Για το 2ο Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ

Σπάρτακος 64, Απρίλης 2002

2ο ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΦΟΡΟΥΜ ΤΟΥ ΠΟΡΤΟ ΑΛΕΓΚΡΕ

Ένα μεγάλο βήμα προς τα εμπρός

Το 2ο Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ, που έγινε πάλι στο Πόρτο Αλέγρε, έχει διχάσει την ελληνική ριζοσπαστική αριστερά. Προσπαθώντας να παρουσιάσουν μια επαλήθευση της πολιτικής τους γραμμής οι διάφοροι σχηματισμοί του χώρου προσπαθούν να αναδείξουν τα στοιχεία εκείνα του Φόρουμ που επιβεβαιώνουν τις απόψεις τους, αγνοώντας εκείνα που δεν συμφωνούν μαζί τους. Έτσι στα έντυπα οργανώσεων που προωθούν μια περιχαράκωση τμήματος της ριζοσπαστικής αριστεράς στη βάση μιας προγραμματικής καθαρότητας, όπως στο ΠΡΙΝ, υπάρχει μια απορριπτική διάθεση για το Φόρουμ, προβάλλοντας μόνο τις αρνητικές του πλευρές. Αντίθετα στα έντυπα οργανώσεων που επιδιώκουν ένα μέτωπο εφ’ όλης της ύλης με τη ρεφορμιστική αριστερά, όπως στην ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ, υπάρχει μια χωρίς όρους επικρότηση για ό,τι έγινε στο Φόρουμ σε συνδυασμό με την μη αναφορά των αρνητικών του πλευρών.

Πιστεύουμε ότι και οι δύο πλευρές έχουν λάθος. Κατ’ αρχήν είναι απαράδεκτο το να προσπαθείς να προσαρμόσεις τα γεγονότα στις απόψεις σου, αγνοώντας όσα δεν συμφωνούν με αυτές, αντί να προσπαθείς να εναρμονίσεις τις απόψεις σου στην τωρινή πραγματικότητα. Αλλά και στην ουσία του θέματος είναι εθελοτυφλία το να μη βλέπεις την ξεκάθαρη επιτυχία και τις δυνατότητες που ανοίγονται μέσα από το Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ. Τη σημασία της επιβεβαίωσης της ζωντάνιας του κινήματος ενάντια στην καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση, της ποικιλομορφίας του και της δύναμης του σύγκλισης που ξαναεπιβεβαιώθηκαν, παρά το μετά τις 11 Σεπτέμβρη κλίμα. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι δικαιολογείται μια απόλυτη ευφορία.

Αντίθετα, σε όφελος και της ίδιας της πρωτοβουλίας, δεν πρέπει να αγνοηθούν πολλά σημεία για κριτική.

Το άρθρο που δημοσιεύεται προσπαθεί να κάνει έναν συνολικό απολογισμό του 2ου Παγκόσμιου Κοινωνικού Φόρουμ αναδεικνύοντας τόσα τα θετικά όσο και τα αρνητικά του σημεία, σε μια προσπάθεια αξιοποίησης των πρώτων και καταπολέμησης των δεύτερων.

Ν. Σ.

