Ιστορικά
Η ανθρωπότητα φαίνεται να μπαίνει σε μια νέα περίοδο κλιμάκωσης και έντασης των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και της βαρβαρότητας των νεοαποικιακών πολέμων. Η εργατική τάξη αντιμέτωπη με μια νέα επίθεση ενάντια στις κοινωνικές της κατακτήσεις βρίσκεται και πάλι μπροστά σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι πολιτικής και οργανωτικής ανασύνταξης. Οι μέρες μας παραλληλίζονται από πολλούς με τις μέρες του μεσοπολέμου και της σκληρής για το εργατικό κίνημα δεκαετίας του `30. Παρακάτω δημοσιεύουμε ένα ιστορικό ντοκουμέντο. Πρόκειται για το κύριο άρθρο του Σπάρτακου, με το οποίο η Κεντρική Επιτροπή της Αριστερής Αντιπολίτευσης του ΚΚΕ (Ομάδα Σπάρτακος) μετά από πολύμηνες συζητήσεις και όχι χωρίς συγκρούσεις και αποσκιρτήσεις στελεχών της (Σ. Μάξιμος κλπ) καταρρίπτει τις αυταπάτες της για την επαναστατική ανόρθωση της Κομμουνιστικής Διεθνούς και τροχιοδρομείται στην πολιτική που από τα μέσα του 1933 είχε χαράξει ο Λέον Τρότσκι.
Συντακτική Επιτροπή
Σ Π Α Ρ Τ Α Κ Ο Σ
ΔΕΚΑΠΕΝΘΗΜΕΡΟ ΟΡΓΑΝΟ
ΤΗΣ Κ.Ε. ΤΗΣ Α.ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ ΤΟΥ Κ.Κ.Ε (ΟΜΑΔΑ ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ)
ΠΕΡΙΟΔΟΣ Γ’, ΧΡΟΝΟΣ Β’ ΑΡΙΘΜ.ΦΥΛΛΟΥ 53 ΑΘΗΝΑ, 5 IOYNIΟΥ 1934
Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΗΣ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΚΑΙ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ
Η 19η Μαΐου 1934 ήτανε για τη Βουλγαρία μια τραγική επανάληψη της γερμανικής 4ης Μαρτίου 1933. Το μεγαλύτερο κόμμα της Κ.Δ. στις καπιταλιστικές χώρες κατέρρεε πέρσι μπροστά στην άνοδο του Χίτλερ ανίκανο να οργανώσει την παραμικρή αντίσταση του γερμανικού προλεταριάτου. Το ίδιο, άμαχα, εγκαθιδρύθηκε προχτές με μια συνωμοσία η μιλιταριστική αυλική διχτατορία στη Βουλγαρία, δίχως να αντιτάξει την παραμικρή αντίσταση στο βουλγαρικό κομμουνιστικό κόμμα.
Ωστόσο, ύστερ’ από τη γερμανική καταστροφή, το κόμμα αυτό παρουσιαζότανε σαν το δυνατότερο και επαναστατικότερο τμήμα που είχε απομείνει στην Κ.Δ. Και οι δυό χρεωκοπίες ήρθαν ύστερ’ από μεγάλες εκλογικές επιτυχίες των Κ.Κ. στις δυο αυτές χώρες. Θριαμβικά τις είχε πανηγυρίσει ο Κεντρισμός σαν ακαταμάχητες αποδείξεις για την ορθότητα της «γενικής γραμμής» του. Και τα δυο τους όμως αποδείχτηκε ότι στα χέρια του Κεντρισμού είχανε καταντήσει απλοί εκλογικοί οργανισμοί, ανίκανοι για κάθε επαναστατικό προορισμό. Και η χρεωκοπία του βουλγαρικού κόμματος είναι ακόμη φοβερότερη. Γιατί εδώ το διχτατορικό πραξικόπημα δεν στηρίχτηκε καν στο τεράστιο οργανωμένο κίνημα των μικροαστικών μαζών που στήριζε τον Χίτλερ.
