Το Φόρουμ και η ανασύνθεση της αντικαπιταλιστικής αριστεράς στην Ελλάδα
Του Παναγιώτη Σηφογιωργάκη
Το Ελληνικό Κοινωνικό Φόρουμ με την ίδρυσή του και τη δράση του το τελευταίο διάστημα – αυτό της ελληνικής προεδρίας της Ε.Ε και των αντιπολεμικών κινητοποιήσεων – σηματοδότησε μια τομή για το εγχώριο κοινωνικό κίνημα. Καλά-καλά πριν φτάσει στην πραγματοποίηση ενός από τους βασικούς του στόχους, τη συμβολή σε μια μαζική κινητοποίηση στη διάρκεια της συνόδου κορυφής των ηγετών της Ε.Ε. στις 19-21 Ιουνίου στη Θεσσαλονίκη, ξεκίνησε ήδη μια συζήτηση στο περιθώριό του που θέτει το ζήτημα της πολιτικής – εκλογικής του έκφρασης μπροστά στο ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών το ερχόμενο φθινόπωρο. Οι σχετικές διεργασίες είναι λογικό να περιμένουμε ότι θα ενταθούν μετά τις διαδηλώσεις στη Θεσσαλονίκη και πολύ πιθανό να υπονομεύσουν σοβαρά την προσπάθεια του Φόρουμ να συνεχίσει την ύπαρξή του με μόνιμο τρόπο, σ’ αλλαγμένες συνθήκες και με νέους στόχους.
Η αναγκαιότητα του Φόρουμ
Όταν στο πρόσφατο παρελθόν επιχειρηματολογούσαμε ότι το Φόρουμ δεν μπορεί να εννοείται σαν ένα «μέτωπο πολιτικών οργανώσεων και κομμάτων της αριστεράς» δε σήμαινε ότι δεν αναγνωρίζαμε τη πραγματική διαδικασία γένεσής του και την ουσιαστική, ακόμη και σήμερα, σύνθεσή του. Το Φόρουμ γεννήθηκε χάρη στην καταλυτική επίδραση του διεθνούς κινήματος κατά της παγκοσμιοποίησης και, συνακόλουθα, των οργανωτικών δομών αυτού του κινήματος πάνω στις οργανώσεις και τα κόμματα της ελλαδικής αριστεράς που είχαν την εμπειρία των μεγάλων διεθνών διαδηλώσεων.
Ωστόσο η συνειδητοποίηση απ’ όλα αυτά τα τμήματα της εγχώριας αριστεράς της ανάγκης για τη συγκρότηση μιας ανοιχτής δομής κινητοποίησης και δράσης στη βάση των αξόνων του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Φόρουμ (ενάντια στον πόλεμο, το νεοφιλελευθερισμό και το ρατσισμό) διάνοιγε τη δυνατότητα να δημιουργηθεί και στην Ελλάδα ένα κίνημα βάσης, ένας δημόσιος χώρος των κινημάτων και των αντιστάσεων, των παλιών και των νέων γενιών αγωνιστών και αγωνιστριών με σκοπό τελικά την επάνοδο σημαντικών τμημάτων της κοινωνίας στην πολιτική, με την έννοια της διαδικασίας της διεκδικητικής αμφισβήτησης, της αλλαγής της κοινωνικής πραγματικότητας πέρα από τους παγωμένους συσχετισμούς του κοινοβουλευτικού πολιτικού συστήματος.