του Ataulfo Riera

Το 2ο Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ του Πόρτο Αλέγρε ολοκληρώθηκε με έναν απολογισμό περισσότερο από θετικό. Με συμβολικούς όρους θα μπορούσαμε να πούμε ότι έκλεψε την παράσταση από το παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ που συνήλθε ταυτόχρονα στη Νέα Υόρκη. Το Φόρουμ της παγκοσμιοποιημένης αστικής τάξης συγκέντρωσε εκπροσώπους των μεγαλύτερων αστικών πολυεθνικών, του κόσμου των τραπεζών και τους πολιτικούς τους φίλους, που αποφάσισαν φέτος να δραπετεύσουν από το Νταβός υπερβολικά εκτεθειμένο στις εκδηλώσεις αμφισβήτησης παρά τη γεωγραφική του θέση για να καταφύγουν στη Νέα Υόρκη όπου το κλίμα μετά τις 11 Σεπτέμβρη τους επέτρεπε να πιστεύουν ότι οι συνεδριάσεις τους θα είναι χωρίς προβλήματα. Αλίμονο! Περίπου 15.000 άτομα (ανάμεσα τους και οι συνδικαλιστές του AFL-CIO) κινητοποιήθηκαν μέσα στην ίδια την πόλη για να καταγγείλουν τους βασικούς πρωταγωνιστές της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Στο Πόρτο Αλέγρε, κατά την τελετή έναρξης, εκείνοι που συμμετείχαν στο Φόρουμ ήρθαν σε άμεση επικοινωνία με τους διαδηλωτές, δείχνοντας έτσι την αναγκαία για τον αγώνα ενότητα στη σκέψη και στη δράση.

Η επιτυχία του Π.Κ.Φ. είναι ταυτόχρονα ποιοτική και ποσοτική. Από τον αριθμό αυτών που συμμετείχαν (περίπου 60.000), απ’ την προέλευση τους (131 χώρες) και από την αντιπροσωπευτικότητα τους (15.250 εκπρόσωποι από περίπου 5.000 οργανώσεις) το Φόρουμ απόδειξε ότι το κίνημα αντί να υποχωρεί κάτω από τα χτυπήματα των αντιδραστικών, ασφαλίτικων και μιλιταριστικών πολιτικών που κυριαρχούν στη διεθνή επικαιρότητα, διατηρεί την ικανότητα του συσπείρωσης όλο και περισσότερων δυνάμεων γύρω του. Οι Λατινοαμερικάνοι συμμετείχαν μαζικά, αλλά είχαμε σαφή πρόοδο, σε σχέση με την περυσινή χρονιά, στην παρουσία εκπροσώπων από την Ασία, την Αφρική και τη Μέση Ανατολή. Η διεθνής συνδικαλιστική παρουσία ήταν επίσης ισχυρότερη και περισσότερο ορατή.

Μοιράστηκε μια δημόσια διακήρυξη από την ομάδα Global Unions (ομάδα των διεθνών συνδικάτων που ανάμεσα σε άλλες περιλαμβάνει τη CISL, την Παγκόσμια Συνομοσπονδία Εργασίας CMT και το CES) που ζητούσε «παγκοσμιοποίηση της κοινωνικής δικαιοσύνης». Στο κείμενο αυτό οι συνδικαλιστές εξηγούν το λόγο της ταυτόχρονης παρουσίας τους στη Νέα Υόρκη και στο Πόρτο Αλέγρε επειδή «ο ρόλος μας συνίσταται στην υπεράσπιση και προώθηση των συμφερόντων των εργαζομένων, συμμαχώντας με εκείνους που συμμερίζονται τις απόψεις μας και συζητώντας με εκείνους που δεν τις συμμερίζονται».

Οι δυνατές στιγμές

Είναι βέβαια αδύνατον να δώσουμε μια περίληψη ή να κάνουμε μια σύνθεση από τις περίπου 27 κεντρικές συζητήσεις και τις εκατοντάδες ομάδες εργασίας και δραστηριότητες που ήταν στο πρόγραμμα. Μπορούμε ωστόσο να προβάλουμε εκείνες που θεωρούμε πιο σημαντικές: τη δίκη του Χρέους, για παράδειγμα, όπου η Σκύλλα και η Χάρυβδη της παγκοσμιοποίησης (δηλαδή η Παγκόσμια Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο) βρέθηκαν στο εδώλιο του κατηγορουμένου. Να αναφέρουμε ακόμη το εντυπωσιακό σεμινάριο για το «Σοσιαλισμό σήμερα», που παρακολούθησαν 2000 άτομα και οργανώθηκε από το Κίνημα των Ακτημόνων Αγροτών (MST), τη συζήτηση για τους ιθαγενείς λαούς, όπου ο Blanca Chancoso από το CONAIE του Εκουαντόρ ηλέκτρισε την αίθουσα δηλώνοντας “»δεν είμαστε το παρελθόν, είμαστε το παρόν και το μέλλον»!”, ή ακόμη τις πολλές εκδηλώσεις όπου συζητήθηκε η κρίση και η εξέγερση του λαού στην Αργεντινή με την παρουσία των Μητέρων της Πλατείας του Μάη, των πικετέρος, των συνδικαλιστών της CTA και των κομμάτων της ριζοσπαστικής αριστεράς.

