχουν υπολογιστεί ότι είναι περίπου ανάμεσα στα 3,5 – 10 δισεκατομμύρια $. Μια ελάχιστη απώλεια των 3,5$ σημαίνει ότι οι Παλαιστίνιοι έχουν χάσει το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν τους για ένα ολόκληρο χρόνο. Πριν από το Σεπτέμβριο του 2000 το ΑΕΠ της Παλαιστινιακής Αρχής ήταν σχεδόν 4 δισεκατομμύρια δολάρια.
Η απότομη μείωση της Παλαιστινιακή αγοραστικής δύναμης και η αδυναμία μεταφοράς αγαθών είτε τοπικά είτε στην ανατολική Ιερουσαλήμ και το Ισραήλ έχει οδηγήσει στο να λειτουργεί η βιομηχανία τροφίμων στο 60% της δυναμικότητάς της ενώ η ελαφριά βιομηχανία λειτουργεί σε λιγότερο από το μισό της δυναμικότητάς της. Ο τουρισμός έχει πέσει κατά 95% και οι οικοδομικές εργασίες, που αποτελούσαν το 22% του Παλαιστινιακού ΑΕΠ και το 80% των ιδιωτικών Παλαιστινιακών επενδύσεων, λειτουργούν στο 15% της δυναμικότητάς τους.
Σχεδόν τα μισά νοικοκυριά στην Παλαιστίνη ζουν με το 50% από αυτό που ήταν το εισόδημά τους πριν αρχίσει η Ιντιφάντα και το 75% ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας (2$ ανά άτομο την ημέρα) σε σύγκριση με το 20 % το Σεπτέμβριο του 2000. Μετά από την μεγάλης κλίμακας εισβολή στα Κατεχόμενα Εδάφη το Μάιο του 2002, το 84% του πληθυσμού στην Λωρίδα της Γάζας τώρα ζει στη φτώχεια. Αυτή η κατάσταση έχει επηρεάσει δυσανάλογα τα παιδιά, καθώς το 53% του πληθυσμού είναι κάτω των 18. Περισσότερα από τα 2/3 ζουν στη φτώχεια με αποτέλεσμα το 30% των παιδιών κάτω των 5 να πάσχουν από χρόνιο υποσιτισμό και το 21% από οξύ υποσιτισμό.
Πρόκειται για μια από ανθρωπιστική άποψη καταστροφική κατάσταση όπου πολλοί Παλαιστίνιοι έχουν αναγκαστεί να ζητιανεύουν.
Σε κατάφορη παραβίαση του διεθνούς δικαίου, το Ισραήλ δεν παρέχει την ιδιαίτερα αναγκαία βοήθεια. Περισσότερο από το 30% των Παλαιστινίων εξαρτώνται από την διανομή τροφής από τις ΜΚΟ και το 50% του πληθυσμού έχει ανάγκη από καθημερινή εξωτερική συνδρομή τροφής. Τα φορτηγά με τρόφιμα που αποστέλλονται ως βοήθεια ή για πώληση σε χωριά στα Παλαιστινιακά Εδάφη εμποδίζονται στα οδοφράγματα και ξεφορτώνονται. Οι κάτοικοι των χωριών τότε πρέπει να βρουν άλλο φορτηγό για να φορτώσουν τα τρόφιμα πάλι μετά την επιθεώρηση για την κάλυψη της υπόλοιπης διαδρομής.
Η Παγκόσμια Τράπεζα υπολογίζει ότι, στην περίπτωση λύσης της διαφοράς και άρσης του αποκλεισμού, θα χρειαστούν τουλάχιστον 2 χρόνια για την Παλαιστινιακή οικονομία να επανέρθει στο επίπεδο του κατά κεφαλή εισοδήματος πριν την Ιντιφάντα.
Το τείχος ασφαλείας: μια νέα εποχή στον παλαιστινιακό αγώνα
Πολλές από τις αγριότητες που διαπράχθηκαν στη Δυτική Όχθη και στη Λωρίδα της Γάζας από τους Ισραηλινούς εναντίον του παλαιστινιακού πληθυσμού είχαν ελάχιστη κάλυψη από τα μέσα ειδησεογραφίας ανά τον κόσμο. Όμοια με την αποσιώπηση που επεχείρησε η ισραηλινή κυβέρνηση και ο στρατός της για τα επακόλουθα της σφαγής της Τζενίν, το ισραηλινό υπουργείο άμυνας και η ισραηλινή δύναμη κατοχής κάνουν ότι μπορούν για να αποσιωπήσουν και να αποτρέψουν την προσοχή από ένα σοβαρό έγκλημα που διαπράττεται εδώ και καιρό μακριά από το βλέμμα του κόσμου.
Το 2003 ο κόσμος σε πολύ μεγάλο βαθμό αγνοεί το γεγονός ότι το Ισραήλ σχεδιάζει ένα τείχος 1000 χλμ. γύρω από την Δυτική Όχθη. Οι Παλαιστίνιοι το έχουν ονομάσει Τείχος του Απαρτχάιντ αλλά η κατασκευή του τείχους αποτελεί σήμα κατατεθέν του Ισραήλ που ξεπερνά κατά πολύ τον χαρακτήρα του καθεστώτος απαρτχάιντ της Ν. Αφρικής.
Το Λικούντ υποστηρίζει ότι το τείχος είναι ζήτημα ασφάλειας και όχι πολιτικό. Φαινομενικά σχεδιάζεται να προστατέψει το Ισραήλ δηλαδή να κρατήσει τους τρομοκράτες έξω! αλλά ο απώτερος, καλά σχεδιασμένος και δόλιος σκοπός του είναι να περικυκλώσει τα Παλαιστινιακά Εδάφη στη Δυτική Όχθη από όλες τις κατευθύνσεις.
Η ισραηλινή αριστερά, ιδίως το Εργατικό Κόμμα, όχι μόνο υποστηρίζει το τείχος αλλά έχει επίσης τη δική της ομάδα πιέσης στην Κνέσετ (Knesset, ισραηλινή βουλή) για να υποστηρίξει την υπόθεση. Ο Σαρόν, χρησιμοποιώντας τους φόβους του λαού του και με κραυγαλέα αδιαφορία για το διεθνές δίκαιο, συνεχίζει το τείχος ακόμα και μετά την Άκαμπα. Λίγοι Ισραηλινοί αντιλαμβάνονται το μέγεθος αυτού το έργου και οι περισσότεροι από αυτούς που γνωρίζουν, δεν ενδιαφέρονται. Το μόνο που θέλουν είναι ανάπαυλα από τις αποστολές αυτοκτονίας. Οι ειδικοί στα ζητήματα ασφαλείας θεωρούν την κατάσταση της αποκλεισμένης περιοχής της Γάζας ως μια πετυχημένη εμπειρία ασφαλείας που χρειάζεται να αναπαραχθεί στη Δυτική Όχθη.
Εάν θέλεις ασφάλεια δεν χτίζεις τείχη. Λήγεις την κατοχή, αναγνωρίζεις τα δικαιώματα του παλαιστινιακού λαού και τηρείς το διεθνές δίκαιο. Στην πραγματικότητα το τείχος προορίζεται να υπηρετήσει την ισραηλινή κατοχή, τους παράνομους εποικισμούς και τη συνεχιζόμενη αποικιοποίηση της Παλαιστινιακής ζωής. Το τείχος θα κατοχυρώσει την κατοχή, θα κλείσει ακόμη περισσότερο τους Παλαιστίνιους στα γκέτο τους και θα κάνει τη ζωή τους ακόμη πιο αφόρητη. Αποτελεί την εγγύηση για περαιτέρω αστάθεια και βία στην περιοχή.
Ποτέ δεν τίθεται το θέμα του πόσες τρομοκρατικές επιθέσεις πρόκειται να προκαλέσουν οι απάνθρωπες συνθήκες που θα δημιουργήσει αυτό το τείχος.
Οι εργασίες στο «τείχος ασφαλείας», ή Τείχος Απαρτχάιντ, ξεκίνησν στις 23 Ιουλίου, 2002, αφού εγκρίθηκε από το ισραηλινό υπουργικό συμβούλιο μετά την εισβολή του Μαΐου του 2001. Η κυβέρνηση έχει αρνηθεί να δημοσιεύσει το επίσημο σχέδιο κατασκευής του και έτσι ούτε οι προδιαγραφές του τείχους, ούτε η ακριβής διαδρομή του είναι γνωστά. Σύμφωνα με ερεύνα που διεξήχθη από την ισραηλινή οργάνωση ανθρωπίνων δικαιωμάτων Μπ’Τσέλεμ (B’Tselem), εκτιμάται ότι το τείχος θα βλάψει 210.000 Παλαιστίνιους σε 67 πόλεις, κωμοπόλεις και χωριά.
Το Τείχος Απαρτχάιντ σε ορισμένα τμήματά του θα είναι ένα συνεχόμενος φράγμα ύψους 5 μ., με συρματόπλεγμα στην κορυφή, εφοδιασμένο με ηλεκτρονικό σύστημα δόνησης-περιορισμού και με δρόμους πρόσβασης από άσφαλτο στην κάθε πλευρά η οποία θα είναι ενισχυμένη με τάφρους πλάτους 4 μ. και κουλούρες από κοφτερό σύρμα στην ανατολική πλευρά. Το πλήρες πλάτος είναι περίπου 50 60 μ. Όλα τα κτίρια εντός 35 μέτρων της έκτασης του τείχους από την παλαιστινιακή πλευρά έχουν ισοπεδωθεί πλήρως. Το τείχος στη συνέχεια θα ακολουθείται από ένα φράγμα από μπετόν ύψους 8 μ. κατά μήκος των τμημάτων που θεωρούνται ιδιαίτερα ευάλωτα. Το τείχος, με πύργους ελέγχου κάθε 200 μ., εφοδιασμένους με ασύρματους και κάμερες θερμικής απεικόνισης, με βαθιά χαντάκια και κοφτερό σύρμα, περιβάλλει πόλεις, κόβει πόλεις στα δύο και αποκόπτει αγροτική γη. Η γραμμή του τείχους που εκτείνεται σαν άσκημη ουλή δια μέσου λόφων και κοιλάδων μέχρι εκεί που βλέπει το μάτι, θα έχει συνεχή τηλεοπτική παρακολούθηση από μπαλόνια και μη επανδρωμένα κατασκοπευτικά αεροπλάνα!
