ιστορικά κείμενα
Α’ Συνδιάσκεψη της Αντιπολίτευσης του ΚΚΕ (Ομάδα Σπάρτακος)
Σ’ αυτό το τεύχος συνεχίζουμε τη δημοσίευση άγνωστου ιστορικού υλικού (στο προηγούμενο τεύχος δημοσιεύσαμε το άρθρο του Σπάρτακου με το οποίο το 1934 η Αριστερή Αντιπολίτευση προσχώρησε στην αντίληψη της δημιουργίας νέας Διεθνούς) με ορισμένα σπάνια ντοκουμέντα, τα οποία δεν έχουν δει το φως της δημοσιότητας από τον Οκτώβριο του 1932 κι αποτελούν ουσιώδη τεκμήρια για την έρευνα και την μελέτη της ελληνικής αριστερής αντιπολίτευσης του μεσοπολέμου. Πρόκειται για τις αποφάσεις της Α’ Συνδιάσκεψης της Αντιπολίτευσης του ΚΚΕ (Ομάδα Σπάρτακος). Στον ανατυπωμένο τόμο του Σπάρτακου «Κείμενα 1930 – 1932» (εκδόσεις Ουτοπία) και στο τεύχος 24 25 δημοσιεύονται οι εισηγήσεις του Προσωρινού Κεντρικού Γραφείου της Αντιπολίτευσης του ΚΚΕ (Ομάδα Σπάρτακος) προς την Α’ Συνδιάσκεψη της οργάνωσης, ενώ στο τελευταίο τεύχος του τόμου, έκτακτο του Σεπτεμβρίου του 1932 δημοσιεύεται το μανιφέστο της Συνδιάσκεψης. Έτσι μετά από τη δημοσίευση και των αποφάσεων ο ερευνητής έχει πλήρη εικόνα των πολιτικών ντοκουμέντων της σημαντικότερης αντιπολιτευτικής προς το ΚΚΕ οργάνωσης που προέκυψε από τη σύγκρουση της με τον πρώιμο σταλινισμό του ελληνικού μεσοπολέμου. Πριν από την συνδιάσκεψη η Κομμουνιστική Ενωτική Ομάδα (ΚΕΟ) που προήλθε από την επί διετίας κρίση της Κομμουνιστικής Οργάνωσης Μπολσεβίκων Λενινιστών (Αρχειομαρξιστών) ουσιαστικά διαλύθηκε. Στη μεγάλη τους πλειοψηφία τα μέλη της ΚΕΟ σε φάσεις προσχωρούν στην οργάνωση του Σπάρτακου, ενώ ένα άλλο τμήμα με επικεφαλής τον Μιχ. Ράπτη (Σπέρο τότε) ενώνεται με τον Α. Στίνα και συγκροτούν την Λενινιστική Αντιπολίτευση του ΚΚΕ (ΛΑΚΚΕ) εκδίδοντας την εφημερίδα Σημαία του Κομμουνισμού. Κι είναι χαρακτηριστικό το γεγονός που υπογραμμίζεται στην απόφαση της έκθεσης δράσης πως «Η συνδιάσκεψη με ικανοποίηση σημειώνει την αριθμητική ανάπτυξη των δυνάμεων της αντιπολίτευσης και της επιρροής της μέσα στο κόμμα και στους οπαδούς του, την προλεταριακή στα 90% σύνθεση των πυρήνων της, τη δραστηριοποίηση της πολιτικής και συνδικαλιστικής εργασίας των οργανώσεων της αντιπολίτευσης, που κοντά στα άλλα είχε για συνέπεια και την καταδίωξη, φυλάκιση από 2 μήνες έως 3 χρόνια και εξορία 25 μελών της οργάνωσης από την ταξική δικαιοσύνη της μπουρζουαζίας». Αυτή η αναφορά ανατρέπει το μύθο που καλλιέργησαν επί δεκαετίες κυρίως οι αρχειομαρξιστές πως η αντιπολίτευση του Σπάρτακου αποτελούνταν ουσιαστικά από καφενόβιους διανοούμενους χωρίς δράση μέσα στο εργατικό κίνημα.
Έχει όμως σημασία ιδιαίτερη το ντοκουμέντο που αναφέρεται στις διεθνείς σχέσεις του Σπάρτακου, οι οποίες στην προκειμένη περίπτωση ήταν η διεθνής φράξια των Λαντάου και Ροσμέρ της Διεθνούς Αριστερής Αντιπολίτευσης. Όπως είναι γνωστό ελληνικό τμήμα της ΔΑΑ ήταν η ΚΟΜΛΕ(Α) επιλογή την οποία είχε πολεμήσει ο Σπάρτακος τονίζοντας κατΕ επανάληψη προς τον Τρότσκυ αλλά και προς τη διεθνή γραμματεία της ΔΑΑ την καιροσκοπική μεταμόρφωση της αρχειομαρξιστικής οργάνωσης σε αριστερή αντιπολίτευση. Η εκτίμηση του αυτή επιβεβαιώθηκε στις αρχές του 1934 με το σχίσμα που έγινε μεταξύ της ΚΟΜΛΕ(Α) και της ΔΑΑ. Στο πλαίσιο αυτής της αντιπαράθεσης του Σπάρτακου με τη ΔΑΑ και την ΚΟΜΛΕ(Α) αναπτύχθηκαν οι σχέσεις με τη διεθνή φράξια των Λαντάου Ροσμέρ, που είναι άλλη μία ενδιαφέρουσα πτυχή της αντιπολίτευσης μέχρι το 1934.
Φίλιππος Καλογερίδης
Σ Π Α Ρ Τ Α Κ Ο Σ
ΔΕΚΑΠΕΝΘΗΜΕΡΟ ΟΡΓΑΝΟ ΤΗΣ Κ.Ε. ΤΗΣ ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ ΤΟΥ Κ.Κ.Ε (ΟΜΑΔΑ ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ)
ΠΕΡΙΟΔΟΣ Γ’, ΧΡΟΝΟΣ Α’ ΑΡΙΘΜ.ΦΥΛΛΟΥ 1 ΑΘΗΝΑ, ΣΑΒΒΑΤΟ 1 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1932
ΘΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ
ΤΗΣ Α’ ΕΘΝΙΚΗΣ ΣΥΝΔΙΑΣΚΕΨΗΣ ΤΗΣ ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ ΤΟΥ Κ.Κ.Ε.
Συνήλθε στην Αθήνα από 29 Αυγούστου μέχρι 1 Σεπτέμβρη η πρώτη Εθνική συνδιάσκεψη της Αντιπολίτευσης του Κ.Κ.Ε. (ομάδα Σπάρτακος). Σ’αυτή παρέστησαν 24 αντιπρόσωποι με θετική ψήφο από την Αθήνα, Πειραιά, Θεσσαλονίκη, Πάτρα και Καλαμάτα και μία συμβουλευτική του πυρήνα εξορίστων αντιπολιτευομένων Σπαρτακιστών Αγίου Ευστρατίου. Δεν μπόρεσαν να αντιπροσωπευθούν για τεχνικούς λόγους οι ομάδες Βόλου, Δράμας, Αγρινίου, Κύμης και Χρυσούπολης. Επίσης δεν παρέστησαν ο αντιπρόσωπος της Α. Αντιπολίτευσης παρ’ όλο ότι κλήθηκε επίσημα ο αντιπρόσωπος των αντιπολιτευτικών ομάδων (Λαντάου-Ρόσμερ) για τεχνικούς λόγους, τον έστειλαν όμως χαιρετιστήριο γράμμα στη συνδιάσκεψη και ο αντιπρόσωπος του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος παρ’ όλο ότι η Αντιπολίτευση κατέβαλε κάθε προσπάθεια γι’ αυτό. Το κρίσιμο των συνθηκών για το επαναστατικό κίνημα συνετέλεσε ώστε η συζήτηση να διεξαχθή με τη μεγαλύτερη προσοχή ούτως ώστε και τα συμπεράσματα να είνε ανάλογα των περιστάσεων.
`Ολες οι διαφορετικές απόψεις που διατυπώθηκαν συζητήθηκαν πλατειά με τη μεγαλύτερη δυνατή δημοκρατία και κατεβλήθη κάθε προσπάθεια ώστε να αντιπροσωπευθούν μέσα στη συνδιάσκεψη. `Όλα τα σημεία εξονυχίστηκαν εντελώς και γενικά. Η εξαγωγή των συμπερασμάτων δεν ήταν παρά το αποτέλεσμα μιας πλατειάς συντροφικής δημοκρατικής συζήτησης και όχι η συνέπεια βιαίων μέτρων και αντικομματικών τρόπων, όπως έγινε στο κόμμα και στο αρχείο σε ανάλογες περιπτώσεις. Γι’αυτό και δεν παρουσιάστηκε καμμιά όξυνση των σχέσεων αλλά αντίθετα επεκράτησε μια πλήρης συντροφικότητα στις γραμμές μας.