Άλλες δυνατές στιγμές ήταν οι διαδηλώσεις, η πρώτη, με την έναρξη, που συγκέντρωσε 50.000 άτομα ενάντια στον πόλεμο, η δεύτερη για αλληλεγγύη στην Αργεντινή με 5.000 άτομα και η τελευταία, πολύ μαχητική, εναντίον της ALCA (ζώνη ελευθέρου εμπορίου στην Αμερική) με 30.000 άτομα.

Πόλη Carlo Giuliani

Επίσης παράλληλα με αυτό καθεαυτό το Κοινωνικό Φόρουμ γίνονταν διάφορα γεγονότα όπως το Παγκόσμιο Φόρουμ Νεολαίας, το Αφρο-Βραζιλιανό Φόρουμ, το Φόρουμ των Παιδιών (με 2.500 συμμετοχές), το διεθνές Φόρουμ των Κοινοβουλευτικών, σεμινάρια γύρω από τη δικαιοσύνη, το δικαίωμα στην πόλη κλπ,

Αλλά απ’ όλα αυτά το σημαντικότερο ήταν, χωρίς αμφιβολία, το διεθνές κάμπιγκ Νεολαίας, που ονομάστηκε “πόλη Carlo Giuliani”, προς τιμή του νεαρού ακτιβιστή που δολοφονήθηκε στη Γένοβα. Σ’ αυτό το κάμπιγκ συμμετείχαν περισσότεροι από 15.000 νέοι από 51 χώρες. Και εκεί δεν έλειψαν οι δυνατές στιγμές, όπως στην τελετή έναρξης με την παρουσία και την ομιλία της Haidi Giuliani, μητέρας του Carlo, που με απλά και συγκινητικά λόγια, περίγραψε το πως έζησε το δράμα της Γένοβας.

Εξέφρασε επίσης τη βεβαιότητα της ότι αν όλοι οι απλοί άνθρωποι, όπως αυτή, μπουν στον αγώνα, ο γιος της δεν θα έχει πεθάνει μάταια.

Με το δικό του πρόγραμμα δραστηριοτήτων, το κάμπινγκ περιλάμβανε επίσης έναν τοπικό ραδιοσταθμό, ένα κέντρο ΜΜΕ και ένα εργαστήρι INTERNET όπου ανταλλάσσονταν εμπειρίες μαζικών αγώνων ή πολιτικής ανυπακοής ενάντια στην καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση. Με δύο λόγια, μια μοναδική εμπειρία στη Λατινική Αμερική για μάζεμα και διάρθρωση των πιο μαχητικών δυνάμεων του αντιιμπεριαλιστικού αγώνα: εκείνων της νεολαίας.

Κάλεσμα

Για να ξαναγυρίσουμε στο ίδιο το Κοινωνικό Φόρουμ, τα σημαντικότερα δεν ήταν στο «επίσημο» πρόγραμμα, όσο ενδιαφέρον και αν ήταν. Αυτό που κάνει τη δύναμη και το ενδιαφέρον του ΠΚΦ είναι ότι συγκεντρώνει μια τόσο μεγάλη ποσότητα εκπροσώπων των κοινωνικών κινημάτων, των συνδικάτων, των πολιτικών ακτιβιστών από όλο τον κόσμο. Η πραγματική «καρδιά» του Φόρουμ βρίσκεται στις ανεπίσημες συνελεύσεις, τις συναντήσεις, τις ανταλλαγές εμπειριών και τις διαρθρωτικές συγκλίσεις για την προετοιμασία των επόμενων αγώνων. Γιατί οικοδομείται ένα πραγματικό κίνημα, με τις ιδεολογίες του τις αναφορές του, τις κουλτούρες του και την θεματολογία του.