Θα διασχίσει, τελικά, όλο το μήκος (350 χλμ.) της Δυτικής Όχθης και το πρώτο στάδιο στο βορρά κοντεύει να ολοκληρωθεί. Θα έχει μήκος 148 χλμ. και η κατασκευή του θα στοιχίσει 1.000.000$ ανά χλμ. Καλύπτει από το Σάλεμ (Salem) μέχρι το Ρος Χα Αβίν (Rosh Ha Ayin) και δεν ακολουθεί την Πράσινη Γραμμή. Η διαδρομή του προτεινόμενου τοίχου έχει αποφασιστεί να εισδύσει βαθιά μέσα στα παλαιστινιακά κατεχόμενα εδάφη, αγκαλιάζοντας συστάδες από ισραηλινούς εποικισμούς, αποκόβοντας μεγάλη έκταση γόνιμης γης και λεκάνες πλούσιου σε φυσικές πηγές υπεδάφους. Οι επιπτώσεις στα αποθέματα νερού της περιοχής γύρω από τον τοίχο είναι αιτία σοβαρής ανησυχίας καθώς το κλίμα της Παλαιστίνης είναι ξηρό και τα αποθέματα νερού πολύτιμα.
Κατά αυτή τη περίοδο της κατασκευής το συμβούλιο Γιέσα (Yesha), ή ομάδα πίεσης των εποίκων, κατάφερε η διαδρομή του τοίχου να ξανασχεδιαστεί και να επεκταθεί περισσότερο μέσα στην Δυτική Όχθη ώστε να ενσωματώσει σημαντικούς εποικισμούς στο Ισραήλ. Η βορειοδυτική έκταση της Δυτικής Όχθης είναι γεωργική γης πρώτης ποιότητας με αφθονία από ελιές, φρούτα και λαχανικά. Η Παλαιστίνη είναι κυρίως αγροτική κοινωνία που βασίζεται σε παραδοσιακή οικονομία όπου η γεωργία αποτελεί τη βασική πηγή εισοδήματος. Η επανάκτηση, οι περιορισμοί κυκλοφορίας, τα σημεία ελέγχου και οι απομονωμένες πόλεις έχουν οδηγήσει στο να στηρίζεται όλο και περισσότερο σε τοπικά και σπιτικά προϊόντα για άμεση συντήρηση όπως και για απασχόληση. Φανταστείτε η επιβίωση της οικογένειάς σας να εξαρτιόταν από ένα αγρόκτημα και αγροτικές εκτάσεις που είχαν κατασχεθεί κλαπεί ώστε να χτιστεί ένα τείχος που σας φυλακίζει! Άλλος ένας τροχός στην άμαξα της εθνικής εκκαθάρισης.
Υπολογίζεται ότι το τείχος χρησιμοποιείται σαν ευκαιρία για να κατασχεθεί πάνω από το 13% της Δυτικής Όχθης. Όταν ολοκληρωθεί, θα έχει προσθέσει 103.050 άκρ (acres) στην πλευρά των ισραηλινών, ενώ 11.400 άκρ θα απολεσθούν με το χτίσιμο του τείχους καθεαυτού. Η πρώτη φάση θα απομονώσει 45.000 άκρ της Δυτικής Όχθης μεταξύ της Πράσινης Γραμμής και του Τοίχους, το 57 % των οποίων καλλιεργείται με ελαιόδεντρα και άλλες φυτείες περίπου το 3% της εδαφικής μάζας των Παλαιστινίων.
Η ολοκλήρωση του πρώτου σταδίου θα οδηγήσει στην κατάσχεση 16 χωριών, τη διάλυση της ζωής 67 κοινοτήτων και θα έχει άμεση επίπτωση στις σχέσεις τους με την γεωργική γη. 15 χωρία, των οποίων η γη παραμένει δυτικά του τοίχου, θα χάσουν πρόσβαση στην ιδιοκτησία τους. Οι Ισραηλινοί έχουν υποσχεθεί αγροτικές πύλες που θα επιτρέπουν την πρόσβαση, αλλά οι αγρότες θα χρειαστούν άδειες που οι Ισραηλινοί θα εκδίδουν ή θα αρνούνται κατά βούληση και για να περάσουν οι αγρότες από την πύλη θα πρέπει να υποστούν τις βασανιστικές τακτικές των σημείων ελέγχου. Ο σκοπός είναι να καταστεί όσο το δυνατόν δυσκολότερο για τους Παλαιστίνιους να φτάσουν στη γη τους και στη συνέχεια η κατάσχεσή της. Οι συνέπειες για τους Παλαιστίνιους που ζουν κοντά στο τείχος θα είναι απλούστατα φρικιαστικές. Στην περιοχή Τουλκάρμ (Tulkarm) όπου το τείχος είναι ήδη τετελεσμένο γεγονός, χωράφια, περιβόλια, ελαιώνες και θερμοκήπια έχουν κιόλας εγκαταλειφθεί. Οι λίγες πύλες σε ορισμένα τμήματα του τείχους είναι κλειδωμένες και περιπολούνται από το στρατό!
Πάρτε την περίπτωση της πόλης Καλκίλγια (Qalqilya) που κάποτε ευημερούσε. Η πόλη και οι 42.000 κάτοικοί της τώρα περιβάλλονται από το τείχος με μια μοναδική πύλη εισόδου και εξόδου που φυλάγεται από πύργο ελέγχου. Ανάλογα με το καπρίτσιο οποιουδήποτε στρατιώτη, η πόλη μπορεί να μετατραπεί σε φυλακή ανά πάσα στιγμή! Περισσότερο από το 1/3 της γης της πόλης έχει κατασχεθεί και το 45% της περιοχής που το περιβάλλει, με την πιο σημαντική αγροτική παραγωγή, αλλά ακόμα πιο σημαντικά έχει περίπου το ½ των πηγών νερού της Δυτικής Όχθης. Το 42% των φρούτων και λαχανικών που παράγονταν στην περιοχή εξάγονταν στο Ισραήλ και τα κράτη του Περσικού Κόλπου. Τώρα οι 18.000 κάτοικοι 9 χωριών, μαζί με 19 αρτεσιανά πηγάδια, είναι παγιδευμένοι στα δυτικά, ανάμεσα στο Ισραήλ και στο τείχος. Η πρόσβαση προς την υπόλοιπη Δυτική Όχθη εναπόκειται στις διαθέσεις των κατοχικών δυνάμεων.
Η γη ανάμεσα στο τείχος και το Ισραήλ θα κηρυχθεί κλειστή στρατιωτική ζώνη. Σύμφωνα με τον ισραηλινό τύπο στους Παλαιστίνιους που είναι παγιδευμένοι σε αυτή τη ζώνη θα χορηγηθούν «ειδικές άδειες» που θα τους επιτρέπουν να μπαίνουν στην Δυτική Όχθη δια μέσου 30 μόνιμων σημείων ελέγχου κατά μήκος του τείχους.
Εκτός από την κατεδάφιση κτηρίων, το τείχος έχει ξεριζώσει 83.000 δέντρα, έχει καταστρέψει 35.000μ. αρδευτικών αγωγών και 11.400 ακρ γεωργικής γης. Έχει προσαρτήσει 31 πηγάδια νερού στο Ισραήλ με αυτόν τον τρόπο στερώντας τους Παλαιστίνιους από 4.000.000 τετρ.μ. του νερού τους το χρόνο.
Ένα ανατολικός τείχος κατά μήκος της Κοιλάδας της Ιορδανίας έχει επίσης προγραμματιστεί ως μέρος τους σχεδίου για την αποτροπή της παλαιστινιακής μετακίνησης προς τα ανατολικά ώστε να ιδρύσουν νέους οικισμούς. Υπάρχουν ήδη πολλοί οικισμοί από τις δύο πλευρές της προγραμματισμένης διαδρομής προς τα ανατολικά και δυτικά. Το κράτος που θα μείνει, σε αυτό το σημείο δεν θα έχει σύνορα με καμία άλλη χώρα και θα εξαρτάται πλήρως από το Ισραήλ. Σχεδιάζεται μια βιομηχανική ζώνη κοντά στους οικισμούς της νοτιοδυτικής περιοχής που θα αντλεί εργατικά χέρια από την Παλαιστίνη. Το Ισραήλ θα μπορέσει τότε να στείλει στην πατρίδα τους εκατοντάδες χιλιάδες αλλοδαπούς επισκέπτες εργάτες οι οποίοι απορροφούν δισεκατομμύρια δολάρια από την Ισραηλινή οικονομία. Οι Παλαιστίνιοι που δεν μπορούν να βρουν δουλειά θα πρέπει να μεταναστεύσουν. Το τείχος είναι επίσης εργαλείο εθνικής εκκαθάρισης!
Οργανώσεις όπως η PARC (Επιτροπή Αγροτικής Αρωγής της Παλαιστίνης) και η PENGON (Δίκτυο Περιβαλλοντικών ΜΚΟ της Παλαιστίνης) απαιτούν η διακοπή του τείχους να είναι κεντρικό αίτημα που θα προωθηθεί από την Παλαιστινιακή Αρχή σε οποιεσδήποτε διαπραγματεύσεις ειρήνης. Το Ισραήλ επιχειρηματολογεί ότι η κατασκευή του είναι «προσωρινή» αλλά η εμπειρία έχει δείξει ότι με την απουσία εξωτερικής πίεσης ιδιαίτερα από τις ΗΠΑ το Ισραήλ δεν έχει ποτέ παραιτηθεί από κατεχόμενη γη.
