Προοπτικές του παλαιστινιακού ζητήματος

Σπάρτακος 65, Ιούνης 2002

Η ΟΚΔΕ-Σπάρτακος ετοιμάζει, το αμέσως επόμενο διάστημα, την έκδοση μιας συλλογής κειμένων πάνω στο παλαιστινιακό ζήτημα που καλύπτουν μια μεγάλη χρονική περίοδο της ύπαρξής του. Προδημοσιεύουμε εδώ αποσπάσματα από τα τρία πλέον πρόσφατα κείμενα που περιλαμβάνονται στη συλλογή.

Το ένα, για την ακρίβεια, είναι η συνέντευξη που έδωσε η εκδότρια του περιοδικού Between the Lines, που βγαίνει στην Ιερουσαλήμ, Tikva Honig Parnass στο γερμανικό σοσιαλιστικό περιοδικό Avanti.
Το δεύτερο είναι το «Θέσεις για την παγκοσμιοποίηση και την παλαιστινιακή αντίσταση» των Nassar Ibrahim και Majed Nassar που δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο περιοδικό News from Within που εκδίδεται από το Κέντρο Εναλλακτικής Πληροφόρησης,μια κοινή ισραηλινο-παλαιστινιακή οργάνωση, τον Ιανουάριο που μας πέρασε.
Το τελευταίο είναι του David Finkel και δημοσιεύτηκε στο αμερικάνικο σοσιαλιστικό περιοδικό Against the Current, που, όπως και η συνέντευξη της Ηοnig Parnass προέρχονται από τις τελευταίες μέρες της πρόσφατης επιχείρησης «Αμυντικό Τείχος» του ισραηλινού στρατού στα εδάφη της Παλαιστινιακής Αρχής.

Σπάρτακος

Συνέντευξη με την Tikva Honig Parnass

Η Tikva Honig Parnass ασκεί κριτική στο ισραηλινό κίνημα ειρήνης και αναδεικνύει τη σημασία της ριζοσπαστικοποίησης των Παλαιστινίων πολιτών του Ισραήλ:

Ε: Ποιοι είναι οι δυνητικοί σύμμαχοι μιας μακροπρόθεσμης πολιτικής που θα μπορούσε να προσφέρει μια πραγματική εναλλακτική λύση; Υπάρχουν πολιτικά κινήματα ή οργανώσεις που θα μπορούσαν να πεισθούν για μια άλλη προοπτική;

Α: Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις στον εβραϊκό πληθυσμό του Ισραήλ που θα μπορούσαν να αγωνιστούν ενάντια στα ιμπεριαλιστικά σχέδια των ΗΠΑ και του Ισραήλ. Όλα τα εβραϊκά πολιτικά κόμματα αντιπροσωπεύουν τα συμφέροντα της αστικής τάξης των «ασκεναζίμ» (των Εβραίων ανατολικοευρωπαϊκής καταγωγής, σ.τ.μ.), που η κυριαρχία τους μέχρι σήμερα ποτέ δεν αμφισβητήθηκε σοβαρά. Δεν είναι μόνο ότι δεν υπάρχει καμιά διαφορά ανάμεσα στη νεοφιλελεύθερη ιδεολογία της Δεξιάς και τη λεγόμενη Αριστερά, αλλά ακριβώς το Εργατικό Κόμμα, που είναι υπεύθυνο για την πολιτική του Όσλο, είναι η πολιτική μήτρα της. Η σιωνιστική ιδεολογία που βασίζεται στην κεντρική ιδέα του εβραϊκού κράτους αποδείχθηκε το αποτελεσματικό εργαλείο για να δέσει τον εβραϊκό πληθυσμό, μαζί και την εργατική τάξη, στο ουσιαστικά αποικιακό σχέδιο του σιωνισμού.

Η ισραηλινή εργατική τάξη είναι διασπασμένη σε διαφορετικές ομάδες. Οι εβραίοι «μισραχίμ» (οι «ανατολικοί», σ.τ.μ.), που μαζί με τους παλαιστινίους πολίτες του Ισραήλ αποτελούν την πλειοψηφία των απλών στρωμάτων του προλεταριάτου, δεν έχουν ανεξάρτητη οργάνωση που θα μπορούσε να αγωνιστεί ενάντια στην οικονομική, πολιτική και πολιτιστική τους καταπίεση. Αφού στο παρελθόν ήταν δεμένοι με το Εργατικό Κόμμα τώρα η πολιτική Δεξιά υπό την ηγεσία του λεγόμενου «κόμματος των μισραχίμ» του Σα είναι κυρίαρχη ανάμεσα σ’αυτά τα στρώματα.