Το Φόρουμ και οποιοδήποτε τέτοιο οργανωτικό εγχείρημα μπορούσε να στηρίζει τις ελπίδες του ότι είναι ικανό να υπηρετήσει ένα τέτοιο στόχο στο μέτρο που συγκέντρωνε αρκετούς από τους απαραίτητους όρους: σύνδεση μ’ ένα πραγματικό και αναγνωρίσιμο μετά το Σιάτλ, τη Γένοβα και το Πόρτο Αλλέγκρε, διεθνές κίνημα, μια παγκόσμια κοινότητα των κινημάτων που διακήρυσσε ότι «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός» και όχι ένα απομονωμένο και με περιορισμένη σημασία εγχείρημα· συγκρότηση ενός κινήματος έξω από τους παραδοσιακούς μηχανισμούς χειραγώγησης του μαζικού κινήματος (τη σοσιαλδημοκρατία και τα Κ.Κ., τις μεγάλες γραφειοκρατικές συνδικαλιστικές ομοσπονδίες) που είναι ιστορικά χρεοκοπημένοι στα μάτια της συντριπτικής πλειοψηφίας των καταπιεζόμενων· μια αλλαγμένη συγκυρία όπου ο νεοφιλελευθερισμός και τα ιδεολογήματα της αγοράς και του τέλους της ιστορίας έχουν απονομιμοποιηθεί.
Στην Ελλάδα όπου το συνδικαλιστικό και πολιτικό κίνημα της εργατικής τάξης ελεγχόταν πάντα ασφυκτικά από τη σοσιαλδημοκρατία και το σταλινισμό και τα νέα εναλλακτικά κινήματα (γυναικείο, οικολογικό κτλ) δεν ξέφυγαν ποτέ από μια εμβρυακή κατάσταση, το ίδιο το Φόρουμ θα μπορούσε να προβάλει ως βασική έκφραση ενός νέου αυτόνομου κοινωνικού κινήματος.
Τα συγκεκριμένα δεδομένα
Στους λίγους μήνες της ζωής του, το Φόρουμ έδειξε ότι όλα τα παραπάνω δεν ήταν απλά «ιδεαλισμός», αλλά μια απτή δυνατότητα. Δεν ήταν τόσο οι τεράστιες αντιπολεμικές κινητοποιήσεις στις οποίες οι δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές και διαδηλώτριες καταλαβαίνοντας σχεδόν ενστικτωδώς το τι αντιπροσώπευε το κάθε μπλοκ προτιμούσαν να βαδίσουν στα μπλοκ του Φόρουμ παρά σε εκείνα του ΚΚΕ ή πόσο μάλλον σ’ αυτά των «καθαρών μετωπικών κινήσεων» της σεκταριστικής άκρας αριστεράς. Το γεγονός αυτό χωρίς να στερείται σημασίας διατηρεί ακόμη ένα συμπτωματικό χαρακτήρα ώστε να βγάζουμε συμπεράσματα για τη δυναμική του Φόρουμ. Στις μαζικές – για τα δεδομένα τους – κινητοποιήσεις του Ναυπλίου, της Βέροιας και της Σούδας που πραγματοποιήθηκαν με αποκλειστική ευθύνη του Φόρουμ φάνηκαν οι πραγματικές δυνατότητές του που συμφωνούν με τη θέση μας: το Φόρουμ έχει πολλαπλάσια δυναμική από το άθροισμα όλων των οργανώσεων που συμμετέχουν. Φυσικά, έχει μια δυναμική την οποία ποτέ και με κανέναν τρόπο ούτε ο Συνασπισμός, το μεγαλύτερο και το μόνο κοινοβουλευτικό κόμμα που συμμετέχει στο Φόρουμ, θα μπορούσε να έχει από μόνος του.
Η γρήγορη εξάπλωσή του σε πανελλαδικό επίπεδο με τοπικές πρωτοβουλίες σε πολλές πόλεις της επαρχίας, η ίδρυση επιτροπών στις περισσότερες γειτονιές της Αθήνας και σ’ ορισμένους εργασιακούς χώρους επιβεβαιώνουν αυτή τη δυναμική που ξεπερνά τους οργανωμένους και τις οργανωμένες σε κάθε μεγάλη ή μικρή αριστερή ιδρυτική του συνιστώσα.
Αυτή η ικανότητα κινητοποίησης βασίζεται αποκλειστικά στο αίσθημα των ανθρώπων που συμμετέχουν στις δομές του ότι το διεθνές κίνημα, στο οποίο είναι οργανικά ενταγμένο το Φόρουμ, δεν μπορεί να χειραγωγηθεί και να αναλωθεί πολιτικά και εκλογικά από κανέναν στην αριστερά.
