Δ.Θανασούλας
Η κατάθεση του σχεδίου Ανάν για την Κύπρο, ένα σχεδόν μήνα πριν από τη σύνοδο της Ε.Ε. στην Κοπεγχάγη, συμπίπτει με τις επιδιώξεις των Αμερικάνων για διευθέτηση του Κυπριακού πριν την επίσημη κήρυξη του πολέμου ενάντια στο Ιράκ, ικανοποιεί τις διαθέσεις της ελληνικής άρχουσας τάξης για επίλυση του Κυπριακού και εξυπηρετεί την επιδίωξη της Τουρκίας για καθορισμό ημερομηνίας για την ημερομηνία έναρξης των διαπραγματεύσεών της για ένταξη στην Ε.Ε. Η στρατηγική σημασία της Κύπρου στη περιοχή της Ν.Α. μεσογείου είναι δεδομένη για τον Αμερικάνικο και Αγγλικό Ιμπεριαλισμό. Είναι ένα αβύθιστο αεροπλανοφόρο στην αυλή των πετρελαϊκών αποθεμάτων της Μέσης Ανατολής. Ας μην λησμονούμε άλλωστε ότι το 4% των εδαφών του νησιού περιλαμβάνει τις Αγγλικές βάσεις που δεν θεωρούνται εδάφη της Ε.Ε
Το σχέδιο Ανάν, κατά την άποψή μας ήταν ήδη γνωστό στην ελληνική και Τούρκικη άρχουσα τάξη πριν τη δημοσίευσή του, επιδιώκει τη διευθέτηση του Κυπριακού πριν από την ένταξη του νησιού στην Ε.Ε. Αυτό αναπόφευκτα σημαίνει ότι η ένταξη χωρίς την επίλυση του προβλήματος θα σημαίνει και την τυπική αναγνώριση της υπάρχουσας διαίρεσης της Κύπρου. Διαίρεση που για όποιους στοιχειωδώς γνωρίζουν την Ιστορία του νησιού ξεκινά από την αποσκίρτηση των Τουρκοκυπρίων από την Κυπριακή Δημοκρατία, το 1964, με τη δημιουργία της «πράσινης γραμμής» και την αποδοχή από το Μακάριο της μετακίνησης Τουρκοκυπριακών πληθυσμών του Νότου στο Βορρά με αποτέλεσμα να σχηματιστούν έξη μεγάλοι Τουρκικοί θύλακοι. Τα αρνητικά δεδομένα πολλαπλασιάστηκαν το 1974. Σήμερα η κατάσταση είναι προφανώς δυσμενέστερη από την εποχή της συμφωνίας της Ζυρίχης και του Λονδίνου το 1959. Η πρώτη λοιπόν διαπίστωση είναι ότι ο Ελληνικός εθνικισμός κυρίαρχη πολιτική της Ελληνικής αστικής τάξης για όλο το προαναφερόμενο διάστημα υπήρξε ο κατ’ εξοχήν υπεύθυνος της Κυπριακής τραγωδίας. Η εκκλησία, οι απανταχού Ελληναράδες και οι φασίστες έχουν τους λόγους τους να απορρίπτουν το σχέδιο Ανάν, να ζητούν τη διατήρηση ενός status quo όπως το σημερινό που το νησί είναι διχοτομημένο σε δύο χωριστά κράτη. Τους αρκεί η κυπριακή Δημοκρατία όπως είναι σήμερα με ενιαία και αδιαίρετη κυριαρχία και αποκλειστικά ελληνικό πληθυσμό επειδή έωλα ονειρεύονται μελλοντική ένωση με την Ελλάδα! Η δεύτερη διαπίστωση είναι ότι η Ελληνική και Κυπριακή αριστερά συνθλίβεται ανάμεσα στη σκύλα του αστικού εθνικισμού και τη χάρυβδη του αστικού κοσμοπολιτισμού.