Στις άλλες χώρες η λευκή τρομοκρατία, η ποικιλόμορφη ωμή διχτατορία του κεφαλαίου και ο φασισμός ανεβαίνουν. Ανεβαίνει μαζί τους και ο πυρετός για τον καινούργιο πόλεμο, που θάναι εκατοντάδες φορές πιο πεισματικός, και πιο φρικαλέος από το τελευταίο. Ο φασισμός είναι η άμεση προπαρασκευή του πολέμου. Απέναντί τους το παγκόσμιο προλεταριάτο ας μην αυταπατόμαστε έμεινε σήμερα δίχως μια ταξική πρωτοπορεία. Δίχως αυτή όμως τα αυθόρμητα ηρωϊκά κινήματα των εξεγερμένων εργατικών του κόσμου είναι ανίκανα να δώσουνε τη λύση στο κοσμοϊστορικό δίλημμα που στέκει σήμερα μπροστά στην ανθρωπότητα: Πόλεμος ή Επανάσταση;
* * *
Στα 1914, με την προδοσία της Σοσιαλδημοκρατίας ο καπιταλισμός κατώρθωσε να ρίξει τους εργάτες του κόσμου στην αλληλοσφαγή, τη στιγμή που ίσα ίσα οι αντιθέσεις του είχανε δημιουργήσει τους όρους για τη νίκη της παγκόσμιας επανάστασης.
Στα 1917 το Μπολσεβίκικο Κόμμα σχηματισμένο μέσα σε μακρόχρονους θεωρητικούς και πολιτικούς αγώνες, οδηγούσε το ρωσικό προλεταριάτο στην επανάσταση και τερμάτιζε τον πόλεμο. Οι προλετάριοι των άλλων χωρών είδανε στη ρωσική επανάσταση το θρίαμβο της τάξης τους, και αρχίζοντας από τη Μεσευρώπη δώσανε με τις ηρωϊκές εξεγέρσεις τους οριστικό τέλος στην παγκόσμια ανθρωποσφαγή. Μα στις άλλες χώρες έλειπε ένα κομμουνιστικό κόμμα, που δεν μπορούσε ξαφνικά να δημιουργηθεί. Οι εξεγέρσεις μεταπολεμικές των μαζών καταλήξανε σε αλλεπάληλες ήττες. Αυτές οι ήττες βαραίνουν ίσαμε σήμερα στην κατάσταση. Χάρη σ’ αυτές μπορεί σήμερα ο καπιταλισμός και πνίγει στο αίμα την εργατική τάξη με το φασισμό, ρίχνει εκατομμύρια εργάτες στην ανεργία και επιβάλλει στους άλλους μεροκάματα πείνας εκμηδενίζει όλες τις εργατικές καταχτήσεις που πραγματοποιηθήκανε ύστερα από μισόν αιώνα αιματηρούς αγώνες. Οι ήττες εκείνες φέρνουνε σήμερα και πάλι μπροστά μας το φάσμα του πολέμου.
* * *
Πάνω στη βάση της νικηφόρας ρωσικής επανάστασης ιδρύθηκε η Κομμουνιστική Διεθνής για να οδηγήσει το προλεταριάτο σ’ όλο τον κόσμο στην επανάσταση. Που ήταν όμως ο διεθνής αυτός οργανισμός στην ήττα του γερμανικού προλεταριάτου; Πού ήταν όταν στην Αυστρία το προλεταριάτο απαντούσα στα κανόνια και στα αεροπλάνα του Ντόλφους με τα οδοφράγματα και ζητούσε την αλληλεγγύη των εργατών από τις άλλες χώρες;
Η Διεθνής σαν ταξικός οργανισμός του προλεταριάτου δεν υπήρχε πια. Η γενική απεργία των εργατών της Γαλλίας έμεινε ολότελα ασύνδετη με την, ταυτόχρονή της ωστόσο, εργατική εξέγερση της Βιέννης και του Λιντς. Η Διεθνής σαν ταξικός επαναστατικός οργανισμός της παγκόσμιας εργατικής τάξης έλειψε εδώ, όπως είχε λείψει στο 1925-1927 στη χαμένη Κινέζικη επανάσταση και στην προδομένη γενική απεργία της Αγγλίας το 1926.