Τα θέματα που συζητήθηκαν ήταν 1) `Εκθεση δράσης του Προσωρινού Κεντρικού Γραφείου, 2) Οικονομική και Πολιτική κατάσταση, 3) Επαγγελματικό, 4) Οργανωτικό-Τύπος, 5) Σχέσεις με τη Κ.Δ. τη Δ.Α.Α. και το Κ.Κ.Ε. Μετά τη συζήτηση των θεμάτων αυτών και την αποκρυστάλλωση των σχετικών αποφάσεων εξελέγη η νέα Κ.Ε. της Αντιπολίτευσης. Τώρα με την εκλογή της κανονικής πια Κ.Ε. που εκφράζει πραγματικά τις γνώμες των μελών του Σπαρτάκου και με τη συγκεντρωμένη πείρα 5 χρονών επίπονης και επίμονης αντιπολιτευτικής κριτικής και δράσης η κομματική αντιπολίτευση βαδίζει συνεπώς και σταθερά στον αγώνα της για την ανασυγκρότηση του εσωτερικού καθεστώτος του κόμματος που θα της επιτρέψη να βρεθή μέσα στις γραμμές του και να εργασθή με τον ίδιο ζήλο και την ίδια αυταπάρνηση για ολοσχερή επικράτηση της ορθής επαναστατικής γραμμής. Η πεντάχρονη μέχρι τώρα δράση της δεν μπορεί να αφήσει σε κανένα την παραμικρή αμφιβολία για τον κομματικό και επαναστατικό της χαρακτήρα. Η στάση της στις κρίσιμες στιγμές και στα μεγάλα γεγονότα του κινήματος απέδειξαν σε κάθε εργάτη πως η κομματική Αντιπολίτευση είναι όχι με λόγια, αλλά απ’αυτή τη θέση της μέσα στο κίνημα η Μαρξιστική Λενινιστική πτέρυγα του Κόμματος.
Οι αντιπολιτευόμενοι σύντροφοι ενισχυμένοι τώρα με την ορθή πολιτική γραμμή και με λεπτομερείς επαναστατικές θέσεις για όλα τα προβλήματα του κινήματος πρέπει να βαδίσουν σταθερά εμπρός, κρατώντας ψηλά τη σημαία της επανάστασης ως την τελική επικράτηση της ορθής επαναστατικής γραμμής μέσα στο Κ.Κ.Ε. και της Κ.Δ.
Η θέση μας είνε μέσα στο Κ.Κ.Ε. Αν αυτό δεν θέλουν να το καταλάβουν οι διεφθαρμένοι γραφειοκράτες που έχουν επικαθίσει στη διοίκηση του κόμματος, έχει αρχίσει να το αισθάνεται ζωηρά η προλεταριακή μάζα και αυτή είνε που θα πη την τελευταία λέξη.
Η συνδιάσκεψη ενέκρινε το Μανιφέστο προς την Εργατική τάξη που κυκλοφόρησε πλατειά σε έκτακτη έκδοση του «Σπάρτακου». Σ’αυτό το φύλλο δημοσιεύουμε τις αποφάσεις πάνω στην έκθεση δράσης, στο οργανωτικό και τις Διεθνείς σχέσεις. Στο ερχόμενο θα δημοσιευτούν οι αποφάσεις για την Πολιτική και Οικονομική κατάσταση και το Επαγγελματικό κίνημα.
ΑΠΟΦΑΣΗ ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΕΚΘΕΣΗ ΔΡΑΣΗΣ
- Η πρώτη εθνική συνδιάσκεψη της αντιπολίτευσης του ΚΚΕ (Σπάρτακος) κλείνει μια τετράχρονη περίοδο της πρόσφατης κομματικής ιστορίας (1927-1932). Σ’αυτό το διάστημα συντελέστηκαν οι ποιο αξιοσημείωτες αντιπολιτευτικές ζημώσεις μέσα και έξω από το ΚΚΕ, διαμορφώθηκε και ολοκληρώθηκε προγραμματικά με τρόπο βαθμιαίο η αριστερή κομματική Αντιπολίτευση μέσα στις ίδιες τις γραμμές, έγινε μια αποφασιστική πάλι ιδεολογικού ξεκαθαρίσματος και η συνδικαλιστική και πολιτική δράση των αντιπολιτευτικών ομάδων και οργανώσεων πέρασε στα προλεταριακά κέντρα της χώρας, διάφορες φάσεις έντασης και χαλάρωσης.
- Η συνδιάσκεψη εγκρίνει τη γενική γραμμή που ακολούθησαν η προσωρινή διοίκηση και οι τοπικές ομάδες στους αποφασιστικούς σταθμούς της τελευταίας πενταετίας και διακηρύσει την ακλόνητη πίστη της στην ιστορική παράδοση της κομματικής Αντιπολίτευσης που μέσα στην πορεία των γεγονότων του ελληνικού προλεταριακού κινήματος αναδείχτηκε η μοναδική Μαρξιστική Λενινιστική πτέρυγα του ΚΚΕ.
- Αν και αδιαμόρφωτη ακόμη στα 1926 η αντιπολιτευτική τάση καταδικάζει την οπορτουνιστική πολιτική των σταλινικών για μια αριστερή ή πραγματική δημοκρατία. Στα 1927 ζητεί να τραβήξει την προσοχή του κόμματος στη δυσαναλογία ανάμεσα στην αυξανόμενη επιρροή του κόμματος και την οργανωτική του κατάπτωση-δυσαναλογία που εχαρακτήρισε πάντοτε τα μεταρρυθμιστικά και όχι τα επαναστατικά κόμματα υπερασπίζει τις οργανωτικές αρχές το μπολσεβικισμού και την καθαρή διάκριση του κόμματος ταξικής πρωτοπορείας της τάξης και τη μάζα. Τον ίδιο καιρό υπερασπίζει μόνη αυτή μέσα στο κόμμα τη λενινιστική παράδοση του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού ενάντια στο γραφειοκρατισμό και τον φραξιονισμό του πρώτου σταλινικού συγκροτήματος που διέσπασε την αντιπολιτευτική οργάνωση του Πειραιά και ύστερα ολάκαιρο το κόμμα με τη διαγραφή των αντιπολιτευομένων.
Στην μηχανική αντίληψη των σταλινικών για μια διαρκώς οξυνόμενη κρίση η αντιπολίτευση πρώτη και μόνη μέσα στην Ελλάδα προλεταριακή παράταξη αντιτάσσει με τις θέσεις του 1928 μια μαρξιστική ανάλυση των αντικειμενικών συνθηκών μερικής σταθεροποίησης και ανάπτυξης του Ελληνικού καπιταλισμού μέσα στη περίοδο της γενικής μεταπολεμικής κρίσης του συστήματος. Στην ταχτική των τυχοδιωκτικών περιπετειών της «τρίτης περιόδου» μέχρι το 1939 που εξευτέλησαν το κόμμα και ερήμωσαν τα συνδικάτα αντιτάσσει τη μόνη σωστή κομμουνιστική ταχτική των μερικών διεκδικήσεων, της πάλης βήμα προς βήμα για την κατάχτηση των καθυστερημένων εργατών για την οχύρωση των θέσεων της επαναστατικής πρωτοπορείας μέσα στα συνδικάτα, την οργάνωση και ταξική διαπαιδαγώγηση των εργατών τα εργατικά συνέδρια, το ενιαίο μέτωπο κλπ. σε αδιάσπαστο σύνδεσμο με το βασικό στρατηγικό σκοπό της προλεταριακής επανάστασης.
Απέναντι στη κρίση της κομμουνιστικής Διεθνούς τάσσεται από τα 1927 κιόλας ενάντια στις γραφειοκρατικές μεθόδους του σταλινισμού και στο χαρακτηρισμό της Ρωσσικής Αντιπολίτευσης (μπολσεβίκοι-λενινιστές) ως «λικβινταριστικής» ζητεί διαφώτηση του Κόμματος πάνω στο ρωσσικό ζήτημα καταδικάζει την εθνικορεφορμιστική θεωρία του σοσιαλισμού σε μια μόνη χώρα και στην ολομέλεια της ΚΕ του 1928 τάσσεται ανεπιφύλαχτα με το μέρος της Ρωσσικής Διεθνούς Αριστεράς κι ενάντια στον κεντρισμό της σταλινικής διοίκησης. Εξ αρχής (1927) υπερασπίζει την ορθόδοξη κομμουνιστική γραμμή στο συνδικαλιστικό κίνημα ενάντια στη σταλινική γραμμή του ξεχωρισμού των επαναστατικών παρατάξεων από τα συνδικάτα και ύστερα της ξέχωρης επαναστατικής Συνομοσπονδίας και στα 1928 διεξάγει αποφασιστικόν αγώνα για να προσανατολίση το κόμμα προς μια αληθινή πάλη κατά των αντιδραστικών στο πεδίο της συνδικαλιστικής ενότητας που η σταλινική γραφειοκρατία το εγκατέλειπε άμαχα. Στην οππορτουνιστική συνδικαλιστική πράξη της κομματικής γραφειοκρατίας (Θέος-Ευαγγέλου) που ωδήγησε την Ενωτική Συνομοσπονδία στην αποτελμάτωση τάχτηκε ο μοναδικός υπερασπιστής του προγράμματος της ανασυγκρότησης της ΕΓΣ πάνω στη μαζική βάση της συνδικαλιστικής δημοκρατίας που έχουν θέσει τα δύο πρώτα παγκόσμια συνέδρια της ΚΣΔ.