Σε αυτό το διάστημα οι δυνάμεις κατοχής επίσης καταστρέφουν εκατοντάδες dunam γεωργικής γης στη Λωρίδα της Γάζας, που ήταν εύφορη περιοχή, με καλλιέργειες για εσωτερική κατανάλωση όπως και στην περιοχή της Ιεριχούς στη νότια Δυτική Όχθη. Μετά από την καταστροφή μεγάλου μέρους γεωργικής γης τον τελευταίο χρόνο και την κατάσχεση σημαντικού τμήματός της για ισραηλινούς εποικισμούς, ελάχιστα προϊόντα παράγονται εντός της Λωρίδας της Γάζας, η οποία πρέπει, όπως η Ιεριχώ, να στηρίζεται σε Ισραηλινές πηγές. Κατά τη διάρκεια της τελευταία Ιντιφάντα, οι δυνάμεις κατοχής έχουν επιθετικά επεκτείνει τον έλεγχό τους πέρα από τα σύνορα ανάμεσα στη Λωρίδα της Γάζας και την Αίγυπτο. Στη Ράφα (Rafah) εκσκαφείς Caterpillar σχεδόν καθημερινά καταστρέφουν γεωργική γη και σπίτια σε μια προσπάθεια να δημιουργήσουν μια αφύλακτη ζώνη 100μ. δίπλα σε έναν ηλεκτρικό ατσάλινο τοίχο ύψους 8μ. όπου κάποτε υπήρχε μια ευημερούσα κοινότητα. Πάνω από 945 σπίτια έχουν καταστραφεί ολοσχερώς.
Ούτε μια χώρα στον κόσμο δεν πρέπει να δεχτεί αυτή την τερατώδη κατασκευή. Αλλά δεν υπήρξε καμία υπολογίσιμη διεθνής αντίδραση.
Καταστροφή και ζημιές
Οι ζημιές τους πρώτους 15 μήνες της Ιντιφάντα ανήρθαν σε 305 εκατομμύρια $. Ως το Φεβρουάριο του 2002 οι βομβαρδισμοί και οι κατεδαφίσεις είχαν καταστρέψει 720 σπίτια και 11.553 είχαν ζημιές, με επιπτώσεις για 73.000 ανθρώπους. Καταστράφηκαν 134 πηγάδια νερού, ξεριζώθηκαν 34.606 ελαιόδεντρα και δέντρα φρούτων, κατασχέθηκαν 11.624 dunums γης και 14.339 dunums γης ισοπεδώθηκαν με εκσκαφέα ή κάηκαν. (4 dunums = 1 ακρ)
Κατά τη διάρκεια της εισβολής το Μάρτιο Απρίλιο του 2002, 881 σπίτια καταστράφηκαν, 2.883 σπίτια σε καταυλισμούς προσφύγων έπαθαν ζημιές, με επιπτώσεις για 22.5000 ανθρώπους. Στη Λωρίδα της Γάζας περισσότερα από 600 σπίτια κατεδαφίστηκαν πλήρως. Ο ισραηλινός στρατός κατέστρεψε και λεηλάτησε ιδιοκτησία αξίας 361 εκατομμυρίων $.
Το Γραφείο Αρωγής και Έργων για τους Παλαιστίνιους Πρόσφυγες των Ενωμένων Εθνών (UNRWA) έδωσε τα εξής στατιστικά στοιχεία:
Στο τέλος του 2002 ένα σύνολο από 12.737 Παλαιστίνιοι έχουν δει τα σπίτια τους να κατεδαφίζονται στη Δυτική Όχθη και στη Γάζα. Μέχρι τότε οι πλήρεις και μερικές κατεδαφίσεις ήταν κατά μέσο όρο 30 ανά μήνα. Στους πρώτους 3 μήνες του 2003 υπήρξε ραγδαία επιτάχυνση της εκστρατείας στρατιωτικών κατεδαφίσεων με μέσο όρο 74 ανά μήνα, με επιπτώσεις για 401 οικογένειες (2.273 άνθρωποι) ανά μήνα.
Οι κατεδαφίσεις συχνά γίνονται αργά τη νύχτα, με μικρή ή και καθόλου προειδοποίηση. Ισραηλινές στρατιωτικές μονάδες με την υποστήριξη αρμάτων μάχης, τεθωρακισμένων αστυνομικών οχημάτων και ελικοπτέρων μπαίνουν στις παλαιστινιακές περιοχές για να καταστρέψουν διάφορα σπίτια που έχουν επιλεγεί. Σε μερικές περιπτώσεις, τα κατεδαφισμένα σπίτια ανήκουν στις οικογένειες αγωνιστών ή Παλαιστινίων που κρατούνται σε Ισραηλινές φυλακές. Όλο και πιο συχνά τα εκρηκτικά είναι η προτιμώμενη μέθοδος καταστροφής ιδιοκτησίας, προκαλώντας εκτεταμένες παράπλευρες απώλειες. Σπίτια κοντά σ’ εποικισμούς επίσης καταστρέφονται συχνά και, όπως ήδη αναφέρθηκε, για την κατασκευή δρόμων ή περασμάτων που η χρήση τους είναι μόνο για τους έποικους. Πάρα πολλές κατεδαφίσεις έχουν γίνει κοντά στα σύνορα της Γάζας με την Αίγυπτο, όπου ολοκληρώνεται ένα τείχος ασφαλείας.
Όμως δεν είναι μόνο σπίτια που έχουν καταστραφεί και υποστεί ζημιές, αλλά καταστήματα, εργοστάσια, τηλεοπτικοί και ραδιοφωνικοί σταθμοί, κλινικές, νοσοκομεία, τζαμιά και εκκλησίες επίσης. Παρ’ όλ’ αυτά, οι Παλαιστίνιοι θαρραλέα προσπαθούν να αντέξουν αυτή την τρομερή συλλογική τιμωρία. Οι προσπάθειες για ανοικοδόμηση των παλαιστινιακών ιδρυμάτων αντιμετωπίζουν τεράστια εμπόδια κυρίως έλλειψη οικονομικών πόρων. Το υπουργείο δημοσίων έργων αναγκάστηκε να σταματήσει τα έργα ανοικοδόμησης σε όλες τις περιοχές της Τζενίν και αναφέρει ότι καθώς τα αραβικά κράτη δεν έχουν εκπληρώσει τις οικονομικές τους υποχρεώσεις, οι πόροι που έχουν διατεθεί για ανοικοδόμηση στην Τράπεζα Ανάπτυξης στέρεψαν. Οι ιδιοκτήτες κατεστραμμένων σπιτιών αντιμετωπίζουν τεράστιες δυσκολίες και δεινοπαθούν, συντετριμμένοι από τον φόβο τους για το μέλλον και την έλλειψη βοήθειας στις παρούσες δυσκολίες.
Η δολοφονία παιδιών
Μία από τις πιο σοκαριστικές πλευρές των περασμένων 3 χρόνων της τελευταίας Ιντιφάντα, που χαρακτηριστικό της είναι η φρίκη, είναι η δολοφονία παιδιών από τον ισραηλινό στρατό. Οι αριθμοί συγκλονίζουν: 1 στους 5 νεκρούς Παλαιστίνιους είναι παιδί. Οι στατιστικές για την περίοδο 28 Σεπτεμβρίου 2000 8 Ιουλίου2003, που έχουν δοθεί από την UNRWA, δείχνουν ότι 475 παιδιά έχουν σκοτωθεί. Αυτό αποτελεί το 18% των 2.572 θανάτων εκείνη την περίοδο. Σχεδόν τα μισά σκοτώθηκαν στη Λωρίδα της Γάζας και τα περισσότερα πέθαναν στους καταυλισμούς προσφύγων της Καν Γιουνις (Khan Yunis) και της Ράφα (Rafah). Το Κέντρο για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα της Παλαιστίνης ισχυρίζεται ότι ήταν θύματα «τυφλών πυροβολισμών, υπερβάλλουσας βίας, μιας πολιτικής `του πυροβολώ για να σκοτώσω’ και της σκόπευσης παιδιών εκ προθέσεως».
Σχεδόν ένα τέταρτο από τα παιδιά που σκοτώθηκαν ήταν κάτω από 12 χρονών. Πέρυσι μόνο, 50 παιδιά κάτω από 8 χρονών πυροβολήθηκαν ή ανατινάχθηκαν στη Γάζα. Οχτώ παιδιά, το ένα βρέφος 2 μηνών, φονεύτηκαν όταν μια βόμβα ενός τόνου ρίφθηκε σε πολυκατοικία για να σκοτωθεί ο ηγέτης της Χαμάς , Σεΐχης Σάλα Μουσταφά Σεχάντα (Salah Mustafa Shehada). Εντούτοις, οι περισσότεροι θάνατοι παιδιών δεν είναι «παράπλευρες απώλειες» ή αποτέλεσμα διασταύρωσης πυρών. Η αυθόρμητη απάντηση του ισραηλινού στρατού στις καταγγελίες είναι η άρνησή τους ή η δικαιολογία ότι είχαν βρεθεί ανάμεσα σε διασταυρούμενα πυρά μια δικαιολογία που χρησιμοποιείται τόσο συχνά και τόσο συχνά έχει αποδειχτεί ψευδής που σπάνια γίνεται πιστευτή.
Δεν πυροβολούνται στη μάχη, ούτε τους περνάνς κατά λάθος για παλαιστίνιους μαχητές ακόμα και εάν πετάνε πέτρες! Έχουν δολοφονηθεί εν ψυχρώ από καταιγισμό πυροβολισμών ή μερικές φορές από μια μοναδική σφαίρα από το όπλο ισραηλινού στρατιώτη ενώ παίζουν έξω από τα σπίτια τους, κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο, περπατώντας στο σχολείο. Χτυπημένα στο κεφάλι, στο στομάχι ή στον θώρακα.
Ακόμα και μετά την Συμφωνία της Άκαμπα και την παύση πυρός που ανήγγειλε η Χαμάς στο τέλος Ιουνίου, συνεχίζουν να πεθαίνουν παιδιά. Ο ρυθμός των φόνων έχει μειωθεί αλλά σχεδόν κάθε μέρα ο στρατός πυροβολεί στην Καν Γιούνις και τη Ράφα, όπου ανάμεσα στα τελευταία θύματα ήταν 3 έφηβοι και ένα οκτάχρονο παιδί που έπαιζαν ποδόσφαιρο.