* * *
Το εργατικό κράτος της Ρωσίας ιδρύθηκε στα 1917 με το σκοπό να συγκεντρώσει το παγκόσμιο προλεταριάτο για την παγκόσμια επανάσταση. Σαν πρώτη πράξη και σαν όπλο της επανάστασης ιδρύθηκε η Σοβιετική Δημοκρατία. Μα ο Κεντρισμός που επεκράτησε οριστικά στην Κ.Δ. διώχνοντας το 1927 τη μαρξιστική Αριστερά, απομάκρυνε το εργατικό κράτος από τον αρχικό του σκοπό της παγκόσμιας προλεταριακής επανάστασης. Αντικατάστησε αυτό το σκοπό με την αντιδραστική ουτοπία του «σοσιαλισμού μέσα σε μια μόνο χώρα». `Όπως ο Ρεφορμισμός προπολεμικά κάλεσε το προλεταριάτο να ενσωματωθεί σιγά σιγά μέσα στο καπιταλιστικό κράτος, έτσι μεταπολεμικά ο Κεντρισμός προετοιμάζει σταθερά την ενσωμάτωση του εργατικού κράτους μέσα στους κόλπους των καπιταλιστικών χωρών. Κιόλας διαπραγματεύεται να μπάσει την ΕΣΣΔ μέσα στο ιμπεριαλιστικό μπλοκ της Γαλλίας (ΚΤΕ) κάτω από ειρηνιστικές τυμπανοκρουσίες που είνε μια βοήθεια στα πολεμικά σχέδια των ιμπεριαλιστών για την εξαπάτηση των εργατών του κόσμου. `Οργανο αυτής της πολιτικής ο Κεντρισμός έκανε και την αποσυντεθειμένη Διεθνή. Τη σωτηρία της ΕΣΣΔ ο Κεντρισμός δεν τη στηρίζει πια στην πάλη του παγκόσμιου προλεταριάτου, όπως αυτό γινόταν στο καιρό του Λένιν, μα στις καπιταλιστικές χώρες και στους «μόνιμους οργανισμούς ασφάλειας και ειρήνης» του Λιτβίνωφ, με σκοπό να πραγματοποιήσει τη σοσιαλιστική αταξική κοινωνία στα εθνικά σύνορα της Ρωσίας. Λησμόνησε ότι όπως η έννοια της εργατικής τάξης είνε διεθνική έτσι κι’ η ταξική πάλη της δεν μπορεί να εννοηθεί και να εφαρμοστεί παρά μόνο διεθνικά. Αλλιώς εκφυλίζεται και υποτάσσεται στην επιρροή του εθνικισμού και του καπιταλισμού.
Έτσι παρακολουθούμε, χρόνια τώρα, από τη μια μεριά το προλεταριάτο των διαφόρων χωρών να υφίσταται απανωτές συντριφτικές ήττες ενώ παράλληλα ο Κεντρισμός πανηγυρίζει τις νίκες της βιομηχανοποίησης της ΕΣΣΔ. Και, αφού εκφύλισε γραφειοκρατικά και διάλυσε τα κομμουνιστικά κόμματα, προσπαθεί τώρα με φαντασιώσεις μικροστικάς «αντιφασιστικές» και «αντιπολεμικές» επιτροπές «φίλους της ΕΣΣΔ» κτλ. Να οδηγήσει το προλεταριάτο με θολά συνθήματα σύγχυσης μακριά από την ταξική πάλη, σε νέες ήττες. Στη Γαλλία σήμερα πνίγει με τα τηλεσίγραφα της γραφειοκρατίας του την κριτική φωνή των επαναστατών εργατών που τον ακολουθούσαν. Στη Γερμανία ενάμισυ χρόνο τώρα, εμποδίζει με τις ίδιες μεθόδους την πρωτοπορεία να ανασυγκροτηθεί πάνω στην γραμμή μιας επαναστατικής πάλης κατά του φασισμού ο οποίος άρχισε κιόλας ν’ απογοητεύει τις δημαγωγημένες μάζες του.
