Γαλλία: No Raffarán!

Σπάρτακος 70, Ιούνης 2003

του Χρήστου Ιωνά

Αυτό είναι το σύνθημα που ακούγεται τις τελευταίες μέρες στους δρόμους της Γαλλίας, κι αυτό περιγράφει την κατάσταση: μια μεγάλη κινητοποίηση των εργαζόμενων στο δημόσιο τομέα, με αιχμή τους εκπαιδευτικούς, με τεράστιες διαδηλώσεις όπου συμμετέχουν όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι σε ιδιωτικές επιχειρήσεις. Όλα αυτά για να αντιταχθούν στα καταστρεπτικά μέτρα που θέλει να επιβάλλει η κυβέρνηση του µαν Πιέρ Ραφαρέν, μια άγρια νεοφιλελεύθερη δεξιά που προχωράει σε μια αντεργατική επίθεση.

Μια ακραία νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση

Ο Σιράκ ζει μια αντιφατική πραγματικότητα: βέβαια, η γαλλική δεξιά ελέγχει ολόκληρο τον κυβερνητικό μηχανισμό (πρόεδρο, κυβέρνηση, βουλή και γερουσία) και θέλει να επωφεληθεί από αυτή την πρωτόγνωρη τα τελευταία 20 χρόνια κατάσταση για να επιτεθεί μετωπικά στο εργατικό κίνημα. Αλλά συμπεριφέρεται σαν να έχει εκλεγεί από μια μεγάλη πλειοψηφία ενώ στην πραγματικότητα ο Σιράκ είναι ο πρόεδρος που έχει εκλεγεί με το χαμηλότερο ποσοστό στην ιστορία της 5ης Δημοκρατίας (λιγότερο από 20% στον πρώτο γύρο το 2002). Όλα αυτά οδήγησαν τον Ραφαρέν και την εργοδοσία σε ένα συμπέρασμα: ότι είναι ανάγκη να επιτεθούν αμέσως, δηλαδή μέσα στη χρονιά που ακολούθησε την επανεκλογή του Σιράκ, ενάντια στα σημαντικότερα κεκτημένα της εργατικής τάξης που είναι σε αντίφαση με τη νεοφιλελεύθερη λογική.

Το σημαντικότερο από αυτά είναι το σύστημα κοινωνικής προστασίας (συντάξεις, κοινωνική ασφάλιση) που, αν και ανεπαρκές, εξακολουθεί να βασίζεται, στη Γαλλία, στην κοινωνική και διαηλικιακή αλληλεγγύη, κεκτημένα που αποσπάστηκαν από την εργοδοσία την επαύριο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν η εργοδοσία προσπαθούσε να κάνει να ξεχαστεί η συνεργασία της με τους Ναζί.

Η αστική τάξη ξέρει να περιμένει: εδώ και 10 χρόνια ο τότε πρωθυπουργός Μπαλαντύρ πέτυχε να επιβάλλει στους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα μια ριζική μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού συστήματος: πέρασμα από τα 37,5 στα 40 χρόνια εργασίας για συνταξιοδότηση, μεταβολή του τρόπου υπολογισμού των συντάξεων ώστε αυτές να μειωθούν. Δεν τους έμενε παρά να επιτεθούν και στο δημόσιο τομέα: θυμόμαστε όλοι τις τεράστιες κινητοποιήσεις του Δεκέμβρη 1995, όταν ο πρωθυπουργός Ζυππέ προσπάθησε να “ευθυγραμμίσει” το σύστημα συνταξιοδότησης του δημόσιου τομέα με εκείνο του ιδιωτικού. Ήταν ένα ισχυρό πλήγμα για τη γαλλική αστική τάξη, που, μέσα στην αναταραχή, έχασε τις βουλευτικές εκλογές (1997). Ο “σοσιαλιστής” πρωθυπουργός Ζοσπέν προσπάθησε και αυτός να σπάσει το σύστημα, αλλά μαζεύτηκε μόλις μια πρώτη διαδήλωση 200.000 εργαζομένων στο δημόσιο τομέα του έδειξε τι τον περίμενε.