Έτσι, με πρωτοβουλία της μαχητικής και/ή ριζοσπαστικής πτέρυγας του ΠΚΦ (το Βραζιλιάνικο συνδικάτο CUT, το MST, οι Νοτιο-Κορεάτες συνδικαλιστές, η Via Campesina, το ATTAC-International και άλλοι) συντάχθηκε ένα νέο “Κάλεσμα στα κοινωνικά κινήματα”. Κατά την πρώτη συνεδρίαση η αίθουσα ήταν πολύ μικρή για να χωρέσει όλους εκείνους και εκείνες που ήθελαν να συμμετέχουν και να υποστηρίξουν την πρωτοβουλία.

Δημιουργήθηκε μια ομάδα εργασίας για τη σύνταξη του καλέσματος και, μετά από 4 συνεδριάσεις, το τελικό κείμενο υιοθετήθηκε από την ολομέλεια. Το κείμενο πάσχει από τα ελαττώματα του τρόπου δημιουργίας του και αν και μπορεί να του καταλογίσει κανείς κάποιες ατέλειες, παραλείψεις ή αμφισβητούμενα σημεία (για παράδειγμα δε λέει τίποτα για την Ευρωπαϊκή Ένωση και τον αρνητικό της ρόλο στην παγκοσμιοποίηση) ωστόσο αποτελεί ένα σημαντικό ντοκουμέντο που αντιτίθεται αποφασιστικά στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και καλεί σε υπεράσπιση τόσο του αγώνα του Παλαιστινιακού λαού ενάντια στη σιωνιστική κατοχή όσο και εκείνου του λαού της Αργεντινής. Σαφώς πιο προχωρημένο από το αντίστοιχο κείμενο του πρώτου Κοινωνικού Φόρουμ, το Κάλεσμα επιβεβαιώνει την αλληλεγγύη του στα συνδικαλιστικά δικαιώματα και αγώνες και ενάντια στην προσωρινή εργασία, γεγονός που θα επιτρέψει τη διευκόλυνση νέων πλατύτερων συμμαχιών με το οργανωμένο εργατικό κίνημα. Άλλο νέο στοιχείο, το κείμενο μπορεί να υποστηριχθεί και από πολιτικές οργανώσεις γιατί ανοίχτηκε ένας ιδιαίτερος κατάλογος για το σκοπό αυτό.

Το κείμενο βάζει συγκεκριμένα ένα πρόγραμμα για τους επόμενους αγώνες ανακοινώνοντας τη δημιουργία πλατειών ενωτικών μετώπων, κύρια στη Λατινική Αμερική όπου θα έχουν προτεραιότητα οι αγώνες ενάντια στην ALCA, με προοπτική, τον Απρίλη του 2003, της συνόδου κορυφής των αρχηγών των κρατών της Αμερικής στο … Μπουένος Αιρες. Για την Ευρώπη προβλέπονται λίγες διεθνείς μαζικές κινητοποιήσεις στο άμεσο μέλλον (πέρα από τη Σύνοδο Κορυφής της Ε.Ε. στη Βαρκελώνη το Μάρτη 2002 ή την Παγκόσμια Σύνοδο Κορυφής του FAO στη Ρώμη τον Ιούνιο για τα τρόφιμα) αλλά μπορούμε από τώρα να προετοιμαζόμαστε για τη Σύνοδο Κορυφής των G8 στη Γαλλία τον Ιούνη 2003.