Ολόκληρη η εργατική τάξη, τόσο η εβραϊκή, όσο και η παλαιστινιακή, δεν μπορεί να στηριχθεί ούτε καν σε συνδικάτα που θα αντιπροσώπευαν τα στοιχειώδη δικαιώματά τους ως εργατών και εργατριών. Το άλλοτε ισχυρό Χίστραντουντ, που παραδοσιακά υπηρέτησε τις ανάγκες του σιωνισμού σε συνεργασία με το εβραϊκό κεφάλαιο, υποτάχθηκε τώρα εξ ολοκλήρου στα συμφέροντα της «Μεγάλης Επιτροπής» που ισοδυναμεί σε μεγάλο βαθμό με την ελίτ των «ασκεναζίμ» της οργανωμένης εργατικής τάξης.

Αυτό που στο Ισραήλ αποκαλείται κατά λάθος «Αριστερά», αφορά μόνο αυτό το μέρος του εβραϊκου πληθυσμού, που επιδιώκει μια πολιτική λύση της «παλαιστινιακο-ισραηλινής σύγκρουσης» με ορισμένες «παραχωρήσεις», όπως η «υποχώρηση στα σύνορα του 1967» και η δημιουργία ενός «παλαιστινιακού κράτους». Εδώ υπάρχουν διαφορετικές ιδέες για το τι θα πρέπει να συμβεί με τους εποικισμούς και σε πιο βαθμό το Ισραήλ πρέπει να κρατήσει έμμεσα τον έλεγχο των παλαιστινιακών εδαφών. Οι περισσότεροι απ’αυτούς υποστηρίζουν ολόψυχα το σύμφωνο του Όσλο, παραβλέποντας ότι αυτό ήταν όμοιο με μια λύση τύπου «Μπαντουστάν». Ακόμη και τα πιο «ριζοσπαστικά» μέρη του, που αποτέλεσαν μια μειοψηφία στο στρατόπεδο ειρήνης, δεν έκαναν τον κόπο να εξετάσουν το σύμφωνο του Όσλο ακριβέστερα…

Έτσι και η πιο ριζοσπαστική πτέρυγα του ισραηλινού στρατόπεδου ειρήνης αισθάνθηκε μέχρι τη σημερινή εισβολή περισσότερο υποχρεωμένη στη γραφειοκρατική ηγεσία της ΠΑ που αποτελείται στην πλειοψηφία της από άτομα που επέστρεψαν με τον Αραφάτ από την εξορία της Τύνιδας και δεν έχει στενές σχέσεις με τα λαϊκά στρώματα του πληθυσμού στα προσφυγικά στρατόπεδα και τα χωριά ή με τους φοιτητές/-ριες και τους εργάτες/-ριες που αποτελούν τη ραχοκοκαλιά της αντίστασης. Το ισραηλινό στρατόπεδο ειρήνης αγνόησε την ανάδειξη τοπικών ηγετικών μορφών που αντιπροσωπεύουν το ανανεωμένο πνεύμα του παλαιστινιακού εθνικού κινήματος το οποίο ενσαρκώνει την ελπίδα του κοινωνικού και πολιτικού μετασχηματισμού του διεφθαρμένου αυταρχικού κάθεστώτος που εγκαταστάθηκε κάτω από την ηγεσία της ΠΑ.

Ε: Ποιο ρόλο παίζουν οι Παλαιστίνιοι με ισραηλινή υπηκοότητα; Ποια θέση έχουν στον αγώνα για μια εναλλακτική λύση;

Α: Οι ισραηλινοί Παλαιστίνιοι καταπιέζονται τόσο από εθνική, όσο και ταξική άποψη και στόχος είναι να μείνουν αποκλεισμένοι από το «ειρηνευτικό μέρισμα», δηλαδή τα κέρδη της εποχής της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης της «Νέας Μέσης Ανατολής». Έχουν εξελιχθεί στη μοναδική, πραγματικά δημοκρατίκη δύναμη του πολιτικού σκηνικού του Ισραήλ που μπορεί να θέσει σοβαρά σε κινδυνο το σιωνιστικό κράτος. Υπό την επιρροή της Εθνικοδημοκρατικής Συνέλευσης, όπου προεδρεύει ο βουλευτής της Κνεσσέτ, Αζμί Μπισχάρα, ανέπτυξαν παραπέρα την παραδοσιακή απαίτηση για «ίσα πολιτικά δικαιώματα» μέχρι τα «συλλογικά δικαιώματα ως εθνική μειονότητα».