Από την πρώτη στιγμή δείξαμε – και όχι μόνο εμείς – τα προβλήματα και τους κινδύνους που αντιμετωπίζει αυτή η διαδικασία με κυριότερο τις παραδοσιακές πρακτικές των οργανώσεων βραχυπρόθεσμης αύξησης της πολιτικής τους επιρροής σε βάρος της μακροπρόθεσμης ανάπτυξης του κινήματος.
Έτσι δεν απαλλαγήκαμε ούτε αυτή τη φορά από τον παραγοντισμό των στελεχών του ΣΥΝ (βασικά όχι αυτών που δούλεψαν από την πρώτη στιγμή για τη δημιουργία του Φόρουμ, αλλά αυτών που ασχολήθηκαν μαζί του μετά τις πρώτες του επιτυχίες), ούτε από τις προπαγανδιστικές τεχνικές ορισμένων εξωκοινοβουλευτικών οργανώσεων που βλέπουν εκείνους και εκείνες που συμμετέχουν στα κινήματα ως «άμορφη μάζα» προς στρατολόγηση.
Ομολογούμε ότι δεν μπορεί να υπάρξει από τη μια στιγμή στην άλλη ένα νέο κοινωνικό κίνημα απαλλαγμένο ως δια μαγείας απ’ όλα τα αμαρτήματα του παρελθόντος και ότι η ανάπτυξη νέων μορφωμάτων θα είναι άνιση, με αντιφάσεις και πισωγυρίσματα.
Εντούτοις, το αποφασιστικό γεγονός όσον αφορά το Φόρουμ είναι ακριβώς η καθιέρωση πρακτικών που χαράσσουν το δρόμο για ένα νέο αυτόνομο κίνημα βάσης. Αυτή την προοπτική πρέπει όλες και όλοι να την εγγυηθούμε.
Η αυτονομία των κινημάτων
Μια, ας τη χαρακτηρίσουμε υλιστική, ιστορική ανάλυση της κοινωνικής πραγματικότητας θα αναγνώριζε ισχυρούς δεσμούς ανάμεσα στα κοινωνικά κινήματα των καταπιεσμένων και στα αριστερά και εργατικά κόμματα που εκπροσωπούν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τα συμφέροντά τους στην πολιτική σφαίρα. Θα μπορούσαν να αναφερθούν συγκεκριμένα παραδείγματα: η σχέση της κλασικής γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας με το γερμανικό εργατικό κίνημα πριν από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η σχέση των μπολσεβίκων με τα Σοβιέτ, ο δεσμός του ΚΚΕ με το ΕΑΜ και ούτω καθεξής.
Στην πραγματικότητα ακόμη και στις πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις ισχυρών δεσμών ανάμεσα σε κινήματα και κόμματα, τα μεν και τα δε δεν μπορούν, ούτε και πρέπει, να ταυτίζονται.
Η διαπίστωση ότι ένα αυθεντικό κοινωνικό επαναστατικό και κοινωνικό κίνημα είναι από τη φύση του πλουραλιστικό, μικτό, ανομοιογενές διεκδικεί ένα βαθμό καθολικότητας ανεξάρτητα από το ποια είναι η άποψή μας για το ρόλο και τα καθήκοντα ενός επαναστατικού κόμματος.
Επίσης η ιστορική εκτίμηση ότι όσες φορές επιχειρήθηκε η επιβολή μιας ομοιογένειας κάτω από τον έλεγχο ενός κόμματος σ’ ένα μεγάλο ή μικρότερης κλίμακας κοινωνικό κίνημα, οδήγησε κατά κανόνα στο μαρασμό αυτά τα ίδια τα κινήματα (αν όχι στη γραφειοκρατικοποίηση ή την ήττα) δεν έχει μικρότερη ισχύ.
