Editorial: Είμαστε όλοι Ιρακινοί !

Σπάρτακος 69, Απρίλης 2003

της Σύνταξης

Στις 20/03/2003 μια ισχυρότατη στρατιωτική δύναμη των ΗΠΑ και της Μ. Βρετανίας επιτέθηκε στο Ιράκ. Όλα τα όπλα, στρατιωτικά και πολιτικά, χρησιμοποιήθηκαν στον πόλεμο αυτό: από τους μαζικούς βομβαρδισμούς και τα «έξυπνα όπλα», την προσπάθεια πρόκλησης εξέγερσης μέσα στο Ιράκ από τους δυσαρεστημένους με το καθεστώς του Σαντάμ (που δεν είναι λίγοι), μέχρι τον έλεγχο των ΜΜΕ και τα πιο χονδροειδή ψέματα, του τύπου ότι το Ιράκ …απειλεί στρατιωτικά τις ΗΠΑ.
Οι στόχοι του πολέμου είναι πολλοί. Υπάρχει η κρίση υπερπαραγωγής αγαθών και υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου στις ΗΠΑ που προσπαθούν να την εκτονώσουν μέσα από τις πολεμικές δαπάνες. Υπάρχει η προσπάθεια επιβολής του ηγεμονικού ρόλου του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού σε όλη την ανθρωπότητα. Υπάρχουν επίσης και τα συμφέροντα των εταιριών που συνδέονται με το πετρέλαιο και ελέγχουν σήμερα την πολιτική ηγεσία των ΗΠΑ και προσδοκούν, μέσα από μια διαδικασία στρατιωτικής κατοχής του Ιράκ, να ελέγξουν τα πετρελαϊκά του αποθέματα, που είναι τα δεύτερα μεγαλύτερα στον κόσμο, όπως έκαναν πριν από 10 χρόνια με το Κουβέιτ, ώστε να καλύψουν τυχόν προβλήματα στις σχέσεις τους με τους κύριους σήμερα προμηθευτές τους που είναι η Σ. Αραβία και η Βενεζουέλα. Εδώ ήρθαν σε σύγκρουση με τις Δυτικοευρωπαϊκές, ρώσικες και κινέζικες εταιρίες που θέλουν μερίδιο από όλα αυτά και φοβούνται, έπειτα από ό,τι έγινε στο Κουβέιτ, ότι θα τους πετάξουν έξω. Γι’ αυτό οι κυριότερες ευρωπαϊκές δυνάμεις (Γερμανία, Γαλλία) και οι Ρωσία, Κίνα αντέδρασαν στον πόλεμο προωθώντας άλλα σενάρια ελέγχου του Ιράκ (αποστολή δυνάμεων του ΟΗΕ κλπ) που θα τους επέτρεπαν να συμμετέχουν στη λεηλασία του πετρελαϊκού πλούτου της χώρας αυτής. Βέβαια, όταν ο πόλεμος άρχισε, οι χώρες της Ε.Ε. παρείχαν κάθε είδους διευκόλυνση στους επιτιθέμενους, όπως τον ανεφοδιασμό των αεροπλάνων και των πλοίων τους, τη χρήση των αμερικάνικων βάσεων, ακόμη και περιορισμένη χρήση των στρατιωτικών τους δυνάμεων (πλοία για τον αποκλεισμό του Ιράκ, πιλότους σε αναγνωριστικές πτήσεις κλπ.) προσπαθώντας να μη μείνουν έξω από τη μοιρασιά του πλούτου του Ιράκ. Η Ελλάδα ήταν από τις πρώτες χώρες που ενίσχυσαν την επίθεση αυτή αν και επίσημα κατήγγειλε τον πόλεμο.

Μέσα από αυτές τις διαδικασίες είδαμε ένα άλλο πρόσωπο της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης: το πολεμικό. Εκφράζεται με τον ανταγωνισμό των μεγάλων δυνάμεων σε επεμβάσεις σε λιγότερο ισχυρές χώρες, με πλήρη αδιαφορία για τα θύματα, και στόχο την ευνοϊκότερη για την καθεμιά διανομή των κερδών της «επιχείρησης».