Η κατάσταση αυτή εξηγεί τη βιασύνη του Ραφαρέν: πρέπει να επιτεθεί τώρα στο συνταξιοδοτικό, εκμεταλλευόμενος το πολιτικό κενό στην αριστερά. Αργότερα, έχει τον κίνδυνο να ξαναβρούν οι εργαζόμενοι την εμπιστοσύνη τους στις πολιτικές προοπτικές της αριστεράς (100% αριστερά). Επομένως η επίθεση στρέφεται στο κέντρο: αύξηση των αναγκαίων για πλήρη σύνταξη χρόνων εργασίας στο δημόσιο τομέα (πρώτα 40 χρόνια με πρόσχημα την “ισότητα” δημόσιου και ιδιωτικού και στη συνέχεια 42 χρόνια για όλους), αυξημένο ποσοστό απώλειας για κάθε χρόνο λιγότερο από τα παραπάνω … Στην πραγματικότητα όταν ξέρουμε ότι ένας καθηγητής αρχίζει να εργάζεται στα 25 του χρόνια, καταλαβαίνουμε ότι κανένας δεν θα συνεχίσει να εργάζεται μέχρι τα 67 του. Ο στόχος του Ραφαρέν και της εργοδοσίας είναι ξεκάθαρος: οι εργαζόμενοι θα σταματούν να εργάζονται πριν συμπληρώσουν τα 42 χρόνια εργασίας επομένως οι συντάξεις τους θα είναι πολύ μειωμένες. Η εργοδοσία, που γκρινιάζει συνέχεια για τις υποτιθέμενες οικονομικές της δυσχέρειες θα προωθεί όλο και μεγαλύτερες μειώσεις των εισφορών της για την κοινωνική ασφάλιση και την ανάπτυξη ιδιωτικών δομών κοινωνικής προστασίας. Για να το πούμε και διαφορετικά: η φιλελεύθερη γαλλική δεξιά ονειρεύεται να βάλει χέρι στα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων αφού χτυπήσει το σημερινό συνταξιοδοτικό σύστημα.

Αυτό που δείχνει τη βιαιότητα της επίθεσης είναι η συγκέντρωση των πυρών: η δεξιά γνωρίζει καλά ότι ο πυρήνας του δημόσιου τομέα είναι οι εκπαιδευτικοί. Πέρα από την επίθεση ενάντια στις συντάξεις, επιτίθεται και στο καθεστώς υπηρεσίας των εκπαιδευτικών προωθώντας την υπαγωγή 110.000 από αυτούς όχι πια στο κράτος αλλά στις νομαρχίες, μέτρο στην κατεύθυνση της ιδιωτικοποίησης σημαντικών εκπαιδευτικών τομέων. Σήμερα πολλοί λένε ότι η συμπεριφορά της κυβέρνησης Ραφαρέν δείχνει την επιθυμία της για επίδειξη δύναμης απέναντι στο εργατικό κίνημα.

Η δεξιά, πιστεύοντας ότι είναι ισχυρή, επιχειρεί μια φυγή προς τα εμπρός, ή ακριβέστερα προς τα πίσω, προς το μακρινό παρελθόν και την αντίδραση.