Με τα κινήματα αμφισβήτησης της δεκαετίας του 60′ και του 70′ η ιδέα ότι τα κινήματα πρέπει να είναι αυτόνομα από οποιοδήποτε κόμμα όπως και να ονομάζεται, οτιδήποτε κι αν διακηρύσσει το πρόγραμμά του, αρχίζει να ωριμάζει με δεδομένο ότι σοσιαλδημοκρατικά και κομμουνιστικά κόμματα, καθώς και οι γραφειοκρατίες των συνδικάτων, αποτελούσαν το κυριότερο εμπόδιο στους αγώνες τους.
Η εμπειρία της υπουργοποίησης πρώην συνδικαλιστών σε αρκετές χώρες συνέβαλε κι αυτή με τη σειρά της στην απαξίωση του συνδικαλιστικού κινήματος, στη διάδοση της ιδέας ότι η συμμετοχή στα κινήματα έχει σαν απώτατο σκοπό τον πολιτικό καριερισμό, την εξαργύρωση των αγώνων σε πολιτικά αξιώματα.
Αυτή η δυσπιστία δεν περιορίζεται στους κύριους αυτουργούς που ανήκουν στα παραδοσιακά και ενσωματωμένα στο αστικό κοινοβουλευτικό σύστημα αριστερά κόμματα (αν και δεν είναι καθόλου λίγοι οι παλιοί αριστεριστές της γενιάς του Μάη που σήμερα κάνουν πολιτικές καριέρες), αλλά εφαρμόζει σε πολλές περιπτώσεις αγνών ακτιβιστών αριστερών ριζοσπαστικών τάσεων, που κάθε άλλο παρά για ενσωμάτωση μπορούν να κατηγορηθούν, οι οποίοι έρχονταν αντιμέτωποι για πολύ μεγάλο διάστημα στους κοινωνικούς τους χώρους όχι μόνο με την παθητικότητα και την απαισιοδοξία αλλά και με την υπόνοια ότι επιδιώκουν κι αυτοί με τη σειρά τους ιδιοτελείς σκοπούς.
Τα κινήματα σήμερα έχουν κατορθώσει να έχουν μια πολύ μεγάλη κοινωνική αποδοχή. Πρέπει να σημειώσουμε: μια ασύγκριτα μεγαλύτερη από οποιοδήποτε αριστερό κόμμα, ακόμη και το πιο μαζικό.
Πέρα από τη στάση της κοινωνίας απέναντι στα κινήματα είναι καίριο να λάβουμε υπόψη αυτό που σκέπτονται και αισθάνονται όλοι και όλες που συμμετέχουν στα νέα κινήματα και ιδίως στο αντιπαγκοσμιοποιητικό: οι οριζόντιες, δημοκρατικές και πλουραλιστικές δομές των κινημάτων αντιτάσσονται στις καθετοποιημένες, ιεραρχικές δομές των κομμάτων οι οποίες, ως επί το πλείστον, αναπαράγονται με παραλλαγές από τις μικρές «οργανώσεις πρωτοπορίας».
Βέβαια σ’ όλ’ αυτά υπάρχουν αντίβαρα: τα κινήματα είναι κατά μέγα μέρος παροδικά, κλείνουν γρήγορα τον κύκλο τους. Οι οργανώσεις και τα κόμματα έχουν ή υποτίθεται ότι έχουν μια μεγαλύτερη διάρκεια και αντοχή, διατηρούν την «ιστορική συνέχεια».
Από την άλλη η κοινωνία είναι εκ των πραγμάτων ένα πεδίο άσκησης ισχύος, ανταγωνισμού και σύγκρουσης, οπότε χρειάζεται να σκεφτούμε πως θα φτιάξουμε την πιο ισχυρή και αποτελεσματική μορφή οργάνωσης που θα ανατρέψει τελικά την καπιταλιστική κυριαρχία πάνω στην κοινωνία.
Όλες αυτές οι αρετές των κομμάτων εφαρμόζουν σε μια ορισμένη κατηγορία κομμάτων, τα λεγόμενα «επαναστατικά» και θα ήταν περιττό ίσως να πούμε ότι κάθε άλλο από αυταπόδεικτες και πασιφανείς είναι.
