Μόνη ελπίδα το αντιπολεμικό κίνημα !

Σπάρτακος 69, Απρίλης 2003

Η ΟΚΔΕ-Σπάρτακος για τον πόλεμο

Ο«προληπτικός πόλεμος» της κυβερνώσας ακροδεξιάς κλίκας γύρω από τον Μπους, η οποία έκρινε κάθε πρόσχημα περί «διεθνούς δικαίου» ή της «νομιμότητας» των αποφάσεων του ΟΗΕ, κλπ., περιττή πολυτέλεια, ξεκίνησε. Η μεγάλη πλειοψηφία της ανθρωπότητας αντιλαμβάνεται αυτόν τον πόλεμο ως αυτό που είναι, την προσπάθεια της άρχουσας τάξης των ΗΠΑ να επιβάλει άμεσα τη θέλησή της στο Ιράκ και στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής εξασφαλίζοντας έτσι την παγκόσμια κυριαρχία της σε βάρος όλων των λαών και όλων των τυχόν ανταγωνιστών της. Πρόκειται για έναν πόλεμο που στρέφεται ουσιαστικά ενάντια σε όλους τους λαούς της γης και την ανεξαρτησία τους.

Οι εικόνες της κατεστραμμένης από τους αμερικανικούς πυραύλους αγοράς της Βαγδάτης, των ακρωτηριασμένων παιδιών στα νοσοκομεία, των απελπισμένων, διψασμένων και πεινασμένων κατοίκων των πόλεων του νότιου Ιράκ έχουν αποκαλύψει το πραγματικό αποτρόπαιο πρόσωπο του πολέμου των ΗΠΑ και των συμμάχων τους κατά του ιρακινού λαού. Είναι ολοφάνερο ότι ο πόλεμος διεξάγεται κατά του ιρακινού πληθυσμού στο σύνολό του και όχι μόνο κατά της στρατιωτικής μηχανής του Σαντάμ Χουσεΐν.

Η πολεμική παράκρουση των Μπους-Μπλέρ αυξάνει το αίσθημα αγανάκτησης του αραβικού κόσμου αλλά και ένα αίσθημα βαθιάς ανασφάλειας και αβεβαιότητας για το μέλλον έχει καταλάβει ολόκληρο τον πλανήτη μπροστά στην απειλή που σηματοδοτεί η προοπτική του διαρκούς πολέμου.

Η σθεναρή και ηρωική αντίσταση του ιρακινού λαού έχει δώσει μια αποστομωτική απάντηση σε Αμερικάνους και Βρετανούς που κόμπαζαν ότι θα τους υποδεχτούν με ζητωκραυγές ως «απελευθερωτές». Υπερασπιζόμενοι τον ιρακινό λαό ενάντια στην ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα αγωνιζόμαστε για το δικαίωμα όλων των λαών του πλανήτη να ζουν ελεύθεροι από τις υπαγορεύσεις των χρηματιστικών ελίτ και των κυβερνήσεών τους που, στον αστερισμό της όλο και βαθύτερης παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, αποφάσισαν να θεωρούν όλη τη γη «σφαίρες επιρροής» τους και θέλουν να μεταβάλουν αδίστακτα μια χώρα μετά την άλλη σε σφαγείο, επιβάλλοντας έτσι τις αξίες της «ελεύθερης οικονομίας της αγοράς» και της αστικής «δημοκρατίας». Έτσι, υπερασπιζόμαστε το δικαίωμα του ιρακινού λαού και όλων των καταπιεσμένων λαών για εθνική αυτοδιάθεση και για την προοπτική να αποτινάξουν το ζυγό της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και της δολοφονικής ιμπεριαλιστικής υποταγής.

Το ορατό ενδεχόμενο μιας παρατεταμένης στρατιωτικής εμπλοκής με απροσδιόριστο πολιτικό και στρατιωτικό κόστος για τις «συμμαχικές δυνάμεις» αρχίζει και ρίχνει μια βαριά σκιά πάνω από τα επιτελεία του ιμπεριαλιστικού πολέμου.

Το κυριότερο όμως εμπόδιο και η μεγαλύτερη μέχρι τώρα ήττα που έχουν δεχτεί η επιχείρηση «Ελευθερία για το Ιράκ» δεν εντοπίζεται στο στρατιωτικό τομέα: οι συνεχείς αντιπολεμικές εκδηλώσεις εκατομμυρίων ανθρώπων σ’ ολόκληρο τον κόσμο ορθώνουν ένα τείχος ριζοσπαστικής αμφισβήτησης ενάντια στα σχέδια των κυρίαρχων του κόσμου. Ένα πολύμορφο κίνημα που αγκαλιάζει όλες τις ηπείρους και φτάνει ακόμη και μέσα στην καρδιά της ιμπεριαλιστικής μητρόπολης των ίδιων των ΗΠΑ συνιστά έναν ακαταμάχητο αντίπαλο ο οποίος είναι ικανός να νικήσει με πολιτικά μέσα αυτή τη μηχανή του πολέμου στερώντας την από οποιαδήποτε βάση κοινωνική συναίνεσης, σ’ αντίθεση με ό,τι συνέβαινε μέχρι και το πρόσφατο παρελθόν. Υπάρχει σε παγκόσμια κλίμακα ένα καταφανές χάσμα ανάμεσα στις κοινωνίες και τις κυβερνήσεις τους.