Αυτή η απαίτηση υπονομεύει τα θεμέλια του εβραϊκού κράτους όπως δήλωσε ο πρώην πρωθυπουργός Μπάρακ σε μια καυτή δημόσια συζήτηση, όταν η αστυνομία σκότωσε σε μια μαχητική διαδήλωση 13 παλαιστινίους πολίτες του Ισραήλ. Ο Μπάρακ είπε: «Ως εβραϊκό κράτος μπορούμε να συμφωνήσουμε στην ατομική ισότητα των Αράβων που δε διακινδυνεύει το εβραϊκο-σιωνιστικό κράτος.

Απεναντίας το εβραϊκό κράτος δεν μπορεί να αποδεχθεί τη διεκδίκηση του «κράτους όλων των πολιτών του» ως μακροπρόθεσμο στόχο, δηλαδή μια άλλη συλλογική ταυτότητα όπως μερικοί εξτρεμιστές θέλουν.»

Η ενδυνάμωση της εθνικής συνείδησης των Παλαιστινίων εντός των συνόρων του 1948 και η αυξανόμενη αλληλεγγύη με την αντίσταση των αδερφιών τους στα από το 1967 κατεχόμενα εδάφη μπορεί να γίνει πραγματική απειλή για το εβραϊκό κράτος που είναι η ενσάρκωση του σιωνιστικού κινήματος. Το παλαιστινιακό ζήτημα έχει για δεκαετίες οριστεί μόνο με όρους κατεχομένων από το 1967 εδαφών (συμπεριλαμβανομένης και της πλειοψηφίας της ισραηλινής αριστεράς), που όπως λέγεται, μπορεί να λυθεί μόνο από τη δημιουργία των δύο κρατών. Η κατάσταση διάσπασης και ο αποκλεισμός των Παλαιστινίων πολιτών του Ισραήλ έγιναν αποδεκτά σαν κάτι το αυτονόητο. Το ότι δεν είναι έτσι, το έδειξαν το μποϋκοτάρισμα των περασμένων εκλογών και η στάση τους τους τελευταίους 18 μήνες μετά το ξέσπασμα της δεύτερης Ιντιφάντα. Εξάλλου και η άποψη που ήταν κιόλας η βάση του σχεδίου μοιράσματος του ΟΗΕ στο 1947, δηλαδή ότι το παλαιστινιακό εθνικό κίνημα θα μπορούσε να συντριβεί γρήγορα, αποδείχτηκε λάθος. Πάνω από 50 χρόνια μετά την κήρυξη του κράτους του Ισραήλ, ο ιμπεριαλισμός και σιωνισμός πάλι ανησυχούν ότι μια ανεξέλεγκτη εξέγερση του ενωμένου παλαιστινιακού πληθυσμού στο Ισραήλ και τα κατεχόμενα του 1967 θα μπορούσε να παρασύρει τις καταπιεσμένες μάζες των αραβικών χωρών σ’όλη τη Μέση Ανατολή.

Η αιτία για τον πόλεμο, που το ισραηλινό κατεστημένο τώρα εξαπέλυσε κατά της παλαιστινιακής ηγεσίας και των παλαιστινίων πολιτών μέσα στο Ισραήλ που αποκαλούνται «ωρολογιακή βόμβα», βασίζεται σ’αυτή τη λανθασμένη υπόθεση. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι Παλαιστίνιοι άνοιξαν μέσα στο Ισραήλ ένα δεύτερο μέτωπο ενάντια στη σιωνιστική επιβολή ενός κάθεστώτος «απαρτχάιντ» σ’ολόκληρη την ιστορική Παλαιστίνη, το οποίο θα μπορούσε να αποδειχθεί το ίδιο σημαντικό όσο και ο αγώνας στα κατεχόμενα.