Μια απάντηση σε διαφορετικές χρονικές στιγμές

Από το Φθινόπωρο η κυβέρνηση άρχισε την επίθεσή της. Είναι ξεκάθαρο ότι ένας από τους στόχους της ήταν να δοκιμάσει τη διάθεση αντίστασης των συνδικαλιστικών ηγεσιών και την ικανότητα κινητοποίησης των εργαζομένων. Η δοκιμή πέτυχε μερικά στη Δημόσια Εκπαίδευση, στο βαθμό που οι αντιδράσεις των εργαζομένων μπροστά σε σχέδια όπως η κατάργηση του καθεστώτος των φοιτητών που έκαναν επιτήρηση στα Λύκεια ήταν πολύ ισχυρές, ενώ οι αντιδράσεις των συνδικαλιστικών ηγεσιών ήταν πολύ ήπιες, μερικές 24ωρες απεργίες διάσπαρτες χρονικά. Άλλωστε η συμμετοχή στις 24ωρες αυτές απεργίες μειώθηκε γρήγορα. Σε ό,τι αφορά τις συντάξεις το σχέδιο ήταν πολύ έξυπνο: η κυβέρνηση πρότεινε μια μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού συστήματος στην EDF-GDF (εταιρία ηλεκτρισμού και φωταερίου) που περιείχε, πίσω από καθησυχαστικές διατυπώσεις, ένα χτύπημα στις συντάξεις. Για την κυβέρνηση ήταν μια καλή δοκιμή, κόντεψε να πετύχει γιατί οι ηγεσίες της CFDT και κυρίως της CGT (με την «εκσυγχρονιστική» ηγεσία του Denis Cohen) συμφώνησαν. Αλλά είχαν ξεχάσει τους εργαζόμενους. Η βάση της CGT, πλειοψηφικό συνδικάτο, απαίτησε μέσα από μαζικές γενικές συνελεύσεις, το Δεκέμβρη, την απόρριψη του κυβερνητικού σχεδίου. Τον Ιανουάριο το προσωπικό ψήφισε την απόρριψη της πρότασης: ήταν μια νίκη ιδιαίτερα σημαντική γιατί έδειξε ξεκάθαρα ποια ήταν τα πραγματικά σχέδια της δεξιάς πίσω από τις «ραφαρινάδες» (έκφραση που περιγράφει τους λόγους του πρωθυπουργού που προσπαθεί να καθησυχάσει με έκφραση των καλών του προθέσεων), αλλά και μέχρι ποιο σημείο οι συνδικαλιστικές ηγεσίες θα αρνιόταν τη μάχη ή, ακόμη χειρότερα, θα έσπευδαν να δεχτούν τα σχέδια του νεοφιλελευθερισμού. Έτσι, μετά την ψήφο των εργαζομένων, η ηγεσία της CFDT έσπευσε στο υπουργείο για να πει ότι δεν θα έπρεπε να πάρουν υπόψη τους την ψήφο αυτή και ότι θα έπρεπε να εφαρμοσθεί το σχέδιο. Από τον Ιανουάριο το κύριο πρόβλημα για το Ραφαρέν ήταν η κινητοποίηση των εργαζόμενων, ακόμη και ενάντια στις συνδικαλιστικές τους ηγεσίες. Κι όσο θα περίμενε, τόσο θα δυσκόλευαν τα πράγματα. Ξαναθυμήθηκαν λοιπόν την τραυματική εμπειρία του 1995 και αυτή η, τόσο προβληματικά εκλεγμένη, κυβέρνηση έστησε, για να την αποφύγει, ένα σενάριο που δείχνει την περιφρόνησή της για τη δημοκρατία. Ξέροντας ότι οι πρώτοι που θα κινητοποιηθούν θα είναι οι εκπαιδευτικοί, έφτιαξε ένα χρονοδιάγραμμα με στόχο να πνίξει τις κινητοποιήσεις: αναγγελία των μέτρων λίγο πριν από τις σχολικές διακοπές του Πάσχα, που δεν γίνονται ταυτόχρονα σε όλη τη Γαλλία, κατάθεση του νομοσχεδίου στα τέλη Μαΐου, την παραμονή των εξετάσεων, και ψήφισή του κατά τη διάρκεια των θερινών διακοπών. Πάρθηκαν όλα τα μέτρα ώστε οι εκπαιδευτικοί να είναι μοιρασμένοι, ανάλογα με τη ζώνη των διακοπών τους, στη συνέχεια απασχολημένοι από την πίεση των εξετάσεων των μαθητών τους, με ψήφιση τον Ιούλιο, χωρίς μεγάλες κινητοποιήσεις.

Όλα αυτά όμως δεν πέτυχαν: από το Μάρτη άρχισαν οι πρώτες μεγάλες κινητοποιήσεις στο χώρο της εκπαίδευσης σε μια σειρά περιοχές, όπως στο Μπορντώ. Πράγματι οι διακοπές εμπόδισαν μια κινητοποίηση σε εθνικό επίπεδο πριν από το τέλος Μαΐου, αλλά για ενάμισι μήνα οι γενικές συνελεύσεις πολλαπλασιάστηκαν σε όλη τη χώρα, σε επίπεδο σχολείου, πόλης, νομού και διαμερίσματος. Ξεκίνησε μια εντυπωσιακή προσπάθεια εξήγησης και συνειδητοποίησης της δυνατότητας να νικήσουν με δύο πολύ σημαντικά σημεία:

