Εργατικές απεργίες σε όλη την Αργεντινή

Σπάρτακος 65, Ιούνης 2002

του Gerry Foley

H οικονομική και κοινωνική κρίση στην Αργεντινή πήρε άλλη μια τροπή προς το χειρότερο κατά τον Απρίλη. Στις 23/4 ο λαϊκιστής πρόεδρος της χώρας, ο Eduardo Duhalde, είχε να αποδεχθεί την παραίτηση του υπουργού οικονομίας και της ομάδας του. Αν και ο επόμενος υπουργός διορίστηκε σύντομα, όλη η υπόθεση αποτέλεσε ηχηρή διακήρυξη της αποτυχίας του κυβερνητικού σχεδίου να σταματήσει τουλάχιστον την οικονομική κατάρρευση της χώρας.

Ο υπουργός οικονομίας, ο Remes Lesnicov, παραιτήθηκε αμέσως μετά την επιστροφή του από διαπραγματεύσεις με το ΔΝΤ στις ΗΠΑ και μια μέρα μετά τις μαχητικές διαδηλώσεις που εμπόδισαν το εθνικό κοινοβούλιο να υιοθετήσει το σχέδιο του προέδρου να κατασχέσει τους λογαριασμούς τράπεζας του κόσμου και να τους αντικαταστήσει με χρεώγραφα που επρόκειτο να πληρωθούν σε 10 χρόνια.

Ανακοινώνοντας ότι το σχέδιό του ήταν η τελευταία ευκαιρία να σωθεί η οικονομία της χώρας, ο Duhalde είχε απειλήσει να παραιτηθεί αν η Βουλή δε θα το ενέκρινε. Στις 22/4 όμως οι βουλευτές βρέθηκαν πολιορκημένοι από τους διαδηλωτές και αναγκάστηκαν να διακόψουν την κοινοβουλευτική συνεδρίαση με αποτέλεσμα τα μέτρα του Duhalde να μην μπόρεσαν να ψηφιστούν.

Σύμφωνα με μια τοποθέτηση του MST (Κίνημα Σοσιαλιστών Εργατών), της δεύτερης μεγαλύτερης τροτσκιστικής ομάδας της Αργεντινής, αυτή ήταν η άμεση αιτία της παραίτησης της κυβερνητικής ομάδας οικονομίας. Είναι ένα σήμα ότι η κυβέρνηση του προέδρου δε διαθέτει την πολιτική δύναμη να επιβάλει το δρακόντειο πρόγραμμα λιτότητας που απαιτούν το ΔΝΤ και οι μεγαλύτεροι καπιταλιστές της χώρας.

Η τοποθέτηση του MST επεσήμανε επίσης μια νέα άνοδο των εργατικών αγώνων τη βδομάδα πριν την πτώση της οικονομικής ομάδας του Duhalde. Ιδιαίτερα εξελίχθηκε ένα κύμα απεργιών των καθηγητών/-ριών σε διάφορες περιοχές της χώρας με διαμαρτυρίες ενάντια στις κυβερνητικές αρχές που δήλωσαν ότι δεν είναι σε θέση να πληρώσουν τους μισθούς τους. Οι υπαγορεύσεις του ΔΝΤ προβλέπουν οι δημόσιες δαπάνες να συρρικνωθούν μέχρι το κόκκαλο και παραπέρα. Η μεγαλύτερη κατηγορία των απαραίτητων εργαζομένων στο δημόσιο είναι προφανώς οι καθηγητές/-ριες.

Στην περιοχή του Σαν Χουάν χιλιάδες κινητοποιημένων εργαζομένων κατέλαβαν τα τοπικά υπουργεία. Στο Μπουένος Άϊρες έγινε μια διαδήλωση με κατσαρόλες και τηγάνια για την ανάμνηση αυτών που σκοτώθηκαν από την αστυνομία κατά τις διαδηλώσεις της 20 Δεκέμβρη οι οποίες οδήγησαν στην ανατροπή της προηγούμενης ανοιχτά νεοφιλελεύθερης κυβέρνησης.

«Το φάντασμα της λεηλασίας επέστρεψε» έγραψε η εφημερίδα La Jornada της Πόλης του Μεξικού στις 22/4, «όταν άνεργοι εργάτες διαδήλωσαν σε μερικά νότια προάστια της πρωτεύουσας, ιδιαίτερα στα Loma de Zamora και Quilmes του Μπουένος Άϊρες όπου έκαναν πορεία στα σούπερμαρκετ για να απαιτήσουν τρόφιμα.»

Ταυτόχρονα ο Duhalde διέταξε μια αργία των τραπεζών που στέρησε από τους Αργεντινούς την πρόσβαση στους λογαριασμούς τους ώστε ακόμα και οι απασχολούμενοι εργαζόμενοι έμειναν ουσιαστικά άφραγκοι. Τα μαγαζιά άρχισαν να αρνούνται τις πιστωτικές κάρτες. Για τη μεγάλη μάζα του πληθυσμού οι τραπεζικές υπηρεσίες, από τις οποίες είναι εξαρτώμενοι, καταρρέουν.

Την ίδια βδομάδα μια μεγάλη ξένη τράπεζα, ο όμιλος Canadian Scotia, έκλεισε – αφήνοντας τους πελάτες του χωρίς τα χρήματά τους και τους υπάλληλούς του χωρίς εργασία.