Σε καμία περίπτωση δεν αξίζει να καταστρέφεις ένα πολύτιμο κίνημα, όσο μερικό και παροδικό χαρακτήρα κι αν έχει, για βραχυπρόθεσμα και αναμφίβολης αξίας σε τελευταία ανάλυση κομματικά κέρδη.
Η σχέση των αριστερών κομμάτων με τα κινήματα σήμερα έχει γίνει ακόμη πιο περίπλοκη. Η εύκολη καταδίκη των κομμάτων, μια από τις δυνατές απαντήσεις στην κρίση της σχέσης των κομμάτων με τα κινήματα, και η σε τελευταία ανάλυση αντιδραστική άποψη να αποκλειστούν όλα τα κόμματα από τις κινηματικές διαδικασίες παραβλέπουν την ιστορικότητα και τη λειτουργία που ακόμη πολλά από τα κόμματα της αριστεράς έχουν, δηλαδή την εκπροσώπηση, ενίοτε, εκατομμυρίων και την οργάνωση στις τάξεις τους χιλιάδων αγωνιστών και αγωνιστριών.
Όμως η αναγκαιότητα του σεβασμού της αυτονομίας των κινημάτων θα έπρεπε να αποτελεί κοινό τόπο όχι μόνο ανάμεσα σ’ αυτούς κι αυτές που είναι οργανωμένοι\ες σ’ αυτά, αλλά και ανάμεσα στα κόμματα και τις οργανώσεις, τουλάχιστον εκείνα που είναι ταγμένα στην υπόθεση της κοινωνικής απελευθέρωσης.
Η αυτονομία του Φόρουμ
Δεν αρκεί βέβαια να επικαλείται κανείς κάποια «κανονιστική αρχή» της αυτονομίας των κινημάτων για να αποδείξει ότι το Κοινωνικό Φόρουμ δεν έχει ανάγκη από καμία αυτόκλητη πολιτική έκφραση, από κανένα εκλογικό συνδυασμό, από κανένα σχήμα που θα οργανώσει πολιτικά την πρωτοπορία του Φόρουμ.
Το ίδιο το Φόρουμ από την αρχή έθεσε σαν άξονα της πολιτικής του συμφωνίας την εναντίωση στον πόλεμο, το νεοφιλελευθερισμό και το ρατσισμό, την επιδίωξη της ευρύτερης δυνατής ενότητας ανάμεσα σε συνδικάτα, κοινωνικά κινήματα, πολιτικές οργανώσεις, οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών, μη κυβερνητικές οργανώσεις, ανένταχτους και ανένταχτες ακτιβιστές και ακτιβίστριες κ.τ.λ.. Συμφωνία στην κοινή δράση, σεβασμός στην πολιτική ανεξαρτησία κάθε συνιστώσας, σεβασμός του πλουραλισμού και επιμονή στην προοπτική της συνεχούς διεύρυνσης.
Σήμερα αυτές οι αρχές γελοιοποιούνται από το «Χώρο Διαλόγου και Κοινής Δράσης της Αριστεράς» που λίγες εβδομάδες πριν από την κρίσιμη δοκιμασία του Ελληνικού Κοινωνικού Φόρουμ στις κινητοποιήσεις της Θεσσαλονίκης, του σημαντικότερου στόχου του από την ημέρα της ίδρυσής του, προανάγγειλε την κάθοδό του στις εκλογές στο όνομά του Φόρουμ.
Τα σχετικά δημοσιεύματα στον τύπο με τον τίτλο «το Φόρουμ κατεβαίνει στις εκλογές», κάθε άλλο βρήκαν την απάντηση που τους αξίζει από τις ενεχόμενες δυνάμεις (ΣΥΝ, ΔΕΑ, ΑΚΟΑ, ΚΕΔΑ).
Υπάρχει ήδη το κακό προηγούμενο των φοιτητικών εκλογών όπου τα κοινά σχήματα ΣΥΝ, ΔΕΑ κι άλλων διεκδίκησαν τη φοιτητική ψήφο με το επιχείρημα ότι συμμετέχουν στο Ελληνικό Κοινωνικό Φόρουμ.