Έτσι βγάζω το συμπέρασμα ότι όλοι/-ες οι αγωνιστές/-ριες απ’τον εβραϊκό πληθυσμό με αντισιωνιστικό, διεθνιστικό και σοσιαλιστικό προσανατολισμό πρέπει να υποστηρίξουν αυτό το αυξανόμενο αυθεντικό εθνικιστικό ρεύμα ανάμεσα στους Παλαιστινίους του Ισραήλ. Τα μέλη του, είναι αλήθεια, δεν αντιπροσωπεύουν ούτε μια ταξική πολιτική, ούτε ένα σοσιαλιστικό πρόγραμμα για μια μελλοντική Παλαιστίνη. Αλλά ο εθνικισμός τους οφείλει να αξιολογηθεί με το μοναδικό κριτήριο των πραγματικών διεθνιστών/-ριών, δηλαδή με το εάν ένα εθνικό κίνημα είναι προοδευτικό ή όχι και εαν αμφισβητεί τον ιμπεριαλισμό κάτι που στο Ισραήλ ισοδυναμεί με τον αγώνα ενάντια στο σιωνιστικό σχέδιο. Ο Aijaz Ahmed γράφει στο βιβλίο του Lineages of the Present (στη σελ.300): «Έτσι πολλά χρόνια ήμουν πολύ συγκρατημένος απέναντι στο εθνικισμό, αφού πολλοί εθνικιστές μου φαίνονται τουλάχιστον σωβινιστές, αν όχι εντελώς φασίστες. Αλλά η κενή απαξίωση για όλους τους εθνικισμούς τείνει να ξεγλυστράει από το ζήτημα του ιμπεριαλισμού. Νομίζω ότι αυτοί που αγωνίζονται ενάντια στον ιμπεριαλισμό, δεν μπορούν έτσι απλά να υπερβούν τον εθνικισμό τους.»

Οι καθημερινοί αγώνες που διεξάγουν οι Παλαιστίνιοι στο Ισραήλ κατά της εβραϊκής- σιωνιστικής φύσης του κράτους παράλληλα με τον αγώνα των Παλαιστινίων στα κατεχόμενα από το 1967 εδάφη για ελευθερία είναι την ίδια ώρα ένας αγώνας κατά του ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ στην περιοχή. Επομένως με το να ενωθούμε μαζί τους και ταυτόχρονα να αποδεχτούμε τον ηγετικό τους ρόλο στο καθορισμό της «ημερησίας διάταξης» των εβραϊκών ριζοσπαστικών κύκλων είναι το πιο προοδευτικό, δημοκρατικό καθήκον με το οποίο μπορούν να έρθουν αντιμέτωποι οι διεθνιστές.

συνέντευξη με την Tikva Honig Parnass

Θέσεις για την παγκοσμιοποίηση και την παλαιστινιακή αντίσταση

Nassar Ibrahim και Majed Nassar

Στα αποσπάσματα που παραθέτουμε παρακάτω από τις «Θέσεις για την παγκοσμιοποίηση και την παλαιστινιακή αντίσταση», οι Nassar και Ibrahim παρουσιάζουν τα στερεότυπα με οποία γίνεται δεκτός ο αγώνας των Παλαιστινίων στη Δύση και τις οικονομικές προϋποθέσεις της «ειρηνευτικής διαδικασίας» στα πλαίσια της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης στη Μέση Ανατολή:

Η άρνηση του παλαιστινιακού λαού

3.1 Η άρνηση της παλαιστινιακής ύπαρξης επιτυγχάνεται μέσω των ισραηλινών αποικιακών στρατηγικών της εθνοκάθαρσης, του συστηματικού διαχωρισμού, την άρνηση βασικών πολιτικών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων και με την απάλειψη των Παλαιστινίων από την ιστορία. Η ισραηλινή αφήγηση της διαδικασίας αποικισμού ριζώνει σε μια θρησκευτική μυθολογία που δικαιώνει την εισβολή και την κατάληψη της Παλαιστίνης και την ίδια ώρα αρνείται ιστορικά γεγονότα τέτοια όπως η συνεχής εθνοκάθαρση της Παλαιστίνης στα τέλη της δεκαετίας του 1940 και στις αρχές της δεκαετίας του 1950.

3.2 Προσφάτως όλες οι μορφές της Παλαιστινιακής πολιτικής και στρατιωτικής αντίστασης στην ισραηλινή κατοχή περιγράφονται σαν «τρόμος» που θα έπρεπε να σταματήσει με κάθε μέσο, ως εκ τούτου εκμηδενίζουν την παρούσα εγκυρότητα των Παλαιστινίων ως ανθρώπων που θα δικαιούνταν επομένως τα δικαιώματα των ανθρώπων.