Ανάμεσα στα επόμενα γεγονότα θα είναι, σαν απόδειξη της πιο προχωρημένης διεθνοποίησης που προωθεί το ΠΚΦ, πολλά περιφερειακά Κοινωνικά Φόρουμ: στην Αμερική, στη Μέση Ανατολή, στην Ασία και στην Ευρώπη, το επόμενο Φθινόπωρο στην Ιταλία. Στο Βέλγιο έχει ήδη ξεκινήσει το πρόγραμμα δημιουργίας ενός Κοινωνικού Φόρουμ, αν και προτεραιότητα έχει η προετοιμασία και η ενεργητική κινητοποίηση για το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ. Όσο για το ίδιο το Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ, θα ξαναμαζευτεί πάλι στο Πόρτο Αλέγρε το 2003 και θα μετακομίσει στη συνέχεια στις Ινδίες το 2004 και στην Αφρική το 2005.

Κριτικές

Για όλα αυτά τα αποτελέσματα δε μπορούμε φυσικά παρά να χαιρετίζουμε και να υποστηρίζουμε μια πρωτοβουλία, όπως αυτή του ΠΚΦ. Η διαδικασία συνδυασμού της ενότητας με την όσο πιο πλατειά γίνεται ποικιλομορφία είναι η ίδια πολύ δύσκολη. Η ετερογενής του σύνθεση δεν απαλλάσσει το Φόρουμ από κριτικές, γιατί η ευρύτητα και η ποικιλία που αποτελούν τον πλούτο του, μπορούν να έχουν και αρνητικές συνέπειες. Εάν, θεωρητικά, τα πολιτικά κόμματα δεν μπορούν να αντιπροσωπεύονται στη διοργάνωση ενός γεγονότος, μέσα στα πλαίσια του ΠΚΦ, διαπιστώνουμε την ανάπτυξη ενός πολιτικού τουρισμού νέου τύπου: την όλο και μεγαλύτερη άφιξη από διάφορες χώρες πολιτικών άμεσα υπεύθυνων για την εφαρμογή νεοφιλελεύθερων πολιτικών. Θα μπορούσαμε να δούμε, όπως πολλοί άλλοι, στις παρουσίες αυτές την απόδειξη της δύναμης του ΠΚΦ, γιατί το Πόρτο Αλέγρε φαίνεται ότι έχει γίνει πολύτιμο για την κολακεία του λαϊκού εκλογικού σώματος. Αλλά, στην πραγματικότητα, οι παρουσίες αυτές, επιθυμητές ή όχι, βλάπτουν πολύ την εικόνα του ΠΚΦ. Όπως δίκαια σημειώνει η δημοσιογράφος Ναόμι Κλάιν : Εάν εκείνοι και εκείνες που συμμετέχουν στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ ξεμπαρκάρουν και στο Πόρτο Αλέγρε, πως θα μπορέσει το ΠΚΦ να κρατήσει ξεκάθαρη την εικόνα της εναλλακτικής λύσης απέναντι στην ελίτ της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης;

Ποιες αρχές

Κατά το 2ο ΠΚΦ, αποφεύχθηκε το χειρότερο με την άρνηση του να έρθει και να αναπτύξει τις απόψεις του για την παγκοσμιοποίηση ο Βερχοφστάντ.

Αλλά, ένδειξη ενός συμβιβασμού ανάμεσα στις μετριοπαθείς – ρεφορμιστικές και τις ριζοσπαστικές συνιστώσες του ΠΚΦ, κήρυξαν, σκανδαλωδώς, ανεπιθύμητους τους Βάσκους εθνικιστές , τους µαπατίστας, τις Μητέρες της πλατείας του Μάη της Αργεντινής (τελικά ήρθαν) και το FARG, την σημαντικότερη αντάρτικη οργάνωση της Κολομβίας. Οι μετριοπαθείς επικαλέστηκαν γι’ αυτό τη Χάρτα των αρχών του ΠΚΦ που σημειώνει ότι επιθυμούν να δεχτούν όλο τον κόσμο «εκτός από εκείνους που χρησιμοποιούν τη βία για πολιτικούς στόχους». Αλλά με έναν τέτοιο ορισμό και φτάνοντας αυτή τη λογική ως την άκρη της, θα έπρεπε να αποκλειστούν και οι εκπρόσωποι του Παλαιστινιακού λαού και οι Αργεντινοί! Αντίθετα για τη συμμετοχή στο ΠΚΦ θα πρέπει να γίνει μια οριοθέτηση βασισμένη σε ξεκάθαρες πολιτικές αρχές: όλοι εκείνοι που, με τις διακηρύξεις ή την ψήφο τους, υποστηρίζουν την πολιτική του ιμπεριαλιστικού πολέμου και τις νεοφιλελεύθερες αντικοινωνικές και ρατσιστικές πολιτικές πρέπει να αποκλείονται αυτοδίκαια.