Στα τέλη του 1928 ξεχωρίζεται προγραμματικά από την οπορτουνιστική τάση Σκλάβου που ξεκινώντας από υπερτίμηση της καπιταλιστικής σταθεροποίησης και αυταπάτες μεταρρυθμιστικές γύρω από τη βενιζελική παλινόρωθση κατέληγε στα σοσιαλδημοκρατικά συμπεράσματα της εγκατάλειψης των «ολοκληρωμένων» επαναστατικών συνθημάτων και εξαφάνιση της ξέχωρης ταξικής φυσιογνωμίας του επαναστατικού κόμματος απέναντι στη αστική δημοκρατία (θέσεις Σπάρτακου 1929).
Με την εμφάνιση δεξιών ρευμάτων μέσα στο κόμμα από χρεωκοπημένα παλιά σταλινικά στοιχεία (1930 Χαϊτάς, Στίνας, Αποστολίδης) προειδοποίησε το κόμμα για τους κινδύνους απ’ αυτά.
Με την ένταση της κρίσης και της ριζοσπαστικοποίησης (1930-31) ενώ η γραφειοκρατία αιχμαλώτιζε το κόμμα με ψευτοεπαναστατική φρασεολογία και το κρατούσε οππορτουνιστική ουρά των γεγονότων η αντιπολίτευση έγκαιρα (Ενωτικό Συνέδριο Αθηνών) προσανατολίζει το κόμμα προς μιαν γοργή προετοιμασία, επέκταση και ενοποίηση των μερικών αγώνων του προλεταριάτου και μιαν οργανωμένη εξόρμηση για γενικές αυξήσεις και κατά της τρομοκρατίας και αντιτάσσεται στην οπορτουνιστική πολιτικών νέων γραφειοκρατών και παλιών πρωτεργατών της «Αριστερής Δημοκρατίας» (διάλυση της βουλής και εκλογές με αναλογική, κωμωδία του ενιαίου μετώπου κλπ.). Τέλος τάσσεται αποφασιστικά αντιμέτωπη στην οππορτουνιστική και γραφειοκρατική φράξια του λεγόμενου Αρχείου Μαρξισμού που συνδέοντας από τα τέλη του 1930 τεχνητά τον εαυτό της με το όνομα της Διεθνούς αριστερής αντιπολίτευσης συνεχίζει το αντιδραστικό διαλυτικό έργο της ενάντια στο κόμμα και τα επαναστατικά συνδικάτα και σκορπίζει την ιδεολογική και πολιτική σύγχιση μέσα στους εργάτες.
Η συνδιάσκεψη επιδοκιμάζει γενικά τους αγώνες των δύο αντιπολιτευτικών ομάδων της προσπαρτακιστικής περιόδου ενάντια στον γραφειοκρατικό εκφυλισμό του κόμματος και για την εξυγίανσή του. Σημειώνει τις σπασμωδικές ενέργειες και τα λάθη που έγιναν στην αρχή και από τις δυό ομάδες την παραίτηση του σ. Π. από τη διοίκηση και τη βουλευτική υποψηφιότητα στα 1926, την παραίτηση της μειοψηφίας του πολιτικού γραφείου του κόμματος (μαρξιστική ομάδα του 3ου συνεδρίου του κόμματος) στα 1927, λάθη που οφείλονται σε μια πίεση του σταλινικού φραξιονισμού πάνω στις πρώτες αντιπολιτευτικές τάσεις και σε μια απαράδεχτη ταχτική αποχής και παθητικής αντίστασης που αντί να κλονίση αντίθετα ενίσχυσε αντικειμενικά τις θέσεις της γραφειοκρατίας στις απαρχές μάλιστα της αντιπολιτευτικής πάλης. Στην περίοδο εκείνη στάθηκε σωστή στις γενικές της γραμμές η δράση των αντιπολιτευόμενων συντρόφων στην κομματική οργάνωση του Πειραιά που την αναδιοργάνωσαν την ξεκαθάρισαν και την έβαλαν στο δρόμο μιας γόνιμης κομμουνιστικής εργασίας κι έτσι διαψεύσανε στη πράξη το μύθο του «λικβινταρισμού» των ενώ αντίθετα με την κατοπινή αυτοδιορισμένη σταλινική διοίκηση η οργάνωση εκείνη ωδηγήθηκε στην ολοκληρωτική διάλυση. Επίσης σωστή και επαναστατική στάθηκε η γραμμή και δράση των καπνεργατικών αντιπολιτευτικών ομάδων στην παγκαπνεργατική απεργία του 1927 που στην πράξη εφανέρωνε τον επαναστατικό χαρακτήρα της αντιπολιτευτικής τάσης από τότε
- Η συνδιάσκεψη εγκρίνει τις πολιτικές θέσεις του 1928 και τις θεωρεί σαν το σοβαρότερο και αληθινά μαρξιστικό ντοκουμέντο που βγήκε μέχρι τότε από πολιτική ομάδα μέσα στο ελληνικό προλεταριακό κίνημα. Υπογραμμίζει τη διαπίστωσή τους για την εποχή της γενικής καπιταλιστικής κατάπτωσης μέσα στην οποία συντελέστηκε η σχετική σταθεροποίηση και ανάπτυξη καθώς και την πρόβλεψή τους για μια νέα κρίση, διαπιστώσεις που συνδέουνε λογικά και ιστορικά τις θέσεις εκείνες με τις αντιπολιτευτικές θέσεις του Δεκέμβρη του 1930. Με τις θέσεις του 1928 ολοκληρώνεται η πρώτη προσπάθεια για την αποκρυστάλλωση ενιαίας αντιπολιτευτικής πλατφόρμας, ενώ στα 1927 η αντιπολιτευτική πάλη περιορίστηκε στις οργανωτικές κυρίως προτάσεις της πρώτης αντιπολιτευτικής ομάδας Πειραιώς που είχανε κάποια μονομέρεια (δήλωση στο 3ο Συνέδριο του Κ.Κ.Ε.) και στη γενική πολιτική διαπίστωση της μαρξιστικής ομάδας του Πολιτικού Γραφείου. Η συνδιάσκεψη διαπιστώνει ότι καθ’ όλη αυτή τη περίοδο η αντιπολίτευση παρέμεινα σαν μια τάση κομματική που περισσότερο διεκδικούσε τη θέση της μέσα στο κόμμα με την κατάπειση των μελών του, διατηρούσε μια πολύ χαλαρή συγκρότηση των οπαδών της σε ομάδες με ασήμαντα τεχνικά μέσα και έτσι βρέθηκε σε αδυναμία να χαράξη από την αρχή ένα ξεκάθαρο οργανωτικό ξεχωρισμό των πραγματικών οπαδών της από διάφορα παθητικά κομματικά στοιχεία που η κρίση του κόμματος και τα σφάλματα της γραφειοκρατίας τα έριχνε στο περιθώριο της πολιτικής πάλης και που ο σταλινισμός ζήτησε για την ευκολία της πολεμικής του να τα συνδέση τεχνητά με την αντιπολίτευση με την οποία ποτέ Δε είχανε καμμιά απολύτως σχέση. Ο εβδομαδιαίος Σπάρτακος, οι θέσεις του Σπάρτακου του 1929 και τέλος η αναδιοργάνωση του 1930 με βάση τους πυρήνες αχρήστευσαν ολοκληρωτικά το όπλο αυτό της γραφειοκρατίας.