Κανένα πρόσχημα δεν είναι αρκετό για να καλύψει τις εκπεφρασμένες προθέσεις να δοθεί μια «πολιτική έκφραση» στο Φόρουμ (ως προς αυτό το προσυνεδριακό κείμενο της ΔΕΑ είναι αποκαλυπτικό).
Στην προκειμένη περίπτωση επιχειρείται μια εμφανής αντιστροφή της πραγματικότητας: η προσπάθεια οικειοποίησης της αίγλης του Φόρουμ από μια πολιτική συμμαχία γύρω από το Συνασπισμό εμφανίζεται σαν απάντηση στην ανάγκη του κόσμου του Φόρουμ για μια πολιτική εκπροσώπηση. Ο πολιτικός εκβιασμός και η λεηλασία (όποιος συμμαχεί με το Συνασπισμό στο Φόρουμ, πρέπει να τον ψηφίσει και στις εκλογές γιατί αυτός είναι η πολιτική εκπροσώπηση του Φόρουμ) παρουσιάζεται σαν υπηρεσία προς τους αγωνιστές και τις αγωνίστριές του. Όμως κανένας και καμιά τους δε ρωτήθηκε για κάτι τέτοιο, δεν τους το είπε κανείς από την αρχή και δεν πρόκειται κανείς να τους ρωτήσει στο τέλος για τις συνέπειες μιας εκλογικής συμμαχίας τις οποίες και θα χρεωθούν.
Δεν καταλαβαίνουν εκείνες οι οργανώσεις (βασικά η ΔΕΑ) που λειτουργούν στη βάση αυτού του σεναρίου (Ο Χώρος θα κάνει στις εκλογές ό,τι κάνει το Φόρουμ στο κίνημα), στη γραμμή ότι το Φόρουμ είναι «συμφωνία-πακέτο» (άρα περιλαμβάνει εκτός από τη συνεργασία στο Φόρουμ, κοινές συνδικαλιστικές παρατάξεις, κοινά φοιτητικά σχήματα, κοινή εκλογική κάθοδο κτλ) ότι μ’ αυτόν τον τρόπο υπονομεύεται ο πλουραλιστικός χαρακτήρας του Φόρουμ ο οποίος σημαίνει ότι υπάρχει χώρος για όλες τις στρατηγικές, τα πολιτικά σχέδια ή τις επιλογές συμμαχιών στην αριστερά;
Κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί εύκολα ότι ο Συνασπισμός δε θα χρησιμοποιήσει απαράδεκτα μέσα πολιτικής σκοπιμότητας για να οικειοποιηθεί την αγωνιστική παρακαταθήκη του Φόρουμ.
Το απίστευτο, δηλαδή ψευδές, ποσοστό που ανακοίνωσε κεντρικά ο ΣΥΝ για την παράταξή του σε ΑΕΙ και ΤΕΙ στις τελευταίες φοιτητικές εκλογές αποδεικνύει ότι τέτοιες μέθοδοι δεν είναι ξένες σ’ αυτό το κόμμα της «αριστεράς των κινημάτων».
Το Φόρουμ έχει ένα μέλλον μόνο στο βαθμό που εγκαταλειφθεί κάθε προσπάθεια εκλογικής εξαργύρωσής του και λεηλασίας του από όπου κι αν προέρχεται.
Η αντικαπιταλιστική αριστερά μέσα και έξω από το Φόρουμ
Από τις στήλες αυτού του περιοδικού έχουμε επιχειρηματολογήσει αμέτρητες φορές για την αναγκαιότητα της σύγκλισης και της ανασύνθεσης της ελληνικής αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Έχουμε υποστηρίξει την ιδέα της υπέρβασης του οργανωτικού κατακερματισμού, του σεκταρισμού απέναντι στις μαζικές παραδοσιακές μορφές οργάνωσης της εργατικής τάξης, της γραμμικής αντίληψης της οικοδόμησης του επαναστατικού κόμματος στην κατεύθυνση της οικοδόμησης μιας πλουραλιστικής, δημοκρατικά οργανωμένης, διεθνιστικής, ανταγωνιστικής, αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Έχουμε μιλήσει για την απαίτηση αυτή η αντικαπιταλιστική αριστερά να διεκδικήσει σχέσεις κοινωνικής εκπροσώπησης τμημάτων των καταπιεσμένων, να είναι ανοιχτή στις τάσεις εκείνες των ρεφορμιστικών κομμάτων που βρίσκονται σε τροχιά ρήξης με το ρεφορμισμό και τις νέες πρωτοπορίες των κινημάτων που δεν είναι ακόμη πεισμένες για κάποιο επαναστατικό πρόγραμμα αλλά είναι στρατευμένες στους καθημερινούς κοινωνικούς αγώνες.