3.3 Για τα δυτικά ΜΜΕ οι Ισραηλινές επιθέσεις, πόλεμοι και σφαγές περιγράφονται ως «δικαίωμα στην αυτοάμυνα» από το «δημοκρατικό Ισραήλ». Σ’αυτήν την αναπαράσταση το Ισραήλ αντιμετωπίζει βίαιους Άραβες και Παλαιστίνιους που δεν καταλαβαίνουν από δημοκρατία. Το Ισραήλ αντιπροσωπεύει ένα σύμβολο του πολιτισμού και της δημοκρατίας με το δικαίωμα να θέτει κριτήρια δικαιοσύνης και ποινής και να διαθέτει αρμοδιότητα πάνω σ’αυτούς που δε συμμορφώνονται με τη θέλησή του.

3.4 Την ίδια ώρα τα δυτικά ΜΜΕ δημιουργούν μια παραμορφωμένη εικόνα των Αράβων και των Παλαιστινίων στη δυτική φαντασία. Τα μέσα δημιουργούν στερεότυπα που ενθαρρύνουν το μίσος και τη μνησικακία. Αυτή η κατασκευή υποβαθμίζει τις αραβικές θρησκευτικές και πολιτιστικές πεποιθήσεις και δημιουργεί τους όρους για μια «σύγκρουση των πολιτισμών».

3.4 Συνοψίζοντας η ισραηλινή άρνηση του παλαιστινιακού λαού συσκευάζεται με τη δυτική παραμόρφωση των Αράβων στα παγκοσμιοποιημένα ΜΜΕ. Και οι δύο απόψεις ενσωματώνουν μια ρατσιστική διάσταση που αρνείται τις ιδιαιτερότητες των «άλλων», αρνείται τα ανθρώπινα δικαιώματα τους, αρνείται τα πολιτιστικά χαρακτηριστικά τους και αρνείται την ανθρώπινη εμπειρία τους. Το Ισραήλ εμφανίζεται σα μια ανώτερη ενότητα που διατηρεί το δικαίωμα να φέρνει τα άλλα έθνη ενώπιον της δικαιοσύνης.

Η ειρηνευτική διαδικασία και η παγκοσμιοποίηση

4.1 Στηριζόμενο στη στρατιωτική του δύναμη, την υποστήριξη των ΗΠΑ και μια αντίληψη του αραβικού κόσμου ως πρωτόγονου, το ισραηλινό όραμα της επίτευξης της ειρήνης πρόκειται να πραγματοποιηθεί μέσω μιας διαδικασίας στην οποία έχει το αποκλειστικό δικαίωμα να επιβάλει τις συνθήκες αυτής της ειρήνης. Αυτή περιλαμβάνει, αν όχι οτιδήποτε άλλο, το πεδίο εφαρμογής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των Παλαιστινίων.

4.2 Αυτό το πεδίο ορίζεται από μια λίστα από «όχι»: όχι στο δικαίωμα επιστροφής, όχι στην αναγνώριση των ιστορικών και πολιτικών δικαιωμάτων των Παλαιστινίων στην Ιερουσαλήμ, όχι στη μετακίνηση των εποικισμών, όχι σ’ένα κυρίαρχο παλαιστινιακό κράτος.

4.3 Με σκοπό να υπαγορεύσει αυτήν την εκδοχή της ειρήνης το Ισραήλ είναι πλήρως προετοιμασμένο να απαξιώσει τις ζωές των Παλαιστινίων με περιορισμό της κίνησης τους και εκτοπίσεις, δολοφονίες, κρατήσεις, πολιορκίες, καταστροφή σπιτιών και αγροτικών αποθεμάτων.

4.4 Το Ισραήλ δεν επιζητεί ειρήνη αλλά να επιβάλει την συνθηκολόγηση.

4.5 Η ειρηνευτική διαδικασία που ξεκίνησε στη συνδιάσκεψη της Μαδρίτης στις αρχές της δεκαετίας του 1990 τέθηκε στο πλαίσιο της αμερικανο-ισραηλινής συμμαχίας και προχώρησε εξαιτίας της κατάρρευσης της Σοβιετικής Ένωσης και των αποτελεσμάτων του πόλεμου του Κόλπου. Σ’αυτήν τη διαδικασία το όραμα των ΗΠΑ για μια μετα-σοβιετική εποχή ως «νέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων» συμπλήρωνε την ισραηλινή επιθυμία για μια «νέα Μέση Ανατολή».