- Η δραστήρια εκστρατεία της αντιπολίτευσης από τον Απρίλη του 1928 (4ο Πανελλαδικό Συνέδριο Γ.Σ.Ε. Διακήρυξη Απρίλη 1928 για τη Συνδικαλιστική ενότητα. Συνδιάσκεψη αποκλεισμένων αντιπροσώπων) γύρω στο ζήτημα της ενότητας μόλον που δεν τράβηξε την επαναστατική παράταξη προς την ορθή συνδικαλιστική ταχτική των 4 πρώτων συνεδρίων της Κ.Δ. ωστόσο εδημιούργησε μέσα στο κόμμα και στο συνδικαλιστικό κίνημα μια ιστορική παράδοση που δικαιώθηκε ύστερα από τα πράγματα και μεγάλωσε το κύρος των αντιπολιτευτικών ιδεών. Η σταλινική γραφειοκρατία με την απειλή της κομματικής πειθαρχίας βάσταξε τη πλειοψηφία της επαναστατικής παράταξης και δεν εδέχτηκε ούτε τη πρόταση της αντιπολίτευσης να κάμη πάνω στο ζήτημα της ενότητας ενιαίο μέτωπο με τους 50 και άνω αντιπροσώπους του 4ου Πανελλαδικού Συνεδρίου που διστάζανε να προσχωρήσουνε στο σχισματικό σχέδιο της αντιδραστικής κλίκας Στρατή-Καλομοίρη. `Ετσι μέσα στο Συνέδριο κείνο το πεδίο της μάχης έμεινα άμαχα στα χέρια της αντίδρασης. Σωστή επίσης ήταν η ταχτική που χάραξε για το κόμμα το προσωρινό Κεντρικό γραφείο απέναντι στη «γενική απεργία» του 1928 σε συνδυασμό με το Πανελλαδικό Συνέδριο (Γράμμα του της 23)4)28 προς το Π.Γ. του Κόμματος) και ικανοποιητική η ενεργός συμμετοχή των αντιπολιτευομένων στην απεργία εκείνη που αναγνωρίστηκε από τη βάση του Κόμματος. Ειδικώτερα σωστή κρίθηκε η θέση της αντιπολιτευτικής καπνεργατικής ομάδας στη Θεσσαλονίκη που βρήκε απήχηση σε όλο το καπνεργατικό προλεταριάτο μα αποκρούστηκε τυφλά από την οπορτουνιστική διοίκηση της ΚΟΕ κι’ έτσι η μεγάλη εκείνη επαναστατική ομοσπονδία ωδηγήθηκε σε ανεπανόρθωτη ήττα.
Απέναντι στις διώξεις που ξανάρχισαν το 1928 με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας για τη πολιτική του κόμματος στο μακεδονικό η στάση όλων των αντιπολιτευομένων αγωνιστών που υπεράσπισαν το κόμμα και το προλεταριακό διεθνισμό και ρίχτηκαν στη φυλακή από τη ταξική δικαιοσύνη στάθηκε σωστή και μπολσεβικική.
- Η συνδιάσκεψη σημειώνει ως λάθη της αντιπολίτευσης που βαρύνουνε περισσότερο την προσωρινή της διοίκηση κατά τη περίοδο εκείνη: την μη έγκαιρη καταπολέμηση των διαστρεβλώσεων της αντιπολιτευτικής συνδικαλιστικής γραμμής από τον σ. Ν στον Πειραιά από την καπνεργατική ομάδα της αντιπολίτευσης στην Καβάλα, από το σ. Π. στην Ηλεκτρική Ομοσπονδία. Τα λάθη αυτά οφείλονται κυρίως στη χαλαρώτατη σύνδεση του κέντρου με τις συνδικαλιστικές ομάδες καθ’ όλη τη προσπαρτακική περίοδο καθώς και στις αρχές του 1929. Ιδιαίτερα πρέπει να τονιστεί η πέρα πέρα οππορτουνιστική και όχι αντιπολιτευτική διαγωγή του σ. Ν. στον Πειραιά αφότου μονάχος του αποσπάστηκε από κάθε πειθαρχικό δεσμό με την αντιπολίτευση.
Για την ίδια περίοδο η συνδιάσκεψη αποκρούει ως εσφαλμένη την ταχτική του πανεργατικού συνασπισμού στις γενικές εκλογές του Αυγούστου 1928 οπότε το ΚΚΕ έπρεπε να κατεβεί με την καθαρή του κομματική φυσιογνωμία και θεωρεί ως υποχώρηση στις συντεχνιακές τάσεις τη θέση του Σπάρτακου για περιοριστικούς φραγμούς στην καπνεργασία σε περίοδο ριζικής μεταβολής και απλοποίησης των συνθηκών της βιομηχανίας αυτής.
Η Συνδιάσκεψη εγκρίνει τη συνέχιση της ταχτικής του Ενωτικού Συνεδρίου κατά το πρώτο στάδιο μετά την ίδρυση της Ενωτικής, την οργάνωση των επαναστατικών αντιπολιτεύσεων μέσα στα αντιδραστικά συνδικάτα και σημειώνει με ικανοποίηση την αποτελεσματική δράση των Σπαρτακιστών φοιτητών στην Αθήνα κατά τις φοιτητικές απεργίες και ζυμώσεις της περιόδου εκείνης, τη δραστήρια συμμετοχή της αντιπολίτευσης στις εκλογικές καμπάνιες του κόμματος και άλλες πολιτικές και οικονομικές κινητοποιήσεις της εργατικής τάξης, ιδιαίτερα δε την καμπάνια της αντιπολίτευσης ενάντια στο νομοσχέδιο του ιδιωνύμου.
- Η συνδιάσκεψη εγκρίνει στο σύνολό τους τις θέσεις του Σπάρτακου του 1929 ως ορθές και βασισμένες απόλυτα πάνω στις αποφάσεις των 4 πρώτων συνεδρίων της ΚΔ και στην πλούσια πείρα και τους αγώνες της Ρωσσικής και διεθνούς αριστεράς, ενάντια στο σταλινικό κεντρισμό. Επιδοκιμάζει γενικά τις θέσεις προτάσεις της αντιπολίτευση φράξιας του ιδριτικού συνεδρίου της Ενωτικής Γενικής Συνομοσπονδίας καθώς και την μετά το συνέδριο εργασία των συνδικαλιστικών ομάδων της αντιπολίτευσης στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη πάνω στη βάση της συνδικαλιστικής γραμμής της αντιπολίτευσης. Ιδιαίτερα υπογραμμίζει την ορθή θέση της αντιπολίτευσης απέναντι στην οππορτουνιστική αντιμετώπιση των απεργιών του Λαυρίου και Ελευσίνος και του ζητήματος της υπό ίδρυση Γερουσίας από τους σταλινικούς της Ενωτικής Συνομοσπονδίας.
Επίσης σημειώνει την αποφασιστική στάση της αντιπολιτευτικής ομάδας Θεσσαλονίκης απέναντι στη τυχοδιωκτική περιπέτεια της γραφειοκρατίας (Χαϊτάς-Στίνας) απ’ αφορμή των δημοτικών εκλογών του Αυγούστου 1929 (παρασκηνιακές διαπραγματεύσεις με Πασσαλίδη-Πατρίκιο).
- Η μεγάλη όξυνση της εσωτερικής κρίσης του ΚΚΕ στα 1929 και 1930, η ερήμωση των επαναστατικών συνδικάτων, η διάλυση των περισσοτέρων οργανώσεων του κόμματος και η κατάπτωση του κύρους του μέσα στις μάζες εξ αιτίας της τυχοδιωκτικής ταχτικής της «τρίτης περιόδου» συνοδεύεται από παράλληλα φαινόμενα χαλάρωσης και της κομματικής αντιπολίτευσης, διακοπή της έκδοσης του Σπάρτακου για ένα χρόνο, μετάθεση του κέντρου στη Θεσσαλονίκη και πέρασμα του μεγάλου αριθμού αντιπολιτευομένων στην παθητικότητα. Αντικειμενική αιτία της παροδικής αυτής κατάπτωσης (μέσα του 1929 μέσα του 1930) είναι κυρίως η ήττα της αντιπολίτευσης από το πάνοπλο κομματικό μηχανισμό που η σταλινική φράξια τον εχρησιμοποίησε σε μια συστηματική και πολύχρονη εκστρατεία κατασυκοφάντησης και διαστρέβλωσης των γνωμών της αντιπολίτευσης με τα πιο αντιπρολεταριακά και ανέντιμα μέσα και προ παντός με την εκμετάλλευση της άγνοιας των νέων μελών για την πρόσφατη κομματική ιστορία. Η μηχανική επικράτηση του σταλινισμού και η ήττα της αντιπολίτευσης μέσα στο κόμμα συγχρονίζεται με την ήττα του κόμματος μέσα στην εργατική τάξη, χαλάρωση γενική του επαναστατικού κινήματος και σχετική άνοδο της αρχειομαρξιστικής επιρροής με το εύκολο τράβηγμα ενός αριθμούς καθυστερημένων εργατών κάτω από τη σημαία της χυδαίας κατασυκοφάντισης και διάλυσης του επαναστατικού κόμματος.