Μετά τη στρατιωτική ήττα του 1974 η Ελληνική αστική τάξη αναπροσάρμοσε την ταχτική της. Βασική της επιδίωξη ήταν η επίτευξη ενός νέου συμβιβασμού με την Τουρκία μέσω της διπλωματικής οδού. Γνωρίζει ότι το σχέδιο Ανάν προβλέπει μια συνομοσπονδία με ενιαία διεθνή προσωπικότητα και κυριαρχία. Όμως οι πολύπλοκες συνταγματικές διατάξεις καθιστούν προβληματική τη διακυβέρνηση της Κύπρου και επιβεβαιώνουν τις συνθήκες εγγυήσεως και συμμαχίας του 1960 αλλά επί το δυσμενέστερον. Η δύναμη των Τουρκικών στρατευμάτων που θα σταθμεύουν στην Κύπρο από 650 στρατιώτες το 1960 γίνεται λόγος ότι θα ανέλθουν στις 3.000 μέχρι 9.000. Σήμερα διαθέτει 35.000 στρατιώτες.
Τις αποφάσεις του προεδρικού συμβουλίου πρέπει να ψηφίζουν απαραίτητα ένα μέρος απ’ την κάθε κοινότητα. Στο σύνταγμα του 60 υπήρχε Έλληνας πρόεδρος και Τούρκος αντιπρόεδρος με το δεύτερο να έχει βέτο σε ορισμένα ζητήματα. Σήμερα προτείνεται συνπροεδρία για τρία χρόνια!
Στο Ανώτατο Δικαστήριο, (που θα συμμετέχουν 3 Ελληνοκύπριοι + 3 Τουρκοκύπριοι + 3 ξένοι !!!) παραχωρούνται εξουσίες να παρεμβαίνει και να δίνει λύσεις σε περίπτωση που είναι αδύνατη η λήψη αποφάσεων στο προεδρικό συμβούλιο που θα εκλέγεται με ενιαίο ψηφοδέλτιο από την Άνω βουλή. Σύμφωνα με το σύνταγμα του 60 για την εκλογή του Προεδρικού Συμβουλίου απαιτούνταν χωριστές ψηφοφορίες και το κράτος παρέλυε σε περίπτωση αδυναμίας λήψης απόφασης στο Προεδρικό Συμβούλιο. Όλα αυτά αποσκοπούν στο ξεπέρασμα των παλαιών διαιρέσεων, στην υπέρβαση του εθνοεθνικισμού που χαρακτήριζε την πολιτική και ιδεολογική οργάνωση των δύο κοινοτήτων αλλά μετατρέποντας σε καθοριστικούς παράγοντες τους τρεις Άγγλους; του Ανώτατου Δικαστηρίου. Προφανώς πρόκειται για μια νέα αποικιοκρατική πολιτική της νέας τάξης, που αποσκοπεί στη δημιουργία προτεκτοράτων και που οι διεθνείς ιμπεριαλιστές προώθησαν στη Βοσνία, το Κόσοβο, το Αφγανιστάν και σίγουρα επιδιώκουν να εφαρμόσουν στο Ιράκ εάν η προγραμματισμένη επέμβασή τους έχει τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Δεν θεωρούμε ότι το σύνταγμα μπορεί να λύσει προβλήματα, αγκυλώσεις, προκαταλήψεις τουλάχιστον μισού αιώνα. Αυτός είναι ο λόγος που το σχέδιο προτείνει συνομοσπονδία κρατών αφού η κυριαρχία είναι μοιρασμένη και η εξουσία δεν είναι μια και αδιαίρετη. Αυτός είναι επίσης ο λόγος που το σχέδιο μιλά για δύο συστατικά κράτη, προτείνοντας τρεις ιθαγένειες, τρεις σημαίες, τρεις εθνικούς ύμνους, περιορισμένη ελευθερία διακίνησης και εγκατάστασης. Όλα αυτά η Ελληνική αστική τάξη και η κυβέρνηση τα γνωρίζει, αρκείται όμως στο αντάλλαγμα των εδαφικών παραχωρήσεων απ’ την πλευρά της Τουρκίας. Προσδοκά όπως χαρακτηριστικά τόνισε ο κος Μητσοτάκης ότι σε μία δεκαετία «το συστατικό κράτος» των Τουρκοκυπρίων θα έχει οικονομικά κυριευθεί από τους Ελληνοκύπριους. Ομολογείται έμμεσα ότι αυτή τη φορά δεν θα επαναλάβουν τα λάθη του παρελθόντος, δηλαδή τη γκετοποίηση, και τον οικονομικό αποκλεισμό των Τουρκοκυπρίων. Θα επιδιώξουν συναινετικές αποφάσεις για να λειτουργήσει το νέο κράτος. Προσδοκούν ότι στα πλαίσια της Ε.