Ωστόσο, παρά την συντριπτική στρατιωτική υπεροχή των επιτιθέμενων, η επιχείρηση κατάληψης του Ιράκ δεν ήταν περίπατος. Είχαν αξιοπρόσεκτες απώλειες, η προέλαση τους καθυστέρησε, η κατάληψη των μεγάλων πόλεων έγινε με αρκετές δυσκολίες. Ο παράγοντας που δεν είχαν υπολογίσει ήταν η αντίσταση του ιρακινού λαού. Οι λαϊκές μάζες του Ιράκ, συνειδητοποιώντας ότι εκείνοι που έρχονται «για να τους ελευθερώσουν από την τυραννία του Σαντάμ» είναι πολύ πιο επικίνδυνοι από αυτόν, και μη θέλοντας να έχουν την ίδια μοίρα με τους λαούς της Γιουγκοσλαβίας και του Αφγανιστάν, αποφάσισαν να πολεμήσουν τον εισβολέα, αφήνοντας την εκκαθάριση των λογαριασμών τους με τον Σαντάμ για αργότερα.

Παρά το αξιοθαύμαστο θάρρος και την αποφασιστικότητα που έδειξε στα πεδία των μαχών, ο ιρακινός λαός δεν μπόρεσε να νικήσει την τερατώδη πολεμική μηχανή που αντιμετώπισε. Έγραψε ωστόσο μια πολύτιμη υποθήκη αγώνα που, σε συνδυασμό με τα εκρηκτικά εσωτερικά προβλήματα του Ιράκ, θα κάνει δύσκολη τη ζωή των εισβολέων την επόμενη περίοδο. Η ελάχιστη συμμετοχή στις συγκεντρώσεις «υποδοχής» των Αγγλοαμερικάνων σε πόλεις με πληθυσμούς εκατομμυρίων δείχνει ότι οι Ιρακινοί τους βλέπουν σαν εισβολείς και όταν μπορέσουν θα τους ξαναπολεμήσουν. Είναι χαρακτηριστικό άλλωστε ότι δεν βρέθηκαν στοιχειωδώς αξιόπιστοι Ιρακινοί «Κουίσλιγκ» και η χώρα θα κυβερνηθεί από τις Αρχές Κατοχής. Άλλωστε η Ιρακινή αντίσταση στην κατοχή διαθέτει έναν πολύτιμο σύμμαχο, το πρωτοφανές σε έκταση και βάθος αντιπολεμικό κίνημα που εκδηλώνεται σε παγκόσμιο επίπεδο. Απόδειξη της δύναμης και της ωριμότητας αυτού του κινήματος ήταν οι γιγαντιαίες αντιπολεμικές κινητοποιήσεις που έγιναν ταυτόχρονα σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης πριν (π.χ. 15 Φλεβάρη) και μετά την ιμπεριαλιστική επίθεση. Από τη μητρόπολη του καπιταλισμού, τις ΗΠΑ, μέχρι την τελευταία τριτοκοσμική χώρα εκατομμύρια άνθρωποι κινητοποιήθηκαν ενάντια στον πόλεμο. Πρώτη φορά το κίνημα έδειξε έναν τόσο εντυπωσιακό συντονισμό και αποτελεσματικότητα.

Στις περισσότερες χώρες στη βάση του αντιπολεμικού αυτού κινήματος βρέθηκε το κίνημα ενάντια στην καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση. Το πλατύ αυτό κίνημα δέχτηκε, ιδιαίτερα μετά τις 11/9/02, άγριες επιθέσεις από το σύστημα αλλά δεν υποχώρησε. Προχωράει σε όλο τον κόσμο, εκφράζοντας τη διεθνή ριζοσπαστικοποίηση. Η προώθηση των Κοινωνικών Φόρουμ δίνει ένα πλαίσιο αντίστασης στο νεοφιλελευθερισμό, ανοιχτό σε όλες τις δυνάμεις. Μέχρι τώρα ξεπέρασαν με επιτυχία τα εμπόδια και δεν επέτρεψαν σε καμιά καθεστωτική πολιτική δύναμη, όπως π.χ. στη σοσιαλδημοκρατία, να τα ελέγξει.