Την Παρασκευή, 25 Ιουλίου ένα τετράχρονο αγόρι σκοτώθηκε και οι δύο μικρές αδερφές του τραυματίστηκαν σε σημείο ελέγχου της Δυτικής Όχθης όταν ένας στρατιώτης «κατά λάθος» γάζωσε το αυτοκίνητο στο οποίο βρίσκονταν με το πολυβόλο του.
Πιθανώς η μεγάλη πλειοψηφία των στρατιωτών να μην διαπράττουν τέτοια εγκλήματα αλλά αυτοί που τα διαπράττουν σπάνια λογοδοτούν. Το αποτέλεσμα είναι μια ατμόσφαιρα ατιμωρησίας. Μια από τις πιο αξιοσέβαστες οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων του Ισραήλ, η Μπ’Τσέλεμ, κατηγορεί τον ισραηλινό στρατό ότι έχει μια πολιτική συγκάλυψης των εγκλημάτων του. Η αδιαφορία εκ μέρους του στρατού για πυροβολισμούς πολιτών έχει προκαλέσει οξεία κριτική από ένα μέλος του κόμματος Λικούντ του Σαρόν στην Ισραηλινή Βουλή, τον Μάικλ Εήταν (Michael Eitan). «Δεν είμαι σίγουρος ότι οι υπεύθυνοι αντιλαμβάνονται το γεγονός ότι υπάρχουν σοβαρές παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο πεδίο μάχης παρά τους στρατιωτικούς κανονισμούς».
Η Επιτροπή Ιατρικής Περίθαλψης της Παλαιστίνης λέει ότι δεν είναι σπάνιο παιδιά να έχουν σοβαρά ψυχικά τραύματα, συχνά να είναι ιδιαίτερα καταπιεσμένα και οργισμένα. Έχουν δει τις οικογένειές τους να παρενοχλούνται, τα σπίτια τους να λεηλατούνται και να κατεδαφίζονται. Περιορισμοί κυκλοφορίας που διαρκούν για ολόκληρες βδομάδες τους έχουν κυριολεκτικά φυλακίσει στα ίδια τους τα σπίτια και πολλά από αυτά έχουν χάσει κάθε ενδιαφέρον για το σχολείο.
Έχουν στενούς συγγενείς σκοτωμένους ή ακόμα και έχουν δει να σκοτώνονται ή να δολοφονούνται. Το 5% των Παλαιστινίων παιδιών είναι ανάπηρα εξαιτίας Ισραηλινής δράσης. Εάν κάποιος ήθελε να δημιουργήσει εκ προθέσεως καμικάζι αυτοκτονίας, θα ανέτρεφε παιδιά με αυτόν τον τρόπο. Το κάθε παιδί που μεγαλώνει υπό την ισραηλινή κατοχή θα αναπτύξει ένα βίαιο μίσος για το Ισραήλ.
Ο Μαράμ, 11 χρονών λέει: «Όλοι οι Ισραηλινοί έχουν όπλα. Δεν υπάρχουν αθώοι Εβραίοι. Η ειρήνη θα επιτευχθεί μόνο όταν οι Εβραίοι γυρίσουν εκεί απ’ όπου ήρθαν».
Αποφυλάκιση κρατουμένων
Κανένα ζήτημα δεν φωτίζει καλύτερα την 36-χρονή άρνηση των Ισραηλινών της ελευθερίας των Παλαιστινίων από αυτό των κρατουμένων. Έχουν υποστεί τη μεγαλύτερη αναλογία φυλάκισης στον κόσμο περίπου το 20% του πληθυσμού στα Κατεχόμενα Εδάφη έχει, κάποτε, κρατηθεί ή φυλακιστεί αυθαίρετα από το Ισραήλ.
Στις 8 Ιουλίου, 2003 υπήρξαν 5.892 Παλαιστίνιοι σε Ισραηλινές φυλακές, η πλειοψηφία των οποίων είναι πολιτική κρατούμενοι και 788 από αυτούς έχουν κρατηθεί χωρίς καμία κατηγορία. Ο Αμπάς (Abbas) δέχεται πιέσεις από τους μαχητές να εξασφαλίσει την αποφυλάκιση όλων των κρατουμένων, οι οποίοι λένε ότι οτιδήποτε άλλο εκτός από μια γενική αποφυλάκιση θα μπορούσε να βάλει σε κίνδυνο την τρίμηνη ανακωχή. Φαίνεται να υπάρχει μια αυξανόμενη ανυπομονησία εκ μέρους της Χαμάς αλλά το Ισραήλ έχει πει ότι δεν θα αποφυλακίσει όσους έχουν ανάμειξη σε επιθέσεις κατά του Ισραήλ.
Υπό Αμερικάνικη πίεση ο Σαρόν είχε συμφωνήσει να αποφυλακίσει 540 κρατούμενους, συμπεριλαμβανομένων περίπου 200 μελών της Χαμάς και της Ισλαμικής Τζιχάντ αλλά στις 6 Αυγούστου το Ισραήλ αποφυλάκισε μόνο 339 κρατούμενους ασφαλείας, που ήταν καταδικασμένοι για εγκλήματα όπως το πέταγμα πετρών, το να ανήκεις σε παράνομη οργάνωση, αποφυλακίστηκαν και «διοικητικοί κρατούμενοι», οι οποίοι σπάνια γνωρίζουν καν για ποιο λόγο έχουν κατηγορηθεί. Άτομα που έχουν κρατηθεί για μεγάλα χρονικά διαστήματα, γυναίκες ή άρρωστοι κρατούμενοι δεν συμπεριλαμβάνονταν και οι περισσότεροι από αυτούς που ελευθερώθηκαν είχαν σχεδόν εκτίσει τις ποινές τους. Υπάρχουν άλλοι 100 που πρόκειται να αποφυλακιστούν προσεχώς οι οποίοι είναι κλέφτες αυτοκινήτων και κοινοί εγκληματίες. Οι Παλαιστίνιοι κατήγγειλαν οργισμένα την χειρονομία ως άνευ αξίας και ακύρωσαν μια συνάντηση κορυφής σε ένδειξη διαμαρτυρίας. Είναι ειρωνικό ότι ένας από τους κρατούμενους που αποφυλακίστηκαν, ο οποίος έχει περάσει 22 χρόνια στη φυλακή, θα ζήσει πλέον στην Καλκίλγια, ένα νέο είδος φυλακής.
Ο Αμπάς, ο οποίος αγωνίστηκε σκληρά να εξασφαλίσει την αποφυλάκιση των κρατουμένων, εν μέρει για να ενισχύσει την αξιοπιστία του στην παλαιστινιακή κοινή γνώμη, δεν έχει πετύχει τον στόχο του. Επιπλέον, το Ισραήλ έχει συλλάβει σχεδόν τόσα άτομα από την έναρξη της παύσης πυρός όσα αποφυλάκισαν 237 «καταζητούμενους» Παλαιστίνιους, τους 72 την πρώτη βδομάδα του Αυγούστου!
Οι περισσότεροι παλαιστίνιοι κρατούμενοι θεωρούνται μαχητές της ελευθερίας, μαχητές εναντίον της αισχρής εκστρατείας τρομοκρατίας και κατοχής που διεξάγει Ισραήλ, οι οποίοι έχουν κάθε δικαίωμα να υπερασπίζονται τον εαυτό τους, τον λαό τους και τη χώρα τους. Ένα πλήθος από Παλαιστίνιες μητέρες κάνουν εβδομαδιαίες αγρυπνίες στην πόλη της Γάζας, κρατώντας κορνιζαρισμένες φωτογραφίες με τους αγαπημένους τους γιους και κόρες που κρατούνται στις Ισραηλινές φυλακές.
Εντούτοις, σύμφωνα με την AFP (Associated French Press), ο Άβιγκτορ Λιμπερμαν (Avigdor Lieberman), ισραηλινός υπουργός υποδομής, σχολίασε το ζήτημα των κρατουμένων λέγοντας:
«Θα ήταν καλύτερα να πνίξουμε τους κρατούμενους αυτούς στη Νεκρή Θάλασσα εάν ήταν δυνατόν, μιας και εκεί είναι το χαμηλότερο σημείο του κόσμου.»
Πρωτοβουλία Ειρήνης «Οδικός Χάρτης»
Σε αρκετές ευκαιρίες στη διάρκεια του κατακτητικού πόλεμου στο Ιράκ, και ακόμα περισσότερες από τότε που έληξε και οι ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο ξεκίνησαν το δυσκολότερο στάδιο της ηγεμονίας και διοίκησης της χώρας που «απελευθέρωσαν», ο Τόνι Μπλέρ έχοντας ανάγκη να επιδείξει προόδους στους αντίπαλούς τους μέσα στο ίδιο του το κόμμα δεσμεύτηκε να προωθήσει νέες ειρηνευτικές διαδικασίες μεταξύ του Ισραήλ και της Παλαιστίνης με σκοπό την εφαρμογή της λύσης των 2 κρατών και της δημιουργίας παλαιστινιακό κράτους μέχρι το 2005.
Ο Μπους ήταν περισσότερο διστακτικός αλλά, εκτός από την εκπλήρωση του χρέους του προς τον Μπλέρ (ο οποίος έκανε τον πόλεμο μαζί του με αρκετό ρίσκο για τη δική του καριέρα), είχε ανάγκη να εγκαθιδρύσει μια φιλοαμερικανική κυβέρνησης στο Ιράκ, που θα είχε αξιοπιστία στον Αραβικό κόσμο, και στο Ιράκ το ίδιο. Έτσι η Αμερική προφανώς έπρεπε να κάνει κάποιες κατευναστικές χειρονομίες στο Παλαιστινιακό ζήτημα.