4.6 Η διαδικασία της Μαδρίτης ακολουθήθηκε από μια σειρά οικονομικών συνδιασκέψεων: Καζαμπλάνκα, Ντόχα, Αμμάν και Κάιρο που επιχείρησαν να αναδιαρθρώσουν την οικονομική υφή της Μέσης Ανατολής και Βόρειας Αφρικής ωθώντας την περιοχή από τα, ήδη σε κρίση, εθνικά καθεστώτα στις απελευθερωμένες οικονομίες της παγκόσμιας αγοράς. Ο σκοπός αυτών των συνδιασκέψεων ήταν να τερματίσουν την αραβο-ισραηλινή και την παλαιστινιο-ισραηλινή διένεξη με την επιβολή των πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων των ΗΠΑ και του Ισραήλ.

4.7 Επρόκειτο για μία διπλή υπαγόρευση: της πολιτικής αποδοχής του κράτους του Ισραήλ χωρίς να αναγκαστεί το Ισραήλ να δεχτεί καμία από τις απαιτήσεις των Παλαιστινίων και της ταυτόχρονής κοινωνικοοικονομικής φιλελευθεροποίησης των αραβικών κρατών.

4.8 Η ακύρωση των άμεσων ή έμμεσων αραβικών μποϋκοτάζ στο Ισραήλ είναι το μεγαλύτερο πολιτικό σύμβολο αυτής της διαδικασίας.

4.9 Η αποκορύφωση της διαδικασίας του Όσλο, όπου η ηττημένη, εξόριστη παλαιστινιακή ηγεσία δεχόταν όρους που απορρίπτονταν από τον παλαιστινιακό λαό στην Παλαιστίνη ήταν συμβατή με το άνοιγμα των αγορών της Μέσης Ανατολής, της Κεντρικής και Νότιας Ασίας, καθώς και της Άπω Ανατολής στο Ισραήλ. Αυτή η διαδικασία εξέθετε επίσης τους Παλαιστίνιους σ’ένα μέλλον τους ως φτηνών εργατών σε μια ελεγχόμενη από τις ΗΠΑ και το Ισραήλ ελεύθερη ζώνη εμπορίου που θα οικοδομούνταν στα κατεχόμενα εδάφη.

4.10 Η δεύτερη παλαιστινιακή Ιντιφάντα αντανακλά τη θέληση και το πνεύμα αντίστασης και την απόρριψη αυτού του σχεδίου.

4.11 Ο παλαιστινιακός λαός προτείνει ειρήνη σα στρατηγική επιλογή βασισμένη στις αποφάσεις των Ηνωμένων Εθνών, που καλούν για ολοκληρωτική υποχώρηση του Ισραήλ στα σύνορα της 4ης Ιουνίου του 1967, εγκαθιδρύοντας ένα αληθινό ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος δίπλα στο κράτος του Ισραήλ και την εφαρμογή του δικαιώματος των Παλαιστινίων να επαναπατριστούν.

Nassar και Ibrahim

Αντίσταση και τρομοκρατία

Ο David Finkel επιχειρηματολογεί πάνω στο κομβικό ζήτημα των μεθόδων δράσης του παλαιστινιακού απελευθερωτικού αγώνα και ειδικά πάνω στις βομβιστικές επιθέσεις αυτοκτονίας:

David Finkel

Η απαίτηση από τον Αραφάτ να «βάλει 100% τα δυνατά του εναντίον του τρόμου» είναι ιδιαιτέρως κυνική. Πρώτον, προφανώς, όπως η Παλαιστινιακή Αρχή ισχυρίζεται, η καταστροφή από το Ισραήλ ολόκληρου του μηχανισμού της κάνει αδύνατο για τον Αραφάτ να ελέγξει τις διάφορες στρατιωτικές φατρίες. Ωστόσο υπάρχει ένας βαθύτερος λόγος τον οποίο η ΠΑ δε μπορεί να παραδεχθεί.

Σ’ολόκληρη τη διάρκεια των χρόνων των του Όσλο και μετά το Όσλο συμφωνιών -καθώς οι διαδοχικές κυβερνήσεις του Λικούντ και των Εργατικών γκρέμισαν σπίτια, κατασκεύασαν παρακαμπτήριους δρόμους αλά απαρτχάιντ και επέκτειναν τους υπαρκτούς, καθώς και έκτισαν ακόμη περισσότερους εποικισμούς- η ΠΑ ήταν εντελώς παθητική, χωρίς να οργανώσει καμία αντίσταση πέρα από την άνευ νοήματος διπλωματική διαμαρτυρία, ενώ στο μεταξύ είναι περιβόητο ότι οι κορυφαίοι αξιωματούχοι της πλούτιζαν παράνομα.