Το πρώτο σημείο είναι ότι σε μαζικό επίπεδο, οι εκπαιδευτικοί, καθώς και όλοι οι εργαζόμενοι στο δημόσιο τομέα, έκαναν πολιτική οικονομία: οι ειδικοί της αστικής τάξης είδαν ότι απέναντι στον καταστροφολογικό τους λόγο για την ανάγκη να δουλεύουν πιο πολλά χρόνια λόγω της αύξησης του προσδοκώμενου μέσου όρου ζωής ορθώθηκε ένας πολύ ξεκάθαρος αντίλογος, αρκεί να αυξηθούν κατά 0,37% οι εισφορές στον κλάδο σύνταξης για να διατηρηθεί το σημερινό ύψος των συντάξεων μέχρι το 2040, και αυτό με επιστροφή στον ιδιωτικό τομέα στην πλήρη σύνταξη μετά από 37,5 χρόνια δουλειάς.. Αλλά αυτό θα προϋπέθετε την επιβάρυνση των εργοδοτών, δεδομένου ότι το ύψος των μη επανεπενδυόμενων κερδών αυξήθηκε τρομερά τα 10 τελευταία χρόνια ενώ το τμήμα των μισθών στο ΑΕΠ μειώθηκε πολύ κατά τα τελευταία 20 χρόνια, περνώντας από το 71% στο 61%. Σε ό,τι αφορά το αυτονόητο της αύξησης του προσδοκώμενου μέσου όρου ζωής οι εργαζόμενοι προσθέτουν και κάτι άλλο, που είναι μια καταδίκη του συστήματος: γιατί να βάζουμε τους μισθωτούς να δουλεύουν περισσότερο ενώ οι νέοι είναι άνεργοι και οι επιχειρήσεις διώχνουν τους πιο ηλικιωμένους από τους εργαζόμενους τους (για να προσλάβουν μερικές φορές νεότερους αλλά σε προσωρινή βάση); Η κατανόηση του παραλογισμού και της αδικίας του καπιταλιστικού συστήματος εξηγεί τη δύναμη του κινήματος αυτού, καθώς και την άρνηση να ανεχθούν τα τόσο χοντρά ψέματα της κυβέρνησης: όταν ο Υπουργός Κοινωνικών Υπηρεσιών της κυβέρνησης, Φρανσουά Φιλλόν, που θεωρείται «προοδευτικός δεξιός» λέει, με μια αξιοθρήνητη φωνή, ότι με τη μεταρρύθμισή του θέλει να σώσει το κοινωνικό συνταξιοδοτικό σύστημα, όλοι οι εργαζόμενοι καταλαβαίνουν ότι θέλει να διαλύσει αυτό το σύστημα για να επιβάλλει ένα ανταποδοτικό σύστημα, στο οποίο η κυβέρνηση της πλουραλιστικής αριστεράς άνοιξε την πόρτα με το νόμο για την «μισθολογική ασφάλιση» (αυτός ο νόμος αρέσει πολύ στη δεξιά). Άλλωστε οι καλοί τους φίλοι από την εργοδοσία, με επικεφαλής το βαρώνο Ντε Σειλιέρ (και αντιπρόεδρο τον αδελφό του Υπουργού Δημόσιας Τάξης) κάνουν γκάφες με την ανυπομονησία τους: από τη μια απαιτούν τα συντάξιμα χρόνια να γίνουν 45 και από την άλλη δεν θέλουν η -σύμφωνα με το νόμο- ηλικία συνταξιοδότησης να πάει από τα 60 στα 65. Αυτό γιατί θέλουν να συνεχίσουν να απολύουν τους ηλικιωμένους εργαζόμενους και δεν θα ήθελαν να αναγκάζονται να πληρώνουν αποζημιώσεις σε εξηντάρηδες απολυμένους. Ο υπολογισμός είναι απλός, οι εργαζόμενοι τον έχουν ήδη κάνει: για να έχεις 45 συντάξιμα χρόνια και να συνταξιοδοτηθείς στα 60 σου πρέπει, σύμφωνα με τη λογική του Ντε Σειλιέρ να αρχίσεις να δουλεύεις στα.… 15 σου χρόνια. Οι αντιφάσεις αυτού του αντιδραστικού εκατομμυριούχου επιβεβαιώνουν ότι ο στόχος τους είναι να μην έχουν οι εργαζόμενοι αρκετά συντάξιμα χρόνια ώστε να παίρνουν μια αξιοπρεπή σύνταξη: η εργοδοσία θα τους προσφέρει τότε ιδιωτικές ασφαλίσεις, και το τωρινό κοινωνικό σύστημα θα σπάσει.

