του Δημήτρη Χείλαρη
Η αποφασιστική αντίσταση ενάντια στον κατακτητή και η αδιάρρηκτη ενότητα του παλαιστινιακού λαού στο δίκαιο αγώνα του για μια γη ελεύθερη μας αναγκάζει να προσηλώσουμε το βλέμμα στα δραματικά γεγονότα που συμβαίνουν στις πόλεις και τους προσφυγικούς καταυλισμούς της Παλαιστίνης.
Η βαρβαρότητα της ισραηλινής κατοχής και ο κυνισμός της κυβέρνησης Σαρόν που επιχειρεί να ξεριζώσει τη διεθνώς αναγνωρισμένη (με βάση τη μοιρασιά της παλαιστινιακής γης προς όφελος του Ισραήλ από τις συμφωνίες του Όσλο) Παλαιστινιακή Αρχή μας σπρώχνει να κινητοποιηθούμε επειγόντως μ’ όλα τα διαθέσιμα μέσα ενάντια σ’ αυτή τη βία και αδικία.
Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Οι Παλαιστίνιοι/ες, με τις δικές του θυσίες, σε ουσιαστική απομόνωση από τα διεφθαρμένα Αραβικά καθεστώτα της Μέσης Ανατολής αλλά και τον «πολιτισμένο δημοκρατικό δυτικό κόσμο» έχουν βρεθεί στην αιχμή αυτή τη στιγμή της παγκόσμιας αντίστασης κατά της ιμπεριαλιστικής σταυροφορίας ενάντια στην τρομοκρατία που καθοδηγείται από τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Γιατί οι όροι με τους οποίους διεξάγεται η στρατιωτική δράση του κράτους του Ισραήλ στα τυπικώς αυτόνομα εδάφη των Παλαιστινίων έχει προκαλέσει σημαντικά ρήγματα στην οικουμενική συναίνεση που εκβιάστηκε από τις ΗΠΑ με αφορμή το τρομοκρατικό χτύπημα στους δίδυμους πύργους του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου στη Νέα Υόρκη.
Έτσι για πρώτη φορά μετά τις 11 του Σεπτέμβρη μοιάζουν σοβαρά να αντιστρέφονται οι όροι: από τη θέση του «κατήγορου» η ιμπεριαλιστική συμμαχία γύρω από τις ΗΠΑ περνάει ξανά, σε εκείνη του «κατηγορούμενου», του «υπόλογου».
Το κύμα των διεθνών διαδηλώσεων και οι ομάδες ακτιβιστών από διάφορες χώρες που σπεύδουν στην Παλαιστίνη για να συμπαρασταθούν έμπρακτα στους αμυνόμενους Παλαιστίνιους ενισχύουν συνεχώς την παραπάνω εικόνα.
Τα διλήμματα είναι πιο ξεκάθαρα. Μεγαλύτερα τμήματα της ανθρωπότητας πέρα από τον αραβικό κόσμο συνειδητοποιούν ότι υπάρχει άνιση σχέση μεταξύ της εμβέλειας και της στόχευσης της συστηματικά οργανωμένης κρατικής βίας του Ισραήλ και των εξτρεμιστικών χτυπημάτων προς τον άμαχο ισραηλινό πληθυσμό από μερίδα παλαιστινιακών οργανώσεων όσο κι αν πράγματι απάνθρωπα είναι τα τελευταία.
Επίσης αναφορικά με τις δυτικές κοινωνίες ο πόλεμος τους Ισραήλ στην Παλαιστίνη δε μπορεί να νομιμοποιηθεί με βάση συγχύσεις και περιπλοκές που επέτρεψαν στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στο Ιράκ και τη Νέα Γιουγκοσλαβία να εμφανιστούν ως «ανθρωπιστικοί» πόλεμοι. Ειδικά στις ΗΠΑ καταλογίζεται ολοένα και μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης για την απροκάλυπτη υποστήριξή τους στο Ισραήλ που δεν αποκρύπτεται από φραστικές διαφοροποιήσεις και διπλωματικές πρωτοβουλίες.