Μα η κατάσταση της αντιπολίτευσης κατά το διάστημα εκείνο έχει και τις υποκειμενικές της αιτίες που βρίσκονται στις εσωτερικές αδυναμίες και λάθη της ιδίας της αντιπολίτευσης, αδικαιολόγητη παραμέληση της οργανωτικής εργασίας αρχικά, δισταγμούς στην ανοιχτή μέσα στο κόμμα και στους εργάτες αποκάλυψη των εγκλημάτων της γραφειοκρατίας από το φόβο δημιουργίας αντικομματικών τάσεων, παθητικότητα κεντρικών και τοπικών οργάνων της αντιπολίτευσης.
Η Συνδιάσκεψη δίχως να υποτιμάει τη μεγάλη επίδραση των γενικών συνθηκών του επαναστατικού κινήματος και του κόμματος την περίοδο εκείνη που στις άλλες χώρες εκράτησαν την αριστερή αντιπολίτευση στο στάδιο απλής κριτικής και εσωτερικών φραξιονιστικών ανταγωνισμών, θεωρεί ωστόσο ότι σε τέτοιες περιόδους που η γραφειοκρατία οδηγεί το κόμμα στην κατάπτωση, υπάρχει η Αριστερή αντιπολίτευσή του για να το βοηθήσει να αντισταθεί σ’ αυτή τη πορεία της πτώσης σαν το υγιέστερο, επαναστατικώτερο και δραστηριότερο τμήμα του κόμματος και έτσι να το υπερασπίσει από τους εχθρούς του που ζητούν να εκμεταλλευτούν σε βάρος του τις αδυναμίες του και τα λάθη του.
Ταυτόχρονα η συνδιάσκεψη θεωρεί αναγκαία την προφύλαξη της αντιπολίτευσης από κάθε επιρροή ή τάση αντικομματικής φύσης με οποιαδήποτε μορφή και αν παρουσιαστεί.
- Η πρωτοβουλία για την αναδιοργάνωση της αντιπολίτευσης σε εθνική κλίμακα οφείλεται στις Ομάδες των Αθηνών που ξανάβγαλαν και το Σπάρτακο τον Ιούνιο του 1930. Η Συνδιάσκεψη εγκρίνει στις γενικές της γραμμές την έκθεση δράσης του Πρως. Κεν. Γραφείου της Θεσσαλονίκης από το Νοέμβρη του 1930 μέχρι σήμερα, το περιεχόμενο των θέσεών του του Δεκέμβρη 1930 που αποτελέσανε και τη βάση της όλης αντιπολιτευτικής εργασίας από τότε και σημειώνει μονάχα την υποτίμηση των δυνατοτήτων ανάπτυξης της επιρροής του μοναρχικού κόμματος. Υπογραμμίζει τη σωστή καθοδήγηση της αντιπολιτευτικής εργασίας σε όλα τα πεδία, την ανασυγκρότηση των αντιπολιτευτικών δυνάμεων επί τη βάσει των πυρήνων, την αντιμετώπιση της αντιδραστικής μικροαστικής θέσης των σταλινικών στο προσφυγικό-πλήρης αποζημίωση των προσφύγων εν γένει-την επιτυχή διεξαγωγή εκστρατειών του Σπάρτακου με όλα τα ατελή τεχνικά μέσα για βασικά ζητήματα του κινήματος-φασισμός, διακήρυξη για το Συνδικαλιστικό 1931, αρχειομαρξισμός, οικονομική κρίση και ανάπτυξη κλπ.-
Επίσης εγκρίνει το πρόγραμμα της ανασυγκρότησης της Ενωτικής ύστερα από τις μεταβολές που επήλθαν μέσα στην κρατικοποιημένη ΓΣΕ, την ενεργό συμμετοχή στις εκλογικές καμπάνιες του κόμματος στη Θεσσαλονίκη, στις κινητοποιήσεις για τις επετείους της Ρωσσικής επανάστασης, το αντιπολεμικό μανιφέστο του Αυγούστου 1931, τη σωστή και μόνη μπολσεβικική θέση για το Εβραϊκό ζήτημα ενάντια στο αταξικό «μπλοκ ποπολάρ» των σταλινικών, τη συντροφική διαφώτιση και πραχτική συνεργασία με τους συντρόφους της ΚΕΟ που οδήγησε στη συγχώνευσή τους μέσα στην αντιπολίτευση τη σωστή αντιμετώπιση της νέας ενδογραφειοκρατικής κρίσης του 1931 και την καμπάνια στο νεοδιωρισμένο γραφειοκρατικό συγκρότημα που επι…… κόμμα, την έγκαιρη προειδοποίηση του κόμματος για την οπορτουνιστική πολιτική που του επιβάλλει η νέα γραφειοκρατία στα 1932 με συνθήματα κοινοβουλευτικά σε περίοδο ανοιχτής κρίσης και ριζοσπαστικοποίησης, την αντιμετώπιση της εσφαλμένης εκλογικής ταχτικής του κόμματος στις γενικές εκλογές του 1932. - Η Συνδιάσκεψη ως αξιοπαρατήρητα λάθη και ελλείψεις στην τελευταία αυτή περίοδο σημειώνει 1) την έλλειψη επαρκούς και έγκαιρης επαφής κέντρου και τοπικών οργανώσεων που δυσκόλεψε πολύ τον γρήγορο προσανατολισμό της βάσης 2) την έλλειψη ενός εβδομαδιαίου οργάνου της αντιπολίτευσης 3) την τοποθέτηση του Κεντρικού Γραφείου μακριά από το κέντρο της πολιτικής ζωής της χώρας 4) τον μην έγκαιρο προσανατολισμό των συντρόφων της Αθήνας προς τη συνδικαλιστική γραμμή που χάραξε η διοίκηση για την άμεση συγκέντρωση όλων των επαναστατικών συνδικαλιστικών δυνάμεων σε ένα εργατικό κέντρο Ενωτικό και την ανάληψη πρωτοβουλίας από την αντιπολίτευση για το ξαναζωντάνεμα του 5) τις παρεκκλίσεις των αντιπολιτευομένων τυπογράφων της Αθήνας που αντικειμενικά αδυνάτισαν τις δυνάμεις της επαναστατικής παράταξης 6) τις ελλείψεις που παρουσιάστηκαν από την καθυστερημένη πολλές φορές αντιμετώπιση απεργιακών κινήσεων όπως η τελευταία των ΤΤΤ και δημοσίων υπαλλήλων 7) σημαντικά υπολλείματα πραχτικής υποτίμησης του οργανωτικού μέσα στην αντιπολίτευση.
- Η συνδιάσκεψη με ικανοποίηση σημειώνει την αριθμητική ανάπτυξη των δυνάμεων της αντιπολίτευσης και της επιρροής της μέσα στο κόμμα και στους οπαδούς του, την προλεταριακή στα 90ο)ο σύνθεση των πυρήνων της, τη δραστηριοποίηση της πολιτικής και συνδικαλιστικής εργασίας των οργανώσεων της αντιπολίτευσης, που κοντά στα άλλα είχε για συνέπεια και την καταδίωξη, φυλάκιση από 2 μήνες έως 3 χρόνια και εξορία 25 μελών της οργάνωσης από την ταξική δικαιοσύνη της μπουρζουαζίας.
- Η Συνδιάσκεψη επιδοκιμάζει απόλυτα τη θέση που πήρε η αντιπολιτευτική οργάνωση της Αθήνας το φθινόπωρο του 1930 να αποκρούση κατηγορηματικά την καιροσκοπική πρόταση των αντιπροσώπων της φράξιας του σ. Τρότσκυ για συγχώνευση του Αρχείου στην αντιπολίτευση. Εγκρίνει επίσης τη θέση του Πρ. Κεν. Γραφείου στο ζήτημα αυτό και γενικά απέναντι της εσφαλμένης θέσης του σ. Τρότσκυ στο Ελληνικό ζήτημα και θεωρεί ότι η Ελληνική Αντιπολίτευση πρέπει από κοινού με τις άλλες αντιπολιτευτικές ομάδες του εξωτερικού να αποκαλύψει τον διαλυτικό και οππορτουνιστικό χαρακτήρα του Αρχειομαρξισμού καθώς και όλη την αντιδραστική του ιστορία που αποτελεί στίγμα μέσα στο Ελληνικό εργατικό κίνημα.
ΑΠΟΦΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΗΣ ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ, ΚΑΤΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΤΥΠΟ
Ι.