Ήταν ακριβώς το επίπεδο διαφθοράς της ελίτ της ΠΑ, και πάνω από τη θεμελιακη ατιμία της απέναντι στο δικό της πληθυσμό, που την έκανε ένα τέτοιο ελκυστικό διαπραγματευτικό συνέταιρο στα μάτια του ιμπεριαλισμού. Αλλά το γεγονός ότι η ΠΑ δεν οργάνωσε καμιά αντίσταση την έχει επίσης αφήσει χωρίς την εξουσία να ελέγξει την αντίσταση όταν, αναποφεύκτα, ξεσπάει.

Είναι σημαντικό εδώ να πούμε κάτι σχετικά με το θέμα της τρομοκρατίας στην πάλη της παλαιστινιακής αντίστασης με το μορφή των βομβιστικών επιθέσεων αυτοκτονίας στο «καθαυτό Ισραήλ», πράγμα που σημαίνει, στο εσωτερικό των διεθνώς αναγνωρισμένων πριν το 1967 συνόρων.

Η εξαιρετική ισραηλινή δημοσιογράφος Amira Hass έχει παρουσιάσει την πιο πειστική εξήγηση: οι βομβιστικές επιθέσεις αυτοκτονίας είναι το προϊόν όχι του θρησκευτικού φανατισμού, αλλά μάλλον μιας κατάστασης στην οποία οι νεαροί Παλαιστίνιοι δε βλέπουν να έχουν κάποιο μέρος στο πολλά υποσχόμμενο μέλλον του οποίου χαίρει η ισραηλινή νεολαία.

Δεν είναι απλώς θέμα εξαθλίωσης (υπάρχουν μέρη στον κόσμο που το επίπεδο απόλυτης εξαθλίωσης είναι ακόμη μεγαλύτερο). Περισσότερο, η προοπτική που αντιμετωπίζει ένας νέος Παλαιστίνιος ή μια νέα Παλαιστίνια κάτω από την κατοχή είναι μια ολόκληρη ζωή αβάσταχτης ταπείνωσης και πίεσης διακοπτόμενης από τρόμο.

Φαντάσου να βλέπεις τους γέρους γονείς σου και παπούδες σου να τους σταματούν, να τους γδύνουν για να τους ψάξουν και να τους προσβάλλουν λεκτικά δεκαοχτάχρονοι ισραηλινοί στρατιώτες. Φαντάσου το σπίτι σου γκρεμισμένο γιατί «οικοδομήθηκε χωρίς άδεια», όταν καμία άδεια δε δίνεται. Φαντάσου να παρακολουθείς να συμβαίνει αυτό σε καθημερινή βάση σ’όλη την κοινωνία σου, με τη διεθνή εικόνα του λαού σου συρρικνωμένη σε φωτογραφικά συμπληρώματα σωρών από συντρίμμια.

Αν παντρευτείς και έχεις οικογένεια δε θα είσαι ικανός να την αναθρέψεις και να την προστατεύσεις. Εσύ ή (η γυναίκα σου) σ’ωδίνες τοκετού μπορεί να σε σταματήσουν σ’ένα σημείο ελέγχου, ανήμπορη να πας στο νοσοκομείο να γεννήσεις. Μπορείς να σκοτωθείς οποιαδήποτε στιγμή για κανέναν ιδιαίτερο λόγο και να έχεις έναν ουσιαστικά χωρίς νόημα θάνατο.

Σ’αυτήν την ανίατη κοινωνική πραγματικότητα, η επιλογή να επιφορτισθείς με το πεπρωμένο σου, να δεθείς σφιχτά μ’ένα ζωσμένο με εκρηκτικά παλτό και να απομακρύνεις ορισμένα ισραηλινά παιδιά από το λαμπρό τους μέλλον που εσύ δε μπορείς να έχεις, μπορεί να μοιάζει μ’έναν τρόπο να δώσεις στον εαυτό σου την έσχατη αξιοπρέπεια ενός θανάτου με νόημα. Η κατάσταση είναι αθεράπευτη, αλλά η επιλογή η ίδια είναι λογική.