Ε θα υποχωρήσουν οι εθνικοί ανταγωνισμοί, θα υπάρξει επαναπροσέγγιση των κοινοτήτων και το κοινό κράτος θα παίξει καθοριστικό ρόλο στη δημιουργία κυπριακού έθνους!!! Δεν μπορούμε να απαγορεύσουμε στους αιθεροβάμονες και αιθερολάμνοντες να ονειρεύονται. Σίγουρα όμως στα πλαίσια της Ε.Ε δεν παρατηρείται ούτε υποχώρηση του εθνικισμού, ούτε προωθείται η δημιουργία ευρωπαϊκής συνείδησης, ούτε οι εργαζόμενοι εγχώριοι και μετανάστες εκμεταλλεύονται λιγότερο. Απεναντίας αυξάνεται η ανεργία, μειώνεται το εργατικό εισόδημα, αφαιρούνται κατακτήσεις προηγούμενων δεκαετιών, παίρνει εφιαλτικές διαστάσεις η μερική απασχόληση και η εντατικοποίηση της εργασίας. Η ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε, παρά την ειδυλλιακή και ψεύτικη εικόνα που έχουν γι’ αυτή κύρια οι Τουρκοκύπριοι, προφανώς για να απαλλαγούν από τη κοινοβουλευτική δικτατορία του Ντεκτάς και για να λύσουν το εκρηκτικό πρόβλημα της ανεργίας απ’ την οποία υποφέρουν, θα σημάνει αναπόφευκτα μείωση του εισοδήματος για τους Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους αγρότες εφόσον μειώνονται οι εισοδηματικές ενισχύσεις. Μπορεί πιθανώς να μειωθεί η ανεργία των Τουρκοκυπρίων με την αύξηση της μερικής απασχόλησης προς όφελος του ελληνογερμανικού τουριστικού κεφαλαίου αλλά σίγουρα θα μειωθεί το εισόδημα των Ελληνοκυπρίων εργαζόμενων. Οι καλές προθέσεις του ΑΚΕΛ και του ΣΥΝ που αποδέχονται το σχέδιο Ανάν θα συντριβούν πάνω στα βράχια της ζωής και της αδήριτης πραγματικότητας. Είναι αποδοχή της λογικής του μικρότερου κακού.
Το ΚΚΕ και τμήματα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς (ΝΑΡ, μ-λ γενής αριστερά) απορρίπτουν το σχέδιο με το επιχείρημα ότι αγωνίζονται για μια Κύπρο ενιαία και ανεξάρτητη δηλαδή για μια δικοινοτική – διζωνική ομοσπονδία, καταγγέλλουν τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις που οδηγούν στη δημιουργία ενός κράτους προτεκτοράτου και υποβαθμίζουν τον καθοριστικό ρόλο, για την αποδοχή του σχεδίου της Ελληνικής και Τούρκικης αστικής τάξης. Όμως για χάρη ενός αφηρημένου αντιιμπεριαλισμού λησμονάς ότι ο κύριος εχθρός είναι η δική σου αστική τάξη, που με τη δική της συμμετοχή και για τους δικούς της σκοπούς αποδέχτηκε την προτεινόμενη λύση, αφού πρώτα με την πολιτική της διχοτόμησε το νησί. Όταν λοιπόν ενεργείς από κοινού με τους ακροδεξιούς και τους εθνικιστές που μιλάνε για προδοσία της κοσμοπολίτικης πτέρυγας της αστικής τάξης που σήμερα είναι κυρίαρχη, συμβαίνει το παράδοξο να έχεις ενότητα στη δράση με αυτούς που επιθυμούν την διπλή ένωση ενάντια σε εκείνους που προτιμούν την συνομοσπονδία αν και η δική σου θέση είναι εντελώς αντίθετη και απ’ τις δύο αστικές πολιτικές!!! Αυτό δεν είναι παρά ο πολιτικός κομφουζιονισμός στην αποκορύφωσή του. Όλα αυτά συμβαίνουν όταν δεν γίνεται κατανοητό ότι στην ιμπεριαλιστική εποχή μας τα δικαιώματα της ισονομίας και ισοπολιτείας των πολιτών και όχι της «πολιτικής ισότητας των συστατικών κρατών» είναι απραγματοποίητα από την αστική τάξη. Ούτε βέβαια από τη γραφειοκρατία των μετακαπιταλιστικών κρατών όπως έδειξε η εμπειρία του «υπαρκτού σοσιαλισμού».