Αυτό το ζήτημα ανακινεί ένα άλλο, το θέμα της διαφάνειας και της δημοκρατικής λειτουργίας του ΠΚΦ. H ευθύνη για την οργάνωση του κατανέμεται ανάμεσα σε διάφορα στοιχεία: μια βραζιλιάνικη επιτροπή, μια διεθνής επιτροπή και μια τοπική επιτροπή. Ορισμένα στοιχεία αυτών των επιτροπών είναι απολύτως αντιπροσωπευτικά γιατί προέρχονται από μαζικά κοινωνικά ή συνδικαλιστικά κινήματα. Αντίθετα, άλλα πρόσωπα δεν εκπροσωπούν παρά μόνο τον εαυτό τους και το βάρος τους φαίνεται σημαντικό. Θα έπρεπε λοιπόν να υπάρξουν μηχανισμοί που θα επιτρέπουν μια μεγαλύτερη διαφάνεια στη λήψη των αποφάσεων και κυρίως θα επιτρέπουν την εμπλοκή των ίδιων εκείνων που συμμετέχουν στο ΠΚΦ στον απολογισμό και την πολιτική και οργανωτική προετοιμασία της εκδήλωσης. Στην πρωτεύουσα της συμμετοχικής δημοκρατίας, κάτι τέτοιο δεν ακούγεται σουρεαλιστικό.

Μια άλλη κριτική αφορά τη θέση που έχει δοθεί στις «προσωπικότητες» στα πάνελ και στα ΜΜΕ σε σχέση με τους εκπροσώπους των κοινωνικών κινημάτων. Αν οι προσωπικότητες αυτές, διανοούμενοι ή άλλοι, έχουν απολύτως θέση στο ΠΚΦ, πρέπει να αποφευχθεί ένας βεντετισμός που καλλιεργεί την προσωπολατρεία. Αυτό θέλησε να υπενθυμίσει μια ομάδα νεαρών ακτιβιστών κάνοντας ζημιές στην ιδιαίτερη αίθουσα των VIP που είχε διαμορφωθεί στο κεντρικό κτίριο του ΠΚΦ.

Το “πολιτικό” ζήτημα

Το τελευταίο ζήτημα που θέλει συζήτηση είναι εκείνο της σχέσης με τα συνδικάτα και τα κοινωνικά κινήματα απ’ τη μια και τα πολιτικά κόμματα που υποστηρίζουν τις δραστηριότητες τους απ’ την άλλη. Εκείνοι που ξεκίνησαν την πρωτοβουλία του ΠΚΦ δικαιολογημένα δε θέλησαν να το μετατρέψουν σε ένα πεδίο σεκταριστικών και στείρων αντιπαραθέσεων ανάμεσα στα κόμματα και τις ομάδες της αριστεράς. Αλλά υπάρχει μια τάση, μέσα στο κίνημα ενάντια στην καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση, απόρριψης του αγώνα των πολιτικών κομμάτων στη βάση της βεβαιότητας ότι αρκούν από μόνα τους τα κοινωνικά κινήματα για να προχωρήσουν στην προγραμματική επεξεργασία και στη διάρθρωση των αγώνων. Είναι αλήθεια ότι το κίνημα αυτό δεν είναι ούτε δημιουργημένο ούτε “καθοδηγούμενο” από οποιαδήποτε πολιτική δύναμη και ότι κατάφερε να επιβάλλει διεκδικήσεις και να φέρει στο φως νέα θέματα στη σκέψη και νέες μορφές οργάνωσης και δράσης.