Αυτό που ούτε στα πιο τρελά μας όνειρα δεν φανταζόμασταν ότι μπορούσε να συμβεί σήμερα, η ήττα δηλαδή του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στο Ιράκ, δε φαίνεται πια να είναι τόσο ουτοπικό. Αν και κατέλαβαν στρατιωτικά τις μεγάλες πόλεις το ζήτημα δεν τελείωσε. Η αντίσταση του λαού του Ιράκ, που ήδη δημιούργησε σοβαρά προβλήματα στους εισβολείς, και το μεγάλο παγκόσμιο αντιπολεμικό κίνημα δημιουργούν ένα δίδυμο που, αν αντέξει στις πιέσεις και δεν υποχωρήσει, εγγράφει μια πολύ σημαντική υποθήκη συνέχισης του αγώνα. Αν η κατάσταση αστάθειας και αντίστασης στις κατοχικές δυνάμεις παραταθεί για πολύ οι κυβερνήσεις των εισβολέων, πιεζόμενες και από το παγκόσμιο αντιπολεμικό κίνημα, μπορεί να αναγκασθούν να μαζέψουν τους στρατούς τους και να ξεκουμπιστούν από το Ιράκ. Αυτό θα είναι ήττα τους και νίκη του λαού του Ιράκ . Θα είναι νίκη του παγκόσμιου εργατικού και αντιιμπεριαλιστικού κινήματος και θα έχει τεράστιες συνέπειες στις πολιτικές εξελίξεις των χρόνων που έρχονται. Για τη νίκη αυτή πρέπει να κάνουμε το παν αρχίζοντας από τη μεγαλύτερη δυνατή καταγγελία στην κυβέρνηση της χώρας μας για το ρόλο που έπαιξε στον πόλεμο (με τις διευκολύνσεις στα αμερικάνικα πλοία και αεροπλάνα, με την παρουσία του αντιτορπιλικού Κουντουριώτης στην Αραβική Θάλασσα, με του έλληνες πιλότους που επανδρώνουν τα νατοϊκά AWACS και εκτελούσαν αναγνωριστικές πτήσεις για λογαριασμό των εισβολέων) σε συνδυασμό με τη μεγαλύτερη δυνατή πίεση επάνω της για τη μη αποστολή στρατού στο Ιράκ για να συμμετέχει στη στρατιωτική κατοχή του, όπως έκανε στη Γιουγκοσλαβία και στο Αφγανιστάν. H άμεση εμπλοκή της αμερικάνικης ναυτικής βάσης της Σούδας στις πολεμικές επιχειρήσεις των Αγγλοαμερικανών έφερε και πάλι σε πρώτη προτεραιότητα και δίνει καινούργιο νόημα στο παλιό σύνθημα του ελληνικού εργατικού κινήματος για το άμεσο κλείσιμο όλων των αμερικανικών και νατοϊκών βάσεων.

Το νέο κύμα των απελπισμένων προσφύγων που αναμένεται να ξεχυθεί από το κατεστραμμένο Ιράκ αναζητώντας μια διέξοδο προς τις χώρες της ευρωπαϊκής δύσης προκαλεί ήδη την έντονη ανησυχία όλων των υποκριτών «ανθρωπιστών» αστών πολιτικών. Αποτελεί καθήκον της αριστεράς και του εργατικού κινήματος να απαιτήσουν την χωρίς όρους και περιορισμούς υποδοχή, περίθαλψη και την κοινωνική τους αποκατάσταση από τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις. Η αλληλεγγύη προς τα θύματα της ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας δεν πρέπει να αποτελεί καμιά ένδειξη υποκριτικού «ανθρωπισμού» ή επίδειξη φιλανθρωπίας των «πολιτισμένων πληθυσμών». Είναι το στοιχειώδες πολιτικό χρέος όλων των καταπιεσμένων τάξεων και των αγωνιζόμενων ανθρώπων να απαιτήσουν από τους εξουσιαστές να πληρώσουν για τα εγκλήματα τους.