Η Συνδιάσκεψη εγκρίνει την εισήγηση του Προσωρινού Κεντρικού Γραφείου για την οργάνωση της Αντιπολίτευσης και για το καταστατικό της με τις τροποποιήσεις και προσθήκες στα άρθρα 4, 6 και 7, και αποφασίζει την δημοσίεψη του καταστατικού με την πιο κάτω προγραμματική εισγαγωγή. Ορίζει σε 7 τα μέλη της Κ.Ε., αποφασίζει επίσης τη μεταφορά της έδρας της Αντιπολίτευσης από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα και την άμεση έκδοση του πολιτικού οργάνου της Αντιπολίτευσης εβδομαδιαίου και στην αρχή προσωρινά 15ημέρου σε σχήμα 6σέλιδης ή 8σέλιδης εφημερίδας, που μέχρι την επανέκδοση και του θεωρητικού περιοδικού της Αντιπολίτευσης θα έχει και ειδική θεωρητική στήλη.
ΙΙ.
Αντίθετα με τις παλιές σοσιαλδημοκρατικές ομάδες και τάσεις που από τα 1922 και ύστερα βγήκαν από το Κ.Κ.Ε. για να ιδρύσουν διάφορους σοσιαλδημοκρατικούς σχηματισμούς, η Αντιπολίτευση του Κ.Κ.Ε. (Σπάρτακος) αγωνίζεται για τον Κομμουνισμό, για τις βασικές αρχές της επαναστατικής μαρξιστικής δράσης που τις εγκαταλείπει η επίσημη γραφειοκρατία του Κ.Κ.Ε. Οι αγώνες της είναι από τη φύση τους αδιάσπαστα ενωμένη με την πάλη των καλυτέρων δυνάμεων του επαναστατικού μαρξισμού-λενινισμού σε όλον τον κόσμο, που ύστερα από το θάνατο του Λένιν τις αποδιώχνει από την ΚΔ. η επίσημή της γραφειοκρατία. Η Αντιπολίτευση του Κ.Κ.Ε. (Σπάρτακος) είναι κι’ αυτή ένα τμήμα της αριστερής μαρξιστικής-λενινιστικής πτέρυγας της Κ.Δ. και παραμένει τέτοια μόλον που βρίσκεται π α ρ ά τ η θ έ λ η σ ή τ η ς έξω από την Κ.Δ.
Στην Ελλάδα οι ήττες που έφερε ο γραφειοκρατικός εκφυλισμός μέσα στο Κ.Κ. είναι μεγαλύτερες από όσες είναι στις περισσότερες άλλες χώρες. Αυτό επιβάλλει ακόμη πιο επιταχτικά το πέρασμα στη συστηματική οργάνωση της πάλης των ελλήνων κομμουνιστών για την ανόρθωση του Κ.Κ.Ε. και του επαναστατικού κινήματος πάνω στις αρχές που υιοθέτησεν η Κ.Δ. όταν ζούσε ο Λένιν στα πρώτα της τέσσαρα παγκόσμια συνέδρια.
Διεκδικούμε τη θέση μας μέσα στο Κόμμα και τα κομματικά δικαιώματα των αντιπολιτευομένων που μηχανικά με παραβίαση του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού και με αντιπρολεταριακές μεθόδους, τα καταπάτησαν οι διάφορες γραφειοκρατικές ομάδες του ΚΚΕ που διωρίστηκαν από την γραφειοκρατία της Κ.Δ. Παρά την οργανωτική μας εκτόπιση από τα πλαίσια των επισήμων Κομμάτων, δεν εγκαταλείπουμε το έδαφος του κομμουνιστικού αγώνα. Είμαστε μέσα στο Κόμμα όπου μπορούμε να διατηρούμε τη θέση μέσα σ’αυτό. Μα κι όταν μας διαγράφει η γραφειοκρατία, μένουμε ακλόνητοι και με κάθε τρόπο εκεί που είναι οι επαναστάτες εργάτες. Μέσα στο Κόμμα αγωνιζόμαστε πλάι στους συντρόφους της βάσης του Κόμματος όλους τους αγώνες κατά του Κεφαλαίου καταγγέλνοντας, όπου είναι ανάγκη, όλα τα σφάλματα της ταχτικής των γραφειοκρατών.
Δεν είμαστε ούτε θέλουμε να γίνουμε «Δεύτερο Κόμμα». Η αρχειομαρξιστική φράξια, που διαλύει από τα 1924 με οργανωμένη τρομοκρατία το ΚΚΕ και τα επαναστατικά συνδικάτα, αποτελεί στην πραγματικότητα δεύτερο κόμμα, κόμμα οππορτουνιστικό, που μέχρι χτες ανοιχτά συνεργαζότανε με τους κίτρινους στο συνδικαλιστικό πεδίο ενάντια στους κομμουνιστές και σήμερα, μάταια προσπαθεί να πάρει τη μάσκα της αριστερής κομματικής αντιπολίτευσης. Η ασυμφιλίωτη πάλη του Σπάρτακου κατά της αρχειομαρξιστικής φράξιας είναι μια ακόμη απόδειξη για το χαρακτήρα του.
Ο Σπάρτακος είναι μια ομάδα οργανωμένη που δρα βασισμένη πάνω στις αρχές της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Δεν αντιτάσσει στην Κ.Δ. και στο εθνικό της τμήμα καμμιά νέα πολιτική οργάνωση μαζών που να διεκδικεί απ’αυτό στην Ελλάδα την αποκλειστική εκπροσώπηση του μαζικού επαναστατικού κινήματος. Οι δυνάμεις όμως της κομματικής αντιπολιτευτικής ομάδας του Σπάρτακου είναι αρκετές για να επιτύχουν την οργάνωση μια ισχυρής αριστερής κομμουνιστικής πτέρυγας που να συνδέεται με τη ζωή της επαναστατικής πρωτοπορείας και να επηρρεάζει ολοένα και αποφασιστικώτερα το Κόμμα, από τόνα μέρος άμεσα, με τα μέλη του, από τάλλο έμμεσα με τη διαφώτιση και καθοδήγηση απ’αυτήν ολοένα και μεγαλυτέρου κύκλου εργατών.
Μέσα στο Κόμμα ξεχωρίζουν σήμερα τρία στρώματα 1) οι στενές γραφειοκρατικές κλίκες των διεφθαρμένων υπαλλήλων που έχουν ή περιμένουν να πάρουν το μηχανισμό του Κόμματος στα χέρια τους, 2) ένα στρώμα στελεχών που βλέπουν καθαρά τι φταίει μέσα στο Κόμμα, μα είτε από καιροσκοπία είτε από αναποφασιστικότητα και εσφαλμένη αντίληψη της τυπικής πειθαρχίας δεν τολμούν να πολεμήσουνε την γραφειοκρατία, 3) η μάζα των πολιτικών αδιαπαιδαγωγήτων μελών που αισθηματικά συνδέεται με την επαναστατική Διεθνή και το εθνικό της τμήμα το ΚΚΕ, αγνοούν την ιστορία των ενδοκομματικών αγώνων ή την άκουσαν παραμορφωμένη που βρίσκεται σε διαρκή παλίρροια και ανανεώνεται στα 90ο)ο της κάθε 6 μήνες το πολύ, και έτσι αποτελεί την παθητική βάση για την επικράτηση κάθε φορά των γραφειοκρατικών ομάδων μέσα στο Κόμμα. Αυτή την τελευταία μάζα τη μεγάλη των εργατών, άλλοτε και τώρα μελών του Κόμματος που βρίσκεται μέσα και γύρω απ’αυτό, αυτήν πρέπει και μπορεί να καταχτήσει πρώτιστα η Αντιπολίτευση ιδεολογικά και πολιτικά με την ακούραστη επίμονη και συνεχή δουλειά της.
Για να συστηματοποιήσει ακριβώς και να σταθεροποιήσει και δυναμώσει τον συνειδητόν αυτόν αντιπολιτευτικό παράγοντα, ο Σπάρτακος οφείλει να συνεχίσει με μεγαλύτερη ενεργητικότητα την συστηματική οργάνωση των δυνάμεών του που την άρχισε κι’ όλας στα 1930 ύστερα από μια περίοδο χαλαρής οργανωτικής σύνδεσης των πρώτων ομάδων του.
Απευθυνόμαστε σε όλους τους συντρόφους του Κόμματος και του λέμε: εξακολουθήστε τους αγώνες σας μέσα στο Κόμμα μαζί με την Αντιπολίτευση. Διαβάζετε το «Σπάρτακο».
Στους διαγραμμένους από το κόμμα: ελάτε μέσα στο Σπάρτακο και απομακρυνθήτε από κάθε φανερή ή σκεπασμένη σοσιαλδημοκρατική, αρχειομαρξιστική και κάθε άλλη αντικομμουνιστική κίνηση και οργάνωση.
Η θέση κάθε επαναστάτη εργάτη είναι μέσα στις γραμμές του Σπάρτακου, ενάντια στους σοσιαλπροδότες, ενάντια στο διαλυτικό αρχειομαρξισμό, υπέρ του ανορθωμένου πάνω στις αρχές των 4 πρώτων Συνεδρίων της Κ.Δ. Κομμουνιστικού Κόμματος της Ελλάδος.