Ενάντια σ’ αυτό το αντιδραστικό σχέδιο που θα οδηγούσε σε αξιόλογες απώλειες εισοδήματος την πλειοψηφία των μισθωτών, που δεν θα μπορούσαν να πληρώσουν “ιδιωτικές συντάξεις”, κινητοποιήθηκαν οι εργαζόμενοι με ένα πολύ απλό σύνθημα: πλήρη σύνταξη μετά από 37,5 χρόνια δουλειάς για όλους, στο δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα. Συνταξιοδότηση το αργότερο στα 60. Συντάξεις που να αντιστοιχούν τουλάχιστον στο 75% του καλύτερου μισθού της περιόδου εργασίας. Με τον τρόπο αυτό οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα καλούνται να προσχωρήσουν σε μια κινητοποίηση που αμφισβητεί ένα σχέδιο που θίγει όλους τους εργαζόμενους στο δημόσιο ή σε ιδιώτη.

Το δεύτερο ισχυρό σημείο των συζητήσεων ανάμεσα στους εργαζόμενους που κινητοποιήθηκαν ήταν το θέμα της δράσης: γρήγορα οι συζητήσεις έφτασαν στη ανάγκη να αντιπαραθέσουν σε μια αποφασισμένη κυβέρνηση όχι πια 24ωρες απεργίες αλλά μια καθημερινά επαναλαμβανόμενη απεργία, με διαδηλώσεις που θα επιτρέπουν την επέκταση του κινήματος. Αυτό συνέβη, ενώ πριν από 3 μήνες μόνο οι αγωνιστές της ριζοσπαστικής και της επαναστατικής αριστεράς μιλούσαν για επαναλαμβανόμενη απεργία σήμερα αυτή η μορφή απεργίας είναι το ισχυρό στοιχείο του κινήματος στην Εκπαίδευση. Σε ορισμένους νομούς περισσότερα από το 60% των σχολείων είναι σε απεργία εδώ και περισσότερες από 4 ή 5 εβδομάδες. Φυσικά αυτό προϋποθέτει δύο πράγματα: από τη μια, σύνδεση με τους μαθητές (έγιναν διαδηλώσεις αλληλεγγύης) και με τους γονείς των μαθητών (η πλειοψηφία υποστηρίζει το κίνημα και συμμετέχει σε εκδηλώσεις καταγγελίας των μέτρων αποκέντρωσης) και από την άλλη σύνδεση με άλλους κλάδους του δημόσιου τομέα ή με εργαζόμενους σε ιδιωτικές επιχειρήσεις για να τους εξηγήσουν ότι η επαναλαμβανόμενη απεργία είναι εφικτή και αναγκαία.

Στήθηκαν πολλά δίκτυα επικοινωνίας: διακλαδικές γενικές συνελεύσεις, πικ-νικ κινητοποίησης στο κέντρο πόλεων. Το κίνημα επεκτάθηκε και σε άλλους χώρους του δημόσιου τομέα: στις εφορίες, στα ταχυδρομεία, στα νοσοκομεία… Για να γίνει αυτό έπαιξαν σημαντικό ρόλο οι 24ωρες κλαδικές κινητοποιήσεις που κάλεσαν τα συνδικάτα σαν προετοιμασία για το πέρασμα στο ανώτερο στάδιο των κινητοποιήσεων που ήταν η γιγαντιαία απεργία της 13 Μάη με 2 εκατομμύρια διαδηλωτές σε όλη τη Γαλλία και την κοινή γνώμη να εκφράζεται κατά 65% υπέρ των προτάσεων των συνδικάτων για το συνταξιοδοτικό και κατά εκείνων της κυβέρνησης.