Αυτή η νέα συνειδητοποίηση αντανακλάται σε διεθνές κυβερνητικό επίπεδο με αποτέλεσμα οι αποκλίσεις και οι αντιθέσεις μέσα στο ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο να εκδηλώνονται με μεγαλύτερη συχνότητα και αμεσότητα παρότι οι πρακτικές συνέπειες τους αργούν να εκδηλωθούν με τον ίδιο τρόπο.
Το κίνημα του Σηάτλ και της Γένοβας που πέρασε στην άμυνα μετά τις 11 Σεπτεμβρίου, μπορεί αγκαλιάζοντας το δίκαιο παλαιστινιακό αγώνα να ξαναπεράσει στην επίθεση ενάντια στους αληθινούς κυρίαρχους του κόσμου.
Το γεγονός ότι ο αγώνας των Παλαιστινίων αποβαίνει ένα σημείο κλειδί στην παγκόσμια συγκυρία δεν μας απαλλάσσει από αυτήν καθεαυτήν την εξέταση της φύσης του παλαιστινιακού ζητήματος και την πολιτική συζήτηση των στρατηγικών στην προοπτική της λύσης του. Για μας η απελευθέρωση της Παλαιστίνης από τον ισραηλινό ζυγό δεν μπορεί να έχει ως συνέπεια τη δημιουργία ενός ακόμη αυταρχικού και διεφθαρμένου καθεστώτος στην περιοχή της αραβικής Μέσης Ανατολής και οφείλουμε να ομολογήσουμε απερίφραστα ότι η ηγεσία της ΟΑΠ υπό τον Αραφάτ είχε ήδη αρχίσει να οικοδομεί ένα τέτοιο καθεστώς μέσα στα στενά όρια της ημι-αυτόνομης Παλαιστινιακής Αρχής. Επίσης μπροστά στην επιτακτικότητα της άμεσης συμπαράστασης στον Παλαιστινιακό λαό δεν είναι δυνατό να υποστούμε μια μόνιμη αυτολογοκρισία για τον κίνδυνο οι Παλαιστίνιοι/ες από τη «Σκύλλα της σιωνιστικής κατοχής» να πέσουν στη «Χάρυβδη της ισλαμικής θεοκρατίας», πράγμα που σημαίνει ότι η βάρβαρη καταπίεση αλλάζει μορφή, όταν μάλιστα πιστεύουμε ότι είναι απολύτως εφικτό μια τέτοια εξέλιξη να αποφευχθεί. Αντίστοιχα δεν χαρίζουμε την ισραηλινή εργατική τάξη στο σιωνιστικό κράτος δια παντός. Αν παραμένει ενσωματωμένη στη σιωνιστική πολιτική αυτό δεν σημαίνει ότι όχι μόνο τα μακροπρόθεσμα αλλά και τα άμεσα συμφέροντα της δεν αντιστρατεύονται τη σιωνιστική πολιτική.
Αν δεχτούμε την άποψη ότι η Ιντιφάντα μπορεί να ασκήσει εξωτερική πίεση για την εσωτερική αλλαγή του Ισραήλ, τα «τρομοκρατικά χτυπήματα» στον άμαχο πληθυσμό συσπειρώνουν το ισραηλινό λαό γύρω από τη μιλιταριστική πολιτική του Σαρόν, ενώ υπάρχουν σημάδια ότι ένα μεγάλο μέρος του ισραηλινού λαού ήταν και είναι έτοιμο να υπάρχουν σημάδια ότι ένα μεγάλο μέρος του ισραηλινού λαού ήταν και είναι έτοιμο να δεχτεί την ιδέα ενός ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους σε συνύπαρξη με το Ισραήλ.
Για μας η λύση του Παλαιστινιακού άπτεται κυρίως των εσωτερικών εξελίξεων στην περιοχή και των διεθνών παραγόντων. Η στρατηγική συζήτηση μας αφορά ακριβώς για να οικοδομήσουμε το διεθνές κίνημα αλληλεγγύης και μέσα στη χώρα μας. Να αξιοποιήσουμε την ευαισθητοποίηση του ελληνικού λαού προσδίδοντάς της διάρκεια και βάθος, δηλαδή προβάλλοντας τη διεθνιστική οπτική μας.
ΤΠΤ - "4" 
[…] Διεθνιστική αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη! […]