Η νέες ειρηνευτικές διαδικασίες, που ξεκίνησε στη Άκαμπα, επικεντρώνονται στον Οδικό Χάρτη που επεξεργάστηκε πριν από περισσότερο από 6 μήνες η Τετράδα των Διαπραγματευτών της Μέσης Ανατολής (ΗΠΑ, Ενωμένα Έθνη, Ευρωπαϊκή Ένωση και Ρωσία). Αυτό το έγγραφο δεν έχει ακόμα δημοσιευθεί επίσημα εξαιτίας διαφόρων προσχημάτων εκ μέρους των ΗΠΑ. Εντούτοις όλα τα στάδια που ορίζει είναι ήδη γνωστά σε όλους τους ενδιαφερόμενους.
Καταρχήν η Παλαιστίνη πρέπει να τερματίσει την ένοπλη δραστηριότητα και να εφαρμόσει μεταρρυθμίσεις, δηλαδή να εκλέξει κάποιον που να μην ονομάζεται Αραφάτ. Το Ισραήλ πρέπει να αποσυρθεί από όλές τις Παλαιστινιακές περιοχές που κατακτήθηκαν τα τελευταία 2 ½ χρόνια και να διευκολύνει την ανοικοδόμηση της Παλαιστινιακής Αρχής. Το Ισραήλ επίσης πρέπει να παγώσει όλες τις δραστηριότητες στους εποικισμούς, συμπεριλαμβανομένης και αυτής που αποδίδεται σε φυσική ανάπτυξη. Το επόμενο στάδιο είναι η δημιουργία ενός Παλαιστινιακού κράτους εντός προσωρινών συνόρων, ότι και να σημαίνει αυτό, και εντός δύο χρόνων πρέπει να ολοκληρωθούν οι διαπραγματεύσεις για το τρίτο και τελευταίο στάδιο, που θα προσδιορίζει σύνορα και άλλα ζητήματα του τελικού καθεστώτος. Τυπικά ο Οδικός Χάρτης προαπαιτεί ότι και τα δύο μέρη θα πάρουν μέτρα ταυτόχρονα.
Χωρίς προκαθορισμένο χρονοδιάγραμμα και τη πρόσθεση ενδιάμεσων σταδίων σε μια διαδικασία που είναι ήδη παρατεταμένη ουσιαστικά σημαίνει την αναβολή επ’ αόριστον της πιο δύσκολης πλευράς της λύσης της σύγκρουσης τη διαπραγμάτευση ζητημάτων όπως αυτών των εποικισμών, της κυριαρχίας, της Ιερουσαλήμ, και των προσφύγων. Ο Οδικός Χάρης, με απλά λόγια, προαπαιτεί την απομάκρυνση όλων των εποικισμών που χτίστηκαν από το Μάρτιο του 2001, αλλιώς η αποτυχία του είναι σχεδόν εγγυημένη.
Προφανώς μην έχοντας μάθει τίποτα από τις αποτυχίες προηγούμενων προσπαθειών ή μάλλον αδιάφοροι για την επιτυχία του οι κυρίως Αμερικάνοι σχεδιαστές του Οδικού Χάρτη δεν εστιάζονται στην Ισραηλινή κατοχή που πρόκειται να μπει στο 37ο έτος. Αντ’ αυτού επικεντρώνονται στην Παλαιστινιακή βία και την καταπολέμησή της σαν να βγήκε από το πουθενά και σαν, στη περίπτωση που έπαυε, η κατάσταση των εποικισμών και η κατοχή θα ήταν φυσιολογικές!
Ο Σαρόν είναι καλός στο να παίζει παιχνίδια. Δεν απορρίπτει τον Οδικό Χάρτη, όπως ακριβώς δεν απορρίπτει ποτέ καμία διπλωματική πρωτοβουλία, αλλά προσθέτει παρατηρήσεις και επιφυλάξεις:
«Επιθυμώ να προχωρήσω με μια πολιτική διαδικασία με τους Παλαιστίνιους γείτονές μας και ο σωστός τρόπος να γίνει αυτό είναι μόνο μετά από την ολοκληρωτική παύση της τρομοκρατίας, βίας και διέγερσης, τον πλήρη αφοπλισμό των τρομοκρατικών οργανώσεων και την ολοκλήρωση της διαδικασίας μεταρρύθμισης της Παλαιστινιακής Αρχής».
Στην πραγματικότητα αυτό που λέει είναι ότι πριν το Ισραήλ υποχρεωθεί να κάνει κάτι ουσιαστικό εν είδει αμοιβαίων μέτρων, ο παλαιστίνιος πρωθυπουργός, Αμπού Μάζεν (Abu Mazen) ή όπως είναι περισσότερο γνωστός, Μαχμούντ Αμπάς (Mahmoud Abbas) είναι υποχρεωμένος να κατορθώσει τον ολοκληρωτικό πολιτικό έλεγχο εντός της Αρχής προφανώς συμπεριλαμβανομένης και της εκδίωξης του Αραφάτ και να ανασυγκροτήσει τις παλαιστινιακές υπηρεσίες ασφαλείας που ακρωτηριάστηκαν μετά από σχεδόν 3 χρόνια ανελέητων επιθέσεων. Μετά πρέπει να ξεκινήσει έναν αμείλικτο πόλεμο εναντίον των μαχητικών φατριών όπως η Χαμάς και η Ισλαμική Τζιχάντ, που είναι υπεύθυνες για επιθέσεις στο Ισραήλ όπως και στα Κατεχόμενα Εδάφη, ώστε να τις αφοπλίσει, να τις διαλύσει και πιθανώς να φυλακίσει τους ηγέτες τους. Δεν χρειάζεται και μεγάλη φαντασία για να δει κανείς την πιθανότητα εμφυλίου πολέμου και την πλήρη αποσύνθεση της Παλαιστίνης.
Ο Σαρόν ζητάει το αδύνατον και το γνωρίζει, μιας και ο Αμπάς δεν έχει ούτε την πολιτική ούτε την στρατιωτική δύναμη να ικανοποιήσει τα Ισραηλινά αιτήματα σε αυτό το στάδιο ακόμα και εάν είχε την πρόθεση να το κάνει. Μόνο με συγκεκριμένες κινήσεις από το Ισραήλ μπορεί ο Αμπάς να δυναμώσει τη θέση του ανάμεσα στις τάξεις των Παλαιστινίων για να τους πείσει ότι η ειρηνική του προσέγγιση μπορεί να αποφέρει οφέλη και ότι δεν είναι ούτε συνεργάτης ούτε εγκάθετος. Χωρίς έναν ολοκληρωμένο σχέδιο που να απομακρύνει τους έποικους και τον τοίχο ασφαλείας και που να εξασφαλίζει την επειγόντως αναγκαία αποφυλάκιση των Παλαιστινίων από τις Ισραηλινές φυλακές, ο Αμπάς δεν μπορεί να συγκρατήσει τους μαχητές ούτε να επιβάλλει μια συμφωνία ειρήνης. Είναι μια κατάσταση όπου κανείς δεν κερδίζει.
Ο Σαρόν, εκμεταλλευόμενος αφενός το γεγονός ότι η επίσημη Ουάσινγκτον είναι καθηλωμένη κατ’ εμμονή στην Παλαιστινιακή βία ως αιτία όλων των προβλημάτων μεταξύ του Ισραήλ και της Παλαιστίνης και αφετέρου την απλοϊκή αποφασιστικότητα του Μπους να χωρέσει την σύγκρουση στα στοιχειώδη πλαίσια των όρων του πολέμου του εναντίον της τρομοκρατίας `ή μαζί μας ή εναντίον μας’, έχει σκληρύνει την στάση του και δεν έχει κάνει αναφορά, όπως έχει κάνει στο παρελθόν, στην ισραηλινή αποδοχή ενός παλαιστινιακού κράτους.
Γνωρίζει ότι ο Μπους και η συμμορία του, των οποίων η προσοχή έχει αποσπαστεί εξαιτίας του Ιράκ και των ευρύτερων εσωτερικών ζητημάτων που συσσωρεύονται καθώς πλησιάζει η χρονιά των εκλογών, δεν έχουν καμία πρόθεση να δουλέψουν σε βάθος στα ζητήματα, μιας και τους απασχολούν κυρίως «ηγετικές στιγμές» που βγαίνουν καλά στην τηλεόραση! Το γεγονός ότι οι Ρεπουμπλικάνοι βασίζονται στον συνασπισμό των δεξιών Εβραίων και των φονταμενταλιστών Χριστιανών για υποστήριξη στις επερχόμενες εκλογές διευκολύνει τη δουλειά των σκληροπυρηνικών Σαρονιστών, οι οποίοι κυριαρχούν στην κυβέρνηση Μπους, να σιγουρέψουν μια συνεχιζόμενη προκατάληψη υπέρ της ερμηνείας Σαρόν / Λικούντ του Οδικού Χάρτη. Για τον Aμπάς αυτό είναι μοιραίο, για τον Σαρόν είναι δώρο.
Η κατάσταση μετά την παύση πυρός: η εκεχειρία κρέμεται από μια κλωστή
Το Ισραήλ παραβιάζει βασικά ανθρώπινα δικαιώματα των Παλαιστινίων σε κάθε επίπεδο δυνατόν στη δική τους γη. Οι προαναφερόμενες στατιστικές είναι ένα μέρος από την απόδειξη ότι μερικές πολύ δόλιες και εγκληματικές πράξεις διαπράττονται εναντίον των Παλαιστινίων τακτικά και είναι μια κατάσταση χρόνια. Δείχνουν ξεκάθαρα την αληθινή φύση της κατοχής την εθνική εκκαθάριση. (Εάν αυτού του είδους η συμπεριφορά συνέβαινε σε οποιαδήποτε άλλη χώρα στον κόσμο θα το λέγαμε γενοκτονία.) Ο γεωπολιτικός χάρτης της Παλαιστίνης μεταμορφώνεται και μαζί με αυτόν η δυνατότητα μιας λύσης που να βασίζεται στην ιδέα που βρίσκεται στην καρδιά της τωρινής διαδικασίας.