Άλλη ιστορική κινητοποίηση ήταν η σε εθνικό επίπεδο η διαδήλωση της 25ης Μάη που κάλεσαν τα συνδικάτα με τουλάχιστον 600.000 διαδηλωτές στο Παρίσι (περισσότερους και από την ιστορική διαδήλωση της Πρωτομαγιάς 2002 ενάντια στο Λεπέν) όπου υπήρχε αξιοπρόσεκτη παρουσία των εργαζομένων στις ιδιωτικές επιχειρήσεις και μια εκρηκτική μαχητικότητα αφού το κύριο σύνθημα ήταν ΔΗΜΟΣΙΟΙ -ΙΔΙΩΤΙΚΟΙ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ. Την ίδια μέρα δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι διαδήλωσαν σε επαρχιακές πόλεις.

Εδώ που έφτασαν τα πράγματα και μπροστά στην αδιαλλαξία της κυβέρνησης απαιτείται το πέρασμα στη γενική απεργία για να νικήσουν οι εργαζόμενοι. Σε 2 ή 3 μήνες οικοδομήθηκε μια θαυμαστή συνειδητοποίηση εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων στη Γαλλία. Χωρίς να μπορούμε και να θέλουμε να κάνουμε σήμερα προγνώσεις για την κατάληξη του αγώνα, είναι ξεκάθαρο ότι η εμπειρία αυτή θα σημαδέψει πολλές γενιές, γιατί στις διαδηλώσεις κατέβηκαν μαζί νέοι και γέροι. Το πνεύμα των αντιπαγκοσμιοποιητικών κινητοποιήσεων πλανάται πάνω από αυτό που η LCR ονόμασε «έρποντα Μάη».

Μερικές πρώτες διαπιστώσεις

Χωρίς να μπούμε σε λεπτομέρειες ας συνοψίσουμε μερικά σημεία.

ΜΙΑ ΑΝΗΣΥΧΗ ΔΕΞΙΑ: έγινε ξεκάθαρο ότι η τωρινή της σκλήρυνση, που μπορεί να εκφραστεί αύριο με απόπειρες καταστολής (π.χ. ενάντια σε διαδηλώσεις ή σε εκπαιδευτικούς που θα απεργούν κατά τη διάρκεια των εξετάσεων), δεν κρύβει το πρόβλημα που έχει ότι ενώ πίστευε ότι έλεγχε την κατάσταση, με ένα εργατικό κίνημα εξασθενημένο από την ήττα της «επίσημης αριστεράς», βλέπει να υλοποιείται ο εφιάλτης της, μια κοινωνική κινητοποίηση που οι ρεφορμιστές οποιασδήποτε τάσης δεν μπορούν να ελέγξουν.

ΕΝΑ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΣΕ ΕΞΕΛΙΞΗ: είναι ξεκάθαρο ότι καμιά συνδικαλιστική ηγεσία δεν θέλησε αυτό το κίνημα. Με δεδομένο αυτό πρέπει να δούμε ξεχωριστά την περίπτωση του καθενός από τα 3 μεγάλα συνδικάτα: για τη CFDT η ταξική συνεργασία έχει γίνει αρχή, ο γενικός γραμματέας της εγκρίνει χωρίς να συμβουλευθεί τη βάση της ένα σχέδιο καταστροφής κοινωνικών κεκτημένων. Από τις αρχές του Μάη, μέσα στο δεύτερο εργατικό συνδικάτο της Γαλλίας ξέσπασε εξέγερση και πολλά κλαδικά σωματεία της CFDT διαδήλωσαν στις 13 και στις 25 Μάη. Για τη CGT, δεν μπορούμε παρά να ανησυχούμε για τις θέσεις της ηγεσίας της, ορφανή από την εξάρτησή της από το ΚΚΓ και τις σταλινικές της αναφορές, περνάει μια ιδεολογική κρίση. Ο ηγέτης της Μπερνάρ Τιμπώ χειροκροτήθηκε στο συνέδριο του….Σοσιαλιστικού Κόμματος. Αλλά αυτή η τοποθέτηση (που φαίνεται και στις ευρωπαϊκές προσεγγίσεις του συνδικάτου) δεν ικανοποιεί τα μέλη του (όπως στην EDF-GDF) και η βάση του σπρώχνει την ηγεσία στη δράση. Η τακτική της φαίνεται να είναι το κάλεσμα στις κινητοποιήσεις αλλά κάνοντας τα πάντα για να τις καθυστερήσουν. Παράδειγμα: οι σιδηροδρομικοί, πλειοψηφικά CGT, κατέβηκαν σε επαναλαμβανόμενη απεργία, μόλις στις 2 Ιούνη. Γιατί περίμεναν τόσο πολύ; Σε ότι αφορά την FSU, την ισχυρότερη συνδικαλιστική οργάνωση στον δημόσιο τομέα και πλειοψηφική στους εκπαιδευτικούς, πήρε ξεκάθαρη θέση καλώντας στην επαναλαμβανόμενη απεργία, αλλά αυτό είναι αποτέλεσμα της δουλειάς που έκανε μία από τις τάσεις της, το Απελευθερωμένο Σχολείο, ρεύμα ταξικής πάλης στο συνδικάτο. Στα σχολεία, όπως και στα εθνικά συμβούλια του συνδικάτου, το Απελευθερωμένο Σχολείο προώθησε την άποψη ότι θα επέτρεπε να αντιταχθούν καθαρά στα σχέδια της κυβέρνησης με κάλεσμα σε επαναλαμβανόμενη απεργία.