ΚΑΤΑΣΤΑΤΙΚΟ
1) Μέλος στην οργάνωση της αντιπολίτευση του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ελλάδος (Σπάρτακος) είναι καθένας που παίρνει μέρος στην επαναστατική οργάνωση και δράση της εργατικής τάξης για την ανατροπή του καπιταλιστικού καθεστώτος για τη διχτατορία του προλεταριάτου, δέχεται τις αρχές του επαναστατικού μαρξισμού και όλες τις αποφάσεις των τεσσάρων πρώτων συνεδρίων της Κομμουνιστικής Διεθνούς, και αγωνίζεται για την επικράτησή τους.
2) Τα μέλη συμμορφούνται με το καταστατικό και την ταχτική της οργάνωσης και οφείλουν πειθαρχία στις αποφάσεις των Διεθνών και Εθνικών Συνδιασκέψεων και της Κεντρικής Επιτροπής. Είναι ταυτόχρονα και μέλη του Κομμουνιστικού Κόμματος ή της Κομμουνιστικής Νεολαίας, ανήκουν πάντοτε στο συνδικάτο του επαγγέλματός των.
3) Μέλη στην οργάνωση εγγράφονται και διαγράφονται ατομικά ύστερα από απόφαση του πυρήνα εγκριμένη από την Τοπική Επιτροπή, ομαδικά ύστερα από απόφαση της Κ.Ε. Την εγγραφή ή διαγραφή μέλους μπορεί να την εμποδίσει η Κ.Ε., που μπορεί επίσης να διαγράψει και απ’ ευθείας μέλη. `Ολες οι αποφάσεις αυτές εκκαλούνται μπρος στην Εθνική Συνδιάσκεψη. Μέλη ή ομάδες που πρόκειται να διαγραφούν πρέπει απαραίτητα να ακουστούνε πρώτα από τα αντίστοιχα σώματα ή όργανα.
4) Βασική οργανωτική μονάδα είναι ο πυρήνας επιχείρησης, συνοικίας, χωριού. `Όταν ο πυρήνας έχει πάνω από 10 μέλη εκλέγει, εκτός από το Γραμματέα του έναν ταμία και ένα τρίτο μέλος, που όλοι μαζύ αποτελούνε το γραφείο του πυρήνα. Οι πυρήνες οργανώνουν στον κύκλο τους ομάδες συμπαθούντων, που τις χρησιμοποιούνε για τη συστηματική διαπαιδαγώγηση, και στρατολόγηση νέων μελών και για την εκτέλεση όλων των αποφάσεων του πυρήνα.
5) Τα μέλη της οργάνωσης που ανήκουν στο Κόμμα αποτελούνε φράξια διευθυνόμενη απ’ ευθείας από την Τ.Ε. Σε κάθε εξωκομματική μαζική οργάνωση τα μέλη της Αντιπολίτευσης διεκδικούνε τη θέση τους μέσα στις κομματικές φράξιες και στις επαναστατικές παρατάξεις και ταυτόχρονα οργανώνονται σε ιδιαίτερη φράξια που είναι σχηματισμός βοηθητικός και συμβουλευτικός. Οι διαγραμμένοι από τις επαναστατικές παρατάξεις οπαδοί της Αντιπολίτευσης συγκροτούν την Επαναστατική παράταξη (Σπάρτακος) του αντιστοίχου σωματείου.
6) Οι πυρήνες μιας πόλης αποτελούνε την Τοπική Οργάνωση, που τήνε διοικεί Τοπική Επιτροπή με ανάλογο αριθμό μελών. Αυτά τα εκλέγει με την πλειοψηφία και ελέγχει τη λογοδοσία τους κάθε έξη μήνες η Τοπική Συνδιάσκεψη είτε, αν οι συνθήκες το επιτρέπουν, η Γενική Συνέλευση των μελών.
7) Η Εθνική Συνδιάσκεψη συνέρχεται τουλάχιστο μια φορά το χρόνο και εκπροσωπεί το σύνολο των μελών της οργάνωσης. `Εκτακτη Συνδιάσκεψη συνέρχεται τουλάχιστο μια φορά το χρόνο και εκπροσωπεί το σύνολο των μελών της οργάνωσης. `Εκτακτη Συνδιάσκεψη καλεί η Κ.Ε. είτε με δική της γνώμη είτε άμα το ζητήσει μια τοπική οργάνωση και η σχετική πρόταση διαβιβασμένη μέσον της Κ.Ε. και στις άλλες τοπικές οργανώσεις, γίνει δεκτή από τις περισσότερές τους. Η αντιπροσώπευση των τοπικών οργανώσεων στην Εθνική Συνδιάσκεψη, καθώς και των πυρήνων στις Τοπικές, γίνεται ανάλογα με τον αριθμό των μελών τους.
8) Η Εθνική Συνδιάσκεψη αποφασίζει για την πολιτική γραμμή, για την οργάνωση και τη δράση της Αντιπολίτευσης. Σ’αυτή γίνεται από την Κ.Ε. η πολιτική, οργανωτική και διαχειριστική λογοδοσία. Η Εθνική Συνδιάσκεψη εκλέγει με την πλειοψηφία την Κ.Ε.
9) Η οργάνωση εσωτερικά διέπεται από το δημοκρατικό συγκεντρωτισμό. Τη διευθύνει η πλειονοψηφία που εκφράζει τη θέληση της Εθνικής Συνδιάσκεψης. Η οργάνωση αναγνωρίζει σε όλα τα μέλη το δικαίωμα της ελεύθερης εσωτερικής συζήτησης.
10) Η Κ.Ε. διευθύνει την οργάνωση σύμφωνα με τις αποφάσεις των Εθνικών Συνδιασκέψεων. Αυτή ελέγχει τα δημοσιογραφικά όργανα της Αντιπολίτευσης και την αντιπροσωπεύει στις εξωτερικές σχέσεις της. Η Κ.Ε. λύνει κάθε εσωτερική διαφορά, που παρουσιάζεται μέσα στην οργάνωση, προσωρινά ώσπου οριστικά να αποφασίσει η Εθνική Συνδιάσκεψη. Στην Κ.Ε. μπορεί για οποιοδήποτε ζήτημα να απευθυνθεί άμεσα κάθε μέλος. Η Κ.Ε. εκλέγει από τα μέλη της μια Γραμματεία που επιφορτίζεται με την εποπτεία της εκτέλεσης των αποφάσεων στο διάστημα μεταξύ δύο συνεδριάσεων της Κ.Ε. και λογοδοτεί διαρκώς στην Κ.Ε.
ΑΠΟΦΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΤΗΣ ΚΟΜΜ. ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΣΧΕΣΕΙΣ
Η Συνδιάσκεψη δέχεται στο σύνολό του τις θέσεις του Προσωρινού Κεντρικού Γραφείου πάνω στην κρίση της Κομμουνιστικής Διεθνούς και του Κ.Κ.Ε., την κατάσταση της Σοβιετικής `Ενωσης, και για τις διεθνείς σχέσεις, αποφασίζει τη διεξοδικώτερη ανάλυσή τους σε όλα τα μέλη και τη διάδοσή τους μέσα στην εργατική τάξη
Η Συνδιάσκεψη διαπιστώνει τη βαθειά κρίση που ξέσπασε μέσα στη Διεθνή Αριστερή Αντιπολίτευση με την αυτοδιάλυση του Διεθνούς Γραφείου που είχεν εκλέξει η Ευρωπαϊκή Συνδιάσκεψη του 1930. Τη διάσπαση και οργανωτική κατάπτωση της Δ.Α.Α. τήνε θεωερί σαν αποτέλεσμα κυρίως μεθόδων ολότελα απαραδέκτων και γραφειοκρατικών που χρησιμοποιήθηκαν τόσο στις άλλες χώρες (Γερμανία, Γαλλία, Αυστρία κ.λ.π.), όσο και στην Ελλάδα από την «επίσημη» Δ.Α.Α. (ομάδα Τρότσκυ) που περιέλαβε και στοιχεία καιροσκοπικά με αμφίβολη πολιτική προέλευση, από καιροσκοπική εκτίμηση των συνθηκών του κινήματος και των διαφόρων ομάδων στις αντίστοιχες χώρες. Το τέτοιο οργανωτικό καθεστώς μέσα στη Δ.Α.Α. έρχεται σε κατάφωρη αντίθεση με την πολύτιμη παράδοση της αντιπολιτευτικής πάλης ενάντια στον σταλινικό γραφειοκρατισμό, παρεμποδίζει την συντροφική και δημοκρατική συζήτηση των πολυσυνθέτων προβλημάτων που μπαίνουν μπροστά στη μαρξιστική λενινιστική πτέρυγα της Κ.Δ., και έτσι δεν επιτρέπει την κελλεχτιβιστική επεξεργασία μιας διεθνούς πλατφόρμας. Δίχως ένα υγιές εσωτερικό καθεστώς και δίχως μια τέτοια πλατφόρμα, η φραξιονιστική διαμάχη των αντιπολιτευτικών ομάδων θα διεξάγεται μέσα σε πολιτική και ιδεολογική σύγχυση προς βλάβη μεγάλη της επιρροής των αντιπολιτευτικών ιδεών μέσα στα κόμματα. Κλασσικό παράδειγμα της κατάστασης αυτής είνε η αναγνώριση από τη φράξια του σ. Τρότσκυ στην Ελλάδα της αντικομματικής, οππορτουνιστικής και κομφουζιονιστικής ομάδας των λεγομένων αρχειομαρξιστών, αναγνώριση που μόνο χάρη σ’αυτήν μπόρεσε ο αρχειομαρξισμός ν’ αποφύγει μέχρι σήμερα τη βεβαία διάλυσή του και να συνεχίσει το διαλυτικό κατά του Κ.Κ.Ε. και των επαναστατικών συνδικάτων έργο του. Το γεγονός αυτό σημαντικά μέχρι σήμερα έχει εμποδίσει την προοδευτική ανάπτυξη της αντιπολιτευτικής επιρροής στην Ελλάδα παρ’ όλες τις ευνοϊκώτατες συνθήκες. Η Συνδιάσκεψη τάσσεται υπέρ μιας αυστηρότερης κριτικής των σφαλμάτων της «επίσημης» Δ.Α.Α.