Από τότε που κηρύχθηκε η τρίμηνη παύση πυρός, ο Σαρόν παίζει ακόμη το παλιό παιχνίδι του να μιλάει για ειρήνη και να αρπάζει όλο και περισσότερη γη. Σε κατάφωρη παραβίαση της κατηγορηματικής απαγόρευσης νέας ανοικοδόμησης, το «τείχος ασφαλείας» προχωράει. Στην Ουάσινγκτον στις 30 Ιουλίου 2003, ο Σαρόν δήλωσε σκανδαλωδώς ότι το τείχος «θα συνεχίσει να χτίζεται με κάθε προσπάθεια να ελαχιστοποιηθούν οι παραβιάσεις της καθημερινής ζωής του Παλαιστινιακού πληθυσμού». Είναι εμφανές ότι ο Σαρόν έχει πρόθεση να υπονομεύσει και να ξαναγράψει τον Οδικό Χάρτη καθοδόν ώστε οι ειρηνευτικές διαδικασίες να μην φτάσουν ποτέ στον τρίτο και τελικό στάδιο δημιουργίας ενός παλαιστινιακού κράτους που θα κατέχει όλη ή σχεδόν όλη την πριν την ισραηλινή εισβολή του1967 παλαιστινιακή γη και που θα έχει πλήρη έλεγχο όλων των υποθέσεων και των πλουτοπαραγωγικών πηγών της.
Το Ισραήλ ισχυρίζεται ότι εκπληρώνει τις δεσμεύσεις που ανέλαβε έναντι του Μπους στην συνάντηση κορυφής στην Άκαμπα στις 29 Ιουνίου σχετικά με την διάλυση των περίπου 100 απομακρυσμένων οικισμών στην Δυτική Όχθη που έγιναν από τότε που ανέλαβε την εξουσία ο Σαρόν και ότι έχει παγώσει την επέκταση των εποικισμών.
Αλλά η εικόνα από τους λόφους διηγείται μια διαφορετική ιστορία. Η Ισραηλινή ομάδα, Ειρήνη Τώρα (Peace Now), που παρακολουθεί την κίνηση της εβραϊκής εποίκησης λέει ότι νέοι οικισμοί έχουν εμφανιστεί το ίδιο γρήγορα όσο η κυβέρνηση τους κατεδαφίζει και αυτή τη φορά ο στρατός τους προστατεύει. Το συμβούλιο των ραβίνων εποίκων προτρέπει τους Εβραίους να μην αντισταθούν στην διάλυση των οικισμών αλλά να χτίζουν νέους. Ένας ιδιαίτερα επίμαχος οικισμός, το Χαβάτ Γκιλάντ (Havat Gilad), τεχνικά κατεδαφίστηκε και μετά ξαναχτίστηκε σε πολύ μεγαλύτερες διαστάσεις 100μ. μακριά, με την άδεια του στρατού!
Οι εποικισμοί επίσης επεκτείνονται. Στις 23 Ιουλίου υπήρξε μια εισβολή από την Ισραηλινή αστυνομία και τους συνοριοφύλακες στην Σα’φατ (Sha’fat) στην βόρεια Ιερουσαλήμ, κρατήθηκαν 200 Παλαιστίνιοι και εκδόθηκαν 30 άδειες για κατεδάφιση σπιτιών. Οι δυνάμεις κατοχής συνεχίζουν να κατεδαφίζουν σπίτια στο νότιο μισό της Λωρίδας της Γάζας όπου μια προσφορά για 22 νέα σπίτια στην Νεβέ Ντεκαλίμ (Neveh Dekalim) πρόσφατα εγκρίθηκε από το γραφείο του πρωθυπουργού και το υπουργείο άμυνας. Αυτή η κίνηση είναι ιδιαίτερα προκλητική επειδή η Γάζα είναι ο χώρος που δοκιμάζεται η τρίμηνη παύση πυρός από τη Χαμάς και την Ισλαμική Τζιχάντ και είναι επομένως μια επικίνδυνη απειλή στην διαδικασία ειρήνης.
Οι δυνάμεις κατοχής συνεχίζουν να διεξάγουν παράνομες δραστηριότητες εναντίον των Παλαιστινίων και να παραβιάζουν τα ανθρώπινα δικαιώματά τους. Πυκνοκατοικημένες περιοχές δίπλα σε εποικισμούς και στρατιωτικών τοποθεσιών στη Λωρίδα της Γάζας έχουν υποστεί επιθέσεις ελικοπτέρων, βομβαρδισμούς, επιδρομές σε σπίτια, έρευνες, συλλήψεις και περιορισμούς κυκλοφορίας. Ο στρατός έχει επίσης διατηρήσει την αυστηρή πολιορκία του μεγαλύτερου μέρους των Κατεχόμενων Παλαιστινιακών Εδαφών ιδιαίτερα στην Δυτική Όχθη όπου η μετακίνηση έχει περιοριστεί περαιτέρω και οι Παλαιστίνιοι κάτω των 35 πρέπει να προμηθευτούν άδειες που εκδίδονται από την επικαλούμενη «Ισραηλινή Διοίκηση C» για να περάσουν από τα σημεία ελέγχου. Στις 6 Αυγούστου,2003 οι κατοχικές δυνάμεις μεταφέρθηκαν στην ανατολική πλευρά της Ιεριχούς και επέβαλαν περιορισμό της κυκλοφορίας. Είναι αξιοσημείωτο ότι η Ιεριχώ είναι η μόνη πόλη στην Δυτική Όχθη που δεν έχει επανακτηθεί από τις Ισραηλινούς τα τελευταία δύο χρόνια.
Αν και η βία φαίνεται να έχει πέσει απότομα τις τελευταίες βδομάδες η φρικιαστική αλήθεια είναι ότι πάνω από 3 Παλαιστίνιους πεθαίνουν κάθε μέρα από την αρχή της παύσης πυρός! (Υπήρχαν 2 θάνατοι τη μέρα στις αρχές της Ιντιφάντα που ανέβηκαν στους 8 κατά τη διάρκεια της καταστροφής της Τζενίν.) Πρόσφατα η χρήση «πλαστικών» ή «λαστιχένιων» σφαιρών έχει περιοριστεί και χρησιμοποιούνται κανονικά πυρομαχικά και απ’ ότι φαίνεται οι διαταγές είναι να στοχεύουν στο κεφάλι ώστε να σκοτώνουν.
Ένα κραυγαλέο παράδειγμα της ισραηλινής αδιαφορίας για την τρίμηνη παύση πυρός συνέβη στις 8 Αυγούστου, 2003 όταν οι κατοχικές δυνάμεις εισέβαλαν στο καταυλισμό προσφύγων Ασκάρ (Askar) μόλις έξω από την Ναμπλούς (Nablus) σε μια πολύ βίαιη στρατιωτική επιχείρηση. Σύμφωνα με τις πληροφορίες διαθέσιμες στην Παλαιστινιακή Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (PCHR), στις 2:30πμ. με 4 άρματα μάχης, 14 τζιπ, ένα ελικόπτερο και 2 στρατιωτικούς εκσκαφείς οι κατοχικές δυνάμεις εισέβαλαν στον καταυλισμό σε μια αποκαλούμενη επιχείρηση «σύλληψης» ενός ατόμου! Ένας αυτόπτης μάρτυρας ανέφερε ότι ακούγονταν πυροβολισμοί και βομβαρδισμοί και ότι επιβλήθηκε περιορισμός της κυκλοφορίας στις 4:30πμ. ½εκίνησε μια έρευνα από σπίτι σε σπίτι σε μια προσπάθεια να συλληφθούν δύο μαχητές της Εζιντίν-αλ Κασάμ (Ezziddin-al Qassam), στρατιωτική πτέρυγα της Χαμάς. Στις 5πμ. περίπου εκτοξεύτηκε ένα βλήμα εναντίον της πολυκατοικίας όπου ήταν παγιδευμένοι, καταστρέφοντάς την μερικώς, και μετά την απομάκρυνση του ενός μαχητή θύματος, οι ισραηλινοί ανατίναξαν το κτήριο. Αφού ένας εκσκαφέας τελείωσε την κατεδάφιση του φλεγόμενου τετραώροφου σπιτιού για να σιγουρευτούν ότι κανείς δεν έμεινε ζωντανός, ο στρατός έφυγε. Καθώς φαίνεται, είχε δοθεί δεκαπεντάλεπτη προειδοποίηση στους άλλους ενοίκους να εγκαταλείψουν το κτίριο. Εκτός από τους μαχητές, επίσης σκοτώθηκαν 2 Παλαιστίνιοι πολίτες ο ένας από σφαίρα και ο άλλος από εισπνοή δακρυγόνων και άλλοι 2 τραυματίστηκαν σοβαρά.
Είναι προφανές ότι η κυβέρνηση Σαρόν δεν ενδιαφέρεται για την αποκλιμάκωση ή οποιοδήποτε είδος παύσης πυρός. Σκοπεύει να ανακινήσει τη βία, ιδίως με το να κάνει στόχους τα μέλη της Χαμάς, για να μπορέσει να την χρησιμοποιήσει σαν δικαιολογία για να συνεχίσει την ισραηλινή στρατηγική παράνομης κατοχής και να ολοκληρώσει το Τείχος Απαρτχάιντ.