Έχουμε επισημάνει ότι μια τέτοια αντικαπιταλιστική αριστερά δε μπορεί παρά να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή, στην καρδιά, στην απαρχή κάθε σημαντικής προσπάθειας των σύγχρονων κινημάτων – και ήδη μια τέτοια αντικαπιταλιστική αριστερά είναι υπαρκτή και δρα στο κίνημα του νέου διεθνισμού, αλλά και στους εργατικούς αγώνες ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό σε μια σειρά από χώρες του πλανήτη.
Σήμερα κάποιες οργανώσεις όπως η ΔΕΑ ανακαλύπτουν όψιμα έννοιες όπως αυτή της αντικαπιταλιστικής ανασύνθεσης για να τους δώσουν μια διαστρεβλωμένη ερμηνεία: μια ερμηνεία σε βάρος της αυτονομίας των κινημάτων και σε βάρος της πολιτικής ανεξαρτησίας των επαναστατικών δυνάμεων από το ρεφορμισμό.
Η ΔΕΑ «βαφτίζει το ψάρι κρέας», την εκλογική κάθοδο με το Συνασπισμό «αντικαπιταλιστική αριστερά». Δεν είναι τυχαίο ότι ενώ αναγνωρίζει ότι υπάρχουν διεθνείς εξελίξεις στο πεδίο αυτό, αποφεύγει να αναφερθεί σε οποιοδήποτε συγκεκριμένο παράδειγμα, πόσο μάλλον να το εξηγήσει και να το κατανοήσει.
Αυτή η ρητορική χρήση εννοιών που δεν ανταποκρίνονται σε κάποιο περιεχόμενο οδηγεί αυτές τις ιδέες στη φθορά και την αναξιοπιστία.
Ο Συνασπισμός από την ίδια του τη φύση (ένα κόμμα κοινής γνώμης, ένας μηχανισμός ενσωματωμένος στο κοινοβουλευτικό σύστημα) μπορεί και αντέχει περισσότερο αυτή την αναξιοπιστία:
Στο Φόρουμ είναι ενάντια στον πόλεμο με ή χωρίς έγκριση του ΟΗΕ, στη βουλή και για την κοινή γνώμη είναι ενάντια στον «παράνομο πόλεμο» (ποιος είναι ο νόμιμος πόλεμος δηλαδή;)
Στο Φόρουμ συνυπογράφει όλες τις αντιιμπεριαλιστικές διακηρύξεις· στην κοινωνία μιλάει όμως για μια ισχυρή Ευρώπη ενάντια στην Αμερική ή ωμότερα για το γαλλογερμανικό άξονα.
Στο Φόρουμ παλεύει μαζί με όλους τους άλλους ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό, αλλά στη «Σίσσερ-Πάλκο» η πάλη αυτή μεταφράστηκε σε αγώνα για να πάρουν οι απολυμένες εργάτριες «αποζημίωση υπαλλήλου».
Η αναξιοπιστία είναι σύμφυτη με τον κοινοβουλευτικό κρετινισμό. Είναι όμως ολέθρια για μια οργάνωση που αναφέρεται στο Λένιν, τον Τρότσκι, τον επαναστατικό μαρξισμό, το σοσιαλισμό από τα κάτω και εσχάτως την αντικαπιταλιστική ανασύνθεση
ΤΠΤ - "4" 
[…] […]