Η Συνδιάσκεψη διαπιστώνει στις γενικές γραμμές των απόψεων της Αντιπολίτευσης του Κ.Κ.Ε. (Σπάρτακος) με εκείνες της Αριστερής Αντιπολίτευσης του Κομ. Κόμματος της Γερμανίας (Μπολσεβίκοι-Λενινιστές) και της γαλλικής Κομμουνιστικής Αριστεράς που υπερασπίσανε μέχρι σήμερα ένα υγιές εσωτερικό καθεστώς μέσα στη Δ.Α.Α. Θεωρεί ότι επιβάλλεται ακόμη στενώτερη συνεργασία με τις οργανώσεις αυτές καθώς και με όλες τις ομάδες της αριστεράς στο εξωτερικό, είτε μέσα είτε έξω βρίσκουνται από την επίσημη φράξια το σ. Τρότσκυ, που συμφωνάνε στην ανάγκη της αμοιβαίας συντροφικής διαφώτισης των επιμάχων ζητημάτων, στενής συνεργασίας και πραχτικής δοκιμασίας πάνω στη συγκεκριμένη πάλη κατά του οππορτουνισμού και της γραφειοκρατίας και για την ανόρθωση της Κ.Δ. πάνω στις αρχές των 4 πρώτων Συνεδρίων της, καθώς και στην ανάγκη της προπαρασκευής μιας Διεθνούς Συνδιάσκεψης που θα βοηθήση τη Δ.Α.Α. να βγη δυναμωμένη από τη σημερινή κρίση της.
Παίρνοντας υπ’ όψη την ανεπαρκή εργασία, που έχει γίνει παντού μέχρι σήμερα πάνω σΕαυτό το δρόμο καθώς και τις σημερινές σχέσεις ανάμεσα στις διάφορες ομάδες της Α.Α. και στο εσωτερικό τους, η Συνδιάσκεψη θεωρεί ότι δεν θα ήταν ωφέλιμη η ίδρυση και ενός δευτέρου Διεθνούς Γραφείου της Α.Α. γιατί με τις σημερινές συνθήκες θα ήταν και αυτό βεβιασμένο, τεχνητό και δίχως γενικό κύρος, παρόμοια όπως και η γραφειοκρατικά διαλυόμενη και ανασυντασσόμενη κάθε λίγο «Διοικητική Γραμματεία» της φράξιας του σ. Τρότσκυ.
`Ένα ισχυρό διεθνές διευθυντικό κέντρο της Δ.Α.Α. μπορεί να το δώσει μόνο μια αληθινά δημοκρατικά οργανωμένη Διεθνής Συνδιάσκεψη προετοιμασμένη κατά τον πιο πάνω τρόπο. Προς αυτή την κατεύθυνση οφείλει να συγκεντρώσει τις ενέργειες της η νέα Κ.Ε. και να συντονίσει με τις λοιπές αριστερές αντιπολιτευτικές ομάδες στο εξωτερικό.
Η Ελλάδα είνε μια από τις λιγοστές καπιταλιστικές χώρες, όπου η αντιπολιτευτική επιρροή και αντιπολιτευτική οργάνωση μέσα στις προλεταριακές μάζες είνε ισχυρότερη από άλλες χώρες, όπου υπάρχουν αντιπολιτευτικές ομάδες. Ταυτόχρονα στην Ελλάδα περισσότερο από αλλού διαφαίνονται τα καταστρεφτικά αποτελέσματα του καθεστώτος της γραφειοκρατίας και του πολιτικού οππορτουνισμού γεγονός που κάνει συμπαθέστερες τις αντιπολιτευτικές απόψεις μέσα στα ίδια τα μέλη του Κ.Κ.Ε. και ευρύνει την αντιπολιτευτική επιρροή μέσα στο αντιπολιτευτικό στρατόπεδο.
Πρέπει ακόμα να διαπιστώσουμε πως η κομματική γραφειοκρατία είνε εξαιρετικά αδύνατη, η σύνδεσή της με το κόμμα ακόμα χαλαρώτερη. Οι φατριαστικοί αγώνες μεταξύ των γραφειοκρατών αδυνατίζουν ακόμα περισσότερο το κύρος του γραφειοκρατικού καθεστώτος μέσα στο Κόμμα, ενώ η διαρκής εκ των άνω ανανέωσή του απομακρύνει τα νέα γραφειοκρατικά συγκροτήματα από την πείρα και την παράδοση του Κόμματος, ευρύνει το χάσμα ανάμεσά τους και της μάζας του κόμματος και ευνοεί τη διείσδυση της αντιπολιτευτικής επιρροής στη βάση του Κ.Κ.Ε. Τα πολιτικά σφάλματα εντείνουν τη γραφειοκρατική αποσύνθεση και απλώνουν στα μέλη του Κόμματος το πρόβλημα της ενδοκομματικής κρίσης σε συνδυασμούς με τις αντιπολιτευτικές απόψεις του Σπαρτάκου. Βασικό καθήκο της Αντιπολίτευσης του Κ.Κ.Ε. (Σπάρτακος) είνε να υποβοηθήσει τη μάζα του κόμματος στην ανεύρεση των αιτίων της ενδοκομματικής κρίσης και στην εξήγησή του. Κάθε εργασία προς τη κατεύθυνση αυτή διευκολύνει μια ταχύτερη λύση της ενδοκομματικής κρίσης που μπορεί να πραγματοποιηθεί:
1) Με μια παραδοχή της Αντιπολίτευσης στο Κόμμα και στην αναγνώρισή της σαν ενδοκομματικής τάσης πρόθυμης να υποταχθή στην πειθαρχία του Κόμματος. 2) Με μια τμηματική κατάχτηση τοπικών οργανώσεων του Κόμματος, οι οποίες θα θέσουν το ζήτημα της κρίσης του Κόμματος με βάση τις αντιπολιτευτικές απόψεις.
Οι προοπτικές της πάλης για την κομμουνιστική αριστερά στη χώρα μας βρίσκουνται στη συνισταμένη τριών κυρίων παραγόντων: 1) Πηγή της κρίσης όλων των Κ.Κ. είναι οι γραφειοκρατικοί σχηματισμοί στην έδρα της Κ.Δ. που κι’ αυτοί πάλι εξαρτιώνται από την εξέλιξη των ταξικών σχέσεων στην Σοβιετική `Ενωση. 2) Δεύτερος παράγων είναι η αυθόρμητη αντίδραση των ιδίων των εργατών κάτω από την εξέλιξη των ταξικών σχέσεων στη Σοβιετική `Ενωση, και 3) δραστήρια επέμβαση της Αντιπολίτευσης με την οργανωμένη τα δράση. Από την πορεία και τον διαλεκτικό συσχετισμό των τριών τούτων παραγόντων θα εξαρτηθή ο χρόνος και η συγκεκριμένη μορφή της οριστικής και ολοκληρωτικής επικράτησης των ιδεών του Σπαρτάκου μέσα στην επαναστατική πρωτοπορεία του ελληνικού προλεταριάτου και στο Κόμμα.
ΤΠΤ - "4" 
[…] Ιστορικά κείμενα […]