Στην Ελλάδα εγκαταλείπει ανοιχτά το πρόγραμμα της προλεταριακής επανάστασης και διάλυσε το Κόμμα της εργατικής τάξης μέσα στο «εργατοφτωχομεσαίο» αμάγαλμα επιδιώκοντας μια νέα φανταστική «αστικοδημοκρατική επανάσταση».
Θάταν ολότελα διαφορετικά τα πράγματα αν το Εργατικό Κράτος με την ΚΔ έμενε πιστό στην επαναστατική ταξική πολιτική, αν το στήριγμά του το ζητούσε, όπως και τα πρώτα χρόνια του Λένιν στην πάλη του παγκόσμιου προλεταριάτου, αν οι επιτυχίες είτανε και νίκες των εργατών στις άλλες χώρες. Οι «διπλωματικές επιτυχίες» και οι «φιλίες» με τους ιμπεριαλιστές είναι σήμερα για την ΕΣΣΔ το μοιραίο αποτέλεσμα της κεντριστικής πολιτικής που αδυνάτισε τη βάση του εργατικού κράτους στο παγκόσμιο προλεταριακό κίνημα.
Η οικονομική κρίση εξαρθρώνει τον παραγωγικό μηχανισμό του καπιταλισμού. Μα δεν είναι αυτή που φέρνει την απελευθέρωση των εργατών. Μπορεί να γίνει η προϋπόθεση της επανάστασης, αν τα επαναστατικά κινήματα των μαζών βρουν τους μια πρωτοπορεία για να τα οδηγήσει στη νίκη. Αντίθετα η κρίση που δεν μπορεί να βρει διέξοδο σε μια νέα άνθηση του παρακμασμένου πια καπιταλισμού θα καταλήξει στην καταστροφή ενός νέου πολέμου.
Σ’ αυτόν τον πόλεμο ο Κεντρισμός πάει να τοποθετήσει το εργατικό κράτος μέσα στον αστερισμό ενός από τα αντιμαχόμενα ιμπεριαλιστικά μπλοκ. Σε έναν νέο πόλεμο το προλεταριάτο, υπερασπίζοντας την ΕΣΣΔ, δηλαδή τις καταχτήσεις της ρωσικής επανάστασης, δεν μπορεί να βρεθεί γύρω από καμμιά «πατρίδα» είτε φασιστική είτε δημοκρατική. `Ένα θα είναι το ιστορικό καθήκον του: να μετατρέψει τον παγκόσμιο πόλεμο σε παγκόσμια επανάσταση. Κι’ αυτή θα είναι η καλύτερη υπεράσπιση που θα κάνει στο Εργατικό Κράτος από τις αναπότρεπτες επιθέσεις όχι μόνο των εχθρών του, μα και των «συμμάχων» του ιμπεριαλιστών.
Για να πραγματοποιήσει όμως τον ιστορικό αυτό προορισμό του, το παγκόσμιο προλεταριάτο έχει απόλυτη ανάγκη ν’ αποχτήσει την ταξική του πρωτοπορεία. `Υστερ’ από το θάνατο της Διεθνούς ο ρόλος αυτός πέφτει στην Κομμουνιστική Αριστερά όλου του κόσμου, στη μαρξιστική και διεθνιστική ομάδα του εργατικού κινήματος. Μέσ’ απ’ αυτή, πάνω στην επαληθευμένη σ’ όλα τα πρόσφατα γεγονότα γραμμή της, με τη σύντονη σ’ εκατονταπλασιασμένη προσπάθειά της, θα χαλυβδωθούνε θεωρητικά και πραχτικά όπως ο μικρός αριθμός των Ρώσων μπολσεβίκων στον καιρό της τσαρικής αντίδρασης τα κομμουνιστικά στελέχη που θα μπουν επικεφαλής του προλεταριάτου στην αναμενόμενη άνοδο του μαζικού του κινήματος, για την ανατροπή του καπιταλισμού, για την παγκόσμια επανάσταση.
Σπάρτακος, 5 Ιουνίου 1934
ΤΠΤ - "4" 