Το Τείχος του Βερολίνου

Αν, στην πραγματικότητα, οι γέφυρες είναι πολλές (ικανοποιητικός αριθμός των αγωνιστών των κοινωνικών κινημάτων είναι πολιτικά ενεργοί), υπάρχει, κύρια στην Ευρώπη, ένα είδος “Τείχους του Βερολίνου” ανάμεσα στα πολιτικά και στα κοινωνικά κινήματα. Η κρίση του τύπου του κόμματος, οι σεκταριστικές ή ενσωματωτικές παρεκκλίσεις ενός τμήματος της ριζοσπαστικής αριστεράς δεν τα εξηγούν όλα. Η εξουσία έχει κάθε συμφέρον να διατηρηθεί αυτή η διχοτόμηση και το αντιπαγκοσμιοποιητικό κίνημα να μη βάζει το βασικό θέμα της πολιτικής εξουσίας.

Γιατί, πέρα από τον περισσότερο ή λιγότερο ισχυρό χαρακτήρα της ενότητας και της σύγκλισης σε αυτή ή σε εκείνη τη συμμαχία κινημάτων, αυτή αποτελείται πάντα από διάφορες συνιστώσες ενώ οι αντιφάσεις του καπιταλισμού είναι “δομημένες και υποταγμένες στις ταξικές και εκμεταλλευτικές σχέσεις που τις ενοποιούν” (Bensaid).

Μια αντικαπιταλιστική οργάνωση ικανή να κάνει τη σύνθεση και να βρίσκεται στο μετώπου του πολιτικού αγώνα – που σε τελική ανάλυση καλύπτει όλα τα άλλα κοινωνικά πεδία είναι πάντοτε αναγκαία. Θα μπορούσαμε επίσης να προσθέσουμε ότι, για παράδειγμα, το ΠΚΦ σαν τέτοιο δεν θα ήταν αυτό που ήταν χωρίς την επίσημη υποστήριξη των αρχών της πόλης του Πόρτο Αλέγρε και της περιφέρειας του Ρίο Γκράντε ντε Σουλ, που κυβερνιέται από το Κόμμα των Εργαζομένων, δηλαδή μια πολιτική οργάνωση που έδωσε με επιτυχία τη μάχη στο εκλογικό πεδίο.

Το Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ μας κάνει να σκεφτούμε μια άλλη διεθνή, νέου τύπου, σε κίνηση. Για να φθάσει σε ένα υψηλότερο επίπεδο στην ανάπτυξη του αυτό το θέμα της σχέσης του με την πολιτική, πρέπει αργά ή γρήγορα να λυθεί, καθώς και εκείνο της συγκεκριμένης εναλλακτικής λύσης στον καπιταλισμό που κυριαρχεί τώρα και που για εμάς, και για πολλές άλλες δυνάμεις που αποτελούν αυτό το κίνημα, θα είναι ο σοσιαλισμός.

Ataulfo Riera

Το ΠΚΦ σε αριθμούς

15.230 εκπρόσωποι
4.909 εκπροσωπούμενες οργανώσεις
131 εκπροσωπούμενες χώρες
57% άνδρες
43% γυναίκες
15.000 νέοι από 52 χώρες στο Διεθνές κάμπινγκ Νεολαίας
51.300 συνολικά συμμετέχοντες
210 εθνότητες
1.115 κοινοβουλευτικοί στο Παγκόσμιο Φόρουμ Κοινοβουλευτικών
2.500 παιδιά καλύφθηκαν από το “FORUMzinho”
περισσότερα από 1,000 άτομα εργάστηκαν για την οργάνωση του Φόρουμ
ΜΜΕ: 2.400 δημοσιογράφοι από 467 εφημερίδες, 193 περιοδικά, 188 ραδιοφωνικούς σταθμούς, 144 ψηφιακά μέσα, 116 τηλεοπτικοί σταθμοί