Ένα αξιοπρόσεκτο γεγονός είναι η αποκατάσταση των συνδικάτων στους εργαζόμενους: αυτό είναι πολύ σημαντικό γιατί είναι αποτέλεσμα της πίεσης των ίδιων των εργαζομένων, που ανάγκασαν τις ηγεσίες τους να δείξουν κάποιο (σχετικό) θάρρος και επέβαλαν την ενότητα. Αυτό το σημείο είναι πολύ σημαντικό για το μέλλον, το σταμάτημα αυτής της συνδικαλιστικής διαίρεσης θα ήταν ένα όπλο για τους εργαζόμενους.

ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΗΣ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗΣ: το ζήτημα της προώθησης των αγώνων είναι στη Γαλλία ένα κεκτημένο για μια σειρά τομείς, όπως για εκείνον της Εκπαίδευσης. Για να έχει μια κινητοποίηση τη μεγαλύτερή της δύναμη, οι επαναστάτες προτείνουν εδώ και 30 χρόνια την οργάνωση του αγώνα με συνελεύσεις, την εκλογή απεργιακών επιτροπών σε τοπικό, περιφερειακό και εθνικό επίπεδο.

Ωστόσο η αρχή αυτή δεν μπορεί να υλοποιείται με τρόπο καταναγκαστικό και σχηματικό γιατί υπάρχει κίνδυνος να οδηγήσει σε αντισυνδικαλιστικές αντιδράσεις τη στιγμή που τα συνδικάτα προωθούν την αυτοοργάνωση ή σε έναν αριστερισμό που έχει μικρή σχέση με τη δημοκρατική οργάνωση του αγώνα. Στον εκπαιδευτικό χώρο οι σύντροφοι μας της Lutte Ouvriere δεν έχουν ξεκόψει τελείως από έναν τέτοιο προσανατολισμό (δες το πρόσφατο άρθρο στη Monde που εξετάζει αυτό το θέμα της διάσπασης.…) που δεν μπορεί να δεχτεί την ενότητα του κινήματος και την ιδέα της αυτοοργάνωσης.

ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΠΡΟΟΠΤΙΚΕΣ: συνδέονται φυσικά με την κατάσταση της ρεφορμιστικής αριστεράς, που έκανε πρόσφατα τα συνέδρια της, και με την ανάπτυξη της επαναστατικής αριστεράς μέσα στο κοινωνικό κίνημα. Το θέμα θα θιγεί σε επόμενο άρθρο. Αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι η αστική τάξη βλέπει να υλοποιούνται οι χειρότερες γι’ αυτήν προβλέψεις της προεκλογικής εκστρατείας της LCR με τον Ολιβιέ Μπεζανσενό: ένα μεγάλο κοινωνικό κίνημα που αμφισβητεί τη λογική ενός συστήματος αδικιών και επιστροφής στο Μεσαίωνα.