Στις 14 Ιουλίου, 2003, η Κνεσέτ επικύρωσε ένα νομοσχέδιο που υποβλήθηκε από το Κόμμα Λικούντ, ένα υποτιθέμενο «εταίρο ειρήνης», στο οποίο ισχυριζόταν ότι η Δυτική Όχθη και η Λωρίδα της Γάζας δεν είναι εδάφη κατεχόμενα από το Ισραήλ. Ο νόμος αναφερόταν στα Κατεχόμενα Εδάφη ως `Γιεχούντα (Yehuda) και Σαμαρία (Samaria)’ και υπονοεί ότι η Δυτική Όχθη και η Γάζα είναι επομένως τμήμα του «Μείζονος Ισραήλ»! Το νομοσχέδιο προχώρησε περαιτέρω επιβεβαιώνοντας αυτό που το Ισραήλ αποκαλεί κόκκινες γραμμές του, που δεν πρέπει να ανατραπούν σε οποιεσδήποτε μελλοντικές συμφωνίες ειρήνης το Δικαίωμα της Επιστροφής, την Ανατολική Ιερουσαλήμ, τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών και περισσότερα συντρίβοντας αυτή καθαυτή την ουσία αυτών που επιθυμεί ο παλαιστινιακός λαός από τότε που η επικρατούσα τάση στην Παλαιστίνη υιοθέτησε την διχοτόμηση το 1988. Αυτό το νομοσχέδιο αντιπροσωπεύει το θεμέλιο των συμφωνιών ειρήνης του Ισραήλ δώστε μας ότι ζητήσουμε, μην περιμένετε τίποτα ως ανταπόδοση και μην τολμήσετε να εξεγερθείτε διαμαρτυρόμενοι.
Σαν συνέχεια των Ισραηλινών προσπαθειών για τον εξιουδαϊσμό της Ιερουσαλήμ, στις 6 Αυγούστου, 2003 ο ισραηλινός υπουργός εσωτερικής ασφάλειας, Τσάχι Χανεγκπί (Tsahi Hanegbi) υπέγραψε μια απόφαση ανανέωσης του αποκλεισμού του Οίκου της Ανατολής (Orient House) και άλλων 4 Παλαιστινιακώνν ιδρυμάτων στην Ιερουσαλήμ κατά 6 μήνες. Ο Χανεγκμπί ισχυρίστηκε ότι η απόφαση στόχευε στο να «αποτρέψει την Παλαιστινιακή Αρχή από το να εκτελεί δραστηριότητες που υπονομεύουν την ισραηλινή κυριαρχία στην Ιερουσαλήμ».
Το Ισραήλ είναι ένα κράτος που ιδρύθηκε πάνω σε παραμορφωμένες ερμηνείες βιβλικών υποσχέσεων και μια μεθοδολογία που δεν μπορεί να υποστηριχθεί σε ένα δημοκρατικό κόσμο. Βασανίζεται από την ανάγκη του ασφάλειας, εκπλήρωσης των βιβλικών υποσχέσεων και διατήρησης της καθαρότητας της εβραϊκής φυλής. Η Ισραηλινή Κνέσετ στην παράλογη προσπάθειά της να δημιουργήσει μια κοινωνία «ελεύθερη από Παλαιστίνιους» στο Ισραήλ, πρόσφατα έδειξε έναν ιδιόμορφο τύπο ρατσισμού (ή εθνικής εκκαθάρισης). Ψηφίστηκε ένα νόμος στις 31 Ιουλίου που αποκλείει Παλαιστίνιους που παντρεύονται Ισραηλινούς πολίτες (κυρίως Άραβες) από το να αποκτούν την ισραηλινή υπηκοότητα ή οριστική κατοικία. Η κυβέρνηση το δικαιολογεί ως προσωρινά μέτρα για ένα χρόνο και ως απλώς ένα ακόμα μέτρο στη μάχη τους εναντίον των τρομοκρατών. Οι τραγικές ανθρωπιστικές συνέπειες μιας τέτοιας νομοθεσίας θα διέλυαν ολόκληρες οικογένειες και θα οδηγούσαν στις τρομερές κακουχίες των εκτοπίσεων και την απώλεια γενετειρών. Εάν αυτός ο «νόμος για το γάμο» είχε ψηφιστεί σε οποιαδήποτε άλλη χώρα, ο κόσμος θα διαμαρτυρόταν έντονα. Αλλά και πάλι πως θα είχε αντιδράσει ο κόσμος εάν το Τείχος Απαρτχάιντ είχε κατασκευασθεί οπουδήποτε αλλού;
Εντούτοις, αν και το Ισραήλ ακόμα μπορεί και προωθεί τον εαυτό του στις ΗΠΑ και αλλού ως εταίρο ειρήνης που ανυπομονεί σφοδρά να σταματήσει η αιματοχυσία και να αποκατασταθούν οι συνομιλίες ειρήνης με την Παλαιστίνη, το ταξίδι του Σαρόν στην Ουάσινγκτον στο τέλος Ιουλίου δεν ήταν η ολοκληρωτική επιτυχία που οι Ισραηλινοί ισχυρίστηκαν ότι ήταν. Ο Σαρόν επανέλαβε τις προϋποθέσεις του για διαπραγματεύσεις στα θεμελιώδη ζητήματα που χωρίζουν τους 2 λαούς, δυσοίωνα παρέλειψε κάθε άμεση αναφορά στον Οδικό Χάρη, αλλά αντιμετώπισε μια κυβέρνηση Μπους που απ’ ότι φαίνεται πίεζε για την παύση της κατασκευής του τοίχου ασφαλείας και νέων εποικισμών.
Έχει τεθεί ρήτρα στις εγγυήσεις δανείων 9 δισεκατομμυρίων $ ώστε να αποτραπούν δαπάνες για εποικισμούς και άλλες εισβολές στα Παλαιστινιακά Εδάφη. Μέσα από αυτές τις εγγυήσεις δανείων, η Αμερική στηρίζει την φερεγγυότητα του Ισραήλ, η οποία με δεδομένη την στραπατσαρισμένη κατάσταση της οικονομίας του, υπό άλλες συνθήκες δεν θα μπορούσε να συγκεντρώσει τα χρήματα που χρειάζεται. Πρέπει να θυμόμαστε ότι ήταν η απειλή απόσυρσης εγγυήσεων δανείων που υποχρέωσε μια αντιδραστική ισραηλινή κυβέρνηση να αποδεχτεί τις διαπραγματεύσεις ειρήνης στην Μαδρίτη στις αρχές του 1990. Δύο ομάδες εργασίας σχετικά με τους εποικισμούς και το τείχος επίσης συγκροτούνται τώρα, γεγονός που δεν πρέπει να ενθουσίασε τον Σαρόν!
Λόγος περισσότερης ανησυχίας για αυτόν, όμως, είναι η πιθανή έναρξη μιας Αμερικάνικής κατανόησης ότι η παύση πυρός που συμφωνήθηκε από την Χαμάς και την Ισλαμική Τζιχάντ δεν μπορεί να θεωρηθεί παρά ένας απλός πρόλογος στην μετέπειτα καταστροφή τους. Όπως ο Παλαιστίνιος σχολιαστής Νταούντ Κουτάμπ (Daoud Kouttab) έγραψε σε πρόσφατο άρθρο του: «Ο πραγματικό στόχος θα πρέπει να είναι η πετυχημένη ενσωμάτωση αυτών των σκληροπυρηνικών ομάδων σε μια πραγματική πολιτική διαδικασία ώστε να συμμετάσχουν στις αποφάσεις – με όλες τις ευθύνες που αυτό συνεπάγεται.» Η Παλαιστινιακή Αρχή πρέπει όντως να δυναμώσει τους δεσμούς της με τις διάφορες μαχητικές ομάδες, όχι σαν έξυπνη τακτική που θα οδηγούσε στην διάλυσή τους αλλά διότι αυτά τα ανθεκτικά τμήματα της παλαιστινιακής κοινωνίας αποτελούν το μοναδικό στρατηγικό βάθος της Παλαιστινιακής Αρχής. Φυσικά, μια τέτοια έκβαση αναπόφευκτα θα διατηρούσε την πολιτική δύναμη και ως ένα βαθμό την στρατιωτική ιδιότητα αυτών των ομάδων. Αναμφισβήτητα υπάρχει ο κίνδυνος ότι αυτοί οι ριζοσπαστικοί ίσως να συμφωνήσουν μέχρι ένα ορισμένο σημείο με τον Οδικό Χάρτη και μετά να χρησιμοποιήσουν αυτή την ιδιότητα να καταστρέψουν την πρόοδο προς την ειρήνη. Πιθανώς όμως να το χρησιμοποιήσουν για να καταστήσουν την παλαιστινιακή κοινωνία περισσότερο ανθεκτική ώστε να αντισταθεί σε μια άδικη ειρήνη. Η συμφωνία που επιτεύχθηκε μεταξύ του Αμπάς και των ριζοσπαστικών ομάδων για τον Οδικό Χάρτη είχε μέχρι τώρα την απροσδόκητη συνέπεια να φέρει πιο κοντά τις παλαιστινιακές οργανώσεις παρά να τους κάνει εχθρούς.
Εάν η Παλαιστινιακή ηγεσία δεν επιδείξει αποφασιστικότητα, σαφήνεια και συνέπεια, οι απατηλές τακτικές του Ισραήλ παραβίασης των συνθηκών ειρήνης και επίρριψης της ευθύνης στους Παλαιστίνιους θα παραμείνουν ο φαύλος κύκλος που θα καταποντίζει την Μέση Ανατολή για χρόνια στο μέλλον. Είναι καιρός πια το Ισραήλ να έχει την μεταχείριση οποιουδήποτε άλλου κράτους, να υπόκειται σε μια παγκόσμια νομική εξουσία, και οι πράξεις του να εξετάζονται εξονυχιστικά για αποτρόπαιες πολιτικές και πρακτικές.
Χρειάζεται η ελπίδα ότι οι διαδικασίες θα συνεχίσουν ώστε η προοπτική περαιτέρω προόδου να κρατηθεί ζωντανή.
Αθηνά Μοςς
Το Ισραήλ έχει μετατρέψει το σχεδιασμό πόλεων σε εργαλείο κυριαρχίας.
Βία εποίκων: υπακούν σε δικούς τους νόμους!