Η κοινωνική αυτή ριζοσπαστικοποίηση είναι που μπορεί να σταματήσει τον πόλεμο και όχι οι «μανούβρες» των δυτικοευρωπαϊκών δυνάμεων (Γαλλίας, Γερμανίας) οι οποίες αντιτίθενται σ’ αυτόν τον πόλεμο μόνο και μόνο γιατί έχουν αποκλειστεί από τις στρατιωτικά υπέρτερες ΗΠΑ από τη μοιρασιά της λείας του. Η υποκρισία τους ξεσκεπάζεται όταν για το μόνο που κάνουν λόγο είναι για την επόμενη μέρα του πολέμου και σε καμία περίπτωση για το πώς σήμερα είναι δυνατό έμπρακτα να σταματήσει κανείς αυτόν τον πόλεμο. Η ρητορική τους περί σεβασμού της «διεθνούς νομιμότητας» συνοδεύεται την ίδια στιγμή από την παραχώρηση όλων των δυνατών στρατιωτικών και πολιτικών διευκολύνσεων στις ΗΠΑ και τους συμμάχους της για τις επιδρομές τους κατά του Ιράκ.

Ηελληνική κυβέρνηση αποτελεί ένα από τα πιο χαρακτηριστικά και πιο υποκριτικά παραδείγματα αυτού του είδους διπροσωπίας. Διακηρύσσει ότι είναι υπέρ της ειρήνης και ταυτόχρονα παρέχει κάθε διευκόλυνση στον πόλεμο των Αμερικάνων στο Ιράκ. Ο πολιτικός κυνισμός των συμφερόντων που εκπροσωπεί αποτυπώνεται στο κύριο της επιχείρημα ότι «το εθνικό συμφέρον» επιβάλλει να διευκολύνουμε τη σφαγή των ιρακινών αμάχων. Στο όνομα του «εθνικού συμφέροντος» φαίνεται να επιβάλλονται πάντοτε όλα τα δεινά που πλήττουν την πλειοψηφία του έθνους (μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού συστήματος, απορύθμιση των εργασιακών σχέσεων, αύξηση των κοινωνικών ανισοτήτων κοκ).

Έτσι το μεγάλο αντιπολεμικό κίνημα που έχει αναπτυχθεί στη χώρα μας δεν μπορεί να συμβάλει στο σταμάτημα του πολέμου χωρίς να ταρακουνήσει πρώτα την ελληνική κυβέρνηση. Οι κινητοποιήσεις χρειάζεται να κλιμακωθούν όχι μόνο ποσοτικά αλλά και ως προς τις μορφές τους (απεργίες, εκδηλώσεις ανυπακοής κτλ) έτσι ώστε η κυβέρνηση να αναγκαστεί να αποσύρει το πλοίο του πολεμικού ναυτικού από την επιχείρηση αποκλεισμού του Περσικού Κόλπου και προπάντων να κλείσει τη νατοϊκή βάση της Σούδας που παίζει νευραλγικό ρόλο στις επιχειρήσεις των αμερικανών και να απαγορέψει τη χρήση του εναέριου χώρου της χώρας για τη διέλευση των στρατιωτικών αεροπλάνων των «συμμαχικών δυνάμεων». Ιδιαίτερη ευθύνη στον αγώνα για το μπλοκάρισμα της μηχανής του πολέμου έχουν η ΓΣΕΕ και όλα τα συνδικάτα. Εμείς οι εργαζόμενοι πρέπει να εξαναγκάσουμε την ηγεσία των συνδικάτων να οργανώσουν αποτελεσματικές απεργίες για την αχρήστευση ή το κλείσιμο των αμερικανικών βάσεων και να εξαναγκάσουν την κυβέρνηση του Σημίτη να σταματήσουν την απαράδεκτη βοήθειά τους στον αμερικανικό στρατό.

Η γενικευμένη, πλέον, συνειδητοποίηση από πλατιά κοινωνικά στρώματα σε παγκόσμιο επίπεδο της παρούσας κατάστασης θα παραμείνει ημιτελής αν δε μετουσιωθεί σε ενεργή προσπάθεια για το ξερίζωμα των κοινωνικών θεμελίων του πολέμου. Είναι φανερό ότι η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, στην οποία αντιτάχθηκε το σύγχρονο διεθνές αντιπαγκοσμιοποιητικό κίνημα στο Σιάτλ και τη Γένοβα, έχει εκδηλώσει πλήρως και το μιλιταριστικό της χαρακτήρα. Η παράλογη και απάνθρωπη φύση του σημερινού παγκόσμιου κοινωνικού και οικονομικού συστήματος του καπιταλισμού οδηγεί την ανθρωπότητα στον κοινωνικό, οικολογικό και πολεμικό όλεθρο. Η ρίζα του πολέμου είναι το κοινωνικό ζήτημα. Ο αγώνας για την ειρήνη δεν μπορεί παρά να είναι και αγώνας για την κοινωνική δικαιοσύνη, για την πραγματική πολιτική και οικονομική ανεξαρτησία των χωρών της Ασίας, της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής από την κυριαρχία των ιμπεριαλιστικών μητροπόλεων, αγώνας που πρέπει να καταλήξει στην ανατροπή του εκμεταλλευτικού συστήματος και στον αυτοδιαχειριζόμενο σοσιαλισμό των εργαζομένων σε όλο τον κόσμο.

Να μπλοκάρουμε τη μηχανή του πολέμου!
Απεργίες για το κλείσιμο της Σούδας και όλων των νατοϊκών βάσεων!
Πλήρης απεμπλοκή της Ελλάδας από αυτό τον πόλεμο!
Νίκη στην ιρακινή αντίσταση, για την ήττα των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων!
Για τη διάλυση του ΝΑΤΟ!
Όχι στην οικοδόμηση του ιμπεριαλιστικού ευρωστρατού!
Ανοιχτά σύνορα για τους πρόσφυγες
Κάτω οι τρομονόμοι στην Ελλάδα, στην Ευρωπαϊκή Ένωση, στην Αμερική και παντού!
Πλήρη δημοκρατικά δικαιώματα για το αντιπολεμικό και εργατικό κίνημα!