Λογική αλλά απόλυτα εσφαλμένη. Και εδώ είναι αναγκαίο να κάνουμε ορισμένες ακόμη διακρίσεις.

Η διάκριση μεταξύ της ισραηλινής κατοχής, η οποία δε διαθέτει απολύτως καμία νομιμότητα στους στόχους και τις μεθόδους της, και της παλαιστινιακής αντίστασης, η οποία είναι αναπόφευκτη, δημοκρατική και προοδευτική, είναι κρίσιμη.
Οι αγωνιστές που πέθαναν υπερασπιζόμενοι το στρατόπεδο της Τζενίν πάντα θα μνημονεύονται ως αυθεντικοί εθνικοί ήρωες οι ισραηλινοί στρατιώτες που σκοτώθηκαν εκεί, ορισμένοι από τους οποίους ήταν πιθανόν υποστηρικτές της ειρήνης, πέθαναν στην υπηρεσία μιας κατοχής που θα μνημονεύεται μόνο σαν ένα τραύμα που σημάδεψε την ανθρωπότητα.

Αλλά μέσα στο στρατόπεδο του δίκαιου αγώνα υπάρχουν διακρίσεις που πρέπει να γίνουν αναφορικά με τις νόμιμες και μη-νόμιμες μεθόδους. Σ’αυτήν την αντίσταση, επιθέσεις σε στόχους του ισραηλινού στρατού (συμπεριλαμβανομένων βομβιστικών επιθέσεων αυτοκτονίας, γι’ αυτό το θέμα) είναι νόμιμες, και κατά τη γνώμη μου -δεν ομιλώ εδώ εκ μέρους οποιουδήποτε άλλου- τέτοιες είναι και οι επιθέσεις στους εποίκους, μολονότι όχι όταν τα παιδιά αποτελούν εκ προμελέτης στόχο.
Αλλά επιθέσεις σε αμάχους μέσα στο Ισραήλ, ανεξάρτητα από το πόσο δίκαιη είναι η οργή που τις υποκινεί, είναι ανομιμοποίητες από την άποψη της ηθικής και πολιτικά καταστροφικές.

Η ισραηλινή κοινωνία είναι διαιρεμένη ανάμεσα στους εποίκους και τους ιδεολογικούς τους υποστηρικτές και την πλειοψηφία που θέλει μια κανονική ζωή και μισεί τους εποίκους για την απομύζηση της οικονομίας και το σύρσιμο της χώρας σ’έναν πόλεμο που δε μπορεί να κερδηθεί. Δε μπορεί να υπάρξει πιο αυτοκαταστροφική τακτική για τον παλαιστινιακό αγώνα από τις βομβιστικές επιθέσεις που σβήνουν τη διαφορά μεταξύ των ισραηλινών, που ζουν στα δικά-τους μέρη, και των εποίκων.

Εκείνοι οι ιδεολόγοι (ισλαμιστές, εθνικιστές ή παν-αραβιστές) που ενεργά ευνοούν την απάλειψη αυτής της διάκρισης, που ενοραματίζονται κάποιο είδους συντριβής του Ισραήλ από μια μυθική αραβική ή μουσουλμανική στρατιωτική δύναμη, στην πραγματικότητα προωθούν την ανεπιθύμητη εθνική αυτοκτονία ολόκληρου του παλαιστινιακού λαού. Κανένας δεν έχει το δικαίωμα να επιβάλει αυτήν τη μοίρα σ’ένα λαό που δεν έχει προσφερθεί εθελοντικώς γι’ αυτήν.

Πρέπει επίσης να ειπωθεί ότι το ισραηλινό εθνικό-θρησκευτικό στρατόπεδο, μαζί με τον ιμπεριαλισμό των Ηνωμένων Πολιτειών και το μεγαλύτερο μέρος από το αμερικάνικό εβραϊκό κατεστημένο, προωθούν τα ίδια την αυτοκτονία και κατάρρευση της ισραηλινής κοινωνίας για την εξυπηρέτηση των δικών τους διεστραμμένων σκοπιμοτήτων.

Είναι ένα θέαμα που μπορεί εύκολα να μας οδηγήσει στην απελπισία αλλά ο παλαιστινιακός πληθυσμός και τα γενναία αντι-κατοχικά κινήματα στο Ισραήλ δε θα παραιτηθούν, επειδή δεν έχουν τη δυνατότητα να το κάνουν, όπως ούτε και εμείς την έχουμε.