Γιατί ιμπεριαλισμός σημαίνει τερατώδεις εξοπλισμοί και τερατώδεις επεμβάσεις για να πετύχει μια σχετική ισορροπία σε εθνικό επίπεδο ο πλέον ισχυρός, σε βάρος των πιο ανίσχυρων και που η δική σου αστική τάξη ευθυγραμμίζεται μαζί του προσδοκώντας κάποια κέρδη απ’ τη διανομή της λείας. Η ενιαία, ανεξάρτητη και γι’ αυτό σοσιαλιστική Κυπριακή ομοσπονδία δεν μπορεί παρά να είναι το αποτέλεσμα της εμφάνισης ενός μαζικού αντικαπιταλιστικού και διεθνιστικού κινήματος που θα αγωνίζεται: για τη δημιουργία κοινών συνδικάτων και για τις δύο εθνότητες, για πλήρη δημοκρατικά δικαιώματα και πλήρη ελευθερία πολιτικής έκφρασης για όλους τους πολίτες του νησιού, εξίσωση των μισθών και των συντάξεων και για τις δύο εθνότητες, την αποχώρηση όλων των στρατευμάτων των εγγυητριών δυνάμεων, την απομάκρυνση των αγγλικών βάσεων, την κατοχύρωση του δικαιώματος της ανεξιθρησκίας, την ελεύθερη εγκατάσταση και διακίνηση των πολιτών του νησιού, την κατάκτηση σε τελευταία ανάλυση της εξουσίας από αυτό για να υλοποιήσει το πρόγραμμά του. Προϋπόθεση για να υλοποιηθούν όσα οι πολίτες του νησιού ονειρεύονται ως εφικτά είναι η εμφάνιση ενός διεθνιστικού (δια των εθνών) εργατικού κινήματος, που μόνο τότε μπορεί να γίνει ηγεμονική δύναμη στη χώρα και όχι εθνικού (που αποκλείει το διαφορετικό ως ξένο και αντίθετο). Η αρχή μιας τέτοιας πορείας δεν μπορεί παρά να ξεκινήσει μέσα απ’ την ΠΕΟ του ΑΚΕΛ (συνδικαλιστική παράταξη). Μέχρι να μετατραπούν οι ιδέες σε υλική δύναμη ας αρκεστούμε στην προπαγάνδα. Η λύση δεν βρίσκεται ούτε στον αστικό εθνικισμό ούτε στον αστικό κοσμοπολιτισμό. Η προτεινόμενη λύση που έχει γίνει αποδεκτή από την άρχουσα τάξη, επιζητά τη νομιμοποίησή της μέσα από ένα δηλημματικό δημοψήφισμα. Εμείς δεν θα τους ακολουθήσουμε, η αποχή από το δημοψήφισμα ή το άκυρο σε περίπτωση συμμετοχής, μας δίνει τη δυνατότητα να διαχωριστούμε εμφανώς από τις δύο κυρίαρχες αστικές πολιτικές και να προπαγανδίσουμε τη λύση που μόνο η εμφάνιση ενός διεθνιστικού εργατικού κινήματος μπορεί να δώσει. Γνωρίζουμε ότι μακροπρόθεσμα το εφικτό πραγματοποιούμενο στα ακραία όρια του ανέφικτου, θα δώσει τη λύση που βρίσκεται σε μια Κύπρο σοσιαλιστική στα πλαίσια των Ηνωμένων Σοσιαλιστικών Πολιτειών της Ευρώπης.
ΤΠΤ - "4" 