Κατά τη διάρκεια της Αλ-Άκσα Ιντιφάντα οι έποικοι έχουν πετάξει πέτρες, πυροβολήσει και μαχαιρώσει, έχουν κλείσει δρόμους και κακοποιήσει Παλαιστίνιους με αμέτρητους άλλους τρόπους. Συχνά, ενεργώντας στο φως της ημέρας, επιτίθενται σε χωριά, σκοτώνουν οικόσιτα ζώα, παρενοχλούν και δέρνουν αγρότες στα χωράφια τους…. μερικές φορές ακόμα και υπό την παρουσία των δυνάμεων κατοχής του Ισραήλ! Λεηλασίες, εμπρησμοί, καταστροφές χωραφιών και κτηρίων, κλοπές ιδιοκτησίας, ακόμα και δολοφονίες … Σύμφωνα με το ισραηλινό όπως και το διεθνές δίκαιο, οι ισραηλινές αρχές είναι υποχρεωμένες να αποτρέψει και να τιμωρήσουν αυτά τα εγκλήματα.
Και όμως η μεγάλη πλειοψηφία των εγκλημάτων εποίκων που διαπράττονται κατά των Παλαιστινίων στη Δυτική Όχθη και στη Λωρίδα της Γάζας δεν έχουν καμία συνέπεια για τους εγκληματίες. Σπάνια συλλαμβάνονται και εάν συμβεί αυτό, η υπόθεση είτε δεν ερευνάται από την αστυνομία , είτε δε διώκεται από τον Εισαγγελέα, είτε και τα δύο μαζί. Οι σπάνιες καταδίκες είναι κατάφωρα ανεπαρκείς. Δύο ξεχωριστά και άνισα νομικά συστήματα λειτουργούν δίπλα-δίπλα£ ένα για το Ισραήλ και ένα άλλο για τους Παλαιστίνιους οι οποίοι, ακόμα και οι ανήλικοι, διώκονται και τιμωρούνται μέχρι το έσχατο σημείο που επιτρέπει ο νόμος.
Όχι μόνο φαίνεται ότι οι έποικοι έχουν το ακαταδίωκτο αλλά ο ισραηλινές αρχές κάνουν το ελάχιστο δυνατό για να προστατέψουν τους Παλαιστίνιους από τη βία των εποίκων και να μπορέσουν να διατηρήσουν συνάμα κάποια προσχήματα νόμου και τάξης. Έτσι η αστυνομική παρέμβαση βρίσκεται σε τέτοιο επίπεδο ώστε να επιτρέπει τη συνέχιση της βίας των εποίκων αλλά και να ξεφεύγει πέρα από κάθε έλεγχο. Εάν οι έποικοι είχαν απόλυτη ελευθερία, αυτή θα είχε ως αποτέλεσμα την σοβαρή αύξηση της βίας η οποία θα κατέληγε χωρίς αμφιβολία στο χάος και την αναρχία.
Η αλαζονεία των εποίκων, οι οποίοι γνωρίζουν ότι έχουν το ακαταλόγιστο, είναι πιο κραυγαλέα στις περιπτώσεις μαζικής εκδίκησης από τις επιτροπές επαγρύπνησης των εποίκων. Ένα φρικιαστικό παράδειγμα είναι η βία και καταστροφή στη Χεβρόνα στις 28 Ιουλίου, 2002 μετά από την κηδεία ενός δολοφονημένου έποικου, όπου μια δεκαπεντάχρονη κοπέλα σκοτώθηκε και ένα οκτάχρονο αγόρι μαχαιρώθηκε με το πρόσχημα αντεκδίκησης για επιθέσεις Παλαιστινίων εναντίων ισραηλινών πολιτών. Αναφέρεται ότι 15 αστυνομικοί τραυματίστηκαν αλλά δεν κατέφυγαν σε καθιερωμένους μεθόδους ελέγχου του πλήθους όπως δακρυγόνα ή εκτόξευση νερού τα ελάχιστα που χρησιμοποιούνται εναντίον των Παλαιστινίων!
Περιβαλλοντικές επιπτώσεις στην Παλαιστίνη εξαιτίας της κατοχής
Οι Ισραηλινοί εποικισμοί αποβάλλουν 224.000 τόνους απόβλητων ετησίως στην Παλαιστίνη, συχνά μολύνοντας χωριά, ρυάκια και αγροκτήματα. Χαλασμένοι αγωγοί και απόβλητα αποχετεύσεων μολύνουν το πόσιμο νερό. Περισσότερα από 250.000 ελαιόδεντρα και φρουτόδεντρα έχουν καταστραφεί τα τελευταία 2 χρόνια. Επιπλέον υπάρχει η περιβαλλοντική καταστροφή που επιφέρει η εισβολή συμπεριλαμβανομένης και της δηλητηρίασης που προκαλείται από τη χρήση βλημάτων απεμπλουτισμένου ουρανίου και της ιδιοκτησίας που έχει καταστραφεί από φωτιές, βομβαρδισμούς κτλ.
Κατά τη διάρκεια των 36 χρόνων της κατοχής, οι ισραηλινές αρχές έχουν προωθήσει τη διαχείριση, μεταφορά ή διάθεση των στερεών απόβλητων εντός της Παλαιστίνης. Συνεπώς μεγάλη έκταση γης καθίσταται ακατάλληλη για αγροτική ή οικιακή χρήση. Οι Ισραηλινοί επίσης αποτρέπουν τους παλαιστινιακούς δήμους από το να μεταφέρουν τα στερεά απόβλητα σε χωματερές έξω από τα σύνορα πόλεων και χωριών, με αποτέλεσμα να υπάρχει μόλυνση του αέρα σε μερικές περιοχές εξαιτίας της καύσης των σκουπιδιών.
Υστερόγραφο
Από τότε που γράφτηκε αυτό το άρθρο η κατάσταση στην Παλαιστίνη έχει επιδεινωθεί κατά πολύ. Το σχέδιο του Σαρόν να σταματήσει την ειρηνευτική διαδικασία του Οδικού Χάρτη πέτυχε με την δολοφονία του Ισμαήλ Αμπού Σενάμπ (Ismail Abu Shenab) στις 21 Αυγούστου. Εντός ωρών από τον θάνατό του, η Χαμάς τερμάτισε την παύση πυρός και ο ισραηλινός στρατός είχε εισβάλει πάλι σε παλαιστινιακές πόλεις, ξεκινώντας ένα όργιο συλλήψεων και κατεδαφίσεων. Το Ισραήλ έχει επίσημα επιβεβαιώσει ότι θα συνεχίσει να στοχεύει και να δολοφονεί παλαιστίνιους μαχητές της αντίστασης εφόσον η Παλαιστινιακή Αρχή δεν διαλύσει την υποδομή τους.
Το πολιτικό ρίσκο της αποκατάστασης και βελτίωσης των διεθνών σχέσεων της Παλαιστίνης αποτελεί απειλή για τα σχέδια του Σαρόν. Το Ισραήλ γνώριζε ότι στοχεύοντας τους μαχητές της Χαμάς και της Ισλαμικής Τζιχάντ κάτι που δεν θα είχε την αποδοκιμασία του Μπους οι Παλαιστίνιοι θα ήταν υποχρεωμένοι να παραβιάσουν την παύση πυρός και προφανώς να τους αποδοθούν οι ευθύνες για την αποτυχία των ειρηνευτικών διαδικασιών! Τα δυτικά μέσα μαζικής ενημέρωσης σιωπούσαν διπλωματικά για την επαναλαμβανόμενη, στρατηγική, εγκληματική επιθετικότητα των δυνάμεων κατοχής σ’ όλο το διάστημα από την παύση πυρός στις 29 Ιουνίου.
Ο θάνατος του πιο μετριοπαθούς ηγέτη της, του Αμπού Σενάμπ, έχει κάνει πιο ριζοσπαστική την Χαμάς και είναι ειρωνικό ότι η ομάδα που πίστεψε στον διάλογο και στις διαπραγματεύσεις έχει σιωπήσει και η ακραία γραμμή έχει δικαιωθεί από τις πράξεις των Ισραηλινών. Η στρατιωτική πτέρυγα έχει τώρα μπει στην παρανομία για πρώτη φορά από τότε που η Παλαιστινιακή Αρχή έλαβε μέτρα εναντίον της το 1996 και η κλιμακούμενη Ισραηλινή βία θα έχει σαν αποτέλεσμα να δυναμώσει τη Χαμάς και να την κάνει πιο ακραία. Το κίνημα αναπτύσσεται όπως και η αυτοσυγκράτηση μειώνεται στην Γάζα.
Το άλλο «θύμα» των Ισραηλινών επιθέσεων ήταν ο μετριοπαθής πρωθυπουργός Αμπάς και η πολιτική του της μη-βίας και των διαπραγματεύσεων. Τώρα παγιδευμένος σε έναν αγώνα εξουσίας με τον Αραφάτ και υπονομευόμενος εντός της Φατάχ, αγωνίζεται για την πολιτική του επιβίωση τώρα που η παύση πυρός η κύρια επίτευξή του έχει καταρρεύσει. Ο Αραφάτ, όμως, ανήσυχος για την προοπτική εμφυλίου πολέμου, έχει εκφράσει την υποστήριξή του για την προσπάθεια του Αμπάς να αναζωπυρώσει την εκεχειρία και να διασώσει τις ειρηνευτικές διαδικασίες.
Αμφότερες, το Ισραήλ και η Αμερική έχουν απορρίψει την δήλωση του Αραφάτ και οι ΗΠΑ κατέκριναν τον Αραφάτ ότι είναι «μέρος του προβλήματος και όχι της λύσης». Εάν το σχεδιασμένο επόμενο βήμα των Ισραηλινών είναι η «αποβολή» του Αραφάτ, τότε δεν χρειάζεται και πολύ φαντασία να προβλέψει κανείς τις αντιδράσεις όχι μόνο των Παλαιστινίων αλλά και ολόκληρου του Αραβικού κόσμου. Αυτός ο νέος κύκλος βίας δεν μπορεί παρά να είναι πιο σκληρός και χωρίς διεθνή παρέμβαση δεν μπορεί να διακοπεί η πορεία προς τον ολοκληρωτικό πόλεμο που έχει κηρύξει το Ισραήλ εναντίον του Παλαιστινιακού λαού.
31 Αυγούστου, 2003
ΤΠΤ - "4" 
[…] Η Παλαιστίνη σήμερα […]
[…] [the same in greek, as published in Spartakos 71] […]